Prolog, welcher die Expoſition gibt und das erregende Moment der Handlung (Aias macht ſich vor ſeinen Feinden lächerlich— einführt. — Man ſieht zunächſt, wie Odyſeus die Richtung von Fuß— ſpuren verfolgt, und um feſtzuſtellen, ob es immer die gleichen ſeien, deren Grö̈ße unterſucht (μετρούμενον 5), von Zeit zu Zeit auch ſcheue Blicke in das Zelt des Aias wirft. Darauf erſcheint Athena in der Höhe auf dem θεολογεῖον. ἀεεὶ μὲν . . καὶ νῦν f. v. a.ὥσπερ ̓εὶ . . οὕτω καὶ νῦν. — Neben Λαέρτης findet ſich die Form Λαέρτιος und άρτιος vei Sophokles und Euripides.

Athena’s eye is ever on Odysseus, and she is now come from Olympus to succour him. Infra l. 36.

The structure is paratactic; i.e. ‘As I have ever seen thee. . . so now I see thee . .. ’ Essay on Language, § 36. p. 68.

affert Eustathius p. 19, 42. (145, 1..)

Signum coronidis, quod Schaeſero auctore nunc in omnibus editionibus deletum est, revoaayi non ut necessarium sed ne veteris scripturae memoria penitus exolesceret. Grammatici quidem Byzantii coronidem poni negant nisi in commissura duorum vocabulorum v. Etym. ll. s. Τόφρα et Lexicon de Spir. p. 242. neque apparet illia i ἀρχός, ἱρός ceterisque, sed haeret in nomine herois. Quod qum veteres ex λᾶς et ἀερτάζειν compositum crederent v. Elym. M. p. 554, 37. Eustath. p. 1475, 25. scribae, ut nativam vocabuli formam lectoribus inculcarent, molo utramque syluibam expresserunt, modo alttrius defectum signo contractionis notarunt. Priscianus L. VII. 5. . 393. Luertius pro Laertes dicebant, quomodo et Graeci ; οφοκλῆς ἐν Αἴαντι μαστιγοφόρῳ ΑἈεὶ μὲν ὦ παῖΛαερμίου είδορκά σε, eaque scripura et hoc loco servata est in cod. Juoae. Areini, Beiträge u Gesc. der Literatur T. IX. 696. el v. 380. in codd. plurimis. Alteram rationem sequtus, Pdudes in Aleaei Epigr. Anth. Pal. c. VIb. n. 1. Λἀράδεω eripit; in Agathiae c. XI. n. 379. ubi idem AΛαρτιάδης cci, serigtor codicis Pal. Λαεσστιάδης praetuit; in Anti. Pan. N. 125. p. 663. ali sic, ali ΔΑίρτιάδης seripserunt; λαριιάδης llertur Ἀδεσπ. c. Ix. n. 115. ct Plan.CXCI. ai cdcry. nula, quod constet, librorum diserepantia : ΛΗιρ————— — σίον Arist. Plut. 312. Eur. Troad. 425. nescio qua auctoritate nitatur, sed editores principes hoc signum de suo addidisse haud credibile videtur. Hanc igitur pseudocoronidem, ubicunque in codd. apparet, servandam duco, ut ceteras notas prosodiacas, quae ab oculorum consouetudine non nimis abhorrent, et ut coronidem ipsam, quam quidam aut penitus abjiciendam aut parce ambiguitatis vitandae causa admittendam putant v. Elmslej. ad Med. v. 464. Matthiae ad lph. T. 336. Mehlhorn ad Anacr. p. 56. quamque antiquioribus ignotam fuisse colligi potest partim ex Grammaticorum disceptatione de conjunctione κᾷͅτα, utru ea ex καὶ εἶτα composita an sic ut δῆτα producta sit v. Apollon. de Conj. p. 496. parim ex eo, quod in signorum prosoodiacorum enumeratione nota crasios omititur, non solum a Grammaticis, quos omnes norunt, sed ab Epiphanio quoque de Mens. et Pond. p. 159. Ceterum Tragicis forma illius nominis ab origine propior frequentatur, ΛΓαέρτης, Λαέρτιος, Λαερτιάδης, Λαερτίδης.

Leerte est appelé chez Sophocie tantot Aαέρτης (Philoctets, 366),,) tamtôt Aαέρτιος (plus bas, 0f et ailleurs)), tantoe Λάρτιος, comme ici, au vers 380 de la même pièce, et dans Philoctète, 401 et 426. Cette derière forme n'est qu’une comtraction de la précédente.

is to seize, i. e. ‘to effect suddenly.’ θηρώμενον introduces the image of the huntsman continued in l. 5, and combined with that of the hound in 1l. 7, 8.

is substituted for πειρώμενον, so as to convey the notion of surprise. ἁρπάσαι is an epexegetic ifanitive, after which. the. accusative πεῖραν is to be resumed. The meaning of ἁρπάσαι in (2) supr. viz. ‘. fa arrest’ is less natural than that given in (1).

Af. fert hunc versum Suidas s. Πεῖρα. Scholaastae disceptant, utrum haec sit πεῖρα κατ’ ἐχθρῶν activa significatione, ut ἐπίθεσις τῶν πολεμίων Diod. XIV. c. 80. an παρ' ἐχθρῶν, hoc est, utrum Ulixes hostibus insidias parare an quidquid hostes machinentur, praeripere dicatur, quorum utrumque gnavo duci convenit, τὸ ὀξυλαβῆσαι τὴν πρᾶξιν καὶ τὸ τῶν ἐναντίων τὴν γνώμην προαισθάνεσθαι Galen. de Parv. Pil. Exerc. III. 905. T. V. ed. Kuehn. quidem posterius et personae Llixis et praesenti ejus negotio convnicntius: judicavi; illud, quia iste τῶν ἀδήλων θηρατὴς Philostr. Imagg. 1. 862. magis cavendis quam instruendis insidiis nobilitatus est, id quod Odyss. IV. 242. et tota Dolonia testatur; hoc, quia nunc ipsum exploratoris, non insidiatoris, partes sustinet. Idque confirmabam ipsius verbi ἀρπάζειν usu, a re venatica, ut pleraque in oratione Minervae, translato : nam proprie canes venatici nare sagaci captant auras Senec. Hippol. 39. sive apprensantt Gratius Cyn. 239. ἐπιλαμβάνονται τῆς τῶν θηρίων οὀσμῆς Plutarch. Quaest. Nat. XXIII. 20. T. XII. postremo οἱ κύνες ἁρπάζουσι τὰ πνεύματα Pol. V. 60 . 9 ex quo idem nomen Plutarcho de oll. Anim. p. 969. B. (c. XIII. 162. T. XIII.) ἡ αἴσθησις τῶν κυνῶν τοῖς ἴχνεσι καὶ τοῖς πνεύμασι τοῦ θηρίου τὴν φυγὴν ἐπιδείκνυσι, restitui pro τοῖς νεύμασι. His igitur indiciis ductus πεῖραν ἐχθρῶν ἁρπάσαι statui idem significare, quod apud Platonem Civ. I. 334. A. τὰ τῶ .τὰμῶκπαλεμίσακλέμαιβουλεόματα, apud Arrianum Alex. VII. 28. ὑφαρπάσαι. Hermannus vero exisimat hoc modo inepte additum esse τινά, locumque ita interpretatur: semper captas opportunitatem, qua tentare hostem possis, ἀεὶ θηρᾷ πεῖράν τιν' ἐχθρῶν, ἁρπάσαι scil. αὐτήν, inlinitivo extrinsecus appenso, ut in locis a Porsono allatis ad Med. 1396. Verum haec, quaeque praeterea a nostris Grammaticis allata sunt aut porro a nobis afferentur ipsis, ab eo, quod in quaestione versatur, nescio quomodo discrepant. Nam quum verbum θηρᾷ et cum accusativo construi possit et cum infinitivo ut Eur. Hel. 63. θηρᾷ γαμεῖν με, ambiguum erit, utrum nomen ab infinitio, inſinitivus autem a verbo regatur, a, ut Hermannus voluit, θηρᾶται πεῖραν, ὥςτε ἁρπάσαι αὐτήν. Ejusmodi vero ambiguitas in illis nulla est, sed protinus apparet infinitivum laxius pendere, neque a verbo regi primario, aut quia hoc cum infinitivo construi omnino non patitur ut Herod. I. 176. ὑφῆψαν τὴν πόλιν καίεσθαι, aut quia jam suum et pro— prium casum sibi adjunctum habet ad hunc modum ἐπιχειροῦσιν οἱ κύνες τοῖς προβάτοις κακουργεῖν Plat. Civ. III. 416. quod Winckelmannus ad synchysin constructionum refert ad Euthyd. p. 41. οὐδὲν ἀλλοίων δέονται ὀργάνων εἰνενεχθῆναι Hippocr. de Artic. p.140.D.III. τιμάτω ὅτου ἂν δοκῇ ἄξιος εἶναὶ παθεῖν Demm. c. Mid. 529, 22. 2), aut of utrumque, Plat. Legg. X. 899. D. ξυγγένειά τίς σε θεία πρὸς τὸ ξύμφυτον ἄγει τιμᾷν.. Denique si quid ambigue dictum est ut Soph. El. 364. τῆς σῆς οὐκ ἐρῶ τιμῆς τυχεῖν ), Aeian. V. H. II. 41, 128. ἀκρατῶς ἔδιψα οἴνου πίνειν, Diod. V. 73. Ἀθηνᾷ προςάπτουσι τὴν τῶν ἐλαίων φυτείαν παραδοῦναι, quem inſinitivum omitti potuisse docet Strabonis exemplum XV. 572. τοὺς θανάτους προςάπτουσι τούτοις τοῖς θ-εοῖς, in his igitur, sive infinitivus cum casu suo ex verbo pendet sive perfectae jam constructioni additus est ‘), sententia eadem manet; hoc autem loco, ut viro praestantisimo visum, plurimum interest, utrum ηρῶμαι cum πεῖραν proxime conjungatur, an cum ἁρπάσαι, illud enim signifiat hostibus insidias parare, hoc structas ab hostibus praeripere. De pronomine infinito non diffiteor, id mihi quoque multo aptius additum videri, si nomine πεῖρα significetur id quod Ulixes machinatur quam si, quod hostes; neque hoc alia ratione exsolvere scio, nisi ex eo, quod dicendum erat, ὅ, τι δηποτοῦν οἱ ἐχθροὶ πειρῶνται, relictum esse hoc πεῖράν τινα.

Expression imitee de in locution usuelle πεῖραν λαθεῖν. En eflet πεῖραν ἁρπάσαι, c'st, en style moins poétique, πεῖραν λαθεῖν προθύμως ((ef. Antigone, 110: Ἵν' εἰδότες τὸ κέρδος ἔνθεν οἰστέον τὸ λοιπὸν ἁρπάζητε). Nous interpréterons donc ces deux vers eomme Cermann : Semper te video opportunitatem, qua tentare hostem possis, captare. » -

The κλισίαι of the Homeric her.. Cp. infr. 192-3.

affert Eustathius p. 826, 52. quatuor postrema verba p. 792, 46. ἴχνη τἀκείνου νεοχάρακτα Suidas s. Νεοχάραπτα. EV. Pn.

Les campements oa quartiers des marins (el. plus bas, 4277). Σκηνή remploce ici le mot homériquc κλισίη (κλισία chez Sophocle, voy. plus bas, 02et 446), souvent rapproché de νηῦς. Ex.: Βῆ δ’ ἰέναι παρά τε κλισίας κκὶ νῆας Ἀχαιῶν (II. XIII, 467 ; cf. ib. ib. 440; 1, 306, 328, 3229). Ces κλισίαι ou baraques (et non tentes; voy. Hcyne, excursus 1 ad librum VII Iliud., pag. 390, et cf. Il. XXIV, 449sqq..) formaient sur le rivage, auprès des vaisseaux, un camp véritable avcc une ἀγορά et des rues (Heyne, ib.). Celles d’Ajax et des siens ociupaient l'extrëme aile gauche, vers le promontoire Rhétee, et confinaicnt tout à la fois au retranchementetà la mer(1. BII, 684 ; Heync, excursns cite-).

Il. 11. 7, 8; Eur. I. A. 292. This position of Ajax’ tent enables him the more easily to steal forth unobserved at last, infr. 690 ff.

Homère dit d'Ajax et d’Achille (II. XI, 8)) : Τοι ῥ’ ἔσχατα νῆας ἐσας [ εἴρυσαν, ἠνορέῃ πίσυνοι καὶ κάρτεεῖ χειρῶν

iſt nähere Beſtimmung zu ἐπὶ σκηναῖς ναυτικαῖς. Die Angabe τάξιν ἐσχάτην genügt, da das Nähere den Griechen aus Homer (A 5 ff.]) wohl bekannt war.

which has no object, resumes θηρώμενον.

’Scanning attentively.’ The middle voice marks the mental nature of the act; not measuring with a line, but scanning with the eye.

mesurant (de lxxil), examinant avec attention. Sophocle continue d’assimiler dlysse à un chasseur : cler on ne peut guère voir ici unc allusion à la taille gigantesque [d'̓κκ (περισσὸν σῶμα, voy. plus bas, 758).

Sophokles gebraucht öfters die medialen Formen, wo ſonſt die aktiven gebräuchlicher ſind. Vgl. Öd. T. 795.

has but recently returned, dragging the cattle with him, infr. 296. Odysseus has tracked him so far, but the confused struggle at the tent-door has made it uncertain whether he is not gone forth again.

Odysseus is like a huntsmamf who is ied to the right point by te scent of a keen Spartan hound. The dog is introduced to complete the image. Cp. infr. 19, 32. Is εὔρινον (I, nom. or (2) gen. ? εὔρις occurs in Aesch. Ag. Io93, and the authorities for εὔρινος a are late. But the sentence is more balanced if the epithet is taken by hypallage with βάσις, and the abstract noun is somewhat abrupt by itself. Cm. the forms εὔτριχος, εὔθριξ] εὔζυγος, εὔξυξ.

proprie est ex loco clauso et finibus quibusdam circumscripto in apertum ac propatulum proferre. Hinc significat etiam per obstacula eo perducere, ubi nihil amplius obstet, i. e. eo, quo velis, aliquid perducere. Ita apud Platonem in Phaedone: ὅτι κινδυνεύει τις ὥςπερ ἀτραπὸς ἐκφέρειν ἡμᾶς μετὰ τοῦ λόγου ἐν τῇ σκέψει. Vid. ibi Heindorf. p. 43. Apparet ex hac interpretatione, non multum interesse, utrum Wyttenbachium in loco Platonis p. 154. an Kiesslingium ad Iamblichi Protrept. p. 183. sequare. Eodem signiſicatu ἐκφέρειν dicitur etiam intransitive pro ἐκφέρεσθαι, ut in Oed. Col. 1424. (1489. Musgravio, quem vide.)

Haec usurpant Schol. Apoll. Il. 125. Ejym. M. s. Τρίβακος et Suidas tribus locis s. Βάσις, Εὔρινος et Λάκαινα. Imitatus est Libanius Ecphr. T. IV. p. 1065. εὐρίνῳ βάσει τὸ λανθάνον ἀνιχνεύοντες, et apetius Manuel Pelaeologus Or. VI. 3331. μὴ πολυπραγμονῶμεν — ὥςπερ οἱ τὰ θηρία ῥινηλατοῦσαι λάκαιναι κύνες· εὔρινας ταύτας εἶπε Σοφοκλῆς: minus aperte Aelianus Hist. Anim. II. c. 15. δίκην εὐρίνου κυνός. Hi igitu εὔρινος secundum casum esse crsdiderunt, Libanius primum, perinde ut Etym. M. εὔρινος βά-σις ἡ εὐόσφρητος πορεία, ac recte quidem, quoniam poetis —— familiare, est. epitheta traiicere; cujus rei exempla plurima collegerunt Abresch. Dilucc. Thuc. p. 244. Valcken. ad Lennep. Etym. T. II. p. 700. Matthiae Gramm. p. 799. Bernhardy Synt. p. 53. etc. quibus autem caec res regatur fnibus, nemo tradidit, neque dictu. facile.est. Εὔρινος βάσις vix sensum affert epitheti trajecti; nec Θῆβαι εὔιπποι Eur. Phoenn. 17. et similia mirationem faciunt, sed λεύκιπποι Καδμέων ἀγυιαί Pind. Pyth. IX. 146. nemo nostrorum poetarum imitabitur, nedum ista : γραῖαι ὄσσων πηγαί Eur. Herc. 450. λευκοπήχεις κτύποι χεροῖν Bacch. 1158.Γαύαντος τάφον μουσόφθαρτον Lycophr. 831. Haec a prioribus quantum distent, manifesto apparet; sed per quos gradus a lenihus principiis huc usque provecta sit transferendi audacia et quid fuerit audentibus extremum, quaerimus incassum, ne codicum quidem auctoritatibus satis confisi, qui inter se persaepe discrepant, ut ap. Aesch. Suppl. 485. βωμοὺς ἐπ’ ἄλλους δαιμόνων, et Eur. Alc. 541. ξένων πρὸς ἄλλην ἑστίαν illic unus, hic plures ἄλλων exiibent, quod glossemati propius videtur, idemque Eur. Phoen. 1649. ubi codd. τριπτύχους νεκρῶν γόους et τριπτύχων offerunt, et multis aliis locis usu venit v. Observ. Misc. Amstel. T. I. 24. Neque ulla Criticis religio epitheta, quo cujusque libido fert, transvertere; velut Blomfieldio Pers. 252. τοῦδὲ φωτὸς δράμημα περσικόν aptius videtur περσικοῦ. Elmslejus et Matthiae Eur. Iph. A. 126. (125) pro λέκτρων ἁρπαγὰς ἑλληνικας requlrunt ἑλληνικῶν, quorum neutrum admiserim. In Anth. Pal. VI. n. 230. πριστὸν ψήκτρης κνῆσμα σιδηρόδετον, quum Brunckius σιδηροδέτου maluisset, jure opponit Lacobsius, in periphrastica circumloqutione epitheton plerumque copulari cum eo quod periphrasin faciar: quanquam hon persepe etiam praeter periphresin fi, ut adbeacia primario potius apponantur casui quam genitivo; Θέτιδος εἰνάλιον γόνον Eur. El. 450. θάσιον οἴνου σταμνίον Arist. Lys. 196. τροφαλίδα τυροῦ σικελικήν Vesp. 838. ) Ergo Mattiiae ad Phoenn. v. 30. hanc, uti vocat, casuum enallagen nimis arctis circumscripsit finibus, quum eam diceret ibi tantum locum habere, ubi vel substantivum cum gcnitivo periphrasi inserviat vel gcnitivus commode abesse possit. Sed plurimus ejus usus in circumloquutione personae ; primum ea, quae fit per articulum: τὰ Ἰσαύρων ἐν λαθραίαις ν ληστείαις οἴπω πρὸς φανερὰν ἐπανάστασιν ἀναστάντα Zosim. V. 25. Jam articulo additur nomen indefinitae substantiae; Thuc. I. 110. τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα ἑξ ἔτη πολεμήσαντα διεφθάρη. Hinc illa pendent, quae in Ed. Pr. commemoravi nomina definita: τὸ Αἰτώλων φρόνημω συμπεφευγὸς ἐς τὰς πόλεις ἦγε τὴν ἡσυχίαν Polyb. IV. 64. quo vindicatur Eur. Hec. 290. τὸ σὸν ἀξίωμα κἆν κακῶς λέγῃ. Plato Lesg. VII. 790. B. τὰ τῶν δεσποτῶν ἤθη ἀκούσαντα. Dionys. Antt. l. 18, 10. τὴν γνώμην τοῦ βασιλέως ἀπαραιτήτῳ ὀργῇ χρωμένην, ubi Casaubonus χρωμένου optabat. Justin. XIl. 6. in locum irae sucessit sxistimatio causam occidendi considerans. Perictione Stob. Tit. CLXXIII. 596. αἱ τῶν ἐφήβων καρτερήσεις ἐθιζόμεναι φέρειν λιμόν τε καὶ δίψαν. Eadem Tit. LBXVII. 457. εἴ τις γονέων ὑπερφρονέοιεν (sic), ἰδέῃ κακῶν ταὖτῃ καὶ ζώσῃ καὶ θανούσῃ ἁμαρτία γράφεται. Dio Cass. Fragm. CLI. p. 64. T. I. διήλεγξε τὴν τοῦ γυναικείου γένους ἀσθένειαν παχὺ μὲν ὀργιζομένηην.ν, ταχὺ δὲ καὶ φοβουμένην. Pind. P. I. 140. ὁ Τυρσηνῶν ἀλαλατὸς ὕβριν ἰδών, quo ui licet ad defendendum Aesch. Suppl. 482. οἶκτος εἰςιδὼν τάδε. Aristoph. Plut. 45. οὐ συνίης τὴν ἐπίνοιαν τοῦ θεοῦ φράζουσαν. Plut. Cons. ad Apoll. p. 403. . VII.ἐνταῦθα ἄν τις ἑλκύσειε τὴν τοῦ Σωκράτους φωνὴν τὴν οἰομένην -qui locus argumento est in V. Coriol. c. III. τοῦτον ἀποδέδωκεν ὁ νόμος εεἴτε-τιμήσας εἴτε οἰιόμενος, neque νομοθέτης, ut Schaefero placcet, scribendum esse, neque Νομᾶς, ut Haitingero, neque etiam, quod omnium lenissimum foret, οἰομένων. Postremo cum Androm. 159. ἠπειρῶτιςψυχὴ γυναικῶν conferri licet Lucret. I. 475. Alexandri Phrzgio sub pectore, y. 24. Nemeacus hiatus leonis, quibusexcusantur λέκτρων ἁρπαγαὶ ἑλληνικαί et δράμημα περσικόν. Et cum Soph. Oed. T. 1376. ἡ τέκνων ὄψις ἦν ἐφίμερος βλαστοῦσ’, ὅπως ἔμλαστε id quod Appianus scripsit Civ. IV. 89. p. 645. ἥδοντο ἐπὶ τῇ ὄψει τοῦ πλήθους ἰσχυροτάτῃ σφίσι φανείσῃ, quae omnia referenda sunt ad illam translationum libertatem, qua pars pro toto dicitur ut χηλαὶ τετραβάμονες Phoen. 815. vel totum pro parte κερόεις ὄχος Callim. H. Dian. 123. 2) aliaeque metonymiarum species ad agnoscendum faciles, ad desribendm difficillimae. Vulgo omnes usurpant χλωρὸν δίος, de quo disserit Schol. Apoll. III. 120. et pallida mors; unde progressi medicamenta quaedam ὀξυδερκῆ vocarunt, alia ἀντιπαθόντα Pllut. Symp. III. Quaest. VII. 1. 92. cf. Valcken. ad Adon. p. 221. B. esculenta ἡδυόνειρα Athen. I. 27. F. vel κεφαλαλγῆ XILV. 551. C. alia πασχητιῶντα vel ὑποβινητιῶντα v. Meinek. ad Men. p. 161. cuminum pallens v. Intcrpr. ad Pers. V. 55. ulcera desperantia Plin. XXII. 24. Hippocrates Aphor. p. 720. T. III. notos βαρυηκόους dixit, nec sequuta est reprehensio; sed Galeno nonnunquam σολοικόδης vidhfir ἡ ἀπο͂ τῶν παθῶν ἐπὶ τοὺς πάσχοντας ἢ ἀπ’ ἐκείνων ἐπὶ τὰ πάθη μετάβασις Comm. III. in Prorrh. I. T. XVI. p. 731. et 718. eamque κακόζηλον ἑρμηνείαν plus semel exprobrat Prorrheticorum scriptori, αἱ γὰρ ἀναδρομαὶ, φησίν, ἐμέσασαί τε καὶ παρενεχθεῖσαι, δέον αὐτοὺς ἐμέσαντας καὶ παρενεχθέντας εἰπεῖν p. 674. Quis igitur rectum discernet ubi inter curva subit? V. 9. Ἔνδον γὰρ ἀνήρ Olim adnotavi articulum cum ῑet ῡ non colliquescere praeterquam in θοἰμάτιον et θοὔδατος Aristoph. Lys. 370. αἱρώμεθ’ ὑμεῖς θοὔδατος τὴν κάλπιν, neque id in τοὐδάφους mutandum esse, licet ita dixerit Sophocles χθονὸς ἀείρας et Oppian. Cyn. IV. 186. ἀειρόμενος χθονός, eodemque revocavi θοὔδατος Amipsiae Athen. XV. 667. F. θὔδωρ VI. 268. A. Alibi crasis non exprimitur, ut ὁ ὑπέρ bisyllabum in Herodis versu Stob. Flor. CXV. 593, 30. τὸ ὑπέρθυρον quatuor syllabarum in cantico Chelidonistarum Athen. VIII. 360. C. ubi nunc θὐπέρθυρον scribitur. Sequentia ἄρτι τυγχάνει Fischerus ad Well. T. IV. 8. cum participio στάζων comprehendi vult. Necquidquam. ED. PR. V. 10. Κάρα στάζων ἱδρῶτι idem est quod ἱδρῶτι ῥεόμενος Philostr. V. Soph. I. 25, 541. *) vel ῥαινόμενος Synes. Dion. p. 53. sed Eur. Iph. T. 108. στάζων ἀφρῷ γένειον idem significare videtur quod Herc. 934. ἀφρὸν κατέστζεγενειάδος.Subsequentiaκαίσ’οὐδὲν-ἔργονἐστίνaffertMoschopulusSched.p.158. V. 14. 15. Ὦ φθέγμ’ Ἀθάνας κἄν ἄποπτος ᾖς, ὅμως φώνημ’ ἀκούω. Prioris versus mentionem habet Libanius Presb. ad Julian. p. 460. T. I. τὸ Σοφοκλέους λέγειν, ὦ φθέγμ’ Ἀθήνης· altero utuntur Suidas s. Ἄποπτος et Eustathius p. 198, 28. p. 611, 14. Scholiastes romanus: φθέγμα εἶπεν ὡς μὴ θεασάμενος αὐτήν· δῆλον γὰρ ἐκ τοῦ κἄν ἄποπτος ᾖς, τουτέστιν ἀόρατος. Huic assentiens Brunekius Minervae, inquit, se machina loquentis et spectatoribus conspicuae vocem audiebat Ulysses, at ipse eam censebatur non videre juxta veterum opinionem, deos guidem saepe cum hominibus colloqui sed raro se iis in conspectum dare. Quorsum haec simulatio? et ad quod exemplum? Scilicet Philoctetes, Thoas, Theoclymenus, lon, Peleus, Hippolytus, Orestes deos, quibuscum in scena colloquuntur, non videre existimandi sunt! Sed ut sumatur hoc, cujus neque ratio ulla neque exemplum apparet, quo pacto spectatoribus persuaderi poterat, ut deam, quam et ipsi clare vident et Ajax primo adspectu agnoscit, unius Ulixis obtutum fugere crederent? Decepit interpretes consuetudo novitia, quam sequuti Suidas et Grammaticus Ammonio adjunctus p. XLVI. ἄποπτον interpretantur τὸ ἀθέατον. Sic et Cyrillus Alex. in Exod. L. II. 296. ἄποπτος παντελῶς καὶ ἐπέκεινα τοῦ παντὸς, aliique aequalium loquuti sunt, quos Hasius produxit ad Leon. Diac. p. 437. Sed veteres hoc ἄοπτον sive ἄνοπτον dicere solent, ἄποπτον vero id, quod e longinquo conspicitur vel clare, si in excelso est, vel obscure, si longp intervallo distat; ὅπως ἄποπτος ἔσται ἡ Κορινθία ἐκ τοῦ χώματος, ut prospici possit Aristot. Rep. II. 12, 253. D. id quod alibi εὐάφορον dicitur; καταφανὴς καὶἄποπτος Plutarch. V. Lucull. c. IX. ὅπως ἄποπτον εἴη ἀπὸ τοῦ στρατοπέδου Arrian. Alex. II. 12, 6. pariterque Dio Cass. L. 50. c. 12. Galen. de Semin. II. 5, 221. T. III. de Adm. Anat. VI. 1,128. T. IV. Themist. Or. X. 137. B. Polyaen. III. 12. Zosim. I. 66. Heliod. IX. 8, 361. His conveniunt τόπος ἐξ ἀπόπτου καὶ καταφανής Plutarch V. Eum. c. XV. ἐξ ἀπόπτου καὶ μεσαιτάτης περιωπῆς Gregor. Naz. Or. XIII. 94. C. ed. Bill. multisque aliis locis Soph. Phil. 467. Philo de Temul. p. 260. A. Phot. Bibl. CCLVIII. 778. item ἐν ἀπόπτῳ, in conspectu Dionys. Antt. II. 54. quod interpres male reddit in occulto *) Joseph. Bell. Jud. V. 9, 1. Synes. de Regn. p. 12. D. de Provid. p. 94. C. ἐν ἀπόψει Strab. VII. et alibi v. Wyttenbach. ad Plut. T. I. 850. Invisum nunquam apud veteres signilicat, frusraque Erfurdtius contra me affert ὡς πλεῖστον εἴη τοῦδ’ ἄποπτος ἄστεος Oed. T. 762. et κτεῖνε καὶ κτανὼν πρόθες ἄποπτον ἡμῖν El. 1499· ubi ἄποπτον sane invisum redi potest, non quo haec sit vera et propria vocabuli potestas sed quīa, quae mminus conspiciuntur, saepe valent pro non conspectis. Neoptoiemus Philoct. 453.] qui Trojam nunquam revisere cupit, sibi curae fore dicit, ne eam τηλόθεν adspiciat ; num iccirco τηλόθεν significat οὐδαμῶς? Plautus Trinumm. II. 1. 237. procul adhibenda dicit, quae omnnino non debent adhiberi; neque aliter ἧττον, ὀλίγον et βραχύ pro οὐδέν v. Philem. S. 90. p. 66. Etym. M. 621, 44. σχολῇ pro οὐδ’ ὅλως, sero et parum eo, quo notum est, intellectu usurpantur ideo quod quae lente, quae sero, quae parum strenue aguntur, ea plerumque a non actis nihil distant. Restat brevis de interpunctione quaestio. Nam quum vulgo comma ante ὅμως ponatur, Elmslejus postponendum censet, quia ὅμωως apud Tragicos aliquoties in apodosi collocatum inveniatur. Certum est, nonumquam interpungi non posse ; nimirum si enuntiatio condicionalis et concessiva in unum coaluerunt, κεἰ πέφυχ’ ὅμως λάτρις, κεἰ δίκαι’ ὅμως λέγω, quamvis tamen oderat illan Ovid. Met. 182. muta tamen quum sint Lucret. V. 1086. vel si pro illa nomen valet; Κύλωνα ἀνέθεσαν τυραννίδα ὅμως βουλεύσαντα Pausan. I. 28, 1. id est καίπερ ἐβούλευσεν, ve ἀπάλαμόν περ ὅμως ἐπὶ ἔργον ἐγείρει Hesiod. Theog. 20. τὴν ἔμπης πτερόεσσαν ἐούσαν μέλψω Opnian. Cyn. IIII. 584. cf. Voss. ad Arat. 1110. tamen contemtus abs te haec habui in memoria v. Heindorf. ad Plat. Phaedon. p. 91. C. Neque nos interpungimus sic contracta Non visum agnosco tamen. Sed uhi utraque enuntiatio, condicionalis et concessiva, omnibus suis partibus, ut hoc loco, expressa est, καὶ ἐαν ἄποπτος ᾖς, ὅμως ἀκούω, etsi te non video, tamex agnosco, interpunctione uti solemus, et in universum notas et signa orthoepiae non ad Graecorum rationem a nostro usu sed ad legentium commoditatem dirigimus sic ut saepe interpretationis instar sint. V.

indem das eigenlich zu κύων gehörende Epitheton sich an βάσις angeschlossen hat, zu O. R. 1376,

conduire à terme ou au but : d'où l'emploi fre'quent de ce mot, pris absolument, dans le sens d'aboutir (OEd. Col. 1424, et Trachin. 824).

According to Aristotle, the Laconian dogs were crossbred with foxes (ἐξ ἀλώπεκος καὶ κυνὸς οἱ Λακωνικοί, Hist. Anim. 8. 28, p. 607 a ). He describes them as a small breed, with long nostrils and keen scent (ὅσων οἱ μυκτῆρες μακροί, οἶον τῶν Λακωνικῶν κυνιδίων, ὀσφραντικά: Gener. Anim. 5. 2, . 781 b 9). They were the best huntin ogs, as Pindar testifies, fr. 106 : ἀπ Ταὺγέτοιο μὲν Λάκαιναν ιἐπὶ θηρσὶ κύνα τρέφειν [v. l. τρέχειν] πυκινώτατον ἑρπετόν. The Molossian dog is often associated with the Laconian (Hor. Epod. 6. 5 Molossus aut fulvus Laco: Verg. G. 3. 405 Velocis Spartae catulos acremqu Molossum)); but Aristotle tells us that the Molossian breed had no special merit for sporting purposes ; its best product was the large sheep-dog. The chief points common to the Laconian and Molossian breeds were courage and pertinacity (εἰνδρία and φιλοπονία, Arist. Hist. An. 9. 1, . 608 a 31). The use of the feminine gender by Sophocles here may be illustrated by Aristotle's remark,—αι Λάκαιναι κύνες αἱ θήλειαι εὐφυέστεραι τῶν ἀρρένων εἰσίν,i.e., ‘of a finer intelligence ’ (ib. p. 608 a 27)..—Cp. Shakesp. Midsummer-Níht's Dream 4. 1. 124, where Theseus says, My hounds are bned out of the Spartan kind | ..A cry moe tuneable | Was never hola'a' to, nor cheer'd with honn, | In Crete, in Sparta, nor in Thhessaly.

is nom., not gen. (from εὔρις). It is true that εὔρις occurs in Aesch. Ag. 1093, and ἄρρινες in Xen. Cyn. 3. 2 ; while εὔρινος (from ῥίς) occurs only in late Greek, as Babrius 43. 8 σκύλαξιν εὐρίνοις: Aelian N. A. 2. 15 δίκην εὐρίνου κυνός, etc. (In Apoll. Rh. 3. 1299 ἑ̔́ρινοι is not from ῥίς, but from ῥινός, —‘of good leather.’) But the form is correct in itself; such alternatives were frequent (cp. σύζυγος by the side of σύλυξ, eetc.. ; and three points here recommend the nominative. (1) The order of the words ὥς τις εὔρινος βάσις. (2) The idiom, consonant with tragic style, by which the epithet of the hound is transferred to βάσιις: cp. Eur. H. F. 450 γραίας ὄσσων .. πηγάς : Phoen. 1351 λευκοπήχεις κτύπους χεροῖν. (3) The fact that βάσις, with no epithet, would be somewhat weak. Libanius (c. 350 A.D.) took (ὔρινος as nom., vol. 4. p. 1065 εὐρίνῳ βάσει τὸ λανθάνον ἀνιχνεύοντες. The genitive was understood by the schol. on v. 7, and by Manuel Palaeologus or. 6. 331 (λάκαιναι κύνες· εὔρινας ταύτας εἶπε Σοφοκλῆς).

Les auteurs anciens font souvent mention des chiens de Laconie ou du Taygette, par exemple Horace, Ενοcας, VI, 5 : = ͂anm qualis aut Molzasus aut fulα vus Lacon, » etc.

sc. ὤ ν: cp. El. 46 n.

Some think tha ἱδρῶτι refers to κάρα only, and that στάζωνν χέρας ξιφοκτόνους s equivalent to στάζωνν αἴματι χέρας : cp. El. 142 φοινία δὲ χεὶρ ? στάζει θυηλῆς Ἄρεο: Aesch. Eum. 41 αἵματι [ στάζοντ χεῖρας. CCertainly ξιφοκτόνους suggestts the blood upon his hands. But the integral phrase, στάζων ι δρῶτι, must surely go with χέρας no less than with κάρα.. The hands are bathed in sweat and in blood.

zu denken φόνῳ, αἵματι (στάζων), vgl. 633.

παπταίνειν] ‘To strain thine eyes to lookk within.’ παπταίνειν is to gaze anxiously or wistfully.

with the inf. recurs infr. 852.

from meaning ‘to glance timidly’ around, passes into the sense of looking about anxiously for someone or something (Il. 17. 115 παπταίνων Αἴαντα), and so comes to denote restless search, as in Pind. O. I. 114 μηκέτι πάπταινε πόρσιον, P. 3. 2 παπταίνει τὰ πόρσω. Here, the notion of moving foryoard in a wary quest is assisted by αίσω.

here δὲ ἀλλά: Ant. 85 n.: Ph.

Athena already knows his mot ive (36); but this touch o divine irony is dramatically useful by giving the cue ſor his statement.

‘you are thus busily engaged.’ Cp. O. T. 134, τήνδ’ ἔθεσθ’ ἐπιστροφήν.

ἐσπούδασας περὶ τούτου. This periphrasis, more elegant than that with ποιεῖσθαι, is much used by the poet ; thus τίθεσθαι πρόνοιαν ((536), ἐπιστροφήν ((0. T. 134),,) τάφον (ib. 1447),,) φόνον (0. C. 542),,) μῆκος λόγων (ib. 1139),,) λησμοσύναν (Ant. 151),,) συγγνωμοσύνην (2zr. 1265)..)

cp. El. 1225 ὧ φθέγμ’, ἀφίκου; (n.).—φιλτάτης

͂: as he says in Ph. 134, Νίκη τ Ἀθάνα Πολιάς, ἣ σῴζει μ' ἀεί. In Od. 20. 47 she says to him, αὐτὰρ ἐγὼ θεός εἰμι, διαμπερὲς ἥ σε φυλάσσω | ἐν πάντεσσι πόνοις.

‘Howw clearly discernible is thy sound unto my ear.’ Shak. Mids. N. D. 3. 2, ‘Mine ear, I thank it, brought me to thy sound.’ For the transition from the voice to the person, cp. O. C. 3324, 5, ὦ δισσὰ πατρὸς καὶ κασιγνήτης ἐμοὶ | ἥδιστα προσφωνήμαθ', ὡς ὑμᾶς, κ.τ.λ.

omnino remotum significat, ut in Electra 1489. et Oed. R. 762., sive quis plane non conspiciatur sive aegre. Minervam e machina loquentem a spectatoribus conspici, recte monet Brunckius: idem vero fallitur, quum eam ab Ulixe cerni negat, quia raro dii se hominibus in conspectum dare soleant. Alienum hoc est a poesi dramatica, quae, nisi singularis caussa sit, quare audiri tantum deos, non etiam cerni oporteat, in conspectum eos debet adducere. Idque factum ubique a tragicis videmus. Wunderi commenta difflavit Lobeckius in Auctario adnotationum addito Paralipomenis grammaticae Graecae p. 563 sqq. Alia argumenta addidi in censura Wunderi censurae. Ceterum recte P. Elmsleius non post ἦς, sed post ὅμως interpungendum esse docet, quae usitata Graecis ratio est. Affert Sophoclis verba Eustathius p. 198, 4. 611, 14. (150, 9. 465, 30) respicitque ea p. 1473, 21. (Od. 135, 27.)

The eneral sense of ἄποπτος here is, ‘far rom my sight; the question is whether this means, () ‘seen only at a distance,’ ‘dimly seen’; or (2) ‘unseen.’ I formerly preferred the first view, for which we may compare Ph. 467, πλοῦν μὴ Γξ ἀπόπτου μᾶλλον ἢ ’γγύθεν σκοπεῖν, 'to watch the weather near our ship, rather than from afr.’ But I now feel two difficulties which it involves. (1) The emphasis on voice and thought—φθέγμα, φώνημα, ξυναρπάζω φρενί—is so strong as to imply that he doses not see her, even at a distance. (2) There ca ce no doubt that she was visible to the audience. She was probably on the θεολογεῖον,—u sort of platform, which projected from the wings, at the back of the proscenium, and close to its upper edge. If, then, Odysseus spoke of her as 'seen only afar,’—a dim vision in the clouds,—the effect would be scarcely happy for the spectators, whose eyees could measure the actual distance between goddess and hero. On the other hand, there would seem nothing strange in her remaining invisible to him. In the Hippolytus, Aphroditè speaks the prologue, and was certainly visible to the spectators; but not to Hippolytus, who says, κλύων μὲν αὐδήν, ὄμμα δ’ οὐχ ὁρῶν τὸ σόν. Whe Ajax comes forth, he, indeed, appears to see her (v. 91, ὧ χαῖρ’ Ἀθάνα, κ.τ. λ, ; while to Tecmessa she is invisible (301). But this, again, would not be inconsistent with Greek belief. In Il. 22. 277 Athena restores the spear to Achilles, yet is unseen by Hector. In Il. 1. 198 she appears to Achilles, but the others see her not. For ἄποπτος as = ‘out of sight,’ cp. El. 1488 (of Aegisthus) πρόθες [ ἄποπτον ἡμῶν : Dionys. Hal. 2. 54 ἐν ἀπόπτῳ τίθενται τὸν χάρακαα ('in a place out of sight). It may be added that we might suppose Athena to be invisible to Odysseus nov, without necessarily excluding the idea that she becomes visible to him at a later moment in the dialogue. Thus in Eur. Hipp. 1391 the presence of Artemis is known to Hippolytus only by a divine fragrance, though to the spectators she is doubtless visible; but a little later he beholds her (14).)—See Appendix.

ἀπʼ ὄψεως, ἀπʼ ὀμμάτων, aus dem Blicke weg, unsichtbar, O. R. 762. Phil. 467. El. 1489, Vgl. Einl. S. 8. ln Eur. Iph. Taur. 1414 sagt Athene selbst, indem sie den entfernten Orestes anspricht: κλύεις γὰρ αὐδήν, καίπερ οὐ παρών, θεᾶς. Vgl. Eur. Hipp. 85 f. und die ähnlichen Worte O. R. 1325 f.

lointain, ou peut-etre invisible. Athéné dit à Oreste dans Euripide (Iphig. Tuur. 4447): Κλύεις γὰρ αὐδὴν καίπερ οὐ παρὼν θεᾶς; et Hippolyte à Artémis (Hippolyte, 86 : Σοὶ καὶ ξύνειμι κχιλόγοις σμείβομαι ε κλύων μὲν αὐδὴν, ὅ·μα δ’ οὐγ ὁρῶν τὸ σόν. Dans la même tr.igendie Hippolyte et Thésée entendent Artémis et lui répondent sans la voir (130911394). D’ailleurs, invisibles pour les acteurs ou censécs telles, les divinités qui intervenaicnt ainsi dans les tragédies, ne l’́taient pas pour les spectateurs. Cette fiction était si bien admise du public athénien que nous. voyons un peu plus bas Ulysse lui-même dérobé par Minerve (v. 85), durunt toute une scène, aux regards d'Ajax. L‘invraisemblance pouvait être palliée dans ce cas au moyen, soit de la machine proprement dite, soit de l'etrade ou galerie nommée θεολογεῖον. Pollux dit : Ἀπὸ δὲ τοῦ θεολογείου ὅντος ὑπὰρ τὴν σκηνὴν ἐν ὔψει ἐπιμαίνονται θεὶ, ὡς ὁ Ζεὺς καὶ οἱ περὶ ὺτὸν ἐν ΥυχοστασίI4nom.IV, 10). 16. Βυναρπάζω équivaut à ξυλλαμβάνω avec l'idée accessoire d'empressement, d'avidité (cf. plus haut, vers ).).

expresses the thrill of instant recognition, as the voice falls distinctly (εὐμαθὲς) on his ear; it also suggests the emotion of joy. For the verb, cp. Simylus (a poet of the Middle Comedy) ap. Stobaeus Flor. 360. 4. 14 κριτὴν τὸ ῥηθὲν δυνάμενον ξυναρπάσαι.

Etym. Gud. additus p. 643. ἀρπάζω τὸ ὀξέως νοῶ, ὡς παραὰ Σοφοκλε͂ῖ Καὶ ξυναρπάζω φρενί.Eadem affert Moschopul. Sched. p. 168. Sic Aristoph. Nabb. 777. ταχέως τουτὶ ξυνάρρπασον. Simylus Stob. Flor. Tit. LX. 4, 378. τὸ ῥηθὲν ξυναρπάσαι, alüque quos testes adhibet Segar. ad Clem. Quis div. p. 234. Aliter rhetores dicunt συναρπάζεσθαι ea, quae in dicendo. premuntur v.VVales. ad Harp. p. 144. Ev. Pr.

quod proprie tintinnabulum est, in tuba dicitur extrema pars, quae amplo hiatu patescens auget sonum. Ita Pollux II, 203. Athenaeus lib. IV. p. 185. A. Χαλκόστομος non ob vehementem

The trumet meant here was in form like the oman, —straight, gradually increasin in diameter, and ending in a bell-shap aperture (κώδων). ‘Tyrrhenian,’ a freuent epithet of the trumpet (Aesch. um. 567, Eur. Phoem. 1377, Verg. Aen. 8. 526, etc.),,) perhaps means no more than that the instrument was first brought to Europe by Tyrrhenian pirates,—the λῃστοσαλπιγκταί οf Menander (frag. incert. 399). The Tyrrheni, according to a tradition for which Herodotus is the earliiest witness (1. 94), were of Lydian origin; and the bronze trumpet may have been a Lydian invention (see Dict. Ant. ‘Tuba). Homer mentions the trumpet only in similes, as when the voice of Achilles is likened to it (ll. 18. 219, etc.)..) But the Greeks must have had it as early at least as the time of the Dorian conquest, to judge from the legends heard by Pausanias at Argos (2. 21, § 3) where there was a shrine of Ἀθηνᾶ Σάλπιγξ.—See Avvendix. As to the gender of κώδων, Arist. De Sens. 6 p. 446 22 has τῆς κώδωνος (bell). In Ar. Pax 1078 the words χω κώδων ἀκαλανθίς are said to mean a kind of hound. But κώδων (bell) is masc. with Thuc., Strabo, Plutarch, Diodorus and Lucian.

Extat hic varsus ap. Suidam s. Κώδων, Schol. Soph. Oed. C. 124. et Schol. Thuc. IV. 134. qui Thucydidem ὁ κώδων dixise afiitrmat ; nec repugnat quod Schol. ad h. l. scribit: ἡ κώδων θηλσκῶς ἀττικῶς. Namque Thucydides de excubitorum sive circitorum titinnabulo loquitur, ὁ κώδων ὁ φυλακτήριος Synes. Catast. p. 303. D. unde nominatur ὁ φύλαξ τοῦ κώδωνος Parhen. c. VII. Eodem genere ὁ κώδων ὁ κατὰ τὴν ὀψοπωλίαν Shrabo XIV. 626. ὁ ἐν τῷ ἰχθυοπωλίῳ Plutarch. Symp. IV. Quaest. IV. 2. p. 183. et qui jumentis appendi solet Diod. XVIII. c. 2. aut retibus Plut. V. Brut. XXX. et quo tempus officiorum matutinorum significatur Lucian. Merc. cond. §. 31. p. 254. T. III. Bip. Sed τῆς κώδωνος Aristot. de Sens. c. VI. 446, 22. ed. Bek. quod tintinnabulum interpretantur.. Scholiastes h. l. ait codonem esse τὸ πλατὺ τῆς σάλπιγγος. Sed buccinae orificium superius,, quod tubicen ori admotum inflat, denotare videtur Josephus Ant. III. 12, 18. σύργξ παρέχουσα εὖρος ἀρκοῦν ἐπὶ τῷ στόματι πρὸς ὑποδοχὴν πνεύματος εἰς κώδωνα ταῖς σάλπιγξι παραπλησίως τελοῦν, nisi illle, ut Sambuco visum, τελοῦσα scripsit, id est τελευτῶσα, inferius sive τὸ πλατὺ τῆς σάλπιγγος intelligens, de quo Athenaeus loquitur IV. 185. A. ubi cornu tibiae Phrygiae idem valere dicit, quod in tuba τὸν κώδωνα, et Eustathius p. 1139, 60. qui ee Schol. Ven. B. 219. diversa tubarum genera accuratius quam Sophoclis interpres graecus percennet ac sexto loco Tyrrhenicam memorat ὁμοίαν φρυγίῳ αὐλῷ τὸν κώδωνα ἔχουσαν. Ergo ob sonum graviorem Tyrhenica tuba nomi-natur a Tragicis Aesch. Eum. 556. Fur. Phoenn. 1393. quorum exemplum sequuntur posteriores; Tymnes Anth. Paal. c. VI. n. 151βαρὺν αὐλὸν Τυρσηνὸν μελέδημα. Crinagoras c. VI. n. 350. Τυρσηνῆς κελάδημα σάλπιγγος καὶ — κώδων χάλκεος. Nonnus XVII. 92. Τυρσηνῆς βαρύδουπον σάλπιγγα θαλάσσης. Gregorius Naz. Ep. ad Card. CXCIW. p. 891. T. I. τάχα δὲ καὶ τὰς Τυρσνικὰς ὑπερεφώνησα σάλπιγγας, et Eumath. de Ism. L. lV. p. 178. τὴν γλῶσσαν εἰς Τυρσηνικὴν μετεχάλκευσε σάλπιγγα, quam Τυρσηνήν vocant Diodorus V. 40. et Maximus Diss. III. p. 47. ut λόγος Τυρσηνός Aelian. H. An. XII. 46. Sophoclei loci meminit etiam Joh. Diaconus ad Theog. v. 979. Eo. Pr.

Les Tyrrceniens ou Etrusques passaient pour avoir inxenté la trompette d'airain : cf. Eachyle, . Eumén. 567 (διάτορος Τυρσηνικὴ σάλπιγξ̀); Euripide, Féraclidee, 8,30; Penic. 377. Voici la note du scholiaste : Εἀσὶ γὰρ Λιβυστικαὶ σάλπιγγες• εἰσὶν Αἰγύπτιαι· εἰσὶ Συρσηνικαί. Πρῶτος δὰ Ἀργώνδας, συμμαχῶν τοῖς Ἡρακλείδαις, ἤγαγεν εἰς Ἕλληνα τὴν Τυρσηνικὴν σάλπιγγα. ἑς doit étre joint à εὖμαθές : Εὐμαθὲς ὡς (σώνημα) κώδωνος κτλ-

rightly apprehend that I-For ἐπέγνων in the sense of detecting or discovering, cp. Aesch. Ag. 1598, ἐπιγνοὺς ἔργον οὔ καταίσιον : Thuc. 1. 132, § 5, ἵνα, ἢν .. μεταγράψαι αἰτήσῃ, μὴ ἐπιγνῷ.

Witth a design upon.’ Cp. Eur. Hipp. 32, Ἱππολύτῳ δ’ ἔπι .. ὠνόμαζεν. ἱδρῦσθαι θεάν.

with partic. (κυκλοῦντ’)of the act observed, as Xen. Cyr. 8. 1. 33 ἐπέγνως δ’ ἂν..οὐδένα οὔτε ὀργιζόμενον .. οὔτε χαίροντα. For slightly different uses of ἐπιγιγνώσκω, cp. Ant. 960, El. 1296. Remark εὖ as 2nd syll. of 4th foot, refering to the word before it : cp. 95, Ant. 166, 723.

avec le datif marque souvent l'intention, une intention ordinairement hostile. (Cf. Matthiax, Grammaire grecque, page 123 de la trudoction francaise.) Le but d'qlysse est, en effet, d'épier Ajax.

‘Ranging to and fro,’ like a questing hound. Cp. inſr. 20, ἰχνεύω. In Ant. 226, κυκλῶν ἐμαυτόν is ‘often turning round.

moving round and round, going backwards and forwards in the attempt to make out the footprints, —like a hound questing about for the scent. Cp. Ant. 26 ὁδοῖς κυκλῶν ἐμαυτὸν εἰς ἀναστροφήν. Eur. Or. 632 ποῖ σὸν πόδ’ ἐπὶ συννοίᾳ κυκλεῖς ('pacing to and fro in meditation)), | διπλῆςμερίμνης διπτύχους ἰὼν ὁδούς ς;

Il. 7. 219 Αἴας δ’ ἐγ· γύθεν ἦλθε φέρων σἀκος ἠΰτε πύργον, [ χάλκεον, ἐπταβόειον,—i.e, made by stitching together seven layers of ox-hide, and then covering the outer face with plates of bronze. Cp. 576: Ovid Met. I3. 2 clypei dominus septemplicis Aiax.

wegen des gewaltigen Schildes (572) Il. 7, 219 ff., wodurch er von dem schnellfässigen Lokrischen Aias, Oileus’ Sohn, unterschieden wird. Zu dieser Ehrenwaffe bildet die μάστιξ des später als μαστιγοφόρος heraustretenden wahnsinnigen Helden einen grellen Gegensatz.

Βόσιν κυκλεῖν (eomme κυκλεῖν ἑυτόν, dans Sophocle, Antig. 226; κυκλεῖν, pris absolument, chez le même, Trachir, 134; chez Euripide, πόδα κυκλεῖν, Oreste, 632),,) c'est tourner en marchant; d'oα, souvent, revenir sur ses pas; ici, aller et venir (comme un homme qui cherche ou qui ípie). -Σακεσφόρων. Scholiaste : Σακεσφόρος δὲ ὁ Αἴας οὐχ ἀπλῶς, ἀλλὰ κατ' ἐξοχήν. Ούμηρος· Αἴας δ’ ἐγγύθεν ἠλθε, φέρων σκκος ἠύτε πύργον (χάλκεον, ἑπταβόειον. Il.VII, 29)..) Ovide, Metam. XIII, 2 : = Clipei dominus septemplicis Ajax. ? 21. Ἄσκοπον. Le sens de ce mot, chez Sopbocle, paratt êtce ordinairement, impremu on imposeible à preevoir (d''où quelquefois incroyabls). Sceaoliaste et Suidas : Ἀπροσδόκητον. 22. Ἔχει περάνας. Sur la nuance qui distingue, quant au sens, cette locution de ἐπέρανε, voy. Matthix, page 4467. Εἰγργασται (ὁ Aίας), bien que Sophocle emploie aussi quelquefois ce parfait dans le sens passif, du moins an participe εἰργασμένος.

Scholiaste : Σακεσφόρος δὲ ὁ Αἴας οὐχ ἀπλῶς, ἀλλὰ κατ' ἐξοχήν. Ούμηρος· Αἴας δ’ ἐγγύθεν ἠλθε, φέρων σκκος ἠύτε πύργον (χάλκεον, ἑπταβόειον. Il.VII, 29)..) Ovide, Metam. XIII, 2 : = Clipei dominus septemplicis Ajax. ?

‘An amazing deed :’ i.e. not ovnly mysterious, but of inconceivable enormity. See E. on L. § 51. p. 96, and cp. El. 864, ἄσκοπο ἁ λώβα.

inconceivable,—of unimaginable horror: cp. El. 864 ἀσκοπος ἁ λώβα.—ἔχει

Hesychius Ἄσκοπον, ἀθ́ατον, (sic Hermannus pro ἄθετον) ΣΣοφοκλῆς ἐν Αἴαντι μαστιγοφόρῳ. Ev. Pr.

unerklatr̈lic h, dunkel, mit Bezug auf νυκτ ός, vgl. 40. Von hier an folgt Od. der Aufforderung 12 f.

Le sens de ce mot, chez Sopbocle, paratt êtce ordinairement, impremu on imposeible à preevoir (d''où quelquefois incroyabls). Sceaoliaste et Suidas : Ἀπροσδόκητον.

ἀθέατον, unabſehbar, d. h. deſiſen Sinn und Bedeutung, Beweggrund und Zweck nicht zu erſehen iſt, rätfelbaft.

perfect (O. T 577 n.): the double acc., as with δρᾶν, ποιεῖν, etc. (cp.

instead of repeating ἔχει περάνας : cp. O. T. 54 ὡς εἴπερ ἄρξεις τῆσδε γῆς, ὥσπερ κρατεῖς (n.).

Musgravius emendabat εἴργασταί γ' ὅδε, nempe ob ambiguitatem, quae re vera nulla est, apud Sophoclem praesertim, qui huic perfecto praeter participium semper activam tribuit potestatem Oed. T. 279. 347. Col. 825. Trach. 748. Phil. 1172. Ant. 294. etc. Ev. Px.

Sur la nuance qui distingue, quant au sens, cette locution de ἐπέρανε, voy. Matthix, page 4467. Εἰγργασται (ὁ Aίας), bien que Sophocle emploie aussi quelquefois ce parfait dans le sens passif, du moins an participe εἰργασμένος. 25. Ἐφθαρμένας, pessumdotas. 27. Ἐκ χειρός, par une main, par la main d'un homme. Ces mots ont pour objet de prévenir l'objection suivante : Mais ce carnage ne pourait-il pas être imputé aux bêtes feroces ? 28. Τήνδ’ αἰτίαν. Schneidewin paraphruse : Τῆσδε τὴς πράξεως τὴν αἰτίαν. 30. Πηδῶντα πεδία. Cf. plus bas, v. 845. Σὺ δ., ὦ τὸν αἰπὺν οὐρανὸν διφρηλαατῶν Ἥλιε.... OEd. Coοι. 4686 : ΗΗ τιν' ἀπίαν γγᾶν ἢ πόντιον κλύδων’ ἀώμεναι. Euripide, Heleene, 508 : Πᾶσαν πλανδεὶς τήνδε βέρθρον χόνα. Eschle, Prométhée, 708 : Στεῖχ' ἀνηρότους: γύας. Ft même en prose : Τὰ δύσθΤτα πορεύεσθαι. (Xénophon, Cyropédie, 1I, 1v, 27.)) Lobeck rapproche eacore τὰ ὄρη θεῖν, τάφρους πηδᾶν, πλεῖν τὴν θάλατταν. 34. Φράζει τε κἀδήωσεν. Cf. pour le changement de temps Autig. 404 : Καὶ πῶς ὁρᾶται κἀπίληπτος ἡρέθη; Trachin. 369: Κτείνει τ' ἄνακτα πατέρα τῆσδε καὶ πόλιν ἔπερσε. [Schneidewin.] 32. Σημαίνομαι. Scoliaste : Ἤγουν σηματίζομαι, διὰ σημείων γινώσκω. Autre: Οἷον, σημεῖα ἐμαυτῷ τινα συντίθημι ἀπὸ τοῦ ἴχνους· τὰ δὲ ἀπορῶ· τοιοῦτον γὰρ συμθαίνει περὶ τοὺς ἰχνευτὰς, ἐπιταναττομένων τῶν ἰχνῶνν· διὸ δὲ τὴν μανίαν δυσίχνευτος καὶ ἐπιτεταραγμένη ἡ βάσις γέγονε τοῦ Αἴαντος. Autre : Καὶ ὅλως Ὀδυσσὺς ἀναμένει τὸ ἀκριβὲς γνῶναι, ́να μὴ δοκοίη κατ'’ ἐχθροῦ προπετές τι πράττειν. Le rapport de σημαίνομαι α σηαίνω paralt tre le même que celui de τεκμαίρομαι (c'est-a-dire διὰ τεκμηρίων γιγνώσκυω) a τεκμαιρω. 33. Τὰ δ' ἐκπέπληγμαι, je reste déconcerté devant les autres. — Κοὐκ ἔχω μαθεῖν ὅτου nous parat devoir être expliqué par une combinaison irteguliere des deux locutions καὶ οὐκ ἔχω μαθεῖν et καὶὁ̈κ ἔχω ὅτου (comme ἐξ ὅτου, παρ’ ὅτου) μάθω. La plupart des commentateurs interprètent cognoscere nequeo quis sit czdis aucior. 34. Καιρόν. Pris absolument (comme plus bas, au vers 4316 : Καιρὸν ἵσθ' ἐληλυθώς), ce mot epquivaut à ἐς αὐτὸν καιρόν (plus bas v. 4469); πρὸς καιρόν (v. 38; Philoct. 4279; OEdive Koi, 32s; Trachin. 569) ; ἐν καιρῷ (OEd. Col. 506); καιρῷ (OEd. Roi, J516).

‘We are bewildered.’ Cp. the use of πλανᾶσθαι in Plato, Soph. 230 B, ἅτε πλανωμένων τὰς δόξας ῥᾳδίως ἐξετάζουσιν : Hdt. 6. 37, πλανωμένων .. ἐν τοῖσι λόγοισι, τὸ θθέλει τὸ ἔπος εἶναι.

‘clear,’ like the cognate τορόν (rt. τερ, τρα, τε-τραίνω, to pierce). The adj. τρανής is not elsewhere extant but τρανῶς is used by Aesch. (Ag. 1371)) and Eur. (El. 758)..) The form τρανός was current in later Greek ; the earliest instance seems to be Dionys. Halic. (c. 25 B.C.) De Comp. Verborum c. 22 τρανὴν καὶ καθαρὰν δύναμιν.—ἀλώμεθα

this fig. sense, with ref. to uncertainty (‘to be at sea,’ as we say), belongs nowhere else to this verb, but often to πλανᾶσθαι (Her. 6. 37, etc.; Plat. Hipp. Ma. 304 C πλανῶμαι μὲν καὶ ἀπορῶ ἀεί).

Sic Suidas scribit s. Τρανές hoc versu apposito; Etym. M. p. 466, 12. indidem affert ἴδμεν, quod ille et Schol. Ven. I. 124. dubitat utrum ex aoristo ἰδομεν an ex ἴσαμεν vel οἴδαμεν contractum dicat. Ab οἶδα non solum ἴδμεν proficincitur, sed etiam ἷδμαι, id est γινώσκω, οἶδα Hesch. ἰδμὴ, φρόνησις Id. Sed a Tragicorum consuetudine illud alienum, nec satis tutum ἀφραδμόνως Aesch. Agam. 281. Pers. 415. ubi codd. usitatiorem formam praebent, quam confirmat πέφρασμαι Suppl. 433. et ἀφράσμων Sophoclis Anecd. p. 472. dubiumque ὀδμή in diverbiis Eur. Hipp. 1391. quum ὀσμή saepius legatur et εὐοσμίαSoph. Laoc. Fr. I. κάκοσμος Ach. Fr. Perperam Buttmannus Gramm. §. 110. Adn. 8. κεκαδμένοος huc refert, quod ab alio principio neque epicum sed doricum est vel aeolicum. Adjectivum τρανές Hesychius iisdem verbis quibus Scholiastes interpretatur, σαφὲς, ἁληθές, sic ut hunc locum spectare videatur. Photius Τρανὲς τὸ σαφὲς οἱ τραγικοὶ λέγουσι, quanquam non invenitur alibi. Nomen. defectivum esse declarat Schol. Jen. τάξιν μὲν ἔοικεν ἔχειν ριγενοῦς, οὐκ ἔχει δὲ τὰ λοιπὰ δύο γένη.

The form ἐθελοντής occurs in Herodotus, Thucydides, Xenophon, and the Orators, as ἐθελοντήρ does in Od. 2. 292. On the other hand θελοντής is cited only from Porphyrius (c. 270 A. D., see Lobeck, Phryn. 7) and Hierocles (c. 450 A.D.), ap. Stob. Flor. 75. 14 (p. 449. 20). Similarly ἐθελήμων is the form used by Plato (Crat. 406 A),,) while the earliest authority for θελήμων is Apoll. Rhod. 2. 557. In tragic iambics θέλω was naturally preferred, on metrical grounds, to ἐθέλω, though the latter occurs in tragic anapaests (as O. T. 1303, Ph. 145)..) If θελοντής were found in a passage where metre requiredit, the rarity of the form would not justify its rejection. But where, as here, aphaeresis was available, it is surely more probable that the poet wrote

as if the task were a yoke under which he placed himself: cp. Ph. 1025 κλοπῇ τεκἀνάγκῃζυγείς(n.):Aesch.P.V.108 ἀνάγκαις ταῖσδʼ ὑπέζευγμαι.

In anapaesticis carminibus: ἐθέλειν usititissimum, ἂς ἐθελήσῃ Prom. 184. πάσχειν ἐθέλω 1067. ἰδεῖν ἐθέλεις Phil. 145. οὐδ’ ἐθέλω Eur. El. 132. τοῖς ἐθέλουσι Ion. 99. perrarum aiterum. , ἆρα θέλουσαι ib. 1246. quo certius est τί θέλουσι Troad.• 163. in senariis solum θέλειν [Quod Buttmannus proposuit Phil. 1343. συγχώρει θέλων, non magisferri potest quam ‘κάθευδον, καθήμην etc.] Ev. Pe. ΘΘελοντής La. Lb. Ricc. quod Elmslejus probat propter eam quam attuli rationem. Verum haec nihil adtinet ad derivata ; θθελήμων-, θελητός, θελεχθρός partim Ajticis insueta sunt, partim Graecis in universum; de θελητόν Oed. C. 527. quod olim judicavi ad Phryn. p. 7. confirmat Hermannus; neque contra: valet θέλεος ἀθέλεος nolens volens Aesch. Suppl. 864. quippe, solitarium et fortasse oppositionis causa ex tempore fictum; disparatis autem quantum licentiae detur, ex δώτης —ἀδώτης, τίεοι-ἀτίει, aconiti coniti etc. cognoscitur, Apud Ari— stophanem Acharn. 335. in duobus continuis. versibus se 'su’bsequuntur ἐθέλειν et ἐμοῦ θέλοντος, quae ordinaria est for-ma excepto μηδ’ ἐθελήσῃ in anapaestis Avv. 58. Pro solemni formula ὅσ’ ἀν θεὸς θέλῃ Pac. 930. Dinarch. ́.. Arist. p. 105, 3. legitur ἂν θεὸς ἐθέλῃ Plat. Hipp. 286. C, Phaedon. 80. D. Legg. VI. 778. B. aliique locis ad, Phryn. indicatis, quo loco non praetermisi, quod postea a Schaefero saepe repetitum est App. T. I. 819. T. V. 671. breviorem formam et hujus verbi et pronominis κεῖνος apud : Aticos crebro post monophthongos et diphthongos inveniri vel cum aphaeresis signo ἦ κεῖνο Parm. 142. E. etc. vel sine eo v. Bekker ad Dem. 38, 4. T. I neque non appare. illad in Tragicorum libris vel post consonantem atque adeo in ipsis versuum icitiis Orest. 484. Med. 955. Aj. 567. etc. ex quo intelligitur, hanc non esse prosodiacam notam sed a librariis subinde adjici ut lectoresintegrioris formae admoneantur. Μὴ θελήσας lsaeus Cir. p. 69. §. 11. μὴ θέλοι Lycurg. Leocr. p. 157, 77. etc. et similia apud Demosthenem, cui Schaeferus μὴ ἐθέλειν eximere studet ad p. 1451, 61. cf. Ruediger ad Philipp. I. p. 27. Thucydidi familiarius verbum trisyllabum, nec dubitatione caruit εἰ θέλοιμεν Vl. 34, ⟨. sed Platoni jure reliquit Schneiderus ad Civ. T. I. p. 230. T. III. p. 154. etsi apud hunc ut apud ceteros antiquiores praevalet ἐθέλειν.

wie Phil. 614 καὶ ταῦθ' ὅπως ἤκουσ’ ὁ Λαέρτου τόκος. τὸν μάντιν εἰπόντ’, εὐθέως ὑπέσχετο τὸν ἄνδρα . . δηλώσειν ἄγων. — ῷδε πόνῳ, der Auskundſchaftung deſſen, was wir nicht wiſſen (23).

A vivid present, like φράζει, infr. 31.

Hunc et insequentem versum producit Suidas s. Λείας. Verbum κατηναρισμένας ex h. l. idem et Hesychius et Schol. Ven. XXI. 26. enotarunt. Quod sequitur, ποιμνίων ἐπιστάταις, id Suidas s. Ἐπιστάτις interpretatur τοῖς κυσί, fortasse ne Ajax caedis verae nec ad vindictam necessariae reus agatur; idemque sensisse videtur qui v. 232. adscripsit: οὗτοι γὰρ ἐνόμιζον καὶ ποιμένας αὐτὸν ἀνῃρηκέναι, id est, solam in hoc conjecturam sequuntur. Rectius Schol. Rom. τοῖς ποιμέσι· καλῶς δὲ τοῦτο, ἵνα μὴ παραγένοιτό τις ἀπαγγέλλων τὸ σαφές. Sic ποιμνίων ἐπιστάταις Plat. Legg. X. 906. A.

gcht auf 21 πρᾶγος ἄσκοπον ἔχει περάνας zurück, indem 23. 24 zur nähern Erläuterung von εὔπερ εἴργασται τάδε (d a Folgende, Ant. 229) dienen. Man beachte das viermalige γάρ seit 26.

pessumdotas.

for ἐναρίζω ‘to slay’ (properly with the further notion of ‘despoiling’) cp. O. C. 1733, Tr. 94. From the cognate form κατεναίρομαι we have κατήναρες in Ant.

‘By hand of man.’not by wild beasts, or lightning, or other visitation of heaven.

‘οgether with the guardians of the floc.k Ĵhe death of the shepherds is again referred to, infr. 232, 360, and was a necessary incident of the slaughter. Cp. Il. 18. 529, of the ambush atfacking the herd, κτεῖνον δ’ ἐπὶ μηλοβοτῆρας. And for the exprssion, cp. Plat. Legg. 10. 806 A, ἢ γεωργοῖς περὶ φυτῶν γένεσιν .. ἢ καὶ ποιφνίων ἐπιστάταις. Some have wrongly explained the words of the shepherd dogs, which are mentioned by Tecmessa, infr. 297, but are not likely to occur to Odysseeis. The well-known idiom, αὐτοῖς ἀνδράσι, etc., seems to aiss out of the dative of concomitant circumstances. See E. on L. 5 11. p. 8, and cp.O.T.25, φθίνουσα .. κάλυβῖν.

by a human hand. The military sense, ‘at close quarters’ (Xen. H. 7. 2. 14 ἐνέβαλον καὶ ἐκ χειρὸς ἐμάχοντο), is less fitting

cp. fr. 873 αὐτοῖσιν ὅπλοις. The idiom occurs in the Iliad (as 8. 24),—sometimes,—sometimes) with σύν added (as 14. 498), a form of it found also, though not often, in later poetry (Eur. Ion 32 αὐτῷ, ξὺν

‘overseers,’ ‘masters’ or ‘guardians’ of them ; as a warrior is ὅπλων ἐπιστάτης (Aesch. Pers. 379),,) and a rower, ἐρετμῶν (Eur. Helen. 1267)..) Cp. Eur. fr. 188. 4 σκάπτων, ἀρῶν γῆν, ποιμνίοις ἐπιστατῶν. The herdsmen being dead, there was no one who could identify the assailant.

von Menschenhand hingestreckt, nicht von wilden Thieren zerrissen. Die Hirten lässt Soph. mitgemordet sein (231), weil sie sonst den Thäter batten verrathen können. Mit

vgl. O. R. 1028.

par une main, par la main d'un homme. Ces mots ont pour objet de prévenir l'objection suivante : Mais ce carnage ne pourait-il pas être imputé aux bêtes feroces ?

von einer (menſchlichen) Hand, durch einen Gewaltakt. —

Hr. I § 48, 15, 19, Cu. § 172 d Anm., Ko. 87, 9 Anm.. Ku. § 40 Anm. Hirten konnten alſo keine Kunde über den Urheber des Herdenmords gebracht haben.

αἰτίαίν] 2ahis blame,f,.if. the blame of this' deed. νέμει has Weker MS. authoritry than' τρέπει, which is, however, too physical a word in this connection, even though the dative ἐκείνων for εἰς ἐκεῖνον 5 ἐπ' ἐκείνῳ (cp. infr. 772), might be defended. νέμειν is a favourite word with Sophocles. τρέπει is due to a gloss. See Scholia.

The deed was found out at dawn. Common rumour at once pointed to Ajax. Then the ὀπτήρ (29) informed Odysseus, who reached the tent of Ajax very soon after the latter’s return; as is shown by 296—304 compared with 91—113.

cp. Galen 7. 582 (Kühn) οὐκ ἴσην ἅπασι νέμει τὴν αἰτίαν.—The corrupt τρέπει may have come from the gloss on ἐκείνῳ..νέμει which occurs in some of the later MSS., εἰς αὐτὸν τρέπει. This is one of the few instances (like Ant. 386 and 831) where a true reading, lost in L, has been preserved inotherMSS.Cp.crit.noteson44,61. 29τιςplacedbeforeitsnoun:1163:Ph.519.—ὀπτὴρ,ascout;cp.Od.14.

Codd. Δ. La. Lb. Aug. B. τρέπει, hic supra scripto νέμει. Illud Valckenarius ad Hipp. p. 306. e glossa εἰς αὐτὸν τρέπει ortum putat. Galenus de Plenit. c. Xl. 346. T. VII. Chart. p. 582. Kuehn. οὐκ ἴσην ἅπασι νέμει τὴν αἰτίαν.

Schneidewin paraphruse : Τῆσδε τὴς πράξεως τὴν αἰτίαν.

‘A scout,’ viz. one of the look-out men of the host, who naturally brings his information to Odysseus as the centre of intelligence. Cp. infr. 379, Phil. 1013.

261 ὀπτῆρας δὲ κατὰ σκοπιὰς ὤτρυνα νέεσθαι: Aesch. Theb. 36 σκοποὺς δὲ κἀγὼ καὶ κατοπτῆρας στρατοῦ | ἔπεμψα. In Aesch. Suppl. 185, however, ὀπτῆρες are ‘eye-witnesses, ’—the usual sense of the word in Attic prose.

haec verba apponit Thomas s. Ὀπτήρ, totum versum cum insequenti Suidas s. Ὀπτῆρας, quam vocem Eustathius p. 788, 31. ex h. l. affert. ED. PR.

πεδία] ‘Bounding along the plain. Accus. of the sphere of motion. E. on L. § 16. p. 23 c.

is the acc. describing the ground traversed (as we can say, ‘to walk the earth ’: cp. 845 : Aesch. P. V. 708 στεῖχ’ ἀνηρότους γύας: Eur. Helen. 598 πᾶσαν πλανηθεὶς τήνδε βάρβαρον χθόνα : Callim. Hymn. Dian. 193 ἐφοίτα | παί. παλά τε κρημνούς τε.

(as in 828), ‘newly sprinkled’ with blood: a compound suggested to the poet by the frequent use of ῥαίνω in that connection ; as Il. 12. 430 ἐπάλξιες αἵματι φωτῶν | ἐρράδατ': Pind. I. 7. 50 ῥιύνων φόνῳ πεδίον.—When thus seen, Ajax was in the act of driving the animals that still lived to his tent:

describes his wild gestures of triumph.

E Scholiastae interpretamento τῷ πεδίῳ nata est codd. nonnullorum lectio πεδίῳ. Syntaxis hujus exempla abunde multa extant, sed regula parum claret; πλανηθῆναι τὴν ἐρήμην Iesai. XVI. 8. πολλήν ἐρημίαν Conon. Narr. II. πολλὴν γῆν Xenoph. Eph. V. 14, 116. Plutarch. Lucull. c. XXXIV. cf. Aglaoph. T. I. 49. πολὺν πλανᾶσθαι τόπον Dio Chr. VII. 226. πᾶσαν πλανηθεὶς χθόνα Eur. Hel. 598. γῆν ἀπίαν ἀλώμενος 0ed. C. 1686. τὴν πλανοστιβῆ γῆν βεβώς Aesch, Eum. 76. γῆν πολλὴν πορεύεσθαι Arrian. Alex. VI. 23, 1. iaec, inquam satis trita sunt, nec rarius verbis meandi additur accusativus nominum, quae loci qualitatem sive, ut apertius dicam, locum qualificatum significant: οὔρεα πλαζόμεναι Callim. H. in Dian. 235. ἀλώμενος οὔρεα καὶ δρυμούς Theocr. ld. XIII. 66. ἐφοίτα παίπαλα καὶ κρημνούς Callim. H. Dian. 194. στεῖχ' ἀνηρότους γύας Aesch. Prom. 708. τὰ δύςβατα πορεύεσθααι Xen. Cyr. II. 4, 27. ἔδραμε ῥόθιο Eur. Hel. 1130. etc. Verum haec omnia dubito num comprobent illud φυγὰς ἀλητεύων χθόνα Eur. Hipp. 1026. versum Valckenarius quoque subditicium esse judicat, sed rationem sequutus aliam et, ut mihi videri eolet, minus probabilem; sic cnim ait, quia ἀλητεύων idem valeat quod ἀλήτης ὤν, ab eo accusativum χθόνα regi non posse. Qum vero constet hunc casum cum primitivo αλᾶσθαι construi, idem derivato ἀλητεύω concedendum est; nequae aliter construuntur verba δραπετεύω, λῃστεύω, μεσιτεύω, στηλιτεύω, τεχνιτεύω, quod, si Walckenaciii ratio valeret, fieri non posset. Mihi illud potius dubitandum videtur, num ἀλητεύειν sive ἀλᾶσθαι χθόνα dici possit nullo addito adjectivo ‘). Sed hoc missum faciam. Qum vero iisdem verbis etiam praepositiones ἀνά, διά, κατά́, adjungantur, quaestio existit vix solubilis, quid unaquaeque momenti afferat. Pro Theocriteo illo Bion I. 20. substituit ἀνὰ δρυμοὺς ἀλάληται, ut ἀν' αἰθέρα ἰών Apollon. III. 166. eidemque verbo, quo Sophocles usus est nudo, praepositionem addidit Maximus Tyr. XV. 7, 283. πηδῶν ἀνὰ τὸ πεδίον, et Xenophon in Cynegeticis Hipparchoque modo τὰ ὄρη θεῖν, τὰ κατάντη ἐλαύνεσθαι, φεύγειν παντοῖα χωρία, modo πλανᾶσθαι ἀνὰ τὰ όὄη, τρέχειν ἀνὰ τὰ ὄρη etc. Cum alia prepositione Strabo XV. 662. καθ’ ὅλην τὴν Ἑλλάδα ἐπλανήθησαν, et Himerius Ecl. XII. 6, 202. ἐσκίρτησε κατὰ τοὺς λειμῶνας, cum cadem praepositione sed cum alio casu idem Or. II. 5, 376. ἐπλανᾶτο κατὰ τῆς ὑφ’ ἡλίῳ πάσης, Epigr. Ἀδεσπ. DCCXXXVII. σκιρτῶσα κατὰ τῶν πεδίων, Aratus v. 1119. ἅλλονται κατὰ βουβοσίοιο, Aelian. V. H. I. 21. πέτονται κατὰ τῆς θαλάσσης. . Horum differentia nisi explorata fuerit, multorum locorum et interpretationem et lectionem vacillare necesse erit. In Xenoph. Hipp. III. 3. pro τάφρους πηδᾷ cod. nonnulli διαπηδᾷ praebent, quod Plutarchusi nomini illi] adjungit V. Lys. c. XXI. sed simplici utitur Maximus Tyr. XXVI. 5, 20. Grammaticusque Hermanni p. 402. πηδῶ τὴν τάφρον pro exemplo affert; τάφρον Oppian. Cyn. I. 83.. Apud Aelianum V. H. I. c. 32. Ἀρταξέρξῃ τὴν Περσίδα ἐλαύνοντι Corais praepositionem εἰις addebat, quam omitti posse demonstrat Lucian. Praec. Rhet. §. 5. ἐρήμην πολζὴν ἐλάσαι. Huc pertinetetiam ὁδοὺς ἱππαζόμενοι Diod. XIII. 88. id est καθιππαζόμενοι c. 109. perequitantes, et quod ubique legitur πλεῖν τὴν θάλατταν, τὸν ποταμόν etc. sed τήνδε τὴν ὁδὸν ἔφυγε, ἐξόδους κενὰς ἕρπει, aliaque, quae Matthiae Gramm. §. 40, 4. et Bernhardy Synt. p. 115. huc retulerunt, ut inter se ita a prioribus longe distant.

Cf. plus bas, v. 845. Σὺ δ., ὦ τὸν αἰπὺν οὐρανὸν διφρηλαατῶν Ἥλιε.... OEd. Coοι. 4686 : ΗΗ τιν' ἀπίαν γγᾶν ἢ πόντιον κλύδων’ ἀώμεναι. Euripide, Heleene, 508 : Πᾶσαν πλανδεὶς τήνδε βέρθρον χόνα. Eschle, Prométhée, 708 : Στεῖχ' ἀνηρότους: γύας. Ft même en prose : Τὰ δύσθΤτα πορεύεσθαι. (Xénophon, Cyropédie, 1I, 1v, 27.)) Lobeck rapproche eacore τὰ ὄρη θεῖν, τάφρους πηδᾶν, πλεῖν τὴν θάλατταν.

der Acc. bezeichnet bei Verben der Bewegung entweder den Weg, Raum, über welchen ſich die Bewegung erſtreckt, oder das Ziel derſelben.

‘=ives intimation’ (of the act) ‘and pointed out‘ (the direction).

the first verb refers to the announcement, ‘I have seen Ajax,z—the second, to a statement with more detail, —as to the direction in which he was going, etc. For historic pres. followed by aor., cp. Ant. 406 καὶ πῶς ὁρᾶται καεπίληπτος ᾑρέθη; n.)

verk ün det und gab danndie näheren Um stäne an. Pralsens neben Aor., wie Ant. 406.

Cf. pour le changement de temps Autig. 404 : Καὶ πῶς ὁρᾶται κἀπίληπτος ἡρέθη; Trachin. 369: Κτείνει τ' ἄνακτα πατέρα τῆσδε καὶ πόλιν ἔπερσε. [Schneidewin.]

d. i. und knüpfte an die Meldung eine genauere Mitteeilung.

‘Dart upon the track’ (fhus shown)

cp. Plat. Rep. p. 410 B κατὰ ταὐτὰ ἴχνη ταῦτα διώκων. Similarly κατὰ πόδας τινός, ‘at his heels’ (Her. 9. 89,

midd., assure myself about them, identify them, by the indications observed. Cp. Xen. Cyn. 6. 22 (of hounds): αἱ δ' ἐπειδὰν λαμπρὰ ᾖ τὰ ἴχνη.....ἐνσημαινόμεναι, ὅρους τιθέμεναι ἑαυταῖς γνωρίμους, ταχὺ μεταθεύσονται. Appian Bell. Civ. 4. 19 σημηνάμενοι τὸ γιγνόμενον εἶναι σύμβολον ἐκ θεοῦ. Aelian N. A. 7. 48 ἄστροις αὐτὰς (the cities) ἐσημαίνετο. Oppian Cyneg. I. 454 μυξωτῆρσι κύνες δὲ πανίχνια σημήναντο.

Legitur hic v. ap. Suidan. s.. Σημαίνομαι, quo verbo in eadem re usus est Oppianus Cyn. I. 453. μυξωτῆρσι κύνες πανίχνια σημήναντο, quanquam patet latius; πασχητιῶν μειράκιον ταῖς θριξὶ σημαινόμεθα Synes. Enc. Calv. p. 85. similiterque Pilostratus V. Ap. III. 53. p. 137. Appian. Civ. IV. 19. Aelian. H. Ann. WIII. 48. cf. Abresch. ad Aesch. T. III. 163. Toupin Suid. T. III. 32. Id attici oratores τεκμαίρομαι dicera solent, posteriores σηματίζομαι. E. PK.

vgl. 6. 20. -

τεκμαίρομαι, lege ich mir aus, ἐξιχνοσκοποῦμαι 997. Odysseus erkennt aus den Spuren, dass Aias der Thäter ist, aber den Grund des wahnsinnigen Schlachtens und Forttreibens der Thiere erkennt er nicht (ὰ δέ), bevor ihn Athene belehrt. ζ

Scoliaste : Ἤγουν σηματίζομαι, διὰ σημείων γινώσκω. Autre: Οἷον, σημεῖα ἐμαυτῷ τινα συντίθημι ἀπὸ τοῦ ἴχνους· τὰ δὲ ἀπορῶ· τοιοῦτον γὰρ συμθαίνει περὶ τοὺς ἰχνευτὰς, ἐπιταναττομένων τῶν ἰχνῶνν· διὸ δὲ τὴν μανίαν δυσίχνευτος καὶ ἐπιτεταραγμένη ἡ βάσις γέγονε τοῦ Αἴαντος. Autre : Καὶ ὅλως Ὀδυσσὺς ἀναμένει τὸ ἀκριβὲς γνῶναι, ́να μὴ δοκοίη κατ'’ ἐχθροῦ προπετές τι πράττειν. Le rapport de σημαίνομαι α σηαίνω paralt tre le même que celui de τεκμαίρομαι (c'est-a-dire διὰ τεκμηρίων γιγνώσκυω) a τεκμαιρω.

ἥοι]. Ac can) not tell where he is, i..e. () εἴτ’ ἔνδον εἴτ’ οὐκ ἔνδον (l. 7, supr.), ‘whether he tis in the tent or no,.9r (2) more generalyy (s. οἰιτιο) wheree is the otIect of my search " i.e., whether in fol: lowing Ajax I am really. on the right track. Odysseus is describing his perplexity before the coming of Athena, and in these words simply confesses that he is at fault. He is speaking of his own past impressions, and here and supr. 1. 23 does not at once realize what he has been told by Athena in ll. 7-10. As in O. T. 359,, Trach. 186, the imperfect or gradual recognition of what has been said adds to the dramatic effect. Another reading is κοὐκ ἔχω μαθεῖν ὅτου, in which ὅτου, sc. τὸ πρᾶγμά ἐστι, also gives a fair sense, but is not, like οὐκ ἔχω μαθεῖν ὅποου, an idiom of Greek tragedy. Others supply τὰ ἴχνη at once with ὁτου and with τὰ μὲν .. τὰ δέ. But the reference of the articles in this context can hardly be so precise as to be equivalent to τὰ μὲν τῶν ἰχνῶν, .τετ.λ., nor would ἐκπέπληγμαι be used in such a connection. The Scholia show that ὅπου was read, and that its interpretation was thought doubtful.

'as to other tracks ’—viz., those of the cattle which Aja' had driven to the tet—he is bewildered.—ὅτου, as the context shows, is right: he cannot imagine who had made these tracks.

(cr.n.) would mean that, in the line of footprnts made by Ajax, some were missing, which Odysseus did not know where to find.

In Suidae cod. l. c. vitiuose scriptum ὅπου, quod Elmslejo placuisse mireris.

οτου μάθω ταῦτα, wesshalb du mir gerade recht kommst, vgl. 378. Das rathlose Staunen des Od. drückt sich in der hei den älteren Dichtern seltenen Verbindung mit dem Inf. aus, weiss n icht von we erfahren, wie ἐν ἀπόρῳ εἰχον ᾗ τὸ παρὸν θέσθαι, I rnoo not what to do, je ne sais pas que penser. (Der Schol. las ὅπ ου, οὐκ ἔχω ὅπως μάθω, ποῦ ἐστίν, aber dass Aias drinnen war, hatte Athene 9 f. gesagt.)

je reste déconcerté devant les autres. —

nous parat devoir être expliqué par une combinaison irteguliere des deux locutions καὶ οὐκ ἔχω μαθεῖν et καὶὁ̈κ ἔχω ὅτου (comme ἐξ ὅτου, παρ’ ὅτου) μάθω. La plupart des commentateurs interprètent cognoscere nequeo quis sit czdis aucior.

Cp. infr. 1316, 1168; or possibly an adverbial accusative, cp. Pind. Pyth. 1. 156, καιρὸν εἰ φθέγξαιο. So καιρῷ = ἐν καιρῷ, Ο. T. 1516.

'My whole course whether past or to come is guided by tty will.’́ οὖν, as in in εἴτ' οὖν, emphasizes the comprehensiveness of the expression. κυβερνῶμαι is passive, and πάντα adv. accus. Or (2) κυβενῶμαι may be middle, ‘l guide (i. e. suffer to be guided) all my actions by thy hand.’ In this way of taking the words the force of the middle voice of κυβερνῶμαι is unusual, but that of the instrumental dative is more regular.

adv., as 1316: Eur. Helen. 479 καιρὸν γὰρ οὐδέν’ ἦλθες :ς Ar. Ach. 23 ἀωρίαν ἥκοντες. But εἰς καιρὸν in

for οὖν in the first of two such clauses, cp. O.T. 1049 ἰτ’ οὖν ἐπ’ ἀγρῶν εἴτε κἀνταεδ’ εἰσιδών.

ἐφήκεις. Suidas s. Καίρια ex h. καιρὸν δ’ ἐφήκεις ἀντὶ τοῦ ἐπικαίρως. Infra v. 1317. καιρὸν ἐληλυθώς et Eur. Hel. 479. καιρὸν οὐδέν’ ἦλθες. Poetae saepe praepositionem addunt: ἐς καιρόν Arist. Avv. 1672. Eur. Hec. 666. Hipp. 89. Phoenn. 105. quam praeverbii scrpturam me quis, animum ad ἐς κόρακας referens, in hac verborum consequenta perinde stabilem putet, admonendum est et codd. passim εις erxhibere et libros impressos Plat. Phaedr. 229. A. Xenoph. Cyr. II. 1, 8. Alexis Diog. III. 27. Lucian. Lex. §. 3. Heliod. I. 3. etc. In soluta oratione semper praepositio additur vel εἰς· vel κατά v. Dorv. ad Char. p. 419. “) nec solum post verba ἥκενιν, παρεῖναι, e similia; εὖ λέγειν καὶ ἐς καιρόν Herodo. IX. 87. pro quo Pindaro licuit καιρὸν εἰ φθέγξαιο Pyth. I. 157. similiterque εἰς καλὸν ἥκεις Plat. Symp. p. 174. E. εἰς καλὸν εἶπας Ocd. T. 78. εἰς καλὸν ὤλετο Anth. P. c. IX. n. 736. cf. Boisson. ad Philostr. p. 612. Rueckert. ad Plat. l. c. Bornemann. ad Xen. Symp. l. 4. Sed latino commodum advenis quod respondeat, nihil reperi praeter hujusmodi adjectiva: ̔́ριον ἐρχομένη Arat. 1075. νύχιον ἀπέπλευσεν Anton. Lib. c. I. καταβαίνοντι ὄρθριον Plut. V. Bat. Min. c. 41. ὄρθριον ἥκων Aristid. T. I. 280. Ἀωρίαν ἥκοντες praebent codd. Arist. Ach. 23. sed simplici nomine Graeci non utuntur, quin aut praepositionem addant ἐν ὥρᾳ Polyb. XVIII. 2, 4. Theocr. XXI. 40. v. Casaub. ad Athen. T. II. 469. vel καθ’ ὤραν idem XVIII. 12. quorum illud quamvis Aristophanis auctoritate munitum aliquibus displicuisse docet Antiatticista Anecd. p. 94. aut articulum aliudve epithetum, τὴν ὥραν ἥκειν ἐπὶ τὸ δεῖπνον tempestive Lucian. Somn. §. 7. Navig. . 22. τὴν εἰθισμένην ὥραν Hippocr. Prorrh. T. I. 338. Plut. V. Mar. c. XXXLI. 116. cf. Elmslej. ad Bacch. 722. τὴν ὥραν τῆς ἀπαλλαγῆς Diod. XII.. 9.

Affert h. v. Eustathius 805, 27.

ὥσπερ πρότερον ἐκυβερνώμην, οὕτω καὶ νῦν κυβερνῶμαι, vgl. zu 1372. Ant. 611.Die Gegenwart wird durch τὰ εἰ̓αέπειτα vom Standpunkte des πάρος bezeichnet.

Pris absolument (comme plus bas, au vers 4316 : Καιρὸν ἵσθ' ἐληλυθώς), ce mot epquivaut à ἐς αὐτὸν καιρόν (plus bas v. 4469); πρὸς καιρόν (v. 38; Philoct. 4279; OEdive Koi, 32s; Trachin. 569) ; ἐν καιρῷ (OEd. Col. 506); καιρῷ (OEd. Roi, J516). 36-37. Bothe construit : Πάλαι εἰς ὁδὸν ἔβην, φύλαξ πρόθυμος τῇ σῇ κυνκγίᾳ. Cf. plus bas, 4254 : Ὀρθὸς εἰς ὁδὸν πορεύεταCependant la place donnéeà εἰς ὁδόν entre τῇ σῇ e κυναγίᾳ semble indiquer qu'i faut prendre ici βαίνειν εἰς ὁδόν dans le sens de obviam ir, et non dans la signiication simple de procedere, que lui donne Ellendt, conformément à l’interprétation de Bothe. 39. Ὡς ἕστιν κτλ, oui, car cs massscre est l'ouvrnge... 40. Πρὸς τί. Locution consacrée dan le sens de pourquoi, pour quel olet" (f. OEd. Koi, 766, 1027; Trachin, 418.) Bais peut-être n'est-ce pas une raison saſfisante d’en détacher δυσλόγιστον pour le joindre à χέφα, comme le veut Schneidewin. — Ὧδ’ ὗξιν χέρα. ̓σσω est pris en géaéral absolumcnt ; mais ce n'en est pas moins, originuirement, un verbe transitif, comme le prouve l’'exeinple suivant, rapproché de celui-ci : Αὔραν ᾄσσων (avec ĺentail. Euripilee, Oreete, ‘uq29). c. Soph. OEd. Col. !264. 44. Χόλῳ.... ὅπλων. Cf. Hom. Il. XV, 24 : Ἐμὲ δ’ οὐδ’ ὣ; θυμὸν ἀνίει ἀζη47. χχὴς ὀδύνη Ἡρακλῆς θείοιο (ma douleur au sujet d'Herenle), et Mathiv, p. 710. 42. Τήνδες.... βάσιν équivaut au simple ὦζες. — Ἐπεμπίπτειι βάσιν tient la place de ἐπεμπίπτει πισημ on de ἐπεμβαίνει βάτιν. Ἐπεμπίπτει, prépent de narration, comme aux vers 47, 51, 53 et ea maint passge. [(Schoeidewin. ]](http://www.wikidata.org/entity/Q70043) 44. Ὣς marque l'intention: dans ia pensée d'Ajax. Pour ce qui regarde l'aceeption de ἐπί, voy. 48, note. 46. Κὰν ἐξεπράξατ̀, et il aurait consoopne l veageance.

Acc. des inneren Dbjekts, καιρίαν ἄφιξιν) wie 1316.

Bothe construit : Πάλαι εἰς ὁδὸν ἔβην, φύλαξ πρόθυμος τῇ σῇ κυνκγίᾳ. Cf. plus bas, 4254 : Ὀρθὸς εἰς ὁδὸν πορεύεταCependant la place donnéeà εἰς ὁδόν entre τῇ σῇ e κυναγίᾳ semble indiquer qu'i faut prendre ici βαίνειν εἰς ὁδόν dans le sens de obviam ir, et non dans la signiication simple de procedere, que lui donne Ellendt, conformément à l’interprétation de Bothe.

refers not to 34, 5, but to the preceding lines.

The order is ἔβην εἰς ὁδὸν πρόθυμος φύλαξ τῇ σῇ κυναγίᾳ, A I came upon my path as a zealous guardian for thy chase.’ E. on L. § 122. p. 19.

‘came into the path,’—placed myself on the route by which Ajax must

σε οὐκ ἔχοντα μαθεῖν ὅτου.

dein Vorhaben. -

ich ging (ſchwebte) der Richtung nach, wird durch τῇ σῇ κυναγίᾳ πρόθυμος mäher beſtimmt.

hough we may conveniently render, watcher friendly to thy chase,’ the dat. seems really to depend on the whole idea, φύλαξ πρόθυμος (a zealous watcher in the interest of thy chase), rather than on the adj. only; though in Xen. H. 2. 3. 40 we have οἱ πρόθυμοι τῇ πόλει γεγενημένοι. Cp. O.C. 355 φύλαξ δέ μοι (vulg. μου) πιστὴ κατέστης.—The Doric form o κυναγία is supported by L here, as by the MSS. generally in Eur. Hipp. 109 : while in Bacch. 339 the MsS. favour κυνηγίαις, and the Doric form was restored by Matthiae. Attic Tragedy used κυναγός, κυναγία, κυνηγετεῖν, κυνηγέτης.

Schol. ἀντὶ τοῦ τῆς σῆς quod adsriptum in cod. Δ. et Paris. In Heidelb. κυναγίᾳ in qua forma Eur. Hipp. 109. omnes codd. et Edd. consentiunt, sed pari consensu κυνηγία scribitur Bacch. 339.. v. ad Phryn. p. 430.

Laur. A, die dorische, von den Attikern beibehaltene Form, statt κυνηγίᾳ.

‘’nd is my endeavour really well-directed ?q ἦ asks the question with eager interest.

in eager question : cp. 44, 48: El. 314 n.—πρὸς καιρὸν = καιρίως, O. T. 32 n.

Numnam huc pertinet Suidae glossa πρὸς καιρὸν ποιῶ, ἀληθῶς ?

καιρίως wie πρὸς βίαν ſ. v. a. βιαίως.

Sc. οὕτω νόει.

‘know that': Ph. 117 n.— σοι, ethic dat.

Cod. X. ἀνδρὸς ἔργα τοῦδε.

wie du vermuthetest.

begründet die Beſtätigung (gewiß, da).

‘wherefore ?’ Cp. O.2. 766, 1027, I144.—ὁ͂νξεν, trans., as Eur. Or. 1427 ff. παρὰ βόστρυχον αὔραν . .|.. κύκλω' |[ πτερίνῳ ...ᾀσσων, ‘agitating’. the air with a fan. It is not impossible to take ᾖξεν as intrans. (broke forth in violence)); but it would be very harsh.

is an epithet proper to the violence, transferred to the hand which wrought it; ‘reasoning amss,’ i. 'irrational,’ ‘insensat.’ Cp. 229 παραπλήκτῳ χερί. An exact parallel to this active sense is afforded by Arist. Rhet. 2. 8. 4, where οἱ πεπαιδευμένοι are called εὐλόγιστοι, i.e., ‘rellecting,’ ‘prudent.’ In its passive sense, δυσλόγιστον would mean that the deed is ‘inexplicable’: cp. Anaximenes ap. Stob.. Eclog. 2. 8. 17 τὸ γὰρ δυσλόγιστον τοῦ βίου τοῖς ἀνθρώποις τύχην προσαγορεύομεν, ‘we give the name of chance to that element in life which men find hard to explain.’ But here the agent's frenzy is more in point than the observer's perplexitm.—Some take δυσλόνιστον with τί: ‘for what unintelligible reason?’ But this enfebles the sense and mars the rhythm.

Scholiastes in Parall. πρὸς ποῖν σκοπὸν ἀφορῶν οὕτω χεῖρα δυςλόγιστον· ἔστι δὲ ἀντὶ ἐπιῤῥήματος τοῦ δυςλογίστως. Sic Electr. 139. σὺ δ’ ἐκτὸς οἴκων ᾖξας •πρὸς τί; sed hoc loco δυςλόγιστον proxime ad pronomen interrogativum pertinere videtur, τί δ’ ἐστὶ τὸ δυςλόγιστον. πρὸς ὅ — Verum incidit alia quastio haud paullo gravior. Pro χέρα enim Ruhnkenius Ep. Cr. I. 33. χερί substituit. transitivam verbi ᾄσσειν signiſicationem undique exterminare conatus; nam Eur. Bacch. 147. Or. 1436. Orph. Arg. 967 (97.) αἰθύσσειν, Apoll. I. 1254. ξίφος ἐπισσείων scriben dum esse; in Nonni loco XXI. 150. εἰς φόβον ἀΐσσουσα κυβηλίδα θῆλυν Ἐνυώ, nisi is haec agentem forte effugisset, idem sine dubio αἰθύσσουσα reposcisset, neque injuria,8 quum ἀΐσσειν neque in hoc amplissimo poemate, neque in Paraphrasi uspiam significatione transitiva praeditum legatur, αἰθύσσειν autem et composita' cum accusativis σέλας, λαίλαπας, χαίτην, πτέρα, πέδιλα saepius juncta reperiantur III. 130. V. 2. VII. 93. VIII. 305. XVIII. 260. etc. Ev. PK. Nonno αἰθό́σσειν, quod volueram, restituit Graefius, Orpheo Hermannus, idemque Euripidis exemplum in Bacchis mutata interpunctionne, hoc autem loco ᾄσσειν statuit non magis accusativum χέρα modo transitivo regere, quam si dicitur βαίνω πόδα vel ut v. 42. ἐμπίπτει βάσιν. Posterius tum, quum ad illum locum pervenero,, erit retractandum ; nunc de verbo βαίνειν dicam, quo Porsonus quoque ad Orest. l. c. usus est ad defendendos, quos Ruhnkenius impugnavit, locos; verba, inquit, quae motum significant, recte accusativum asciscunt instrumenti aut membri, quod praeecipue adhibelur, βαίνειν πόδα, περᾷν πόδα, ac αἰ ᾀσσειν αὔραν, φλόγα dicitur, ex passivo ᾄσσομαι intelssi debet, verbum re vera esse activum. Verum enim vero ᾄσσομαι medium est, non passivum. Deinde minus caute verbis motus (sive potius incessus) in universum tribuit, quod plerisque eorum non convenit; nam ἕρπειν, ἰέναι, στείχειν, βαδίζειν, οἰμ́͂ν, φοιτᾷν, ὁδεύειν, πορευεεσθαι, πηδᾷν, casum illum non adseiscunt. Postremo βαίνειν πόδα cum ᾄσσειν χέρα comparandum non esse vel ex eo patet, quod hoc semel legitur, illud autem in omni genere ac ratione dicendi pervulggatissimum est, primum simplex: ἐπ’ ἀλλοδαπὴν οἶμον ἔβαινε πόδα Pancrates ἐν πρώτῳ Κογχροηίδος (sncrib. Κοσροηίδος) Athen. XI. 478. A. tum maxime composita: ἐπιβὰς τῇ βύρσῃ τὸν δεξιὸν πόδα Lucian. Tox. S. 43. unde Suidas ἐπιβαίνων affert s. Ἐπὶ βύρσᾳ, ἐπιβῆναι τῷ ἀριστερῷ ἐκείνης τὸν ἐμὸν δεξιόν Dial. Meretr. IV. fin. μὴ πόδα τόνδε πρόβαινε Thcognis v. 278. προβὰς τὸν ἀριστερὸν πόδα Poll. V. 23. οὐδὲ τὸν ἕτερον πόδα ἐκ Κορίνθου προβεβηκώς Lucian. Quom. Hist. §. 29. πόδα μετάβασε in cantico Laconico Luc. Salt. S. 11. ἐκβὰς ἁρμάτων πόδα Eur. Heracl. 802. quibus similia Porsonus ex Sophocle et Aristophane aſſert sine ullo causae suae emolumento; nam βαίνειν nulli nomini adjungitur praeter ποόδα, ᾄσσειν vero multis variisque, nec mirum, quum βαίνειν et ποῦς naturae vinculo contiineantur, ᾄσσειν et χείρ nullo nisi fortuito. Itaque illa eodem modo copulantur quo ἐξελθεῖν et προελθεῖν οὐδὲ τὸν ἕτερον πόδα Dinarch. c. Dem. p. 100, 82. 1) nulla cum actionis transitione sed ita ut praepositio addi possit, quam apposuit Lucianus Epist. Sat. S. 19. καθ’ ὁπότερον ἂν προβαίνῃ, cujus praepositionis notio cum verbo συμβαίνειν comprehenditur Philostr. V. Ap. IV. 8, 168. Achil. Tat. I. 1, 15. aliisque locis ubi dicitur συμβεβηκὼς τὼ πόδε. Sic igitur statuo, cum hocce verbo notionem pedis ita conjunctam esse ut sua sponte se insinuet incogitantibus, nihilque interesse utrum in accusativo ponatur an in dativo: προςβῆναι ποδί Eur. El. 490. Hec. 1263. ἐμβαίνω ποδί 128. Rhes. 214. et cum aliis verbis ἵν’ ἐκβάλω ποδὶ ἄλλην ἐπ’ αἶαν El. 94. θριγκοῦ ὑπερβάλλω (vel ὑππερβαίνω) ποδί lon. 1321. de quo loco disceptatur, κλίμακ’ ἐκπέρα ποδί Phoenn. 100. et cum accusativo ἐκ γῆς τῆςδ’ ἀπαλλάσσου πόδα Μed. 728. οὐκέτ’ ἐν γῇ τῇδ' ἀναστρέψει πόδα· Hipp. 1106. ἐπι) γαίας πόδα πεζεύων Alc.809. ἐμβήσῃ πόδα Heracl. 169. περᾷ ὑπὸ σκηνῆς πόδα Hec. 53. μαλακοὺς κισσὸς ἅλοιτο πόδας Erycius Epigr. XIII. ἀμφίςβαινα λοξῇ καμπύλα νῶτα περισκαίρουσα πορείῃ Nonn. V. 150. Σεμέλη λοξῷ καμπύλον ἴχνος ὑποσκαίρουσα πεδίλῳ VIII. 21. Neque solum verbis incessus sed omnibus, quae ad corporis motus referuntur., addi solet nomen ejus partis, quae in motu est; λέων χαίνει στόμα Anth.. Pal. IX. n. 797. ἡ γῆ ἔχανε τὸ στόμα αὑτῆς Genes. IV. 11. ἐπένευσε τὴν κεφαλήν Artemid. V. 71, 423. et ἐπένευσε τῇ κεφαλῇ Plut. V. Philop. c. XX. βρύχει τοὺς ὀδόντας Hippocr. de Morb. Mul. l. 611. et 623. T. II. Archias Epigr. XII. 4. et βρύχει τοῖς ὀδοῦσι, fPendet dentes et dentibus, quae verba his nominibus tam cognata sunt, quam μύειν ori oculisque, ὀκλάζειν genubus, φρίσσειν comae, offendere pedibus, oculis connivere, sed omnia plerumque absolute usurpantur, nec facilis dijudicatio, utrum pleonasmus sit si nomina istarum partium adjiciuntur, an ellipsis si desunt 6). Sed nolo id facere longius; patet enim προβαίνειν τὸν πόδα cum ᾄσσειν τὴν χέρα nulo modo componi posse. Si quis autem illa in auxilium vocet, ἐκβαίνετον τὸν πατέρα Arist. Fragm. Inc. XXXVII. ἀνάβαινε τὴν θέαν Galen. de Adm. Anat. L. III. 3, 70. T. IV. (p. 354. T. II. Puehn.) prp quo Himerius Ecl. XXXI. 6, 290. μεταβιβάζειν τὴν θέαν dixit, τὸ σύγγενές νιν ἐμβέβακεν ἴχνεσιν πατρός Pind. P. X. 20. quod Scholiaoes interpretatur ἐπιβῆναιι πεποίηκε, ut hoc loco ᾄσσει χέρα accipiunt pro ἔͅσσειν ποιεῖ, haec igitur satis quidem certa sunt facjitivae significationis exempla sed a proposito aliena propier praepositionem, cujus accessu verba neutalia saepe factitiva fiunt, ut ἀνατέλλω i. q. ἀνατέλλειν ποιῶ, ἀνένηψα αὐτὸν Lucian. Bis accus. §. 17. οἱ μύες ἀνανεύουσι τὴν κεφαλὴν ὀπίσω καὶ ἐπινεύουσι Galen. de Us. Part. L. XII. 8, 597. T. IV. ἐπινεύσας τὸ κεράμιον ἐᾶσον ῥυῆναι Geop. VII. 9, 1. ) ἔγνωσαν ἀναπνεῦσαι τὴν ἵππον Heliod. VIII. 14, 339. σπεύδω ἀμεταβάτως, ἐπισπεύδω δὲ ἕτερον Schol. Theocr. V. 3. similiterque ἐπιβάσκειν, ἐπισχύειν t συνεπισχύειν, κατασθενεῖν, κατασιγᾷν et κατασιωπᾶν τινα ) aliaque ad v. 869. adscripta. Ergo simplicia circumspicienda sunt et ea quidem primitiva, nam de derivatis ad l. c. disseretur. Plerumque quidem cum significatione mutatur terminatio aut simplici paragoge πλήθω, πίμπλημι, βαίνω, βιβάζω, προςβιβάζωω, γέμω, γεμίζω, πίνω, πιπίσκω etc. aut, quod in derivatis fieri solet, declinatu, δειπνέω, δειιπνίζω, ἀριστάω, ἀριστίζω, σιγάω, σιγάζω, cujus heteroclisiae similitudo appareet in latinis liquere, liquare, sedere, sedare, placere, placare, clarere, clarare, lucere, cqllucane, fugere, fugare, pendáre, penderc.. Sed sunt etiam quae duas significationes in una specie iinclusas habeant, quae ex ordine percensebo, si prius ambigua quaedam amolitus fuero. Primum enim verba augendi et adolescendi, αὔξω,. ἀέξω, αὐξάνω 9) ἀλδήσκω, ἀτάλλω, ἀτιτάλλω Tzstz. Anteh. v. 60. ἁδρέω et ἁδρύνω, quae cum latino condensare id est densescere apud Columellam comparari possunt, tum βλαστάνω «)) et nonnulla tempora verbi τρέφω 7), quibus ad amussim respondent latina augere et grandire, postremo cognatum φύω ‘) et oposita φθίνω atque μινύθω v. rik. ad Tryph. v. 10. Blomfeld ad Pers. v. 915. haec igitur meo quidem judicio naturcà transitivn sunt, retransitione autem neutralium speciem sibi induunt; idque de uno illorum, quod propter significationis similituiaem primitivis adjunxi, hoc fiidentins affirmo, quia etymi ratio congruit; nam ut a βάω, βαστάζω, a ῥύο, ῥυστάζω, et a similibus princois ἑλκυστάζω, ἑρπυστάζω, ἀερτάζω, νευστάζω, κλαστάζω, ὀνοτάζω, itidem a βλάω, unde ἔβλην et βέβληκα, per traducem nominis participialis βλαστός propagatum est βλαστάνω cum significatione exuberandi et foras trudendi, ut Virgilius loquitur: gemmae se trudunt, pampinus gemmas trudit, Lucretius pullorum examna (ab eo quod est exigere) pro similiter Graeci ἐκβάλλειν pro ἐξανθεῖν Anecd. p. 38, 17. et Philostr. Herr. p. 663. ἐκδεδώκασιν οιὑ βότρυς. Nn magis in computationem veniunt κρύπτω, κεύθω, παύω, λήγω, ἵζω, εἰςφρῶ, ἀποσπῶ, quae sine dubio transitiva sunt sed cum tacita ad subjectum relatione neutralia fiunt. Alterum genus dubiorum continet ea, quorum certa tempora a significatione praesentis discrepant, ἔνασσα, ἔχασσα, κέκαδον 9) λέλαχον, ἤριπον, ἤρικον, λέλαθον et ionicum ἀνέγνωσα, de quibus omnibus una est eademque dubitatio, fortuitumne sit, quod haec tempora diversam a ceteris potestatem habent, an sermonis quodam arbitrio sancitum, vel, ut exemplis agam, utrum verbum λαγχάνειν significationem, qua latina participare et communicare praedita sunt, per omnia inclinamenta propagaverit an pro temporibus et modis variarit; Proculus quidem Epigr. VI. 4. λελάχοι dixit proο λάχοι. Ac fortasse verborum thematicorum δάω et δίω, si plura superessent exempla, signficatio apparereti liberior ; hhujus certe futurum factituvum est in Phalar. Ep. LXXXIV. 240. μηδεὶς ἐμὲ λόγοις καταδείσειν οἰέσθω pariterque λήθειν in Maxim. v. 77. τῆμος σελήνη λήσει εὐνῆς, id est ἀπιλαθέσθαι ποιήσει, et paragogum ληθάνω atque compositum ἐκλῆσαι Alcaei Fr. LXVI. cum praeseuti ἐπιλήθω Aretae. Sign. Diut. II. 12, 169. ἡδονὴ σφέας λάζυται ἐπιλήθουσα τῶν πάρος, quomodo Ptolemaeus apud Homerum legebat κακῶν ἐπιλῆθον ἁπάντων, sed Aristarchi lectionem confcrmant imitatores v. Jacobs. ad Aelian. p. 158. sq. Philostr. Epist. XIIV. 920. ἡ ξυνουσία οὐκ ἐπιλήσει σε τῶν ἀφροδισίων. praeter Ptolemaeum fuisse quosdam facitivae signifiicationis amatores nimios, testatum faciunt Scholiastarum adnotationes; ad Il. I. μῆνιν ἄειδε θεά Schol. ἀντὶ τοῦ ἀείδειιν ποίει, ὡς πάνττας μέν ῥ'ἔλπει. Photius : Ἔσπετε (νῦν μοι Μοῦσαι) εἰπεῖν ποιήσατε. Schol. Pind. P. IV. 63. ἀπίθησέ νιν, παθητικωῶς (scr. μεταβατικῶς) ἀντὶ τοῦ ̓πιθῆ ἐποιήσε. et ad 0l. X. 1. ἀνάγνωτε, οὐχ ὥς τινες, ἀντὶ τοῦ ἐγνωρίσατ. Ad ultimum, qui Odyss. XI. 579. δέρτρον ἔσω δύνοντες, nomen illud interpretati sunt ῥάμφος v. Schol. Suid. Etym. M. hos credibile est verbo adjuncto eandem tribuisse significationem, quam habet δύω immergo Theophr. H. Pl. V. 4,, 8. compositum καταδύω |0) et nonnumquam latina penetrare et insinuare, hisque contrarium eliminare. His igitur omnibus vel remotis vel in dubio relictis afferam certa hujus conversionis exempla. Primum πτήσσειet φαίνειν, uorum auctores extant; tum πλήθει κρητῆρα pro πίμπλησι Probl. Arithm. XLII. Anall. T. II. 489. ὁ φλοιὸς στίλβει πρόςςωπον ἐπιχριόμενος Dioscor. Mat. I.. 112. p. 111. σκαρθμῶν ἰαύεις στόλον Lycophr. v. 111. pro παύσεις, ἔπλευσαν νάϊον ὄχημα Eur. Iph. T. 410. pro ἤρεσαν, ὄφις κακόν οἱ ἔχραε κοῖτον Nicand. Ther. 315. et κυνόδοντα v. 277. pro ἐνέχριμψεν, ἐνέσκηψεν, ἐνήρεισε, ac fierc potest, ut illa tria verba furtim ad constructionem synonymorum, quae apposui,’ sese applicuerint. Quae autem Brunckius ad h. l. alique attulerunt causativorum verborum exempla, ea paullo cautius tractanda sunt. Primum si dicitur τοὶ δὲ λοετρὰ πυρὶ ζέον Apoll. III. 273. id sine controversia huc referri debet; eodemque modo ζεῖν et ἀναζεῖν in vulgari sermone frequentatur v. Poet. de Herb. v. 34. Hippocr. de Morb. Mul. Il. 837. T. II. Galen. de Simpl. Med. X. 4, 259. Geopp. II. 46, 210. et quod Atticis tribuitur, βράττειν. Grammaticus Hermanni p. 393. βράζει τὸ ὕδωρ, ἀναβράζω ἐγὼ τὸ ὕδωρ. Etym. M. βράσσω ἐπὶ τοῦ ἀποτελέσματοςς, ἀναβράττω κίχλας. Sed his viri docti adnectunt aliena aut ambigua : Τυφὼς ἐξαναζέσει χόλον Aesch. Prom. 370. ἀναΔείουσα βαρὺν χόλον Apollon. IV. 391. θυμὸν ἐπὶ Τροίῃ πόσον ἐζεσας Philipp. Epigr. LXXV. 7.2 quae ad tropum etymologicum referri possunt, πόσην ὀργὴν ὡργίσθης, ac sa Plutarchus de Alex. Virt. IV. 60. T. lX. corpus vermilflum dicit εὐλὰς ἀναζέσαι, accusativus haud dubie eundem locum okinet quem geuitivus ap. Herodo. IV. 205. .ζῶσα εὐλῶν. ἐξανέζεσε, Diog. La. I. 112. ζῶμα φθειρῶν βρύον. Idem valet de Nonn. XII. 359. ὀπώρη ἀνεκήκιεν ἀφρὸν ἐέρσης, nec significat ἀναηκίειν ἐποίει, sed • accusativus est rei actionem in se perfectam consequentis. Clarius id fiet exemplorum appositione. Primum absolute dicitur ἡ πηγὴ ἀναβλύει, ἡ γῆ βρύει, sed ubi cum specie fontis bullientis, prati pullulantis comprehendimus notionem rei, quae emergit, accusativum addimus ἡ ηγὴ οὐ παύεται πότιμον ἀναβλύουσα M. Anton. VII. 51. sive ἀναβλύζουσα Schol. Hermog. p 99. T. IV. κρήνη βρύουσα ὕδωρ Paul. Sil. in Therm. 51. νάπη πηγὴν ἀμβλύζει Epigr. Adesp. CCCLXIII. ὅσα λειμῶνες βρύουσι Himer. Ecl. X. 13, 188. ἀνέβρυον ἄνθεα’ τοῖχοι Nonn. VII. 346. qui omnes et secundo casu uti.poterant et tertio; neutri vero locus est in significationne vere factitiva : οἱ ποιηταὶ λίμνην αὐτῷ περέβλυσαν νέκταρος Philostr.. V. Ap. III. 16, 116. Χάριτες ῥόδα βρύουσι Anacr. XLVIII. (37.) 2. id est germinare faciunt, Ὧραι λειμῶνας βρύουσιν Himer. Or. I. 19, 360. pro quo alius casus non potest substitui, quia poetae, Gratiae, Horae ipsae non pullulnt, ut τόπος βρύων ὕλης ποικίλης Joseph. Antt. XIII. 3. 638. Similiter verba ἀνθεῖν et θάλλειν, etsi plerumque aosolute dicuntur, tamen casum adsciscunt vel ejus rei, qua quis floret, νεανίσκος ἀνθῶν ἴουλον v. Schaefer. ad Ar. Plut. p. 530. quod nihil differt a παῖδες χνοάζοντες ἰούλους Op pian. Cyn. IV. 347. et χνοάζων κάρα Oed. T. 742. vel ejus rei, quam aliquis efllorescendo vel florum instar producit: ἀχρὰς θάλλουσα ὀπώρην Leonid. Tar. Epigr. XLIV. ὕδωρ Πειρήνης θηλήσει μέγαν υἱόν Alex. Aet. V. 9. λί-θους οὐς φύσις ἤνθησε Anth. Pal. I. Ep. 10, 62. πᾶν τὸ πεδίον ἐξήνθησεν ἁλμυρίδα Plut. de Mul. Virt. p. 276. T. VIII. τὸ σῶμα φλόγα ἐξήνθησε V. Alex. c. XXXIV. βόες μελίττας ἐξανθοῦσι V. Cleom. c. XXXIX. (ut εὐλὰς ἀναζέσαι) αἱ λαγόνες μέλι· ἐξανθοῦσι lciphr. Ill. 23. et per transltionem τὸ φιλότιμον ἐξανθεῖ τὴν περιαυτολογίαν Plut. de laud. popr. c. XVIII. 210. T. X. ubi Reiskius praeter causam ἐξαίθει emendat; πολλὰ καὶ φαῦλα προεξανθοῦσιν αἱ μεγάλαι φύσεις de S. N. V. c. VI. 229. quod minus ornate dixit in V. Demetr. c. I. καὶ κακίας μεγάλας αἱ μεγάλαι φύσεις ἐκφέρουσι ‘). Factitivum horum omnium nullum dici potest. Latius vero patent verba lucendi. His enim qui aditur accusativus, praeter partem, qua quis fulget (exempli causa χρῶ́τα λάμπει Pind..) primum modum fulysris signitſicat, ut de Typhoeo Aesch. Prom. 356. ἐξ ὀμιμάτων ἤστραπτε γοργωπὸν σέλας, de eodem Apollod. II. 4, 9. πυρὸς ἐξ ὀμμάτων ἔλαμπεν αἴγλην, de Medea Philip. Epigr. LIII. ὑπαστράπτει φόνιον πῦρ, de Oreste Eur. 747. στίλβει νοσώδεις ἀστραπάς, de Herone Musaeus v. 5. μαρμαρυγὴν ἀπαστράπτουσα προςτώπου, Philostr. V. Ap. III. 8, 101. λίθοι πάντα ἀπαυγάζοντες χρώματα, quorum locorum ea est ratio,, ut nomen verbi signifſicationem temperet quodammado atque adeo cum adverbio vel generis neutrius adjectivo commutari possit. Secundo accusativus denolat rem, quae cum fulgore quodam proditur, αὐθάδης τρόπος πολλάκις βλαβερὰν ἐξελαμψεν ἄταν Diog. I. §. 85. quo loco ἐξήνθησεν, ut supra, dici poterat. Tertio rem, in quam fulgor transfunditur, δαΐδων ἤστραψε σέλας θαλαμηπόλον εὐνήν Mus. v. 276. ut compssitum ἥλιος τὴν γῆν καταλάμπει Diod. I. 7. quo si accedit nomen fulgoris effusi, duplex casus existit ἐλλάμψει πᾶσι τὴν οἰκείαν φύ́σιν Procl. in Alcib. I. 181. T. I. ed. Creuz.. νοῦν ἐλλάμπουσα ταῖς ψυχαῖς in Tim. II. 96. ἕσπερος ἐπαστράπτων τοῖς ὀργίοις τὸ φέγγος Himer. Or. XIV. 33, 666. σέλας καταστίλβων ἐς βιότητα Hom. Il. in Mart. VII. 10. Ab his ovnibus, differt faciiiva potestas, velii si Nauplius diciur δόλιον ἀστέρα λάμψαςς Eur . Hel. 1131. μολόντες ἐκλάμψουσι θυμάτων σέλαας Lycophr. 1090. τὸ φῶς πάλιν λαμπρὸν ἀναλάμψει ὁ κύριος Plut. V. Alex. XXXIII. 294. μή τις Σπά́ρτῃ κῦδος ἔλαμψε νόθον Diosconid. Epigr. XIII. 6. τούτῳ καλὸν ἄνθος ἔλαμψεν Ἔρως Artemon. Epigr. I. p. 79. T. II. ἀπὸ καρήατος Αἰσονίδαο στράπτεν Ἔρως ἡδεῖαν ἀπὸ φλόγα Apollon. III. 1017. ex homerico Ἀθήνη δαῖέ οἱ ἐκ κόρυθος πῦρ leniter deflexum. Verbis fulgendi similima sunt, quae fluere significant. Nam et horum significatio intransitva non tollitur addito casu, sive genitivo: αἵματος ῥέουσιν αἱ μῆτραι Hippocr. de Nat. Mul. p. 5772. T. II. οἱ ποταμοὶ πολλοῦ ὕδατος ἔχ̓ῥεον v. Ellendt. ad Arrian. IV. 7, 10. cui apposita sunt e priori genere λειμῶνες ἴου ἠδὲ σελίνου θήλεον Odvyss. V. 73. ἡ γῆ πᾶσα ἀρετῆς ἤνθησε Ptilostr. V. Ap. IV. 6, 154. sive dativo ποταμοὺς δάκρυσι ῥυῆναι Aristid. XX. 262. T. II. Δίνδυμον ὕδατι νᾶεν Apoll. Arg. I. 1146. quod Scholiastes ut homericum ῥέεν αἵματι γαῖα ad metathesin refert; sive cum accusativo τὴν γῆν ῥεῖν μέλι καὶ γάλα καὶ ποταμοὺς νέκταρος Himer. XIIl. 7, 597. ποταμὸς οἶνον καὶ γάλα ῥεῖ Paus. X. 31, 2. ῥόοςλευκὸς ῥέει λευκὸν ὡς ὄνου οὖρον Hipp. de Morb. Mul. II. 773. T.II. quae quomodo dicta sint, perspicuum fiet collatione adjectivorum. Nam si nemo dubitat quin ποταμὸς εὐρὺ vel καλὰ ῥέων, ποταμοὶ κελαδεινὰ ῥέοντες, adjectivum sit pro adverbio, si hoc idem valet de translatis ὀδόντες λευκὰ θέον-τες Hesiod. Sc. 147.. ποιὴν λευκὰ θέουσαν Herod. Att. v. 24. κλίσιν κρυπτὰ θέουσαν Joann. Gaz. Ecphr. I. 120. si ad extremum pro adjectivis saepissime substituntur substantiva, nitilque inter se differunt τακερὸν sive τακερὰ βλέπειν et τακερὸν βλέμμα βλέπειν Alciphr. I. Ep. 28. φόνιον δέρκεσθαι, φόνον λεύσσειν heocr. XXV. 137. et φονίου δέργμα λέοντος λεύσσειν Aesch. Pers. 82. ἁβρὰ vel σαῦλα βαίνειν et καλλαβίδας βαίνειν Athen. XLV. 630. Α. ἡδὺ γελᾶνς et ῥόδα προςσεσηρέναι XV. 685. A. non potest dubium videri, quin nominis adjectivi et adverbii relatio sit eadem. Sed vere causativum est χρυσὸν ἔρῤευσα aurum profudi Gregor. Naz. de vita sua p. 30.. A.: et Νεοπτόλεμος ἔῤῥει χοάς Eur. Hec. 527. cui loco quae apponuntur exempla, ea omnia aut ad prius perinent genus ) aut com. posita sunt, atque ne ea quidem satis certa; quare subponan alia : ὁ πίθος τὸ ἐμβαλλόμενον οὐ συνεῖχεν ἀλλὰ διεῥει εὐθύς Lucian. Hermot. §. 61. ut Petroniusdixit c. 71. amphorae gnpsatae ne efluant vinum, ἡ γαστὴρ ὑδατώδεα διαῥρεῖ Areeae. Sign. Diut. I. 13, 108. et ἄνοσμον ἐκρέει ib. p. 109. ὁ θώραξ τὸ περιττὸν ἀντιμεταῤῥεῖ Plut. Placc. Phil. IV. 22. pro quo proxime post legitur ἐξερᾷ, ut apud Simplicium Auscult. IV. 22. αἱ κκλέψυδραι ἐκρέουσι τὸ ὕδωρ, sequente mox verbo ἐρᾷ,ν, quae est propria actitivae signiicationis forma, cognata, ut videtur, defectivo ἀποέρσαι, quuod proluere sive diluere denotat, ut ἀπποῥρειαῖ diffluere; atque haec ipsa verborum luendi et fuendi convenientia fortasse non fortuita est cf. Doederlein. Synon. T. II. p. 18. Eodem referri licet Nύμφαι καλὰ νάματα πλημμύρουσι Orph. Arg. 495. Γίγας πίδακας ὀμβρήσας Nonn. lIl. 3. quanquam saepius accusativus huic verbo adjunctus, sive est ejus rei, quae depluitur, ut ὅτῳ ὁ θεὸς τὸ ἀγωθὸν ὤμβρησε PhilioResip. Noe p. 283. A. ὁ θεὸς ἐπινίφει καὶ ἐπομβρεῖ τὰς τῶν ἀγαθῶν πηγάς Id. Quod deus innmut. p. 315. E. 18) sive ejus, quae compluitur, ὀμβρήσας λλάρνακα δακρύοις Ppigr. Adesp. DCLLV. non a proyria verbi signiſicatione regitur sed a translata, ut in superioribus exemplis, ἕσπερος ἐπαστράπτει ὸ φέγγος, σέλας ἀστράπτει εὐνήν, quorum loco nos compoeitis utimur, sustrathlen, besrahlen, beregnen. Haec igitur verba florendi, fluendi, stillandi, sudandi, fulgendi, suis ſnibus reguntur, neque cum ᾄσσειν recte collata sunt. Sed non magis assentior iso, qui verba, ut ajunt, motus in auxilium vocant, θοάζω (θύω) ὁρμάω, οἰστρέω, δινέω, primum qia derivativa sunt, deinde quod natura transitiva esse sed relexione intransitiva feri videntur ut latina ruo, praecipit, verto, muto, migro. Postremo superiora exempla, λήθω, πλήθω, πτήσσω etc. ad explicandum illius verbi usum ambigum satis sunt ; eamque ambiguitatem in ipso themate ἄη. isaiam fuisse suspicamur, unde et ἀίσσω et multa alia propagata videntur, quibus notiones et natura cognatae et similibus sonis signatae comprehenduntur, flandi, halandi, tlammandi, flagrandi hisque conjuga substantiva αὔρα, ἀήρ, αὐγή, αἴχλη, αἶθος, (aestus, aesta) ἄϊ( )), quibus omnibus subjcctus est motus crispans, coruscans, vibrissans; neque alia, puto, causa cur αἰθύσσω et παιφάσσω 16) duplicem habeant intelletum. Ad ultimum locum reservavi duo verba singularia, quae quum factitiva fiunt, pro activa passivam inferunt sigiſicationem; nam in Odyss. XI. 502. τῷ κε τέῳ σστύξαι μι μένος καὶ χεῖρας, significatur στυγεῖσθαι ποιήσω, et a. Maxim. v. 66. νείκεα λυγρὰ τὰ καὶ πινυτήν περ ἐοῦσαν άνέρι καὶ ποθέοντι θοῶς ᾔχθηρεν ἄκοιτιν, pariter inuisum redii, quem intellectum habet compositum ἀπεχθαίρω Odyss. IV. 105. eodemque modo Scholiaastae Pind. OI. VI. et XIII. 3. γνῶναι e γνώσομαι accipunt pro γνωστὸν ποιεῖν, qubus adstipulatur Boeckhius, dubitat Matthiae Gramm. §. 228. 16) Sed finem imponamus huic enormi adnotationi, quam non produxissem, nisi priores, (quos Matthiae citat Eur. Hec. 1.c.) res dissimilimas, ἄνσσειν χέρα, πόδα, χνοᾶνν· ἴουλον, πηγὴ ῥεῖ γάλα, οἰνοχόος ῥεῖ in unam Myconum confudissent, omnia verba, quibus accusativus adiungitur, transitiva vocitantes, sive factitiva sunt, sive ctiva 2), sive casum illum proprie regunt, sive κατὰ τὸ σημαινόμενον 18). Ceterum in factitivis tropae vocalis, qualis apparet in cado, caedo, imbibo, imbuo, vestigia nulla reperi, nisi forte. staiuendum est, κίω ad κέλλω (celuo, κλέω ad κλύω 9) eandem habere rationem, quam habet ἕστακα ad ἕστηκα, περάσαι ad περᾶσαι. Sed, opinor, desinamus 20). V. 42. δί πούμναις τήνδ' ἐπεμπίπτει βάσιν. modo Euripides verbum neutrale cum duplici casu uno personae, altero rei, γονυπετεῖς ἕδρας σε προςπιτνῶ Phoenn. 300. id est γονυπετῶ σε, neque aliter, puto, in Trach. 339. τοῦ με τήνδ' ἐφίστασαι βάσιν, quid tibi accessio est, sive τί́ με ἐπήλθες, cujus verbi constructionem ἐφίστασαι illud sequi videtur. De hoc nostro loco vere admonet Tridlinius οἱ λέγοντες τὸ ἐπεμπίπτεὶν ἀντὶ τοῦ ἐπιβάλλειν ταληθὲς· ἀγνοοῦσιν· ἀλλ’ ὥςπερ φαμὲν πολεμῶ σοι πόλεμον καὶ ἦλθεν καλλίστην πορείαν. Sed si putavit πόλεμον πολεμε͂ν dici posse ut πομπὴν πέμπειν et simia, pervagatum errorem sequtus est, de quo dixi in Dissert. de Figura etymologica. V. 44. Ἦ καὶ τὸ βούλευμ’. La. Lb. βούλημ’, quod Schol. Aristoph. Plut. 490.. in antiquis exemplaribus legi tradit, probatque Musgravius. Notum est et nomina illa et verba βούλεσθαι, βουλεύεσθαι, a librariis saepe confundi v. Wesseling. ad Herodo. I. 66. Interpp. ad Arist. Plut. 493. Stalßlaum. ad Phileb. p. 103. Sturz. ad Dion. XXXVI. c. 30. Sed hoc loco optio faclis. Ev. Pe. Pro ἦ καὶ aptius videtur ἦ γὰρ ergone. V. 45. Κἂν ἐξέπραξεν -Schol. Rom. et La. a sesunda manu ἐξεπράξατ’ γρ. ἐξέπραξεν. In vulgata lectione consentiunt Thomas M. s.. αὖ, Eustath. p. 1564, 20. codicesque omnes. Aesch. Pers. 720. καὶ τόδ' ἐξέπραξξε. Plutarch. V. Ages. XXVIII. ἐξέπραξε τὸν πόλεμον. Subsequenti versu usus est Sccol. Pind. 0l. I. 52. V. 47. 48. Νύκτω ἀφίκετο. Hos versus affert Moschopulus Sched. p. 32. V. 50. Πῶς ἐπέσχε χεῖρα μαιμῶσαν φόνου -Haec sic scripta repetunt Suidas s. Μαιμῶσα et Eustath. p. 921, 18. Sed Scholiastes: γράφεται καὶ διψῶσαν, quod legitur in ignoti poetae versu Athen. X. 433. F. ἴσχειν κελεύω χεῖρα διψῶσαν φόνου, ut κορέσσαι χεῖρα διψῶσαν φόνου apud Lycophronem, acerrimum Tragicorum imitatorem v. 1171. φόνου διψᾷͅ Christodor. Ecphr. v. 227. pro quo aaccusativum φόνον διψᾷ substitnit Philippus Anth. Plan. N. 136. p. 667. μαιμᾷν ἐδητύος Apolllon. Arg. II. 269. Sophoclis versum ab Athenaeo ipso memoriae vitio ad istum modum interpolatum esse, Heraldi opinio est parum probabilis ad Arnob. L. I. p. 14. Ev. Pr. V. 51. Ἐγώ σφ’ ἀπείργω. Cod. X. ἀπεῖρξα, cod. . ὄμμασιν. V. 52. Πνώμας — ἀνηκέστου χαρᾶς. Turhebus in margine ἀνεικάστου, quod simile videtur Scholiastarum lecommenticiis. Suidas s. Γνώμη hunc versum apX 7 ponit ut 'vullga: sêribitur.. Γνῶμαι sunnt lndibria oculorum, quibus deà Ajacem a proposito itinere defllectebat. ßnaginitus.falluntur, qualem insanientem Abacem Orestem poetarum fabulae. ferunt Celsus L. IV. c. 8. vocat Aeschylus Choeph. . 1044. quas a mentis alienatione sejunclas essc posse vel ex Eur. Hel. 583. ἦ γὰρ φρονῶ μὲν εὖ. τὸ δ' ὄμμα μου νοσεῖ, inintlligitur. Ew. Pr. V. 53. 54. Πρός τε ποίμνας ἐκτρέπω σύμμικτά τε ἄδαστα λοφκόλων φρουρήματα. Cod. Θ. ξύμμικτα ceteri plerique αὑμμικτα, quod Hermannus revocavit. Nomen ἄδαστα. ex h. l. affert Etym. M. s. Δατῶ. Comma post λείας positum delevit Schaeferus probante Hermanno, ut duplex genitivus ab uno regatur nomine. Hujus constructionis exempla bene multa collegerunt Matthiae Gramm. . et ad Eur. Ion. v. 12. Bernhardy Synt. p. 162. aliique Ern. Ellendtius nominat ad Arrian. T. I. 330. neque copia exhausta est. Ac profecto, si βουκόλων φρουρήματα significaret pastorum in custodiendo grege curam, nemo dubitaret quin rei ab ipsis custoditae nomen in genitivo adjungi possit, βουκόλων φρουρήματα sive φρουρὰν λείας, ut Thucyd. HI. 115. τὴν τοῦ Λάχητος τῶν νεῶν ἀρχήν, ubi unus nitivus activam habet significationem, alter passivam. enim vero his Sophoclis verbis greges ipsi denotantur, ut credam uno eodemque loco et φρουρήματα ποιμένων eh φρουρήματα λείας sive ποιμνῶν dici posse, istis quidem exemplis non adducor. Sed dicam, quid requiram. vocatur παίδευμα Πιτθέως Eur. El. 886. greges βοσκήματα Cycl. 189. vel φυλλάδος Παρνησίας παιδεύματα Androm. 1100. et ilem per circumloquutionem βοσκήματα μόσχων Bach. 677. ut pueri νεογενῆ παίδων θρέμματα Plat. Legg. II. 789. B. Item Thetis dicitur γένεθλον Androm. 12733. Thetidis sorores Νηρηίδων Nonn. XIIHI. 258. 9uis vero conjuncto utroque subjectivo et periphrastico, Pyladem a Pittheo educatum appellavit Πυλάδου παίδευμα Πιτθέως, vel pecudes βοσκήματα ποιμένωνα quis matrem Achilis Νηρέως γενεθλον Νηρηίδος aut creatos a deo bomines θεοῦ γεννή ματα ἀνθρώπων captumve a Meleagro aprum Μελεάγρου ἄγραν κάπρου? quae verba signiſicant potius apri capturam Meleagri opera perfectam. Neque magis huc pertinet Κάστορος ἄγαλμα πατρίδος Hel. 209. aliaque ejusmodi, quae commodiore loco tractabuntur. Haec igitur ratio fuit, our tralaticiam interpunctionem non immutarem. Ex Scholiastae verbis τὸ πᾶν τῆς συντάξεως, σύμμικτα βουκόλια, τῆς λείας τὰ ἄδαστα, et Triclinii τὰ σύμμικτα φρουρήματα τῶν βουκόλων, τὰ ἄδαστα τῆς λείας, colligi licet, eos verba λείας ἄδαστα a ceteris separasse, universa autem uno complexos esse ambitu. V. 5. Ἔκειρε πολύκερων φόνον. Seholiastes ἀντὶ τοῦ κείρων ἐποίησε ut v. 42. ἐπεμπίπτει βάσιν pro ἐποιήσατο βάσιν μετ’ ἐπιθέσεως, et Schol. Thuc. I. 15. ἐκδήμους στρατείας ἐξήεεσαν fcnterpretatur ἐξιόντες ἐποίουν, edjus supplementi usm respuunt alia : νόσον βαρεῖαν ἐνόσει, αἰρχρὸν θάνατον ἀπέθανε etc. Idem πολύκερων expomit πολλῶν κεραςφόρων ζώων, fere ut Elmslejus Oed. Col. 718. ἑκατόμιποδες Νηρῇδες inttrpretatur, ἕκατον Νηρῆδες ὀρχηστρίδες. Sed illo loco pedum mentio ad evidentiam pertinet, eoque repraesentantur Nereidces navihus praenatantes et quasi ἁμιλλώμεναι τοῖς ἕκατον ποσί ). Numerosum quidem gregem non absonum foret multicornem dici, sed pro πολλοὶ κεραςφόροι substitui posse πολύκερω, parum credibile videtur. In La. scribitur πολύκερον, ac πολύκερως φόνος, quantumvis a nostro sensu abhorrens, tamen non licentius est quam γηγενὴς μάχη Cycl. v. 5. Ion. 987. τετρασκελὴς κενταυροπληθὴς πόλεμος Herc. 1272. atque plurima talia, quae neque mirari desinimus neque mutare audemus, quia, qum ἀλλοεθνὴς πόλεμος Dionys. Antt. V. c. 5. pariterque temperata probaverimus, quae his minutatim et gradatim accumulata sunt, repudiare non possumus.

zu was Unbegreifliche m? vgl. 21. Odysseus weiss noch nichts vom Wahnsinn des Aias, ἄσσω transitiv, wie Eur. Or. 147 αὔραν ἄσσειν, züfä cheln, O. C. 1261. κόμη δὶ’ αὔρας ᾄσσεται, Hom. άϊχθῆναι.

Locution consacrée dan le sens de pourquoi, pour quel olet" (f. OEd. Koi, 766, 1027; Trachin, 418.) Bais peut-être n'est-ce pas une raison saſfisante d’en détacher δυσλόγιστον pour le joindre à χέφα, comme le veut Schneidewin. — Ὧδ’ ὗξιν χέρα. ̓σσω est pris en géaéral absolumcnt ; mais ce n'en est pas moins, originuirement, un verbe transitif, comme le prouve l’'exeinple suivant, rapproché de celui-ci : Αὔραν ᾄσσων (avec ĺentail. Euripilee, Oreete, ‘uq29). c. Soph. OEd. Col. !264.

wie 229 παραπλήκτῳ χερί : die Beſchaffenheit der Handlung iſt auf das Mittel übertragen.— Der tranſitive Gebrauch von ἀΐσσω (ᾄσσω) kann nur mit nicht gleihartigen Beifpielen (κόμη δι' αὔρας ᾄσσεται Od. H. 1261) belegt werden. Vielleicht hat es urſprünglich δυσλόγιστον ἤχμαζεν χέρα (vgl. 97) geheißen.

incensed, vexed, as O.T. 781: cp. βαρύς in

causal gen· c Ip. T. 269 ὧν ἔχων χόλον: Ph. 327n. For the adj.f Ἀχιλλείων, instead of Αχιλλέως, cp. O.T. 267 τῷ Λαβδακείῳ παιδί (n.).

Cf. Hom. Il. XV,

abhängig von χόλῳ. — Ἀχιλλείων (1239) dichteriſch für Ἀχιλλέως. — Der Beweggrund macht auch den Zweck (πρὰς τί) deutlich.

dictum, ut ἔρχεσθαι ὁδόν. ERF.

i.e., why, in that case, did he attack cattle, rather than the men who had awarded the arms

cp. 185 ἐν ποίμναις πίτνων, and 374 f.— τήνθε ..

a cognate acc. (as if the verb were ἐπεμβαίνει: cp. Aesch. Pers. 305 πήδημα κοῦφον ἐκ νεὼς ἀφήλατο. (Tr. 339, τοῦ με τήνδ’ ἐφίστασαι βάσιν, is different: see n. ther.)

équivaut au simple ὦζες. — Ἐπεμπίπτειι βάσιν tient la place de ἐπεμπίπτει πισημ on de ἐπεμβαίνει βάτιν. Ἐπεμπίπτει, prépent de narration, comme aux vers 47, 51, 53 et ea maint passge. [(Schoeidewin. ]](http://www.wikidata.org/entity/Q70043)

so 366 ἐν ἀφόβοις με θηρσὶ δεινὸν χέρας: cp. 1092, 1315.

cp. 38

ὣς here marks the intention of Ajax (which was frustrated): cp. Ph. 58 πλεῖς δ’ ὡς πρὸς οἴκον (n.).

marque l'intention: dans ia pensée d'Ajax. Pour ce qui regarde l'aceeption de ἐπί, voy. 48, note.

(virklich, gar) bezeichnet die Uberraſchung. ὡς hekt in ὡς ἐπί, ὡς εἰς, ὡς πρός die Abſicht (pleonaſtiſch) hervor. Vgl. Kr. I § 69, 63, 4. — ἐπ’ Ἀργείοις, auf die Argiver abgeſehen (vgl. 18), ἐπ’ Ἀργείους, gegen die Argiver ge— richtet.

He would actually have accomplished his design. The middle voice is preferable as the harder reading, and signifies that the plan and execution would have been alike Ajax’ own.

schol. μὴ λέγε βούλευμα, φησίν· οὐ γὰρ ἦν βούλευμα ἀλλὰ πρᾶγμα, εἰ κατημέλησα ἐγώ. Cp. Ph. 55 κοὐ μόνον βουλεύματα, | ἀλλ' ἔργα δρώμεν’. The answer is more forcible than if the poet had wriiten κἂν ἐξέπραξέ γ: see on Ph. 105, 985, El. 408.—The midd. ἐκπράσσομαι is rare ; in Her. 7. 158 it means ‘to avenge (φόνον). Cp. O.T. 287 ἐπραξάμην (n.).

Laur. A, ἐξέπραξεν vulgo. Scol. μὴ λέγε βούλευμα· οὐ γὰρ ἠν βούλευμα, ἀλλὰ πρᾶγμα, εἰ κατημέλησα ἐγω. a das Medium in dem hier erforderlichen Sinne ohne Beispiel ist, habe ich ἐξέπραξ' ἄν geschrieben.

et il aurait consoopne l veageance. Δόλιο:, furtim, clam. Cf. 217, note. Ὁρμᾶται. Cf. 42, note. 49. Δισσαῖς στρτηγίσιν, comme δισσῶν στρατηγῶν, de deux Atrides. 54-52. Γνώμας βαλοῦσα. Γνώμη, c’es souvent le jugement qu'on porte sur une chose, 'idée que l'on s'en fait. (Voy., par ex., E'cectre, 547; Antigone, 330.)) Δυσφόρους γνώμας, pris seul, evuivaudrait à ἄτην, mot qui déoigne chex Homère l'esprit d'imprudence et d'ereur, envoyé par les dieux à leurs ennemis, les illusions ſunestes d’une intelligence égarée par la vo'onté d'en haut. Mois les illusions dont pale Sophocle n'ont pas troublé la raison d'Ajax ; eles ont seulement abusé ses yenx; cc n'est pas lui, à proprement parler, c'est sa vue qui a mal jugé : ἐπ' ὄμμασι dertermine en ce sens la penséc du poi:te. Voy. la note sur le vers 345.. —

datives denote manner (or attendant circumstance)), and refer to τὸ βούλευμ́....ἦν in 44. ‘What were these daring schemes, what was this rash confidence, with which he planned the attack"z—i.e., ‘How could he possibly have conceived such a mad enterprise ? For ταῖσδε combined with ποίαισι, cp. Ph. 1204 ποῖον ἐρεῖς τόδ’ ἔπος;

i.e. ἐπὶ δόλῳ, ‘With crafty intent.’ E. on L. § 23. p. 39.

an answer to the last question:—he relied on darkness, and on craft; and none shared his secret.

So sehr hat der Groll wegen der Zurücksetzung das gerade Wesen des Aias verändert, dass er im Dunkel der Nacht seine Rache hinterlistig ausführen will. Und dazu μόννος (29. 294) im trotzigen Vertrauen, seine Stärke sei im Stande, die Gesammtheit zu bewältigen.

clam. Cf. 217, note. Ὁρμᾶται. Cf. 42, note.

Sc. ἡμῖν.

38

came close to us: cp. Tr. 748 ποῦ δ’ ἐμπελάζεις τἀνδρὶ καὶ παρίστασαι; El. 295 βοᾷ παραστᾶσ'.

ἡμῖν.

‘Actually.’’

com modum, quuod nos dicimus eben Fores intelliguntur imperatorum, Agame. mnonis et Menelai.

‘already’: O.C. 31 n.—

the tentdoors of the two chiefs, Agamemnon and Menelaaus. (Cp. Paus. 4. 19. 2 τὴν σκηνὴν τὴν στρατηγίδα.) The phrase is equivalent, of course, to δισσῶν στρατηγῶν πύλαι. 721 στατήγιον, n. But, since there were two tents and two entrances, δισσαῖς is strictly the epithet of πύλαις: i.e., the literal sense is, ‘two doors of chiefs.’ If the two chiefs had shared the same tent, so that only one entrance could be meant by πύλαις, then, indeed, δισσαῖς could be explained only as referring to the subst. implied in στρατηγίσιν,— ‘the tent-door of two chiefs,’ y δισσοστρατηγίσιν πύλαις. But such a use of δισσαῖς seems impossible. Could δισσὰ ἀδελφῶν ἅρματα (e.g.) mean, ‘a chariot belonging to two brothers'?

die der δισσοὶ Ἁτρεῖται.

comme δισσῶν στρατηγῶν, de deux Atrides.

wie 044 u. ö. ſ.. v. a. ἤδη. Jn δισσαῖς στρατηγίσιν ift δισσαῖς die nähere Beſtimmung zu στρατηγίσιν;: es ſteht alſo ſtatt eines δισσοστρατηγίσιν (ἐπὶ δισσοῖν στρατηγοῖν πύλαις). Vgl. Νύμφαιι ἔνυδροι λειμωνιάδες (irrtgua prata tenentes) Phil. 154 und zu Ant. 1.

is more expressive than the v. r. διψῶσαν, which is probably meant to be construed with φόνου. For πς, ‘ How came it that-? cp. O. T.1177, πῶς δῆτ’ ἀφῆκs;

for καὶ prefixed to interrogative words, see on O.C. 26.3—Join σχε with φόνου. The word

is Homeric: Il. 13. 7 περὶ δούρατι χεῖρες ἄαπτοι 1 μαιμῶσιν. Cp. Lycophron 1171 μαιμῶν κορέσσαι χεῖρα διψῶσαν φόνου, a reminiscence, partly of this v, and partly of one of an unknown poet (τῶν τραγικῶν τις, Athen. 10. p. 433 P), frag. adesp. 96, ἴσχειν κελεύω χεῖρα διψῶσαν φόνου.

The vivid present (see v. rr.) is preferable to the aorist, as the less obvious reading. Join ἀπείργω with χαρᾶς, which is added in further explaanation.

an expression of divine majesty and power; cp. 69,

hard to bear up against: her hand is heavy upon him. Cp. 643 δύσφορον ἄταν: O. T. 87 τὰ δύσφορ, i.e., the woes of Thebes: El. 144 τῶν δυσφόρων, miseries. Besides this sense, the only other in which the word occurs is, ‘hard to carry about,’ ‘moving with difficulty, as Plat. Tim. p. 74 KF ἴνα μὴ δύσφορα τὰ σώματα ἀπεργάζοιντο ('unwieldy’). A scholiast wrongly took δυσφόρους here as = κακῶς φερομένας, παραφόρους, i.e. ‘led astray,’ ‘misguided.’

W ahcillder (sonst δόξαι, magines), unter deren Wucht der Verstand erliegt: 643 δύςφορος ἄτα. 447 φρένες διάστροφοι. (Eie Glosse παραφόρους, irreführ en d.)

überwältigende Vorſtellungen (Wahnbilder, denen der Geiſt unterlieg): καλῶς δὲ εἶπεν γνώμαςς· οὐ γὰρ κλεέψαι φησὶ τὴν ὄψιν, ὥστε μὴ ὁρᾶν, ἀλλ’ ἐπ’ αὐτῇ γνώμην δύσφορον ἐπιβαλεῖν, ὡς οἵεσθαι ἰδεῖν τὰ μὴ ὄντα (Schol.). ἐπ’

ſich der irre Sinn in den ὄμματα διάτροφα ofienbart (Gegenſak ἐξ ἀμμάτων ὀρθῶν κἀξ ὀρθῆς φρενός Od. T. 528)..) χαρᾶς,

‘FProm his fatal pleasure.’ The harm once done would have been irrevocable. For χαφᾶς, cp. inſr. 114, ἐπειδὴ τέρψις ἥδε σοι τὸ δρᾶν.

opinionss, beliefs,here, the fancies or illusions of madness. There is a certain irony in the word. Some editors strangely prefer the conjecture λήμας, —as if the goddess had afflicted him with sore or weak eyes (Ar. Plut. 5811)) Κρονικαῖς λήμαις...λημῶντες τὰς φρένας. Join τῆς ̓νηκέστου χαρᾶς with γνώας ς: his eyes, under Athena's spell, see is human foes in the cattle whom he slays or torments; these fancies are the fancies of (or connected with) his baneful bjom in his imaginary triumph. For the adj., cp. El. 888 θάλπει τῷδ’ ἀνηκέστῳ πυρί (n.8. Others take the gen. as depending on ἀπείργω, placing a comma after the verb, and another after βαλοῦσα,——a punctuation which is found in the Aldine. But (1) the sense of χαρᾶς is then attenuated to that of ‘hoped-for vengeance,’—whereas, as ἀνηκέστου shows, it clearly denotes the frantic joy which Ajax actually felt; and (2) the order of words is then less natural.

seane Lust, die Führer zu ermorden, wodurch er ein unheilbares Unglück gestiftet haben würde. Vgl. 272.

Γνώμη, c’es souvent le jugement qu'on porte sur une chose, 'idée que l'on s'en fait. (Voy., par ex., E'cectre, 547; Antigone, 330.)) Δυσφόρους γνώμας, pris seul, evuivaudrait à ἄτην, mot qui déoigne chex Homère l'esprit d'imprudence et d'ereur, envoyé par les dieux à leurs ennemis, les illusions ſunestes d’une intelligence égarée par la vo'onté d'en haut. Mois les illusions

Scholiaste : Τὸ ἐξῆς· Ἐγώ σφ’ ἀπείργω τῆς ἀνηκέστου γαρᾶς·

Gefühl befriedigter Rache. —

wird oft gebraucht, wo von Mord und Tod die Rede iſt. Der Wahnſinn wurde als Strafe des Himmels betrachtet und erſcheint häufig in der Dichtung als ein göttliches Zuchtmittel.

‘I turned him off upon the flocks, and the mixed charge of the herdsmen that was not yet divided from the spoil,’ i. e. simply the sheep and oxen. Schndw. distinguishes between the sheep, which he assumes to have been kept in common to be slaughtered as food, and the oxen, which were gradually distributed as booty. That no such exact definition is intended here is proved by supr. 25-7, λείας ἁπάσας ... αὐτοῖς ποιμνίων ἐπιστάταος. TAhe words λείας ἄδαστα are added, to show that the act of Ajax would provoke the whole army to be enraged against him with one consent. Cp. infr. 145-6, 408-9.

ποίμνας τε: for τε misplaced, cp. 654: O.T. 258 n. As distinguished from herds of oxen, ποῖμναι are flocks of sheep and goats; cp. 63, 297, 374. But the word ποῖμναι is also used more vaguely to denote both herds and flocks (42, 300: and in 1067 we find even μῆλα καὶ ποίμνας, ‘sheep and cattle.

confused, unshared, spoil-charges of herdsmen, i.e., ‘the confused droves, your unshared spoil, guarded by herdsmen.’ λείας is a defining gen., denoting that in which the φρουρήματα consisted; βουκόλων is a possessive gen. Cp. El. 681 Ἑλλάδος [ πρόσχημ’ ἀγῶνος, the pride of Greece (possessive gen.), consisting in a festival (defining gen.) : so Aesch. Ch. 183 καρδίας κλυδώνιον | χολῆς (defining gen.). Others prefer to take λείάς as a partitive en. (‘forming part of the spoil“),—less tly, I think.

die zur Nahrung des Heeres gehaltenen Heerden ; βουκόλων φρουρήματα, βουκόλια, die auf eutezügen gewonnenen und noch unvertheilt auf der Weide waren, vgl. 146. 175. Zu

(die gemischten Beutethiere, zu Ant. 1209 ἀσημα βοῆς, v́l. strata viarum) tritt ἄδαστα als Grund angebend hinzu.

équivaut à καὶ πρὸς τὴν σύμμικτον καὶ ἄβαστον λείαν, ὑπὸ τῶν βουκόλων φρουρουμένην.

ex h. l. ccommemoratum • in Etym. M. p. 249, 40.

cp. Il. 1. 125 ἀλλὰ τὰ μὲν πολίων ἐξεπράθομεν, τὰ δέδασται. At v. 26 the word λείας is used to denote the slaughtered animals generally. Sheep and oxen were alike λεία in the large sense, as having been taken from the foe, but the oxen are more especially so called, because they were to be shared among individual chiefs or others, while the flocks were kept for the public maintenance. With ἄδαστα here, cp. 146 λοιπή, and 175 πανδάμους (n.).

gehört zuſammen (aus der Beute unverteilt) und enthält die Erklärung zu σύμμικτα. —

ias imperfect. The syllable κειρ is echoed in πολύκερων. The cognate accusative and hypallage together cannot be literally rendered in English. „ He made bloody havoc with the horned multitude, felling them on all sides of him.

φόνον = to cause bloodshed cy hewing; as τφλοῦν ἕλκος = ‘to inflict a blinding wound’ (Ant. 972 n.), τρῶσαι φόνον ='to deal a deathwound’ (Eur. Suppl. 1205).—Note the παρήχησις in ἔκειρε—πολύκερων : cp. 528, 1112: O. T. 370

a slaughter of many horned creatures, like χερόπλακτοι... δοῦποι (631 f.), αὔχημα εὔιππον, a glory consisting in good horses (O. C. 711 n..), ῥριμφάρματοι ἅμιλλλαι, contests of swift chariots (ib. 1062 f. n.).— The accent of πολύκερων (cp. 64 εὔκερων) is acc. to the rule that adjectives in ως follow the Attic 2nd decl. of nouns in -ως or -ων, which can be proparoxytone if the ὡ n the last syll. is immediately receded by ε, or separated from it only y a liquid: thus ἀξιόχρεως, βαθύγεως, λεως, φιλόγελως.

Alliération (comme peut-être plus haut, 30 : πηδῶντα πεδία). D'alillaurs ἔκειρε φόνον rappelle τρώσης φόνον (Furipide, Suppliantes, 205),,) et πολύκερων φόνον n'est pas plas hardi que τετρασκελῆ κενταυροπληθῆ πόλεμον (Euripide, Hercule furieur, J272),,) ni que γηγενῆ μάχην (le même, Ion, 087, et Cyclope, ). [Schneidewin et divers.

(verheerend ein hörnerreiches Leichenſchwad ſchaffen) wie 700 ὀρχήματα ἰάπτειν (iactare), die Glieder hinund her— bewegend Reigentänze aufführen. Mit πολύκερων φόνον vgl. τετρασκελῆ κενταυροπληθῆ πόλεμον (Kampf gegen die Menge der vierfüßigen Kentauren) Eur. Herakl. 1272, auch ὅμαιμος, πατρῷος, θῆλυς φόνος bei Aſch., Soph., Eur.

here in a general sense, ‘hewing down’; properly, to cut through the spine (ῥάχιις, to cleave in twain; cp. 299: Aesch. Pers. 426 ἔπαιον, ἐρράχιζον.

properly, κἀδόκει ἔστι μὲν ὅτε..., ἔστι δὲ ὅτε: but μὲν as misplaced (as in Ph. 279 ὁρῶντα μὲν ναῦς, and ib. 1136 ὁρῶν μὲν ἀπάτας); and ἔστι f̀ is omitee, Cp. 0, 3 605 τοῦτο μέν, balanced in 605 byv τοῦτ' ἄλλο.

Haec verba Suidas s. Ραχίζων ex hoc loco excerpsit.

im Sinne von τοτὲ μέν, οτὲ δέ, dem zweiten Glicde iat

Scholiastc : Διακόπτων. διὰ τὸ τὴν πρώτην καὶ μεγάλην διακοπὴν κατὰ ῥάχιν γίνεσθαι.

für ἐδόκει ἔσθ’ ὅτε μὲν wie Phil. 279 ὁρῶντα μὲν ναῦς πάσας βεβώσας, ἄνδρα δ’’ οὐδέν’ ἔντοπον u. a.

‘Huing them in his power.’ μέν (1. 56) with δέ ind l. 59, contrasts the belief of Ajax with the reality described in 59, 60. Or, possibly (2) μέν points forward to a δέ which is lost in 1. 58, i. e. ἐστὶ μὲν . ἐστὶ δὲ ... Cp. Ant. 165-7, τοῦτο μὲν . . τοῦτ’ αὖθις.

παρὼν legi refert Scholiastes.

Schol. et La. γράφεταικτείνεινπαρών.Siquidinantiquislibrisvariatum est, potius ἑλών quam παρών fuisse crediderim; hoc qui adscripserunt primi, lectores admonere voluerunt similium locorum v. 1131. τοὺς θανόντας οὐκ ἐᾷς θάπτειν παρών, v 1384. οὐδ’ ἔτλης παρὼν ἐφυβρίσαι, ubi Reiskius imprudens in plagam incidit, non animadverso, participia παρών, μολών, ἔχων, ἰών, saepe φράσεως ἕνεκα addi atque ita ut tum inter se permutari tum plane omitti possint. Dehinc conjecturam feci in Eur. Heracl. 416. καὶ νῦν πικρὸν ὢν συστάσεις ἂν εἰςίδοις scribendum esse καὶ νῦν παρὼν ἄν [nisi potius e codd. lectione πικράς colligendum est illum πυκνάς scripsisse]. Quemadmodum Scholiastae Homerici sedulo adnotare solent, si quid poeta diversis locis pariter enuntiavit, ita credibile est, quod v. 312. legitur ἐμοὶ τὰ δείν’ ἐπηπείλησ’ ἔπη, similitudinis ergo adscriptum esse versui 650. τὰ δείν’ ἐκαρτέρουν τότε, et hoc jam pro diversa afferri lectione. Aliud hujus rei exemplum praebet cod. Jen. v. 327. Inter ceteras autem lectiones a Scholiastis commemoratas nulla est, quae vulgatae praeferri mereatur, una v. 1056. ὡς ἐλοιδόρει ex mendosa scriptura profecta, pleraeque aut interpretandi causa adscriptae v. ad v. 616. aut similes iis, quas Critici male seduli fabricari solent nullo corruptae scripturae indicio sed sola mutationis facilitate allecti; quod genus v. 404. ποῖ τις οὖν τράπῃ affertur pro φύγῃ, v. 564. φρουρὰν ἔχων pro θήραν, v. 582. τραύματι pro πήματι, ν. 1104. ἢ καὶ τοῦδε σοί pro ἤ καὶ τῷδε σέ, cujusmodi emendationes scilicet saepe nobis aliena verba transscribentibus excidunt perinvitis. Illorum certe nihil est, quod e Didymi vel Pii vel Praxiphanis exemplaribus haustum esse praestem. ED. PR. Hujus judicii nostri ab Osanno impugnati probatio potentissima, quod subsequuti editores ne unam quidem illarum lectionum susceperunt praeter βλέποντας v. 273. ab Hermanno adscitum sed rejectum rursus a Dindorfio.

partcipes formant iuumbe, comme ἔχων, παρών, μολών, ἰών, complètent souvent, chey les trugiques, la phrase ou le vers, sans ajouter rien d'indispensable aa seus.

στρατηλατῶν. Scholiastes: ὅτ’ ἄλλοτ’ ἄλλον ἀσυνδέτως εἴρηκεν. Aut ego non satis attendi aut hoc ὅτ’ ἄλλοτε pro ὁτὲ δέ vel ἄλλοτε δέ alibi non legitur, sed simile tamen quiddam ἐγίοτε δέχονται τὴν τῶν ἀγαθῶν ἔστιν ὅτε φύσιν Plat.Phileb. p. 32. D. Et τοῦτ’ ἄλλο 0ed. T. 603. τοῦτ’ αὖθις Ant. 167. pro τοῦτο δέ valent. Scholiastes Rom. Ἐμπίπτων (sic) γράφεται ἐμπεσὼν ἤ ἐμπιτνῶν. Sed Schol. Laur. ἐμπίτνων γρ. ἐμπεσών. Codd. Γ. La. ἐμπίπτων γρ. ἐμπεσών. Ceteri ἐμπιτνῶν, nullus ἐμπιτνών, quod Dindorfius edidit, nedum ἐμπίτνων. Tacet Elmslejus.

στρατλατο͂ν. uaicr geordnet: Aias wähnte bald die Atriden zu halten und zu ẗdten, bald sei es diesen, sei es jenen der Heerführer, indem er sich auf sie stürzte.

II faut suppléer devant ce second ὅτε, ἔσθ’ exprimé devant le premier, et interpréter : D'autres fois tantot t'an, tantot l'autre (les Atrides exceptés) des chefs.

cp. Aesch. Th. 661 (boasts) φλύοντα σὺν φοίτῳ φρενῶν. For the plur. νόσοις cp. 338 νοσήμασι: Eur. Or. 270 μανιάσιν λυσσήμασι.

Hunc versum Hesychius exhibet sed interpolatum: φοιτῶντ’ ἄνδρα μανιάσι λύσσαις, λυσσήμασι· τὴν ἑδραίαν μανίαν φοῖτον ἔλεγον· τουτέστι τὸν μεθ’ ὁρμῆς μεμηνότα. Μανιάσιν λυσσήμασι adsutum est ex Eur. Or. 270.

or c'est moi qui. -οιτῶντα. Φοιτᾶν, c’est revenir à plasieure reprises au méme endroi : Irequivalent francais est souvcnt fréquenter ; souvent, comme en cet endroit, errer. Μανιάσιν νόνοις dépend de φοιτῶντα.

Hermann supported his conjecture, Ἐρινύων ὤτρυνον (cr. n.), by the remrk that the asyndeton in the traditional text implies an agitation of mind unsuitable to the goddess. But it rather exvresses the vehemence with which the frenzy sent by her drove Ajax onward. Cp. Aesch. Cho. 288 καὶ λύσσα καὶ μάταιος ἐκ νυκτῶν φόβος | κινεῖ, ταράσσει.

Cp. Aesch. Ag. 161I τῆς Δίκης ἐν ἔρκεσιν. Here it is the epithet κακά which marks the figurative sense of ἔρκη: as dirges are ὕμνοι ἄλυροι (Eur. Alc. 447),,) and the eagle of Zeus is πτηνὸς κύων (Aesch. P. V. 1022)..) For the similar use of other words denoting nets or toils, see on El. 1476 ἀρκυστάτοις.

Schol. Laur. et cod. La. γράφεται ἐς ἐρινῦν κακήν. Sub hac lectione Wunderus Advers. in Philoct. p. 56. suspicatur latere veriorem εἰς ἅρκυν κακήν. Equidem neutram a Sophocle profectam, sed illam, cui Erfurdtius patrocinatur, prorsus intolerabilem esse arbitror propter eas rationes, quas olim minus dilucide exposui. Etenim si Ajax aut aliquis e majoribus ejus caede se obstrinxisset nefaria, tum vero consequuta hoc facinus θεοβλάβεια proprie vereque potuisset a Furiarum repeti instinctu coeco, ut φρενῶν ἐριννύς Antig. 603. vocatur illa amentia, quae Oedipi familiam parricidio funestatam in perniciem agebat. Sed quum Ajax nihil tale in se admiserit, ne Quintus quidem V. 360. et 452. ejus insaniam Furiae inscribit sed Lyssae sive Maniae, qua quum Aeschylus *) et Euripides ad pervertendas Penthei et Herculis mentes usi essent, Orpheus Arg. 872. Nonnus XXXI. 73. XLIV. 259. poetaequae latini, priscac’ religionis ignari, cum illos tum Bacchum, Tereum, Medeam Furiis obnoxios inducunt, quarum munus constat antiquitus multo arctioribus circumscriptum fuisse regionibus. Si quis autem hoc defendat, Graecis solemne esse consilia et facta, quae nullum quidem sce lus sed funestum tamen exitum habeant, ad Furias auctores Od. X. 239. Il. XlX. 87. quo spectat glos Ἐριννύας τὰς ἀμαρτίας, atque adeo Furiae nomen in nocentissimum quemque conferri Agam. 729. Orest. 1390. Soph. El. 809. non proprie sed per similitudinem, equidem ultro largiar, illud ultionis ab inimicis petendae consilium et hinc sequutam vitae desperationem ἐριννύν nominari potuisse, quo nomine in ea re utitur poeta Anth. Pal. IX. n. 470. Ajacem consolans: σὐ γὰρ Ὀ̓δυσσεὺς ἤλιτεν εἰς σὲ θέλων, βριαρὴ δέ σ’ ἔπεφνεν Ἀθήνη — καὶ ἠεροφοῖτις Ἐριννύς. Verum hoc loco agitur de brevi illo sive mentis sive oculorum errore, qui in pecudum perniciem vertit; quem si Minerva jam tunc praevidit auctori funestum fore, tamen id nullo modo significare debuit spectatoribus, primum ne jucundam spei metusque vicissatudinem tolleret, quae dedita opera per totam fere fabulam continuatur, deinde ne crudelior videretur Ulixe ipso. Huc accedit verborum insolentia. Quis unquam legit εἰςβάλ́λειν τινὰ εἰς Ἐριννύνύφρ vel simile quid dam, εἰς Ἄρην, εἰς Ἀφροδίτην Teucr infra v. 1034. di cit gladium, quo Ajax se peremit, aut Furiam, aut Orcum fabricasse videri, nimirum quia haec nominaz idem vaent, ἐριννύος κλητήρ, ᾅδου μάγειρος etc. Οuis vero hoc loco ferat εἰ-έβαλλον εἰς ᾅδην κακόν Ergo nec ἐριννὺν κακήν, quod fortasse ne Scholiastae quidem legerunt sed vel illud, quod Wunderus suspicatus est, vel εἰς ἔριν κακήν, in pugnam turpissimam. V. 61. Κἄπειτ’, ἐπειδὴ τούδ’ ἐλώφησεν πόνου. Kruegerus ad Dion. Hist. p. 376. ἔπειτα ἐπειδὴ, inquit, non cacophonon visum est Graecis. Fortasse ne animaddverterunt quidem; certe saesissime admiserunt non psetae solum Eur. Sisyph. I. 9. Arist. Vesp. 132. Rann. 923. Eccl. 273. Phrynichus Poll. VII. 178. sed etiam qui prosa oratione usi sunt, modo extrita ultima prioris vocabuli litera Demosth. 1375, 13. Dio Cass. XXXVIII. 32. XL. 64. etc. modo relicta Hipp. de Int. Aff. p. 438. T. III. de Vis. p. 46. T. III. Thucyd. VIII. 67. et similiter εἶτ' ἐπειδή Demosth. 371, 19. Lionys. Art. c. IX. 7. Lucian. Alex. S. 27. sed εἶτα ἐπειδη Cronos. S. 12. Julian. Or. I. 39. C. τοσόνδ’ ὅσονπερ Aeseh. Ag. 834. τέως ἕως Arist. Pac. 32. Demosth. 721. 1. οὕτως ὅπως 34, 3. Aristid. T. I. 47. nec solum correlativa sed et ὅμως δ’ ὅπως Isocr. Antid. p. 386, 178. ἔως ἐῶσι Eur. Or. 238. ἐγὼ λέγω Plat. Lach. 191. B. Soph. Phil. 107. ἦμεν ἥμενοι lph. T. 1399. ἢν γυνὴ γένῃ Hel. 1312. etc. quae pertinent ad quaeestionem de praeceptis euphonicis postmodo tractandam. Pro ππόνου codd. H. La. Lb. et pauci alii cnm Edd. vett. φόνου, quod Brunckius praitilit proprium et vulgare infinito et poetico. V. 63. Ἐς δόμους. Hermannus cum ΓΟ. εἴς. V. 65. Γαὶ νῦν καττ’ οἴκους. Hon abundare videtur post ἐς δόμους, sed magis etiam Trach. 689. κατ’ οἶκον ἐν δόμοις *) ubi metri ratio pluralem non fert, quem, si vocais sequitur, evitavit Sophocles in illa senarii sede Ἀλλ’ οἱ κατ’ οἶκονἦσαν El. 1147. πλεῖς δ’ ὡς πρὸς οἶκον ἐκλιπών Phil. 58. et Euripides Andr. 1052. δεῖ τοὺς κατ’ οἶκον ὅντας, sed hic saepius spondeum, quum declinare posset, non aversatus est : καὶ νῦν κατ’ οἴκους ἐστί Andr. 41. Orest. 403. Herc. 614. Hel. 1389. Alc. 19. v. Adn. ad v. 441. Hermannus συνδέτους cum Aug. B. C. Eadem tamen est sympoce in δυςξύνετος Phoenn. 1510. et similibus, nec mutatur τῆς ξυμμάχου v. 90. V. 68. Μηδὲ συμφορὰν δέχου haec διὰ μέσου, cohaerent μίμνε τὸν ἄνδρα. Ev. Pe. Hoc probat Schaeferus, Hermannus improbat; pendet animi Scholiastes. V. 70. Σὴν πρόςοψιν εἰιςδεῖν. Suidas Πρὸς ὄψιν, θεωρίαν, Βοφοκλῆς, quod nomen nisi ad subsequenien articulum pertinet, ille hoc loco (nam alibi non legitur) προ͂ς ὄψιν legisse videtur; Photius Ὄψιν οὐ τὸ πρόςωπον οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀλλὰ τὴν πρόςοψιν. Εἰςιδεῖν πρὸς ὄψιν ut Eur. Hipp. 872. πρὸς γάρ τινος οἰωνὸν κακοῦ, quod injuria sollictatur. . Vulgatam lectionem confirmat Eur. Phoenn. 1353. εἰςορῶ πρόν-οψιν quanquam simplex usitatius est, τίν’ ὄψιν σὴν προςδέρκομαι Hel. 554. ἐπεὶ τὴν ὄψιν αὑτοῦ εἶδε Plut. V. Pelop. c. XXX. οὐχ ὑπέμεινε προςαιδεῖν τὴν ὄψιν αὐτοῦ V. Timol. c. V. V.71.72. Τὸν τὰς αἰχμαλωτίδας χέρας δεσμοῖς θύνοντα. La. Lb. Harl. αἰχμαλώτιδας proparoxytonon, qui non fortuitus widetur errror, nam invenitur saepius ita scriptum Eur. Hec. 1056. (Hermannus tacite correxit v. 1067.) Plutarch. de Fort. Alex. c. XII. Conon. XIII. Diod. III. 54.1XI. 61. XVII. 37. et 66. quos locos Lud. Dindorfius partim correxit, partim transmisit, sed ortus ex falluei analogia vocabulorum similiter terminatorum ἠπειρῶτις, ἡλικιῶτις, πατριῶτις, στρατιῶτις etc. quorum exemplum sequntur, quamvis masculino destituta, βορεῶτις, εὐιώτις, κουρεῶτις, μυστηριῶτις. Coetrario errore νησιωτίδες scribitur in Scymni Perieg. v. 547. sed recte fortasse εἱλωτίς Plutarch. V. Ages. III. ap. Suid. s. v. et Steph. s. Ἕλος, neque enim Schaeferus ad Plut. l. c. demonstravit cur ab Εἵλως aut femininum nullum propagari aut hoc oxytonós scribi non debeat, eodemque accentu est Ἑλλωτίς, nl idem principium ἑλεῖν vel ἕλος asignant Athen. XV. 673. A. Etym. M. Δεσμοῖς ἀπευθύνειν, quod Suidas ex h. l. profert, praeterea non legitur, nec tamen mutatione opus est, etsi facilem praebet Euripides Andr. 721. λέοντα ἐντείνειν βρόχοις. V. 75. Οὐ σῖγ’ ἀνέξει μηδὲ δειλίαν ἀρεῖς; Tria prima verba affert Planudes in Anecd. Bachmanni p. 96. T. II. Codd. H. La. Lb. ἄρης, Θ. ἀρεῖς γρ. ἄρης, plerique et Ald. ἀρεεῖς, idemque legitur ap. Schol. Ven. I. 148. qui hunc versum transscripsit, et jamdudum Dawesio praeeunte Misc. p. 221. receptum est. Trach. 1183. οὐ θᾶσσον οἴσεις μηδ' ἀπιστήσεις ἐμοί; Plato Symp. 175. B. οὐκοῦν καλεῖνς ἀτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις; Eur. Hipp. 498. οὐχὶ συγκλείσεις καὶ μὴ μεθήσεις; et omissa copula Aesch. Sept. 252. ὐ οῖγα, μηδὲν τῶνδ’ ἐρεῖ́ς; Secus interpretatur Scholiastes άφανίσεις ἀπὸ σαυτοῦ. Ev. Pr. V. 77. Τί μὴ γένηται; Hunc versum producit Planu. des in Anecd. Bachmanni p. 61. T. II. Scholiastes μὴ τί γένηται φοβῇ; eodem modo τί μὴ γένηται Eur. Suppl. 544. et τί μὴ ποιήσω Soph. El. 1276. quod latino quidni faciam specie congruit, intellectu differt. Romani conjunctiones finales pronomini interrogativo nunc praeponunt, ut quo nos reciperemus? Liv. XLIV. 39, 5. ut qualiter scntiremus? PlinH. N. XIII. 13. nunc subjiciunt: quid uti facérent? Cic. p. — . Sh. 2. 39. Traci semper potponunh oed. c. 1725. liy48 ὡς τί ῥέξομεν; Soph. El. 398. ὅπως τί δράσῃς: lon. 527. 12 ὡς δὴ τί φεύγεις, quomodo scribendum videtur Herc. 141. ὡς δὴ τί φίλτρον ἔχων ; pro aclito τι. Nam omnibus hisce locis cnjunctio ὡς haud dubie finalis est, sed omisso verbo, quod ab ea regitur, haec ejus significatio sic obscuratur, ut plane abundare videatur tantumque hoc efficiat ut intelligamus interogationem, quae sequitur, ad anteccedentia referi,· ὡς τί́ δή quiic ie Iph. A. 1342. ὡς πρὸς τί Oed. T. 1174. Col. 1122. ὡς πρὸς τί χρείας; ὡς τί χρῄζων; ως τί δὴ θέλω v. Matthiae ad Phoenn. 621.. a quo de caussis hujus constructionis dissentio. Similiter ὅτι τί; Demosth. ὅτι τί δή; Lucian. Enc. Dem. S. 22. refertur ad prius dicla, velut, si quis negaerit se hoc vel illud facturum esse, intcrrogat alter ὅτι τί sc. γεγένηται; ut ὡς τί sc. γένηται; quod verbum particulae ſinali addit Andocildes Or. III. p. 26, 26. ἵνα ἡμῖν τί γένηται; plerumque autem omititur: ἵρα δὴ τί προέθηκε Arist. Nubb. 1192. etc. v. Hermann. ad Vig, p. 849. Mathiae Gram. S. 620. idque imitantur scriptores Latini : ut quid autem colitur? Augustin. Civ. IV. c. 18. pro quo antiquiores solum ut quid?? dixisse videntur. Illud ἵνα τί crebro usu ita in unum coaluit, ut ἐπίῤῥημα ἐρωτήσεως vocetur Etym. M. 471, 16. et proinde sive addito verbo sive omisso sub uno scribatur accentu Arist. Eccl. 719. Plat. Apol. p. 26. C. Evang. Matth. IX. 4. quibus locis nuperi editores hyphen deleverunt; attae perveterem esse scribendi rationem testantur Arcadius p. 184. et Grammaticus Hermanni p. 460. τὸ ἱνατί καὶ διατί ἐν τῇ συνηθείᾳ (συνεπείᾳ ὀξύνεται V. 77. Πρόσθεν οὐκ ἀνὴρ ὅδ’ ἦν Nonne hic vir antea faiit tecumque versatus est sine ullo tuo periculo? cur elus hominis praesentiam extimescis, quem toties antea vi disti imperterritus? Sic in Ed. priore haec verba acceperam. Idem placet Schaefero; Hermannus diversum sentit : Nonne hic fuit antea homo, id est, mortalis? V. 79. Οὔκουν Cod. Θ. οὐκοῦ, ut Edd. veteres. V. 80. Ἐν δόμοις μένειν. Sic codd. plerique et Aldus; εἰς δόμους cod. H. Jen. Dresd. A. εἐς δόμους Lb. La. sed huic supra scriptum ἐν δόμοις. Scholiastes: ἐς δόμους, ποιητικῶς ἀντὶ τοῦ ἐν δόμοις, cui si conſidendum est, in dubium veniet Antig. 1241. τέλη λαχὼν δείλαιος ἐν ᾄδου δόμοιις. Sed quae praeterea afferuntur hujus enallagae exempla Ion. 806. Cycl. 819. Hec. 10955. Aj. 1092. ubi ἐν θανοῦσι pr ἐς θανόντας acipit Duckerus ad Thucyd. VII. 87. ea nihil efficiunt; unicum est Eur. Iph. T. 620. εἰς ἀνάγκην κείμεθα. Ev. Pa. Illud εἰς ᾅδου δόκους, quod dubitanter proposueram, pro certo adoptavit Elmslejus. Postremum exemplum ab Herodoteo, quod Matthiae Gramm. §. 578. p. 1142. apposuit, τὰ τέκνα εἰς Σαλαμῖνα ὑπεκκεῖται, differt eo, quod praepositio ὑπέκ verbo κεῖσθαι, significationem τοὺ ὑπεκκομισθῆναι communicat, quae simplici verbo tribui non potest. Similius foret Deem. c. Arist. I. 786, 13. μεθ’ ὧν οἱ ζωγράφοι τοὺς ἀσεβεῖς γράφουσιν εἰς ᾅδου, nisi cod. Coisl, ἐν ᾅδου praeberet, quod Bekkerus recepit; ac sequitur paucis interjectis τῶν ἐν ᾅͅδου θεῶν. Neque ex Eur. Hipp. 1106. λείπομαι ἐν τε τύχαις καὶ ἐν ἔργμασι λεύσσων, necessario consequitur ut λεύσσειν ἐν τούτῳ pro εἰς τοῦτο dici licat. Thucydidis locum VII. 17. co rexit Bekkerus ; de aliis errat Priscianus L. XVII. 21. p. 86. V. 82. Φρονοῦντα γγάρ νιν οὐκ ἂν ἐξέστην ὄκνῳ. Pro γάρ νιν La. γάρ τ’ ἄν in lemmate ; idem et Jen. Aug. B. Dresd. B. ἐξέστην ἰδεῖν, vel e recordatione versus antecedentis vel e glossa οὐκ ἄν ἀπέφυγον φόβῳ ἰδεῖν. Veram et veterem lectionem sequitur Suidas s. Ὀκνῶ et Schol. Rom. οὐκ ἄν ἐξέστην δι’ εὐλάβειαν. Τὸν κίνδυνον ἐξίσασθαι Dio Cass. XXXVI. c. 11. ἐκστῆναι Dem. c. Lept. 462, 2. Androt. 617, 15. ex quo Schaeferus vitiose colligitt etiam in Or. p. Cor. p. 331, 7. pro oοὐδενὶ ἐξίσταμαι reponendum esse accussativum, quem duo codd. exhibent; nam ilic significatur declinare, ἐκνεῦσαι, hic vero cedere, uod terium casum poscit, ἐκστῆναι et ὑπεκστῆναι τῷ καιρῷ tempori cedere Plut. V. Cat. c. XXXV. Philostr. V. Ap. IV. 36, 176. cf. Olear. ad VIII. 10, 286. καὶ (καέν) Πανὶ λιγυρὸν μέλος ἠχοῦντι πᾶς ὅςτις ἐκσταίη Julian. Epp. XI. p. 77. et cum geuitivo rei, quam quis alteri cedit, τῆς πεδιάδος αὐτῷ ἐξέστησαν Dio Cass. XXXl. 3. σοὶ τῶν εὐφημιῶν ἐξίσταντο Himer. Or. XXXIIII 15. quibus locis unusquisque videt accusativum prorsus importunum esse. Sed cum hoc casu dicitur ἐξίστασθαι τὸν ἐπιφερόμενον Liban. r. in Const. p. 310. T.IlI. περιστῆναι τὸν κίνδυνον Jamblich. W. P. XXXIIII. 479. περιίστασο (devita) τοὺς ἡγουμένους Artemid. IV. 59, 374. 1) uterque de una persona, quodLucianus Pseudos. §. 5. et Thomas fieri vetant sed injuria; nam posteaquam περιστῆναι pro ἐκκλίναι dici coeptum est, in ejusdem verbi constructionem successit. Similiterque ὑποσ̔ῥεῖν et ὑπεκρεῖν τινα usurpatur ut latinum subterfluere pro salbterfugere apud Demosthenem et Plutarchum 2); neque aliter ὑποχωρεῖν τὸν ἐπιόντα v. Winckelmann. ad Euthyd. p. 133. quod verbum restituendum est Dioni Chr. VI. 208. τοὺς γεράνους τὸν χειμῶνα ἀποχωρεῖν ). Nam hoc neque pro ὑπεκλίνειν poni, neque, si proptinm retinet sigaſfeutionem, cum quarto casu construi potest, multumque fallitur Bernhardy Synt. p. 113. ἀποχωρῶ τὰ ὄρη dici posse putans( pro ἀπὸ τῶν ὀρέων, et ἀποικῶ́ σε pro ἄπωθεν σοῦ. V. 83. Ἀλλ’ οὐδὲ νῦν σε μὴCod. καὶ pr μή. V. 87. Σίγα νυν ἑστώς. Hunc versum Thomas M. s. Νῦν, Schol. Arist. Put. 414. Planudes in Anecd. Bachr. p. 60. sive Grammaticus Etymologico Gud. additus p. 657, 58. Moschopulus Sched. p. 45. et Eustatius p. 1312, 19. memorant. V. 88. Ἐκτὸς ὦν τυχεῖν. Cod. H. κυρεῖ́ν. V. 89. Ὦ οὗτος, Αἴας. Hermannus Αἶαν ut legitur apud Suidan s. Ὦ οὗτος, in codd. ΤΘ. et plerique aliis; scd Αῐ́ας La. Membr. Mos. V. et Grammatici Anecd. 1183. Gregor. p. 117. Eustath. p. 1469, 59. qui omnes verba alferunt ad comprabandam nominativi et vocativi similitudinem. Ὧ οὑτος, οὗτος, Οἰδίπους Od. C. 1627. Hanc articulli cum pronomine conjunctionem Apollonius de Pron. p. 25. B. et p.2 272. c. Soptronis exemylq excusat, oblitus. V. 90. Τί βαιὸν ἐντρέπῃ τῆς ξυμμάχου. Hermannus ἐντρέπει, ut Δ. Mosq. B. Pro ξυμάχου cod. Θ. συμμάχου, ut apud Suidan s. Τί βαιόν legitur. Eustathius p. 610, 9. ἐντεῦθεν λαβὼν Σοφοκλῆς βαιὸν ἐντρέπεσθαι λέγει τὸ οὐδ’ ὅλως ἐπιστρέφερθαι. Simplicius in L. de An. I. 43. b. μικρὸν ἀνὶ τοῦ οὐδ’ ὅλως κατὰ ἀττικὴν συνήθειαν. V. 96 Κουὐκ ἀπαρνοῦμαι τὸ μή. Suidas hunc versum s. Μὴ οὐχί retulit, quasi τὸ μὴ οὐ h. l. legisset. V. 97. Πρὸς Ἀτρείδαισιν ᾔχμασας χέρα. Cod. T. χέρας, La. χέραι (sic). Musgravius ᾕμαξας emendat ut v. 45. χεῖρας αἱμάξαι. Sed quisnam Sophoclem omnia ad unum exemplum et regulam scripsisse putet? 4Αἰχμὰς αἰχμαόζειν homericum est; αἰχμάζων γενύεσσι Oppian. Hal. II. 612. Ex utroque casu contlatum illud χέραι. Ev. Pr. V. 98. Ὥ́ςτ’ οὔποτ' Αἴανττ’· οἵδ’ ἀτιμάσουσ’ ἔτι. Pro ὥςτ’ Elmslejus scribit ὡς, praeter rationem; τοσοῦτον ᾔμμασα ὥςτε — ut Phoenn. 1606. οὐ τοσοῦτον ἀσύνετος πέφυκα, ὥςτε ἐμηχανησάμην, et suppresso pronomine demonstrativo Or. 379. ὥστ’ οὐκ ἂν αὐτὸν γνωρίσαιμ’ ἂν εἰνιδών. Pro οἴδ’ in cod. 6. adscriptum est οἶδ', et Schol. Rom. ἐὰν δασυνθῇ, ἐπὶ τῶν Ἀτρειδῶν, ἐὰν δὲ ψιλὸν, ἀντὶ τοῦ οἶδα. V. 101. Ἐ͂εν· τί γὰρ δὴ παῖς — oschopulus Dict. Att. qui hoc loco utitur ad probandum, εἶεν ese ἀποθετικὸν καὶ προκαταστατικὸν τῶν τε εἰρημένων καὶ ῥηθησομένων, pro τί γὰρ δὴ scribit τί δή σοι. Illud pervulgatum est Grammaticorum praeceptum, εῖεν esse ἐπίρῥημα τοῦ μὲν προτέρου λο͂γου ληκτικὸν, ἑτέρου δὲ ἀρκτικόν Schol. Eur. Phoenn. 849. etc. quomodo etiam ναιι et νὴ Δι’ ἀλλά dici solet. Et ut hanc significationem adverbii similem, quae postremam syllabam interdum producit, ab optativa distinguerent, nonnulli εἰέν scripserunt Anecd. p. 1327. Hoc loco Hermannus post εἶε pro stigme hypostigmen posuit, quia haec vox ad sequentia potius quam ad praecedentia referri videatur. V. 103. Ἦ τοὐπίτριπτον κίναδος. Afferunt hunc versum Suidas s. Κίναδος, Thomas M. p. 535. Schol. Arist. Nubb. 447. et partem Eustathius p. 481, 2. Ὦ συκοφάντα καὶ ἐπίτριπτον κίναδος Andoc. de Myst. p. 49. (p. 13.) τὰ τοιαῦτα κινεδη Dinarch. c. Dem. p. 95. Genitivi et dativi exempla et auctores affert Etym. M. s. h. v. Ev. Px. V. 104. Ἔγωγ’· Ὀδυσσέα, τὸν σὸν ἐνστάτην λέγω. zothius ἔγωγ' Ὀδυσσέα sublato commate· Qum idem olim ὀδυσσέα ρόν sccisiset, vulgetam defendi Eipmulogi testimonio p. 625, 24. παρὰ Σοφοκλεῖ ἐν Αἰαντι μαστιιγοφόρῳ τὸν σὸν ἐνστάτην λέγω, ἀντὶ τοῦ et Scholiastae Oppian. Hal. I. 152. τὴν ἐν πρόθεσιν τῆς ἀντὶ εὑρίσκομεν, ὡς παρὰ Σοφοκλεῖ τὸν σὸν etc. quae ipsa verba apud Zonaram leguntur s. Ὁμοκλή p. 1448. ubi ἐγοὼ δ' editum. In eadem senarii sede Eur. Phoenn. 927. σφάξαι Μενοικέα τόνδε, Rhess. 9777. ἔπειτ’ Θέτιδος; sev ib. v. 710. Ὀδυσσῆ scribitur, ap. Lycophr. 1038. φονῆ, ut graeccus ait interpres, κατὰ συναίρεσιν ἀττικήν *), βασιλῆ Eur. Phaeth. Fr. V. 24. βραβῆ Schneide— rus in Epigr. Ἀδεσπ. DCXXVI. pro βράβην reponi jubet e vicino genere addam trisylzlabum δημεχθέα Anecd. p. 118. et ἀκρατέα νηδὺν ἔχων in exitu senarii Athen. XV. 686. A. E. Pr.

j’aigullonaais (comme avec l’épicu), je poussais dans les rets funestes, c'est-a’-dire a) sa perte. (Metaphore empruntée à la chasse) Eschyie, Pereee), 09• Παράγει βροτὸν εἰς ἀρκύστατα (ἀπάτα θεῶν)).

this harsh combination of sounds (as we should think i is not rare; thus Ar. Eccl. 11000 κἄπει ἐπειδὰν τῆσδ’ ἀπαλλαγῶ : Vesp. 1322 ἔπειτ’ ἐπειδὴ Τμέθυεν: Plut. 695 ἔπειτ' ἐπειδὴ μεστὸς ἦν : [em.. or. 59 § 89 ἔπειτ’ ἐπειδὰν πεισθῇ. Similarly Eur. Or. 238 ἔως ἐῶσί σ': Helen. 1292 ἢν γυνὴ γένῃ: I. T. 1339 ἡμεν ἥμενοι.

implies only respite or alleviation, not cure: cp. Thuc. 6. 128l ἀπὸ νόσου μεγάλης καὶ πολέμου βραχύ τι λελωφήκαμεν. Cp. Tr. 54 n.—πόνου: the simple gen. is usual with λωφᾶν: cp. Plat. Phaedr. 251 c λωφᾷ.. τῆς ὀδύνης.

‘in their turn’: cp. 1088: Aot. 601.

When the chief of the fock were bound and dragged away, the rest would follow.

alalcrlei Herdenvieh.

This epithet applies to the sheep as well as to the kine.

= ἀνθρώπους: cp. 243 δαίμων | κοὐδεὶς

since the oxen were his most conspicuous prixes : there is a bitter irony in the epithet. For the accent, see on 55.

éqivaut à peu près à κεραστόρον. (CH. plus bas, vers 207.) On trouve ecez Sophocle beaucoup d'adjectiſs jormés de méme, où l'eláment εὖ parait n’avoir qu'une innportance accessoire, quant an sens; par ex. εὐκρότητος: Ἔκ τ’ εὺκροτήτου χαλκέας ἀροην πρόχου χοαῖσι τρισπόνδοισι τὸν νέκυν στέφει (ntig. 330); εὕμνηστος : Εὔμναστον ἀνορὸς δεῖμα τρέφουσαν (par correction, au lieu de φέρουσαν) ὁδοῦ ((Trachin. 407);) εὔλοφος : Ὃς εὐλόφου 4 κυνῆ; ἔμελλε πρῶτος ἅλμα κουφιεῖν (Aiax, 428)) ; ηὕχρυσο:: Πακτωλὸν εὐχρυσον (Philoctète, 304)..) Le fréqueut usage qu'avait fait l’époosée de ee geore d'eepittèies laudatives avit dà leur zter beaucoup de leur force.

is rather ‘tied together’ than ‘bound hand and foot.’ Cp. infr. 296.

rappelle συνδήσας (v. 62).

predicative. Or (2), taking the word attributively, “this signal frenzy.’ Cp. infr. 81 and note, infr. 229.

to thee also (as I yself have seen it: cp. Plat. Phaed. 64 c ἐὰν ἄρα καὶ σοὶ ξυνδοκῇ ἄπερ καὶ ἐμοί. Seyffert writes καί σοι (as if the sense were, ‘I will further show thee’: but this is plainly

. περιφανῆ, ‘will show thee openly’ (instead of allowing it to remain hiddden in the tent)): cp. El. 136 αἲ ταῦτά σοι δείξουσιν, Ἠλέκτρα, σαφῆ. Cp. 8 περιφανῶς.ἰδεῖν. —We might, indeed, take περιφανῆ as a mere epithet. ‘this signal, notable, fren'p’ ; but in the actual context the other view is

wie i ch ſie geſehen habe und kenne. Vgl. Plat. Apol. S. 24 C ὡς δὲ τοῦτο οὕτως ἔχει πειράσομαι καὶ ὑμῖν ἐπιδεῖξαι. —

peafdikativ.

‘proclaim’: cp. 785 : O. C. 597 πᾶς τοῦτό γ’ Ἑλλήνων θροεῖ.

Μηδὲ

“Look for his coming as a misfortune: :" sc. ὡς συμφοράν. Cp. O. C. 142, μή μ’, ἱκετεύω, προσίδητ' ἄνομον. And see E. on L. § 39. p. 73.

lit., ‘do not receive (or take) the man as a calamity,’ i.e., ‘do not apprehend harm from his comiń.’ There is a light touch of half.playfu! irony in the words with which the goddess reassures her favourite. Cp. Eur. Or. 138 ἀλλ’ ἐχοὶ | τόνδ’ ἐξεγεῖραι ξυμφορὰ γενήσεται. Her. 6. 61 τοὺς γονέας συμφορὴν τὸ εἴδος αὐτῆς ποιευμένους. Similarly Il. 21. 39 τῷ δ' ἄρ' ἀνωώιυστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλευις: O. T. 379 Kρέων δέ σοι πῆμ’ οὐδέν. —Whitelaw (Txanslation, p. 440) takes the constr. to be, μίμνε (μηδὲ συμφορὰν δέχου) τὸν ἄνδρα,—‘Bravely await, excting no mischance, | His coming,’·a ὰ μέσου construction (Ant. 1279 f., n.). A dificulty in this view is that δέχου must then have definitely the sense of προσδέχου.

Neque iafortunium tibi puta hunc virum Aore. [Brunc...]

ſieh nicht dem Manne als einem Unheil für dich entgegen.

εἰσιδεῖν I will divert the effluence of his eyes, and debar them from the sight of you.’ ἀποστρόφοους is predicative : i.e. ἀποστρέφουσα αὐτάς. On the ancient theory of vision and its effect on language, see E. on L. § 54. p. 99. μή is onmitted after εἴργω, as after κωλύω: i.e. τὸ μὴ εἰσιδεῖν νιν σὴν πρόσοψιν, ‘I will turn away the light of his eyes, so that your form shall be invisible to him.’ Cp. Phil. 1407, εἴρβω πελάζειν. 71. Athena faces the tent and raises her voice. 72. ἀπευθύνοντα has been taken literally, ‘to bind straight or fast.’ But although the image of a constrained position is suggested by the word, it retains its more general meaning of ‘ reducing to order or subjection,’ as in Eur. Bacch. 884-6, ἀπευθύνει δὲ βροτῶν τούς τ' ἀγνωμοσύναν τιμῶντας καὶ μὴ τὰ θεῶν | αὔζοντας ξὺν μαινομένᾳ δόξᾳ. 74. σφ’, although omitted by L, is probably genuine. 75. μηδὲ δειλίαν ἀρεῖς] ‘And not give way to cowardice.’ See E. on L. § 30. p. 52 d. ἀρεῖ, which Schndw.. and Dindorf preier, would mean, “ Do not bring upon yourself the imputation of cowardice,’ a less appropriate expression. 76. ἔνδον ἀρκείτω μένων ‘Enough that he is there, but let him not come forth.’ E. on L. § 36. p. 63 a. 77. ‘Hor fear of what? Is he now for the first time a man ?’ Athena ironically rallies Odysseus on his fear of seeing the madman. As Odysseus presently finds, Ajax in his madness is to be pitied, not to be feared. For the emphatic ἀνήρ, cp. O. C. 393, ὅτ' οὐκέτ’ εἰμί, τηνικαῦτ’ ἄρ’ εἴμ’ ἀνήρ ; Others take the words to mean, "Up to this time was he not a (mortal) man ?'’ in which is implied the thought, ‘Is hee more than a man now"’ In either case the general meaning is, ' You used not to be afraid of him ; why should you be so now y 79. γελᾶν] The epexegetic infinitive follows the adjective ἥδιστος. and εἰς ἐχθρούς is to be taken both with γέλως and γελᾶν. ‘Is not laughter pleasantest at foes ? 81. περιφανῶς may be taken either with (1) μεμηνότα, or (2) with ἰδεῖν. Other uses of περιφανοs are in fayne of the former (I), but it makes better sense to join the adverb here with the whole expression ; i.e. not, ‘You shrink from seeing a man who is clearly insane,’ but, ‘You shrink from seeing plainly a man’s madness.’ Cp. infr. 229, περίφαντος. The same meaning may be obtained, however, by supposing the adverb in (I) to be used proleptically, (3) ‘You shrink from seeing a man’s madness clearly shown.’

dictom est ita, ut de oculis praedicetur, quod demum per illud ἀπείργειν efficiatur.

prolestic: cp. Ant. 791 σὺ καὶ δικαίων ἀδίκους φρένας παρασπᾶς., Here the adj. is equiv. to ἀποστρέψασα,‘I will avert, and (thereby) hinder.’—

ſsst pradicativisch das Resultat des αὐγὰς όμμάτων ἀπεῖρξαι, zur Steigerung des gänzlichen μὴ εἰςιδεῖν, zusammen, vgl. 517. zu Ant. 881. El. 18. 242.

Euripide, Herculefuricux, 434-132 : Γοργῶπες ὀμμάτων αὐγαί. -

ſtatt eines proſaiſchen ἀποστρέφουσα.

εἰσιδεῖν, without μή: as έργω takes the simple inf. in O. T. 129, Ph. 1407, Tr. 1257. These three verses have been rejected (cr. n.), on the ground that, after this promise from Athena, Odysseus had no cause to feel the alarm which he shows in p 4.74 ff., or to ask the question (v. 84) which elicits a renewal of that promise (85). But the poet wished to render the preparation for the hero’s entrance as impressive as possible; and chose, therefore, to represent Odysseus—a brave man—as still uneasy, until the assurance given to him had been reeated in a yet more explicit and emphatic form.

uuivaut à ἀπείργω τοῦ εἰσιδεῖν ou τοῦ μὴ εἰσιδεῖν. Cf. Euripide, Alceste : Ὁν θανεῖν ἐρρυσάμην.

Kr. I § 67, 12, 5.

8, 1047: O. C. 162 ὦ οὗτος οὗτος Οἰδιπους, τί μέλλομεν —σ τὸν κ.τ.λ: in a peremptory call of this kind, the acc. regularly stands first ; cp. 1228, and see on Ant. 441 σὲ δή, σὲ τὴν νεύοσαν

instead of αἰχμαλώτων : cp. Eur. Or. 222 ἀδελφῇ χειρί (a sister's hand)); I. A. 1306 εὐναῖς βασιλίσι (the bed of a

mitenthaltenen Begriff des Befehlens iſt προσμολεῖν abhängig. Ebenſo σὲ φωνῶ 1047.

lit. ‘straightening out,’ here, binding behind the back: O. T. 1154 οὐχ ὡς τάχος τις τοῦδ’ ἀποστρέψει χέρας; Od. 22. 189 σὺν δὲ πόδας χεῖράς τε δέον θυμαλγέϊ δεσμῷ | εὖ μάλ’ ἀποστρέψαντε διαμπερές. So Achiles deals with his captives, Il. 21. 30 δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐὑτμήτοισιν μᾶσιν. Hor. Od. 3. 5. 22 retorta tergu dracchia libero. Cp. Eur. Andr. 719 ὧδ’, ὦ κάκιστε, τῆσδ’ ἐλυμήνω χέρας; | βοῦν ἢ λέοντ’ ἤλπιζες ἐντείνειν βρόχοις (zstrain with cords’). Ajax fancies himself to be tying the hands of human vrisoners behind them, when he fastens the fore feet of an ox or sheep to its hind feet.. Cp. 299.

in eine der gewöhnlichen entgegengesetzte Richtung lenken, die Hände auf den Rücken binden, vgl. 65. 451. O. R. 1154. 75. μη δὲ ἀρεῖ, dubitativ: ich will doch nicht hoffen, dass du feig sein wirst. Trach. 1183 ουύ θᾶσσον οἴσεις, μηδ' ἀπιστήσεις ἐμοί; O. R. 637. — Gewö̈hnlich ἀρεῖς. Aber das α im Fut. ist durchaus lang, weil aus ἀερῶ contrahirt: im O. C. 460, aus welcher Stelle allein neben der unsrigen die Verkürzung des α erwiesen werden sollte, ist ἀρεῖσθε ebenfalls von ἄρνυμαι. Hier hat Laur. A ἀρῆις, von zweiter Hand ἀρεῖς, von anderer ἀρῇ, d. h. ἀρεῖ, κτήσει, wie δυς σέβειαν κτήσασθαι, zu Ant. 924. 76. μή, naml. ἔξω κάλει. oἀ ρκεί τω μέν ωνν, zu Ant. 546. 0. R. 1061. 77 ff. τί μὴ γένηται, μὴ τί́ γένηται φοβεῖ; El. 126 τί μὴ ποιήσω : Athene, die Odysseus’ Zaghaftigkeit beschwichtigen will, fragt, was er eigentlich befürchte? sei doch Aias derselbe, der er füher gewesen, wo Od. vor ihm nicht gebangt habe. Odysseus geht auf dje Frage nicht ein, sondern hebt hervor, Aias sei sein Feind, jetzt wie früher. Um so mehr, meint Athene, solltest du dich dann freuen, wenn ich dir den Feind in seiner Demüthigung zeigen will. Als Od. dieses ablehnt, ermuthigt ihn Athene durch Hinweisung auf Aias’ fortdauernde Verblndung, in welcher er den Od. nicht einmal sehen solle. 80. Laur. A εἰς δόμους, wozu man κεκλῃσμένον zu denken hätte, wie Eur. Iph. Taur. 604 εἰς ἀνάγκην κείμεθα (πεσόντες). Doch scheint jenes nur irri aus εἰς ἐχθρούς in der vorigen Zeile entstanden zu sein. 82. ἐξίστσαθαι, aus dem Wege gehen, wie aversari im Sinne von declinare, refugere mit dem Accusativ, z. B. τὸν κίνδυνον.

retorquentem. Neue, [Schnneidewin.] Cf· ἀποστρέφειν χέρας daans OEdipe Roi, 4454.

ἀποστρέφοντα (qdd. T. 1154),,) retorquentem.

φωνῶ. Cf. Philoucète, q264: Σὺ δ’, ὧ Ποιαντος παῖ, Φιλοκτήτην λέγω, | ἔξελθε. [2Schneidewin.]](http://www.wikidata.org/entity/Q70043)

om. La. pr.

Odysseus is brave, but reasonably reluctant to face a raging maniac who hates him (1336).)

est concipere timiditatem. Vide Passov. ad Musaeum p. 195. Eodem modo, ut hic, etiam alibi οὐ et μὴ coniunguntur: v. c. in Oed. R. 637. οὐκ εἰ σύ τ’ οἴκους, σύ τε, Κρέων, κατὰ στέγας; καὶ μὴ τὸ μηδεν ἄλγος εἰς μέγ’ οἴσετε. In Trach. 1183. οὐ θᾶσσον οἴσει; μηδ’ ἀπιστήσεις ἐμοί; Apud Aeschylum S. c. Th. 256. οὐ σῖγα; μηδὲν τῶνδ’ ἐρεῖς κατὰ πτόλιν; Μὴ illud dubitativum est, quod nos ita exprimimus: du wirst doch nicht feig seyn. Ita quod sciam semper futuro utuntur in hac formula. Quare non recte Elmsleius in Addend. ad Bacch. v. 344. Aldinae scripturam ἄρῃς non nisi propter metrum reiecit. Soph. 'ol. I.

lit., ‘Wilt thou not be patient in silence, and forbear to win the name of cowaex?’ Cp. Tr. 1183 οὐ θᾶσσον οἴσεις μηδ’ ἀπιεις ἐμοί; ‘Give me thy hand at once —disobev me not‘’ 0. 2. 677 οὐκ εἶ σύ τ’ οἴκους σύ τε, Κρέον, κατὰ στέγας, | καὶ μὴ τὸ μηδὲν ἄλγος εἰς μέγ' οἴσετε 'bCome, go thou into the house....and forbear to make much of a petty grieff.’ See Appendix.

cp. fr. 618 σύγγνωτε κἀνάσχεσθε

‘win,’ ‘acquire,’ the reputation of cowardice: cp. Ant. 924 τὴν δυσσέβειαν εὐσεβοῦσ ἐκτησάμην (n..): Eur. I. T. 676 καὶ δειλίαν γὰρ καὶ κάκην κεκτήσομαι. The fut. midd. ἁροῦμαι occurs in O. C. 460 σωτῆρ ἀρεῖσθε, and Pind. P. 1. 75 ἀρέομαι... μισθόν. The fut. act. ἀρεῖς has better MS. authority here; but is (I am now convinced) wrong. It could mean only, ‘raise thy cowardice,’ in the sense, ‘allow thy coward fears to rise,’--a very forced one. Further, there is no other example of a fut. act. ἀρῶ with ά. See note in Appendix on the Future and Aorist forms from ἀείρω, αἴρω, ἄρνυμαι.

Schhneidewin rapproche deux exemples tout pareils : Οὐ θᾶσσον οἵσεις μηδ’ ἀπιστήσεις ἐμοί; (Trachin. 2183)) Οὐκ εἶ σύ τ’ οἶκους σύ τε, Κρέων, κατὰ στέγας, 1 καὶ μὴ τὸ μηδὲν ἄλγος εἰς μέγ. οἵσετε ; (OEd. Roi, 637)..) Dans tous ces pussages, la négation exprimée pur οὐ tombe eggalement sur les deux membres de phrase : μηδέ, καὶ μή peuvent se résoudre en καὶ οὐ μή (Cf. Trachin. 979 : Ουὑ μὴ... . Δξεγερεῖς τὸν ὕπνῳ κάτοχον) qui peut lui-mème être ramené à la construction pleine : Καὶ οι φυλ.άξεις ὅπως μή.... Cette explication emprnntce à Ncue par Schneidewin parait préferable à celle qu'on trouve chez Matthid, pages 907 et 1048..] Suivi d'un subjonctif, οὑ μή n'a plus que la valeur d’une négation renforcée, et s'explique de la manière suivante : Οὐ (δέος, φοβητέον, ou une ſorme quelconque de φοθεῖσθαι) μή..́.. par exemple plus bas, au vers 83. D’alleurs, duns ce sens méme, on trouve quelquefois le futur après οὐ μή (par exemple dans Elcecre, au vers 402)..) Ἀρῆς, concipies [Neue] : voir aux notes critiques. 76. ή, c’et-a-dire μὴ ἐξω κάλι. — Ἕνδον ἀρκείτω μένων. Apres ἀρκείτω, il faut sans doute suppléer σοί : ἀρκεῖ σοι κτλ. signifieruit tu aimee antant qu'il reste ans sa tents; ἀρκείτω σοι signiſie la eouhaite que tu aimee autant.... Au sujet de la construction de ἀρκεῖν adec un participe, cf. Antigone, 547 ; OEd. Roi, 406 (oὺ ἅλις tient la place de ἀρκῶ). -

(Fr. I § 53, 7, 5. Ku. § 125, 2. 3) ſ. v. a. „wirſt du es nicht unterlaſſen?““ —

son ad μηδὲ δειλίαν ἀρεῖς refertur; sic enim οὐ dhci debebat; sed ad μηδαμῶς σφ’ ἐξω κάλει.

for the personal constr. (instead of ἀρκείτω αὐτὸν ἔνδον μένειν), cp. 635 : Ant. 547 ἀρκέσω θͅῄσκουσ’ ἐγώ: O. T. 1061 ἅλις νοσοῦσ' ἐγώ.

c’et-a-dire μὴ ἐξω κάλι. — Ἕνδον ἀρκείτω μένων. Apres ἀρκείτω, il faut sans doute suppléer σοί : ἀρκεῖ σοι κτλ. signifieruit tu aimee antant qu'il reste ans sa tents; ἀρκείτω σοι signiſie la eouhaite que tu aimee autant.... Au sujet de la construction de ἀρκεῖν adec un participe, cf. Antigone, 547 ; OEd. Roi, 406 (oὺ ἅλις tient la place de ἀρκῶ). 77. Τί μὴ γένηται; Suid ae fia 2 [Markland, Schnſer.)) Πρόσθεν οὐκ ἀνὴρ ὅδ’ ἦν ; Ajax a-t-il jamais étś antre chose qu'un homme ? La seconde partin de la phrusc cst à suppléer : et pensestu qoqul ai channe de nature: J (Dobte] 82. νιν.... ἐξέστην. Cf. Démosthène, Contre Leptine, c chap. x : Ὑ̔πὲρ δὲ δόξηης οὐδένα πώποτε κ́νδυνον ἐξέστησαν, et Contre Androtion, chap. Ixvi. En atin, aversari et quelquefois averti se construisent de même avec l’accusatif. 83. Ἀλλ’ οὐδὲ νῦν.... μή, tu n'as pas ù craindre davantage quo’il te voie aujourcl'hni 53. ίοοιμ’ ἀν est moins ſort que φενῶ : le oie rester (εà la rigueur, si tiu ’’opxdonse). Voir Mattbir, page 4037. 39. Αίας. Cette ſorne de vocatif est celle qu’indiquent presque partout les masuscrits. La quantite l'exige en deux endrvits (525 er 4209), et n'exige nulle part ΑΑἰαν. 95. Ἔγχος, lance chez Komère, souvent ree chez les tragiques, et duns cette pièce paricnlièrement. Lἔγχοος (8s et o07) au moyen duquel Ajax se donnc la mort, n'eat autre chose, il nou5 xspprend lui-méms (882), que l (λίφος ἀργυρόηλον (Aomè̀re, Iliade, VII, 302)) dont Hector lui avait fait présent. — ρός avec le datif se rapproche souvent pour le sens du latin apud. Cf. πρὸς ναοῖς, Οrd. Roi, 20; πρὸς ἄλσεσιν, OEd. Col. 40; τῇδε πρὸς πύλη, Ἔεtre, 818; πρὸς; μέσῃ Τραχινίων ἀγορᾷ fapud furum), Trachiniennes, 371.

abwehrend (μὴ ποίει). -

wi ἀρκέσω θνῄσκουσ’ ἐγώ Ant. 547. Der Sinn iſt: ſei froh, wenn er drinnen bleibt.

hic no1 virum, sed hominem, i. e. mortalem, neque ultra mortale robur validum significat. Ita quum alibi saepius, tum in Oed. Col. 567. ἔξοιδ’ ἀνὴρ ὦν, χώττι τῆς ἐς αὔριον οὐδὲν πλέον μοι σοῦ μέτεστιν ἡμέρας.

γένηταις; ‘lest what happen?' So Eur. Suppl. 343 νεκροὺς δὲ ταρβεῖτ' εἰ κρυβήσονται χθονί; 2 τί μὴ γένηται; μὴ κατασκάψωσι γῆν | ταφέντες ὑμῶν ; ς—ἀνὴρ, emphatic, a man indeed; cp. 1238 οὐκ ἆρ' Ἀχαιοῖς ἄνδρες εἰσὶ πλὴν ὅδε;

Suid ae fia 2 [Markland, Schnſer.)) Πρόσθεν οὐκ ἀνὴρ ὅδ’ ἦν ; Ajax a-t-il jamais étś antre chose qu'un homme ? La seconde partin de la phrusc cst à suppléer : et pensestu qoqul ai channe de nature: J (Dobte]

r. I § 51, 17, 7, Cu. § 189 Anm. Ku. § 124, 2, 4. — Nonne hic vir antea fuit tecumque versatus est sine ullo tuo periculo? (Lobeck).

Odysseus refrains from replying that Ajax was then sane, but now is frenzied. 'Yes,’ he answers, ‘my foeman,—as he is still.’ That enmity, he means, will nov be more dangerous than ever.

wird in der Antwort gebraucht, wenn zur Bejahung noch ein beſchränkender oder erweiternder Zuſatz tritt. -

ἐμοί, wie huic homini. — Die Erklärung des Odyſſeus wird mit 82 vervollſtändigt: "ja und auch mein Feind wie jetzt, aber nicht wahnſinnig“.

The goddess suggests the vulgar sentiment of mankind, not as approving it, but, as it were, to test the disposition of Odysseus ; who passes it by in silence, and afterwards repuddiates it by his action.

wie ἐγγελᾶν τινιι.

the particle merely throws a slight stress on the pronoun : Anf. 1I n.

ἔμοιγε, zu Ant.11 (,i ch bin zufrieden“). Man erwartet ἀρκεῖ τόνδ’ ἔσω μεμηνέναι.

ſagt Athena mit Geringſchätzung. Odyſſeus aber erwidert: ”ja geerade deshalb“. περιφανῶς ἰδεῖν: vgl. 66, 538.

for..': the γὰρ of assent, O. T. 1117

with acc., aas meaning ‘avoid’: Dem. or. 20 § 10 οὐδένα πώποτε κίνδυνον ἐξέστησαν (a phrase which occurs also in or. 23 § 76): Plat. Phileb. p. 43 A ἀλλὰ γὰρ ὑπεκστῆναι τὸν λόγον ἑπιφερόμενον σοῦτον βούλομαι (“to elude the brunt of this argument ’). Cp. Thuc. 2. 88 § 2 μηδένα ὄχλον..ὑποχωρεῖν (‘to face any numbers ’). But ἐξίστασθαι takes a dat. when it means to. ‘make place for (677), or ‘give way to’ (Ph. 1053)..)

Cf. Démosthène, Contre Leptine, c chap. x : Ὑ̔πὲρ δὲ δόξηης οὐδένα πώποτε κ́νδυνον ἐξέστησαν, et Contre Androtion, chap. Ixvi. En atin, aversari et quelquefois averti se construisent de même avec l’accusatif.

refers to οὐκ in 82: ‘even as it is (i.e. though he is insane) thou hast no reason to fear him, since he will not see thee.

tu n'as pas ù craindre davantage quo’il te voie aujourcl'hni

(Kr. I § 53 7, 6. Cu. § 210 § Sophoktles, Aias, 3. Aufl. 2 A. 4 Ko. § 130, 10. Ku. § 157) παρόντα πέλας. Die in οὐδέ liegende Beziehung erklärt ſich bei der Vervolſtändigung des Ausdrucks: ἀλλ’ οὐδὲ νῦν δεινόν ἐστι μὴ ἴδης, was kurz geſagt iſt in dem Sinne: "aber auch unter den jetzigen Umſtänden brauchſt du ihn nicht zu fürchten, da du nicht zu beſorgen haſt, daß er dich ſehe.“

γε adds emphasis; i.e. though his mind is alienated, he surely has not changed eyes.

h.., with eyesight as good as ever. Odyseus orgets, or ignores, the promise of Athena that she would avert from him the eyes of Ajax (669 f). She now renews the assurance in a stronger form. Ajax shall, in respect to him, be blind.

καὶ =καίπερ. Cp. Pind. Ol. 7. 55, αἱ δὲ φρενῶν ταραχαὶ παρέπλαγξαν καὶ σοφόν.

properly implies keen, lright vision: Aesch. Suppl. 409 δεδορκὸς ὅμμα (with Tucker's note). Chrysippus ap. Gellius 14. 4 ἔντονον καὶ δεδορκὸς βλέπουσα (said of Justice), which Gellius renders, luminibus oculorum acribus.

κότα, so scharfsichtig siesonsst sin d ; δέρκειν ist sch ar fblicken, daher δεδορκὸς βλέπειν luminibus oculorum acmibus. Aesch. Suppl. 409 δεδορκὸς ὅμμα.

d. i. “er wird ſehen und doch nicht ſehen“ (βλέποντες ἔβλεπον μάτην Aſſch. Prom. 463)....)

‘Well, after all.’ μέντοι admits and enforces the correcting statement, which it sets over against that which is corrected, viz. l. 84. For γένοιτ’ ἂν .. πὰν, cp. Hdt. 4. 195, εἴη δ’ ἂν πᾶν.

cp. Her. 5. 9 γένοιτο δ’ ἂν πᾶν ἐν τῷ μακρῷ κρόνῳ.— ἀν, a crasis frequent in Attic prose (Dem. or. 1 § 26, Plat. Rep. p. 375 D, etc.).. Here μένοι expresses reflective assent (“well, certainly’), as so often in Plato (e.g., Soph. p. 245 B ἀληθέστατα μένττοι λέγεις—.—θοῦ, not θεᾶς,—the generalising masc. : Aesch. Eum. 297 (ref. to Athena), ἔλθοι· κλύει δὲ καὶ πρόσωθεν ὢν θεός. So Ant. 463 (ὄστις), Tr. 151 (αὑτου), El. 145 (ὁς· 771 (πάσχοντι), 1026 (ἐγχειροῦντα), 1105 (τὸν ἄγχιστον).

weil Odysseus bei 76 sich scheu vom Zelte hatte zurückziehen wollen.

an der Stelle ſtehen bleibend. κυρεῖς τυγχάνεις.

‘Ishall have to stay.’

‘Out of the way,’ as in ἐκτὸς κλαυμάτων, πημάτων (‘ out of harm’s way’). See L. and S. s. v. 90. Athena affects to rally Ajax for disregarding her help on this occasion, as he had before scornfully rejected it. Cp. infr. 774, 5. This helps to bring out his unconsciousness of her displeasure.

its many shades of meaning, the opt. with ἄν sometimes expresses, as here, what the speaker feels that he must do ; cp. Ant. 1108 ὦδ’ ὡς ἔχω στείχοιμ’ ̓ν (n.). See below,

as Ph. 1278, and ib. 1239 ἂν . . ἐβουλόμην : so ἠθέλησα with ἄν, ib. 427, . 2. 1348, and εἰλόμην ἄν, Tr. 734. "or ἤθελον without ν, se

bs e clear of the peril: cp. Ph. 504 ἐκτὸς ὄντα πημάτων : ib. 1260 ἴσως ἂν ἐκτὸς κλαυμάτων ἔχοις πόδα : fr. 657. 3 ἐκτός εἰσι τῶν κακῶν.

assserr dem Bereich des A. sein.

est moins ſort que φενῶ : le oie rester (εà la rigueur, si tiu ’’opxdonse). Voir Mattbir, page 4037.

fern davon.

When a proper name of the 3rd declension comes from a stem ending in αντ (as ἰαντ), the Attic vocative ends in ᾶς: so Θόας, ἄκουσον, Eur. I. T. 1436. The Homeric vocative of ἴας is always Αἶαν (ᾰ), —formed on the analogy of te voc. from stems in οντ, as Κρέον (stem Κρεοντ). The vocatives Ποουλυδάμα (Il. 12. 231), Λαοδάμα (Od. 8. 1441) are exceptions, due perhaps to a sense that here the ending -αν might suggest an accusative.

Cette ſorne de vocatif est celle qu’indiquent presque partout les masuscrits. La quantite l'exige en deux endrvits (525 er 4209), et n'exige nulle part ΑΑἰαν.

Cp. l. 60.

is a terrible irony in this, since he had angered her by rejectiń her aid in battle (774). 1 Ajax enters from the tent, carrying the heavy, blood-stained thong, with which he has been scourging the cattle 241 f.). Hence the title μαστιγοφόρος see Argument to the Play).

wegen des 59 f. Erzählten.

cp. Aesch. Th. 127 ὧ Διογενὲς φιλόμαχον κράτος (Athena): Eur. Cycl. 350 ὧ Παλλάς, ὧ δέσποινα, Διογενὲς θεά. Cp. Ion 465 παῖς ἁ Λατογενής. 52A.

wie Eur. Ion. 468 παῖς ἁ Λατογενής, zu O. R. 1216.

sense of ‘honouring with gifts': cp. El. 457 ὅπως τὸ λοιπὸν αὐτὸν ἀφνεωτέραις | χερσὶ στέφωμεν ἢ τανῦν δωρούμεθα : Ant. 431 χοαῖσι . . τὸν νέκυν στέφει. (In later Greek, στεφα· νοῦν is said of any honorarium; as Plut. Timol. 16 τὸν ... ἄνθρωπον ἐστεφάνωσαν..

suggests votive gifts (ἀναθήματα) of golden vessels.

begründet die Freude des Bewillkommnnens. —

wie 117; vgl. 60. -

erhält eine nä̈here Beſtimmung durch στέψω: mit einem goldenen Kranze von dem Erlös der Beute. Vgl. Ant. 143 Ζηνὶ τροπαίῳ πάγχαλκα

‘I will grace’ or ‘honour’ thee.

‘crown,’ in the fig. sense of ‘honouring with gifts': cp. El. 457 ὅπως τὸ λοιπὸν αὐτὸν ἀφνεωτέραις | χερσὶ στέφωμεν ἢ τανῦν δωρούμεθα : Ant. 431 χοαῖσι . . τὸν νέκυν στέφει. (In later Greek, στεφα· νοῦν is said of any honorarium; as Plut. Timol. 16 τὸν ... ἄνθρωπον ἐστεφάνωσαν.. δέκα μναῖς).) Here, the word may refer more esp. to haging up trophies in Athena’s temple (Aesch. Th. 278 λάφυρα δᾴων δουρίπηχθ' ἁγνοῖς δόμοις |στέψω, where, however, the text is doubtful : cp. Agam. 57

spoils taken from the enemy, a poetical word, used by Xenophon. The epithet

‘That other thing.’ For a similaremphatic use of thepronoun (with comic exaggeration), cp. Aristoph. Nub. 655-7, οὐ γάρ, ᾠζυρέ, | τούτων ἐπιθυμῶ μανθάνειν οὐδέν. ΣΩ. τί δαί; | ΣΤ. ἐκεῖν’ ἐκεῖνο, τὸν ἀδικώτερον λόγον.

marks (better than τοῦτο would have done) the somewhat abrupt change of subject. Athena treats Ajax as one whose thoughts can be turned at pleasure in any new

‘sword’; cp. 287, 658, 907, Ant. 1236 ; synonymous with ξίφος (10, 231, 1034), and φάσγανον (834,

cp. 18.—

‘on’ them,—denoting an encounter at close quarters ; cp97-

lance chez Komère, souvent ree chez les tragiques, et duns cette pièce paricnlièrement. Lἔγχοος (8s et o07) au moyen duquel Ajax se donnc la mort, n'eat autre chose, il nou5 xspprend lui-méms (882), que l (λίφος ἀργυρόηλον (Aomè̀re, Iliade, VII, 302)) dont Hector lui avait fait présent. — ρός avec le datif se rapproche souvent pour le sens du latin apud. Cf. πρὸς ναοῖς, Οrd. Roi, 20; πρὸς ἄλσεσιν, OEd. Col. 40; τῇδε πρὸς πύλη, Ἔεtre, 818; πρὸς; μέσῃ Τραχινίων ἀγορᾷ fapud furum), Trachiniennes, 371. 90. ὸ μή, à savoir βάψαι. CI. Antig. 443 • Καὶ φημὶ ὁρᾶσαι κοὑκ ἀπαρνοῦ͂μαι τὸ [μή. IScehneidewin.]](http://www.wikidata.org/entity/Q70043) 97. Πρὸς Ἀτρείδαισιν, contre les Atrides; exprésion amenée par πρὸς Ἀργείων στρατῷ.— Ἤιχμασας χέρα, tu as lancs ton bras. L"accusatif γέρα tient ici la pluce de αἰγμήν, régulièrement joint à αἰχμάζειν dans Homère. Euripide a dit avec une egale hardiesse χεῖρας ἐξηκόντισα (Iphig. Taur. 302)..) 106-402. Ἐ͂εν. Le Scholiaste d’Euripide (Phaniciennes, 849) explique ce mot de la manière suivante : Ειἲεν ἐπίρρημα τοῦ μὲν προτέρου λόγου ληκτικὸν, ἑτέρου δὲ ἀρκτικόν [(Lobeck].](http://www.wikidata.org/entity/Q84734) La locution francaiise c'ei bien y enuivaut dans beaucoup de cas. — δι γὰρ.. ποῦ κτ.λ.λt, t le fils dc Laërte, où etc. On peut se rendre compte de cette tournure très usiteée, en suppléant πράττει apres ή. 403. Τοὐπίτριπτον κίναδος. Scholiaste : ποι ξωες θήίο και παωῦνο. κίναὁος γὰρ ἡ ἀλώπηt. Ellendt interprete ἐπίτριπτος d'après Suidas : Ὁ ἐπιτριθῆ-. ναι ἀξιος. Cf. Andocide, discours Sar les Mystères, 1, 99 : ὰὮ συκοφάντα καὶ ἐπιτριπτον κίναδος.

ἔγχος, Schwert. πρός, an (im Blute), auf (97).

‘I am free to boast’ (of that).

where (after the negative τὸ μὴ οὐ would be normal; so O. 1387 f. Ant. 43, Ph. 348 f.

näml. βάψαι. Ant. 443 καὶ φημὶ δρᾶσαι, κοὐ καταρνοῦμαι τὸ μή.

à savoir βάψαι. CI. Antig. 443 • Καὶ φημὶ ὁρᾶσαι κοὑκ ἀπαρνοῦ͂μαι τὸ [μή. IScehneidewin.]](http://www.wikidata.org/entity/Q70043)

The exact sense seems to be, ‘hast thou asd an armed hand upon them? The acc. χέρα is analogous, though not precisely similar, to the cognate accusative in αἰχμάσαι τάδε (Tr. 355, ‘to do those deeds of arms ’), and αἰχμὰς αἰχμάσσουσι (Il. 4. 324), ‘they will wield spears.’ The fact that

stands with dat., and not with acc., shows that the phrase cannot mean, ‘hast thou armed thy hand against them? —Musgrave’s ὅμαξας, though specious, is coarser; there is a keen edge in the reference of ἤχμασας to the prowess of a warioo.

contre les Atrides; exprésion amenée par πρὸς Ἀργείων στρατῷ.—

(’so that’) is far better here than ὡς (know that ..’, 39); and is the more forcible because γε is absent (cp. 45

(instead of ἐμέ) adds a certain majesty to the vaunt ; cp. 864 : as when Achilles says (Il. 1. 240), ἦ ποτ’ Ἀχιλλῆος ποθὴ ἵξεται υἷςς Ἀχαιῶν.

isti.

‘thy saying'; cp. 1401 : but in 1313, ‘thy interest.’

deine Worte.

(dein Wort) wie 1401.

The grim irony is like that of O. T. 1273 f. ἐν σκότῳ . | ὀψοίαθ: O. C. 137 (they are to die) ἵν’ ἀξιῶτον τοὺς φυτεύσανταςς σέβειν: Ant. 310 (after a like threat) ἵν' εἰδότες τὸ κέρδος ἔνθεν οἰστέον | τὸ λοιπὸν ἁρπάζητε: Tr. 110 (Deianeira shall perish) ἴν' ἐκδιδαχθῇ πᾶσιν ἀγγέλλειν κ.τ.λ.

emphatic : the arms which, when Achilles was dead, belonged by righht to Ajax. Schol.: καλῶς τὰ ἐμὰ ἔφη, οὐχ ἃ δεῖ με λαβεῖν, ὡς ἰδίων ἀπεστερημένος.

die von Rechtswegen mir gebührenden Waffen des Achilleus. Aias, der diess Alles hohnlachend spricht, wodurch das Unheimliche dieses Auftritts erhöht wird, vgl. 303, bedient sich einer ähnlichen bitterrn Ironie, wie Kreon Ant. 310, vgl. Ant. 716.

γὰρ δή] ‘Enough. For I would know.’ She professes to turn her thoughts from the Atreidae to Odysseus, who is more interesting as the especial enemy of Ajax.

(“so far so good “) marks that the speaker is about to pass to a new point; O. C. 1308, El. 534, Ph.

δὴ: here γάρ ‘'now’) merely prefaces the question ; δή« Tthen,’ ‘in the next place.’ Cp. Eur. I. T. 576 τί δ’ ἡμεῖς οἵ τ’ ἐμοὶ γεννήτορες; | ἆρ εἰσίν;

Le Scholiaste d’Euripide (Phaniciennes, 849) explique ce mot de la manière suivante : Ειἲεν ἐπίρρημα τοῦ μὲν προτέρου λόγου ληκτικὸν, ἑτέρου δὲ ἀρκτικόν [(Lobeck].](http://www.wikidata.org/entity/Q84734) La locution francaiise c'ei bien y enuivaut dans beaucoup de cas. —

γάρ bezieht ſich auf den Gedanken „wir vergeſſen etwas“, "von Einem iſt nicht die Rede. Ähnlich 983, wo auch die gleiche Ellipſe (πράττει, oder vielmehr „was iſt es mit2), Phil. 651 ἀλλ’ ἔκφερ’ αὐτό· τί γὰρ ἔτ’ ἄλλ’ ἐρᾷς λαβεῖν, 1405.

-: ‘What have you done with him? Where stands he now"’ σοι implies that Odysseus is in Ajax’ power.

Cp. 314: O. T. ἴν’ ἕσταμεν | χρείας : Tr. 375 ποῦ ποτ’ εἰμὶ πράγματος; ib. 1145 ξυμφορᾶς ἵν’ ἕσταμεν.—σοι, ethic dat: O. C. 81 ἦ βέβηκεν ἡμὶν ὁ ξένος; (i.e.8, ‘Do we find ourselves alone?’] For the double question, cp. 983 f. .

an weelche Stelle des Geschicks hast du ihn gestellt, d. h. welches Loos ist ihm durch dich geworden?

“was haſt du mit ihm angefangen?“ ἕστηκεν wie βέβηκεν ausdrucksvoller als ἐστί.

κίναδος]‘The accursed fox.’ The verbal, by a sort of prolessis, expresses what ought to be. c Cp. the Homeric οὐλόμενος.—The fox is at once noxious and cunning.

usitatum apud Atticos convicium, exemplis confirmarunt interpretes. ommemorarunt Eustathius p. 481, 2. (36, 41.) et Elyym. M. p. 514, 0. nisi hic alium Sophoclis locum respexit. Attende vero, quam prudenter et perite poeta totam scenam instituerit. Ut statim in principio et quid rei ageretur appareret, et animos spectatorum misera sors Aiacis dolore impleret, hic pariter et cui maxime infestus erat, Ulixes, in conspectum erant producendi: quod quum fieri recte non posset, nisi Aiace non agnoscente Ulizem, dei, qui id eficeret, interventu opus erat, eoque non fortuito, sed cum ipsa rei natura coniuncto. Unde Minervae has partes tribui oportebat, perpetuae adiutrici Ulixis, infensae autem Aiaci. Eaque ordiri fabulam debebat, quo splendidius esset exordium. Non debebat autem videri perdere velle Aiacem, quo iniuriam sibi factam ulcisceretur, quam Calchantis sententiam esse nuntius v. 756 seqq. refert: id enim foedum ob crudelitatem foret. Quare, ut Atridas servaret, furorem ei se immisisse dicit, miseraturque ipsa expers irae afſictum. Qui qum insaniens in conspectum prodierit, ea arte temperata est eius oratio, ut non delirantis, sed falsa opinione decepti verba audiamus, nec nisi humiliore dicendi genere, cuius est ipsum illud ἐπίτριπτον κίναδος, sui dissimilis sit. Ita et dignitas personae servatur, et augetur miseratio: quae tanto magis moveatur necesse est, quod ipse inimicus miseram tanti viri sortem dolet, deaque gravi sermone cavendum potius ab insolenti ferocia, quam insultandum punitis monet. Praeclare de hac scena totaque fabula disseruit Iacobsius. Vide Nachträge zu Sulxrs Theorie dersch onen Künste vol. IV. p. 1I1 seqq.

is acc.: cp. 118, Ph. 444 n.

sc. ἐστί: a frequent ellipse after ὅπου (890, O. T. 926, Ant. 318). Cp.33

näml. τῆς τύχης ἕστηκεν, vgl. 868. Ant. 318. O. P. 897. O. C. 1220.

Scholiaste : ποι ξωες θήίο και παωῦνο. κίναὁος γὰρ ἡ ἀλώπηt. Ellendt interprete ἐπίτριπτος d'après Suidas : Ὁ ἐπιτριθῆ-. ναι ἀξιος. Cf. Andocide, discours Sar les Mystères, 1, 99 : ὰὮ συκοφάντα καὶ ἐπιτριπτον κίναδος. 107. Iρὶν... πλέον. Cela revient à dire en changeant la construction, qui est toute grecque : « Que veux-tu faire ou qu'esperes-tu gagner d'ii la (a la faveur de ce retard) 2 » littéralement, avant que tu aies fait quoi ? avant que tu aies gagné quoi? 408. Κίον', pour κίονα, et non pour tαG. L'élision de i’t au datif singulier est sinon sans exemples, du moins très rare chez les Attiques (voy. Matthim, page 424); et l’on trouve chez Eschine, Discours contre Timarque, p. 83 : Δήσαντες πρὸς τὸν κίονα. 108. La phruse d'jux est interrompue, après στέγη, par la question de ln deesse.

(τύχης ἕστηκεν).

‘Opponent.’. Cp. Thuc. 8. 69, ἤν τις ἐνιστῆται τοῖς ποιουμένοις.

In favour of omitting the colon after ἔγωγ’, it has been urged that, if it remains, the goddess seems to accept the description just given of her favourite; and that it would better become her to reply merely, TI mean Odysseus, thy foe.’ But she is displaying the insanity of Ajax, and has already received his fierce vaunts with the irony of seeming

with synizesis: cp. Eur. Phoen. 913 σφάξαι Μενοικέα τόνδε: [Eur.] Rhes. 977 ἔπειτ' Ἀχιλλέα Θέτιδος κ.τ.λ. But synizesis is not applied by Sophocles to Ὀδυσσέα in Ph. 1220, to Ἀχιιλλέο ineα Ph. 331 and 58, or to Θησέα in O. C. 1055 and 1630. ere Nauck writes Ὀδυσσῆ, a form found in Rhes. 708 ; cp. Eur. El. 439 Ἀχιλῆ.

‘adversary’: a word not extant elsewhhere. It comes from ἐνίστασθαι as = 'to stand in the way’ of a person or thing, ‘oppose,’ ‘resist.’ For the literal sense, see Lysias or. 3 5 8 εὐθύς με τύπτειν ἐπεχείρησεν· ἐπειδὴ δὲ αὐτὸν ἠμυνάμην ἐστάν (‘when I stood up to hin and repelled him ), ἔβαλλέ με λίθοις: for the fig. sense, Thuc. 8. 69 § 2 ἦν τις ἐνιστῆται τοῖς ποιουμένοις. Hence in logic, ἔνστασις, instantia, ‘objection’ (cp. Isocr. or. 5 § 39, ἐνστῆναι τοῖς εἰρημένοις). In Etym. M. p. 625. 25 ἐνστάτης (quoted from this passage) is loosely explained. as = ἀντιστάτης.

dreifilbig.

‘Most welcome.’ Cp. El. 929, ἡδύς, οὐδὲ μητρὶ δυσχερής.

most welcome; cp. El. 929 κατ’ οἶκον, ἡδὺς οὑδὲ μητρὶ δυσχερής.

The ram taken for Odysseus had already been made to sit upwards against the pillar (infr. 240, cp. 108).

wie 105 ἥ διστος, δέσποινα, δεσμώτης.

This is said in bitter irony. Ajax is not “gaining but losing all.

After θανεῖν γὰρ αὐτὸν οὔ τί πω θέλω (106), we should have had πρὶν ἄν φοινιχθῇ. But the emphasis on μάστιγι πρῶτον νῶτα φοινιχθεὶς serves to excuse the presence of θάνῃ,—added, for the sake of greater clearness, after the long interval. So in Tr. 1130 Hyllus says of Deianeira, τέθνηκεν, and then in 1133 Heracles, οἴμοι· πρὶν ὡς χρῆν σφʼ ἐξ ἐμῆσ θανεῖν χερός; where the stress on τῆς ἐμῆς similarly palliates the illogical form of the sen-

— affert Moscholus ad Il. I. p. 13.

Cela revient à dire en changeant la construction, qui est toute grecque : « Que veux-tu faire ou qu'esperes-tu gagner d'ii la (a la faveur de ce retard) 2 » littéralement, avant que tu aies fait quoi ? avant que tu aies gagné quoi?

ἂν τί: xuu 77.

im Sinne der Befriedigung einer Luſt.

ἑρκείου στέγης] AThe roofsupporting pillar of my house.

see Eur. H. F. 1006, where the roof of the house falls in, breaking one of the κίονες (called also λάϊνοι ὀρθοστάται, ib. 979 f) which suported it—πρὸς κίονα | νῶτον πατάξας, 8 πεσήμασι στέγης | διχορραγὴς ἔκειτο κρηπίδων ἔπι. Cp. also Aesch. Ag. 897 ὑψλῆς στέγης | στῦλον ποδήρη (of a lofty roof | A strong-based· pillar’; Kennedy).—I now prefer this view to that which takes ἑρκεῖοος στέγη as « "the building of an enclosure’; i.e. an αὐλή, open to the sky, within the house;—the κίων being then one of the columns of a peristyle surrounding this court, as in the ἀνδρωνῖτις of an ordinary Greek dwelling.

the regular preparation for a flogging: cp. Aeschin. or. 1 § 59 δήσαντες πρὸς τὸν κίονα αὐτὸν....ἐμαστγουν. Lysias fr. 52§4 πάλιν πρὸς τὸν κίονα αὐτὸν μαστιγοῦν δήσαντας. Hypereides ap. Pollux 3. 80. So Plaut. Bacch. 4. 7. 24 abducite hunc intro atque astringite ad columnam fortiter.— δεῖν

not πρὸς κίονι, was thus the usual phrase; but Artemidorus (c. 160 A.D.) Oneirocr. 1. 78 has προσδεθεὶς κίονι ἔλαβε πληγὰς πολλάς. Cp. 240.—κίων is masc. in Attic. Herodotus uses it in both genders (fem. 1. 94, masc. 4. 184). With Pindar it is always fem.; and usually so in the Odyssey, but not always; in Od. 8. 66, πρὸς κίονα μακρὸν ἐρείσας, the masc. has a metrical motive, but not in 19. 38, κίονες ὑψόσʼ ἔχοντες.

Hnc versum et 110. affert Suidas s. Ἑρκεῖος, unde haec pro vulgata ἑρκίου, quam G. Schneiderus defendit, auctoree Elmslejo recepta est. Scholiastes : πρὸς τὸν κίονα τοῦ περιφράγματος τῆς αὐλῆς ἢ τῆς τοῦ δωματος στέγης· ἕρ-h κιον (sic) γὰρ τὸ δῶμα. Moschopulus Sched. p. 101. ἑρ κίον τὸ περίφραγμα, παροξύτονον. Aristid. XIV. 206. T. I. αὐλῆς ἑρκία (cod. ἕρκια). Sed hoc nomine Tragici magis utunntur quam similibus τειγίον, ἴχνιον, ἴκριον. Patet igitur adjctivum esse, quod plerumque per simplex iota scribitur non solum apud Tragicos sed alibi quoque v. Dionys. I. c. 67. de Dinarch. c. IV. Philostr. Imagg. Il. 22. 848. Cornut. de N. D. c. 9, 150. Poll. VIII. 87. Anecd. p. 256. Schol. Ven. XII. 63. Etym. M. 375. Maxim. v. 325. ubi pro Ἑρκίου οὑ recte emendarunt Ἑρκείου, eadem— que correctio · nuper multis aliis locis adhiberi coepta est, partim codicum auctoritate, partim metri causa, quod alteram ſormam saepe repudiat ut Tzetz. Posth. 733. nunquam exigit. Sed qum et illi haud raro fluctuent et ex eo, quod poetae alicubi metri causa fecerunt, non possit judicari, quid hac necessitate soluti fecerint, opportunum videtur hujus universi generis, in quo librarii plurimum vacillant, rationes explicare. Primuom ex Etym. Gud.. p. 43, 22. τὰ διὰ τοῦ ιὸς κτητικὰ ἀπὸ πρωτοτύπων εἰς ο͂ς (scr. εἒς τος γινόμενα, εἰ φυλάττουσι τὸ τ ), διὰ διφθόγγου γράφεται, Ἀρχεστράτειος, Καλλιστράτειος, χωρρὶς εἰ μὴ ὦσιν ἐθνικὰ, ὡς τὸ Βοίώτιος 2)), ex hoc igitur praecepto cognoscitur, jam olim improbata esse, quae nostros libros obsident, οἱ Ἡρακλείτιοι Procl. in Crat. p. 10. οἱ Δημοκρίτιοι Olympiod. in Alc. ρ. 92. ed. Creuz. hisque non meliora Σπαρτάκιοι Plut. Comp. Nic. c. Crass. c. III.. et V. Pomp. c. XXXI. Ἰ̓φικράτιοι Polyaen. IIl. 9. Δυσιμάχιοι VIII. 25. quae Schaeferus et Coraius corrigere praetermiserunt, Ἱπποδαμία ἀγορά Aadocid. I. p. 7, 45. Bekk. etc. Sed haec vitia jam in dies rareseant.. De is, quae radices suas in tertia declinatione habent, nitill adnotatum legi praeter curtum illud Eiym. M. p. 226, 48. quod ad nomina in ὧν exeuntia pertinet. Horum duo genera commemorat, baryona et perispomena, ̀ quae si per yτ dedlcinentur, acjectido in εῖος terminari, δρακόντειος, ξενοφώντειος, exrccptis propriis ut Λεόντιος. His proxime subjungit ππλὴν τοῦ Ποσειδῶν; Ποσειδῶνος, ex quo patet excidisse aliquid de perispomenis pure 'declinatis, Θων, Τυφῶν, ταῶν, quorum duo postrema nunc quidem aliter scrili solent, sed a Grammaticis cum Ποσειδῶν componuntur ut eodem accentu cotata v. Etym. M. 749, 20. Arcad. p. 16 10. 98) Deinde idem ille docet, al barytonis,' quae per νος declinentur, sandem terminationem existere, τρυφώνειος θεώνειος, ekcsptis duobus, ἀπολλώνιος et ἀμμώνιος, quorum tamen feminina illuc revolvi, ἀπολλωνεία βάξις, ἀμμωνεία φήμη, fortasse propter topicaa, Ἀπολλωνία, Ἀμμωνία. Ouae omisaa sunt in hoc canone, postea explioabtmus, si de propsaitistransactum fuerit " Ge primo igitur et ccundo genere inter omnmes convenit ; nam δρακὁντίων ὑδάτων Eunap. Exdu Legaft. p. 480. et si quid aliud a librariis hoc genere peccatum est, ‘omnin in computationem non vednit, superantibus contrariis exemis γάντειον μέγεθος, αἰάντειος γέλως, κρεόντειος θρόνος Oed. T. 400. Clemens Strom. IV. 585. ἀτλάντειος πόλος EurPirith. Fr. III. 5. ἀχερόντειον σπήλαιον Schol. Apoll. II. 73. ναῦς Callim. Fragm. CX. quanquam his ipsis poetae decitam detrahere liberum habent. ? Steptanus Ἀχέρων, ἀχερούσιος: λέγεται καὶ ἀχερόντειος ὂ διὰ τὸ μέτρον Ἀριστοφάνης (Eqq. 471.) ἔφη ἀχερόντιος, 'id0ue Anth. Pal. V. n. 236. et saepius apud Euripidem legitur, ut λαομεδοντία ἀμπλακί.ε Pindf. Isthm. VI.42. neque tamen icccirco ποιάντιος υἱός minus παράλογον habetur quam αἰπύτιος τύμβος v. Steph. s. Ἄβαντες, Eustath. ad Dion. 803. ad Hom. p. 989, 1O . Sed quo Aεό́ντιος scrititar Pla. · Rep. 1V. 40, E. Γερόντιος, Δρακόντιος, isestlegitimtus andronymicorum fexus, quem· sequntur Λεόντιον; δρακόντιον, hoc herba. illud mulieeris nomen, et gentilicia] Βυζάντιος, Ὑάντιος, Ἀθαμάντιος w. Stept.s. Βυζάντιον, 4uibus asimilantor interdum possesiva localia Μελάντιοι σκόπελοι y. Tzschuck. ad Strab. XIV. 519. 5 sed rectius Aανοδαμάντειος λιμήν Seylax Per. c. 106. p. 307. nec probo Ἀριστόξενος ἐν Πραξιδαμανδίοις Harpocr. sp. Μουυσαῐος. Eadem est de csteris terminnataoeibus cautio; inam quum secundum Eiym. M. 660, 43. substantiva ih ῶρ, quae vocalem corrtpiunt, adtectivna in εος mittant, ἀλέκτόρεια ᾠν Synes. Ep. IV. 165. =. νεστόρειος οἶκος Suid. s.v. possesisa hujus generis poetarum arbitrio iota amittuntνεστόρεος, ἑκτόρεος, ἀνακτόρεος Paul. Silent: Eephr, Soph. I. 111: propriis et propriorum vicaris vulso litera ἐ eximitir Νεστόρίος,εεὺς φρατόριος, Ἀθηνᾶ φρατορία, eodemque exemplo Μεμνόνιος, Χαρίστιος, Anll. T. II) 488. Θεμίστιος, a quo differt adjectivum θεμιστεῖος vel ut Herodianus jubet, θεμίστειος v. Schol. Pind. Ol. I. 18.. omninoque non plusq quam tria andronymica in εῗος terminantur Βασίλειος, Ἡράκλειος, Ἄρειος (non Ἀρεῖος v. Heusing. ad Julian. Caesp. 118.) v. Suid. s. Βασίλειος et Adn. ad Phryn. p. 368. Sequitur alterum genus, eorum, quae quum barytona sint, genitivum in ωνος mittunt. Id autem valde fuxum est· et instabile πυρῥώνειος λόγος Diog. La. IX. S. 77. Julian. Fragm. p. 301. C. πὐῥωνείὰ αἵρεσις Galen. dea Artf c.. VI.I 162, A. T. III. convenit cum regula eupra proposita, quan fedat Suidas: ΠΠυῤῥώνειοι οἱ τὰ τοῦ Πύριῥωνος φρὸνοῦντες, Πυῤῥώνιος δὲ ὄνομα κύριον, repugaat autem οἱ Πὺῥώγιοι Phot. Bibl. CCXII. 279. Τίμων ὁ ΠΠυρῥώνιος Athen. I. 160. A. non emendatum illud a Dindorfio, qui Καλλιμάχιος, Κρατήτιος et centena talia jure merito expulit. Ad eandem rregalam pertinere videntur Suidae parapegmata: Ἀγνώνειος ὁ του Ἄγνωνος παῖς Ἀδώνειοι κῆποι, Ἀδώνια συνεσταλμένως — Ἀπολλώνεια ἔργα τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος etc. aelque Anscd. p. 104, 13. κυδώνιον μῆλον, βραχέως· Φιλήμων, quo excusatur forma minus legitima seq mullis communis nec omnibus eximenda, quia haec vocabula cum propriis gentiliciiis aliquiid similitudinis habent; μῆλα κυδώνια καὶ "στρούθια Athen. II. 59. B. et 81. D. pro quo Edd. veteres ppriore loco praebent elegantius στρούθεια, sed στρούθια Galen. de Sanit. tuend. VI. 15. p. 450. T. VI. Dioscor. Mat. I. 150. et saepius invenitur; altero cod. Pal. κυδώνεια exhibet ut Urbinas Theophr. H. Pl. II. 2, 5. Sic γλυκώνειον μέτρον apud metricos, οχειρώνεια ἕλκη Galen. de Tumor. XIII. 727. T. VII. de Temper. III. 3, 664. T. I. Comm. in Hipp. de Hum. I. 26, 460. T. XVI. (ubi oηλέφια perperam pro τηλέφεια) Ἠετιώνεια (ἄκρα) Steph. s. v. Anecd. p. 262. et in plerisque likris Thucyd. VIII. 90, 4. ζηνώνειος ὑφήγησις Athen. IV. 158. B. χειλώνειος τρόπος Diog. La. I. 72, ἀγαθώνειος ποίησις Suid. κυλώνειον ἅγος Plut. V. Solon. XII. et XIII. Diog. I. 11. οἱ πλατώνειοι Philortr. V. Ap. I. 7. p. 8. τὰ κιμώνεια Plut. V. Cim. c. IV. μώνειος χάρις enob. sed ἑρμώνιος Hesych. Suid. ἀγαθώφιος Hesych. Zenob. κονώνιος κύλιξ Athen. XI. 478. B. 486. D. κυλώνιον ἅγος· Hesyc. κυλώνιοι et κυλώγειοι lia eadep pagina Jambl. V. Pyth. 35. p. 248, φειδώνεια μέμρα et miuus reche φειδώνια v. Tsciuck, ad Strab. VII. p. 152. χαρωνείοις βαραάθροις Galen. de Us. Part. VII. 8, 540. χαρωνείων πνευμάτων Comm. I. in Hipp. Epid. p. 10. T. XVI. P. I. ahsolute χαρώνεια. Diog. La, VII. 123. Simplicius in I. I. de An. p. 511. a. sed χαρώνια Aretae. Sign. Ac. I. 7, 12. χαρώνια et πλουτώνια, Strb. XIV. 636. et 649. temenicorum modo scribuntur. Postremo contra Philemonis S. 62. et Eustatiii praeceptum p. 785, προπαροξύνεται ἡ Δολώνεια ὥςπερ καὶ ἡ Τηλεγόνεια καὶ Ὀδύσσεια καὶ Ὀρέστεια καὶ Πατρόκλεια καὶ Ἡράκλεια, non solum Δολωνία scribitur Arlian. V. H. XIII. 14. Schsl. Il. XXIII. 806. sed etiam Δευκαλιωνία v. Sturz. ad Hellan. p. 70. sq. et apud eundem Aelianum l. c. Κυκλωπία, apud Aristophanem Λυκουργία Thesm. 135. Ὀρεστία Rann. 1124. nuper correcta 8). Duo autem Stephani praecepta invicem contraria Σίρβων) τὸ κτητικὸν Σιρβώνιος, ὡς Κιθαιρώνιος καὶ Ἀργανθώννος, et Ἀργανθώνη τὸ κτητικὸν Ἀρ γανθώνειος ὡς Κιθαιρώνειος, λέπας Κιθαιρώνειον (28ur. Bacch. 1043.) ea nescio quomodo inter se conciliari possint, nisi priore loco scribatur τὸ ἐθνικόν, sed magis suspicor Σιρβών scribendum esse acuta ultima ut Κιθαιρών, unde Ἡρα Κιθαιρωνία Plutarch. V. Arist. c. XI., et Ἀργανθών, unde ὄρος Ἀργᾶνθώνιον Strab. XII. 564. quod poetae metri causa Ἀργανθώνειον vocant v. Etym. M. 135, 26. Idque nos traducit. ad ea genera, quae ab Etym. silentio praeterita sunt. Nam de oxytonis, quae per ὧνος declinantur, ille nihil dixit, vel ut alii loco reservaret vel quia adjectiva hinc ducta unius modi sunt, ἀγώνιος, αἰώνιος, λειμώνιος, τελαμώνιος, Ἀντρώνιος, Καλυδώνιος etc. v. Steph. s. ωδώνη sraeter unum παιώνιος =). Ned magis in censum rstulit oxytona, quae vocalem nominativi corripiuunt, χθόνιος, ᾐόνιος, ἥγεμόνιος ercurii cognomentum Procl. in Alcib. l. 195. T. I. χιόνιος sie χιόνεος, aliaque minus stabilia. Ἀηδόνιος solum probat Hermannus Opusc. T. III. 306. nec puto aliter dici νομὸς, θρῆνος ἀηδόνιος, sed alteram formam praestat Nicocharis versus Anecd. p. 349. τὸν ἀηδόνειον ὕπνον ἀποδαρθόντα [σε, αὐτὸς σὺ] σαυτὸν αἰτιῶ, quanquam Nonnus V, 4111. ἀηδονίου ὕπνου scribere coactus est, et Joannes Gaz, Ecphr. II, 274. χελιδονίου ῥοδεῶννος, id est verni, χελιδονίη ὥρη Nonn. XXXVIII. 272. Zonaras p. 1850. χελιδόνιον μέλος, χελιδόνειον δὲ κρέας, convenienter regulae metusisticorum 4). Dies halcyonidas Aelianus H. An. I. 36, 9. ἁλκυονείας appellat, ubi cod.. ἁλκυονίας. Ad ultimum ille oblitus est barytonorum, quae eadem vocalem in qeclinatu ccripiunt, ἁρμόνιος ) ἀξόνιος, δαιμόνιος, περιβραχιόνιος, περικιόνιος, στημόνιος, τερμόνιος, μνημόνιος. Pro postremo quidem codd. Pollucis μνημόνειος ebhibent, sed ea forma metusiasticis reservanda videtur ut μεμνόνεια κρέα, et temenicis πὸ Μεμνόνειον, quanquam in hoc quoque libri multifiariam fluctuant v. Interpp. ad Herod. V. 53. Jacobs. ud Aelian. p. 457. sq. denique possessivis andronymicis. Suidas Ἀγαμέμνων, καὶ ἀγαμεμνόνειος οἶκος καὶ ἀγαμεμνονεία ναῖς. Sic scribitur ἀγαμεμνόνειος πηγή Philostr. Heroic. XVIII. 691. ἀγαμεμνόνειος δαίς Sophacl. ap. Eusth. 1507, 64, ἀγαμεμνόνεια -) χείρ Etym. M. 461, 44. ἀγαμεμνόνειον γένος Bio Cass. XXXV. 11. ἀγαμεμνόνεια φρέατα Eust. 461, 13. minus recte ἀγαμεμνόνια ap. Hesychium. In Tragicorum diverbiis semel, nisi fallor, ἀγαμεμνόνειος legitur Iph. T. 1290. in canticis saepius ἀγαμεμνόνιος, ut ἀμφιόνιος Phoenn. 831. et in Cyri Epigr. II. 4. τυφαόνιος Nonn. XIII. 320. XLV. 211. ὀφιόνιος XLI. 362. ἁμαζόνιος XYII. 6. ἰασόνιος Theocr. XXII. 31. Nonn. XXX. 250. Strah. XI. 526. ἰόνιος Aesch. Suppl. 66. Epigr. Adesp. CCCLXXXVII. 254. πανδιόνιος Append. Epigr. N. 192. ἰξιόνιος Hom. Il. XIV. 317. quod Eustathius p. 989, 6.· dicit σημειῶδες μὴ. διὰ τῆς. εί γραφέν, quae vulgatior est in sermone soluto snribendi ratio. Haec inter pullulat tertia terminatio, ἀγαμεμνόνεος, quod quater apud Homerum legitur. et in Agathiae Epigr. XLCVIII. Anth. P. IX. n. 631. κιόνεος Nonn. XVIII. 81. Paraphr. V.2. ubi Pasovius χιονέην scripsit, et saepius χιόνεος, nec raro νῆσοι χελιδόνεαι Lucian. . Navig. s. 7. p. 161. T. VIII. Aristid. Panath. p. 153. et 169.Encom. Rom. p. 200. T. I. Himer. Or. II. 29, 416. quae . vulgo Chelidoniae vocantur in utroque sermone, ab Herodiano autem χελιδονιαὶ ὡς πυρκαϊαί Eustath— ad Dionys. 504. et Arcad. 99, 15. ubi χελιδονιὰ δἧμος scriptum pro νῆσος, sed, ficus chelidoniae réctius χελιδόνειοι scribi videntur 10). — A nominibus in ἢν exeuntibus quae producuntur adjectivu, eorum et numerus est exigus et scriptura constans, αὐχένιος, λιμένιος, ποιμένιος, σειρήνιος, γερήνιος, si tamen γέρην illud, quod Gramtici afferunt, usitatum fuit: nam Γερήνιος non magis huc pertinet quam ἑλλήννιος et similia. Neque plus difficultatis exhibent ceterae terminationes praeter eam, cujus causa in hanc ingressi sumus disputatiionem. Schol. Ven. Φ. 471. ita tradit, adjectiva, quorum ortus a subtsintivis generis neutrius is ους, accentum in antepenultima, diphthongum in penultina habere, ὀνείδειος, τέλειος, ἕλειος, ὄρειος, cum exceptione eorum quae aut alpha in antepemuulima habent, πελάγιος, πάγιος (scr. ἅγιος) θάλπιος (scr.. Θάλπιος) aut duas consonas sic poitas ut una sit syllabae primae finalis, altera secundae iniialis, ἑρχεῖος, Ἀργεῖος, quorum posterius Stephanus s. h. v. alia ratione amolitur: οὐ παρὰ τὸ Ἄργος οὐδέτερον, ἦν γὰρ διὰ τοῦ́ 1, ἀλλὰ παρὰ τὸν Ἄργον, τὸν κτίστην. Exemplis regulae subnexis Schol. Z. 348. addit: τέγεος ὡς τέλεος· τέγος γὰρ ὡς τέλος καὶ τέγειος ὡς τέλειος. Eustatius insuper p. 1343, 22. γήρειος, κήδειος, κήτειος, pro quo nonnulli χήτεῖος invexerunt Od. A. 521. v. Schol. et Lehrs. de Aristarch. p. 155. Omittunt vero ἔτειος, θάλειος, κτήνειος Orig. c. Cels. IV. 546. B. θέρειος 2)) σκύτειος 2) neque oxyioni ἀφνειός, quod a nomine neutro repetere solent, mentionem habuerunt. Ad exceptionem praeter ἅγιος, quod plerique tamen a verbo ἅζω derivant v. Arcad. 197, 27. Etym. M. 144, 5. pertinet τενάγιος, ab Eustathio additum p. 1144, 37. sed quod p. 1144, 30, a nonnulis adjcctivum ἄλγιος in hunc numerum reſerri dicit, is positivus commenticius est; neque σελάχιος fidei satis habet v. Jacobs. ad Aelian. H. Ann. XVV. 11. quem fugit Artemid. II. 14, 167. Duo autem illa, quae propter consonantes excepta sunt, Ἀργεῖος et κεῖος, Choeroboscus Anecd. p. 1339. b. et Eustathius p. 1930, 30. artificiosius excusant, circumflexum ex diastasi aeolica repetentes, ut ἀχρήιος, ἀχρεῖος. Sed hoc vix comprobavit Herodianus, qui diaeresi sublata non semper perispasin consequi monuit ap. Eust. p 217, 42. id quodd confirmant exempla αὐλέϊος, Ἀχιλλέις, βασιλήιος, ἀρήιος, quae, quum contrajuntur, proparoxytona fuunt. His quoquo modo explicatis unum restat regulae incongruens, τεμένιος, quod Eustathius p. 149, 10. a Sophocle ob eam causam assumtum putat, quia, si τεμένειος diceretur, e tribus continuis2 ayllabis cadem resonaret vocalis. Sed vox polysyllaba eademque poetica, exousationis nihil indiget. Ex his vero Grammaticorum exemplis et praeceptis clare coguoscitur, vum ἕρκιος et illis ignarum et a proportione abhorrens esse; nam a nominibus, quae cum ἕρκος conferri possunt, producuntur adjectica nisi in εῐος. Idque validius est mentum quam vel poetarum auctoritas vel codicum indicia. zed quod ad scriptuxam vocabuli atinet, hactenus sit satis Κίων ἑρκείου στέγης, ut Scholiasta ait, vl tibicinnn signitt. cat, qui tecti trabem fulcit, τὸν τὴν ὀροφὴν ὑπερείδοντω κίονα Plut. V. Rom. c. XXVIII. Paus. VI. 9, 3. quem Aeschylus Agam. 897. ὑψηλῶς στέγης στο͂λον ποδήρη νcat, vel quamlibet aliam columnam in aula tentorii positam. ls consuetus alligandis noxiis locus : προςδεθεὶς κίονι ἔλαβε πληγὰς πολλάς Artemid. I. 688. p. 114. δήσαντες πρὸς τὸν κίονα αὐτὸν ἐμαστίγουν Aeschin. c. Tim. p. 83. eodemque modo Lysias Fr. XLV. 407, 4. Hyperides ap. Poll. III 80. qui omues masoulioo sunt usi ὁ κίωων, ut et Arist. Vesp. 105. Aristot. Nicom. X. 3. 1174, 24. Schol. ad h. l. ὁ κίων ἀρσενικῶς· παρὰ δὲ τοῖς Ἴωσιν ἡ κίων καὶ πολλὰ ἕτερα ἀρσενικῶς γραφόμενα θηλυκῶς οὗτοι προφέρουσι. Schol. Pind. Ol. I. 10. ἡ αἰθὴρ παρ̀ τοῖς Ἴωσιν ὡς ἡ κίων καὶ ἡ Μαραθών. οὐ πάντα δὲ τοιαῦτα ἰωνικά ἐστιν· ἐπεὶ καὶ οἱ Ἀτικοὶ πολλὰ τῶν ὀνομάτων ἀρσενικὰ ὄντα θηλυκῶς ἐκφέρουσν. Idem genus Atticis tribuit Etym. M. s. v. nec video quomods Lexicographi nostri contrarium tueri possint. V. 109. Τί δδῆτα — hunc versum profert Aticiista in Ivlilouoa Arnecd. p. 53. sea menuoe χη δῆσα secbi, aoc est exordium versus 11. V. 110. Μάστιγι φοινιχθεὶς θάνῃ. Eudocia p. 240. ἑρκεῖον τὸ περίφραγμα τῆς αὐλῆς (hoc ἑρκίον dicitur) Σοφοκλῆς πρὶν ἂν δεθεὶς πρὸν κίονα στέγης μάστιγι φοινιχθεὶς θάνῃ. Perstat in opinione vetere Bothius vv. 109. et 110. in unum contraendos esse omissis verie τὸ̀ν δύστηνον ἐργάσει κακὸν μάστιγι, sic ·ut Minerva. pronunciet τί δῆτα, sequentia Ajax, nimirum quia absurdum sit dicere nolo cum mori priusquam flagellatus moriatur. Id in Ed. Pr. dixi stichomythiae lege refutari; quodque ille dici posse negat, saepe dictum esse Neuius ad Bacchyl. Fr. p. 34. aptissimis demonstravit exemplis Trach. 1135. τέθνηκε πρὶν ἐξ ἐμῆς θανεῖ͂ν χερός, et Phil. 1329. παῦλαν ἴσθι μήποτ’ ἐντυχεῖν πρὶν ἂν νόσου μαλαχθῇͅς τῆςδε, quibus Bernhardy ad Dion. 898. abutitur in causa multum dissinili. In radem fabula v. 1225. Neoptotemus, qum qlic interoganti ἡ δ’ ἁμαρτία τίς ἦν• respondere deberetἧνν σοι πιθόμεσς ἄνδρα δόλοις εἷλον, ro indicativo substi— tuit participium ἑλών, ex interposita lixis oratione tacite repetens ἔπραξα ἄπρεπες ἔργον ἕλών. Talia vix excusatione egent, sed Graecis multa duriora exciderunt, quae ſerimus solum propteer ‘bis mille annos. V. 112. Χαίρειν τἄλλ’ ἐγώ σ’ ἐφίεμαι, hoc est, de neteris, omnia, quae vis, fieri cupio, quod cum usitata amandandi formula χαίρειν σὲ κελεύω verbis congruit, sententia discrepat, quippe sjunctum ab aspernationis significatione, quae illi non nativa quidem sed usus quodam arbitrio adjuncta est. Vix mentione dignum quod La. H. Aug. B. Dresd. A. excibent ἔγωγέ σ--V. 114. Ἐπειδὴ τέρψις ἥδε σοι τὸ δρᾷν. Sic maxima pars codd. et Ald. in uno Pariss. ὧδε, quod codd. ΓΘ. Heidelb. et Lips. B. adscriptum probatumque est Musgravio*). Hermannus veterem scripturam retinens, artioulum verbo additum explicandi vim habere censet, τουτέστι τὸ δράν vel τὸ δρᾷ λέγω, Matthiae ad Hipp. v. 49. τὸ δρᾶν sc. τοῦ́το, pro quo pronomen ad τέρψις (relatum esse, quemadmodum . Hermannus v. 453. ὥςτ’ ἐν τοιοῖςδε βοτοῖς pro ὥςθ’ ὧδε ἐν βοτοῖς dictum putat; sed certa hujus translationis exempla desunt. Sicut Oed. C. 766. ὅτ’ ἦν μοι τέρψις ἐκπεσεῖν χθονός positum est pro τερπνόν, adaeque hod loco dicer potuaset, ἐπειδὴ τοῦτό σοι τερπνόν ἐστι, τὸ δρᾶν, vel etiam ἐπειδὴ τούτῳ τέρπῃ, τῷ δρᾷν, τουτέστι τῷ ἐνεργεῖν κατὰ τοῦ Ὀδυσσέως καὶ, ὥνπερ ἀρτίως ἔφηςθα, τῇ χρῆσθαι. Sic Thucydides l. 32, 4. ἡ δοκοῦσα σωφροσύνη,( τὸ μὴ ξυγκινδυνεύειν. Ergo post σό posui comma, cogitatio paullulum suspenditur. V. 115. Ὧνπερ ἐννοεῖς. Schol. Rom. et cod. La. γράφεται ἐννέπεις, ab harioatione profectum. V. 118. Ὁρᾷς Ὀδυσσεῦ Hunc et duos insequentes versus affert Suidas s. Προνούστερος. V. 119. Τιίς ἄν σοι τἀδρὸς ἢ προνούστερος. Wakefieldius Silv. III. 3. emendabat τίς ἦν. Cod. H. τουώτου τίς ἀνδρῶν ἄλλος ἢ α 6θ. Mosq. AB. Heidelb. Jen. et Suid. l.c. ἦν προνούστερος. Anecd. Bekk. q. 111. et Phoiius: Προνούστερος ἀντὶ τοῦ προνοητικώτερος· Σοφοκλῆς ΑΑἴαντι μαστιγοφόρῳ. Positivo πρόνους, quem Scholiastes Barocec. ἄχρηστον esse dicit, usi sunt Aeschylus Suppl. 982., Herodotus VII. 113. Eusebius Stob. X. 130, 29. ubi προνοός editum; Aticis scriptoribus inusitatus est. V. 120. Ἢ δραᾶνς ἀμείνων εὑρέθη — affert Suidas s. Καίρια. Elmslclus ad Med. 190. hic quoque εὑρέθη suum praeponit, Bekkerus ap. Plat. Gorg. 514. B. et aliis locis ηὺ́ρισκον, hic. codicum auctoritate, ille, qquod aliquoties legitur, ubique restituere obstinatus ; qua de re quae ad Phryn. p. 140. dixi, confirmarunt alii v. Siebelis ad Paus. T. III. 72. Dindorf. ad Ar. Pac. 129. Poppo ad Thuc. I. 58. V. 121. Ἐποικτείρω δέ νιν δύστηνον ἔμπας, καίπερ ὄντα δυςμενῆ. Hos vv. et duo subsequentes Suidas apposuit s. Ἄτη, secundum s. Ἔμπης, utrobique ἔμπης, ut in cod, omnibus et Edd. vett. legitur; ἔμπας Heathiii admonitu e Scholiis restituit Brunckius. Quum Sophocles v. 543. spondei vitandi causa breviore ἔμπα usus sit, dubitari piest an hic quoque, ut fieri solet in penthemimeri v.ad v. 441., trochaeum praetulerit. Post ἐποικτείρω δέ νιν, comma in Edd. vett. deest; appositum rursus expunxit Schaeferus, Hermannus reduxit, ἔμπας proxime ad δύστηνον referens, miserum tamen etsi inimicum. Mihi comma aut nullo loco aut post ἔμπας ponendum videtur; in cod. 9. distinctio quae vocatur media, post δύστηνον apposita, junctis καίπερ ἔμπης, sicut Schaeferus ap. Dem. c. Callip. 1241, 10. ὅμως καίπερ indiusiace scribj jusit, hoc loco comma inter ἔμπας et καίπερ relinquens. V. 123. Ὁθούνεκ· Sic in Ed. Pr. pro vulgato όθ' οὔνεκ' scripsi ob eas rationes, quas ad Phryn. p. 65. a falsa viri docti susoicione vindicavi "). Signo coronicis, quod Passovius in Lex. Gr. s. h. v. desiderat, minus opus est in vocabulo composito, cui communis consuetudo significationem simplicis conjunctionis tribuit.. Τοὔνεκα tam diu et in ipsis 8 Granmaticorum libris hoc modo scriptum esse permïum est, quum jam veteres docuerint, nomen relativum, sive ut nunc correlativum esse v. Etym. M. p. 641, 44. Apollon. de Pron. p. 72. A. cf. Aglaoph. p. 498. Sed mirabilior est Reisgii opinatio Comm. ad Oed. v. 980. ὁθοὔνεκα erx ὅθι οὕνεκα compositum significare ubi id est cujus causa quidque sit; ergo h. l. miseret me Ajacis ea in parte in qua est id, cujus causa miser est. Tanti nova dicere non emam. Συγκατέζευκται cod. Θ. et Panudes in Anecd. Bachmanni T. II. 61. quod recepit Hermannus. V. 125. Ὁρῶ γὰρ — Hunc totum locum usque ad v. 132. ad se transtulit Suidas s. Εἴ̓́δωλον, sex primores8 versus Stobaeus Tiit. XXII. 22., 188. quatuor 125— 128. Schol. Ven. E. 449. Secundo similem profert idem Stobaeus Tit. XLCVIII. 4. Σοφοκλῆς ΑἼαντι, Ἄνθρωπός ἐστι πνεῦμς καὶ σκιὰ μόνον, quae vulgo ex Ajace Locro petita putant. Ajacem nescio quis ap. Clementem Strom. L. II. 64. ita loquentem ſacit Πῆμα δ’ οὐδὲν ἐλευθέρου ψυχὴν ἔδακνεν ἀνδρὸς ὡς ἀτιμία. οὕτως πέπονθα καί με συμφορᾶς ἀει βαθεῖα κηλὶς ἐκ βθῶν ἀναστρέφει λύσσης πικροῖς κέντροισιν ἠρεθισμένον. 2) quae Grotius inter Sophoclea retulit p. 461. nonnuli propter furomentionem ad Ajacem pertinere crediderunt. Atque huic fabulae Scholiastes Aristid. T. II. 143. nominatim adscribit, quae nullo modo ei conveniunt: τὸ δειλίας γέρας ἀκίνδυνον Σοφοκλῆς ἐν Αἴαντι μαστιγοφόρῳ λέγει. Αἴας γὰρ εἰ δειλὸς ἦν καὶ μὴ θρασὺς, εἴληφεν ἂν γέρας τῆς δειλίας ὸ μὴ κινδυνεῦσαι αὐτοχειρίᾳ. Sophoclem si constaret fabulam retractasse, haec unde provenerint, haud difficile esset al suspicandum. Nunc Grammatici errorem' quam temporis injuriam accusare malo: Ev. Pa. Quod Osannus affirmat (leber Sophocles Aias p. 130.) me, quum haec scriberem, a suspicione veri noon procul afuisse, id a me longe deprecor; nam suspicionem istam duplicis recensionis et olir parum firmam judicavi et cognitis, quae Osannus pro ea dixit, fundiius repudio. De proverbio δειλίας γέρας ἀκίνδυνον dictum est in Aglaoph. p. 67. V. 127. Ὑπέρκοπον μηδέν ποτ’ εἴπῃς. Recte hoe Sccoliastes refert ad Ajacis superbiam v. 767. et seqq. testalam, quam vel Cyclicorum carminibus vel scenicorum fabulis diyulgatam, certe Sophoclis spectatoribus notam fuisse credi licet; cetera quae narrat ex Tragodumenis sumta, Ajacem noctuae signum gentilicium clypeo insculptum erasissse, ipsam, quum pugnatro opem suam offerret, de curru detrusisse, ea si cognita fuerunt poetae, certe a re aliena juddicavit. Pro ὑπέρκοπον apud Stobaeum l. c. surrepsit ὑπέρογκον, apud Schol. Ven. E. 449. qui vv. 125-128. affert, ὑπέρκομπον quod ipsum codd. nonnulli h. l. substitunet. Blomfellius ad Sept. v. 795. statuit ὑπέρκομπος esse formam novitiam ex ὑπέρκοπος auctam interrositu literae μ, ut ὄμ βριμος, ὄμπνιος, pro quibus rectius attuiaseet στυφοκόμπος V. Dindorf. ad Av. 128. δοξοκομπεῖν Dio Chr. LXVI. 347. v. Bast. Add. ad Longin. p. 644. δημοκόμπος, δειλοκομπεῖν, quae merito vituperantur. Sed opinionem ipsam falsam puto. ̔πέρκομπα quae sunt et ὑψίκομπα, eadem ὑπέρκοπα immoderata et enormia dici possunt, sed non contra; in illis praeverbbium et nomen peinde valent; in hoc praevalet praepositio, obscurata quodammodo compositi parte altera, ut μεσόκοπος *), quod quidam ſta interpretantur ὁ μέσου κόμματος ὤν, fortasse recte, dummodo non a moneta translatum putetur sed a περικοπῇ sive circumcaesura (filo) corporis; nam dicitur illud proprie de statura, tum de aetate et specie in universum. Adjectivum ὑπέρκοτος, quod viri docti suspectant ut ex ὑπέρκοπος depravatum v. Matthiae ad Herc. 1059. tueri videntur cognata, quibus aut sola mali ingruentis notio inest, ut πρᾶγος νεόκοτον Aeschyli et quotidianum παλίγκοτος, aut ne haec quidem sed indefinita modi signiſicatio, sic ut ἀλλόκοτος γνώμη τῶν πάρος diversa priori sententia Philoct. 1191. nihil aliud signiftcat quam διάφορον v. Corais ad Heliod. p. 146. etἰδιόκοτος idam est quod ἰδιόρῥυθμος v. Hesych. s. ἰδιόκοιτον. Idem et Zenobius Ηίχολοι γνῶμαιͅ κατὰ μετάληψιν, χόλος γὰρ ̀ ὀργὴ, ὀργὴ δὲ ὁ τρόπος. Ergo, ut breyiter complecier, ὑπέρκομπος. propriam habet gloriationis significationem, unde transfertur ad res splendide exaggeratas, ὑπέρκοπος vero et ὑπέρκοτος immodicum eet vehemens denotant. V. 129. Μηδ’ ὄγκον ἄρῃς μηδέν’ — Sic plerique codd. Stobaeus l. c. Suidas Kuesteri l. c. et Eustathius p. 807, 20. qui ὄγκον αἴρειν ex h. l. affert; ἄρῃ vero exhibert La. Ven. 6. Mosq. A. Aug. C. Lips. AB. ut vett. Edd. Stobaei atque Suidae Significationem sibi sumendi sive animo concipiendi habet utraque forma; activa v. 75. δειλίαν αἴρειν, Iph. A. 1598. θᾶρσος αἴρειν, Musaeus v. 243. ἄλγος ἀείρειν2), media Diod. XXI. p. 127. πένθος ἤρατο, V. 20. ἄλγος ἀροίμην, Oppian. Cyn. IIl. 63. δῆριν ἀείρασθαι etc. Ev. Pm. V. 130. Ἢ χειρὶ βρίθεις ἢ μακροῦ πλούτου βάρει. Vemba εἴ τινος — βρίθεις profert Eustathius p. 54, 28. Βάθει legilur ap. Stob. et Suid. Il. c. in X. La. Ven. et plerisque aliis; βάρει Aug. A. Jen. Heidelb. Ald. et inter Mosq. A. γρ. βάρει, quorum optio difficilis. Pro illo affegrli potest, quod Hermanius monet, βάθος aliunde translatum esse quam βρίθω, ideoque sermoni poetico convenientius videri quam βάρος, quod in eadem metaphora consisetit (ἐμβριθὲς καὶ βαρύ Plat. Phadon. p. 81. C.. cf. Fischer. p. 340.) βάρει quum olim praeferrem, ßhanc habui rationem, quod βάρος πλούτου et ὄλβου apud poetàs leguntur Iph. T. 419. El. 1297. sed βάθος πλούτου, βαθὺς πλοῦτος et βαθύπλουτος= vulgari usu trita sunt v. Iaterpp. ad Ep. ad Rom. XI. 33. Μακρός h. l. non opus est pro βαθύς acipi, quemadmodum φρείατα μακρά interpretantur v. Eustath. p. 192, 42. sed valet pro μέγας ut μακραὶ οὐσίαι Aretot. Pol. VI. 4, 3. p. 255. ed. Schneid. μακρὰ δόξα· Aelian. V. H. I. 23. ἀριθμοῦ μάσσονα Pind. Nem. II. 36. μήκιστον τεράων Apollon. IV. 1364. μήκιστος πλοῦτος Emped. v. 420. qui v. 355. μήκος pro μέγεθος· dixit ut Sophocles Ant. 393. et contra Demosthenes p. 4496, 18. χρόνος τοσοῦτος τὸ πλῆθος pro μῆκος; Aeian. H. An. XIII. 18. τῷ πλήθει τῆς ἀλκῆς, eaque ratione nomina dimensionum, magnitudinis et multitudinis, qualitatis et quantitatis, mensurae et ponderis, crebro inter se, nec mirum, permutantur, ὀλίγος κοῦρος pro μικρός Ammon. p. 103. v. Valck. βούπαίς πολλός Apollon. Arg. I. 760. Σπάρτη πολλὴ pro μεγάλη Theocr. XXII. 156. cf. Wernnsdorf. ad Himer. Ecl. XX. 3, 271. βραχεῖς pro pauci Polyb. IV. 19, 10. Euseb. Demonstr. L. II. 72. D. Nicet. Ann. VII. 8, 127. B. Niceph. Greg. Hist. IX. 4, 250. F. et apud veteres βραχέα oppossitum τῷ πολλά v. Schoemann. ad Isaeum p. 185. μετρεῖν pro ἀριθμεῖν λ̀ ἀμέτρητοι pro, ἀνάριθμοι v. Jarobs. ad Anth. Pal. p. 47. pondus apud Latinos pro copia, quanti pro etc. Ab his vero acyroloogiae exemplis, quae certis notionum generibus continentur, multum distat et abusio praedicatorum subjectis suis inconvenientium et inconsequentia metaphorae ab alio genere translationis in aliud transeuntis. In utroque veteres sibi multa indulserunt nostris scriptoribus inconcessa, sed haec in certum ordinem redigi nequeunt. Pindarus Nem. 45. ὧτ' ἀπὸ τόξου ἱεῖσ’ εὔθονε — οὖρον ἐπέων, non 9 minus licenter loquutus est quam illi qui, ut Quintilianus ait, quum initium a tempestate sumserunt, incendio aut ruinna finiunt, λῦσαι δ' ἐκ πυρσὸν ἔρωτος Orph. Arg. 1330. ἀνάψει νέφος οἰμωγῆς Eur. Med. v. 107. et sic item alia. Quod ad conjunctionem disparabilium attinet, ea aut contra naturam est ut ἀλφὸς μέλας Anecd. p. 386. νεβρὴ παρδαλέη Orph. Arg. 451. μολυβῆ κεραμίς. Athen. XIV. 621. A. κέραμος ἀργυροῦς VI. 229. C. πυξὶς χαλκῆ G̃alen. de Comp. Med. p. Loc. II. 584. T. XII. vel κερατίνη Alex. Trall. I. 10, 35. quae Proculus in Crat. c. 83. p. 44· ψευ(ωνύμως dici tradit τῆς ὕλης μεταπεσούσης, et compositi parte obliterata, ἱπποκόμος τῶν καμήλων v. Valcken. ad Herod. VI. 129. Alia contraa usum, σιμοὶ τὴν κνήμην Heliod. III. 1, 108. κυλλὸς ποῦς, χεὶρ χωλή v. Philemo Techn. p. 209. Schol. Arist.. Av. 1386. Eq. 1C94. Verum haec in transcursu tractari non possunt. V. 131. Ὡς ἡμέρα τοὺς κακούς. Eustathius de IIsm. II. p. 70. τοὺς γὰρ σώφρονας θεοὶ φιλοῦσι καὶ γοῦσι τοὺς κακούς Ev. Pa. Inutilis et supervacanea correctio viri docti in Diario Class. A. MDCCCXV. p. 254. ὡς ἦμαρ ἕν V. 134, 135. Τελαμώνιε παῖ, τῆς ἀμφιρ́του ἔχων βάθρον ἀγχιάλου. Musgravius omissis τῆς ut supervacaneis, systema anapaesticum, si vulgarem in describendis versihus morem sequimur, a monometro inducit, quod per rarum est, ὦ φάος ἀγνόν Soph. El. 86. ex Hermanni deseripione, δύστανε χύναι Med.357. ὦτέκον, ὦ ξέναι Iph. A. 1276. ὦ τί θροεῖς Hip. 212. Vulgatam satis stabiliuntSuidas s. Lydus d. Mag. L. I. p. 14. Schol. Eur. Phoenn. 246. Grammaticus in Anecd. Bachm. p. 369. et in Append. Greg. p. 680. Ac si Musgavius dubitavit an insula ἀγχίαλος dici non possit, id refellitur Gemini exemplo, qui in Epigr. V. 256. T. II. Anth. Pal. I. n. 288. eidem Salamini hoc epitheton tribuit, ipsoque insulae hujus situ, quae tam prope a litore abest, ut ἀγχίαλον magis quam ἀμφιθάλαττον vel πελογίαν nominari conveniat. Accedit, quod Hermannus et Bothius subjiciunt, fiei posse ut poeta urbem Salaminem ἀγχίαλον dixerit, quanquam haec ratio non convenit in Lemnum, quae ab Aeschylo Pers. 885. inter ἀγχιάλους refertur, etsi urbem cognominem non habet. Ev. P. Quod Bothius conjecturam olim a se propositam βάθρον ἀγχίαλον "), qua duo epitheta diversis adjunguntur subjectis, contra Elmsleji reprehensionem ad Heracl. 750. ipsius reprehensoris exemplo defendit, poterat sane locupletiores testes citare, Euripidem Hel.. 408. οἶδμα πόντιον γλαυκῆς ἁλός, Ip. A. 165. ἀμφὶ παρακτίαν ψάμαθον Δυἰλίδος ἐναλίας, Herc. 364. τὰν ὀρεινόμον αγρίων Κενταύρων γένναν, et Sophoclem ipsum Trach. 848. ἀδινῶν χλώραν δακρύων ἄχναν, quibus in locis nihil obstabat, quo minus duo uni nomini accumulareniur epitheta; postremo poetas epicos Hesiod. Theog. 566. ἀκαμάτοιο πυρὸς τηλέσκοπον αὐγην, Theocr. XXV. 10. ἱερὸν θείοιο παρὰ ῥόον Ἀλφειοῖο, Non. I. 300. κωφὸν ἀδουπήτου μέλος ἠχοῦς, aliosque. Saepe tamen Graeci non solum duo sed quatuor et amplius epitheta uni adaggerarunt substantivo. Hom. Od. IX. 322. νηὸς ἐεικοσόροιο μελάνης φορτίδος εὐρείης. Il. XI. 32. ἀμφιβρότην πολυδαίδαλον ἀσπίδα θοῦριν καλλήν. Hesiod. Scut. 250. κῆρες κυάνεαι δεινωποὶ βλοσυροί τε δαφοινοί τ’ ἄπλητοί τε. Aesch. Ag. 155. μίμνει γὰρ φοβερὰ παλίνορσος οἰκονόμος δολία μνάμων μῆνις τεκνόποινος. Si vero duo epitheta totidemque substantiva parili inter se convenientia obyetsarentur persaepc iis ne in mentem quidem venisse arbitror aequabila: peritionis, nisi vel metri ratio vel concinnitatis admonuiset. Ergo Elmiejanus canon a Porsono, ut videtur, acceptus v. Hermann. ad Hec. 423. obstat quidem ne viris eximiis credamus, Eur. Hipp. 76. ἀκήρατον μέλισσα λειμῶν’ ἠρινὸς διέρχεται scrbendum ese pro ἠρινόν, ne λειμών duo apitheta habeat, nullum aulem μέλισσα, qua ratione ducitur Matthiae ad El. 8229. prorsus autem non eo valet ut vel receptas lectiones imniutare vel ancipites diludicare possimus. Nec in Iph. T. 12. χιλίων ναῶν στόλον Ἑλληνικὸν συνήγαγ', veterum Edd. scripurae Ἑλληνικῶν viri docti praeferre dubiterunt. V. 136. Σὲ μὲν εὖ πράσσοντ’ ἐπιχαίρω. Hunc versum ef duos sequentes promit Suidas s. ΤΤαμενής et Κακόθρους. Schematis Oropui et exempla complusrula et causas varias aflerunt veteres; pkimum loco parum opportuno ll. VI. 479. καί ποτέ τις εἴπῃ ἀνιόντα, unus quidem Scholiastarum antiptsin causatur, quals sit γυναῖκα μαλόν, alias ἰδών supvei; repugnat temtius οὐ λείπει τὸ ἰδὼν ἀλλ’ ἔστι συνήθης Ἀττικοῖς ἡ φράσις· Εὐριπίδης Δήσῳ (390.) χαίρω ITT XO σ’ εὐτύχοῦντα, καὶ Ὅμηρος (Il. XIlI. 352.)) ἤχθετο δαμναμένους. Tum ad Il. IX. 77. τίς ἂν τάδε γηθήσειε οὐ λείπει τὸ ὁρῶν, ἀλλ’ ἔστι παλαιὰ συνήθεια. Ἀριστοφάνης (Ach. 15.) ἀλλ’ ἕτερον ἥσθν, καὶ Κρατῖνος APagm. p. 43.) γέγηθα τὸν ἄνδρα, καὶ ἔστιν. ἐδ ἀντικειμένου οῖον, τίς οὐκ ἂν κλαύσειε. Iidcm cum Il. XIII. 353. ἤχθετο δαμναμένους conlerunt Eupolideum ἤδη γὰρ Ἀρίσταρχον στρατηγοῦντ’ ἄχθομαι. Postrmo Eustatthius Homêrum, quum scriberet γηθήσει νῶι προφανείσα Il. VIII. 378. vel casum pro casu posoisse vel praeposilionem διά omisisse censet; Soidas iutem s. Χαίρω σὲ usus Eurinidis loco Sisyph. Fr. III. χαίρω σε ἐλθόντα τόν τε μιαρὸν ἐξολωλότα, rationem constructionis nony ayddit sed schema picum vocari narrat, omissum illud a schematum scriptorilus, Tryphone et Lesbonacte. Ex nostris Grammaticis -2 Phi. 1314. et Elmsleius ad Inh. T. 930. Oed. C. participia ὁρῶν et ἀκούων omussa putäntα ’̀ quae si omitti licuiseet, procul dubio saepius et in vulgari quoque sermone et post alia etinm verba irascendi et indignandi premerentur, quoniani notiones eas continent, quae spontes se in animum audientis isinuant. Sed praaeter Heliod. VIII. 17, 1.128.'ῆσθην ἀπαγγελθέντὰ μοι τὸν νεαννίαν, nullum: mihi apud Atticistas exemplum reperisse videor, nendum apuid Atticos ipssos "̀. Secaeferis autem ad Bos. p. 26. nihil subaüdiendunn eggse dicit, sel ́ccusativum ex ipso, verbo pendere, quasi haec|giinra sit ett orditaria syntaxis aut non legitima siue erplcatione admitti posst Huic tamen asseitsus Bitttmannuoŝ ald Ptil. l. e. Waktſelldians exemplis demonstra, Romannos plre, urddere; pauere, cam quarto compsuses, casu atque pitium adeo gaudet bellα, gaueudel fata sdorume derxisse: ̓αοὰrun illa prorsus altena siant, quia pallere aliquem non przprie dicitur, ut λαίρειν, sed petreranitionem, ut πτήσσεῖν, ἐπκλήττεσθαι, ἄχθεσθαι τὶνά, quae more solito constructionem eorum verborum sequntur, quorum vices sustiannk; a Siatianis autem graeca hoc differünt, quod: oninia participium adjunctum habent, et quae 'apullo ante memoravi, zet Eur. Van. Fragm. YII. (IV.) 148. ceteraque a Matthiaeo Gramm. 8. 414. ps. 758. §. 555. p. 1088. collecta; excspto uno' seü parum certo γέγηθα τὸν ἄνδρα, quod vuum extra ordinem alteratur, omassi a Grammatico participii süsspieio glstit. bomericum τίς ἂν τάδε γηθήσειὲ) non magis ud bhuusam pneriinel quam ταῦτ' οὖν ὁ Ἀρταξέρξης ἔχαιρὲ rlut. W, Peloy. c. XXX. ταὐτὰ λυπεῖθαι καῖ· τὐτὰ χαίρειν· Demoslh. p. Cor. 323, 6. τὰ κοινὰ χαἴρων μόνός· ΕE'́. Io. 36Ì ac ktina id luetor, id doleἁν̀ p: Tacerps. ad Salf. Cat.L.. 29. llld autten̈ ṽpian, Cyn. I. 127. βότρυν ἡμερἴδὼν λίδὼν ἐπλ̔́ναα χαίρει, cum λἀμήλια χρεμέθει I1. 341. compa eatenm itoqoe adaninlaen viletur quesi ἐεγία χείρματα, χαίρει simniticetur, er feiet die Heiterf:euden, quod latina dici polest torcularia gaudia gaudet, ut Saturnali vivit et simciſia, quae in Diserrt. de figura etymologica produxi. Nec ab hoc multum abest Statianum illud bella gaudet, id est bella ejus deliciae sunt,, quod multo plus sigaſicat quam belis gaudet; et Aesch. Choeph. 40. χαίρουσα πολύδακρυν γόον, quorum omnium nitil cum ἐπιχαίρω σε ευὖ πράσσοντα coslterri debet. Ouare, si qui huc potius inclinet, ut hana construntionem τῷ ἀντικειμένῳ, quod isi vocant, assirilatam credat, suo jure uti videbitur. Ego magis ariror asyntaxiae rationem rhetoricam esse, non grammaticam. Nam intinitivum hic ferri non posse, perspuiduuum est; requiritur paeticipium σοῦ μὲν εὔ πράσσοντος, sev quia, quod sequitur σὲ δ’ ὅταν ζαμενής, sententiae summam continet, accusativus pronomen praecedens in sui similitudinem traxit. — Verbum ἐπιχαίρω, uod Ammonius de ἐπιχαιρεκάκῳ dii blubet, hoc loco de ἐπιχαιραγάθῳ positum est t ἐπίχαρτος Agam. 704. Trach. 1263. Alhiphr. II. Ep. 4. V. 139. 140. Μέγαν ὄκνον ἔχω καὶ πεφόβημαι, πτηνῆς ὡς ὄμμα πελείας. Primum versum exppromit Eustathiuss in Ep. XV. Opusc. 323, 12. Tria prima verba affert Gram· maticus in Elym. Gud. 677, 38. quatuor postrema Suidas s. Πελειάδες. In his Piersonus Veris. L. l. c. I. φήνης ὡς ὄμμα πελειάς, utilue incaute inconsulteoue, liceet assensi sint Valckenarius ad Phoenn. p. 152. et Musgravius ὑπόπτεροι πέλειαι Philoct. 289. πετεινοὶ οἰωνοί Aesch. Sept. 1022. πτηναὶ χήνες Anall. T. IV. 258. πτηνοὶ ὅρνιθες Arist. Aw. 1084. Eur. Troad. 148. quibus adlicieodum ἀχθύες ἄναυδοι Soph. Er. Inc. XLIIl. Neque Frucrtio concedo ὄμμα πελεἴας nicil aliud signiſicare quam ipsum πέλεια, sed Sophocles csgiate ita scrisit, quod animi metus ’· maxime oculorum nictatione proditur, quare oοἱ timidi putantur Arist. Physlogn. p. 154. Hiinc est quod Hesychiiss καταμεμυκέναι isterpretatur ἀποπτῆξαι (scr. ὑποπτῆξαι) et Philostr. v. Apoll. Iv. 11, 242. κατέμυσεν τις πρὸς ἐνίας αὐτῶν ὑπ' ἐκπλήξεως. In contrarium vee git βλέπειν ἀσκαρδάμυκτον Arist. Eqq. 292. similiter ut l ὀρθοῖς seu ἀνεῳγόσι τοῖς ὄφθαλμοῖς ἀνντιβλέπειν Plut. de Tranq. T. Il. 476. E. Dionys. Antt. L. XI. 722. B. et simplicius ἀντωπεῖ atque ἀντοφθαλμεῖν v. Bentlej. ad Horat. I. Od. 2, 18. Ev. Pr. Epithhetorum otiosorum usus jam multos multo ante Piersonum offendit. Scholiastes Flor. ad Eur. Or. 1383. ἀδολεσχία τὸ σιδαρέοις ξίφεσι, quo idem poeta utitur Hec. 719. solus Tragicorum. Galenus de Comate c. II. 656. T. II. οὐκ ἦν τῶν ματαίως τὰ ὀνόματα ἐπτιθέντων οὗτος ὁ ἀνὴρ (Hippocrates) οὔτ’ ἀνοήτως πρόςκειται τῇ καταφ ορᾷ τὸ νωθρά, οὔτε φησὶν ὥςπερ Ὅμηρος ὑγρὸν ἔλαιον καὶ γάλα λευκὸν μηδενὸς ἕνεκα διορισμοῦ· καὶ γὰρ πᾶν γάλα λευκὸν καὶ ἔλαιον ὑγρόν, quod crimen a caro capite, Homero, propulsare annititur Porphyrius in Schol. ad Il. TV. 434. sed praetermitit, quod maxime ad rem erat, epitheta non solum ad distinctionem pertinere sed vel maxime ad emphasin et enargiam, ut εἰλίποδες βοῦς, θηλύ́τεραι γυναῖκες et similia. Aequior Galeno Aristoteles Rhetor. III. 3, 453. D. γάλα λευκόν, quo non Homerus solum sed etiam Pindarus, Aeschylus, Theocritus usi sunt, poctis condonat, oratoribus interdictum; nec illi displicuisset νίφα λευκήν, λευκὴ χιώ́ν apud Hesiodum, ,Sophoclem et Theocritum (albas nives Lucr. VI. 736.) ὑγρὰ ἅλς et ὑγρὰ θάλασσα apud Aeschylum, ὑγρὸν πέλαγος Pind. P. IV. 40. quae Homericum κύματα ὑγρά subsequuta sunt, hisque assimilata γοτερὸν ὕδωρ Ion. 146. ἅλς ἁλμυρα Troad. 67. Nec Quintilianus, de appositorum convenientia disserens VII. 6, 40. humida vina in poeta reprehendit, sed apud oratorem, inquit, nisi aliquid efficitur, redundat. Atque nostri quoque poetae illis quidem, quae diuturno usu eviluerunt, abstinere solent, alia vero his paria et similia minime aspernantur, in utroque rationibus quibusdam reconditis ducti, quae verbis concipi :nequeunt. Sed τετρασκελὴς μόσχος Eur. Phoenn.. 742. et quadrupes equus, si ita scri psit Ennius Ann. VII. 82. dubito num antiquis Criticis placuerint; neque minus abhorrere videntur apposita a synonymis ducta ἆλς πελαγία Pers. 425. ἂλς ποντία Hel. 129. Herc. 397. ποντιὰς ἅλμο Pind. N. IV. 59. πέλαγος ἅλιον Hec. 938. Androm. 1013. et πέλαγος νοτίας ἅλμης Hinp. 149. ἁλὸς ἀν πελάγεσσι Hom. H. XXXIII. 15. Hoc tamen loco non praetereundum est, primum prae ceteris Euripidem, poetarum ante Nonnum verbosassaimum, hisce usum esse tomentis, deinde bari posse, ut, quae nocis unum idemque significare videntur, veteres momento quodam distinxcrint, quod maxime apparet in ἅλς et πέλαγος. Ac fartasse qum γοτερὸν ὕδωρ diceret, non τὸ ἴδιον τοῦ ὕδατος, ut Technici loquntur ), sed praesentem aquae lustralis usum significare voluit, quemadmodum Hercules a Theocrito XXV. ( 143. εὔσκοπος nominatur ὡς τότε τοιοῦτος ὠν, hoc est. quia cum maxime oculos ad occursum tauri intentos habet, quae temporaria epitheta opponuntur fixis et perpetuis, ut 2 Venus etiam qun beliyerat, φιλομμειδής dicitur v. Il. E. 40. V. 141. Τῆς — νυκτός, hinc excerpsit Suidas s. Φθιμένης. V. 143. Σὲ τὸν ἱππομανῆ λειμῶν’ ἐπιβάντ’ Hicc verba apponunt Etym. M. et Suidas s. Ἱππομανής. Pessime Eustathius p. 1524, 48. ἱππομανὴς Αἴας ὁ πάνυ μανιώδης. 5 Melius Scholiasta πὸν ἱππομανῆ λειμῶνα ἐφ’ ᾧ οἱ ἵπποι μαίνονται. Heathius ἱππόνομον emendat. Ev. Pk. Alia corretio est τὸν ἱππόμαχον, quam praebet cod. Suidae l. c. ap. Porsonum Adv. p. 183. Brunckius, Musgravius ct Wakeſieldius conferunt πεδία ὑλομανοῦντα, δένδρα φυλλομανοῦντα, θαλλομανοῦντα et καρπομανῆ, quibus addi possunt verba χορτομανεῖν et χερσομανεῖν, vites triſtrae quas ob id insanas vocant Plin. XVI. 27. μάχλος ἄμπελος Aesch. Fragm. CCCCV. eoque evincere student, λειμῶνα ἱππομανῆ esse vel equis vel gramine luxuriantem. Posterius vehementer abhorret, prius Hermannus probavit; metaphora paullo audacior videtur, quia e campo equi non pullulant et cxuberant ut ex agro et arbore frondes foliaque; neque faile quis campum Asium κυκνομανῆ dixerit. Nos Scaoliastac accedimus, λειμῶνα ἱππομανῆ pratum significaare equis pervulgatum sive quod equi persultani et perfurunt,, ut Virg. Georg. II. 487. virginibus bacchata Lacaenis Taygeta, quod verbum de feris montivagis usurpat Lucretius V. 822. nnimal omne quod in magnis bacchatur montibus passim; neque negabit quisquam, montes feris bacchatos ὄρη θηρομανῆ dici potuasse. Passivam significaionem habent etiam θεομανής et ἡλιομανής, sed aliter temperatam. Thrace belo furiosa apud Horatium τὴν ἀρειμανῆ vel δοριμανῆ́ signiſicare videtur intellectu activo. v. 145. Βοτὰ καὶ λείαν non signaiſicat, quod Guil chneidero videtur, duo diversa pecudum genera, propria et rpta, sed idem est quod v. 55. ποῖμναι καὶ ξύμμικτα ζείας, omisso autem epitheto propius accedit ad schema, cujus C. Siolbergius, primus inter Germanos Sopandlis interprres, menlionem fecit, τὃ ἓν διὰ δυοῖν. lrridet hoc Heynius ad Georg. II. 192. parum reputans neminem sanum hodic sic loqui date mihi pateram et aurum pro auream pateram. quqol ille dicit convenientissimum esse, ut vocabulo minus delnaito accuratioris explanatiupnis causa adficiatur aliud, id quanrat ad ejusmodi locos: corvóumque greges ubi aquam licuntur et imbres poscere Lucret B. 1084. cf. Corrium ad Sallust. Cat. Exc. II. 398. δύςκλειαν ἐκτήσαντο καὶ ῥαθυμίαν Eur. Med. 220. id est famam inertias cf. Mattiae al Tx́uad. 1028. πυρὶ καὶ στεροπαῖς Oed. T. 470. δρόσου βιλλίνου τε πώματος Ion. 1213. ἴστω σίδηρος ὅρκιόν τε μοι ξίφος Phoen. 1671. ὑπὸ τοῦ πολέμου καὶ τῆς ὁμίχλης Arist. Eqq. 810. χαλεπαὶ λαβεῖν μὴ οὐ χρόνῳ καὶ πολιομίᾳ Demosth. p. 379, 8. ὁ ἰατρὸς προςφέρει δηγμοὺς καὶ φίρμακα Pluarch. V. Pericl. c. XV. προςθεμάτων καὶ αἰδοίων Clemens Strom. III. 553. et quod a nostra dicendi consuetudine longius abhorret, ἀρχὴ πάλιν καὶ σύννευσις ἐγένετο τῶν πόλεων πρὸς ἀλλήλας Polyb. Il. c. 40. pro ἀρχὴ συννεύσεως. Sed ſit interdum ut vncabulum, quod ex Keynii praescripto subsequi debebat, praeponatur ut Iph. A. 715. ἥξει Σιμόεντα καὶ δίνας ἀργυροειδεῖς, Aesch. Eum. 242. πρὸς αἷ͂μα καὶ σταλαγμὸν ἐκμαστεύομεν, ne4ue semper. explícationi sed etiam exornationi et amplificationi hoc modo inservitur; id quod manifestissimum fit hujusmodi exemplis: τοῖς ἀγελάρχαις μέμφομαι, ὅσοι τὰς ἑαυτῶν ἀφέντες ἀγέλας μέλει ποιμαίνειν καὶ σύριγγι πληγὴν ἀπειλοῦσι καὶ μάστιγα Himer. XV. 2, 674. Nulla enim sunt pastorum carmina praeter fistulae modos, nec verberantur pecora nisi flagello, sed bis idem dixit rhetor, quo plenior fieret oratio et rotundior. Alias materia a materiato separatur: στιβὰς ἐστρωμένη τάπησι καὶ πορφύρᾳ Themist. Or. XXII. 238. quod non licet amoliri sic ut Horatianum sine ’ aulaeis et ostro; ναῦς ἐκ πεύκης καὶ ξύλων πεποιημένη Arist. Eqq. 1310. quod ad similitudinem exochae accedit; aut continens a cotento: δός μοι πάγχρυσον τεῦχος καῖ λοιβὰν νεκρῶν Iph. T. 165. quo multo durior est ob ‘inver. sum verborum oriuinem Alexia oratio Athen. xlv. 621. τούτῳ δότε πτισάναν καὶ τρυβλίον. Haec si quis inter contenderit, haud difficulter intelligget, plerumque copulart vocabula idem aut fere idem significantia vel ad numeros complendos vel amplificationis et correctioonis causa vel negligentia quadam incusoditi sermonis, qua plerique omnes ducimur inscii; idemque, si apud Euripidem legerit Heracl. 957. εὗρες ἄνδρας καὶ πόλισμ’ ἐλεύθερον,, vel Hel. 230. ἐν ἁλὶ κύμασί τε, vix sensum figurati sermonis capiet; rabitur paullulum lyra et chordae Pers. VI. 2. sed ut Plutarchum V. Pelop. c. XXII. ἵππος ἐξ ἀγέλης καὶ πώλος pro ἵππου πώλος diixisse credat, aegre sibi persuaderi sinet. Est etiam ubi zeugmatis species intercurrat, ut Artemid. Iv. 892 2, 395. ἐλαίῳ καὶ ἐρίῳ χρισάμενος κατὰ τοῦ στήθους. Sed princiipalis hujus schematis causa in eminentia dam epithetorum posta videtur, quae ita animum ut subjecto non subjuncta sed conjuncta et coordinata videantur. Atque hoc modo nescio an Theoeeitus Id. XV. 6. seripserit παντᾷ κνημῖδες, παντᾷ χλαμυδηφόροι ἄνδρες, quemadmodum Juvenalis, qui XVI. 24. caligas oftendere 2 usurpani pro centuriones, idem pluribus verbis dicere tuset caligas et centuriones. Mulo tamen frequentior est ille, de quo ante dixi, parallielispus synonymorum, apparetque in omni vocabulorum genere: ζῇ τεκαὶ φάος βλέπει Pers. 297. ζώντων Ἀθηναίων καὶ ὄντων Demosth. 248, 25. quae qui legerunt miror cur haereant in Helen. 538. ζῶντα φέγγος εἰορᾷν, Bacch. 593. οὔτ’ ἔθιγεν οὔθ’ ἥψαθ’ ἡμῶν, quae verba a Themistio saepius conjungi ostendit Dindorius p. 34. eodemque modo θίξις καὶ ἁφή Sext. Hyp. III. 6, 143. βοᾷ καὶ κέκκραγε Demosth. 294, 29. Lys. c. Sim. p. 97, 15. aliisque locis plurimis v. Abresch. Thucyd. p. 684. quorum quum unus solus innotuisset Schneidewino in Ibyc. p. 3. incidit in conjecturam mirabilem, Athenaei verbis ὁ Ἴβυκος βοᾷ καὶ κέκραγε declurari ibycis aviculae clamorem. Ἠρεμέειν καὶ ἀτρεμέειν καὶ μὴ κινέεσθαι Hipp. de Morb. Mul. II. 824. T. II. λῆγε γόων καὶ παῦε Epigr. Adesp. DCLXI. et maxime verba et nomina affectuum: ἥδεσθαι καὶ τέρπεσθαι Arist. Plut. 288. Artem. I. 79, 74. (12) ἥδονται καὶ γήθονται Sext. c. Eth. p. 710. ἥδεσθαι καὶ χαίρειν Demosth. 384, 20. γέγηθα καιὶ χαίρω E.Epicharm. Ath. VII. 236. χαίρει καὶ γγέγηθε Julian. Or. III. 122. D. Plut. de Is. c. 54. p. 178. Liban. Decl. • I. 257. Philo. deSacrif. Abel. p. 179. A. γηθοσύνης καὶ χαρᾶς idem de Plant. Noe p. 238. A. γήθους καὶ χαρᾶς Lucian .Salt. §. 9. πεφόβηται καὶ δέδοικε Plat. Euthyphr. 12. C. φόβοι καὶ δείματα Thucd. VII. 80. φόβος καὶ δέος Herodo. IV. 115. Hipp. de Morb. sacr. p. 607. T. I. et saepus Demosthenes v. Schaefer. T. III 477. φρίκη καὶ φόβος Plut. V. Pelo. c. XXVLII. et si qua alia animo commoto vel animi commovendi causa geminantur, δέρχθητ ἐ-ίδεσθε Aesch. Prom. 140. σκέψασθε καὶ θεωρήσατε Dem. 629, 26. v. rrueger. ad Phil. I. 3, 3. δέομαι καὶ ἀντιβολῶ καὶ ἱκετεύω lsaeus p. 26, 44. denique φονεύετε, καίνετε, ὄλλυτε Orest. 1302. ἴθι, ἵκου, ἐλθέ Aesch. Pers. 656. Neque ab affectu plane sejunctum est Homericum εἰ ἐλσοι καῖ̀ κοο, 4uo Aeiemidurus peoem. I.1. 309. ad. demonsirandum synonymorum pleonasmum utitur, sed otisa geminatio est ἥκει καὶ κατέρχεται Lucian.. Philop. §. 28. sumtum illud ab Aeschylo, quem Aristophanes: joculariter, serio et studiose Gelius defendit XIII. 24, 7. ὁρᾷ καὶ μλλέπει Plat. Legg. IF. 857. D. ἀλώνται κααὶ πλανῶνται Aelian. H. Ann. IX. 53. ἀλήτης καὶ πλάνης XII. 32. aliaque tautologiae exempla, quibus non ampliſicatur sententia sed oratio flt exageratior, modulatiorque. His operae est confcrre vocabulorum conjugatorum compositionem interdum paronomaiae caua quaeslam, primum verborum, προςκαθεδειται προͅεδρεύσει Demosth. p. 14, 15. ἐπιμελεῖσθαι καὶ τημελεῖν Plat. Legg. XII. 953.. A. στροβεῖ καὶ στρέφεται Julian. Or. II. 85. B. υἱοὺς ἐφύτευσε καὶ ἐξέφυσε Lesbonax Protrept. p. 171, 7. ἐρεσχελεῖ καὶ ἐρεθίζει Themist. XVIII. 224. A. deinde substantivorum: ἐπιβήτορες ἠδ’ ἐπιβῆται Orac. ap. Jo. Lydum de Mens. II. 5, 88. δαλοῖς καὶ δᾳσί Plut. V. Paull. Aem. c. XVI. ὡδῖσι καὶ ὀδύναις Themist. IX. 574. A. δορὰν καὶ δέρμα Philo de Anim. idon. sacr. p. 844. A. lentio adjccivorum ἄτιμ’ ἀτίετα Aesch. Eum. 363. διεσπαρμένους καὶ σποράδας Plut. de Def. Oracc. XXXVIIII. 362. postremo adverbiorum ἄνωθεν ἀνέκαθεν Aesch. Choeph. 421. ταχὺ καὶ ταχέως Arist. Eccles. 1211. quorum nonnulla viris doctis suspicionem glossae praebucrunt; pudor et pudicitia, fides atque fiduicia, sine modo et modestia 4). Alia non conjugata sed synonyma arbitrio quodam usus quotidiani coaluerunt, ut καινὰ νεά τε (ἄχη) Aesch. Pers. 663 · quod injuria sollicitari ostendit Themistii exemplum Or. XXV. 310. A. καινόν τι καὶ νέον, et latina novus ac reccens v. Docderlcin. Synon. T. IV. 95. contrariumque vetus atque antiquus, prisci et veteres, παλαιὸν καὶ ἀρχαῖον Lys. c. Andoc. 107, 51. ἀρχαῖα καὶ παλαιά Liban. Decl. T. I. p. 209. Aristot. Metaph. XII. 8, 744. E. 2) quorum nominum discrimen tradit Demetrius de Eloc. c. 175. p. 72. ἀρχαῖοι ἐντιμότερον ἢ παλαιοί, neque negari potest, 769 de vocabulis idem valere quod de foliis dici solet, ̈nullum unum alteri perfecte simile esse, sed hacc discrimina ple. rumque delitescunt. ltaque etiam Sophocleum illud βοτὰ καὶ λείαν, et quod infra légitur μῆλα καὶ ποίμνας v. 1061. δεσμὰ καὶ βρόχους Iph. T. 141. ad sententiae gravitatem vel evidentiam nihil conferunt. V. 148. Τοιούςδε πλάσσων. Affert hunc versum Suidas s. Ψιθυρίζει. Etym. M. 819, 2. κυρίως ἐπὶ τῶν ψευδομένων τὸ ψιθρίζειν λαμβάνεται. V. 151. Εὔπειστα λέγει. La. pr. H. Iarl. Jen. et duo Brunckiani εὔπιστα, a Brunckio et Porsono Adv. p. 183. probatum; ceteri εὔπειστα, quam lectionem exprimit Glossa εὐκόλως πειθόμενα. Id ego in Ed. Pr. recepi, quia ut ἄπιστα et δύςπιιστα dicuntur, quae natura sua a fide abhorrent, sic εὔπισταdici par est quae sua sponte et' per se probabilia sunt, εὔπειστα vero, quae facile alquibus persuadentur. Apparet autem famam, quae de Ajace increbuerat, familiaribus ejus tam non credibilem quam ab adversariiis cupide creditam esse. Adjeci in Aesch. Ag. 124. στρατόμαντις ἰδὼν δύο λήμασι δισσοὺς Ἀτρείδας μαχιίμους, legendum videri λήμασι πιστούς ut Pers. 55. τοξουλκΧῷ λήματι πιστούς, et Simonid. Epigr. XXXVII. εὐτόλμῳ φυχᾶς λαματι πειθόμενοι, id est, πιστεύοντες τῷ ἀφ’ ἑαυτῶν ἐψύχῳ, ut Thucydides loquitur II. 39. Haec. inEd. Pr. Nunc εὔπειστα ab omnibus receptum est, nec injuria; quanquam vocabula conjugata facile non solum a loquentibus sed etiam inter scribendum commutantur. Simplex πειστόν non in usu fuisse videtur, sed πιστόν dicitur etiam 'pro πιθανόν, ut Antiph. p. 122, 41. τοῦτο πιστότεον ἢ ἀληθέστερον σύγκειυται, ubi magis temporaria πεῖσις quam certa πίστις significatur. ΠΠειστικός vero saepius legitur Plat. Legg. IV. 723. A. Dionys. de Dinarch. I. 631. T. V. Sext. c. Rhett, p. 303. Heliod. II. 9. Dio Chr. XVIII. 481. quod ut Stephanns Xenophonti reddi 'jussit, Polluci IV. 21. Salmasius, Menandro Meinekius p. 202. ita erunt fortasse qui Stob. Ecl. 1I. 7. 236. Diog. IV. 12. Orig. c. Cels. IV. 411. F. VI. 676. F. Dio Chr. XVIII. 481. et quibuscunque loci π ιστικός legitur pro πειστήριος, πιθανός "), eandem medicinam adhibendam putent, facilem sane et probabilem propter iotacismi contagionem, ancipitem tamen, quia ὁ τὸ πιστὸν ἔχων vel παρέχων idem dici potest πιστικός, ad fidem faciendam aptus, et quia nomina ipsa πίστις et πιστός aa communi analogia dissident; neque enim πευστικ́ς et ἐπιληστικός cum πιστικός accurate congruunt. Apud Plutarchum de discr. adul. c. XXIX. τὸκακοηθὲς καὶ ἄπειστον, scribendum est ἄπιστον, et ap. Euclidem Stob. Flor. VI. 65. p. 86. ὁ μὲν ὕπνος ἐστὶν εὔπιστος καὶ ῥᾴδιος ἀποφυγεῖν, ὁ δὲ ἕτερος (θάνατος ἄπιστος καὶ ἀπαραίτητος, priore loco εὔπει στος, altero ἄσπειστος vel ἀπαράπειστος, ap. Aristot. Physiogn. c. V. 809, 36. δυσπαράπιστον mutandum in δυςπαράπειστον, nec ferri potest δυς-ανάπιστον, quod complues codd. exhibent Plaat. Parm. 135. A. Quod ad Aeschylii emendationem attinet, ei facile renuntiarem, si quis demonstraret, δισσός pro diversus dici. V. 151—153. Καὶ πᾶς — χαίρει — τοῖς σοῖς ἄχεσιν καθυβρίζων. Haec verba repetit Suidas s. κλύει. Hermannus χαίρει καθυβρίζων conjungit sublato commate. αθυβρίσας τοῖς ἄνθεσι Pbut. Symp. VII. Quaest. VIII. 4. τῇ θυσίᾳ Paus. IV. 27, 1. τῷ στρατῷ Herodo. I. 212. Simiiiter καταγελᾶν] cum dativo construitur v. Fisch. ad Well. IV. 192. V. 155. Οὐκ ἂν ἁμάρτοι. La. pr. et fortasse Suidae codex. ap. Pors. Adv. p. 184. ἁμάρτοοις, in quod Elmslejus conjectura deductus est, non animadverso, subjectum ipso participio significari, ut Hesiod. Opp. 12. τὴν μὲν ἐπαινήσειε νοήσας, id est, εἴ τις νοήσειε. Nec minus gratuita Wakefieldii conjectura Silv. T. III. 67. κατὰ δ’ αὖ τις ἐμου. EV. PR. V. 157. Πρὸς γὰρ τὸν ἔχοντ’ ὁ φθόνος ἕρπει. Hoc versu utuntur Schol. Thucyd. VI. 78. Schol. Pind. OI. VI. 124. Schol. Aristid. p. 111. ed. Fromm. Etym. M. s. Ἀμέγαρτον, Suidas s. Ἅείς et Φθόνος, Eustath. p. 92, 4. et cum sex seqq. Stobaeus Tit. XLIII. 18, 241. Πρὸς τὸν εὖ ἔχοντα subotitunt Simplicius in Epict. c. XXVI. 313. et Schol. Aesch. Suppl. 498. Praeivit Pindarus Nem. VIII. 37. ἅπτεται φθόνος ἐσλῶν ἀεί κ. τ. λ. En. Pe. V. 159. Σφαλερὸν πύργου ῥῦμα πέλονται. Suidas: 'Ρυῦμα φυλακή· χαλεπὸν πύργου ῥῦμα πέλεται, τουτέστιν εὐτελὴς (pchol. ἐπισφαλής) φυλακὴ πόλεως. Imo nihiu iud significat quam simplex πύργος. Alcaeus ap. Schol. Aesch. Pers. 349. (Matthiae Fr. XIII. 21.) ἀνδρὲς γὰρ πόλεως πύργος ἀρήιος, pro quo πύργοι su'stitunt Schol. Oed. T. 60. et Liban. Decl. T. II. 288. EV. PR. Hermannus secundum Scholiastam interpretatur munimentum ciditatis, quod amplecterer si πύργων scriptum esset; ut nunc est, πύργου ῥῦμα non aliter dici videtur quam ἀσπίδος ἔρυμα Ipe. A. 189. et cauda sciuri σκέπας αὐτορόφοιο μελάθρου Opian. Cyn. II. 58. hoc st, περιφραστικῶς. Homo autem , qui tarris instar alios protegit, et ῥυμα πῦγου sive πυργοειδές vocari potest, hoc est, tutamen, quale turres praebent, ein Thurmschuts, nec minus apposite πύργος ἐρύματσς, ein Schutsthurm ; illud proprie, ut delicata vestis στολὶς τρυφῆς, hoc ex metonymia,, ut Aegisthus a Clytaemnstra dicitur ἀσπὶς θράσους Agam. 1438. Ajacem ipsum Homerus πύργον Achacorum vocat Od. XI. 56. 4uou Eustathio p. 105, 11. πυργοειδὲς ἔρυμα interpretatur. V. 160. 161. Μὰ γὰρ ὑπὸ μικροτέρων. Sntentiam hujus loci adumbravit rhetor in Thessali Presbeut. p. 846. T. III. ἑτέρως ἕτερα ἡ τύχη ταχύνει (fort. κρατύνει) καί ποτε μικρῶν μεγάλοι προςδεήθησαν καὶ οἱ) κάρτεροι δι’ ἀσθενείας σωτηρίας ἔτυχον, et Clemens Ep. ad Corinth. l. c. 37. p. 27. in Bibl. Gall. T. I. οἱ μεγάλοι χωρὶς τῶν μικρῶν οὐ δύνανται εἶναι, οὔτε οἱ σμικροὶ δίχα τῶν μεγάλων· ejusdemque obscura memoria düctus Nicolaus verba Thucydidis I. 76. τὸν ἥσσω ὑπὸ τοῦ δυνατωτέρου κατείργεσθαι, Sophocli tribuit Progymn. c. IV. 282. T. 1. ubi mendose editum κατειργάσθαι. Pro μικροτέρων cod. Tricl. μικρωῶν. V. 165.166. χ̓μεί͂ς ἀπαλέξασθαι σοῦ χωρῖς, ἄνξ. Hos v. affert Suidas s. Ἀπαλέξασθαι, tangit Zonaras T. I. 2 anrniees: i ie Ea. Eoc. 655, 27. ξασθαι ἀντὶ τοῦ. ἀπαλεξΤήσασθαι παρὰ Σοφοκλεῐ. lilmum ἄναβ Triclinio prosripiom deest in codd. et Euit. hujus familiae, revocatum ab Heathio et Dawesio Misc. p. 224. ED. PR. V. 167. Ἀλλ’ἀπέδραν, affert Thomas M. s. πέδραν. Ey. Pe. V. 168. 1695. Παταγοῦσιν ἅτε πτηνῶν ἀγέλαι, μέγαν ἀιγυπιὸν δ' ὑποδειίσαντες τάχ’ ἀν πτήξειαν ἄφωνοι. De his summa riticorum dissensione certatur. In codd. et Edd. vett. legitur αἰγυπιὸν ὑποδείσαντες, apposita stigme perfecta, sic ut hoc ad ἀγέλαι referatur, quod notum est nesis genus. Praeterea ἄπερ pro ἅτε exhibet La. in lemmate Schol. Brunckius Dawesium sequens post ἀγέλαι colon posuit, versumque proximum addits δ' sequenlibus adnexuit. Toupii emendatio ad Suid. T. III. 23. παταγοῦσιν -σ ὑποδείσαντες probata Porsono Append. T. IV. 46. sed naturae contraria est, nam aves hominesque metu perculsi strepunt. Heathios αἰγυπιόν γ’ scrii jussit, Burgsessius Mis. p. 386. vnati aliuil sueser susecei IG. sehanicers μέγαν αἰγυπιῶν sccibtt, Lachmaannus de Syst. p. 28. posl αἰγυπιόν ylene interpungit.) Eo. Pe. Haec omnia jam desunt praeter Dawesi correcionem, quanm Hermannus sequtus es, egoque recei sed mutata inlerpuntione; nam senteniarum series haec esse videtur, quam Tricilinius indicadi: Sraeeci te sermomius diferrnnt v. 104.,, me9ue no sine te hoc coercere possumus v. 166., si tamen derepente yrodires, timide, velut conspecto quuiture aues, qui nunu alnnte te voniterantu, ἀλλὰ πτήξειαν ἀν, εἰ σὺ φανείης, οἱ νῦν θορυβοῦντες σοῦ ἀπόντος. Toc gostremum (ὅτε γὰρ δὴ τὸ σὸν ὄμμ’ ἀπέδραν) qum poela interposiset, intulit particulam δέ vel ad redorniendun ἀλλά, vel ob interpositum παταγο͂σι. V. 170. Τάχ’ ἂν ἐξαίφνης Wyttenbanhius · sldve qis alius in Bibl. Crit. II. P. II. 42. τάχα δ’ correrit cntra sententiam. Hermannus post ἐξαίφνης comma posuit ut hoc cum πτήξειαν conjungatur; quín cum εἰ φανείης coonjungi possit, dubitati non patitur Hippocratis loccus si'rilimus in Epist. ad Philop. T. I. p. 14. δχῶες — θορυβοῦνες καὶ στασιάζοντες, ὁκόταν ἐξαπιναίως ἡ δέσποινα αὐτοῖς ἐπιστῇ, πτοηθέντες ἀφησυχάζουσι. V. 171. Σιγῇ πτήξειαν ἄφωνοι. Pidnarus Pyih. IV. 101. σιωπᾷ ἔπταξαν ἀκίνητοι, quo rebutatur Wakebrel̈tii eomentum Silv. T. III. 25. φρίκ̔ͅ πτήξειαν. Ed. Pt. In vegsu poetae lyrici ap. Herodian. π. χιον. λ. p. 23, 10. ὄρνιθες ἀετὸν ἐξάπτησαν φανέντα, sccibendum vídetur ἐξέπταξαν, consternatae sunt. v. 175. Ἶ ρΈ σε αυροπόλα Διὸς Ἄρτεμις.. Ve Dianae solemmaibus fanalicis multa dixi in Aglaoph. p. 1089. impgcimisque illam, quae Tauricae et Tauropolae cognomen habet, bacchantium ritu p̈̃opiiatam esse demonstravi p. 290. q. unde apparct, cur ab ea potissimum hoc loco furoris causa repetatur.̂. In proeccdosi autem, ne quis ex Eur. Ie. T. 1457. Ταυρόπολος huc inferret, femininum non solum ve) terum Lexicographorum auctoritate confirmavi, sed etiam alia dearum epitheta mobilia attali, paetim a nomine et verbo eomposita Ἡριπόλη 4) Γοργοφόνη (Aristoph.) Θηροφένη (ltheognas) Ἱπποσόη (Pind.) Δημήτηρ πολυφόρμη (Hesio.) κοῦσα ἀχρονόμη Melaas. Anth. VI n. 169. Ἕσα ͂̔νιόχῃ Paan. 1B2 3, 4. parrim a vecbo et nomine 8οβεσιστράτῆ] Areconh,) Δ̓γερσμάκο Aett.. Pal. VII. n. 122. Ἑγρεμάχη (llon. H.) Ἀγησιδώρα 2Piiut. et Alatpsir-] Σωωδίνα Ἄρτε)tε luseript. Bocot, n, 1595. quae cadem vulgpo. Aυσιζώνη awpelatur et Προτογόνη, garim dunbus noninibus constaniia Φοίβη χρυσομίτρη Oppian.Cyn.II.2. Λυγοδέσμα (Pa.s) μοπάτρα (Solonk) Ἀλκιμάχη Anth. Pal. VI. n. 124. στοβούλη (Plut.) etc. quae sive nomini deae proprio cta sunt sive absolute posita, eodem loco censeri solent, mulierum nomina propria, ΑἈστυνόμη,Ἡγησάνδρα, Δεινοβία, Εὐρυδίκη etc. Atque hanc mobilitatem poetarum arbittrio particopnt nonnunquam epitheta, quae non proprie praecipue alicui tribuuntur, sicut Homerus bis quidem πολυφόρβου πείρατα γαίης (Il. XILV. 200. et 301.) semel i autem γαῖαν πολυφόρβην χερσὶν ἀλοία IX. 586. ratione aut nulla ductus aut (ne nostram inscittiam aliena culpa te, gamus) nobis inexplicabili; nam si quis ita dicat, πολυφόρβης πείρατα γαίης deterius sonare quam ὁμοίης ἔμμορε τιμῆς, nugabitur. Sed hoc fortasse imitatus Anth. VII. 698, 5. παμφόρβη χείρ usurpavit. Apud Hesiodum duo ejus generis exempla reperiuntur ὀρθρογόη et δειπνολόχη, hoc parasitae, illud hirundinis epitheton; Andromachus in Galeni Ther. p. 36. T. XIV. hydrophobiam dixit κυνὸς ὑδροφόβην γενύων λυσσῶσαν ἐριννύν, τοδόκην κοιτίδα Anth. Pal. VI. n. 254. quod si quis substantiva esse dicat per appositionem juncta, non temere assentiar; in Varronis autem testimonio de R. R. II. 5, 5. α quo eas (apes) βουγόνας appellant, dubitari potest an nomen graecum mendase scriptum sit.. Euripidi Hel. 167. θεᾶς Νηρῇδος ἐκγόνη κόρη, Matthiae ἔκγονος retituit, vere fortasse, ‘sed barbarum illud dici nolim; nam ἐγγόνη, προεγγόνη, διςεγγόνη, in communi usu versantur eademque libertate gaudent qua ἀνδραδέλφη, γυναικαδέλφη, πατραδέλφη. Illis accedit ὀφιοκτόνη, scolopendrae genus, Dioscor. de Best. Venn. V. 67. et quae ab alio genere verborum et ab alio tempore composita sunt χαμαιτύπη,, ποδοκτύπη, ποντοκύκη 2), comice fictum αἰνοκάχλλη, Poll. VI. 21. laco. nicum ὀπιτθοτίλα, postremo χειρομάχα heteaeriae Milesiae nomen Plut. Quaest. Gr. c. XXII. 394. unde Eustathius Opusc. XXIV. 244, 87. χειρομάχα πληθυύς lucratus est. Haec omnia ex epithetis communibus facta sunt propria, eoque etiam accentum substantiivorum acceperunt, αἱ ὀρσοδάκναι Aristot. H. An. V. 17. (19.) 11. αἱ γεγωνοκῶμαι Etym. M. p. 227, 24. Eustath. p. 909, 7. His quae olim addidi adjecttivorum ordinariorum motionis exempla, ea quia nimis in latum crevere, in alium locum transtuli. V. 176. Ἤ πού τινος νίκας ἀκάρπωτον χάριν, ut Choeph. 40. τοιάνδε χάριν ἄχαρίν μ’ ἰέκλει et Plat. Legg. IX. 853. E. ὧν δὴ χάριν οὐκ ἄχαριν λέγοιμ’ ἂν νόμον etc. Pro ἤ που scripsi ἦ που, id est ἴσως, εἰκότως. Primum chorus in Dianam suspicionem confert ἦ ῥά σε Ταυροπόλα iraeque ejus causam comminiaecitur certe ob victoriam non remuneratam irata, sive ea victoria bellica fuit, sioe venatoria. Itaque sequens ἤ ρα suum et proprium locum obtinet in exordio enuntiati secundarii. V. 177. 178. Ἤ ῥα κλυτῶν ἐνάρων ψευσθεῖσα δώροις εἴτ’ ἐλαφηβολίαις. Sic omnes codd. et Edd. Leccapenus in Matthaei Lectt. Mosq. p. 79. Βεύδομαι, ἀποτυγχάνω, συντασσόμενον γενικῇ· Σοφοκλῆς Ἦ ῥα (sic) κλυτῶν ἐνάρων ψευσθεῖσα δώρων, qui sive sic scripsit sive ἀδώρων, a vero aberravit. Biclianius πρώτον μὲν εἰς αἰτιατικὴν συνέταξε ψευσθεῖσα χάριν (sic et Neuius construxit) εἶτα πρὸς δοτικὴν ἐπλαγίασε, ψευσθεῖσα δώροις, qui exemplum a Polyb. III. 16, 5. διεψεύσθησαν τοῖς λογισμοῖς, similibusve locis sumsisse videtur ad probandum parum idoneis. Hermannus δώροις et ἐλαφηβολίαις cum ὥρμασε junxit; instigavit te decepta, ob dona a spoliis vel ob venationem. Nos ceteri sequti sumus Stephani emendationem εἴτ’ ἀδώροις. Pro εἴτ’ quum Musgravius adscivissct ἠτ’, quod in Bar. B. et Dresd. A. legitur, uumque Bothius dubitasset adeo an ἤ et εἴτε jungi non possent, in contrarium attuli Eur. Alc. 114. ἢ Λυκίας εἴτ’ ἐπὶ τὰς Ἀμμωνιάδας ἕδρας, Iph. T. 273. εἴτε Διοςκόρων ἢ Νηρέως ἀγάλματα, Plato Legg. IX. 862. D. εἴτε ἔργοις ἢ λόγοις et similia Eur. Hipp. 142. Strab. VII. 236, Athen. XIV. 648. D. cf. Schaefer. Melet. p. 5. = Sonhocles vel sic seribere potuisset ἐνάρων ψευσθεῖσα εἴτε δι’ ἐλαφηζολίαν, vel hoc modo ἦ φ̔' ἐνάρων ἐψεύσθο; ἦ ῥα δι’ ἐλαφηβολίαν; ut Hippocr.s Epidem. VI. 594. T. III. οἷσιν ὁ σπλὴν κατάῤῥοπος, καὶ χεῖρες θερμά· ἦρα διὰ τοῦτο λεπτὸν τὸ αἶμαι καὶ φύσει τοιοῦτον ἔχουσι; pro quo ἄ́ρα ὅτι scribitur in Galen. Comment. T. XVII. P. II. p. 41. sq. Ne tamen α a Lecapeno reponatur, obstat praegressum ἦ που. Nomine ἔναρα praeter Sophoclem nullus Tragicorum usus est; σκῦλα et λάφυρα appellant. V. 178. Ἢ χαλκοθώραξ, ἤ τιν’ Ἐνυάλλιος ἔνων. Sic codd. et Edd. omnes. In Schol. Cod. Jen. ὁ ἀλκοθώραξ, ab Erfurdtio reciptum ; Brunckiao ἤντιν’ eldti ex Johnsoni conjectura; Reiskius σοί τινν, Musgravius μήτιν’, Hermannus olim ad Hec. 90. ἦ τιν̀, nuper vero Elmslejum sequens εἴ τιν', nam ἥντινα pro ἡντιναοῦν a Sophoccis suetudine alienum videri; idque ita interpretatur ἔχων, εἴ τινα εἶχεν. Equilem praferrem cum verbo rio conjunctum ἢ εἰ Ἄρης ἐτίσατο λώβην, aut Mars, forte, ultus est injuriam; id enim in dubio erat, Marsne an alius quis Ajacem infatuasset; sed hoc posito vix poterat εἴ τινα μομφὴν εἶχε. gi Johnsoni lectio probatur, hoc pacto resolpenda est sententia ἦ ὁ Ἄρης ἐξέμηνεν αὐτὸν ὀργισθεὶς δι’ ἥντινα δὴ ὀλιγωρίαν τῆς Platonis loco Hipp. M. 282. D. πλέον ἀργυρίου ἢ ἄλλος δημιουργὸς ἀφ’ ἧςτινος τέχνης, Neuius quoque usus est. Paus. II. 9, 7. τόπον ὅντινα εἰπών. Lucian. §. 16. ἥντινα τὴν καταδίκην ἐκτελουῦσα. Aristid. T. I. τὰ ἐν οἷς τισι τοῖς καιροῖῖς. — Pravam lectionem ἢ χαλκοθώραξ, ἤ τιν’ Ἔνάλιος, Scholiastes Rom. explanat: δια-στέλλει τὸν Ἄρεα ἀπὸ τοῦ Ἐνυαλίου ὡς ἕτερον δαίμονα ὑπουργὸν τοῦ μείζονος καὶ δῆλον ἐκ τῶν συνδέσμων · δηλοῦται γὰρ ὁ Ἄρης ἐκ τοῦ χαλκοθώραξ. Sane Athe nienses diversum a Marte Enyalium coluisse tradit Schol. Ven. XVII. 211. Aristophanem fortasse sequutus Pac. 457. vel jus jurandum Epheborum Aticorum: ἵστορες θεοὶ, Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, in quo qum singuli singuls nominibus noncupentur dii Ἐνυάλιοος non potest pro epitheto Martis haberi ut ap. Plut. Praecc. Polit. c. V. 145. T. XII. Ἄρεος Ἐνυαλίου καὶ Στρατιᾶς (sic) Ἀθηνᾶς, et in Inscript. Hermionensi · N. 1221. ἱερεὺς Ἄρεως Ἐνοιαλέου (sie). Apud Aristophanem tamen dubium est, utrum diversi dii an diversa ejusdem dei epitheta significentur; ac si meminerimus, cum nominum diversitate saepe conjunctam fuisse diversitatem sacrorum, eadem dubitatio ad sacramentum aiticum transferri poterit. Etenim ut Mercurius Ἡγεμόνιος ab aliis propitiatus est et alio ritu atque Στροφαῖος et Ἐμπολαῖος, neque Jovis Hercei, Averrunci, Statoris, eaedem fuere cerimoniae sed maxime diversae, ita suspicari libet Martem et Enyalium, quorum nomina apud Homerum, Hesiodum, Archilochum et plerosque alios indiscreta sunt, a veteribus non naturae sed sacrorum causa distinctos fuisse idque speciem praebuisse diversorum deorum, sicut Augustus, quum dedicatam in Capitolio aedem Tonanti Jovi assidue frequentaret, somniavit queri Capitolinum Jovem, cultores sibi abduci Sueton. Aug. XCI. 4. quorum non puto. oblitum esse Varronem, quum illos trecentos, ut Tertullianus ait, introduceret Juppiteres. Enyalio Polemarchus quotannis sacra faciebat Poll. VIII. 91. Anecd. p. 290. suovtaurilibus fortasse, si Hesychii Glossa Τρίκτειρα ἡ τριττύα, θυσία τῷ Ἐνυαλίῳ, ad Athenas pertinet eidem ephebi Spartani in Phoebaeo noctu canes immolabant Paus. IIII. 14, 9. templum Enyalii in Salamine condidit Solon Plut. V. Sol. c. IX. aliud in Megaride situm memorat Thucydides IV. 67. Hesychiu Ἐνηλίαξις (Ἑνυαλίξις)) ἑορτὴ τοῦ Ἐνυαλίου, et Ἐνιηλίζειν, τὴν ἐνυάλιον ἑορτὴν ἄγειν, nisi potius intelligi debet barritus, quem pugaam inituri τῷ Ἐνυαλίῳ ἀλαλάζειν vel ἐλελίζειν 10 dicuntur Nearch. Peripl. p. 9. Arrian. I. 14, 10. cf. heim. ad Julian. l. 233. Jungermann. ad Poll. I. 163. ad Heliod. p. 163. Ac fuisse etiam, qui nomen illud a praepositione compositum crederent, colligas e Suidae testinonio Σάλιος πολεμικὸς καὶ Ἐνυάλιος. Plerique tamen vel verbo obsoleto ἔνω, unde αὐτοέντης, repetunt vel a maire Enyo Schol. Ven. V. 333. Lexicon περὶ πνευμ. p. 217. Ἐνυὼ, ἐξ ἧς καὶ (Διὸς) Ἐνυάλιος ́Ἀρης. Etym. Gud. p. 188, 2. οἱ δὲ Διὸς καὶ Ἐνυοῦς τὸν Ἄρεα. Enyo Junonis (Hoplosmiae, puto) epitheton fuisse affirmat ad Lyc. 462. et Chil. XII. 793. Enyalium vero Thraciae regem a Marte occisum Arriano auctore prodit. Sed veteres ap. Eustath. p. 944, 55. Saturni ej Rheae filium ciunt, quod fortasse Scholiastam movit, ut Martem illius alministrum et dignitate inferiorem diceret; alii contra Enyalium Matis paredrum perhibent, παρέπεσθκι αὐτῷ Ἐνυάλιον, ὡς Ἀθήνῃ τὴν Νίκην καὶ Ἀρτέμιδι τὴν Ἑκά-την Etym. Gud. p. 188, 12. Postremo, rerum romanarum scriptores graeci Maren Quirinum Ἐνυάλιον v. Dionys. II. 48. Polyb. III. 25, 26. nihil aliud videntur praeter ' opportunam nominum diversitatem. Sophocles h. l. intellligi voluerit, apertum est, quum κοθώραξ nunquam sic ut Ἀργυρότοξος vel pro nomine proprio poni soleat. V. 180. Μομφὰν ἔχων ξυνοῦ δορός indignatus auxilium vel repudiatum ab Ajace (ut Minervae opem abnuit v. 771.) vel (ut modo Dianae offensam conjectabant) non remuneratum. Hic si cui minus veri simile videatur, Marte Ajaci adversus Trojanos optulari voluisse, quanquam ille ‘ἀλλοπρόςαλλος fuit, id referendum est ad expeditionem adversus Teuthrantem aliosoc vicinorum susceptam. ter apud Tragicos reperitur hic et Aesch. Sept. 379. Suppl. 370. Sophoclem ξυνῶνα τὸν κοινωνόν dixisse Photius auctor est. V. 183. 184. Οὔποτε γᾶρ—ἔβας. Hos versus aftert Suidas s. Ἀριστερά et Δεξιά, ubi ἔβης legitur, et s. -ρενόθεν, ubi ἔβας, eosdemque Zonaras T. I. 304. Paricdulam ἄν hic omissam non esse, adversus Thierschium ostendit Mehlhornius ad Anacr. p. 236. V. 185. Τόσσον ἐ̓ν ποίμνις πιτννῶν. Suidas s. Φρενόθεν et plerique codd. τόσον ἐν ποοίμναισι. Τόσσον legitur Aesch. Ag. 140. βαρίδεσσι 551. μερόπεσσι Suppl.. 79. κτίσσας 337. ὀλέσσας Aj. 390. ἔσσεται Pers. 119. πρόσσω Alc. 914. Ev. Pr. Hujus geminationis exempla avcumularunt Wellauerus ad Ag. 138.. et Monckius ad Alc. 234. Hermannus post τόσσον, quod cum ἔβας jungit, comma posuit. Πίτνων Dindorfius pro πιτνῶν. V. 186. Ἥκοι γὰρ ἆν θεία νόσος. Suidae Edd. vett. s. Θεόσεπτος pro ἥκοι exhibent ἥκει. Ven. omttit ἄν. Ex seqq. Suidas s. Φάτις excerpsit ἀλλ’ ἀππερύκοι Φοῖβος Ἀρ γείων φάτιν. V. 188. Εἰ δ’ ὑποβαλλόμενοι — βασιλῆς aftert Suidas s. ΣὙποβαλλόμενοι. Duo Lips. οἱ δ’plerique βασιλεῖς, Dresd. A. βασιλῆς. Tricinius: τοῦτο ἀττικῆς ἐστι διαλέκτσυ, τὸ τρέπειν τῆν εἷ εἰς ῆ, οἱ βασιλῆς γγὰρ λέγουσι καὶ οἱ ἱππῆς, quippe ex βασιλῆες contractum, cujus formae exempla praeter numeros dactylicos Phoenn. 836. admodum suspecta sunt: ηρῆος (fort. Νηρέ) Iph. A. 1057. βασιλῆες Electr. 877. Androm. 1024. τοκῆες Pers. 581. Agam. 757. Ev. Pr. In plerisque horum locorum recentiores Critici suspectatam a me scripturam mutaverunt alii oh alias rationes; de paucis adhuc discrepant. Sed quod olim ratus sum, nominativum istorum nominum ex ἐς contractum v. Anecd. p. 1190. Etym. p. 473, 43. sine jota scribendum esse, hodie inter plerosque convenit v. Poppo ad Thuc. II. 9. Schneider ad Plat. Civ. T. I. p. 157. Rueckert. al Symp. p. 127. itaque Hermannus et Dindorfius scripserunt βραβῆς Agam. 220. Soph. El. 690. et 701. Orest. 1650. βασιλῆς Pers. 25. et 44. Φωκῆς Soph. El. 1106. et 1441. ἱππῆς Eur. Suppl. 666. σφογῆς Androm. 1111. saepe secundum codices nec raro contra eos. V. 190. Ἢ τᾶς ἀσώτου Σισυφιδάν γενεᾶς. Hunc versum proferunt Suidas s. Ἄσωτος et s. Σίσυφος, atue p. 1701, 59. Subjecti si quis certum nomen requirit, proximum est ἔκγονος, quod praemonstratur ipsa mentione τῆς γενεᾶς, ut Eur. Cycl. 41. πᾶ δή μοι γενναίω μὲν πατέρων, γενναίων τ’ ἐκ τοκάδων, videlicel sive γεννήματα. Arist. Ach. 549. ἀλλ’ ὦ τηθῶν των scil. θρέμματα, quanquam alii ἀνδρειοτάτη praeferunt. Hermannusβασιλεύς supplet, quod ἀπὸ κοινοῦ τοῦ commode repeti potest; sed quae Bernhardy Synt. p. 144. confert, dissirillima sunt. Lachmannus de System. p. 147. pro ἠ. pooi μή cum suquentibus cocinuandum : Μἠ μὴ μή μ’ ἄναξ κακὰν φάτιν ἄρῃ, famam ab Uliixe sparsam ne suscipias. Nec veteres inoffensi hunc locum praeterierunt. Schol. Jen. τινὲς προςτιθέασι τὸ ἄρθρονἐν τῇ συντάξει, οὕτω λέγοντες, εἰ κλέπτουσιν — οἱ βασιλεῖς καὶ ὁ ἐκ τῆς Σισυφιδᾶν γενεᾶς — καταγόμενος, quod qui scripsit incertum est utrum articulum extrinsecus, ut Trillinius ait, adsciverit, an pro καί legerit χη. Romanus γράφεται, inquit, Σισυφίδα, qui si genitivus qui Sophoclem pro primitivo patronymicum crederent, ut Ἡρακλείδης dicitur pro Ἡρακλῆς Eustath. 989, 4. Σιμιχίδης pro Σίμιχο aliaque v. Aglaoph. p. 982. sed ſieri ut veterum Criticorum aliquis, qui genitivum explicare nesciret Σισυφίδας scripserit vel Σισυφίδα nominativum aeolicum esse putaverit, quali olim legebatur in Eur. Bacch. 95. Κρονίδα pro Κρονίδας. Ulixem Sisyphi ex Anticlea filium esse prodidit Aeschylus in Armorum judicio Fragm. CLXI. alii Anticleam ab Autolyco, Sisyphi in omni astutia aemulatore, vel ab Autolyci flio Aesimo progenitam ferunt v. Sluiter. Lect. Andoc. p. 8. et Aglaoph. p. 1306. (ubi quae de Sinone dicta sunt, correxi alibi) Autolycum vero Mercu-. rii filium Paus. VIII. 4. a quo deo nonnulli etiam Laertis genus repetunt v. Schol. Ven. II. 173. Nimirum credibile videbatur, deos atque homines calliditate pares naturae vinculo conjunctos fuisse. V. 191. Μή μή μ’, ἄναξ. Cod. Γ. μή μ’ ἄναξ. Suidas s. h. Μή μοι μ’ ἄναξ, τὸ πλῆρες μὴ μή μοι, sed cod. Suidae Leid. μὴ μή μ’ omisso adnotamento. Hermannus, qui dativum μοι elili posse negat, μή με κακὰν ἅρῃ ex synchysi constructionum ortum esse statuit, tibi malum in me opprobrium contrahe. Crebrum est μή μή μοι σύγε, praesertim ante imperativum λέγε vel additum vel suppressum v. Heindorf. ad Protag. 318. B. ad Lucian. Philopatr. . 7. neque incredibile mihe visum, Graeecos illum dativum ex crebro usu auribus inhaeet saepe φράσεως ἕνεκα adlitum, interdum brevius obscuriusque pronuntiasse, ut τί μ’ οὐκ ἔδωκας χρυσὸν ἢ πάλμυ Hippon. Fragm. Il. μή μ’ ἁνάλυε τὴν εὐχήν Lucian. Navig. §. 21. p. 174. T. VIII. Sed e Traquae afferuntur hujus elisionis exempla, pleraque incerta sunt. Iph. A. 814. Μυρμιδόνας ἴσχον οἵ μ’ ἀεὶ προςςλέγουσν, Ἀχιλλεῦ — accusativus esse videtur a suspensus, ut προῆσθαι cum hoc casu construitur Ag. 834. ἐπικαθῆσθαι Dionys. Antt. I. c. 11. προςκαθῆσθααι v. Wesseling. ad Diod. T. I. p. 602. [Matfortasse rectius putataccusativum μ’ a verbo λέγουσι Eundem casum esse Androm. 6889. ταῦτ’ εὐφρονῶνν σ' ἐπῆλθον, apparet ex Iph. A. 349. ταῦτα μέν σε πρῶτ Pro ἐγώ σ', ἵν’ ἁγὸν βωμὸν ἐκλίπῃς θεᾶς, παιιδὸς θάνατον, ᾧ σ' ὑπήγαγον Androm. 427. ἔγωγ', pronomine omisso, quod supervacaneum verba ᾧ σ’ ὑπήγαγον [sic nunc editur]. Ceteri loci, uos Brunckius vro elisione affert ad Bacch. 737. et 1203. plane ad rem non pertinent; sed haeret adhuc Bacch. 820. χρόνου δέ σ’ οὐ φθονῶ. Dipthongos autem, quibus verbi passivi personae terminantur, elidi pluribus exempli potest: ἀέρομ' Teach. 216. serxatum ab Herob elatiorem cantici sonum, et in eodem genere darσώζετ’ Herc. 418. φέρετ' Ion. 1055. ex quo in Asech. 9140. (897.) ἔχιδνα δ’ ὥς με τί ποτ’ ἐνδακοῦσα, ὥς μεθέπετ’ sed male στατίζετ] scrilitir Alc. 90. et κεῖτ' Iph. T. 166. ln diverris haec leguntur: βούλομ) Iph. A. 407. pro quo nunc alia e Plutarcho subest lecciio, λειφθήσομ’ ἤδη Phll. 1071. ubi λειφθ́δή repount, μνημονεύσεθ’ ἡ χάρις Herc. 3 corectum nunc exemto articulo, quem codd. omittunt; rstant βούλετ’ Eur. Fragm. LXXVIII. N. 48. Dind. πέπυσμ’ Iph. A, 1141. πέπεμπτ Sept. 475. quorum correctio successit; infinitivorum haec sunt exempla: ἔσεσθ’ Prom. 841. nuper codicum ope emendatum, σώζεσθ] Iph. T. 679. θεᾶσθσ' Fragm. Oedipg. v Uf. quibus ali aliter melentur. diphthongum finalem nominativi pluralis elidi posse falso creditur; nam in Herc. 858. ἥλιον μαρτυρόμεσθα δρῶσ’ ἄ δρᾷν οὐ βούλομαι, et Ion. 1261. διωκόμεσθα ψήφῳ κρατηθεῖσ’ uterque numerus confusus est, quod fit diversas ob causas. Primum numerus mutatur in enuntiato adjuncto, εἰ κωλυόμεσθα μὴ μαθεῖν ἁ βούλομαι Ion. 391. quod Heradianus de Fig. p. 48. et Schol. Ven. N.257. conferunt homerico κατεάξαμεν ὂ πρὶν ἔχεσκον, neque abstinent hac enallage scriptores numeris soluti, Pausan. VIII. 6, 1. ἂ εὕρισκον, ἀποθησόμεθα. Aliis in locis syllepsis obtinet, ut Philoct. 646. χωρῶμεν (ἐγὼ καὶ σὺ) λαβὼν ὅτου σε χρεία ἔχει, quod cum dissimillimis nit Eustathius p. 236, 38. [alia addidit Elmslclus ad Med. 552. cf. Matthiaee ad Ion. 254.] Ab hoc differt paullum, ex pluribus una appellatur persona priimaria, Ζεῦ πάτερ, εἰ μ’ ἐθέλοντες ἤγετ’ ἐμὴν ἐς γαῖαν Od. XIX. 98. quod ab Eustathio συλληπτικόν vocatur p. 1885, 5. et est huic generi subjectum sed magis tamen ad schema κατ’ ἐξοχην inclinat, velut si vocativo singularis utuntur qui complures quidem simul sed unum eorum praecipue alloquuntur, προςέλθετ’, ὦ παῖ Oed. C. 1104. μῆτερ, εἰςηκούσατε Iph. A. 1368. οὐδ’ ὑμᾶς, Πολύδευκες, ὑπέτρεσε Callim. Fr. LXXI. ἀνάβηθι δεῦρο Λίπαρε καὶ Πυθίων καὶ ἀπόδοτε Aeschin. Fals. Leg. 362, 143. ἆρα γ’ ῶ τᾶν, Cratin. Fragm. X. 75. ὦ σχέτλι’, ἦ τολμήσετε Phloct. 369. quod Gotetllingius ad Theodos. p. 216. perperam ὠ esse censet. Similiter εἶπε ad plures pertinet v. Heindorf. ad Protag. p. 469. Matthiae ad Orest. 1236. et Winckelmann. ad Euthyd. pp. 45. Audacius Pindarus numeros impliouit Ol. XIV. 20. ὠ πότνι’ Ἀγλαία, ριλησίμολπέ τ’ Εὐφροσύνα, θεῶν κρατίστου παῖδες, ἐπάκοος γενοῦ, Θαλία τε ἐρασίμολπε, ἰδοῖσα τόνδε κῶμον. Sed in Euripidis unde progresi sumus, διωκόμεσθα κρατηθεῖσα, construcio est, quae dicitur, ad sensum, ut Iph. T. 349. ἠγριώμεθα δοκοῦσα, multioque aliis locis. Haec paucis excepiis in Ed. Pr. scripsi ad h. v. et ad v. 197. Rem ipsam copiosius traclavit Kuehlstaedtius in. Observ. Crit. p. 26. sq. V. 192. Ἔθ’ ὧδ’ ἐφάλοις κλισίαις ὄμμ’ ἔχων, idess,, ne semper ad litus desideas. Horat. III. Od. 20. eripe te morac; ne semper udum Tibur et Aesuluee declive contemperis arvum. Ὄμμα ἔχειν ἐς τί Proculus H. in Ven. III. 9. ἐπὶ τινί Apollon. Ag. 445. Ergo Musgravii emendaitio ἀφανὲς κλισίαις, non minus gratuita est quam Reiskiana λισίαις ἐμμένων. Ev. Pk. V. 193. Κακὰν φάτιν ἄρῃ. Sic codd. plerique et Ald. ἄρης et ἄρῃ:Ric. Aug. B. Dresd. A. et Suidas s. Μή μοι. Hesychius vero Ἀρῇ, λήψῃ, οἴσῃ· Σοφοκλῆς Αἴαντι αροτιγοφόρῳ. Schol. ἄρηη καὶ περιποιήσῃ, ἤτοι ἐπάρρῃς,. αὐξήσῃς ἀπὸ σοῦ (scr. ἐπὶ σουῦ). EB. Pa. V. 194. 195. Ἀλλ’ ἄνα σχολῇ. Hos versus Suidas Ἑδράνων in brevdius contraxit Ἀλλ' ἄναξ (sic etiam Mosq. )) ἑδράνων ὅπου μακραίωνι στηρίζῃ σχολῇ. Etym. Gud. 36, 37. ἀλλ’ ἄνα, ὁ ἀλλὰ σύνδεσμος, ἄνα δὲ εὐθεῖα ὁ ἁναξ. Recte Suidas s. Ἄνα et Eustahius p. 75, 9. ἀλλλ’ ἅνα ἐξ ἑδράνων pro ἀνάστηθι acitpiunt. Στηρίζει La. pr. μακραίωνι σχολᾷ Suidas ex h. l. notavit. V. 196. Ἄταν οὐρανίαν φλέγων — affert Suidas s. Φλέγων. Schol. Barocc. μεθυπαλλαγή ἐστι τὸ σχῆμα ἐνταῦθα· τὸ μὲν στηρίζῃ ῥῆμα ἀντὶ μετοχῆς λάμβανε, τὸ δὲ φλέγων μετοχὴν ἀντὶ ῥήματος. Hic vix discerni potest, utra notio sit potior, ut in multis aliiis methypallagae exemplis, quae ad Phryn. p. 55. attuli. Verum tamen neque nomen hocce exterminandum videtur, neque omittenda quastio cum nomine conjuncta, ex duobus loquendi modis uter sit vugatior elegsntiorve. Ad Il. I. 242. εὖτ’ ἂν πολλὶ ὑφ' Ἕκτορος ἀνδροφόνοι θνήσκοντες πίπτωσι, Scholiastae adnotae ἀνασρροφὴ ὁ τρόπος· τὸ ἐναντίον γὰρ γίνεται, non quo nescirent utrumque et faeri et dici posse, sed ut alterum usiatiius esse significarent; neque hoc, opinor, improbabit A. Frifzsrechius, qui in Comment. ad Marc. p. 759. de Hypalage scripsit, inani Grammaticorum commento. Haud sane dif cile est Herodoti verba IX. 50. οἱ ἀποπεμφθέντες ἀποκεκλέατο ὑπὸ τῆς ἵππου, οὐ δυνάμενοι ἀπικέσθαι ἐς στρατόπεδον, ia interpretari ut mutatae constructionis apparcat, sed mutatam esse constructionem, nemo negabit 2). Idem valet de hypallage casuum et epithetorum. Strabo L. XVII. 798. καταστασιάζομενος ὁ Φύσκων τοῖς στρατιώταις ἐφίει τὰ πλήθη καὶ διέφθειρε, Hellodorus IX. 15, 370. ἐφεὶς τῷ χαλινῷ τὸν ἵππον, et Euripides Hec. 887. γυναῖκεͅν Λῆμνον ἀρσένων ἐξῴκισαν (paullo post v. 982. γῆς μ’ κισε) quin graece loquuti sint, dubitari non potest; sed non minus clarum est pplerumque aliter dici; neque quisquam di' fitebitur Oppianum Hal. II. 463. ὑπέρβιον ὅπλον καρτύνας 2) Euripidem Iph. A. 182. ἐπὶ κρηναίαις δρόσοις. Juvenalem XI. 90. mnes viuolae jactao colores, lectius or. natiusque loqutos esse, quam vulgo fit. Hanc autem randi sermonis rationem quonam alio nomine appellemus nisi vel hypallagae vel antistropha? Jam quod quidam se dicunt, ne schematis praetextu infuscentur reconditiores harum constructionum rationes, equidem multum mihi gratularer, si in isis rationibus aequiescere possem. Sed quod Poppo Prolegg. Thuc. T. I. 162. τῷ πλήθει τῆς ὄψεως L. IV. 126. comparandum esse putat cum Tragici poetae ἄστρων εὐφρόνη, perinde vanum est atque hypallagae, quod exsibilat, commentum; τὸ πλῆθος τῆς ὄψεως est amplitudo spectaculi, quod conferta acies hostibus praebebat. Rursus) hoc εὐφρόνη ἄστρων Mattiae ad Phoenn. 660. satis esse putat ad explicandum δράκων νάματ’ ἔνυδρα δεργμάτων κόραισιν ἐπισκοπῶν, quae similitudo nisi accuratius definiatur, haud longe abrit quin tirones pro παρθένος εὑόμματος dici posse putent παρθένος ὀμμάτων, Scllamque antiiquorum Grammaticorum fugientes incidant in Charybdin recentiorum. Ἄτην οὐρανίαν φλέγων Schol. in Parall. recte explicare videtur εἰς οὐράνιον ὕψος ἀνάπτων τὴν βλάβην, id est, τὴν κακὴν φάτιν. V. 197. 198. Ἐχθρῶν δ' ὕβρις ὧδ’ ἀτάρβητα ὁρμᾶ-αι Suidas s. Ἀτάρβητος et Zonars T. I. 338. ἀταρβήτως ὁρμᾷ, omisso ὡδ’ Paris. D. ἀτάρβητα γρ.ἀταρβητος. Aliquot codd. et Edd. vett. ἀτάρβητα ὁρμᾶται, sed Ald. cum La. H. Harl. Ric. et plerisque aliis ὁρμᾶτ’, sequens ἐν omittit Ven., Hermannus ἀτάρβητος ὁρμᾷ, Dindopkf. ἀτάρβητος ὁρμᾶται. Ceterum adjectivorum hujus generis in numero plurali exempla abundant: ὑπέροπτα πορείται Od. C. 883. ἀτέκμαρτα βαίνει Pind. Ol. VII. 83. ἄλι' ἀφορμᾷ Oed. C. 1469. ut Hermannus edidit pro ἅλιον metri causa, ἄκρανθ’ ὡρμήσαμεν Bacch. 435. κατάμεμπτ’ ἔβητον Oed. C. 1696. εὐήνια προποδίζων Heliod. III. 3. 111. *) V. 1999. Πάντων καγχαζόντων γλώσσαις afert puidas s. Καγχάζει. Cod. H. βακχαζόντων, Aug. C. καχλαζόντων. Saepius apud Tragicos hoc verbum non legitur; semel apud Aristophanem καχάζειν, prima correpta ut cachinnor dicitur, eamque formam Dindorſius Sophocli h. l. vindicat. Suidas Ἀνακαγχάσας καὶ οὐχὶ ἀνακαχάσας. Plato Civ. I. 337. A. ἀνεκάγχασε, pro quo cod. Lobc. ἀνεκάκχασε; Xen. Symp. I. 16. ἐξεκάγχασε, nec variant libri Poll. VI. 199. Βαρυάλγητα plene Aug. C. ἄχος ἕστηκε cod. Γ. et Jen. Τοσαύτη κατάπληξις εἱστήκει Diod. XlII. 55. καί σφισι μεγάλα πένθεα ἵσταται Lucian. Dea Syr. §. 6. δέος ἐστάτω Aj. 1084. θορύβου ἀναστάντος Appian. Civ. l. 56. alia quaedam minus apposita affert Dorvillius ad Char. p. 383. Pro ὁπότ’ Ἄρεος ἔσσυτο δῆρις Quint. Cal. V. 168. scribi oportet ἵστατο v. Wyttenbach. ad Julian. p. 199. et contra Orph. Arg. 435. pro ἔστατο δ’ ἄκρα κάρηνα restituendum ἔσσυτο, quod a vulgato ἔστευτο proprius abest quam ἔπτατο.

pour κίονα, et non pour tαG. L'élision de i’t au datif singulier est sinon sans exemples, du moins très rare chez les Attiques (voy. Matthim, page 424); et l’on trouve chez Eschine, Discours contre Timarque, p. 83 : Δήσαντες πρὸς τὸν κίονα.

In v. 107 she continued his sentence; here, feigning keener alarm, she interrupts it.— Nauck reads

depending on πρὶν ἄν : which not only is weaker, but requires δήσας instead of δεθεὶς in 108.

‘Crimoned.’ The word conveys the murderous energy of Ajax’ mood.

Eur. Hec. 153 φοινισσομένην αἵματι. Ar. Ach. 320 καταξαίνειν τὸν ἄνδρα τοῦτον εἰς φοινικίδα.

cp. O. T. 1153 μὴ δῆτα, πρὸς θεῶν, τὸν γέροντά μʼ αἰκίσῃ

es war eine Beſtrafung für Sklaven (κρεμαστό Ant. 309, patibulum, crux).

It seems best to suppose that the constr. is ἐφίεμαι χαίρειν σε, 'It is my injunction that thou have thy wil in all else.’ Cp. O. T. 1054 f. ὅντινʼ ἀρτίως| μολεῖν ἐφλμέμεσθα: where the acc. similarly belongs to the inf. There is no example of ἐφίεμαί τινα (instead of τινι) ποιεῖν τι; though we find in Tr. 1221 τοσοῦτον δή σʼ ἐσισκήπτω, like κελεύω τινά τι. Nor does the sense here require that σε should be the object of ἐφίεμαι.—Remark the objection to rendering ἐφίεμαι here 'I desire': when the verb has that sense, with an inf., its subject is the same as that of the inf.: e.g. Phil. 1315 ὧν δέ σου τυχεῖν ἐφέεμαι, ἄκουσον. Further, the sense, 'enjoin,' 'command,' better suits the insane ὕβρις

Ajax.—χαίρειν...τέλλα, to have her pleasure, i.h., to have her commands obeyed, in all other things: schol. ἐφίεμαί σε ἰς τὰ ἄλλα κελεύειν μοι καὶ χαίρειν ὡς πειθομένου μου.

unterſcheidet ſich von der abweiſenden Tormel χαίρειν σε κελεύω (valere te iubeo). Vgl. auch zu Öd. T. 859.

‘ Well, and you for your part.’

i.e. τέρψις τὸ δρᾶν ὧδε. Essay on L. § 35. p. 60.

for this use o, οὖν with pron. and imperat., cp. 961 : O. T. 669 ὁ δ’ οὗν ἵτω: Ar. Ach. 185 οἱ δ’ ἐδίωκον κἀβόων. 2Δ. οἱ δ’ οὖν βοώντων.—

the inf. (with art. added, as oft., O. C... 47 n.) 1 isn apposition with τέρψις ἥδε: ‘since this is thy pleasure,—even to do (thus.’ Instead of τέρψις σοι τὸ δρᾶν τόδε, the defning pron. has been assimilated to τέρψις : cp. Tr. 483 ἤμαρτον, εἴ τι τήνδ’ (instead of τόδ’) ἁμαρτίαν λέγεις (n.).

δρᾶν. La plupart des commentatens interpretent : Ἐπειδὴ τοῦτό σοι τερπνόν ἐστι, τοὂ δρο͂ν. Muis peut-ette le démonstratif ὅδε a-ii ici le méme sen que dans ls locution ἐς τόδε τόλμης, celui de τοσοῦτος.

the asyndeton adds vigour to thee command: cp. 811 χωρῶμεν, ̓γκονῶμεν : 844 γεύεσθε, μὴ φείδεσθε: 988 ἴθ’, ἑγκόνει, σύγκαμνε: Eur. Hec. 104 ἄρασσε, φείδου

adv.: ὦν =τούτων ἄ: so Eur. Med. 400 φείδου μηδὲν ὧν ἐπίστασαι.

trappe. Cf. Hérodute, II1, IxXvin ; 1B, 1Bxl. -είδουν μεδε͂ν. Cf. Euripide, Medee, 400 ; Heccube, 4ος; Hercule Iurieux, q400. Φιίδισθαί τινος equivant à φαιδεσθαί (τι) τινο: (cf. πί́νειν οἴνου, γεύεσθαί τιος, et.) : τιι peat egtre exprimé : οὕτι, οὐθάν, μηδέν, pareallement.

eine beabſichtigte Alliteration wie wohl auchh θακεῖ· θανεῖν 106. -

findet ſich öfters, auch ohne abhängigen Gen. wie Eur. Hek. 104 ἄρασσε, φείδου μηδέν.

These words have been unnecessarily altered by some editors because of the postponement of δέ. For the omission of the vocative, giving a tone of peremptoriness and familiarity, cp. O. T. 637, οὐκ εἶ σύ τ’ οἴκους, .δ..λ.2. The proximity of ἐφίεμαι in 112 suggests the repetition of the word in a slightly different sene.

place of δέ, which often. indeed. comes third in a sentence, or even later; cp. 169: O. T. 485 ὅ τι λέξω δ’ ἀπορῶ: Aesch. F. V. 399 δακρυσίστακτον ἀπ’ ὄσσων ῥαδινῶν δ’ εἰβομένα ῥέος: ‘Eur. fr. 776 δεινόν γε, τοῖς πλουτοῦσι τοῦτο δ’ ἔμφυτον.

ὅση: cp. 163.

for the absence of a second art., cp. 664 ἡ βροτῶν παροιιμία: Ant. 10 τῶν ἐχθρῶν κακά (n.).

‘Whom could you have foun',’ if you had sought for such a one formerly? The aorist with ἄν here denotes possibility in past time, as in Trach. 707, 8, πόθεν γὰρ ἂν . | ἐμοὶ παρέσχ’ εὔνοιαν;

Ajax of Sophocles is clear-sighted as well as prompt in action. This touch prepares us for his profound feeling of the situation, when he awakes from his madness. Cp. Il. 7. 197, where Ajax says, Οὐ γάρ τίς με βίῃ γε ἑπὼν ἀέκοντα δίηται, | οὐδὲ μὲν ἰδρείῃ, κ.τ.λ.

‘who could have been found ?’ the potential aor. indic. with ἄν: cp. Ant. 502 πόθεν κλέος γ' ἂν εὐκλεέστερον | κατέσχον...: Dem. or. 3η § 57 πῶς ἃν..ἐγώ τί σε ἠδίκησα

The Homeric Ajax, though not subtle in thought or speech, has robust good sense: as Hector says (I. 7. 288), Αἶαν, ἐπεί τοι δῶκε θεὸς μέγεθός τε βίην τε

bedeutet für die Vergangenheit das Gleiche was εὑρεθείη ἂν für die Gegenwart bedeutet. Vgl. ἔτλη ποτ’ ἄν 411, οὐκ ἂν ηὗρες 1144, Ant. 502 πόθεν κλέος γ’ ἂν εὐκλεέστερον κατέσχον ἢ τὸν αὐτάδελφον ἐν τάφῳ τιθεῖσα; Ko. § 105, 5 b Anm.

cp. Shakesp. All’s Well 1. 2. 26 He did looP far | Into the service of the time, and was | Discipled of the bravest.

μὲν merely explains the pron. : cp. 455, Xen. Cyr. 1. 4. 12 έγὼ μὲν οὐκ οἶδα.

ſtärker als ὅμως.

(or ἔμπα) is to be joined in sense with ἐποικτείρω. It is strange that Herman should have joined it to δύστηνον. LLike ὅμως, εὐθύς, and other words, which strictly belong to the apodosis, ἔμπας verbally adheres to the protasis. Cp. infr. 563.

followed by καίπερ and a participle; l. 24. 523 ἄλγεα δ’ ἔμπης | ἐν θυμῴ͂ κατακεῖσθαι ἔάσομεν, ἀχνύμενοί περ. Cp 563.

9 en sormme. apres tout, malgré tout ?, doit être joivt à ἐποικτίρω εἰ a pour corŕlatil καίπερ.

the more ordinary word would have been συνέζευκται, but metre has prompted the double compound, which recurs only in later Greek. The κατά adds the idea of a constraining force: cp. Plutarch Camill. 2 τοὺς ἀγάμους λόγοις τε πείθοντα καὶ ζημίαις ἀπειλοῦντα συγκαταζεῦξαι (constrain into marriage with) ταῖς χηρευούσαις γυναιξί. Eur. Hipp. 1389 οἵᾳ ξυυμφορᾷ συνεζύγης. Andr. 98 στερρόν τε τὸν ἐμὸν δαίμον' ᾧ συνεζύγην.

Cf. Euripide, Andromaque, 99 : Στερρὸν δαίμον’ ᾧ συνιζύγην; Helǹne, 256 : τίνι πότμῳ συνεζύγην; Hippoiyte, 1399 : οῗᾳ συμφορᾷ συνεζύγης. [Schneidevin.] Dans tous ces passages le malbeur et-il assimilé à un char trafné par le malheureux ? ou à un joug porté par lui? ou à une bête de sommc attelée avec lui ? Ni le Scholiaste, ni les commentateurs, ni Ellendt, dans son Lexique, n'essayent de rendre un compte exact de cette image. Le dernier des sens que nous indiquons parait être le moins satisſaisant en lui-même : cependant il est le plus conforme de tous aux usages de la langue. D'aiilleurs, un certain nomlre d'expressions métaphoriques avaient déja perdu leur force originelle au temps de Sophocle, comme le prouve, par exemple, l'expres. aion προσκαίμενος, eyployée dans Eeete, 722, en parlant d'un cheval qui court. Peut-être donc faut-il se contenter, en cc qui regarde συγκατέζευκται, de la traduction vague devinctus est, qui est celle d"'ilendt.

2he σωφροσύνη of Odysseus finds similar expression at 1365 (καὶ γὰρ αὐτὸς ἐνθάδδ’

son destin. — Οὐδὲν.... μᾶλλον. En franccais, nous dirions : Autant mon destin que le sien. La locntion latine non magis a souvent cette acception.

ἀφορῶν εἰς τὰ ἀνθρώπινα τὰ πάντων κοινά (Schol.). Da— rin liegt der Grund der tragiſchen Furcht.

ὄντας, vidso. ... esec. Voy. Matthin, page 4435.

As unreal as phantoms; as unsubstantial as shadows. Cp. fr. 12 ἄνθρωπός ἐστι πνεῦμα καὶ σκιὰ μόνον, | εἴδωλον ἅλλως.

Cf. Οdip. Colon. 40o : Ἀνδρὸς Οἰδίπου τόδ’ ἄθλιον αἵδωλον. -

légè́e, c'est-à-dire vide , vaine. Philocète (v. 946)) s’appelle luiméme καπνοῦ σκκιᾶν, | εἴδωλον ἄλως. Stobée attribue à Sophocle ls maxime suivante : ̔ς οὐδέν ἀσμεν πλὴν σκιαῖς ἐοικότες 1 βάρος περισσὸν γῆς ἀναστρωφώμενοι (Florilegium, XCVIII, 4), et cette autre : Ἄνθρωπός ἐστι πνεῦμα καὶ σκιὰ μόνον (ib. 48), avec l’indication Σοφοκλῆ: Αἴαντι (Ajax le Locrien, selon Lobeck). Cf. Pindare, Pythique, VII, 435 ) Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος.

Odysseus is warned not to do as Ajax had done. Cp. infr. 773. Hence the emphatic pronoun.

as Ajax had done more than once (76—775).

oi-mème (à la différence d'Ajax). Voir plus bas, aux vers 707 et suivants, le blasphème d'Ajax, représenté ici comme unee des causes de son infortune.

weiſt Athena darauf hin, daß es Aias gethan hat (766 ff.), und rechtfertigt damit die Beſtrafung des— ſelben.

‘Nor take on thee ā lofty mien.’ The middle voice (see above, l. 75) is here more appropriate. Cp. the expression ὄγκον περιθεῖναί τινι, Plut. Pericl. 4.

‘pomp’,’ Tr. 817. Cp. Shakesp. Merch. I.1. 124 shoyving a more sweling port| Than my faint means vould grant continuance.

ἄρη, ‘take upon thee,’ ‘assume’: subjunct. of Ist aor. ἠράμην (not of 2nd aor. ἠρόμην, which would have ἀ). The sense of ἠράμην is usu. ‘to take up’ or ‘take upon one,' rarely ‘to win,’ which is the regular sense of ἠρόμην. See Agpendiz on 5— ἄρης (from lst aor. act. ἦρα) has inferior Ms. authority, and is also less suitable in sense: it would mean, "lift up,’ ‘exalt.’

plus haut les notes sur le vers 75.

. μηδένα, maache dich

‘In might.’

The v. r. βάρει may be supported from Eur. El. 1287, δότω πλούτου βάρος, but is les likely with βρίθεις preceding than βάθει, for which, cp. βαθύπλουτος. μακρό in poetry is often equivalent to μέγας. L. and S. s. v. 1. 4. Some new verb, such as πληθύεις, is to be supplied with βάθε.

‘art weighty,’ i.e. “powerful’: cp. Pind. N. 3. 40 συγγενεῖ δέ τις εὐδοξίᾳ μέγα

extensive, “large': cp. 825: Tr. 1217 χάριν βραχεῖαν πρὸς μακροῖς ἄλλοις

cp. Tyrtaeus fr. 12. 6 πλουτοίη δὲ Μίδεω καὶ Κινύρεω βάθιον (so Camerarius : μάλιον G. M. Schmidt) : Pind. O. 13. 63 βαθὺν κλᾶρον (‘a rich domain’)): Aesch. Suppl. 555 βαθύπλουτον χθόνα (referring to soil): Eur. fr. 453 Εἰρήνα βαθύπλουτεε: Callim. Cer. 114 τὸν βαθὺν οἷκον (‘opulent’)]: Aelian V. H. 3. 18 ἐν εἰρήνῃ τε διάγειν καὶ πλούτῳ βαθεί. Indeed, βαθύς could be said (like παχύ)) of a rich man: Xen. Oe. 11. 10 βαθεῖῖς τε καὶ ἐρρωμένους ἄ́νδρας, ‘men of substance and power.’—The feeble v.l. βάρει (cr. n..) was prompted by βρίθεις.

vgl. βαθύπλουτος, λακκόπλουτος.

‘Time in its coursse. t. e. ἡ ἀεὶ οὖσα ἡμέρα. For this generalized use, cp. especially inſr. 624, παλαίᾳͅ .. ἔντροφος ἁμέρᾳ: O. C. 1138, ἐς τόδ ἡμέρας. For the sentiment, cp. Ant. 1158-60, τύχη γὰρ ὀρθοῖ καὶ τύχη καταρρέπει τὸν εὐτυχοῦντα τόν τε δυστυχοῦντ’ ἀεί· | καὶ μάντις οὐδεὶς τῶν μαθεστώτων βροτοῖς. But the point here lies in the combination of the two γνῶμαι. The two considerations are urged side by side,, that Fortune is unstable, and that God cares for the righteous. Therefore, do not trust to fortune, but be righteous.

the image is from depressing the scale of a balance : JIl.

so Ph. 866 κἀνάγει κάρα. Cp. Ant. 1158 τύχη γὰρ ὀρθοῖ καὶ τύχη καταρρέπει | τὸν εὐτυχοῦντα τόν τε δυστυχοῦντ’ ἀεί. Eur. fr. 420 ὁρᾷς τυράνννους διὰ μακρῶν ηὐξημένους ὡς μικρὰ τὰ σφάλλοντα, καὶ μί' ἡμέρα τὰ μὲν καθεῖλεν ὑψόθεν, τὰ δ’ ἦρ' ἄνω.

fait pecher et relève.

For the inexact antithesis of the general to the specific word, see Essay on L. § 51. p.97.

(which has needlessly been suspected, cr. n.) is interpreted by vv. 127 f., and more immediately by the contrast with τοὺς σώφρονας : it means those who, like Ajax, are led into δυσσέβεια by overweening self-reliance or pride.