Cod. Γ. ὦ ναός, Hermanni operae ἀγωγοί. In seq. versu Γ. et Dresd. A.

ἐπιμεληταί, zum Dienſt anf dem Schiffe beſtimmt.

race derived from the Earth-born Erechtheidae.’ The Salaminians are, by an anachronism which is repeated infr. 861, counted as originally one with the Athenian people.

est ἐγχωρίων. Vide Musgravium hic et ad Oed. C. 1003.

Scholiastes χθονίων recte interpretatur αὐτοχθόνων, sed quod idem dicit ad v. 134. et vulgo credimus, ὅτι ὁ χορὸς ἐσκεύασται ἀπὸ Σαλαμινίων, id a poeta v. 597. et 1213. clare significatum non est; nec quidquam interest ad eorum opinionem, qui Ajacem Atheniensibus belli ducem se praebuisse crediderunt v. Philostr. Heroic. IX. 720. quos Strabo refellit IX. 604.

‘It is ours to groan.’ She claims the sympathy of the chorus, of which they assure her, infr. 210.

ὄντο or σκοπουμένου. Cp. O. T. 1259, οἳ παρῆμεν ἐγγύθεν. The word is not to be immediately joined with κηδόμενοι. Salamis, which she has never seen, seems far away to Tecmessa, whose hopes are notwithstanding centred there.

‘Our dread hero, rugged in might.’ Various compounds of ὠμός are used to indicate the fierce impetuosity of Ajax, that cannot be reduced to rule: infr.885, τὸν ὠμόθυμον : 931, ὠμόφρων : 548,, ἀλλ αὐτίκ’ ὠμοῖς αὐτὸν ἐν νόμοις πατρὸς δεῖ πωλοδάμνειν κἀξομοιοῦσθαι φύσιν. See also infr. 613, θουρίῳ | κρατοῦͅτ’ ἐν Ἄρει. Others would render ὠμοκρατής, ‘mightyshouldered,’ comparing the description of Ajax in Il. 3. 227 as ἔξοχος Ἀργεείων κεφαλὴν ἠδ’ εὐρέα ὤμουν!

Erfurdtius, Seidlerus in epist. ad Lobeckum, Blomfieldius in Add. ad Aeschyli Prom. 981. p. 206. et Elmsleius in Censura Porsoni Hecubae p. 93. (275. ed. Lips.) ὁ ante μέγας eiecerunt. Offensio non est in anapaesto dactylum excipiente, sed in eo, quod prior versus pars articulo ad sequentia pertinente finitu. Cod. Harl. apud Pors. Adv. p. 185. ̔ ante δεεινός, cod. R. ὁ μέγας omitiit, quae nescio an interpretis sint, ut scriptum fuerit ὁ δεινὸς πάρος ὠμοκρατὴς. Scholiastarum quidam non viderunt humeris validum dici, ἔξοχον Ἀργείων κεφαλὴν ἠδ’ εὐρέας ὤμους.

Eustathius p. 275, 35. ὁ μέγας Αἴας παρὰ Σοφοκλεῖ. Totum versumaffertSuidass.Ὠμοκρατής.Articulumanteμέγας ejecerunt Seidlerus, Bothius, Hermannus; illi ratione minus firma, ne dactylo subjiciatur anapaestus v. Matthiae ad Hipp. 1355. Hermannus, quia articulus sic positus numeri vinculo cum δεινός, intellectu cum μέγας cohaereret. Ajacis Salaminii epitheton fere fixum et perpetuum ὁ μέγας ll. Π. Theocr. XV. 138. et poetam inducere potuit ut ὁ μέγας scriberet, et librarios, ut articulum de suo adjicerent*). Ὠμοκρατής Scholiastae ambigunt utrum ab ὠμός compositum sit an ab ὦμος, ὁ τῶν (scr. διὰ τῶν) ὤμων κρατεῖν δυνάμενος, vel ut Moschopulus Sched. p. 184. ὁ ἐν τοῖς ὤμοις τὸ κρατος ἔχων. Sine dubio significat staturam Ajacis, qui Il. III. 225. ἐξοχος Ἀργείων εφαλὴν ἠδ’ εὐρέας ὤμους dicitur. Cf. V. 623. IX. 169. Ev. PH.;

(ὁ ὠμὸς καὶ καρτερικόςς) bezeichnet das in naturwüchſiger Kraft rauhe Weſen des Helden.

AThrough a turbid storm.’The darkened mind ot Ajax is compared either to the troubling of waters by a flood, or to atmospheric disturbance,—as we speak of “dirty weathe'.’ Cp. Ant. 420, 1, ἐν δ’̀ ἐμεστώθη μέγας | αἰθήρ, μύσαντες δ' εἴχομεν θείαν νόσον, and, for the metaphorical use of θολερός, Aesch. Prom. 885, 6, θολεροὶ δὲ λόγοι παίουσ’ εἰκῆ | στυγνῆς πρὸς κύμασιν ἄτη.

der Wahnſinn, der das klare Denken trübt und die Gedanken wild durch— einanderwirft, erſcheint wie der Sturm, welcher aus der klaren Meeres— f̈äche ein trübes, ſchlammiges Durcheinanderwogen macht. Vgl. Tſch. Prom. 91 θολεροὶ δὲ λόγοι παίουσ’ εἰκῇ στυγνῆςπρὸς κύμασιν ἄτης. Die Erregung des Gemüts wird oft mit dem ſtürmiſch eregten Meere verglichen.

fls overthrown.’ Cg· Plat. Rep. 5. p. 451 A, κείσομαι, περὶ ἃ ἥκιστα δεῖ σφάλλεσθαι.

TAaving fallen into madness.’ The aorist expresses the suddenness of the stroke.

Pripire po tiqa tquielnet à voet.

quod et libri habent, et Scholiastae agnoscunt, non uno modo tentatum est. Videtur vox sana esse, recteque explicari a Scholiastis suppleto κατασττάσεως. Quam tamen vocem longius repetitam puto, maloque ὥρας intelligi. Debebat dicere, τί τῆς ἡμερίας ὥρας ἡ νυκτερινὴ ἐνήλλακται, sed pro altero posuit νύξ. Eadem ratio v. 279. si ibi πεπαυμένης legitur. Perite monet Triclinius, pro τίνα ἐναλλαγὴν ἐνήλλακται positum esse τί βάρος, i est, τίνα βαρεῖαν ἐναλλαγήν· quam maiam muta— tionem diurnus Aiacis status hac nocte subiit? Scholiastes: γρ. δὲ (sic) ἀημερίας, ἀντὶ τῆς ἀηδοῦς φορᾶς· καὶ ἔσται ὁ νοῦς, ποῖον βάρος ἔλβεν αὕτη ἡ νυξ ἀπὸ τῆς προτέρας ἀηδίας;

Cod. C. γρ. αἰμερίας, id est ̓ημερίας . Schol. Rom. γράφεται ἀημερίας ἀντὶ τοῦ τῆς ἀηδοῦς φορᾶς· ποῖον βάρος ἔλαβεν αὕτη ἡ νύξ ἀπὸ τῆς προτέρας ἀηδίας, de quo dubitari potest, utrum τόδ' ἀημερίας scriptum invenerit, quod nomen alibi non reperitur, an contractionem admiserit aeque insolitam, sed utraque ratio eodem fert; quodnam (hoc) novum calamitatis onus invexit nox praeterita. Tricdlinius ita interpretatur : τίνα (βαρεῖαν) ἐναλλαγὴν ἥδε ἡ νὺξ ἐνήλλακται τῆς ἁμερίας καὶ τῆς ἡμερίνης καταστάσεως. odem spectare videtur alterum Scholion τῆς ἡμέρας, videlicet ut intelligamus adjectivum femininum ἡ ἡμερία positum esse pro substantivo, ut alia adjectiva temporalia; primum quae diei partes significant, ἡ ἑόα, ἡ ἐωθίνη, ἡ ὁψία, ἡ πρωΐα, cujus accusativus πρώην vulgo pro adverbio receptus est; neque injuria Grammatici huc refere videntur δείλη et ἑσπέρα, quorum masculina exstant δείελος et ἕσπερος, ipsumque ἡμέρα v. Eustath. p. 1814, 58. p. 979, 2. Ilćm de ὀρφναία suspicari licet, si noctem sigaiicat ut ap. Androm. Ther. p. 36. T. XIV. κατ’ ὀρφναίην τε καὶ ἠῶ, quomodo etiam Euripides et Apolloius loquui sunt; et de ὡραία, quod non jam diei noctisve sed anni tempus declarat. Haec vulgo substantiva esse creduntur. Phrynichus App. p. 73. ὡραίαν τὴν ὥρααν· ἡ δὲ τοιαύτη τροπὴ Ἀθηναίοις ἰδία, Ἀθηνᾶ, Ἀθηναία, ἴση, ἰσαία, quae tam inepta sunt, ut vix ab antiquo Grammatico profecta videantur. Notum est, illam parectasin Ionibus tribui; sed quae proferuntu ejus exempla, vereor ne commenticia siat, quantum quidem ad substantiva adinet non propria. Nam quod Schaeferus ad Bosium p. 577. negat sibi placere ὥρα ὡραία, id aliter visum esse Graecis, ostendit Aretaeus de Sign. Diut. I. 4, 73. ἐν ὥρῃ τῇ ὡραίᾳ, quod iisdem verbis sed intellectu longe alio Plautus dixit Mil. Glor. IV. 1. pulcra pulctritudo, Livius tempestiva tempora v. Gronoy. ad XLV. 19. quibus similia multa proferentur in Dissert. de Fig. Etym. Itaque simplex ἡ ὡραία, quod apud Demosthenem, Polybium, Pausaniam, Dionem Cassium, Libanium T. III. p. 123. et 298. Dioscoridem Mat. I. 11, 22. III. (29.) 231. Stob. Ecl. Ll. 9, 49. p. 263. substantivi locum obtinet, iccirco non desinit adjectivum esse; neque aliter se habet ἡ θερείά apud Hippocratem ὑπὸ τὴν θερείην Prorrh. II. 188. T. I. et saepius mendose scriptum ἡ θερίη de Hom. p. 358. T. I. de Sal. Vict. I. 617. Epidem. VI. T. III. Nicandr. Fragm. X. quod nihil aliud est quam ἡ ρειος ὥρα Aelian. H. An. II. 25. V. 21. Vl. 51. IX. 56. XV. 12. sive ἡ θερεία ὥρα V. 52. et absolute ἡ θέρειος Liban. Decl. T. IIII. 153. ac nonnunquam propter hanc ascititiam significationem accentu substantivi notatur non solum a Grammaticis, θέρεια παρὰ τὸ θέρω ὡς θάλω, θάλεια, ἐκ τοῦ θέρειος κτητικοὗ τὸ θηλυκὸν θερεία Etym. M. 58. Theodos. p. 67, 10. Zonar. p. 1031. sed interdum etiam in libris nostria v. Schweighaeus. ad Polyb. I. 25, 7. 6) eundem numerum referendum videtur χειμίη, quod Galenus in Lexico Hippocrateo ita interpretatur ut adjectivi stantivi notionem comprehendat: χειμίη, ψῦχοος, ῥῖγος, n certum unde sumtum. Sed Dionysius jud. de Thucyd. VIII. 827. ut paria conjunxit θερείαις καὶ χειμερίαις, quod Reis. kius in χειμερείαις convertit, Aelianoque exemit Jacobsius H. An. VII. 11. χεῖμέρια ἐδόκει εἶναι scribens pro χειμερία. Haec qui sibi ante oculos posuerit ceteraque his adjuncta, quibus alioloco usus sum, non admodum negabit, pro ἡμέρα suo loco et tempoŕ dici potuisse ἡ ἡμερία, quod Manethoni tribuitur II. 264. et pro νύξ imiliter ἡ νυκτερίνη, etsi neutrum exemplis confirmari possit.Ceterum si Sophocles sic, ut vulgatum est, scripsit, nomen diurna diem he sternum valere, sponte conseqqitur ex apposito νϋξ ἥδε. Verbum autem ἐνήλλακται non passivam significationem habere videtur sed activam fere ut Diod. Fragm. L. X. p. 65. T. IV. Bip. ἐγένετο βασίλισσα ἰδιωτικ͂ς ἑστίας ἐξηλλαγμένη ἡγεμονίαν, Per hanc occasionem in Ed. Pr. indicavi aliquot locos prava liiterarum appellatione corruptos. Aelian. Rpise. III. καὶ γὰρ ἂν εἰκότως στενάξαι τὰ τῶν προγόνων ἥρια, εἰ ἐμαυτὸν περιόψομαι προηλούμενον, scrib. προςελούμενον, quam lexin ille a Comico mutuatus est. In Meleegri Ep. XVII. Anth. P. XI. n. 76. εἰ μὴ τόξον Ἔρως — μηδὲ περιβλήτους εἶχε πόθων ἀκίδας, ubi cod. πυριβλώτους, fortasse scribendum πυριπλήθεις, quae vox Lexieis addenda ex oraculo Euseb. Pr. Ev. IV. 9, 145. φόνου πλήσας πάντη πυριπλήθεα βωμόν (de accentu alibi dicam). la ejusdem poetae Epigr. XCV. de Amore σιμὸν ἔφυ καὶ ὑπόπτερον πρὸς δ’ ἔτι λοιπὸν ἄτρεστον, ἀείλαλον, ὀξὺ δεδορκός, pro λοιπόν, quod miriifce languet, succurrit signifiancius λιρόν sive λῖρον id est ἀναιδέ́ς v. Apollon.. Lex. T. II. 522. [Utroque loco Jacobsius vulgatam tuetur] Sic et inscriptio sepulcri Plut. V. Othon. XIII. δηλώσει Μάρκου Ὄθωνος fuisse videtur Δαίμοσι, id est, diis manibus. Ap. Nonn. XI. 450. λελασμένος ὕδατος ὅχθης scrib. ἠθάδος ej XlX. 293. Μάρων ἐνεδύσετο νίκην srib. ἀνεδήσατο. Aesychius Ἀριθάτων, πολέμων scrib. ἀρειφάτων, ex Aesch. Eum. 901. ἀρειφάτωνν ἀγώνων. Gravius corrupta Nicephori derla p. 486. T. I. Rhett. vett. οὐδὲ Διὸς ἀγρότα θεοῦ μεγάλου τροπαῖον ἀνασπῶν pr οὐδ’ ἔδεισας ἔρωτος . V. 210. Παῖ τοῦ Φρυγίου Τελεύταντος. Brunckius Τελλεύταντος edidit, quod Membr. La. ex em. Paris. E. Mosq. A. exhibent; Porsonus ad Hec. v. 119. παῖ σὺ Τεζεύταντος, contra quem ego attuli Παρθενοπαῖος 2έ Ἱππομέδοντος ex iambis Aeschyli, Erfurdtius Ἀλφεσίβοια Soph. Pragm. N. 785. qui nisa Ἀλφησίβοια scripsit, tacite geminavit liquidam. Bothius nomen delendum censet, Hermannus Porsono assesus est. — De regulo ipso nihil apud veteres relatum invenimus. Teuthrantem vocant Tecumessae patrem Vdalela p. 42. Dares p. 174. Dictys II. p. 41. lubi libri Teutras et Theutander praebent, Tethrantem Cedrenus T. I. p. 27. Teuthantem Tzetz. Chil. III. 76. Teleutantem Schol. Il. I. 138. Diversus est Teuthras Mysus, quem Vauviliersi hic inculcat. E. PK. V. 211. Ἐπεὶ σὲ λέχος δουριάλωτον — Hunc et se 4. versum profert Suidas s. Ἀνέχει. Pro ἐπεί σε scripss ἐἰι σέ, erecto pronomine , cui appositum videtur λέχος λωτον, quanquam hoc etiam cum στέρξας conjungi potest. Δουυριάλωτον Brunckius scripsit pro δοριάλωτον, quod ap. Suidan, Philemonem p. 255. et in plerisque codd. legitur, δορυάλωτον Phavor. s. Ἀνέχει et Mosq. B. eaque est inter uiramque scripturam codicum fluctuatio, ut Wesselingius ad Diod. XII. c. 83. p. 538, et XVI. 20. p. 97. plus auctoritatis habere afftrmet, Schweighaeuserus ad Appian. T. III. p. 159. contrarium. Bekkerus Demosth. p. 289, 7. Isocr. Paneg. 78, 177. Archid. 119, 9. Plat. 300, 18. Antid. 374, 122. δοριάλωτον partim restituit, partim ob paucorum codd. dissennionem non mutavit, retenta tamen altera forma Aesch. Fals. Leg. 32, 33. etsi duo codd. praebent, quod plerique editorum illi praeferre solent v. Herod. VIII. 74. IX. 4. Athen. VI. 273. E. similiterque δορύκτητος expulerunt Polyb. VIII. 34. Plut. V. Rom. XXVI. Dionys. Excc. p. 2356. T. IV. Dionys. Perieg. 1050. Maneth. III. 258. Lycophr. 93. et 1116. ut et δορύπονος Aesch. Sept. 154. et δορύληπτος Philosr. Heroic. p. 747. δορύκτητος haeret adhuc Quint. Cal. V. 160. Anth. Pal. V. n. 2300. Oppian. Hal. II. 316. (cod. δρίκτ)) Tryphiod. 630. δυρυτίνακτος Aesch. Sept. 140. δορυπετής Eur. Cycl. 305. δορυάλωτος Synes. de Insomn. p. 148. C. Xenoph. Cyr. VII. 5, 35. Hell. y. 2. Paus. IV. 5, 3. etc. nisi haec quoque nuper ab aliquo mtata sunt 1). Nobis vero probatur Ern. Ellendtii religio ad Arrian. VI. 4, 2. temerarium esse judicantis, si qui omnia ad unam normam corrigere tentent.. Primum quis spondet nobis, Graaecos his nominibus significasse τὸν δορὶ κτητόν vel τὸν δορὶ ἑαλωκότα? Certe fieri potest ut δορύκτητος sic intelirrint ut δορύξενος dicitur ὁ κατὰ πόλεμον γενόμενος ξένος. Sed si vel hoc concedamus, tamen significationem instrumentalem vel localem vel qunmlibet etiam dativo attributam hujus casus formae nón ita älixam esse, ut eam exuere non possit, nullo quidem, quod ad amussim respondeat, exemplo demonstrari licet, quia nullum in ῦ vel ὧς vocabulum dativum habet in exeuntem, sed colllagilur ex eo, quod multa hujus generis nomina, qum possent ad dativi similitudinem revocari, eo revocata non sunt; nam γαστρίμαργος dicitur sed γαστροφορεῖν id est γαστρὶ φέρειν, ἀερίοικος sed ἀερονηχής, ac similiter χειροδρόπος, χειροδάικτος, aliaque multa ad Phryn. p. 686. unde crebra letionum fluctuatio αἰγιπόδης et αἰγοπόδης, χειρόσοφοος et χειρίσοφος v. Interpp. ad Lcian. Rhet. Praeec. S. 17. δουρομανής et δοριμανής (δορίμαργος) d. Jacobs. ad Anth. P. p. 516. et omnino nulla est relatio, cui ista componendi ratio disconveniat, ᾀδοφοίτης, θαλασσοβίωτος, θεημάχος, νωτοφορεῖν, ὑλομαχεῖν, ἁλωνοτριβεῖν (πυρούς) etc. 2) Itaque etiam δορίπαλτος apud Aeschylum dubito an sine idoneaa ratione in δορύπαλτος mutatum fuerit. 212. Στέρξας ἀνέχει. Sctoliastes ἄμεινον στέρξασαν γράφειν, quam conjecturam Reiskius iteravit. Philemo p. 255. δοριάλωτον στέρξας ἀνέχει, ἤγουν τιμᾷ, eodamque modo Eur. Hec. 1119. Κασσάνδρας ἀνέχων λέπρ’ Ἀγαμέμνων. Ev. Pr. 2144. Πῶς δήτα ἄῤμ̔ητον. Afferunt h. v. Suide s. Ἀρητόν, et Eustath. 1461, 30. In seq. versu Barocc. AB. qud pro diversa lectione ezhjcet B. V. 216. 217. Μανίᾳ ἀπελωβήθη, extant ap. Suida s. Ἀπελωβήθη. Eustaitius p. 626, 2. τ ἀπητίμησε ἔχει τὴν πρόθεσιν, ὡς τὸ ἀπελωβήθη παρὰ ΣοImmo differunt haec quantum ἐτελέσθη et ἀπετελένPr ἡμῖν Brunckius et Dindorfus ἡμίν, Hermannus l ego in Ed. pr. ἧμιν. V. 220. Σφάγι’ αἱμοβαφῆ κείνου χρηστήρια τἀνδρός. Tria postrema verba apponunt Moschopul. Sched. p. 8. et Suidas s. Χρηστήρια,, quod nomen Schol. varie tur : τὰ τολμήματα καὶ πράξεις ἢ τὰ διεφθαρμένα μνια διὰ τὸ διαχρήσασθαι αὐτά. Ab illo proxime abest Valckenarii emendatio δραστήρια ad Ammon. III. 9, quod an pro ἔργα dici non posst, jure dubitat Heathius. Χρηστήρια idem significat quod σφάγια victimae, ut saepe dicitur ἐπὶ τῶν ἁπλῶς σφαζομένων Eustath. p. 62. — Schol. ad Aesch. Sept. 215. τὸ σφάγια καὶ χρηστήρια ἐκ παραλλήλου, οὐ γὰρ μόνον χρηστήρια τὰ μαντεύματα ἀλλὰ καὶ τὰ θύματα, proprie quidem ea, quae oraculi consulendi consultive causa caedebantur. EV. Pr. V. 222. Ἀνδρὸς αἴθοποςἀγγελίαν. Eusitahuss p. 862,1ω. ρεται αἴθων βοῦς καὶ σίδηρος καὶ ἄνθρωπος καὶ λέων· δὲ οὐδεὶς αὐτῶνλέγοιτ'ἆν, ἀλλὰ τοὔνομα οἴνῳ μέλανι ἐπιτίθται·etp.1072,6. αἴθων ἀνὴρ παρὰλοφοκλεῖ. Isigitur legit, ut in C. Barocc. AB. Heidelb. aliisque nonnullis et Edd. vett. scribitur; ceteri cum Schol. Rom. et Suida s. t. v. αἴθοπος, sed La. αἴθονος, supra scripta litera κ. Id recepit Dindorfius sylabam nominum in ῶν penultimam pitem esse existimans, non solum propriorum Αἴσωνος, σονος, Νάρωνος, ΝΈ́ρονος, sed appellativorum quoque. vulgatam retinui. Nam si Indi ob colorem αἴθοπες vocantur Nonn. L. XXVIII. 176. si per translationem αἴθοψ βασκανία Agath. Epigr. XIV. 10. quis neget hoc dici posse de homine ingenii fervidi et in iram praecipitis, qui vulgo θερμός et διάπυρος vocari solet? si praesertim respexerit alia adjectiva in οψ et ὧπης exeuntia, quae a vultu visuque transferuntur ad animum v. Adn. ad v. 955. Sed adjectuvum αἴθων, cujus origo tam clara, mentio tam crebra est, aliquando per τνος declinatum esse, id quibus argumentis demonstrari possit nescio. Propria, quae jure conferri possunt, Αἴθων, Λάμπων, Λεύσων, Μένων, Χαίρων, ceteraque participiis assimilata, hanc licentiam certe non habent. Ex appellativis autem vir eximie doctus unum affert πρίονες. Ita enim, inquit, a Cratino dioti sunt, qui πρίωνες dicndi fuerant, de quo exposui ad. Vey. Equidem in Commentariis T. V. p. 495. et in Eud. Lond. et Lips. nihil quod huc pertineat reperi, sed suspicor eum Photi potissimum niti testimonio: πριὼν ὀξυτόνως τὸ ἄρμενον, πρίων δὲ ὁ τέμνων· τὸ δὲ πληθυντικὸν πρίονες Κρατῖνος. Id ego sic interpretor, nominativum substantivi, quo facilius a participio dignoscalur, oportere acui, sed hac uasinctione in casibus inferioribus opus non esse; cujus rei exemplo affert pluralem πρίονες, a proportione primi casus πριών dimotum. Alterius fornae, quam Dindorſus legitimam dicit, exemplum in promtu est nullum praeter πρίωνος Schol. Hermog. p. 54. T. IV. ed. Walz. nam qui inter belluas mainas recensentur a Caesario Dial. II. 605. D. in Bibl. Bign. · Xl. φῶκαι, φάλαιναι, πρίωνες καὶ γαῦροι καὶ τὰ λοιπαὶ φρικώδη, si nomen sincere scriptum est, pisces esse videntur a serra, ut hodie, denominati typo amplificativo; serra isa πρίων dicitur barytonôs, contra quam Photius praeciiit, ap. Hippocr. de Vuln. Cap. p. 374. T. IIl. Poll. Vll. 113. τοῦ πρίονος Soph. Trach. 6999. Plut. Quaest. Rom. c. 87. V. Lyc. c. 13. Aelian. H. Ann. I. 30. Siplic. in Arist. de Locl. III. p. 162. b. ut et Moschopulus jubet Sched. p. 161. πρίων κλίνεται πρίονος. Galenus Glos. ὀρθοπρίονι, τῇ χοινικίδι: neque aliter τὸν πρίονα Hippocr. l. c. p. 375. 8. Aristot. de Cocl. IIl. 8. Leoocid. Tar. Ep. XVII. Crinag. Fpigr. XXVII. Diodor. IV. 76. πρίονες Apian. Illyr. c. XXV. |) πριόνων Achill. Tat. IV. 19. Poll. II. 36. idemqae lestantur Gramatici, qi πρίονος, κίονος 1). πίονος, βραχίονος, eandem mensuram habere docent, Draco p. 388, 10. p. 51, 4. Arcad. p. 18, 5. Etym. M. 674, 7. Phavorin. Eel. p. 366, 24. sine ullo productionis ilius indicio, pro qua ne Hesychii quidem gossa afferi potest Πρινοκόπος, κόπτων πρίωνας, nam hic quoque in cod. πρίονας scriotum Postremo repugnant cognata πριονωτός, πριονοειδής, νιον, atque universi generis constantia. Nomina in exeuntia paullo ante commemonravimus, quibus adjiccienda oxytona feminini generis χιών et ἠϊών, cum ἤ̔́ων 2). Schol. Harl. ad Od. II. 42. ἀντὶ τοῦ οὔτε τιν' ἀγγελίην στρατοῦ ἔλυον γελοίως γράφει ἠιυνα ἀπὸ τοῦ α̈ίειν· ridicule sane, si vocabulo et ad rem aptissimo substituit nusquam lectum. Sed unquam commeruit Zenodotus, cur tantae insimuletur audaciae ? Nomina in αων, quae alpha breve habeant, Arcadius 17, 26. barptona esse scribit, ac pariter in εων terminata, Φάων, Κάων, Κλέων, Νέων, νέων δὲ ὡς ubi pro Κάων aut zΕάων reponendum, historici nomen v. Wesseling. ad Diod. XXI. 499. Goeller. de Syrac. p. aut Ηάων, poetae comici, cujus genitivus Λάωνος V. Graec. p. 130. ed. Gail. vocalem, ut in Φάων, esse arguit; longa est in gentilicia Ἀων, Χάων et in appellativo ἀόνες Epicharm. Athen. VII. 321. D. quod ex accentu (quanquam fluctuat) et declinatione femininum esse conjicias. Praeterao, ut suspectum, ταόνες, quod cod. Medic. praebet Aristot. H. Ann. VI. 9, 1. Νέων autem, Arcadius meminit, andronymicum esse videtur Polyb. XX. 5. non topicum; nam hoc Stephanus, eundem Herodianum solitus, oxytonis adnumerat, fortasse quia typum prae se fert, ut Eustathius p. 324, 35. Ἀντρών acui dicit quia ἀντρώης sit. Praeterea est unum iin εων πρεών, πρεόνος, ὡς πρών, πρωνός σκολιοῦ τοῦδε κατὰ πρεόνος Suid. ex Crinagorae Epigr. VII. sed adjectivum rursus produxit Pindarus, προπρεῶνα ξεῖνον. De nominibus in αιων Etym. M. 583, 36. τὰ εἰς ῶν ὀξύτονα τῇ αῖ παραληγόμενα, εἰ μὲν ὦσιν ἐθνικὰ, τρέπουσι τὸ ῶ εἰς θ, Παιών· εἰ δὲ μὴ, φυλάστει τὸ ῶ, βαιών· Παιών, Παιῶνος κύριον. αιο-ο) ad gentilicium attinet, παιῶν στρατός scribitur Eur.Kies. 541. sed apud Herodotum, Demosthenem aliosque paroxyionum est ut et andronymicum Pausan. II. 18, 7. V. 1, 2. icque Eueathius praècipit p. 138. 10. et 1109, 11· Παίων. Παίονος τὸ ἐθνικὸν ὡς Μαίων, καὶ τὸ κύ́ριον· παιὼν δὲ παιώνος ὡς αἰὼν, Ληναιὼν, τὸ ἐπὶ ἰατροῦ, Ἀσκληπιοῦ παιῶνος εὐμενοῦς τυχων (Arisst. Plut. 636.) Ac de altero eonsencit Stephanus Mαίων τὸ ἐθνικὸν ὁμωνύμως τῷ κτιτῆ, uistrepat vero Schol. Ven. IV. 394. Μαίων βαρυτόως εἰς ἀποφυγὴν τού ἐθνικοῦ, quod oxytonum est in iod. Herodo. I. 7. VII. 74. sed et andronymicum sic scrigium exhibent codd. Apollod. II. 6, 5. Postremo dei nomen ́ecici Παιῶνος scribitur Solon. Fragm. IV. 57. Soph. Phil., 168. Aristid. T. I. p. 71. accentu alio tque Suidas poscit Παιῶνος τοῦ ὕμνου, παίωνος δὲ τοῦ ἰατροῦ, neque non lilri variant v. Schneider. ad Civ. T. II. 208. Duo appellaira sunt αιών et βαίων, quod cum illis complectitur Etym. Ll. l. c. et separatim p. 192, 52. βαίων βλέννος. Ἐπίχαρος δὲ βαιόνας λέγει, quod in poetae siculi versibus Athen. VIl. 28. A. modo sic modo βαίονας scribitur. Unius for, mae est πλειών, πλειῶνος, sed πρηών dupliciter declinatur, εγάλου πρηῶνος Hesiod. Scut. 437. Nonn. XIV. 437. et Κίλισσαι πρηόνες Nicand. Al. 21.8.• πρηόσιν Ὀσσείοσι ltvinine puto) Callim. H. in Dian. 53. quibus actedit proyernyrlunum πρώονες ὡς σώφρονες Schol. Ven. ο. 57. et cum dialysi inversa πρόωνες οἱ προνεννευκότες τόποι το͂ν ὀρῶν Suid. Postrema hujus generis sunt κύων, ἁλκών at ἀλεκτρυών, nam ὀπάων (ὀπέων) διδυμάων, ξυνήων, παιήων (πκιιήονος οἴνου Nonn. XI. 24.. παιήονα βουλήν Lirisfodor. Eephr. 255.) utrique generi apta eoque adjectivis siniliora videri possuet; certe dervativa sunt. In hoc igitur eumero perpauca inveniuntur appellativa, quae in aliis dialeis aliter derlinentur, vullum quo daplex nominis πρίων lecicnatio apud ebuncn linguae auctores excusari possit. Sed ce quaestio imperfecta relinquatur, addam quae de non puris eolleta habeo. Fida sunt quae in β͂ῶν exeunt, ἄμβων, ῥσιβών, βουβών, τρίβων, quae cum genere masculino servant vocalem nominativi, et femininum ῥυμβών, quoud coripit «). Pariter sibi constant ἀγών, quod accentum ectici habet, πώγων et ἀρίγων, ἀρίγωνος, εἶδος δόρατς Anecd. p. 1346. Sed de hpc genere nominatim Schol. Ven. XXI. 141. oxytana esse, quae per os declinentur, Παφλαγόνος, Λαιστρυγόνος. Πηλεγόνος (cujus exemplam mieime aptum aiſrrt e" dallim. l. In Iop..35 νος, harytona autem vel per ῶ declinari vel per. νπ, Οὐκαλέγων, Πελάγων, Σαλάγγων, μέ́σφα Σαλάγγωνος. πότωμοῦ, quae cadem fere leguntur Ácad. p. 10. Eustach. p. 1228, 1*. scd mendosius scripha ἐλέγων pro λάγων incertum num pro εὐάγων ut codd, an pro γων, postremo σελάγων et φαλάγγων p.o Σαλάγγων, fuvii namen in Ind. Aned. Σαλγών serititu ). Masculinum ἀρηγών, όνος, ille ignoti poetae testimonio confirmat ἀρηγόνος ἡμετέρειο, et legitur saepius eodem ubique Batrach. 281. Nonn. XIII. 52. XXIV. 75. XX. 171. raphr. XVII. 79. Orph. Lith. 189. Gregor. NaB. Carm. I. p. 45. D. Tzetz. Postt. 691. sed denegatur Homero, ἐπὶ μόνου θηλυκοῦ τάσσει ὁ ποιητής Schol., Il. IV. 7. masculino barytono nihil quod afferri possit, suppetit; oxytono unum illud laconicum ζυγόνερ, τοὺς ἐργάτας Hesyoh. quae sine dubio est prima positio feminiai Feminiinum tuetur Eiym. R. 141. 19. πειθώ, κλωθώ, χών, ε τερπών, ἀρηγών componens ut a verbis barytonis orta, idemque defendere videtur Schol. Il. V, 511. ἢ γάρ ῥα πέλεν Δαναοῖσιν ἀρήγων ), ubi quum genus ambiguum sit, Aristarchus scripsit ἀρηγών· quod ille probat: καὶ δῆλον: ἐκ τοῦ ἀρηγόνες· neque enim accentum aaccentu definire videtur sed declinatione, quia appelativia in γων, quae vpdcalem. corripiunt, ad genus femininum et ad oxytonesin propendent, λαγών, ὀλολυγών, λαγγών η) πυγών, σταγών, τρυγών, σιαγών, quibus κραγγών quoque, id est ἡ κίττα Hesych. ad• dendum videtur et κραγγόνες cancrorum nomen, quod et κράγγαι dicitur, et φαγών si pro σιαγών valet ; sed si comedonem signiſicat, haud dubie per ὧ declinandum et gravandum est ut δέκων ὁ δεκαζόμενος Hesych. δράπων, πόρδων et cetera ampliicativa; τὸν λαγόνα Hippocr. de affect. intern. p. 473. sed multo praevalet alterum genus Aristoph. Rann. 662. Xenoph. Cyn. IV. 1. etc. Vocabulo alioqui suspacto κραταιγών cur Lexicographi masculinum articulum praeponant, nescio, sed si Graeci illo paraschematismo usi sunt 8) certe accusativum potius paroxytonum fecerunt, ut apud Theophrastum legiẗur, quam proparoxytonum, ut apud Athenaeum. Tantum de nominibus in γ̔ων, quorum a dedlinatione legitima unum desciscit τῆς πλαταγώνος Schol. 7 Theocr. XI. 57. sed pro hoc πλαταγώνης scribendum ut ἀνεμώνη, ἀργεμώνη, σικνώνη y. Sequitur ut de nominibus in δῶν dicamus, ac primum de masculinis. Horum igitur ea, uae per ́ declinantur, barytona esse solent, Κύδων κώδων, κλύδων, χλίδων, τοῖς χλίδοσι (sic) καὶ ὁρμίσκοις Epiphan. de Gemm. V. 227. T. II. v. Schleusner Thes. T. V. p. 526. aa quo quae proferuntur exempla oxytonesis, corrisenda sunt ad praceptum Gramatinrum v, Dindort, ad Arist. Fragm. p. 143. et-Adend. p. VI. praeter οὐδών, μυδών (si certa lectio) et jonicum ὀδών 10), quae per ντ, ea vero gravantur ad unum omnia, quod vetere edicitur canone : τὰ εἰς ὡν ὀνόματα ὀξύτονα οὐδέποτε διὰ τοῦ *τ κλίνεσθαι Schol. Ven. M. 390. nam ἑκών esase warticipium Schol. 390. ἑκών partcipium vel participiale. Atque huic generi Technographi hanc siorem formam ita proprie assignant, ut genitivos Λάδωνος, Νέδωνος, Μέδωνος legitime declinatos, Λάδοντος vero Νέδοντος, Μέδοντος, κνώδοντος, participiorum ritu pronuncient v. Theodos. ap. Dindorf. ad Aristoph. Schol. Vol. III. 418. et Choerobosc. Anecd. p. 1393. b. neque bito, quin vocabula ejusdem fili ἄκων, γέρων, δράκων, λέων, θεράπων, σπάδων 2), τένων, κελέων, una cum aeolico ἔδων (mordex) et ionico ὀδών hanc ad rationem revocaverint. Quae vero genitivum in ονος mittunt, oxytona sunt etiminina, ἀηδών 1) ἀκροχορδών, βεμβραδών, καρκαδών 18, ὀλοφυγδών, σινδών, σπαδών 8), σχαδών, Φλεδών 18), χελιδών, ultimum' σαρδών, cujus pluralem rectius apud Pollucem σαρδόνες scribi quam apud Hesychium σάρδονες 18) Arcadius testatur p. 11, 6. ὀξύνεται τὰ διὰ τοῦ ο͂ μόνον κλινόμενα, σαρδών, σινδών. His convenit magnus numerus nominum in ἐπω et ηδων, συπεδών, τηκεδών, χαιρήδων, de qujbus alio loco sum dicturus, et Theodosii regula Gramm. 128. feminina paroxytona in odliquis casibus penultimam oxytona brevem habere, exceptis urbium nominibus Καλυδών, quod genus omnino liberius est quam ut canoni subijici patiatur, multasque antinomias habet. Μυγδών illud andronymicum et gentilicium non solum hoc moscribitur in nonnullis codd. et edd. Il. III. 186. Eur. Rhes. Apolld. Il. 5, 7. Strab. VII. 295. XII. 575. Nonn.. XV. 59. sed etiam accentu in prima syllaba posito Paus. X. 1. Julian. Epigr. XLVI. 503. T. II. Anall. Nonn. XIV. 14. Paul. Silent. Ecphr. Soph. 515. Steph. s. h. v. rectius prius videtur, quia, quae communis generis sunt, accentum femininorum habere solent, Σαρδών, Ἀνθηδών, Ἀσπληδών, Ἰσσηδών, Σαρπηδών, nam non heros solum ita dicitur sed et insula et rupes v. Herodian.. π. μον. λ. p. 9, ubi φαρκιδών editum pro φαρκηδών v. Steph. ἀσσιδών pro . Ἰσσηδὼν. Iiaque Σαρπήδοντος sccilbitur sed et Ἀκίδοντι uf Κελάδοντι 2) sed Ἀπιδόνος, Aque ſllexum sequntur etiam adjectiva in ζων, ἀλαζών, ὀλίζων, μείζων, ut duorum generum; suhstartiva vero sic non extant praeter proopria; Stephanus Ἀλλαζὼν ἔθνος ὀξ̔ύνεται διὰ (scr. κατὰ) τὸ ἐπιθετικὸν καὶ φυλάττει τὸ ὧ πρὸς ἀντιδιαστολήν. Alio accentu, quia diastole nulla, scritea Aχίμροͅ pia. ve. 2.55, o o quaian colen putant. In Ind. Anecd. proferuntur Ἄζων e Ἑίζων per 0 declinata; atque haec barytona' Arcadius sine dubio ante oculos habuit p. 11. τὰ εἰς ζῶν ἀρσενικὰ βαρύνεται, μὴ εἴη ὑπερδισύλλαβα ἢ πρὸ τέλους ἔχει μακρὸν ᾶ, εἰ πόλει ὁμονυμεῖ, οἴον μείεων, ῥίξων (eod. ὀλίζων. ubi pro μείζων scribi oporiet Ἀμαζών, nam id manninun Jaoua tstf v. Steph. ai acuitn', quia alpha longum in paraleri habet v. Draeo p. 100, 2. pro ὄζων vero, cod. adi, Ἄ́ζων viri et fluvi nomen, quod hoc stinguitur ab urbe homonyma Ἀζῶνες Diodor. Fragm. xXII. 303. T. IX. Bip. Ρίζων item viri et fluvii ab Ῥιζῶν, ὥνος, quanquam in utroue et accentus fuctuat declinatio v. Steph. s.. Βουθόη et Schweighaeuser. ad I1. 11. postremo ὀλίζων a vocabulo oppidi ὐλιζών, ὥνος, v. Eustath. 329, 10. quod Ὀλίζων scribi maluit Nicias v. Schol. Ven. B. 717. ut legebatur ante Tzschuckium ap. Strab. lx. 436. Sequitur Philemonis praeceptum N. 8. τὰ εἰς θων λήγοντα πάντα φυλάττουσι τὸ ὡ οἷον αἴθωνος, νος, adde κάνθων, κώθων, μοθών, ῥώθων. Sed a κόκκων genere diseordat μήκων, accentu ἑλικών, declinatione Nomina in λὼν Eiym. M. 130, 30. gravari dicit, ut δόλων, Ἀσκάλων (ade κάλλων, κήλων, τίλων, αἰσάλων v. Schneider. ad Arist. T. IV. 18.) praeter μιμαλλών et Βαβυλών 12). Nonina in μων dissyllaba, ut Arcadius docet p. 133, 22. barytona sunt ἄκμων, κάμων (κάμωνος μούσμων, πνεύμων, στήμων, τέρμων 12) exceptis topicis, quibus λειμών adnumerari potest cf. Etym. M. 562, 29. καὶ τοῖς ἐπὶ καιροῦ λεγομένοις, quo χειμών signicatur, postremo iis, quae longum ὑ habent (ut Στρυμών); atque haec omnia masculina sunt, feminina autem μορμών, ut Ποργών, et δαίμων ἡ διαίρεσις Alcman. Fr. XLCDII. πάλους ἔπαλε δαίμονάς τ ἐδάσσατο. Trisyllaba in ἄμων, utcunque declinata, ultimam acutam habent, τελαμών, θηλαμών, χηραμών, nomina in εμων, ̔μων, brachyparalecta, si penultimam genitivi corripiunt, acuuntur, ἀκρεμων, δαιτυμών 20) si porrigunt, gravantur, ἀρτέμων ut Πολέμων. In Act. Apost. XXVII. 40. omnes quidem codd. τὸν ἀρτέμονα ut in obscuro J. Lydi loco de Mens. II. 11, 78. sed appellativi declinatio sine dubio eadem quae proprii 2) et ἀκρέμων vulgo paroxytonôs scribitur sed contra disertum Suidae praeceptum. ἀκρεμὼ ὀξύνεται ὡς ἡγεμών. Praetereo ἰχνεύμων et verbalia, quae hominibus attribuuntur, ἑπάμων, ἥμω, οἰκτίρμων, quia in hoc numerosissimo genere nulla apparet divertitas ; quibus accedunt adjectiva mera τεράμων et αἰφνήμων. Ad proximas literas descendentibus occurrunt ἄξων, μέμνων, θρασυμέμνων, πέπων, πεπών et κανών, tum κάπων, σάπων, σκίπων, παρών 22) quod rectius scribi videtur πάρων 45), σίσων· γείτων, τέκτων, quae ambo GPamatici perhibent, πακτών, χιτών, κροτών, cujus notatio in notiise: is afiia nea siptan anc ea ἀ̔́σω ὀκυτόνῳ· τὰ γὰρ εἰς ὡν δισύλλαβα ὀξύνεται, εἰ μὴ διαστολὴν σημαινομένου, ὡς Κρότων, κροτὼν, ἠ χαρακτῆσι γοιτο ὡς τὸ Ἴτων συναπενεχθὲν τ͂ͅ Τρίτων, (scr. Κρίτων) οἷον Ἠιών, Κρανών, Γυρτών, Νεών, vue onai iettrai aiier seribere eolec v. Tschdk. Sh. 2. 644. Siebeis. ad Pas. l. x. 9. 287. de Arietench. p. 272. Eadem Ethnographus s. nos docet, bisyllaba, quae in των exeant, barytona essse exceptis periecticis et si qua diastole opus sit, ut κροτών, χιτών, quanquam ipse Βουβών et βουβών non magis disiinguit quam Arcadius Ἀγκών et ἀγκών, nequ Ἐλεών difert ab ἐλεὼν θάμνος καὶ ὄφις Hesych. nisi forte spiritu. Sed2 ὁ ύθων δα. ἡ Πυθών pso genirts diversiate v. Ammon. s. h. v. Restant βίσων, φώσσων, σίφων, τυφών sive potius τυφῶν, ἀχὼν ἄμπελος Anecd. Ind. βλήχων, de quo uno veteres curiossius disserunt. Pymum Theodosius p. 128. illud cum femininis barytonis conjungit, quae longam retinent, τρήρων *), Ἀσκάλων, quo accentu masculinum notatur τὸν βλήχωνα ap. Schol. Nic. Al. v. 128. et βλήχων ἡ γλήχων Suid. Ac si quis hunc οὐ γλήχων scripsisse putet ut Philemo p. 295. prassto est alius masculini generis testis Alexander Aphr. in Soph. El. p. 305 . ὁ γλίχων καὶ τὸ σκόροδον. Arcadius p. 16, 7. τὸ γλίχων (γλήχων) ὤφειλε βαρύννεσθαι, εἰ δὲ θηλυκὸν καὶ διὰ τοῦ β, ὀξύνεται *5). Huic consentit Phrynichus App. p. 30, 15. βληχὼν οἱ Δωριεῖς γλαχὼν, οἱ Ἴωνες γληχών· ἀμφότεροι δὲ θηλυκῶς, οἱ μὲν τὰν γλαχόνα, οἱ δὲ τὴν γληχόνα, unde adjecivum ducitur γληχονοειδὲς τὸ δίκταμνον Hesych. 26) Apud Hippocratem saepe legitur τῆς γλήχωνος, τῇ γλήχωνι, τὴν γλήχωνα de Mul. Morb. p. 663. 708. 74. 715. 723. 732. 734., 768. 810. 831. T. III. aliUuoties etiam τῆς βληχοῦς de Morb. IIII. 323. et 324. T. II. sed vitiiose scrciptum βλήχους, et τῇ βληχοῖ Theophr. H. Plant. lX. 16, 1. τὴν βληχώ Aristophon Athen. II. 63. A. Arist. Lys. 89. τὴν γλαχώ Ac. 882. quos accusativos Buttmannus Grramm. §. 56. Adn. 11. et Elmslejus gravandos putant, ceterorum casuum ignari. Ad̀ ultimum, qui homericum κατηφόνες interpretati sunt κατήφειαι Schol. Il. XXIV. 252. in substantivis numerarunt ; Aristarchus quid senserit, parum claret; nisi forte ex eo quod κατηφόνες scbipsisse dicitur ὡς Μακεδόνες, vel, ut alius ait, ὡς σειρηδόνες, κηληδόνες, quae omnia sunt vocabula animanium, non affectionum, conjecturam ducere libet, eum intellexisse tristitiae conciliatores vel etiam, quod probrosius est in mares dictum, conciliatrices; nam ex duobus postremis exemplis, quae non temere apposita videntur, sicut ex cadi supplemento in cod. Havn. p. 16, 3. et Etym. M. 513, 31. Κολοφὼν καὶ κατηφὼν ὀξύνεται ὡς θηλυκά, colligi potest, de hoc veteres idem statuisse quod de ἀρηγών, unius generis esse feminini. Accentus solus id non demonstrat, qum ἀλαζών commune sit, neque apparet omnino, cur. Aristarchus κατήφονες scribere noluerit ut καταπύγονες 26) nisi generi feminino affixum esse credidit. Cur autem hoo crediderit vix suspicari licet, quum loco homerico genus aptum sit, neque Crates κατηφέες scripsisset, si nomen κατηφών ei fuisset aliunde cognitum. Ceterum hinc quoque apparet, femininis propriam esse oxytonesin cum vocalis conjunctam, masculinis in contrarium inclinantibus. Loquor de appellativis; nam topica, gentilicia perinde ut andronymica et periectica ab hac disputatione seclusi; neque eonplerba sum omnia sed qae ad procaioenm necessami videbantur. Haec autem omnia eodem tendunt, planumque faciunt nullum esse vocabulum appellativum ab ejusdem dialecti scriptoribus dupliciter per τωνος et ονος delinatum; quo magis scire aveo, quibus rationibus Dindorfius in illam duνctus sit sententiam. v. 224. Ἄσλατον οὐδὲ φεικτάν. Sic codd. et AI. φευκτήν vet. Edd. φερτάν Heidrelb. φευκτόν Suidas s. Αἴθοπος, quod Hermannus improbat ob eam causam quia Tra— gici, si fieri possit, terminationes variare ament. Fortasse. hoc addi potest, eos non sine certa ratione ex mobilibus munia facere, sed potissimum hiatus effugiendi causa ut κρυτὸς ἐλπίς Choeph. 233. ἰαλτὸς ἐκ δόμων ib. 20. τὴ πτέρωτος ἥδε Oed. C. 1490. ac similitrr feminina sunt ζηλωτός Med. 1035. ὠνητὸς ἢ τολμητός Hel. 825. Andr. 5. θνητός Ipe. A. 901. 1394. Κύπρις οὐ φορητός Hip. 442. codd. φορητόν, ut pro εὐανδρία διδακτός Enr. Suppl. 924. libri διδακτόν exhibent; postremo δωρητὸς οὐκ αἰτητός Oed. T. 384. μεμπτός Trach. 446. quae omnia vo. calem praecedunt; ἰσχὺς πορευτοοῦ λαμπάδος πρὸς ἡδονήν Agam. 294. foriasse sigmatismi causa ; sed cur Prom. 592. de lo dixerit Ἥρᾳ στυγητὸς πρὸς βίαν μνάζεται, minus apparet. V. 225. Δαναῶν ὕπο κλῃζομέναν. Plerique codd. et Ald. ὑποκληζομέναν, quod et Suidas in Lexicon etsi Schol. simplex κλῃζομέναν interpretatur φημιζομένην. Paris. D. et Cant. ὕπο κλῃζομέναν, quod recepi. Ev. Pr. V. 226. Τὰν ὁ μέγας. Musgravius in sueriore τὰν μεγάλων, in hoc παντομιγής scribi vult; Reistus τὰν ὅ μιγάς quod (etiamnunc) arridet Bothio; sed laboratur frustra; μέγας μόρος Choeph. 478. μέγας δαίμων καὶ βαρύ-μηνις Agam. 1492. prope accedunt ad significationem του δεινοῦ, et quod supra v..173. legitur μεγάλα φάτιςν, id omnem eximit dubitationem. ED. PX. V. 229. 230. Οἴ μοι περίφαντος ἀνὴρ θανεῖται παραπλήκτῳ χερὶ συγκατακτάς. Apud Suidan s. Τὸ προνςέρπον legitur ωῄμοι, ut in Dresd. A., ὤ μοι cod. Γ. Περιίφανντος ἀνήρ hinc affert Eustathiuss p. 927, 3. Bothius ἁνήρ edidit ut Hermannus praescripserat. Sequentia παραπλήκτῳ — συγκατακτάς apponit Suidas s. Παραπλῆγες. Vitosam interpunctionem, qua θανεῖται χερί junguntur, retinuit Brunckius, quamvis jam olim a Stephano castigatam. Ev. PR. V. 231. Κελαινοῖ́ς ξίφεσι. Eadem numeri enallage usi sunt Pindarus P. IV. 431. Φρίξου μάχαιραι, Euripides lon. 191. ὕδραν ἐναίρει χρυσαῖς ἅρπαιις, Manetho I. 316. σφαγίοις ξίφεσιν δεδαιγμένος; item aliorum instrumentorum vocabula pluraliter usurpantur, βάκτρα Eur. Herc. 108. σκῆπτρα Agam. 1266. ἀγκύλαι Oed. T. 1227. Haec sive fortuito sive ex occulta quadam ratione paucorum exemplorum finibus continentur, certe a plurali τὰ τόζα, qui jam vulgo pro singulari obtinet, distingui oportet. Eademque cautio adhibenda vocabulis, quibus partes corporis significantur; nam λαιοὶ βραχίονες Eur. Phoenn. 1143. ine dubio longe notabilius est quam quod uni homini tribuuntur πρόςωπα, στόματα, λαιμοί, στήθη, στέρνα, μετάφρενα, νῶτα, non a poetis solum sed vel in sermone vulgari, λόγχῃ βληθεὶς εἰς τὰ στέρνα Dionys. Antt. I. 11. p. 11766. ἀνοίξας τὸν ταῦρον κατὰ τὰ νῶτα Lucian. Phal. Pr. S. 11. p. 51. T, V. τοῖς μεταφρένοις αὑτοὗ Philostr. Iconn. I. 26, 801. etc. et nonnulla hujus generis in hoc numero fere fixa sunt, ut τὰ οὖλα, quod solum probare videtur Pollux II. 94. sed τὸ οὖλον Diog. VII. 176. et latini promiscue gingi̔α et gingivae, αἱ ὠμοπλάται, ut apud Latinos scapulae, οἳ μυξωτῆρες, οἱ ῥώθωνες, nares, τὰ κύφελλα, τὰ μήδεα, τὰ γέντα, ἔντερα, νήδυια, ilia, intestina, τὰ κάλλαια, αἱ λαγόνες, αἱ γαμφηλαί, cujus usus exempla Grammatici Latini intentissima cura conquisixerunt; Graeci nostri de pluralibus tantum ne verbum quidem. V. 232. Καὶ βοτῆρας ἱππονόμους. Porsonus Adv. p. 186. antistrophae causa emendat ἱππονώμας, quod in La. pr. obscure expressum videtur. d Matthiae probat prae ἱππονώμους, quod Hermannus edidit, quia quae brevem in penultima vocalem habeant, ea in ος iniantur, quae longam, in άς, quod si de iis intelligi voluit quae a verbo νωμῶ et similibus composita sunt, praeter hoc ipsum nullum est a quo adjectiva in ης componantur v. ad 604. nam a φωρῶ eet αὐτόφωρος, cetera hujus moduli, δρωχῶ, στρωφῶ, τρωπῶ, ad componendum inhabcilia sunt, sic ut ex his regula compositionis duci nequeat. Si de aliis, adversantur ei ἱερόσυλος, σκιόθηρος, μειλιχόμειδος, quod ipse in Alcaei Fragm: XLII. p. 42. adversus Blomfieldium tuetur, aliaque multa. Scholiastes ἱππονόμους interpretatur τοὺς μεγάλως φυλάσσοντας, ratione debili, quia equorum antea nulla facta sit tio. Ego cum Hermanno ἱππονώμους recepi, sed aliam causam. Pr βοτῆρας Musgravius, qui in versu antasrophico τὸν λύσσα scricit, hic βωστῆρας corrigit tese usus βωστῆρες, ,νομεῖς, quod licet alibi non reperiatur, praeferendum est Stephani emendationi βωτῆρες, namque 2 ἐκτείνεται μὲν ὁ βώτωρ καθὰ καὶ ὁ δώτωρ, οὐ μέντοι καὶ ὁ βοτὴρ ὥπερ οὐδὲ ὁ δοτηρ, παρά γε τοῖς Eustath. 1739, 45. ut et Suidas tradit Βοτὴρ καὶ δοτηρ, βώτωρ δὲ καὶ δώτωρ, falsoque Lexiicograpi nostri ex hocc Sophoclis loco βωτή́ρ, et ex Nicandro βρωστήρ afferunt. V. 233. Κεῖθθεν κεῖθεν. ic cum codd. melioribus ct Ald. edidit Brunckius, ne dipodiae per caesurram misceantur; in codd. Triclinianis ἐκεῖθεν, ἐκεῖθεν, in Aug. . κεῖθεν ἐκεῖθεν V. 235. Ὡν τὴν μὲν ἔσω σφάζ’ Sic Harl. La. H. aliique cum Aldo, ὧν τὰ μὲν εἴσω Brunckius e Triclinianis. Oum ποίμνη praecipue signiet gregem ovium, facile inteligitur οἶς. Σφάζειν, συρίζειν, ἁρμόζειν, νίζειν Tragicii cicere maluerunt quam popularem consuetudinem ‘) sequi: nec puto illos ὀλολύττειν vl βράττειν dicturos fuisse. V. 237. Δύο δ’ ἀργίποδας κριοὺς ἀνελών. Thomas p. 22. Ἀνεῖλε ἀντὶ τοῦ ἔλαβε, ποιηταὶ μόνοι καὶ Θουκυγίποδας ῥιπτεῖ θερίσας. Ev. Pr. V. 238. Γλῶσσαν ἄκραν θερίσας. Schol. ἴσως τοῦτον ἐνόμιζε Νέστορα, ὡς ψευδομαρτυρήσαντα κατ’ αὐτοῦ. quod ex Tragoedumenis haustum suspicor v. ad v. 303. Verbis conguit Agathias Anth. Pal. c. V. n. 237. φιλομηλείην γλῶσσαν ἀπεθρισάμην. V. 239. Ῥιπτεῖ θεφίσας. Schol. Guelph. ad Eur. Or. 116. παρὰ Σοφοκλεῖ καὶ γλῶτταν (sic) ῥιπτεῖ θερίσας. Schol. ad Epict. Ench. c. XXXIV. 236. ed. Heyn. ῥιάπω, ῥιπτήσω, παρὰ Σοφοκλεῖ ῥιπτεῖ θερίσας τὴν ἄκραν γλῶτταν, καὶ τυπτῶ, τυπτήσω, quo loco res ipsa docet, ῥίπτει et τύπτω scribendum esse. Ac ῥίπτει hic in Mosq. B. et Heidelb. scriptum Hermannus praetulit, non ut ῥιπτεῖν Tragicis abjudicaret, quae fuit Elmslejii sententia ad Heracl. 150. * sed ob signifcationem; ῥίπτειν, inquit, nisi fallor, est jacere, ῥιπτεῖν autem jactare, de quo ei adversatur Matthiae ad Heracl. l. c. consentit Bornemann. ad Xen. Symp. II. 8. Differre illa veteres quoque rentur, sed alio modo. Thomas p. 327. Grammaticus Etym. Gud. adjunctus p. 647. et Schol.. ad h. l. ῥ́ιπτω τὸ ἁπλῶς ῥίπτω. ῥιπτῶ δὲ τὸ μετὰ σφοδρότητος. Posterius invenitur Odyss. XIIIII. 78. ἀνεῤῥρίπτουν ἅλα πηθῶς, sed VII. 328. ἀναῤῥίπτειν ἅλα πηδῷ,, quanquam hoc quoque loco Eustathius ἀναρῥιπτεῖν legi testatur, idque confirmat posteriorum usus : ἀναῥῤιπτούμενοι βιαίως Dio Cass. LXVIII. 24. ῥιπτεῖν κατὰ πετρῶν Theogn. v.. 176. ubi Bekkerus ῥ́πτειν ediit ut legitur in Eur. Fragm. Inc. LXV. quod hinc expressum est; ceteri Theognidis imitatores partim sic, pars ν̔ιπτεῖν, v. Walz. ad Rhett. Gr. T. I. 25. ἐῥίπτεον κατὰ τοῦ τείχεος Herodo. VII. 53. μάρψας ποδός νιν ῥιιπτεί Sophocl. Trach. 780. quo loco et Hel. 1096. νας πρὸς οὐρανὸν ῥιπτοῦντες) et Heracl. 149. (ἐς νον σ̔ιπτοῦντες) Hermannus ei Elmslejus breviorem formam substtuerunt. Eaque saepius apud Tragieos legitu ione varia; ῥιπτέσθω φλ̓ Pŕom. o94 . et 1045. νιν praecsitate, λόγους s. ἀρὰς ῥίπτειν Troad. 769. ρίπτειν Prom. 934. Troad. 729. κίνδυνον μέγαν ῥίπτοντες Inus Fragm. VII. multisque alisi hujus poetae locis, cod. et Edd. veteres persaepe verbum circumflexum offerunt v. Matthiae Add. ad Hipp. v. 213. itâque saepe cum eodem nomine et eadem significatione modo haec modo altera verbi forma conjuncta reperitur; σκώμματα ἀποῤῥιπτειν Herodian. IV. 9. p. 92, 7. et ἀποῥῥίπτειν Julian. Or. II. 96. κινδύνους ῥιπτεῖν sive ἀναρῥιπτεῖν Herodotus, Euripides, Thucylides IV. 95. aliis barytono usis v. Reitz. av Lucian. de Gymn. §. 27. p. 490. T. VII. Bos. Ellips. 139. quod et Marino V. Procl. c. I. e codd. redditum est. De iis, qui se aliosve praecipoitant, ῥίπτειν legitur Thueyd. II. 49, 5. Demosth. p. 883, 27. Lucian. Phal. Pr. §. 12. Asin S. 31. Heliod. VI. 9, 238. VII. 8, 268. ὁ λέων ἐπιῤρίπητει ἑαυτόν Aristot. H. Ann. IX. 31. (44.) 1. εἰς τοὺς πολεμίους ῥίπτων ἑαυτόν Dionys. Antt. V. 46. et eodem intel lectu ῥίπτοντες Diod. XIX. 8, 208. Thucyd. VII. 44. (ubi3 pauci codd. ῥιπτοῦντες) ἔῤριπτον Diod. XII. 58, 121. sed de isdem ῥιπτοῦντες Polyb. V. 48, 4. Xen. Cyr. II. 1. 25. Athen. II. 66. A. ἐῤῥίπτουν Plut. V. Rom. XVIII. ῥιπτούμενος Lucian. Phal. Pr. §. 6. ῥιπτεῖσθαι Strab. X. 452. v. Ellendt. ad Arrian. T. I. p. 158. De aegrotis Galenus de Comat. c. V. 664. T. VII. στρεφόμενοι καὶ ῥιπτοῦντες ἑαυτούς sed paullo ante c. III. 658. τὸ ῥίπτουσιν. Hippocr. de Mul. I. 612. ἀλύει καὶ ῥίπτει ἑαι-Σ τήν. Aretaeus Cur. Acut. I. 5, 84. ἢν τὼ χεῖρε καὶ σκέλεα ῥίπτηται. Jam exempla ex alio genere rerum afferam; ὰ ὅπλα ῥίπτειν Aristot. Nicom.• III. 15. p. 30. Dio Chr. XXVIIl. 533. Chariio VIII. 5, 182. sed de eadem re ῥιπτοῦντες Polyb. XVVII. 9. Diod. XIV. 75. ἀποῤῥιπτοῦντες τὰ σημεῖα Plut. V. Caes. c. XXXIX. ἃ ἔφερον Xen. Hell. V. 4, 42. ῥιπτεῖτε χλαίνας Arist. Eccl. 529. De jaculantibus ῥίπτειν βέλη Plat. Legg. VII. 795. C. (duo Florr. ῥιπτεῖν) τὸν λίθον Aristot. Nicom. II. 1.. δόρυ Diod. Execc. L. VIII. p. 36. T. IV. ὁ δίσκος ἀνἀῤίπτεται .r. temid. I. 57, 85. sed ἀναῤῤιπτοῦσι τὸν δίσκον Lucian. de Gymn. §. 27. p. 188. ubi Solanus ex S. 4barytonum reponit; at ῥιπτεῖ τὸν σκύφον ἐπ’ αὐτόν Conviv. §. 44. Tantum de significaatione intensiva et frequentativa, cujus propria forma est ῥιπτάζω 4). Aliud discrimen tradit Grammaticus Amonio praemissus p. LTV. ῥίπτω τὸ πετάζω βαρυτόνως, ῥιπτῶ δὲ τὸ ἐξουθενῶ. Hanc contemtus signiticationem saepe quidem habet perispomenon; εἰκῆ ῥιπτοῦντες τὰ καλά Dionys. Antt. IV. 14, 696. ἐὰν εἰς τὸ μέσον ῥιπτῆται Themist. XXVIII. 342. D. pariterque Plut. V. Cat. Maj. c. V. 392. Philostr. V. Ap. III. 4, 97. Dio Chr. XXXI. 618. sed eodem modo verbum non contractum dicitur ῥίπτειν ἐν ταὶς ὁδοῖς Themist. XXVI. 325. D. ἡ κοπρία ῥίπτεται Artemid. I. 9, 143. nec raro codicum inter utrumque vacillatio v. Demosth. p. 413, 11. p. 797, 11. Sed persequar Grammaticorum referre praecepta. Etym. M. p. 509, 12. de verborum paragogis disserens exempli gratia affert κύω, κυέω, ἕλκω, ἑλκέω, ῥίπτω, ῥιπτέω, et Macrobius Diff. Verb. p. 709. ῥίπτω, quia modo acuto modo circumflexo pronunciatur, et ἔῤῥιπτον et ἐῥῥίπτουν facit; κίω (scr. κύω) propter eandem causam et ἔκιον et ἐκίουν. De diversitate significaionis neuter meminit; quae res nosadmonet, ut alia heteroclisiae exempla circumspiciamus, initio a dentalibus sumto, quorum consona characteristica cum sigma futuri consistere nequit. Ergo μύζω,, ut Hemstertusius judicat, antiquius est quam μυζάω 2) significatione nihil differt. De ganlitu canis promieue dicitur κνύζω sim Plut. Amat. Narr. III. 73. Galen. Exeg. s. Κνῦμα, et κνυζέομαι Lyc. 608. κνυζάομαι v. Corais ad Heliod. p. 231. Boison. ad Philostr. p. 301. Jacobs. ad Aelian. p. 10. Elmslejus ad Soph. Oed. C. 1571. admodum jenui Atticis vindicat v. Brunck. ad Vesp. 977. hisque finitima ῥαζεῖν ct ῥ̔υζεῖν 9) Suidae et Phoio idem valent quod barytona; eidemque numero adscribenda πιεζούμενος Hippocr. Mul. II. 781. T. II. Aristot. Probl. XVI. 8. p. 915, 9. et 15. quo utroque loco codd. πιεζόμενος suppeditant, πιεζεῖσθαι Philo de Joseph. p. 521. D. δίζομαι *) ἀλίνδω et κυλίνδω, ὀθέω ), γήθομαι Sext. c. Eth. p. 710. πέκτω, πετάομαι et fortasse plura, quorum alterutra forma nunc in declinatione modo et compositione apparet, ut ἐναλδόμενος, τυπτήσω, ἀποντᾶσθαι etc. Cum αἴδομαι et αἰδέομαι Schol. Lips. ad Il. V. 531. componit ὀμίχω ὀμιχέω, sed pro illo nitil aliud affert quam aoristum ὤμιξα ex Hippon. Fr. XL. quo et Eiym. M. p. 624, 5. utitur, ac profecto feri potest ut qui perfecto minxi usi sunt, in praesenti mejo dicere maluerint. Dudia sunt ἀδάχω, περισπερχέω, στεναχέω 2, Homero quidem abjudicavit Aristarchus, sed dubitatio nulla de ἐάχω, ἰαχέω, νηπιάχω, νηπιαχεύω, ἀλέξω, ἀδάξω vel ὀδάξω saltem illis ignotum fuit, qui praeter αὔξω et ἀλέξω nullum verbum in ξω terminari tradiderunt v. Theodos. Gramm. p. 151. Numerosiora sunt verborum liquidatorum exempla: δήλομαι, ἵλαμαι, ἱλέομαι, ἱλάομαι, εἴ́λω, (ἀπείλλω v. ad Phryyn. p. 29. sq.) μοιμύλλειν καὶ μοιμυλᾷν codd. Poll. II. 90. ἀτασθαλέων Nonn. Paraphr. IX. 14. ἀτασθαλέοντες Gregor. Naz. Carm. II. p. 51. C. ἐνδυνέουσι et διαβυνέονται apud Herodotum, quanquam idem ἐνδύνειν, καταδύνων, ὑποδύνειν et διαβύνεται scribit; δύνω, θυνέω, γεγώνω v. Lehrs. de Aristarch. 315. σινέο-, μαι (σινοῦσι Maneth. V. 608.)) κύρω, ξύρω sive ξύρομαι εἴρω, πείρω v. Lehrs de Arist. p. 314. πλημύρω. Ex labialibus οἴφω, ἑψέω 8) et fortasse δεψέω 9· ) ῥοφέω 10). De multis aliis, quorum praesens indicativi activi aliam sequitur conjugationem quam quae ab eo derivata sunt tempora modique, ut ἄλδω, κελάδω, ἤθω, ἀλθέω, κηδέω, φθιννέω, μι-νυθέω 22) etc. inexploratum est, fortuitumne acciderit ut alterius utrius forae exempla desint, an quae nos hodie legimus, ea sola Graeci probaverint. Significationis autem diversitas in hisce pmnibus apparet nulla, neque omnino haec mutatae declinationis causa fuisse videtur primaria, sed interdum, ut arbitror, diversitate formae ad discriminandas significationes usi sunt. Ἑλκέω quidem continuatuvum vel frequentativum est sed in usu adeo rarum ut ex eo regula constitui . non possit. Praeterea Grammatici duo afferunt. Scholiastes ad Eur. Hec. 937. et Moschopul. Sched, p. 192. φρύρω τὸ συγχέω, φυρῶ τὸ μιγνύω ἄλευρον ὕδατι, ὅθεν φύραμα ζυμή, vë ut Grammaticus Hermanni p. 407. φύρω τὸ συγχέω, φυρῶ δὲ ἄρτους, idque discrimen patescit ex prσοprio et translato verbi usu. Εἰκῆ πάντα φύρειν, πάντα φύρῳ καὶ συγχέων dici solet non φυρᾷν v. Aesch, Prom. 448. Arist, Rann. 945. Plat. Phaedon. p. 97. B. Legg. XII. 950. A. Phileb. p. 15, E. Themist. Or. XXI. 260. C. M. Anton. III. 16. Aelian. H. A. III. 24. cf. Wyttenbach. ad Pbut. T. I. 625. Tacobs. Lectt. Stob. p. 88. sed massam aqua aliove liquore lixbuere φυρᾶν Aesch. Sept. 48. Arist. Nubb. 979. Plat. Theaet. 147. C. Aristot. Probl. XXI. 11. et 16. Themist. Or. xx1l. 339. d. toque aliis 1iaisn nontreria, exmpls γαῖαν ὕδει φύρειν Heniou. Ἑχ. 21, ρειν ἄρτους Xenoph. Heli. VII. 2, 22. τὰ φυρόμενα Aristot. l. c. 12) aut antiquitate auctoris excusentur aut suspicionem afferant; sed γῆ αἵματι πεφυρμένη et πεφυραμένη perinde usitatum est quippe ex proprio et translato conflatum. Alterum est κύειν, de quo Eustathius p. 1548, 20. κύειν τὸ κατὰ γαστρὸ] ἔχειν, κυῶ δὲ τὸ γεννῶ, ὅθεν οἱ κυήτορες, καὶ ἐκύι ἤγουν ἐγέννησε, quod discrimen antiquioribus Grammatcis, Ammonio p. 86. et Phrynicho App. p. 48. ignotum fuisse intelligitur ex hoc eorum praecepto : κύειν τὸ ἔγκυον εἶναι, τίκτειν δὲ τὸ ἀπαλλάττεσθαι τοῦ κύειν. ac si quis κυεῖν dixit pro γεννᾷν, sequtus videtur ambigum verbi πίκτειν usum, quod de utroque parertium dici solet, eodemque intellectu barytono verbo uti potuisset; namen quidem κυήaωρ utrique verbi formae aptum est; neque distinctionis ab Eustatio traditae exempla reperiri puto; sel apud antiquiores barytonum et circumflexum unum idemque significat τὸ ἐν γαστρὶ συλλαβεῖν vel κυοφορεῖν, minus antiqui utruxque modo sic modo pro τίκτειν usurpant cf. Eust. 1799, 54. Illud significat κύει in Calliae versibus Athen. X. 454. A. Theogn. v. 39. et 1081. bis in Orac. Herod. V. 92. Bion. VI. 17. quibus in locis brachyparalectum est, in Herodoteo unus Pass. κυεῖ praebet, et saepius in soluto sermone, Hippocr. de M. M. p. 651. p. 794. p. 842. Demosth. c. Macart. 1076, 17. Lysias c. Agor. p. 135, 32. (unus Laur. κυεῖν) Plat. Theaet. p. 184. B. et aliis locis nec: sine codd. dissensioone cf. Rueckert. ad Symp. p. 184. tum Aristot. H. Animm. VIII. 17, 2. Probl. I. 860, 21. Diod. II. 42. Artem. V. 30, 409. Plutarch. Amator. XV. p. 67. T. XII. sapiusque apud Xenophontem et alios; circumflexo verbo κυεῖν usi sunt Hippocrates de Nat. Puer. p. 422. T. I. Herodotus, Theophrastos, Arat. 1050. Oppian Hal. I. 520. Nonn. XXVII. 123. Maxim. 205. cf. Spitzner. Prosod. p. 64. ἐκύεις Aristoph. Lys. 745. (metrum fert ἔκυες)ἐκύει Lucian. Dial. Deor. IX. 1. Themist. Or. IV. 29. τὸ κυούμενον Plat. Legg. VII. 789. A. Theophr. Caus. I. 20, 2. Aristot. de Gener. Ann. IV. 6. p. 775, 7. Iulian. Or. II. 99. C. VI 220. B. Antonin. Lib. c. XXIX. Geopp. XIX. 2, 6. Certum est igitur, neque aetatis ratione, ut Buttmanno visum, neque significationis, unum ab altero distingui posse; pariterque indiscreta sunt futurum κυήσω, aoristus hinc propagatus et reliqua tempora, κεκύηκε Dio Cass. XLV. c. 1. Philipp. Ep. LXXV. 233. T. II. Anall. κύσσατο (peperit) Euphor. Fr. p. 150. κυήσατο Oppian. Cyn. III. 2. κυησαμένη Himer. Or. VII. 4, 516. ἐκκυηθῆναι Ecl. XVIl. 2, 262. Neque tamen in ea sum opinione, ut, quod vulgo neglectum ac ne nativum quidem duco discrimen, id negem ab aliquibus pro tempore assumtum esse, eamque in partem interpretor Hermanni sententiam ad Aesch. Den. Fr. N. 28. Opusc. T. II.335. κύειν macroparalectum fecin. dandi significationem habere, κυεῖν vero brachycatalectum pariendi 16). Quodd autem Buitmannus cum hoc verbo conponit λόω et λοέω, et quod certius est dicatalexiae exemplun, βύω, βυέω, in his nulla apporet significationis diversita. Ad ultimum Jo. Diaconus ad Hes. Scut. 291. ἔστι δὲ πίτνω καὶ. πιτνῶ, quarum posterius sine dubio agnoscit rodianus quum dicit αἱ εἰς νὼν λήγουσαι μετοχαὶ ἔχουσαι πρὸ τοῦ ν σύμφωνον — ἢ ἐβαρύνοντο ἢ περιεσπῶντο, τέμνων, κάμνων, πίτνων scr. πιτνῶν, in quo dissentio a Lehrsio de Arist. p. 262. Utrumque verbum Hermannus ad Herc. 1379. ita distinguit, ut illi absolutam cadendi, continuativam casandi significationem tribuat, sed in uberiore disputatione ad Med. v. 58.πίτνω inter authypotacta refert. Itaque, quemadmodum sermo latinus plurima habet verba diverse debinata, sed perpauca quae cum forma significationem mutant, ut jungere, jugare, regere, rigare, educere, idem de graecis statuo, principium heteroclisiiae vocalitatem esse, sed inter multiplices significationis variandae rationes hanc quoque reperiri ex uno ordine in alterum licet ejus exempla in communem usum recepta perquam pau] ca sint, seu quia graecorum scriporum pars minima restat, seu quia ista minuta rerum discrimina parum acute cernimus. Quis enim, quum numerosas unius verbi formas considerave., rit, ἴλλω sive εἴλλω, εἰλῶ, ἰλλαίνω, ἑλίσσω, εἰλύω, εἰλυφάω, εἰλυφάζω, εἰλυσπῶμαι, quis igitur non suspicetur, Graecos hac ipsa variette ad effingendas varias volvendi rationes usos esse, si non constanter, at certe quum ad rem pertineret? V. 241. Μέγαν ἱπποδέτην ῥυτῆρα λαβών. Aeschines Fals. Leg.p.49. ἐγὼ ῥυτῆρα λαβὼν μαστιγοῖμι; repetens ex industria vocabulum, quo Demosthenes invidiose usus erat in accusatione p. 402, 29. In scalis latuit metuens pendentis habenae Horat. Ep. II. 2, 15. cf. Petav. ad Themist. Addend. p. 724. Ev. Pr. Ἱπποδέτης activam habet significationem ut ταυροδέττις βύρσα Anth. Pal. c. VI. n. 41. sed et passivam huic terminationi attributam esse, de quo multi dubitarunt, certum documentum praebent ἰοδέτης στέφανος Pind. Fragm. XLV. κηροδέτης κάλαμος v. Schaefer. ad Dionys p. 307. συνδέτης i. q. δέσμιος Athen. V. 213. A. quod Coraio scrupulum injecit, οἱ ἀφέται liberi; οἰἱ προχύται ().2, tum instrumentorum et vestimentorum vocabula, ἐμβάτης, ὑποστάτης, ὑπενδύτης. Interdum tamen neutra convenit sed quae vulgo edjectivorum ſormam habet, σμύρνα τρωγλοδύτις Galen. Antid, I. 14. p. 68. T. XIV. προνίκτης θαλλος, βωμὸς μηλοθτης ac npmina poculorum θερμοπότις, ἡδυπότις. Ἀκμοθέτηης autem, 'uod Lexicographi ex Hesychio afferunt pro ἀκμόθετον, Musuri nititur correctione falsa. V. 242. Παίει λιγυρᾷ μάστιγι Ex hoc loco ductum est fabulae elogium, quod cur Harlesius ad Fabr. B. Gr. p. 196. commenticium putaret causa nulla erat; nam librorum inscronrionss saepe a rebus levioribqus et quasi secundaris repetitae sunt; Ἱππόλυτος στεφανίας, καλυπτόμενος, ac si haec tragoedia ut summarii conditor prodidit, in didascaliis solo Αἴαντος nomine insignita, a Dicaearcho Αἰαντος θάνατος inscripta est, nihil erat quo ab Ajace Locro distingueretur. Astydamantis fabula fuit Αἴας μαινόμενος, Theodectae Αἴας Aristot. Rhet. II. 23. p. 140, 27. Sophocleam Clemens Strom. VI. 740. Athenaeus VII. 277. C. Zenobius Cent. IV. 4. Αίαντα μαστιγοφόρον vocant, Grammatici vius Αἴαντα, ut saepisme in lemmatis Stobaei, Eustathus p. 757, 16. et p. 1139, 61. simpicter τὸν μαστιγοφόρον, Ajacemque ita cognominatum putat ὡς θεομηνίᾳ περιπεσόντα p. 891, 28. et 961, 25. quia casus ejus v. 137. πληγὴ .ιός vocetar, quol cum homercico ιιὸς μάστιγι contendit ’). Quo tempore in scenam commissa sit, non stat. Boeckhius de Trag. Pr. p. 137. ante Philoctetam hoc est ante OI. XCII. actam esse ex Ulixis aratione v. 1047. suspicatur. Ev. Pr. V. 243. Κακὰ δεννάζων ῥήματα — Haec affert das s. Δεννάζων, quod verbum hinc enotavit Eustathius p. 668, 47. et fortasse Hesychius Δεννάζων, λοιδορῶν. Exempla ejus collgerunt Brunck. ad Antig. 759. et Jacobs. Exercit. Crit. p. 184. Substantivo δέννος uttlur Herodotas; vum δεννός Hesychius interpretatur κακολόγος; id h. l. ex usitato δεινός conversum putat. Ev. Pm. V. 244. Ῥήμαθ’ ἃ δαίμων κοὐδεὶς ἀνδρῶν ἐδίδαξε. ) Hermannus hoc brevius dictum censet pro οὐδεὶς δαίμων καὶ οὐδεὶς ἀνδρῶν, cujus constructionis exempla afferri a Schaefero ad Bos. p. 777. Haec vero et quae Struvius Lect. Lucian. p. 242. Elmslejus ad Oed. T. 817. et alii collegerunt, quaeque ipse reperi, unius modi sunt, vel ut Pind. P. III. 54. ἔργοις οὔτε βουλαῖς, vë ut Lucian. Jup. Trag. S47. ἀλυσιτελὲς δὲ οὐδὲ ἄλογον οὐδὲν εἶχεν, Asin. §. 22. ρυσίον μὲν οὐδὲ ἀργύριον οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν κομίζων etc. . nullum illi simile, quod particulam καί interpositam habet. Hujus generis exemplum donec quis protulerit, simpliciorem raionem praeferam. Quemadmodum Oedipo dolore furenti gladium δείκνυσι δαίμων τις, οὐδεὶς ἀνδρῶν Oed. T 179. cf. ad v. 838. ita Tecmessa praesagio quodam veri illam immanem eandemquc vanam Ajacis jactationem et a dei cujisdam instinctu atque ludibrio repetit. Δαίμων men Ajaci infestum denotat, non genium malum, ut Musgravius opinatur; nam hoc genus superstitionis Tragicorum aetate nondum apud Graecos percrebuerat, sed timebantur vel coelestium irae privatam injuriam vindicantium, vel, si quis nullius delicti sibi conscius esset, deorum manium furiosus stinctus, quo hominum piacularium poteri ad scelera et flagitia impelli credebantur. Plato Legg. IX. 854. A. οὐκ ἄνθρώπινόν σε κακὸν οὐδὲ θεῖον κινεῖ τ̀ὸ νῦν ἐπὶ τὴν ἱροσυλίαν προτρέπον ἰέναι, οἶστρος δέ τις ἀλιτηριώδης. V. 245. 246. ἕρα τιν' ἤδη κάρα καλύμμασι κρυψάμενον. Eustathius p. 237, 14. ὥρα τιν’ ἤδη κρᾶτα καλύμματιsed codd. omnes καλύμμασι, praeter Bar. B. qui hoc nomen omitit; ὥρα δή τιν’ ἤδη Ricc. ὥρα τιν’ ἤδη τοι κραο͂τα L. IΘ. Ven. Bodl. Bar. A. Laud. Mosq. A. Dresd. B. Harl· (qui τοι omitit). Id Hermannus a metrico correctore profectum putat, qui in stropha legebat οἵαν ἐδήλωσας ἀνέρος αἴθοπος ἀγγελίαν, idemque transpositis verbis καλύμμασιν κρᾶτα strophas exaequari posse ostendit, ipse tamen in Ed. Il. retinuit κάρα, quod inde a Triclinio per omnes Edd. propagatum est. Lachmannus de Syst. p. 169. qui in stropha pro ἀνδρὸς ponuit λερός, ho' loco κρᾶτα tuetur. Wunderus crerit Sopeaelem aut hic ὥρα τιν’ ἤδη Κρᾶτα, et in siropha οἴν φηνας Ἀνέρος αἴθοπος ἀγγελίαν scrtupiese, aut si hic κάρα posuerit, his videri numeris usum οἵαν ἐδήλωσας ἄνδρος — Αἴθοπος κ. τ. λ. uae sequuntur verba ποδοῖν κλοπὰν ἀρέσθαι. Eustathius saepius profert p. 66, 2. p. 1100, 27. p. 1464, 53. Φυγὴν αἴρεσθαι Eur. Rhes. 54. fugam capere et capessere. V. 249. Ἢ θοὸν εἰρεσίας ζύγον ἑζόμενον. Eustathius p. 828. 38. θοὸς ζυγὸς παρὰ Σοφοκλεῖ ὁ μὴ αὐτὸς ὠν ταχὺς ἀλλ’ ὁ αἴτιος τοῦ ἐπιταχύνασθαι νῆα κωπηλάταις, eodemque odo p. 678, 27.. et p. 1041, 30. Brunckius aut hoc amplectendum aut θοὸν pro advnerbio positum esse statit, in incerto relinquens utrum id cum ἔζόμενον an, ut Musgravius, cum μεθεῖναι jungi voluerit. Proprie loqutus est Orpheus Arg. 1040. θοαὶ ειρεσίαι, ex quo facile epitheton ad transtra potuit transferri, unde motus initium. Antimeria ista adjectivi θοός a Grammaticis identidem observata est. Trach, 862. θοὰν νύμφαν ἄγαγες, Schol. ἀντιὶ τοῦ θοῶς· τινὲς δὲ τὴν ταχέως νυμφευθεῖσαν ut Pinc. P. I. 160. κόρος ἀπαμβλύνει ταχείας πραπίδας. Appllonn. IV. 201. ἀσπίδας — προσχόμενοι δηιΐων θοὸν ἔχμα βολάων Schol. ἀντὶ τοῦ θοῶς. Hom. Od. 8. 38. θοὴν ἀλεγύνετε δαῖτα, Schol. ἀντὶ τοῦ θοωῶς, ὡς λῦσαν δ’ ἀ γὴν αἰψηρήν, quod eodem modo explicant. Sed contraria ratione Etym. M. p. 453, 16. θοηὴν δαῖτα τὴν ἑδραίαν καὶ ἀκίνητον, διὰ τὸ) καθεζομένους ταύτης τυγχάνειν. quod consentaneum eśt eorum opinioni, qui verba θοάζειν et θάσσειν synonyma putant. V. 250. ΠΠοντοπόρῳ ναῒ μεθεῖναι. Hermanni sententia est μεθεῖναι ζυγὸν εἰρεσίας conbungenda esse, sed ita ut nominibus istis εἰρεσία ipsa signiicetur, sovere, id est, liberum facere remorum usum. Scholiastes pronomen intelligi vult, a quo non multum dissentirem, si pro ναἰ geretur ἀνέμῳ vel alius rei nomen, quae proprio motu im. pellitur. Nam quod Fernhardy Synt. p. 340. isto supple-8 mento utf nas vetat in totum, quia Homerus non solum xerit οὐ μὲν ἐπέτραπε γήραι λυγρῷ sine pronomine, etiam τάφρῳ ἐνιπλῆξαι, ubi ἑαυτούς ne intesligi posse, quia Homerus hoc numero pronominis nusquam parum reputasse videtur, in omni hac quaestione non formas vocabulorum spectari sed vim ac notionem. Hic agitur verbis remittendi, concedendi, laxandi, eorumque synonymis, quibus quum Graeci centies addiderint nomen reflexivum, δοὺς ἑαυτὸν τῷ πνεύματι Achill. Tat. I. 12, 10. ἢν ἅπξ ἐπιδιδῷ τῇ πνεούσῃ τις αὑτόν Lucian. Hermot. §. 28. ἐπιτρέψας ἀνέμοις τὰ ἑαυτοῦ Phlostr. V. Ap. TL. 12, 250. etc. quis neget fieri posse, ut tum etiam tacite eorum anima obversatum sit, quum verba illa absolute ponerentur? Deinde illo technico supplemento opus est ut similium dissimilis ratio agnoscatur. Nam in ejusmodi locis : θεῖσα ἐπὶ τὴν γῆν Aristot. H. An. V. 2, 2. pro quo συγκαθίσᾳσα legitur VI, 26. εἰς γόνυ καθεικώς (vel potius συγκαθεικώς)) Plutarch. de Is. c. XXXΙ. εἰς τόπον ὑλώδη συγκαθιέναι Polyb. LII. 26. ἐς τὰ τῶν ἀντιπάλων ἰσχὺρὰ συγκ. Ariatid. de quatuor v. T. II. 142. εἰς ἀγῶνα καθιέναι Plut. Symp. I. Quaest. II. 3. p. 14. εἰς τὴν φροντίδα καθ. Synes. de Prov. p. 104. εἰς ἅπαντας λόγους κατῄει (sr. καθίει) Dio Chr. Or. LX. 312. πόντῳ ἐνήσομεν Od. XII. 293. 401. νήσοισιν ἐπιπροέηκα XV. 299. *) in his igitur pronomen omissum dicimus, quod et saepissime adjicitur et facillime premitur, quia, quidquid agit quisque, ad se potissimum refert;) similiterque in rebus inanimatis καταρῥάκται ὑπὲρ τῶν σκοπέλων ἱέντες Aristid. T. Il. 344. ὁ ἄνεμος καθίησι Arist. Eqq. 430. πῦρ ἀνίησι Paus. III. 29. Sed quac fere eandem speciem habent ὁ ποταμὸς ἐξίησι Herodo. I. 6. v. Ellendt. ad Arrian. T. I. p. 363. sive ἐκδίδωσι Paus. III. 24. sive ἀναδίδωσι Dio Cass. 34, 49. 2) sive ἐκβάλλει Diod. II. 48. ) sive προχέει Apollon. Arg. IV. 135. in his igitur incertum est utrum vis retransitionis ad subjectum gliscat an cum ipso fluuminis nomine notio undarum cooriatur, saepe illa verbo expressa, ἵησι ῥόον Apll. IV. 634. II. 356. τὸ ὕδωρ Herod. VII 109. 2) Ac fieri potest ut aliquis de neutro cogitet, sed solam motus, quo amnis provolvitur, imaginem sibi propositam habeat, quae ipsa per se animum intuentis ita impenilit ut objecti cogitatio obliteretur, quemadmodum Latini, si dicunt terra movet 5) nullum unum genus rerum motarum desitgnant (quv difffert Hannibal nocte movit) sed hoc intelligunt terra motus edit, vel in motu est. Homines vero quum a se discesserint, tum proxima quaeque tacite assignificant, gubernator vela, auriga habenas, tela jaculator. ltaque, ut plene dicitur ἅπασαν ἡνίαν ἀφεὶς τῷ ἵππῳ Synes. Ep. -CIV. 245. Philostr. V. Soph. II. 22, 2. ἀνεὶς τῷ δήμῳ τὰς ἡνίας Plut. V. Pericl. c. XI. cf. Jacobs. ad Achill. p. 873, et πλοίοις πᾶσαν ἐφεὶς ὀθόνην Anth. P. X. n. 1. ἀφεὶς τὰ ἵστια τῷ πνείματι Poll. I. 107. ἐνδόντες τὰ ἵστια τοῖς ἀνέμοις Suidas s. Ἀνέντες, ita non dubito quin horum vocabulorum obscure meminerint qui ita loquuti sunt: κυβερνήτης ἐνδους τῷ ἀνέμῳ v. Bos. Ell. p. 389. ἐπιτρέψας ἀήταις Oppian. Hal. I. 350. ναῦς παντοίοις ἀνέμοις ἁπλώσασα Himer. XIV. 9, 622. 8) Praeter haec quid quoque loco intelligi debeat, ex eo, quod cum maxime agitur, colligi potest, ut ap. Aristot. Meteor.. I. 13. p. 350, 13. οὐδεὶς πώποτε καθιεὶς (in Pontum) ἐδυνήθη πέρας εὑρεῖν, res ipsa catapiratae notionem subjicit; apud Aristopanem Rann. 133, qui εἶναι clamant, facem de turri demitti jubent ) eodemque modo ἀνιέναι, ἐνδοῦναι, χαλᾷν est concedere, quod nunc ipsum petitur, quod quale sit, ex re ipsa inteligitur sed persaepe nullo proprio nomine designari potest. Hactenus de verborum usu proprio sum; quae si alio transferuntur, obscuratur fere et, quo longius, hoc magis. Etenim in hisce locis οὐρίᾳ Plat. Protag. p. 338. A. τῷͅ φέροντι Aristid. Plat. II. 208. ἐπιτρέψας τῷ πνεύματι Dionys. Ep. ad VI. 786. τῷ ῥεύματι Synes. de Prov. p. 95. C. nomen daivo appositum manifestum facit, quid, si illa proprie dicta essent, intelligi deberet; sed id fere totum evanescit substilalo alio, quod ad animum refertiur, vocabulo, ut ἐφεῖναι τῇ ἡδονῇ Plat. Tim. p-. 59. D. Eur. Oen. Fr. IX. 459. τῇ προθυμίᾳ Themist. Or. V. 65. τῇ ὀργῇ Dionys. Antt. VI. c. 76. τῷ γέλωτι Plat. Rep. III. 388. E. ταῖς παιδιαῖς Cornut. N. D. c. XXX. 215. ubi perperam ἀφιέναι vulgatum, τῷ καιρῷ Philostr. V. Soph. Prooem. p. 482. et L. I. 24, 329. ἐπιτρέπειν ὀργῇDionys. Antt. VII. 60. τρυφῇ δοῦναι et similia, quae Olearius ad Philostr.. V. Ap. l. 7. nott. 9. Herglerus ad Alciphr.. III. 47. Valckenarius ad Phoenn. v. 2l. contulerunt. Ejusmodi igitur in locis quid quisque bentium cogitatione comprehenderit, quaerere supervacaneum, quoniam ista a nativo solo in alienum traducia sunt; sed gropterea hujus rei quaestionem non omittendam esse vel Soyionlei loci ambiguitas argumento est. Equidem, quum cognalorum vocabulorum veli frenique, omissionem tam tritam fuise reperiam, animus in hanc inclinat sententiam, Sophoclem his verhis ναῒ μεθεῖναι idem significasse quod Virgilium Aen. VI. 1. classi immittit habenas, Ovidium Trist. I. 4, 16. aurigam video vela dedisse rati, et Opianum Hal. I 255. πρύμνῃ ἐπὶ πάντα χάλινα ἰθυντὴρ ἀνίησι. Praeterea Bernhardy in hoc errat, quod verba, de quibus hoc loco tractatum est, componit cum iis, quae quum proprie transitivam habeant illidendi, colligenli, praecipitandi significationem, absolute usurpantur pro irruere sive ingruere. Ex hoc yenere sunt ἐπισείειν τοῖς τειχεσιν, ἐνσείειν τοῖς πολεμίοις, ve εἰς βάραθρα v. W esseling. ad Diod. XIII. c. 40. πόνοι εἰς ὀσφὺν ἐνσείουσι Rufus Eph. de Morb. Renn. c. I. 2. ψυχὴ τυφλώττουσα ἐντινάσσει τοῖς πάθεσι Stob. Ecl. I. 32, 4. p. 1002. ἄνεμος ἐπαράσσει Synes. Ep. IV, 161. ποταμὸς καταράττων Strab. XIIV. 669. XI. 593. ὄμβροι καταῤῥάσσουσι Aristot. de Mund. c. III. p.' 392, 12. Bekk. gtob. Ecl. I. 42, 2. p. 650. quo in verbo litera canina saepe duplicatur incertum scribarumne errore an quia καταῤῥηγνύναι in eundem fere intellectum ducitur ut Phiostr. V.. Ap. III. 52, 136. ποταμὸς διὰ κρημνῶν καταρῥηγνύς, et Herodo. I. 80. ὁ ποταμὸς συρῥήγνυσι ἐς τὸν pro quo apud Diodorum legitur τὰ ῥειθρα συῥῥάτει, eκ ἡ γαστὴρ κατέῤσ̔αξε Aelian. H. Ann. II. 18. χάλαζα qed. Col.. 1503. sed χάλαιξα ματαράσσαι Biou. 4, Tum συμπαίειν Eur. Hel. 118. ἔριδος συνέπαισε quo fortase etiam ἐκπαῖσαι et ἐπειπαῖσαι pertinenc, erumpere et irrumpere signiſicant v. Interpr. ad Gregor. S. 402. quanquam de vertis ferindi προκόππεειν, παρακόπτειν, παραπαίειν, προτύπτειν, διατύπτειν i. q. διεκπαίειν ap. Hesychium, dubitaiio est an aliorsum referanda sint. Illla wero si quis prioribus aequiparanda ducit, vel hoc argumento refellitur, quod verbis collisum, aflictum, impulsum signiilantibus, longe aliud quam illis subjectum est genus actiocs. Suis enim non videat, funis paullatim remissi longe aliam esse speciem atque amnis in mare praecipitantis, illamque coitatione informari, hanc etiam oculis cerni. Itaque ὁ ἄνεμος καθίησι dicitur et κάτεισι Philostr. Heroicc. VIII. 707. o κμιει,ι μοτακος διτωσι μι μίδοτα, nn ien ἑαυτὸν καταράττει, neque hostes ἑαυτοὺς ἐνσείουσι πολεμίοις. V. 253. Τοίας ἀπειλάς, aftet Suidas s. v. 254. Πεφόβημαι λιθόλευστον Ἄρη. La. Ricc. A. Lips. A. Aog.B. Dresd. Mosqq. Ald. Ἄρην. Schol. Rom. Membr. et alii Ἄρη, quod reduxit Bruncktus. Blomfeldio ad Agam. 1606. Ἄρης λιθόλευστος adeo insolens visum, ut ἀράν vel ἄταν corrigeret: quod non fecisst, si recoe, datus esset similium : φόνος δημόλευστοςAntig. 36. πολύτμητος Ospian. Cyn. II. 252. ναυηωγὸς μόρς Anth. Pal. c. lX. n. 84. σφιγκτὸς θάνατος Milnis Eust. ad Dion. 369. θάνατος θηρόβορος Maneth. IV. 614. quod perperam serilitur θηροβόρος paroxytonòs ; λακιστὸς μόρος poeta tragieus ap. Lucian. Pisc. . 2. κυνοσπὰς ἀνάγκη dicitur Aetaeonis casus Nonn. V. 371. cf. Adn. ad v. 907. Ad, jeciivum λιθόλευστος, quo praeter Alexandrum Aetolum et balimachum usi sunt Plutarcius Parall. c. 30. p. 430, T; VII. et Schol. Ven. III. 56. verbumque hinc propagatum λιθολευστεῖν Rhetorr. Gr. T. I. 466. Gramm. Herm. p.400. ez duobus ejusdem etymi vocabulis compositum est,, eujus gentris exempla requirenti, nullum sucurrit., Neque tamen boc plus mirationis habet quam substantivi cum adjectivo coniugto conjunctio ὄμφαξ ὠμή Theocr. Id. XI. 21. ὥρα ὁράα v. Anot. ad v. 207. διαπρύσιος Ἤπειρος Pind. 82. latomiae lapidarioe Plaut. Capt. III. 5, 65. ru cum verbo, λίθοις καταλείειν Diod. Frt. L. XXXIII, T. X. quorum vocabulorum cognatio ne aparet quidem nisigrnmatice doctis. Neque reformidarunt substantivo adjungere adjcectivum etymi quidem diversi sed ejusdem tamen signiἰσχὰς αὐή Aath. Pal. c. TL. n. 303, δίφροι διοχεῖς Pul X. 47. λεύσιμον πέτρωμα, quod Moschopalus ad Hes. Opp. 538. eC Eur. Or. 40. affert tanquam ἐκ παραλλήλου accam; aut etlan verbu a nomiue compsatum rum eolem nomine construere, σάρκας σαρκοφαγεῖν Diod. V. 39. quod potst cum nominum consruci3ne ἡ ὑπώρεια τοῦ Herobo, 1. 110. II. 158. Arcian, Ae. Jp.14. ἣ . 77 δ " ἀκρώρεια τοῦ ὄρους Hippocr. Epist. XII 778. D. II. . IlIl. Ep. 13. quibu congrunt homerine αἰπόξε’ συβόσια συῶν, aliaque nonnulla a Valckenario allata ad Hea. a. 7. dei eon paonps κέρρας λατομει α Vina-v; 9. χθόν γήτομααν [́νοιon. i1i. 1005. σκάφη νουπηγειν 1. 36, S. ett his cminctius πόλις ἀστυδχομουμένη Sept. 207. cuſus sinitudo quacdem bcernitur in adjejivis et substantivis compositis πόλις ἀστύνικος Eum. 875.) σκελῶν ib. 37. Veteres Grammatici vocabula ex isodynamis conflata στρεφεδινεῖν, φονοκτονεῖν, ἐναρο(Aeschyli) inter exempla τοῦ ἐκ παραλλήλου σχηreferunt Eustath. p. 437. Philemo Techn. §. 152. δνοπαλίζειν, ἀγηλατεῖν, ψηλαφο͂ν, εἰSophocl. Aiax. Ed. 2. 13 λυσπᾶσθαι " atque alia a re aliena intermiscent; quae deverticula fortasee nunquam quaesivissent, nisi exempla illa composaituonis synopmmoram iis ante oralos posita itaoue ia scilis traditum fuisset, verba non paragoga, quae trium sylabarum numerum excederent, simplicibus adnumerari non posse. Ex nominibus huc pertnet λυσσομανία 4uulan. Epa. lII. 9. quod nihil dieerepat a λύσσα μανιάς Eur. Or. 326. ut idem pro λιθολευστειͅννdixit πέτροις λεύειν gl. 330, ni vulgn ὁρκωμοτεῖν, ὠτακουστεῖν, πομποστολεῖν, μοιρλα‘εῖν sive μοιρολογχεῖν, alieque syntaxis etymologicae vafieiuoness. Ἑλλεδανός autem, quod Schol. Hes. Seut. 291. ἀπὸ τοῦ ἕλω καὶ δέω, δύο ταυτοσημάντων λεξέων, compositam dicit, rectius simplicibus adnumerari ostendam ad v. 931. v. 256. Τὸν αἶτ’ ἄπλατος ἴσχει. Duo Bar. ἄπλητος. Aug. *2. ἄτλατος, Jen. ἄπλετος, Plor. 9. ἄπλατος γ· ἄτλατος, Flor. H. ἄπλαστος, quod et Suidas s. h. v. exhibet sed idem s. Ασα et cteri codd. ἄπλατος. Suidass oiroque loco et plerilue codi. ἴσχει. In Aug. H. Dresd. T. Mosq. A. supra scriglum ἔχει, quod Turn. Steph. cetcriue inferiores susceperunt. Hermannus ἴσχει reduxit. . v. 257. Λαμπρᾶς γὰρ ἄτερ στεροπᾶς ὄξας ὀξὺς νάτος ὣς λήγει, hoc est, ut Diodyaii vertis uiar Antilq, 599. τήν τε προςβολὴν ὀξεῖαν καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν ταχεῖαν ἔλαβε, vemtorum instar qui sine pertinacia vehementes sunt Seneca de Ira I. c. 16.. Suidas, qui s. Ετεροπή hos iress versicalos λαμπρᾶς ἔχε, profert, ex Schol. Rom. addi: ὢς γενομένων τινῶν σημείων ἐπὶ τοῖς πνεύμασιν παρατείνειν αὐτὰ ἢ ταχέως πεπαῦσθαι, ὡς ἐν τῇ κωδοςδίᾳ Ἀλλ’ ἔπεσε ταχέως, δειλινὸς γὰρ ἤρξατο ἀλγεῖ͂ν, quam progaosihcorum obsrvoationem sequitur Luccianus Dem. Eucom. S. 31. θρασέως ἐξαναστάντες εἶτα πτήξαντες ὐκ εἰς μακρὰν δίκην τῶν δειλινῶν πνευμάτῶν. Tieophrastus vero de Sign. Pluv. II. 7. 791. θέρους ὅταν φόδρα καὶ ἰσχυρὸν ἀστράπτῃ, θᾶστον καὶ σφοδρότερον πνείσουσι· τοῦ δὲ χειμῶνος τοὐναντίον· παύουσι γὰρ τὰ πνεύματα αἱ ἀστραπαί· cf. Schneider. Natt. T. IV732. Rx eo quod in cod. I. legitur γὰρ ἀστεροπᾶς, conciciaat aliqis Sophoclem scripsisse ἀπ’ ἀστεροπᾶς. EV. Pg. W. 259. Καὶ νῦν φρόνιμος νέον ἄλγος ἔχει. Com plures codd. Ald. et Suidae Edd. vett. l. c. φρόνιμον, quod kermannus praetulit. Cod. Γ. ἴσχει, γρ. ἔχει, quod ad v. 257. pertinere videtur. V. 260. Τὸ γὰρ ἐςλεύσσειν et quae sequntur usque ä'. ὑποτείνει, afferunt Stobaeus Serm. XCIX. 21. Tzetzes 'til. X. 5882. Suidas s. Τὸ γάρ et Ὑποτείνει, Eustathius p. 1422, 60. duos postremos versus Mηδενὸς ὑποτείνει Ggammaticus Hermanni p. 391. . Εἰλεύσειν cod. H. Ev. Pi. V. 263. Ἀλλ’ εὐτυχεῖν δοκώ. Schol. ἐν εὐτυχίᾳ ἀν εἴημεν, dt Hermannus videor mihi gauudcre posse. lmyersoale est Aesch. Sept. 260. εὖ συντυχόντων. V. 264. Φρούδου γά — hunc versum delibavit Eurtathius p. 487, 2. Eundem cum antecedente apponit Suidas θ. Φροῦδα. Schol. φρούδου, δηλονότι ὄντος. Aliter φροῦδος non construitar. Genitivi φρούδου exemplum alterum non reperi. V. 265. Πότερα δ’ ἀν, εἰ νέμοι τις αἵρεσιν Mirum est quantum hinc discrepet Stobaeus Serm. CXII. 8. qui v. 265-267. promens eorum priium ita scribit ππότερο ἐ͂άδε (eol. διάνειμε) μοι τίν’ αἵρεσιν λάβοις. ίειπέ μοι Iom. lIl. X. 425. Vlgatam reddit Suidas s. Ἐξ ἀπλῶν. Pto νέμοι duo Bar. La. Mosq. A. et duo Lipss. νέμει, idem ‘iel. sed supra seripto δοίη. Drsd. A. ἢν νέμοι, Len. ἢν έμῃ, cod. Θ. εἰ νέμει, cod. H. πότερα δ’ εἰ νέμει. V. 268. ό τοι διπλάζον Aniiaticista Anecd. p. 99. διπλάσαι τὸ διπλασιάσαι Ἄλεξις, traeofilne, puto, p lopicare, ut Andocid, p. 30, 27. εἴ τις τὸν φόρον διπλάθειεν, ubi nunc διπλασιάσειεν positum est e Reiskii sentenia. et ἐπαναδιπλάζειν apod Aesehylam. Sed hoc loo neubale vidtur ut ipsum διπλασιάζειν ap. Diod. 1V. 84. καρ132 μὸς διπλασιάζων τῶν ἐν ἄλλαις χώραις φυομένων, omnes congeminanvimus Plaut. Amph. Il. 2, 154. (v. 634.) quod ab inusitato congeminasco repetendum esse Lindemannus parum persuadet, quum Lucretius IV. 452. geminanet hoc modo usurpaverit et Virgilius saepius ingeminat. Verborum similium, hoc. est eorum, quae ab adjectivis ducta terminantur in ἄξεῖν, lalis transitdo attribura est signiſtateio, αἰθριάζειν, πλαγιάζειν, πλουσιάζειν, alis ac pluribus qui· dem intransitiva, ἀλλοτριάζειν, γελοιάζειν, ἐνεάζειν, ἐρημάζειν, ἐλευθεριάζειν, ἠρεμάζειν, ἰδιάζειν, ματαιέζειν, ὀρθί ζείν, πλησιάζειν, σκυθρωπάζειν, στυγνάζειν. Sed ut verbi πλησιάζειν synonyma ἐγγίζειν et πελάζειν utramque signifiicationem complectuntur, ita etiam in illo genere haud pauca sunt ambigua. Ἰσάζειν plerumque quidem est par esse Plat. Lég. VI. 773. A. Aristot. Pol. V. 3, 7. de Gener. et Int. I. 10. Theophr. de Sens. IV. 648. Diod. XVII. 1. Galen. de Simpl. Med. Pac. VII. 43, 139. e ἐξισάζειν sirabo VIl 824. Schol. Hermog. p. 119. T. IV. ut ὁμοιάζειν in N. T. et προςομοιάζειν GGeopp. II. 21, 6. 4uam significatiionem etiam altera verbi forma interdum induit J. Sed hoc idem σάζειν pro adaequere dixit Geop. XIX. 1. p. ἀνισάζειν Aristot. de Inc. An. VI. 161. A. (vet. mendose ἐνισάζειν) VIIIl. 162. E. ut et ἰσοφαρίζειν et lainum aeqquare; ac μεσάζειν quoque trastiunis speciem in Geop. I. 11, 4. ἰάπυξ καὶ λὶψ μεσάζουσι τὸν ζέφυρον, saepiaqoe διχάζειν, θεάζειν 2), μετριάζειν, νεείζειν, ὑπτιάζειν, ἐξυπτιάζειν, modo neutralia sunt, modo transitiva. Eandem ambiguitatem habent multa verba, quae ξεὶν desinunt, κουφίζειν levtesse Hippocr. Epid. II. 10. et 13. Dio Cass. RLIV. c. 1. aliisque locis, er ἐλαφρίζειν Callimach. ὁμαλίζειν Tbeophr. et Athen. VIII. 3357. E. διομαλίζειν Longin. c. 33, 4. Sext. c. Eth. c. 208. p. 728. ἐπαμφοτερίζειν v. Schneider. ad Civ.. T. II. 133. quae his locis intransitivo, saepius agentia sunt; ἀφυπνίζειν Philostr. V. Ap. IV. 9. 158. et διυπνίζειν ap. Lucianum pro ἀφυπνισθῆναι valent ; ἄληστος καὶ διαιωνίζουσα χάρις Euseb. V. Const. IV. 2, 628. sed διαιωνίζει τὴν μνήμην active III. 41, 601. et IV. 60, 659.ἡ πέψις τὰ μὲν ἐκκρίνει καὶ διατμίζει Theophr. H. Pl. IV. 3. (4.) 5. sed neutraliter τοῦτο κωλύει διατμίζειν de Ign. 49, 722. ut ap. Aristot. Meteor. I. 7. p. 344, 23. I. 10. p. 347, 7. Probl. XXII. 9. similiterque ἐξικμάζειν, σπανίζειν, νοτίζειν, πελαγίζειν ) ἐκτοπίζειν, ὑπερακρίζειν, inter utrumque intellectum fluctuant, neque puto ullum esse hujus notae verbum in una significatione ita alte defixum, ut ad alteram traduci nequeat. Id autem quanti referat accuratius inquiri, duobus exemplis ostendam. Ἄγκος πεύκαις συσκιάζον ·Eur. Bach. 1003. estne vallis umbrosa an, ut ita dicam, umbrifica, ut lucus umbrans apud Senecam ? Eadem est quaestio de hoc: τῆς ὥρας ὑποσκιαζούσης Athen. IV. 130. A. et de similibus : ἤδη συσκοτάζοντος Plut. V. Caes. XXXII. 398. ἐπειδὴ συνεσκότασεν apud Xenophontem et Demosthenem, utrum haec absolute posita sint, ut latina quum illucesceret, crepuscularet, advesperascerét, dilucularet v. 8onov. ad Gell. II. 29. quibus nullus accusativus addi. potest, an vero activam potestatem retincant, objectum autem desit, quia actio non ad unam certam rem pertinet sed ad omnia circumjecta? In eadem causa versantur alia verba, quae lucis noctisque, caloris ac frigoris incrementa et decrementa denotant. In Soph. Antig. 413. καῦμ’ ἔθαλπε reddunt aestus incalescebat: quidni percalefaciebat, il faisoit chaud? alibi vero reflexivum est *). Nec aliter dici videtur Theocr. VI. 16. τὸ παλὸν θέρος ἡνίκα φρύττει, XI. 9. ἠελίου φρύττοντος, Eunap. Legg. p. 466. ed. Boiss. τουῖ χειμῶνος διαψύχοντος, quod nemo reddet : quum hiems frigeret vel frigesceret; 'et impersonaliter ἐπειδαὰν ἀποψαύξῃ Plat. Phaedr. p. 242. A. ) quae verba Cicero de Or. I. 62. hoc modo transtulit dum se calor frangat, sententiam reddens non grammaticam rationem ; quanquam hoo quoque verbum interdum reflexivum est ?). Item latina tenebrait (Varr.) et vespera inumbrante (Tacit.) utroque modo intelligi possunt, vel intransitive ut stellare, gemmare, nonglaciare, vel transitive pro umbras, tenebras inducere, ut pleraque hujus declinationis verba, ipsaque illa, quae Gellius XVIII. 12, 2. in contrariam parlem profert, pallium rugat, vesttibulum pulverat, nihil impedit quominus sic accipiantur quemadmodum graeca verba φρύττειν, θάλπειν, ἀναψύχειν interpretaiti sumus. Alterum exemplum praebet Alexidis locus Athen. 421. E. de parasito voracissimo: αὐτὸν ὁ κεκληκὼς τὰ Σαμοθρᾴκι’ εὔχεται λῆξαι πνέοντα καὶ γαληνίσαι ποτέ, ubi prorsus incertum est utrum hospes precetur ut sedentur venti an ut serenent (mare); nam γαληνίζειν hanc quoque significationem habet Eur. Fragm. Inc. LXXV. 4. 2)] ac fieri potest ut hoc declaretur: precatur numina Samothracia sive Cabiros ut ille vehementssi mus turbo quiescat. Hujusmodi mille sunt loci, quorum sententiam praeterpropter sicut unus e circulo literatorum intellemus, grammaticam autem rationem parum expeditam habemus. 2699. Ἡμεῖς ἄρ' οὐ νοσοῦντες. Unus e Paris. sub quo Bothius γάρ delitescere putat; os. B. ἄρ' ὀ 271. Ἀνὴρ ἐκεῖνος — hunc versum et sex, qui ai sulbecti sunt, exscripait Suidas s. Ἐξ ἁπλῶν. 272. Οἰσιν εἴλετ' ἐν κακοῖς. Matthiae ad Iph. T., 1147. non recte pro ὅτι τοιούτοις accipit. v. 273. Ἡμᾶς δὲ τοὺς φρονοῦντας ἠνία. gic omnes doud. et Suid. 1.c. Sed Schol. Rom. et La. γράφεται βλέκοντας, quod Bojhius et Hermannus ut exquistius practuleruut vulratae, quam ex interpretatione ortam puant. Equidem ali ter sentio. v. 274. χ̓νέπνευσε τῆς νόσου. Cod. H. κατέπασε γρ. ἀνέπαυσε. v. 276. Ἡμεῖς θ’ ὁμοίως. Cod. Leid. Suidae l. 9 ἡμεῖς δ quod Hermanno non spernendum videbur; V. 277. Δίς τόσ' ἐξ ἁπλῶν κακά. Tesis τόσος et σοσό́δε promiseua sunt sed ixdu δίς τόσον, δίς τόσα Eur. Hec. 391. Med. 1077. 1191. Rhes. 281. 757. Cycl. 147. Hernacl. 293. El. 1095. ubi metrum ferebat δίς τόσωςδ', ut Ilies. 160. ubi olim δις τοσοῦτ’ llegebatur, δίς τόσα Demosth. 767, 7. Pcilosr. Iconn. 1. 13, 783. Δἰς τόσ' ἐξ ἀπλῶν καx́ν Bol.e. sed vulstia deleniitur Euteoitis exenplo ἐε ἑνὸς κακώ Iph. T. 487. Naturalem ordinem poefae saepe metri vel concinnitatis causa inmuiant: οὐκ ἐλάσσω τῶν ἐμωιν ἔχει κακῶν Trad. 674. ubi duae continuae dipodiae in easlem extremas exeunt; ηρὰ βαθεῖαν γῆν ἐνίκησε Anurom. 637. ἔρρασας ὑπερτέραν τᾶς πάρος ἔτι χάρισος El. 1262. τοῦδε πήματος πολὺ μεῖζον Agam. 1183. sasp etiam rationes minus observabiles sequti: ὀἵδ' αὖ διάφοροι τῶν πάρος λελεγμένων μύθων Iph. A. 402. μείζω ζροείας προςπεσὼν ὁμιλίας Hipp. 19. ubi Porsous ὁμιλίαν requirii; παλαιὰ καινῶν λείπεται κηδευμάτων Med75. ἔτετι πλείο τοῦ καθήκονντος χρόνου 4nd. T. 75,) uci Purgoldus χράνον nalebat, alios πλεῖον legisse ex Scholistae interppreilioue πλέον conjiciat fortasse alquis; sed πλείω τοῦ τεταγμένου χρόνου Dio Cass. XXXVl. 1̔. οιτη ξυνᾴδει χαετέρα ταύτῃ νόσος Arist. Lys. 108. et saepissime pedestres scriptores. Plato Charm. p. 160. C. αἱ ἡσύχιοι τῶν ταχειῶν πράξεων τυγχάνουσι καλλίους οὖσααι, ubi variandi oausa patet; proxime enim praecedit αἱ ἡσύχιοι πράξεις καλλίους ἐφάνησαν ἢ αἱ ταχεῖαι. Herodo. I. 27. ἀπεδείκνυτο ἐναντίην τῇ προκειμένῃ γνώμῃ, ut τῆς ἐναντίας τῇ πρότερον φβορᾷ Dio Chr. XXVI. 96. ᾄδων ἐναντίον τῷ προτέρῳ λόγῳ παλινῳδίαν αὐτὸν ἐκάλεσε Philoste. V. Ap. VI. 11, 246. τὴν ἐναντίαν τῇ προτέρᾳ παρόδῳ Polyb. III. 66, 8. ἐναντίον εἰνενηνοχὼς τοῖς οὖσι νόμοις Demosth. p. 712. 3i nodcrx primariae dignationis νόμον er. hibet, sed vulgatae similis constructio p. 434, 27. ἀντὶ καλῆς αἰσχρὰν γενέσθαι τῆς εἰρήνης, et p. 724, 12. συνε. νεγκὼν τὰ μὴ δῆλα τοῖς φανεροῖς ἀδικήμασιν. Aelian. H. Ann. V. c, 2. τὸν ἄῤῥενα ἡ θήλεια νικήσασα ὄρνιν, quae sunt verba sraculi a Pausania relati II. 20. Sic plerumque scriglores suparis aetatis post comparativos substantivum prim rium in secundo casu ponunt: κρείττω τῆς πρότερον νίας Dio Chr. 1V. 187. μείζω τῆς Ἰβήρων στρατιᾶς XI. 425. λαμπροτέραν τῆς προτέρας παρασκειῆς Appian. Liv. V. 62, 83. T. II. οὐ πλείω τῶν πέντε γεγονὼς Dionys. Antt. IV. c. 6. μείζω ἐνεσσήσαντο τοῦ γαντας πολέμου Lucian. Chalid. §. 18, μείζονας σαι τῶν πεπαυμένων πολέμων Plut. V. Pomp. o. XX. λαμπροτάτων ἐπ’ αἰσχίστοις ἱεροῖς γενομένων V. Maro. XXIX. quo loco Reiskius vel ἱερῶν scribendum velσημείων addendum putavit. Et post numeralia : ἔχων ἕπτα πρὸς ἐνενήκοντα ναυσὶ Dio. XIII. 45. διέστηκεν ἔκατον πρὸς. σοῖς τριακοντα σταδίοις Strab. VIII. 341. ἐπήγαγε διακοσίας πρὸς ταῖς χιλίαις τριήρε Julann. Or. I. 42. c. μετᾶ σὴν τρίτην ἐπὶ ταῖς ἑβδομήκοντα Ὀλυμπίάσι Dionms. Ant. IV. 62, 793. τὴν ἐπ’ ἐκείνῃ Ὀλυμπιάδι Philoot. Heroic. p. 679. quod interpres male intellext; ἐπὶ τὸ ἕμδομον ἐπὶ τοῖς ὀγδοήκοντα ἔτεσι Eunap. V. Proaer. p. 7. 5 sed ex altera ratione ἐπὶ τέσσαρα πρὸς τοῖς εἴκοσιν ἔτη Dion. Plui. V. Luc. c. V. τρεῖς πρὸς τοῖς πεντήκοντα πήχεις Athen. V. 203. F. Nec minus post ἕτερος et ἄλλος. Xenoph. Anab. V. 4, 31. εἰς τὴν ἑτέραν ἐκ τῆς ἑτέρας πόλεως, sed Diod. III. 31. ἄλλην ἐξ ἄλλης χώραν ἐπιπορεύ-ονται, ubi tamen cod. Coisl. χώρας praebet, optione perquam difficili, non hoc solum loco sed ubicunque libri inter se diserepant, ut Aesch. Pers. 434. τίς γένοιτ’ ἂν τῆςδ’ ἔτ' ἐφσιων τύχη, pro quo in cod. reg. τύχης scribitur, ib. 468. οιαςδε σοι πρὸς τῇ πάροιθε συμφορὰν πάρα στένειν, cold. Mosq. ei Vitebb. συμφορᾷ, Eur. Hel. 647. πρὸς ἄλλην ἐλαύνει συμφορὰν τᾶςδε κρείττω, Paris. E. συμφορᾶς, quae omnia vulgatis elegantiora, neque tamen veteres ubique hanc elegantiam consectati sunt. Eadem libertate poetae laini primario nomini formam secundarii reddunt partim metri ergo partim variandae constructionis: mista aspera lacoibus principiis Lucr. II. 470. sic aliis aliae rebus vertuntur I. 805. sordidus a tenui oictu distabit Horat. Sat. II. 2, 33. uli alia id genus contulerunt interpretes. A nostra autem coonsuetudine hoc non minus abhorret quam quod Graeci, gens verborum modo prodiga, modo immodice parca, nomen iem sine ullo orationis emolumento bis iterant: νόμους θοὺς καλλίστους ἐκ πάντων τῶν νόμωων Herondo. III. 38. ασφαλεστέρα οὐδεμία πορεία τῆς πρὸς Βαβυλῶνα πορείας Lyrop. V. 2, 31. ἡ κείνῃ τῇ γενέσει ἐναντία γένεσις; Eae. les. XII. 904. E. ἐλάττω τούτου τοῦ ἀγῶνος ἀγῶνα Aol. p. 34. C. ἄλλην ἐξ ἄλλης πόλιν πόλεως ἀμειβομένῳ p. 37. D. ἀντὶ τῶν ἀπολιπόντων ναυτῶν ἑτέρους ἐμισθωσάμην ναύτας Dem. c. Polycl. 1210, 9. τὸ πάντων θαυμάτων μέγιστον θαῦμα Galen. de ls. Part. Xv. 7, 67. T I • IV. ἐν Τενέδῳ καλλίονας γενέσθαι γυναῖκας τῶν πανιχοῦ (cod. πανταχόσε) γυναικῶν Athen. XIII. 609. E. πόλας θεοφιλεστάτή πόλεων Dion. Anl. Iv. 83. abi πασῶν onisum est ut in Arastiid. III. 28. T. I. θεάματα θεαμάηων ἥδιστα, vuol alibi adit Dionysius πόλεμον ἁπάντων πολέμων βαρῦτατον v.. 4, 974. Atque hac ratione comrrobatur genitivus, quem addit cod. Yuelph. Men. Cr. II. 2, 26. ἀνθρώπους ἐ πάντων ἀνθρώπων οἳ ἄν eie. optumus cominum es tomo Plaut. Capt. II. 2, 83. Haee autem numerorum complementa veteres non praeterierunt lectores. Ad Synesii verba de Insomn. p. 152. C. χαλεπὸν ἑλεῖν ἐν ἑκάστῳ τόπῳ, κοινῷ φαντάσματι πααραπλήσιον, Nicepiorus p. 422. D. adnotat in alis libris esse φάντασμά τι· ἔδει γὰρ ἀμφότερα κεῖσθαι· διὰ δὲ τὸ φορτικὸν τῆς φράσεως κεῖται ἒν ἐξ αὐτῶν, οἷον ἂν βούλοιτό τις· λάμβανε δὲ οὖν ὅμως ἔξωθεν ἐλλειπτικῶς καὶ τὸ ἕτερον. Nobis sub alio coelo natis et hoc φορτικόν videtur, nec minus illa, Ἀγείας ὅρους γαίας Σπαρτιάτιδός τε γῆς Eur. El. 409. ὂν γή δέξεαι μολόντα γῆν Philoct. 894. πιανῶ χθόνα κεκευθὼς ὑπὸ χθονός Sept. 585. nec emolaseunt haec substituto synonymo πόλει κατασκαφὰς θέντες λαπάζειν ἄστυ b. 47. nec si ejusdem nominis mutatur signifſcatio: ἐκ τῶν ἀποθέτων ἐπῶν δύο ἔπη Plat. Phaedr. 252. B. λόγον ἔχει ὁ λόγος Epinom. 983. D. λόγον τοῦ λόγου Synes. Dion. p. 57. D. ὑμῶν εἴ τις ἦν λόγων λόγος Liban. Decl. T. II. 271. Ἄρης Πέργαμον — σας ἄρει φονίῳ Iph. A. 765. quod Matthiae et Hermannus funditus damnant; oοὐκ ἂν πᾶσα φύσις ἱκανὴ γένοιτο θαυμαστῆς μετέχουσα φύσεως Plat. Epin. p. 990. B. βων πολλῶν τινῶν εἰς φόβον ἄγοντες αὐτόν Lesg. I. 647, C. cf. Casaub. ad Strab. p. 52. sq. Ev. PR. V. 278. Ξύμφημι δή σοι consuetum senariorum exordium ξύμφημι καὐτός Oed. C. 1748. ξύμφημι El. 1257. Anabibasmum toni in hoc verbo et cognatis παράφημι, ἀπόφημι, legitimum et ubique servatum mirum est aa Gramaticis identidem praescribi Schol. Ven. I. 577. VII. 362. Arcad. p. 173. Etym. M. s. Ἀπόχρη et s. nihil autem praecipi de secunda persona, cujus accentus ctuat: ξύμφῃς Plat. Hipparch. 232. B. Soph. 236. D. 237. D. quibus in locis codd. complures aut συμφῇς aut exhibent; ξυμφή́ς: legitur Lach. 199. A.. σύμφῃ 232. B. ἀντιφῄς Gorg. 501. C. οὐδὲ σὺ φῄ (codo. σύμφης]) οὔτε ἀπόφͅῃς Protag. 360. D. tres codd. ἀποφῆς. Anecd. p. 409. ἀντιφῇς ἀντὶ τοῦ ἀντιλέγεις, pro quo re. ctius ἀντιφῄς: legitur apud Suidan. Σύμφαθι Xen. Cyr. IV. 5, 34. Plato Gorg. p. 500. E. Rep. VI. 523. A. cujus simplex acui vult Joannes p. 21, 17. quanquam non magis inclinatur, quam persona indicativi secunda. V. 278. Δέδοικα μὴ 'κ θεοῦ πληγή τις ἥκῃ. Codd. fere omnes et Edd. vett. ἥκοι, utt Plut. V. Pelop. ... ὁρᾶτε μὴ διατράττοι, ubi Schaeerus conjunctivum reponit, et alii quos Bernhardy citat Synt. p. 408. Suidas s. Δέδοικα et Jen. μὴ ἥκῃ cum scholio μὴ ἦλθε, Ven. ἥκει, quod Maithiae ad Phoenn. 93. tacite improbat, Hermannus non impro· bat quidem sed ἥκῃ praefert cum Schaefero Mel. p. 109. V. 279. Πῶς γαρ, εἰ πεπαυμένος. ug. B. πεπαυμένης cum glossa τῆς νόσου. Ceteri et Suidas l. c. ut vulgatum est. Schaeferus μὴ πληγή τις ἥκῃ (πῶς γάρ:) εἰ ilud πῶς γὰρ pro πῶς γὰρ οὐ actaens. V. 281. ἑς ὧδ' ἐχόντων τῶνδ’ ἐπίστασθαί σε χρή, il est ταῦτα οὕτως ἔχειν ἐπίστασο. Orja videtur haec constructio a casu recto διανοοῦ ὡς ἐρῶν Plat. Legg. XII. 965. Α. οὕτω διανοοῦ ὡς — δυνάμενος Plut. V. Coriol. c. XXXV. hinc translata ad acccusativum ὡς μηδὲν εἰδότ’ ἴσθι με v. Matthie Gram. §. 569. et ad genitivum, quorum ille a verbo regitur, hic absolutus est: ὡς ἐμοῦ μὴ ἀμελήσοντος, οὕτως ἔχε τὴν γνώμην Xen. Cyr. I. 6, 11. ὡς ὄντων τῶνδε σοὶ μαθεῖν πάρα Aesch. Prom. 766. ὡς οὐκέτ’ ὄντων σῶν τέκνων φρόντιζε δή Med. 1308. quibus locis aliisque multis imperativus vel aliquid par et simile imperativo legitur. Nec rarus tamen indicativus: ἔνιοι ὡς σπερματικῆς οὔσης τῆς ἀρχῆς ὑπολαμβάνουσι Theophr. H. Pl. I. 6, 13. et alii v. Wyttenbach. Bibl. Cr. IV. 29. Stallbaum. ad Phileb. p. 31. Eadem est constructio verborum dicendi, cum accusativo ἔλεγον ὡς νικῶντα δεςπότην Eur. Phoenn. 1470. quod dupliciter construi potest; cum genittio μηνύει ὡς ἐπιφερομένης Plat. Crat. 412. A. οὐκ ἔστιν εἰπεῖν ὡς Ἀθήνῃσιν ἀφθόνων ὄντων τῶν ξύλων Demnosth. p. 219, 17. θαῤῥοῦσι λέγειν ὡς ὁμοίων ὄντων τῶν πολιτευμάτων Polyb. VI. 44. ἱστορεῖ ὡς ὑπὸ Διονύσου εὑρεθέντων τῶν μήλων Athen. III. 82. D. εἴρηκε πρὸς αὐτὸν ὡς τῆς γυναικὸς διεφθαρμένης Jamblich. V. P. ]XVI. 12. p. 266. 1) Restat unum ut quaeramus, num hoc, quod in verbis credendi, intelligendi, dicendi, frequentissimum est, ad ea quae videre significant, traductum sit.. In Addend. Ed. Pr. attuli Trach. 394. δίδαξον, ὡς ἕρποντος εἰςορᾷς ἐμοῦ, qui locus prioribus simillimus est si post δίδαξον plenius interpungitur, sic ut oratio asyndeta, particula ὡς autem cum genitivo participii conjuncta sit, quomodo in illo ὡς σπερματικῆς οὔσης τῆς ἀρχῆς ὑπολαμβάνουσι, dissimilis vero, si ὡς quoniam significat, nam tum constructio erit qualis in altero, quem addidi, loco Arist. Rann. 815. ηἡνίκ’ ἂν ὀξυλάλου περ ἴδῃ θήγοντος ὀδόντας ἀντιτέχνου. Sed Reisigius Comm. Crit. p. 32. utrumque exemplum confodit; apud Sophoclem scribendum esse ὡς ἕρποντος (εεἰςορᾷς;) ἐμοῦ, quod Schaefero et Fritzschio Lectt. Lucian. p. 96. certisdum, mihi admodum improbabile videtur non solum quia isto modo mon ειςορᾷ san simplex ὁρᾷ: apponi scimus, sed etiam quia hoc viden? non ex abundanti adjicitur sed maxime ἠθικῶς, ut et οὐχ ὁρᾳς, ξυνίης atque μανθάνεις dici solet, cf. Boisson. ad Nic. Eug. p. 253. in iiluua vero Lichae oratione ne minima quidem apparet ἤθους sigilficatio. Aristophanis autem verba Reisigius sic construit. ἡνίκ’ ἂν ἴδῃ τοὺς ὀδόντας τοῦ ἀντιτέχνου θήγοντος scil. τοὺς ὀδόντας, quod neminem probaturum arbitror. Bruncki opinio est, verbum ἰδεῖν hic syntaxin synonymi αἰσθέσθαι| sibi induisse. Sed eodem jure alilqis diixerit, non cum verbo sed, ut saepe, constructionem unam cum alteral commutatam, hoc est, pro ὅτε θήγει ἀντίτεχνος substitutum esse, quod idem valet, θήγοντος ἀντιτέχνου, cum trajcctione objecti in enuntiatumsecundarium ; ἡνίκ' ἂν ἴδῃ ὅτε θήγει ἀντίτεχνος pro ἡνίκ’ ἂν ἴδῃ τὸν ἀντίτεχνον ὅτε θήγει 2) Galenus de Opt. Sect. c. IX. p. 96. T. I. ἡμᾶς αὐτουὺς ἄκοντας ἔστιν ἰδεῖν ὅτε σοφιζόμεθα. Theocr. IL. VI. 21. εἶδον, ναὶ τὸν Πάνα, τὸ ποίμνιον ἡνίκ’ ἔβαλλε, ubi nihil interest utrum cvnstruatur εἶδον τὴν Γαλάτειαν ἡνίκ ἔβαλλεν, an εἶδον, ἡνίκ’ ἡ Γαλ. ἔβ. unde apparet quam facilis sit transitus ad hoc εἶδον τής Γαλατείας βαλλούσης. Apud Achillem Tat. I. 8. p. 32. οὐκ οἶδα οὕτω πρότερον ἡσθείσης τῆς καρδίας, verbum οἶδα pro μέμνημαι positum videri potest. V. 282. Προςέπτατο. Sic omnes codd. et Eustathius hunc versum bis afferens p. 452, 32. et p. 527, 52. Brun5 2 ckius qui ἐπτάμην non magis aticum putabat quam εὑράμην et ἡράμην, suo arbitrio προςέπτετο edidit. Moschopulus ad Il. II. 71. ἀποπτάμενος παρὰ Πλἄτωνι, εἰ καὶ ἄλλως οἱ εἰς ἣν ἀόριστοι τῶν εἰς πὶ οὐ χρείαν ἔχουσι παθητικῶν καὶ μέσων. Ev. Pr. V. 285. Ἄκρας νυκτὸς ἡνίχ' ἕσπεροι λαμπτῆρες οὐκέτ’ ᾖθον. Excerpsit haec verba Suidas s. Ἄκρας νυκτός. Scholiastes ἢ ὅτε οὐκ ἔφαινον οἱ ἕσπεροι ἀστέρες (hoc perperam omittit Suidas) ἢ ὅτε ἐσβέσθησαν οἱ κατὰ τὴν οἰκίαν φαίνοντες λύχνοι. Prius probavit Spanhemius ad Callim. H. in Del. 303. hoc Valckenarius ad Herod. VII. 215. ac jure quilem. Quanquam enim stellae λαμπτῆρες vocaantur Maneth. V. 426. et ἕσπερα λύχνα Nonn. II. 324. tamen hoc loco apertum est significari foculos, qui noctu ad 'illustranda cubicula accendebantur. Galenus Exeg. p. 512. λαμπτὴρ ὃν οἱ πολλοὶ φανὸν, παρὰ μέντοι τοῖς Ἀττικοῖς ἐν ᾧ ξύλα κατεκαίετο παρέξοντα φῶς. Eustathius p. 1848, 32. λαμπτῆρες ἐσχάραι μετέωροι ἢ χυτρόποδες, ἐφ’ ὧν ἔκαιον cf. Odyss. XVIII. 304. Theocr. Id. XXV. 44. Sic autem Graeci diei incrementa et decrementa dispertire solebant, ut primordia noctis luminum accensione notarent, ἀρχομένης ἡμέρας, μεσούσης, δείλης ὀψίας, περὶ λύχνων ἁφάς Liban. Decl. T. IIII. 127. Sic etiam Herodolus l. c. Dionysius Antt. X. 33. Diodor. XIX. 43. et Nicephorus Breviar. p. 42. B. tempus crepusculi περὶ λύχνων ἁφάς vocant; μέχρι λύχνων ἁφῶν then. XII. 526. C. idque Aticis ipsis tribuit Grammaticus Anecd. p. 470. ἀφ’ ἑσπέρας οὐκ ἀπεσπέρας (scrib. ἀφ’ ἑσπέρου ut Phot. s. Ἑσπέραν) περὶ λύχνων (adde ἁφάς) nisi ille οoὐδὲ scripsit pro ἀλλὰ. Vespertina luminα dicit Amianus Marc. XVI. 8, 9. sublatis mensis primis in triclinium inferri solebant; ipsum lumina prima, primam facem v. Oudendorp. ad Apul. Met. II. c. 27. recentuores lucernarem horam τὸ v. Voss. ce Vit. Serm. Il. 21. quod tempus quodammolo deiinait Ealenass de Praenot. ad Epis. c. Xl. 235. T, ὥρας ἐννάτης ἄρτι λύχνων ἡμμένων. Nocte concubia lucernae vel sponte marcescunt vel extinguntur; περὶ την φυλακὴν, ἐν ᾧ τῆς ὥρας οἱ πλεῖστοι τὰς ἑσπερίος σβεννύντες δ́́ͅδας τῇ τῶν ὕπνων ἡγεμονίᾳ τὸ τῶν φάρων ἐκδιδόασι στάδιον Niceph. Gxeg. Hist. XV. 8. nisi forte convivii causa in lucem perferuntur vigiles Horat. III. Od. 8, 14. quod fere tempus signficant extremae bucernae Propert. III. El. 8, 1. Ex his manitestum sit, Ajacem non prima, ut Schaeferus statuit, nocte egressum esse sed adulta sive περὶ πρῶτον ὕπνον, ut Scholiastes dicit, additque hoc tempus insidiis struendis aptissimum esse, quippe tum omnibus alto somno sepultis. Verba ἄκρας ἑσπέρας per se sunt ambigua. Nam non solum ut Schol. Aratii v. 8. ait, ἄκρα νυκτῶν ἡ ἑσπέρα καὶ ὄρθρος, ut τὰ ἄκρα ῆς ἡμέρας et de ortu diei dicitur et de occasu Strab. IX. p. 415. et apud Aratum ipsum ἄρκη νύξ v. 774. initium, ἀκρόθι νυκτός exitum significat; sed etiam nox prima ct media, hoc est ἡ ἀκμὴ τῆς νυκτός, ita vocari potest. Prius docent Anecd. p. 372. ἀκρόνυξ οἷον ἀρχὴ τῆς νυκτός, et 479 Hhooshr. de sign. pluv. II. 782. ἀκρόνυχοι ἄνατολαὶ, ὅταν δυομένῳ ἀνατέλλῃ, quare Nicander Ther. 766. λύχνους vocavit v. Niclas. ad Geopp. I. 9, 4. Sed ut nomine etiam nox intempesta sive νυκτὸς τὸ σταθερώτατον Eunap. V. Proaer. p. 130. designari possit, ex ipsa ἄκρος proprietate sequitur. De χειμῶνος ἀ̓́κρου Theocr. TI. 37. ambigit vetus interpres, utrum sit τὸ με͂σαίτατον sive ἡ ἀκμή (τὸ ἀκμαιότατον τοῦῦ χειμῶνος Abien. III. 98. B. cf. Ellendt. ad rian. T. Il. 74.) an ἡ ἀρρή, ut Hippocrates Aphor. p. 723. T. III. τοῦ ἦρος καὶ ἄκρου τοῦ θέρους aestatem novam designat, et is Epid. VII. 653. ἀκρέσπερος φρίκη, quod Galenus Exeg. p. 18, interpretatur ἄκρας ἑσπέρας, τουτέστι τῆς πρώτης ἀρχομένης. Sed in contariam partem ἀκρέτπερον Ǹcand. Ther. v. 25. ex Scholiastae sententia dicitur τὸ κατὰ ἀρχὴν τῆς νυκτὸς καὶ περὶ ἄκραν ἑσπέραν, id est sera vespera et in noctem vergens, sicut Aristoteles H. Ann. 23. (24) 1. οὐ πᾶσαν νύκτα, ἀλλὰ τὴν ἀκρέσπερον περὶ ὄρθρον, noctis tempus primum, vesperae extremum sigeiect. Idem Dionysius ap. Steph. s. IΓάζος decanrare viἠῶθεν κνέφας ἄκρον ἐπειγόμενος ποσὶν οἶσι, ndr eram vesperam, et Pindarus P. XI. 17. ὄφρα Θέμιν Πυτε κελαδῆτε ἄκρᾳ σὺν ἑσπέρᾳ, quae vocantur ἑσπέριοι ἀοιδαί P. III. 33. cantrices ipsae ἀκρέσπερον ἀέδουσαι Theocr. XXIV. 75. Itaque ex soola foculorum exiincorum mentione inteligi potest, quo empore Sophocles prorupisse crediderit. Alios si adhibemus auctores, Celaber narrat eum de nocte profectum esse ad occidandos duces exerciius, die autem illucescente errorem men— agnovise mortemque sibi conscivisse L. v. 352. sqq. Id noctem proxime insequotam transfert Tzetzes Posth. 489. Pindarus vero, qui de grcgum occisione tacet, ὀψίαν ἐ αύτί ait lsthm. IB. 58. ubi Scholastiae in nubio ponune, νύ sigaitcet serum diei, qum nociscit, an m— cium noctem, an exiremam, quoe cadem erat de ἄκρα ν̓̂ dubitaio; postrrnmum tamen conſtrmant Arehini auctoritate, qi Ajacem ρὶ τὸν ὄρθρον manus sili intuliisse prolilerit, omisa, ut opinor, pecudum caede, si quidem ex iis, quae de Machaone scripsit ap. Eust. p. 859, 44. ὅς ῥα καὶ Αἴαντος πρῶτος μάθε χωομένοιο ὄμματάτ’ ἀστράπτοντα βαρυνόμενόν τε νόημα 4) conjecturam capere licet, Machaonem primum furoris ingressum in medio Graecorum consessu deprehendisse, quum arma Ajaci abjudicata essent; certe in mimo illo, quem Lucianus describit de Salt. S. 83. bjudicium insequitur furor. Ajacem in ipsaa concione ensi incumbentem facit Ovidius Met. XIII. 391. idemque puto Parrhasium imitatum in Armorum judicio Plin. XXXV. c. 5. Impetum in greges factum, qui cum hac ratione consistere nequit, interposuit Lesches in Exccc. Proculi p. X. ἡ τῶν ὅπλων κρίσις γίνεται καὶ Ὀδυσσεὺς κατὰ βούλησιν Ἀθηνᾶς λαμβάνει, Αἴας δὲ ἐμμανὴς γενόμενος τήν τε λείαν τῶν Ἀχαιῶν λυμαίνεται καὶ ἑαυτὸν ἀναιρεῖ, quod Lycophro v. 454. Horius II. Serm. 3. 211. Hygin. Fab. bCVII. aliique sequuti sunt. Idem suscepit Sophocles complendae fabulae necessarium sed sejuncta insania, heroc dignius ratus si non coeco furoris impetu, neque luctus et irae impotentia sed libero animi motu mortem oppeteret, qua sese deorum hominumque vindicaret injuria. EV. PR. V. 286. Ἄμφηκες λαβὼν — ἔγχος. Schol. ἀμφοτέρωθεν ἠκονημένον, uibus Suidas s. h. v. addit ἀπὸ ἀμφήκης εὐθείας, sumtum e Schol. Nubb. 1153. Eodem ac-8 ceniu notatur Od. XVI. 80. XXI. 341. Bacohyl. XII. 19. Aesch. Ag. 1560. Soph. El. 485. Eur. El. Theophr. H. Pl. IXX. 8, 7. Cleanth. HI. in Jov. v. 10. xim. v. 385. Synes. Ep. CVII. 251. τανυήκης Nonn. XXXVII. 15. apud quos omnes illud bipennium, hastarum et. gladiorum epitheton est. Neque aliter ἄηκες τὸ (μἡ) μένον Suid. εὐήκει ξυρῷ Nic. Al. 412. εὐήκεα Apollon. II. 101. Phanocl. Fragm. I. 8. Oxytonesis exempla pauciora sunt. Ἀμφακῆς (sic) ἀξίνη Hesych. ubi cod. ἀμφακλῆς, Musuus ἀμφάκης delit; εὐηκὴς καλῶς ἠκονημένος Suid. νεηκὲς νεωστὶ ἠκονημένον Phot. quod ap. Hesyhium νεακές scribitur, δρεπάνῃσι νεηκέσι Quint. Cal. V. ἀμφηκέα χαλκόν Oppian. Cyn. II. 47. ταν-ηκέες Ἄλπεις Orph. Arg. 1131. τανυηκέα πῆχυν Joann. Gaz. Ecphr. I. 285. et in Hesychii Lexico νεηκέσι, ταναηκέι, ex homericis locis, ubi nunc barytona leguntur, olim vero oxytona fuaise Scholistae testantur ad Il. XII. 391. ἡ παράδοσις νεήκης καὶ ταναήκης βαρύνει κατὰ συνεκδρομὴν τοῦ εὐμήκης 1) μεγακήτης, et ad Od. IX. 387. πυριήκεα μόγον εἰ δὲ καὶ βαρυτόνως γράφεται, συνηγορεῖται ὑπὸ τοῦ τανυήκους ξίφους. Ceterum haec adjentiva partim ab sive potius ἠκή, partim ab ἥκω composita esse afirmant, Schol. Od. XII. 205. ἐρετμὰ προήκεα κατὰ τὸ τὰ ροβεβηκυῖαν τὴν ἀκμὴν 2) ἔχοντα ἦ. τὰ προέκοντα, Etym. M. 391, 3. εὐήκεα παρὰ τὸ ἥκω, καὶ εὐήκης· alia vero pro simplicijdus valcere, Schol. XVI. 768. τανυήκεας ὄζους ὡς εὐμμήκεας, οὐκ ἔγκειτὸ ἀκὴ, ὥςπερ ἐν τῷ τακύηκες ἆορ, ἀλλὰ κατὰ παραγωγὴν ταναοὺς, ὡς κελαινεφές, aque adeo Etym. 745, 38. τανυήκης, si ramoum epitheton sit, simplex esse statuit ; tamen his nominibus illi plus significant quam quod nos alteram compositionis partem quiescere, quod idem le ταλαύρινος, μελιή́δης, aliisque aflirmant. Sed de Homero errant; nam apud hunc nullum hujusmodi adjectivum legitur, commode ad ἠκή referri possit. Apud alios vero quam multas res, quamque dispares haec terminatio complexa ex Hesychii glosa persocitur· Εὔηκες, εὐήκοον, ὀξ̀, εὐεκτοῦν, εὖ ἠκονημένον, ἀκμάζον, εὐρωστοῦν, εὔπλευρον. in Empedoclis v. 374. εὐήκεα βάξιν intelligi potest sive illud a verb ἀκούω forma . primitiva composisive terminatio tantummodo formationis causa adscita estἈμφήκης γνάθος, quod Schol. ad h. l. ex Aristophane affert (in Fragm. omissum) πυρὸς ἀμφήκης βόστρυχος Aesch. Prom. 1043. ἀμφῆκες γέρας in affecto Meleagri versu Anth. c. VIII. n. 421. v. 4. τανυήκεα πῆχυν Jonann. Ecphr. 1. c. a propria significatione acuti non multum absunt, nec dubitationem habet χρησμὸς ἀμφήκης καὶ διπρό οωπος Lucian. Jup. Trag. S. 43. p. 276. quanquam dubitatum esse ostendit vetus scholion γράφεται καὶ ἀμφήρης. Eodem revocari possunt Λεπτήκεα (διὰ) λεπτῆς ἐργασίας ποιηθέντα, et Λεπτηκεῖς (sic) λεπτάς apud Photium et Hesychium. Sed quae idem refert Εὐηκέστατοι, εὖ ἥκοντες, Ἀνηκές, ἀνῆκον (cod. ἀηκές, ἀῆκον) Προτακές, ἐγγύς, quorum duo postrema Piersonus ad Moer. p. 78. ad nomen ἄκος refeert, aut a verbo ἥκω composita, aut vere paragoga sunt. Quod nisi de his quoque sumere licet: Ληθηκὲς εἰς λήθην ἄγον, τὸ φάρμακον, et Ὀβήκεις οἱ σφριγῶντες (veluii ramis diffusi et luxuriantes) non habeo quod subrogem. unum magis accentus quam significationis causa notabile. stathius p. 939, 12. ubi de νεήκης dixit, βαρύνεται inquit, καὶ τὸ ξυρήκης ὁ κουρήσιμος καὶ ὁ κουριῶν κατὰ Διονύσιον. Hoc ita, uti dicit, scribitur apud Pollucem et Photium; item dativus ξυρήκει bis aoud Euripidem; semel ξυρῆκες El. 335. ut ἀμφῆκες in Meleagri loco, semel ξυρηκες Phoenn. 375. ubi quod Scholiastes dicit ξυρηκὲς ὡς ἀπηνὲς τῷ τόνῳ, παραλόγως γὰρ ἐξηνέχθη καὶ οὐκ ἔχει τὴν ἀκὴν ἐγκειμένην ὡς τὸ ἄμφηκες, verum esset si sic scriberetur ξύρηκες ὡς ἄμφηκες. Nam paragoga in ήκης alio quam composita accentu signata esse ideoque oxytonon ξυρηκές paralogon dici quia non perinle ut ἄμφηκες acici significationem prae se ferat, veri simile non videtur. Conf Hermann. ad Eur. Alc. 440. V. 288. ί χρῆμα δρᾶς, Αἰιας — hunc locum Suidas usque ad ἐσσύθη μόνος v. 294. ad se transtulit s. Χρήματα, ubi Αἶαν scrilitur ut in Membr. aliisque nonnullis, suftra gante Hermanno. V. 289. Ἄκλητος οὔθ’ ὑπ’ ἀγγέλων κληθεὶς, οὔτε του κλύων σάλπιγγος. Nomini ἄκλητος duae subjectae epexeyeses, οὔθ’ ὑπ’ ἀγγέλων οὔτε σσάλπιγγος κλύων, quod Hermanno permolstum videtur; quare recepit, quod apud Suican s. Πεῖραν legitur, ἄκλητος οὐδ’ ὑπ’ ἀγγέλων, id de more dictum esse con firmatione ab negatione contrarii petita. Mihj nulla nisi ejusmodi exempla in promtu sunt, οὐκ ὑπ' ἀγγέλων ἀλλ’ αὐτόκλητος Trach. 391. οὐκ ἄκλητος αιλλ’ ὑπάγγελος Choeph. 787. οὐκ ἄκλητοι παρακληθέντες δέ Thucyd. VII. 84 οὐκ ἀδαὴς ἀλλ’ ἔμπειρος Herou. II. 49. vel interposita copulativa ἑκὼν καὶ νὐκ ἄκω v. Plindt. ad Arrian. T. I. 200. φημὶ κοὐκ ἀπαρνοῦμαι El. 1057. φράσω καὶ οὐκ ἀποκρύψομαι Dem. .Fals, Leg. 342, 6. et Dionys. Antt. VIII. c. 8. sed φράσω οὐδὲ κρύψομαι Soph. Trach. 474. γνῶ δ', οὐδ’ ἠγνοίησε Hom. H. in Merc. 243. quae omnia ad eandem noscendi et. noiſ candi notionem pertinent. 290. Τί τήνδ’ ἀφορμε͂ͅς πεῖραν. Membr. I9. C. doo Lips.. Ald. et Suid. l. c. ἀφορμᾷς, ceteri codd. ἐφορμᾷς, Suidae Edd. s. ΠΠεῖραν ἀφορμῇς, cod. Porsoni ἀφορμαῖς. Brunckius ἐφορμᾷ edidit, Hermannus ἀφορμᾷν quia de obitu Ajacis sermo est. Τί τήνδε πεῖραν ἐφορsigsinalicaret τ́ ἐπὶ πεῖραν ὁρμᾷς, ut πρᾶξιν ἐφ’ ἢν Aelian. H. Ann. X. 34. πρὸς ταύτας ὥρμῃσαν ἐπιβολὰς Plyb. I. 3. στονόεντας ἐφορμήσασθαιͅ Heeiod. Scut. 127. Sed quum Tecmessa nihil an]· videret nisi Ajacem exitum parare, neque sciret quid iiliiutedneret, non potuit dicere μί ἐπὶ τήνδε τὴν πεῖραν Neque ἐφορμᾷς hoc loco sic intelig potest ut ja Parm. 135. S. καλὴ ἡ ὁρμὴ ἢν ὁρμᾷς ἐπὶ τὃς λόγοος, ubi praepossitio refertur ad jd, quo, qui molitur aliquid, intentum habet, ut Oppian. Hal. V. 191, ἐπαΐσσει ενυέεσι ρυιπὴν μαψιδίην in esi ἐπὶ τὸ δέρμα πὸ ἃὗ ἐρύον ὁρρᾷ, on. Parpphr. V, 143 μαχύγουͅναν ππορείην, id esi, ταχέως ἐπῇλβον, qis sxemyq possei τί τῆνδ πιεῖραν ἐφοὅκᾶς τὄς Ἀχαιοὶ:, sen ld ?ooque ab hoe loco alienum ese eporet. Conveit vero τί περαν ̔ρρο͂ͅ., i Plai. Xep. v, 45 [κατἐκείντ τὴν ὁρμὴν, ἡνπερ τὸ πρῶτον ὡρμήσᾳμεν, sed di14 stinctius dicitur ἀφορμε͂ͅς ut Trach. 155. τὴν τελευταίαν ὁδὸν ὡρμᾶτ’ ἀπ’ οἴκων. Πεῖρα igitur hoc loco ipsam molitionem significat, non id quod Ajaci propositum erat facere, ac potuisset poeta etiam tropo etymologico dicere τί τήνδε πεῖραν πειρᾷ vel τί τήνδε ὁρμὴν ὁρμᾷς. Persaepe autem in medio relinquitur, utrum nomen repraesentet notionem actionis verbo subjectae an rem agenti propositam, sive ea cogitatione comprehenditur sive oculis cernitur. Aperte Sophocbes Trach. 185. πολλοὺς ἀγῶνας ἐξιών signifcat certamina foris capessenda, ἐπὶ ἀγῶνας ἐξιών, vel uno verbo ἀγωνιούμενος; neque enim synonyma sunt ἐξιέναι et ἀγωνίζεσθαι. Sed minus perspicuum est Thucc. I. 15. ἐκδήμους στρατείας ἐξῄεσαν, utrum id quod in Sophoclis loco intelligii debeat in bella proticiseebantur, an ita ut I. 112. τὸν ἱερὸν πόλεμον ἐστράτευσαν, quia στρατεία et ἔξοδος idem significant. Sed si quis haec comparet: οὐκ ἐξῆλθον τὴν στρατείαν Dem. c. Neaer. 1353, 54. ἐξελθὼν στρατείαν τὴν ἐν τοῖς· μέρεσι καλουμένην Aeschin. Fals. Leg. 371, 168. 8 et mox τὰς ἐκ διαδοχῆς ἐξόδους ἐξῆλθον, et paullo τὰς εἰς Εὔβοιαν στρατείας ἐξεστρατευσάμην, haec igitur si quis inter se comparaverit et ad praepositionem si atten. 5 derit non solum hoc ultimo loco sed etiam aliis additam : τὴν εἰς Ἰβηρίαν μέλλων στρατεύεσθαι Polyb. III. 11, 5. ἐξῆλθον καὶ ἄλλας ἐξόδους εἰς τὴν ἤπειρον Xen. Hell. I. 2, 17. ἑτέραν ἔξοδον ἐξῆλθον εἰς τὰ ὕδατα Aristid. T. I. 310. vix dubitadit, quin haec eadem ratione dicta sint μέγαν ἔρωτα ἠράσθη, δεινὴν νόσον ἐνόσει. Nequc aliorsum pertinent ἐξόδους λαμπρὰς ἐξιοῦσα Dem. c. Olymp. 1182, 27. μέλλων ἐκπλεῖν τὸν ὕστερον ἔκπλουν p. 1186, 11. φύγε λαιψηρὸν δρόμον Pind. P. IX. 215. φυγὴν πορευθῶ πτερόεσσανEur. Ion. 1237. ψευθώνυμον νόστοον πλείν Tryphiod. v. 142. ὁμόστολον ναυτιλίην πλεῖν Op pian. Cyn. II. 218. 2) πρεσβείαν εἰς Λακεδαίμονα xenopt. Hell. v. 3, 23. quod frustra tentatur. Sed in Dem. Fals. Leg. p. 392, 14. ὅτε τὴν πρώτην ἀπήραμεν πρεςβείαν, nomen hoccenon ut in Epist II. 1469, 23. πρεςμεείας ὅσας ἐπρέσβευσα, actionem, quae verbo continetur, significare sed negotium, ad quod perficiendum orator missus est, colligi licet ex Aesch. c. Ctes. 404, 73. ἐπὶ τὴν πρεσβείαν ἀπαίρειν. Postremo quum πρεσβεία et πρεσβευτής novitia sint vocabula, pro quibus veteres Graeci ἀγγελία ἄγγελος dixerunt, consentaneum videbitur homericum ἀγγελίην ἐλθεῖν ad eandem revocare rationem; neque falli puto Scholiastam qui ad IlI. Π. 140. ἐξεσίην ἐλθεῖν, quod Aristarchus interposito aspero a non adspirato ἐξεεσίην id est ἐξοδον distinxit sic interpetatur ἐπὶ πρεσβείαν. Adhaec meminisse oportet, verba eundi adsciscere accusativum, quo locus eunti propositus sive realis sive idealis denotatur, ἐλθεῖν Ἀθήνας, ire Romam, pessum ire, unde per gradus perventum est ad venum ire, ultum ire, exequias sive pompam funeris et suppetias ire sive advenire, postremo infitias ire (auf's Läugnen ausgchn) quod jam ab ἔρχομαι φράσων vix digitum dista; parique affinitate juncta videntur Alexandriam evocare et euppetiatum convocare.

τασιat ia locum. —

Voy. aux notes critiques. 21.Λέχος δουριάλωτον; appisit. à σε.

man kann πράξεως, καταστάσεως u. dgl ergänzen (at eingetauſcht gegen die Lage am — vorhergehenden — Tage). q̈ber die Fraft des Eemin. ACjetiva ſubſtantiviſch zu machen wgl. Kr. I § 43, 3, 3 und 8.

The first syllable is to be scanned as long : cp. Ἱππο͂μέδων, Παρθένοπαῖος in Iambic verse. Others read Φρυγίοιο for Φρυγίου, which is questionable both as to the form of the genitive and the division of the line.

Bentleius, ut in Britannorum Diario classico vol. XXVI. p. 245. adnotatum, scribebat Τελλεύταντος, adductus fortasse eodem argumento, quo Lobeckius et Erfurdtius productionem istius syllabae tuiti sunt Aeschyli auctoritate, qui in Septem ad Theb. 494. et 53. Ἱππομέδοντος et Παρθενοπαῖος, et ipsius Sophoclis, qui apud Priecianum p 1325. Ἀλφεσίβοιαν secunda syllaba producta posuerunt. Vituperat Lobeckium et Erfurdtium Elmsleius, quod non reputaverint, nomina ista non posse tragico trimetro aptari, nisi metri lege violata; nam anapaestum, quo plerumque in huiusmodi nominibus utantur tragici, non minus repugnare metro, quam, quo hi poetac usi sint, trochaeum. Valde mireris hoc iudicium : nam trochaeus evertit numerum iambicum, et neque est admissus in his Aeschyli et Sophoclis versibus, nec potest usquam admitti: anapaestus autem non contrarius iambo, sed similis pes, nec perdit numerum iambicum, et saepe apud tragicos in nominibus propriis, in prima sede autem etiam aliis in vocibus invenitur. Debebat Elmsleius, si diversam esse illorum locorum condicionem volebat ostendere, illud afferre, quod ego in Elem. doctr. metr. p. 60. commemoravi, productiones illas inde repetendas esse, quod nomina ista illic omnem vim sententiae continent, ideoque voce in pronuntiando prae ceteris distinguenda sunt. Ea excusatione Teleutantis nomen hic destitutum est. Recte I. G. Iaeger Φρυγίοιο.

iſt wie Τελλεύταντος zu leſen.

AI a spearwon marriage.’ λέχος cogn. acc.

L agergenosin. -

appeit

im Sinne von ἄλοχος. Vgl. Hom. I 343 τὴν ἐ θυμοῦ φίλεον δουρικτητήν περ ἐοῦσαν. — ἀνέχει, τιμο͂ͅ (hoch hält). 213. οὐκ ἂν ἄιδρις ὑπείποις ſ. v. a. οὐκ ἂν ἄιδρις εἴης ὥστε ὑπειπειῖν.

‘Having fixed his affection on thee, remains constant to thee.’ The mariners accept Tecmessa as their master’s choice, although they oi ti paeieaobier dride fae him. For ἀνέχει, see E. on L. § 52. p. 97, and cp. Eur. Hec. 123, Βάκχης ‘ἀνέχων λέκτρ' Αγαμέμνων : Alc. 304, τούτους ἀνάσχου δδεσπότας ἐμῶν δόμων, where the middle voice has a similar force. For cognate uses of ἀνέχω, cp. Fr. 146, Pind. P. z. 163.

hochal. ten, wie Eur. Hek. 119 Κασσάνδρας ἀνέχων λέκτρ’ Ἀγαμέμνων, zu O. C. 675.

Prpreoes theat eimre, aἀετ l diee ieihonore d r. E. rpids, Tecnbe, 120. e.Aer

dicendo suggeras (Herm.).

aeaeildsnii. den moe ien. ploie ouynt daos lee qnstioas que t'on e’ntdrens ao oimen· (Doy, madias, g.10.)

as the appropriate word, is preferable to βάροο, which may have slipped in from supr. 209.

vgl. Old. K. 529 θάνατος μὲν τάδ’ ἀκουειν.

gibt eine nähere Beſtim— mung zu ἀπελωβήθη. -

‘In the night.’ Essay on L. § 23. p. 36.

penitus dehonestatus est, vgl. 367.

Aina virgic : Nontur) ous olambolt .d., cor le rodt de cen eoitbletee circortanciellee, Psger, yocione [αmanieire ua seurenire eoreres, p. 79. — Ἀπολωθάν, dehonetare. (Ellen d.) 218. Τοιαῦτ’ ἀν ἵδοις equivaut à peu près à καὶ γὰρ ̓́δοις ἄν.... On a vu plus bant (464) ln adtre exemple de cette ſormale de transition, d'ailleurs tr̀s fréquente. 220. Γρηστήρια. = ldem signifcat quod σφάγια, phctimo, ut ηρεῖα spe dicitur ἐπὶ τῶν ἁπλῶς σφαζομένων ((foetath. page 467=, 62). Schol. Xachyl. Sepe. 240 ; Τὸ σφάγι καὶ χρηστήρια ἐκ παραλλήλου· οὐ γὰρ μόνον χρηστήρια τὰ μαντεύματα, ἀλλὰ καὶ τὰ θύματα, proprie quidem ea, qun oraculi consalendi consultive · causa epdecantur. : (Lobeck.| Eschyle dit (Spe conhre Theebs, 210 : Σφάγια καὶ χρηστήρια δ θοῖσιν ἔρδειν. 221. Αιθονος. Pormee rare, tquivalant a αἴωνος. Cf. Héiode, Travaux e Jovre, 752 ; ὀ δ’ ἀλύξεται αἴδονα ́ιμόν (i'osreslisent αἵθοπα). Le mot αἴθων est employé dsns le même sens qu'ici au vers 0088; par Eschyle (Sept contre Thebes, 448 ): Ἀνὴρ αἵθων λῆμα, et par lauteur du Rheons, au v. 422 : Αἴθων γὲρ ἁνὴρ καὶ πιπύρωται θράσει. 2Schneidewin.) —

Kr. I § 57, 5, 4. Cu. § 140, 1 Anm. 3. Ko. § 80, 6. Ku. § 98, 1.

For τοιοῦτος adducing proof, see Essay on L. § 22. p. 35 a.

equivaut à peu près à καὶ γὰρ ̓́δοις ἄν.... On a vu plus bant (464) ln adtre exemple de cette ſormale de transition, d'ailleurs tr̀s fréquente.

Either (1) simply ‘victims,’ or (2) with superstitious reference to the δαίμων of madness. ‘Dfferings demanded by his rage.’

ἱρρεῖα, vie Aseh. Sesi. 2135 (σλαίγιακιἰ χσῆ) στήρια. Aber hier mit schmerzlicher Ironie die im Wahnsinn hingeopferten Thiere, während sie eigentlich den Göttern gebührten. 221 f. Da ἶθοψ bei ältern Dichtern in der Regel von der Farbe steht, hat Dindorf nach Laur. A pr. αἴθονος geschrieben, während die übrigen Quellen zwischen αἴθοπος und αἴθωνος (Aesch. Sept. 448 ἀνὴρ αἴθων λῆμα) schwanken. Auch bei Hesiodos Opp. 361 scheinen Spuren auf αἴθονα λιμόν zu führen. Diese Form wäre mit νήφων, νήφονος bei Theognis zusammenzustellen.. Dennoch bleibe ich bei αἴθοπος (θερμοῦ, διαπύρου, fervidi ingenii), das die Scholien allein kennen. Gerade das Ungeowo
hhnliche scheint Grammatiker bewogen zu haben, αἴθωνος an die Stelle zu setzen, welches dann des Metrums halber in αἴθονος erändert wurde. 224. φευκτά́ν, weil überallhin verbreitet. 225 f. Die μεγάλοι Δαναοί sind die Fürsten, durch welche die Kunde unter's Wolk gebracht ist (189), μέγας μῦ θος, die durch das Volk verbreitete und damit vergrösserte Kunde, vgl. 152. 229 f. Der erlauchte Manno (περιφανής, 599) wird durch wahasinnige Hand sterben, womit der Chor unbewusst den Selbstmord des Aias weissagt, während er selbst nur unbestimmt eine Fortdauer des Lebens unter solchen Umständen nicht mehr denken kann, mag die Krankheit ihn hinraffen oder die Rache der Achäer (254) oder sein eigenes Schwert. 231. κελαιν̀ ξίφη, funesta, wie Trach. 556. ἒ κελαινὰ λόγχα προμάχου δορός, Schol. ιὰ τὸν ἐξ αὑτῆςς ἀποτελοὺ́μενον θάνατον. Der Plur. wie ofter μάχαιραι, βάκτρα, σκῆπτρα, γένυες. 232. ἱππονώ μας, weil auch Rosse mit auf die Weide getrieben wurden, vgl. 143. 235. ὡν, ποιμνίων, dem Sinne nach auf den collectiven Begriff ποίμνην bezogen, wie Trach. 548 ὡν auf ἤβην; ττήν, ὄϊιν. Vgl. 299 ff. ἔσω σφαίζ', sta ch todt, vgl. Aesch. Ag. 1316 πέπληγμαι καιρίαν πληγὴν ἔσωω. 237. ἀνελλών, ἀνελόμενος, λαβών. Dje beiden Widder sind die Atriden; dem Agamemnon reisst Aias die Zunge aus, .weil er den Richterspruch vrkündigt hatte. Glaubte Aias schon 5 f. die Atriden getödtet zu haben, so begann er im Zelte seine Quälerei von Neuem, da Athene ihn εἰ-έβαλεν εἰς ἕρκη κακά, indem sie ihn in immer grössere Raserei versetzte. Die dem Odysseus 104 ff. zugedachte Peinigung wird nicht ausgeführt, da Aias nach der Unterredung mit Athene zur Besinnung zurückkehrt. 238. γλῶ σσαν ἄκραν, H.omers πρύμνην γλῶσσαν, eytremo palato tenus, vgl. Phil. 737 ἄκρον πόδα. 240. Vgl. zu 108. 241. Schol. διπλώσας τὸν χαλινὸν παίει τὸν κριὸν ̔ς ὀξυφώνῳ μάστιγι. Vgl. zu O. R. 809. 243. Tekmessa sieht in Aias’- yginnen eine θεία νόσοςς; wie der Chor 186, Im O. R. 1258 sucht Oedipus die Iokaste und λυσσῶντι δαιμόνων δείκνυσί τές, οὐδεὶς γὰ ἀνδρῶς. Aesch; A. 661 ἤ τοί τις ἐξελλεαεν. ̓ ̓ητήσατεν. θεός τις, οὐκ ἀνθρωπος. Vsl. El. 199. 246. Homer Od. 8, 92: ἂψ Ὀδυσεὺς κατὰ κρᾶτα καλυψάμνος γοάασκεν. Bei grossem Leid wie bei der Annäherung des Todes pflegten sich die Alten den Kopf
zu verhüllen, ἐγκαλύψασθαι, capuf obqolvere, operire, velare, wie Sokrates bei Plato, Kyros Xen. Cyr.. 8, 7, 28. Vgl. Liv. 4, 12 und Horat, Sat. 2, 3, 37. 249. Jetzt ist es Zeit (Laur. A ἤδη τοι, . h. ἤτοι, aut aut, dass man entweder schleunigst (π οδοῖν, zu Ant. 855)) davonläft oder zu Schiffe geht. Der Chor konnte einfacher sagen: θοὰν εἰρεσίαν ναϊ μεθεῖναι, rasches Rudern dem Schiffe freigeben, insofern dichterisch den unthäẗg rastenden Schiffen Lust beigelegt wird, ihre Ruder in Beweguns sesett zu sehen, ahnlich vela dne mahi, τῷ χαλινῷ ἐφιέναι τὸν ἵππον, und bei Plautus Mil. Glor. 1, 1, 5 muss die machacra getröstet werden, dass sie lange ferriata gestilatir.. weil aber dem ποδδοὶ͂ν κλ. ἀρ. das 2bsegela entgegengestt werden soll, ririt ἑξόμενόν (die Runr— ̈bänke'bèsetzeǹa hinzu, welchem Sich θοὸν εἰν ζυγν́ vethin det, woraus zu ναὶ μεθ. nur εἰρεσίαν zu denken ist. 251. ἐρέσσουσιν, συντόνως κινοῦσιν, vgl. 1329. Phil. 1135. Ant. 158 μῆτιν ἐρέσσων. In den Gesprächen der Tekmessa und des Aias mit den salaminischen Schilfsleuten werden nautische Ausdrücke und Bilder mit Vorliebe gebraucht, vgl. 206. 257. 351. Phil. 828. — δικρατεῖς, zu 390. 254. λιθόλευστον Ἅρη, vgl. 230. In heroischer Zeit die gewöhnliche Art gewaltsamer Ermordung durch die tobende Menge, oder von Fürsten verhängter Strafe φόνος δημόλευστος, 257. 727 f. zu Ant. 36. Aesch. Ag. 1599 δημορριφεῖς λεύσιμοι ἀραί. Il. 3, 57. Rasch hat Aias’ Toben sich gelegt, wie der Süd, welcher ohne Gewitter losstürmt. Unaufhörliche Leidenschaft vergleicht dagegen lby ko5 fr. 1, 7 mit dem ὓπὸ στεροπᾶς φλέχων Θρηΐκιος Βορέας. 255. αἰσ’ ἄπλατος, ἡ μανία. 261. ἡ γὰρ κοινώνία τῶν ἀμαρτημάτων φέρει τινα παραμυθίαν Schol. 263 ff. Der Chor schlägt den schmerzhaften Zustand des Aias gering an und meint, wenn nur die Tobwuth sich gelegt habe, so können wohl die Dinge sich noch zum Guten kehren, indem Aias’ Gemüth sich schon beruhigen werde und der Chor seine Besorgniss (254 zurücknehmen könne. (Mit εὐ τυχεῖν vgl. Trach. 191. El. 945.)) Diesen zu raschen Ausbruch freudiger Hoffnung sucht dann Tekmessa durch die Betrachtung zu dämpfen, dass genau betrachtet die gemeinsame Lage des Aias und der Seinigen jetzt doppelt unglücklich sei, weil sie κοινοὶ ἐν κοινοῖς λυποῦνται 267. Tekmessa sucht dem Chor mit dialektischer Schärfe die rechte Ansicht der Lage klar zu machen, indem sie durch dieses Zergliedern ihres tiefen Schmerzes den Verstand zum Herrn der Gefühle zu machen sucht. 264. Soph. Laocoont. fr. 4 όχθου γὰρ οὐδεὶς τοῦ παρελθόντος λόγος.

= ldem signifcat quod σφάγια, phctimo, ut ηρεῖα spe dicitur ἐπὶ τῶν ἁπλῶς σφαζομένων ((foetath. page 467=, 62). Schol. Xachyl. Sepe. 240 ; Τὸ σφάγι καὶ χρηστήρια ἐκ παραλλήλου· οὐ γὰρ μόνον χρηστήρια τὰ μαντεύματα, ἀλλὰ καὶ τὰ θύματα, proprie quidem ea, qun oraculi consalendi consultive · causa epdecantur. : (Lobeck.| Eschyle dit (Spe conhre Theebs, 210 : Σφάγια καὶ χρηστήρια δ θοῖσιν ἔρδειν.

σφάγια, ἱερεῖα ironiſch.

AConcerning the fiery man.’ Essay on L. § 9. p. 12, 2. If τοι is retained in infr. 245, we may read here οἵαν ἐδήλωσας *κατ’ ἀνδρὸς αἴθονος. The short syllable in αἴθονος is sufficiently supported by αἴθονα occurring in Hesychius in the right alphabetical order (immediately after αἶθον). Although αἴθοπος (see v. rr.) may be defended, on the ground that the second part of a compound has sometimes little significance (see esp. infr. 954, κελαινώπαν θυμόν), yet αἴθων, which directly expresses character, is more appropriate here, and has the preponderance of MS. authority in its favour.

Suidas in h. v. et scholia Romana cum plerisque codd. in quibus membranee Paris. Sed Aldina et codd. quidam αἴθωνος cum Eustathio p. 357, 14. 1072, 7. (271, 28. 1094, 23.) qui p. 862, 10. (806, 24.) egare videtur, αἶθον de homine dici, nisi coloris indicandi caussa. His auctoribus αἴθωνος restitui, ut apud Aeschylum Sept ad Theb. 454. mitatus est Rhesi scriptor v. 122. Αἴθονος ex La, in quo supra positum π, scribentes refutavit Lobeckius, oblocutum autem Bergkium in Auctario Paralipomenis addito p. 553 sq.

Pormee rare, tquivalant a αἴωνος. Cf. Héiode, Travaux e Jovre, 752 ; ὀ δ’ ἀλύξεται αἴδονα ́ιμόν (i'osreslisent αἵθοπα). Le mot αἴθων est employé dsns le même sens qu'ici au vers 0088; par Eschyle (Sept contre Thebes, 448 ): Ἀνὴρ αἵθων λῆμα, et par lauteur du Rheons, au v. 422 : Αἴθων γὲρ ἁνὴρ καὶ πιπύρωται θράσει. 2Schneidewin.) — Ἀγγε-ν λίαν (περι)) ἀνίρος. Cf. plus hant v. 4 et 44, et les notes. 224. Τῶν μεγάλων Δαναῶν. Les eheſs. 226. Τὰν.... ἀέξει. = Rummor quo latius « serpit, eo magis crescit, accedentibus novis usque narrantium igmentis. = [Dindorf.] 228. Περίφαντος, découvert, couvaincn. 20-231. « Nihil ofſensionis est in conjunctis verbis παραπλήκτῳ χερί et = κελαινοῖς ξίφεσιν, quorum priora nihil = lere aliud sonant quam παραπλήξ. * (Wunder.)

‘That can neither be avoided nor endured.’

Cf. plus hant v. 4 et 44, et les notes.

‘Terrible.’ The mariners, in their feebleness (supr. 165 foll.), are afraid of the opinion of the host. These words are added as a comment on οὐδὲ φευκτάν. The consequences of the fact cannot be eluded, since it is known to the host, and magnified by rumour.

: unde Suidas hanc vocem recepit. Parum idoneis exemplis hanc rationem tuetur Brunckius.

Les eheſs.

‘The formidable power of rumour.’ Supr. 172, ὦ μεγάλα φάτις. μῦθος is the rumour about this particular thing, with a suggestion of rumour in general.

Not ‘exaggerates,’ for the evil could notbe exaggerated, but, ‘which the mightypowerofrumour spreads abroad.’

= Rummor quo latius « serpit, eo magis crescit, accedentibus novis usque narrantium igmentis. = [Dindorf.]

‘He will be discovered and will die.’ περίφαντος is explained by the words that follow, παραπλήκτῳ χερί, κ.τ.λ. The nature of the crime defies concealment.

scripsi ἐνὴρ cum articulo Περίφαντος cum θανεῖται iungendum, i. e. περιφανῶς. Certo morietur hic vir furibunda m anu, occisis simul et pecudibus et pasto ribus. Egregie poeta chorum facit, re audita, metuere de vita Aiacis, et sic spectatoribus quid futurum sit indicare. Verba πείφαντος ἀνὴρ memorata Eustathio p. 927, 5. (895, 53.)

découvert, couvaincn. 20-231.

Nihil ofſensionis est in conjunctis verbis παραπλήκτῳ χερί et = κελαινοῖς ξίφεσιν, quorum priora nihil = lere aliud sonant quam παραπλήξ. * (Wunder.)

afftert Moschopulus Dictt. Att. in v. τὰ ἀπὸ τοῦ πλήττω. Post χερὶ distinguit Ald.

‘With darkened brand.’ The plural, as in Ant. 820, ξιφέων ἐπίχειρα, denotes the action of the sword rather than the sword itself. The epithet κελαινοῖς, as in Trach. 856, κελαινὰ λόγχα, suggests the colour of a sword or spear that has been much used in battle.

Supr. 27, αὐτοῖς ποιμνίων ἐπιστάταις. This fact is known to the mariners from the report of the army, not from Tecmessa.

Either (1) because captive horses, like those of Rhesus, were included in the spoil (this might add force to ἱππομανῆ, supr. 143), or rather (2) because the herdsmen were mounted, as might well happen where the herd was so extensive.

Porsonus in Adv. p. 186. ἱππονώμας scribi iubebat ex Eur. Hippol. 1399. Aristoph.Nub. 571. Numeri choriambum in fine poscunt.

Sc. ποίμναν. ‘Whereof one part.’ The plural ὧν is equivalent to a collective ἦς. referring to ποίμναν supr. The force of ἔσω (‘in the tent’) is continued to the subsequent clauses. For τὴν μέν followed by τὰ δέ, see Essay on L. § 20. p. 31.

a avoir ποιμνίων, tquivaut pour le sens aa collectif ποίμνης; τὴν μὲν, à savoir ποίμρην, une partie du troupeau. [(Schneidewin .]](http://www.wikidata.org/entity/Q70043) Sur οι μέν ὃ δέ, signifiant en partie...., en partie, voir Matthix, page 594. -

inero, confondu avec ἔνδον, intus, dans l’ge postérieur à Homère. Ellendt compte dans Sophocle omze exémples de cette dernière acception. Ici, ἔσω equivaut à οἴκοι. -

Dans les imolations régulières, les sacrifices, ls victime était tuée d’abord, puis soulevée de terre, et alors on lui ouvrait la sorge : c'est à cete dernière opération que s'appliquait proprement l’expression σφάζειν. Cf. Homère, Odyere, III, 4400 suiv. Iέλεκυς δ’ ἀπέκοψι τένοντας(.... Oοἳ μὲν ἔπειτ’ ἀνελόντες ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης | ἔσχον· ἀτὰρ σφάξεν Πεισίστρατος, ὄρχαμος ἀνθρῶν. Ajax, dans le premier transport de son délire, agit autrement : c'est ce qui explique le complémene ἐπὶ γαίας, à terre (en d’antres termes οὐκ ἀνελὼν ἀπὸ χθονός)

‘He smote beneath the ribs and ripped asunder.’ The two white-footed rams are probably Agamemnon and Odysseus. Menelaus may have been imagined to be slain in combat, while the king of nen was brought away in triumph to be the object of more condign vengeance. Ll. 105 foll. leave no room to doubt that the second ram is intended by Ajax for Odysseus.

« Alias medias dirumpebat, costas « dissecans. Dirumpebat autem in duas = partes (δίχ’ ἀνερρήγνυ), quum costas dis= secabat. » [Wunder.]

‘Huving lifted,’ i. by the forefeet.

Sans doute Ajax croyait encore se venger des deux Atrides, comme dans la scène racontée par Athena (Voy. 57).

cp. Hdt. 4. 61, ὁ θύσας, τῶν κρεῶν καὶ τῶν σπλάγχνων ἀπαρξάμενος, ῥίπτει ἐς τὸ ἔμπροσθεν.

marks that the bonds were fastened from above, so as almost to suspend the creature from the ground.

has thhe suppomt of the Mss., not only here, but also in Ant. 131, Tr. 780. In the latter place, it is confirmed by Athenaeus p. 65 ", for he has ῥιπτοῦντα in his parraphrase. ῥιπτεῖν, used only in pres. and impf., was current in Attic (Ar. Eccl. 50ε θ̓ιπτεῖτε χλαίνας). It has good authority in Thuc. 5. 1035 1 (ἀναρριπτοῦσι), and Xen. Cyneg. 9. 20 (ῥπτοῦσι). In Tragedy it is nowhere required by metre; and Elmsley (on Eur. Heracl. 150) supposes that the tragic poets used only ῥίπτω. No difference of sense between ῥιπτέω an ῥίπτω can be clearly shown; though it has been fancied that ῥιπτέω implies the frequency or vehemence of the act (iacto as compared with iacio).

i.e., making the animal stand on its hind legs, with its forefeet lashed up to the pillar—as if they were the hands of a human prisoner. —κίονι, lit., ‘at a pillar,’ a dat. of place (cp. El. 174 n.)); not, ‘to a pillar’ (πρὸς κίονα, 138).

a leathern strap or thong, belonging to the harness of a horse,—such as the reins of a bridle O. C. 900 σπεύδειν ἀπὸ ῥυτῆρος,, or riving-reins (Il. 16. 475, where see Leaf). Hesiod Scut. 308 ῥυτὰ χαλαίνοντες, ‘slackening the reins.’ Ajax makes a διπλῆ μάστιξ, a whip with two thongs, by doubling the strap. Cp. Aeschin. or. 2 § 157 λαβὼν ῥυτῆρα μαστιγοίην αἰχμάλωτον.

Homeric: Il. 11. 532 μάστιγι λιγυρᾷ.

i.e. The words gave evidence of superhuman passion. Cp. O. T. 1258, 9, δαιμόνων δείκνυσί́ τις, οὐδεὶς γὰρ ἀνδρῶν.

ex h. l. commemorat Eustathius p. 6378, 46. (537, 52.) Male Musgravius de malo genio cogitavit. Immo omissum est prius οὐ, ἃ οὐδεὶς δαίμων, κοὐδεὶς ἀνκπρῶν ἐδίδαξεν, cuiusmodi exempla vide apud Schaeferum ad Lamb. Bos. p. 777. Est autem hoc usitatissimum, deos atque homines coniungi, quum omnino omnes, maximeque quum negatione addita nullum significare volunt, etiamsi vel de diis vel de hominibus cogitari nequeat. Ut infra v. 397. Itaque hoc dicit: quae nemo quisquam docuuit.

like ὀνειδίζων ὀνείδη: see on Ant. 759 εν

: cp. O. T. 1258 λυσσῶντι δ’ αὐτῷ δαιμόνων δείκνυσί τις· | οὐδεὶς γὰρ ἀνδρῶν οἶ παρῆμεν ἐγγύθεν.

une divinité (tele qui lni inspirait cete fureur, θεία νόσος))

is the emendation of Triclinius for κρᾶτα, which is in most MSS., generally with τοι preceding : according to Hermann this was due to a mistaken metrical emendation. Reading κάρα and retaining τοι, we might read in supr. 221, οἵαν ἐδήλωσας Βκατ’ ἀνδρὸς αἴθονος.

i.e. ἡμᾶς. Essay on L. § 22. p. 36. κάρα καλύμμασι

‘Velling one’s head,’ either (11) in token of confusion and shame as well as sorrow. Cp. Od. 8. 92 ; Plat. Phaedr. 243 B. Or (2) by way of disguise.

The reading of the best Mss., both here and in the strophe (221 f.), can be retained, if in the strophe we make the slight change of ἀνδρὸς ε ἀνέρος. If, on the other hand, we strike out τοι here, then we must also change κρᾶτα to κάρα, or else, keeping κρᾶτα, change ἐδήλωσας in 221 to ἐδειξας or ἔφηνας. 2Th impf. ἐδήλους would be unsuitable.) Here τοι is quite in place, as introducing the comment.

Voyex les notes sur les ver 404 et 416.

κλοπὰν ἀρέσθαι i..e. φυγὴν ἀρέσθαι, ‘to steal away on fot.’ Cp. Eur. Or. 1499, ἐκκλέπτειν πόδα: Rhes. 54, αἴρεσθαι φυγήν.

comms on dit αἴρεσθαι φυγήν (Schneidevin).

“Pressing the swift rowing-bench.’ Cp. Aesch. Ag. 982, θάρσος . ,. ἵζει φρενὸς φίλον θρόνον. And for the hypallage (= θοᾶς εἰρεσίας ζυγόν), see Essay on L. § 42. p. 80.

Avee les verbes qui signilent s'asseoir, les poetes mettent souvent le nom du siége à l’aceosatif Matthin, page 775)..

‘Lct the seaa-faring ship go on her way.’yo definite ellipse (as of πλοῦν or πείσματα) need be supposed. The verb ‘to let go’ is first used absolutely, and then again acquires a remote object, which is put in the dative. The ship is ‘a thing of life.

intelligit ἑαυτόν. Dicere volebat poeta εἰρεσίαν ναΐ μεθεῖναι, solvere, i. e. liberum facere remorum u um. Sed quoniam additurus erat ἑζόμενον, coniunxit haecita, ut diceret θοὸν εἰρεσίας ξυγὸν ἑζόμενον. Tantumdem est ergo, ac si dixisset, ἐν τῷ θοῷ ζυγῷ ἑζόμενον, εἰρεσίαν μεθεῖναι τῇ νηΐ. Θοὸν εἰρεσίας ζυγὸν commemorat Eustathius p. 828, 38. 1041, 30. 168, 13. (760, 13. 1051, 39. Od. 128, 13.)

à savoir τὴν φυγήν, représenté dans le précédent membre de plerase par ls circonlocution ποδοῖ κλοπάν.

‘Launch.’ Ant. 158, μῆτιν ἐρέσσω. For the unconscious tautology, εἰρεσία . . ἐρέσσουσιν, see Essay on L. § 44. pp. 83, 4. The mariners think of the Atreidae as chasing them astern. The words καθ' ἡμῶν mark that their lot is bound up with that of Ajax, a thought which is developed in the succeeding lines. The accusative Ἄρη is iin two constructions, first after πεφόβημαι, and then with ξυναλγεῖν, which is added in epexegesis. For Ἄρης of destructive violence, cp. esp. Aesch. Prom. 861, 2, θηλυκτόνῳ [ Ἄρει δαμέντων.

Scholiaste : εὐτόνως κινοῦσιν.— Δικραεῖς,

poétique d de δύο. C(. v. 300, δισσάρχας βασιλῆς; ΟΟd Col. 306 : διστόλου: ἀδελφάς, e ναιsim.

la lapidation, supplice en usage dans les temps béooques (Homère, Hliade, III, 57);) voy. Esch yle, Agamemnon, 4646: Δημορριφεῖς λευσίμους ἀράς; Sophocle, Antigone, 36 : Φόνο; δημόλευστος ; Euripide, Héraclidee, 60 : Λεύσιμος δίκη.Cf. OEd. Col. 435 et plu bas, 729. [Schneidewin.] Mais ici l'expression p’est-elle pas plutot zgureë q Le chrur eraint d'̂tre ateint (τυπεί-: p-ir les pierres lodcées contre Ajax, c'est--dire par les haines déchainées contre lui. Cf. Pindare, Oq’irp. VIII, 55 : Μὴ βαλέτω με λίθῳ τραγεῖ φθόνος. Ln malheur tel que celui d'̆fjn -ὸν αἶσ’ ἄκλατο; ἵσχει) ne pouvait manquer d'étre contagieux, d’aprè les idées des anciens. υναλγεῖν eet constroit avec l’accuatif, ici et au vers 283..

ἴσχει] ’Possessed by an all-endangering doom.’ The chorus long to stand by Ajax, but are deterred by his madness. Cp. Trach. 785, κοὐδεὶς ἐτόλμα τἀνδρὸς ἀντίον μολεῖν : ib. 797, ὦ παῖ, πρόσελθε, μὴ φύγͅῃ τοὐμὸν κακόν, | μηδ’ εἴ σε χρὴ θανόντι συνθανεῖν ἐμοιί: ib. 1030, ἀποτίβατος ἀγρία νόσος.

Sc. ἴσχει νιν ἡ μανία. ‘He may be approached with safety now.’

‘For he, like a Souther storm, after a sharp outburst, ceases to rage, and the lightning plays no more.’

is to be taken prolepticallyσ̔́στε ἄτερ στεροπῆς εἶναι. E. onL. 9 38. p. 70. Ctherwise the words might meann, ‘He desiets without lightning :’ i.e. his violence comes to an end without doin irreparable harm. Cp. Eur. Med. 93, 4, οὖδὲ παύσεται | χόλου, σάφ’ οἶδα, πρὶν κατασκῆψαί τινα: Shak. King John, 4. 2, ‘So foul a sky clears not without a storm.’ But although Tecmessa is for the moment relieved, her apprehensions are not suficiently calmed to make this natural.

cito (ὀξὺς) desiit furere, ae auster sine fulmine rtus. [ Hermann] Cf. Theophrast. D eignia— pluo. II, vu, page 704 : Θέρους ὅταν σφόὀρα καὶ ἰσχυρὸν ἀστράπτῃ, ᾶττον καὶ σφοδρότερον πνεύσουσι· τοῦ δὲ χειμῶνος τοὐναντίον· παύουσι γὰρ τὰ πνεύματα αἱ ἀστμπαί. [Lobeck.]

ὤν. . Essay on L. § 39. p. 72. φρόνιμον (sc. ὄντα) is a v. r. or MS. conjecture.

‘Troubles all one's own.’ i.e. both as home-felt and self-wrought. Cp. El. 215, οἰκείας ειέ πστ,

Cf. Ed. Co‘̓. 765. 264. Μηδενὸς ἄλλου παραπράξαντος:, quand on est le seul coupable, le seul aueur de ses mauy (παραπράσσειν, coutrevenir, fluililir)).

‘Having assisted.’ Cp. παραδράω (ιἷά τε τοῖς ἀγαθοῖσι παραδρώωσι χέρηες, Od. 15, 324)..)

*Causes intense grief within. ὑποτείνει, i.e. ὑπέχει ἐντεταμένως. Cp. Pind. Ol. 2. 100, βαθεῖαν ὑπέχων μέριμναν ἀγροτέραν.

lit., ‘lays to’ (or ‘beneath’) the mind: [Dem.] or. 13 § 19 τὰς ἐλπιίδας ὑμῖν ὑποτείνων.

nempe αὐτός. videor mihi gaudere posse.

sc. ὁ Αἴας τῆς νόσου: cp. 279. The subject to εὐτυχεεῖν is rather ἡᾶς than αὐτόν : the thought is, δοκῶ ὅτι εὐτυχοῖμεν ἄν. Cp. O. Τ. 87 λέγω γὰρ καὶ τὰ δύσφορ', εἶ τύχοι | κατ' ὀρθὸν ἐξελθόντα, πάντ’ αν εὐτυχεῖν. In the omission of the subject to the inf., as in πέπαυται and in τοῦ κακοῦ, there is a shade of reticence which suits the recent sense of horror in the speaker's mind.

optim se babere eum crediderim.

the gen. is not absol., but depends on λόγος. Cp. fr. 346 μύχθου γὰρ οὐδεἱς τοῦ παρελθόντος λόγος. Their thought is that, if he is himself again, his value to the Greeks will plead for pardon of his frenzy.

Sc. τούτων, viz. 11. 266, 7, which πότερα anticipates.

is used, instead of πότερον, to avoid an anapaest, as in 460, and O. C. 333.

SSupr. 203.

en étaut un sujet d'affliction pour tes amis.

Essay on L. § 44. p. 83. ‘Or to be with others and mingle your sorrow with theirs.’

marks that while Ajax was delirious, he stood apart from the grief which others felt for him.

mean strictly, ‘a partner among partners,’ = κοινωνὸς ἐν κοινωνοῖς: cp. O. T. 239 μήτ’ ἐν θεῶν ὐχαῖσι μήτε θύμασιν | κοινὸν ποεῖσθαι. Similarly kinsfolk can be termed κοινοί, as sharers in a common lineage (O. T. 291 .e.). The iteration, κοινὸς ἐν κοινοῖς, emphasises the idea of mutual sympathy : cp. 467 μόνος μόνοις (and 128 μόνος μόνου), 620 ἄφιλα παρ’ ἀφίλοις, an n. on Tr. 63.

u 0. R. 222 ἀστὸς εἰς ἀστοὺς τελῶ.

consore inter con sorte (cf. OEd. Roi, 239: κοινὸν, c'esta-dire κοινωνὸν ποιεῖσθαιι). Pour le rapprochement de κοινὸς et de κοινοῖσι, cf. Antig. 13: δυοῖν ἀδελφοῖν ἐστερήθημεν δύο; et plus bas, dans Ajax même, v. 467 : ξυμπεσὼνμόνος μόνοις; v. 520 : ἄγιλα παρ' ἀφίλοις; v. 735-736 : νέ*ς( βουλὰς νέοισιν ἐγκατδζεύξς τρόποις; v. 4283 : μόνος μόνου ; ΟEd. Co. 480 : ξεῖνο; ἀπὶ ξένης, Philoct. 435: ἐν ξένᾳ ξένον. Trachin. 643; καινῷ καινὸν ἐν πεπλώμτι. OEd. Roi, 422 : ἀστὸς: εἰ ἀστοὺς τελῶ. Antig. 73 : φίλη μετ’ αὐτοῦ κείσομαι, φίλου μέτα; v. 42 : ίσοι πρὸς ἵσους.

intrans., ‘that which is double’ (cp. ἰσάζω, ‘to be equal’): but the verb is trans. in Andoc. or. 4 § 11 τὸν φόρον . διπλάσειεν, unles we should there read διπλασιάσειεν.

so folgert Tekmessa, dass sie dann jetzt geplagt seien, insofern der früher einseitige Schmerz jetzt Alle treffe, da Aias jetzt sich unglücklich fühle und der Chor nebst ihr nicht minder unglücklichsei als vorher (276). Der Zusatz οὐ νοσῦτες soll die räthselhafte Spitzrede noch mehr heben: trotzdem wir nicht krankenn, wir so wenig wie Aias an eigentlicher νόσος leiden. Denn ἡμεῖς umfasst hier alle Drei. (Weder οὐ νοσοῦντος noch οὐν νοσοῦντες darf geschrieben werden.)

(gen. abs.) is an easy and specious conjecture, yet οὐ νοσοῦντες is better ; because (I) it gives a rhetorical antithesis to ἀτώμεσθα which suits her point ; and (2) it suggests the identity of their interest with that of Ajax. The figurative sense of νοσεῖν is often found in juxtaposition with the literal, as in O. T. 60 νοσεῖτε πάντες, καὶ νοσοῦντες, ὡς ἐγὼ | οὐκ ἔστιν ὑμῶν ὅστις ἐξ ἴσου νοσεῖ.

i.e. we are worse off than before: the word is a forcible one (cp. 384), but occurs elsewhere also where the sense is only comparative: Ant. l7 ω εὐτυχοῦσα' μᾶλλον οὔτ’ ἀτωμένη: cp. ib. 314.

8 Tecmess se et Ajacem ob communionem • ſortuns in unam quasi pereonam con8 flens, Nobis igitur, inquit, male scidit (αἐτώμεσθ), quod non jam morbo labo• ramus (quod Ajacis faror desiit, 2 (yfadv. ] 272. Οἰσιν εἴχετ’ ἐν κακοῖς, c'est-a-dire κακοῖς ἐν οἴσιν εἶχετο. Cf. 44. 275. Πᾶς. In multis imprimis nominativi exemplis πᾶ; uomini quidem accommodatur, sed sensn tenus cum verbo cohnret. ) [Ellendt, Lexic. Sopcocl. II, page 516.) Cf. plus bas, 545 : ἐν σοὶ πᾶσ' ἔγωγε σῴζομαι; OEd. Roi, 4440 : ἀλλ' ἥ γ' ἐκείνου ππᾶσ' ἐδηλώθθη φάτις. Πᾶς indique donc ici qu'Ajax, daans tous ses mouvements, obéit désormais au seul désespoir. — Ἐ̓λήλαται, huc illuc agitur. (Sur l'emploi da parfait dans le sens du présent, voy. Matthim, pae 4046; cf. page 40o.) 277. Ἄρα. Comme ἀρ' οὐ, nonn; ailleurs il enquivaut à ἇρμ μή, mum. (Voy. Natthip, p. 322.) -

The language here, to which groundless exception has been taken (cr. n.), expresses the musing wonder of simple minds.

i. e. κακοῖς ἐν οἷσιν εἴχετο. Cp. infr. 114, 5, ἡνίκ’ ἐν κακῷ | χειμῶνος εἴχετ.

ἐν οἶς εἴχετο: cp. 1144: Her. 9. 37 ἐν τούτῳ τῷ κακῷ ἐχόμενος. The antecedent κακοῖς is drawn into the relative clause, thoughhere its case is not thereby affected: cp. Ant. 404 θάπτουσαν ὃν σὺ τὸν νεκρὸν| ἀπεῖπας.

c'est-a-dire κακοῖς ἐν οἴσιν εἶχετο. Cf. 44.

Scholiastes: γγρά-φεται βλέποντας, qui ista cerneba mus. Interpretis esse videtur φρονοῦντας.

it hints what is meant by the vague

after the actual cessation (ἔληξε), a brief space is still needed to permit ἀναπνοή. Cp. Il. 11. 382 ἀνέπνευσαν κακότητος: and n. on O. C. 1113 f.

‘Is vexed to the uttermost.’ πᾶς is adverbial. See Essay on L. § 23. p. 38, and cp. infr. 519, ἐν σοιὶ πᾶσ’ ἔγωγε σώζομαι. The perfect, as in πεφόβημαι, supr. 139, expresses a completed state.

we might have looked for αὐτός : but the former has been preferred, because it better marks the antithesis between Ajax and his

adverbial: Ph. 386 πόλις γάρ ἐστι πᾶσα τῶν ἡγουμένων.—

Tr. 1045 (συμφορὰς) οἵαις.. ἐλαύνεται (n.). For the emphatic perf., cp. El. 64. Here it expresses that complete prostration has at once followed the return of sanity: cp. Plat. Phaedo p. 80 D ἡ δὲ ψυχὴ.. ἀπαλλαττομένη τοῦ σώματος

πάμπαν, 728, zu Ant. 776.

In multis imprimis nominativi exemplis πᾶ; uomini quidem accommodatur, sed sensn tenus cum verbo cohnret. ) [Ellendt, Lexic. Sopcocl. II, page 516.) Cf. plus bas, 545 : ἐν σοὶ πᾶσ' ἔγωγε σῴζομαι; OEd. Roi, 4440 : ἀλλ' ἥ γ' ἐκείνου ππᾶσ' ἐδηλώθθη φάτις. Πᾶς indique donc ici qu'Ajax, daans tous ses mouvements, obéit désormais au seul désespoir. — Ἐ̓λήλαται, huc illuc agitur. (Sur l'emploi da parfait dans le sens du présent, voy. Matthim, pae 4046; cf. page 40o.)

cod. Suidae Leid. in v. ἐξ ἁπλῶν habet ἡμεῖς δ', quod non spernendum.

Essay on L. § 29. p. 50. ‘ What is this but to have the sorrow doubled that before was single’ Cp. Constance in King John, 3. 4, ‘I am not mad;—I would to heaven I were! For then ’tis like I should forget myself : O, if I could, what grief should I forget ’’

καὶ ἀπόλωλεν.

καὶ ἀπόλωλεν. Il. I. 213 τρὶς τόσσα.. δῶρα: Eur. El. 1092 δὶς τόσως (‘in double measure’).-

Tr. 619 (χάρις) ἐξἁπλῆς διπλῆ.

Comme ἀρ' οὐ, nonn; ail-

CI. Tracc. 650 : Ἐε ἁπλῆς: διπλῆ φανῆ.

" That a calamity is really comefrom Heaven.” The chorus before admitted as a possibility (supr. 186, ἥκοι γὰρ ἂν θεία νόσος what now appears to be to ce tain. Hence the indicative is more forcible here, although the subjunctive (ἥκῃ) is more regular and may be the true reading.

Though ἥκει is tenable (‘I fear that it certainly has come’ ), ἥκῃ seems better, since there is still a real uncertainty and anxiety in their minds. See on El. 580. (ἥκοι, which was the common reading, is of course impossible here.) πῶς γάρ, sc. ἄλλῶς ἔχει; Normally,

follows a negative statement, as in El. 911 οὐδ’ αὖ σύ· πῶς γάρ; (sc. ἔδρασας): while πῶς γὰρ οὔ follows an affirmative, as ib. 1307 οἶσθα μὲν τἀνθένδε, πῶς γὰρ οὔ; The use of πῶς γάρ here is thus peculiar, though the sense is clear.

The fact that despair has succeeded to frenzy argues that he is under the spell of some angry god. When the malady passed away, his mind ought to have recovered a healthy tone. They had already hinted at a θεία νόσος as a possibility (186). μηδέν τι: Eur. Andr. 1234 μηδέν τι λίαν : Alc. 522 οὐδέν τι μᾶλλον οἶδα.

οὐκ ἂν θεῖον τι εἴη;

den die tolle Mordlust 272 (vgl. 52) ist von ruhiger Heiterkeit (εηὐφροσύνη) des Gemüths gar verschieden. Mit μηδέντιι μᾶλλον vgl. Herod. 4, 118. ἥκει ὁ Πέρσης ουὐδέν τι μᾶλλον ἐπ ἡμέας ἢ οὐ καὶ ἐπ’ ὑμέας. 281. ,Was du unbestimmt äusserst, dass A. nämlich jetzt eben so wenig in erfreulicher Stimmung ist wie vorhin, das kannst du geradezu als thatsächlich annehmen, da es s hst.‘ Vollständig ὡς ὡδ ἐχόντων τῶνδε ἐπίστασθαί σε χρὴ ταῦτα οὕτως ἔχειν. Aesch. Prom. 766 ὡς ὄντων τῶνδέ σοι μαθεῖν πάρα. Eur. Med. 1311 ὣς οὑκέτ’ ὄντων σῶν τέκνων φρόντιζε δή. Thuc. 7, 15 ὡς τῶν στρατιωτῶν μὴ μεμπτῶν γενομένων οὑτω τὴν γνωμην ἐκεδὲ 282. προςεέππτατο, wic Aesch. Prom. 644 θεόσσυτον χειμῶνα καὶ διαφθορὰν Μορφῆς, ὅθεν μοι σχειλί προνέτατο, Er· Aln. 420 οὐκ ἄφνω κακὸν τόδε Προςέπτατο. 285. ἄκρας νυκόος wird durch den Zusatz: als die abe n dlichen Lichter (foculi) erlο-schen, als Mitternacht, nox intempesta, περὶ πρῶτον ὕπνον,, νυκτὸς ἐν ἀκμῇ οΰσης bezeichnet, wo Alles fest schläft. Vgl. Homer Od. 18, 307 αὐτίκα λαμπτῆρας τρεῖς ἔστασανἐν μεγάροισιν, Ὄφρα φαείνοιεν. Diese λαμπτῆρες waren διαφανῆ κέρατα, ἐν οἱς ἐνετίθεντο αἱ λαμπά́.δες. 291. Die σάλπιγ ist anachronistisch der Heryenzeit beigelegt, da Homer sie nicht kennt, ausser im Vergleich, s. zu 17. 292. ἀεὶ ὑμν., τὰ πολυθρύλλητα ἐκεῖνα. 293. Vgl. Hektors Worte an Andromache Il. 6, 490 ff. 297. Da die ταῦροι einen wesentlichen Theil der εὔκερως ἄγρα ausmachen, so kann nicht εὕκερων τ’ ἄγραν, wie man bisher las selbständig den Stieren und Hunden zur Seite treten. Durch εὔερόν τʼ ἄγραν gewinnen wir die Schafheerden, die nicht fehlen durften, vgl. 62 ff.

γάρ; pour πῶς γὰρ οὕ ; quidni enim ? [SchvIer.] IΠῶς γὰρ οὖ (en eſlet, eomment en serat-il autrement?) est une lormnle fréquente dans les dialogues.

Cf. Euripide, Alcests, 522 : οὐδέν τι μᾶλλον ἰὸλ. Hérodote, IB, 445. Μηδέν evuivaut a Μηθὲ ἄν, et τις est fréquemment rapproché de οῖς (Ed. Roi, v. 415 : Θνῄσκουσι γὰρ, πλὴν εἶς τις. Cf. 246; Antig. 469). .

ὡς marks the point of view to be taken : the gen. abs. presents the state of the facts as the condition under which one’s opinion must be formed. Cp. Aesch. P. V. 760 ὡς τοίνυν ὄντων τῶνδέ σοι μαθεῖν πάρα. Eur. Med. 1311 ὡς οὐκέτ’ ὄντων σῶν τέκνων φρόντιζε δή. Thuc. 7. 15 § I ὡς .. τῶν στρατιωτῶν.. μὴ μεμπτῶν γεγενημένων οὔτω τὴν γνώμην ἔχετε. Xen. An. I. 3. 6 ὡς ἐμοῦ οὖν ἰόντος ὅπῃ ἂν καὶ ὑμεῖς, οὔτω τὴν γνώμην ἔχετε. See also below, 904, 981.

‘ou simplement ὥ: ὧδ’ ἐχόντων ( Antig. 4470),,) loentioa ſreqaente. Sur l'emploi des cas absolas avee ὡς, voy. Matthiy, p. 4483 et suiv.

for γάρ in question, cp. Ph. 161, 327,

as if winged to its aim by the god; Aesch. P. V. 644 (the heaven-sent trouble) ὅθεν μοι σχετλίᾳ προσέπτατο : Eur. Alc. 420 κοὐκ ἄφνω κακὸν τόδε| προσέπτατ’. From the Homeric ἔπτατο (Il. 13. 592, etc.) Tragedy borrows this non-thematic aor. (of which the active form would be ἔπτην): cp. 693. The aor. of πέτομαι in Attic Comedy and prose is usu. ἐπτόμην (see Veitch, Irreg. Verbs, 2nded., p. 530): and of this we have the inf. πτέσθαι in O. T. 17,—again in accord with Homeric precedent (Il. 4. 126 ἐπιπτέσθαι).

Cf. Eschyle, Promnεthere, 644 : Θιόσσυτον χειμῶνα καὶ διαφθορὰν μορφῆς, ὅθεν μι σχετλίᾳ προσσέπτατο. Earipide, Aleste, 421 : οὐκ ἄφνω κακὸν τόδε [ προσάπτατο. [Schneidewin.]

continuing the notion of κακοῦ, is governed either (1) both of δήλωσον and of ξυναλγοῦσιν, or (2) of ξυναλγοῦσν only.

depends on δήλωσον. The

Voy. la aote sar les vers 253.25. Τύχας déigae l'infortune actuelle de Tecmesse.

‘As you are no less interested.’’

consore.

‘At dead of night.’ That this, and not ‘on the verge of night,’ is the meaning here, appears from the context. The flames lighted at evening were burnt out, so that all was dark. ἄκρᾳ σὺν ἑσπέρᾳ in Pind. Pyth. 11. 16, is explained by Dissen ‘ ad seram vesperam.

περὶ πρῶτον ὕπνον: zonaras p. 105. Docte haec explicuit Lobeckius, ἑσπέρους λαμπτῆρας foculos esse ostendens, in quibus ignem, qui lucem praeberet, accendebant.

dependent on ξυναλ-

to τύχαις, dependent on ξυναλmeans here, ‘at dead of night.’ The only other instance of ἄκρος so used (natural though the use is) seems to be Theocr. 11. 36 τυρὸς δ’ οὐ λείπει μ’ οὔτ’ ἐν θέρει οὔτ’ ἐν ὀπώρῃ, | οὐ χειμῶνος ἄκρω (‘depth of winter’). Elsewhere ἄκρα νύξ means either (1) the beginning of night, nightfall, as in Aratus 775 ἄκρῃ νυκτί: or (2) the verge between night and dawn, as ib. 308 ἀκρόθι νυκτός. In Theophrastus De Sign. Pluv. 1. § 2 (p. 389 ed. Wimmer) the ἀκρόνυχοι ἀνατολαί of stars are their risings ὅταν ἅμα δυομένῳ ἀνατέλλῃ (τὰ ἄστρα), i.e. soon after sunset, at nightfall. The sense of ἀκρέσπερος varies like that of ἄκρα νύξ. In Hippocr. Epidem. 7. 653 ἀκρέσπερος φρίκη is a chill at the approach of evening (as Galen Exeg. p. 418 explains); while in Nicander Ther. 25 ἀκρέσπερος is explained by the schol. as= ‘at the close of evening,’ ‘at nightfall.’ The latter is the sense of ἄκρᾳ σὺν ἑσπέρᾳ in Pindar P. 11. 10. [In Arist. H. A. 9. 34, p. 619 b 21, the words ἄχρις ἑσπερίου have been conjecturally changed to τὴν ἀρχέσπερον, from Athen. p. 353 B or to τὴν ἀκρέσπερον: the sense required is ’at nightfall.’]

These were braziers, heat (Od. 19. 64 φόως ἐμὲν ἠδὲ θέρεσθαι). Od. 18. 307 αὐτίκα λαμπτῆρας τρεῖς ἴστασαν ἐν μεγάροισιν, | ὄφρα φαίνοιεν· περὶ δὲ ξύλα κάγκανα θῆκαν, |. . .. καὶ δαΐδας μετέμισγον. As. Helbig remarks (Das Hom. Epo p. 78), the smoke thus caused explains why the Homeri μέγαρον is sometimes called αἰθαλόεν (Il. 2. 414, Od. 2. 2359). For this mode of indicating the time, cp. Her. 7. 215 περὶλύχνων ἁφᾶς: Propeert. 3. 8. 1 ad extremas . . lucernas : Aul. Gelius 3. 2 post primam facem. 287 ἔγχος: cp. 95.—ἐξόδους ἔρπειν : cp. Thuc. 1. 15 § 2 ἐκδήμους στρατείας . οὐκ ἐξήεσαν.—κενά, i.e., with no apparent object; cp. El. 1054 θηρᾶσθαι κενά. 280 I. The general word, ἄκλητος, is defined by the two clauses in apposition with it, οὔθ’ ὑπ’ ἀγγέλων κληθείς, οὔτε σάλπιγγός του κλύων. Here the double οὔτε is more emphatic than a double οὐδέ: with the latter, the sense would be, ‘uncalled, and not summoned,’ etc. Cp. Tr. 391 οὐκ ἐμῶν ὑπ’ ἀγγέλωων | ἀλλ' αὐτόκλητος. Aesch. Cho. 838 ἥκω μὲν οὐκ ἄκλητος, ἀλλ' ὑπάγγελος. ἀφορρμε͂ͅ, intrans., as in Thuc. 4. 78 § 5 ἐκ τῆς Μελιτίας ἀφώρμησεν (‘he started.): πεῖραν is cogn acc.; cp. Plat. Parm. p. 135 D ἡ ὁρμὴ ἣν ὁρμᾷ.—σάλπιγγος : a non-Homeric trait; see on 17. Cp. fr. 357 ἀσάλπιγκτον ὥραν = μέσην νύκτα.— πᾶς εὕδει στρατός. Cp. the phrases περὶ πρῶτον ὕπνον (Thuc. 2. 2 § 1), nocte concubia (Liv. 25. 9 § 8). 202 f. ὕμνούμενα, decantata. Schol. ἀεὶ θρυλούμενα ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων καὶ κοινά. Plat. Rep. p. 549 T καὶ ἄλλα δὴ ὅσα καὶ οἷα φιλοῦσιν αἱ γυναῖκες περὶ τῶν τοιούτων ὑμνεῖν. Ter. Phorm. 3.. 2. 10 cantilenam eandem canis. γυναιξὶ κ.τλ: cp. Eur. Heracl. 476 γυναικὶ γὰρ σιγή τε καὶ τὸ σωφρονεῖν | κάλλιστον. In Ar. Jys. 514 f. the Attic wife describes a like incident : τιί δέ σοι ταῦτ͂; ἦ δ’ ὁς ἂν ἁνήρ· [ οὐ σιγήσει; κἀγὼ σίγων. —κόσμον: cp. fr. 61. 4 αἶς κόσμος ἡ σιγή τε καὶ τὰ παῦρ' ἔπη. 264 μαθοῦσ', literally, ‘having perceived’ his mood.—ἐσσύθη = ἐσύθη, an epic license allowed in narrative. Cp. Hes. Theog. 183 ἀπέσσυθεν (ard pl.) σσυθείς occurs in O. C. 119, and συθῶμεν ib. 1724 : ἐσύθη in Eur. Helem. 1302 (lyr.). 205 τὰς ἐκεῖ. . πάθας: bbriefy described by Athena, 55-60. The Chorus knew no details (2139 f).. τύχας (cr. n..) is a weaker v. l.. The fem. πάθη occurs also in Ant. 979 and O. C. 7. 297 κύνας βοτῆρας: schol. τοὺς ποιμενικοὺς κύνας· οὐ γὰρ ἀναιρεῖ κατὰ τὴν σκηνὴν ἄνθρωπον.ηὔερον is a certain emendation of εὔκερων, which was doubtless due to a reminiscence of v. 64. (Bellermann, who retains εὔκερων, refers it to the horns of the rams; while Prof. Campbell, who also keeps it, says, ‘The word describess all the cattle, small and great, excepting the bulls, which have been mentioned separately.’)]) The form ὕερος (Attic for εὔειρος), from εἶρος, ‘wool, occurs in Tr. 675 (οίὸς εὐέρου) and. is proved by metre in Ar. Av. 121. The mention of the shemherd’s dogs is naturallv followed by that of the sheev. 208 . ηὐχένιζε (a word not elsewhere found in classical Greek) neans here, ‘beheaded,’ by a blow on the αιὐχήν (cervix), or hinder part of the neck. (Cp. Pind. P. 2. 933 ἐπαυχένιον . ..ζυγόν.) The Homeric δειροτομεῖν (Il. 21. 89, etc.) may have suggested αὐχενίζειν. ἄνω τρέπων, turning the heads of the victims upwards, so as to expose the throats to the sword. Cp. Il. 1. 459 αὐέρυσαν μὲν πρῶτα καὶ ἔσφαξαν καὶ ἔδειραν: where αὐέρυσαν is now explained as ἀ〈·έρυσαν, by assimilation for ἀν·ξερ, ‘they lifted up’ the heads of the victims (not αὖ ἔρυσαν, ‘drew back,’ as itt was formerly taken): see Leaf ad loc.—ἔσφαζε (235), cut the σφαγή, iugulum. The whole neck is τράχηλος, collum.—κάρράχιζε: see on 56. μίους: cp. 239 ff. -—ὥστε ὡν, an epic use frequent with Aesch. and Soph.: . C. 343, etc.—φῶτας, here opposed, as ἄνδρας is in 64, to θῆρας: sometimes φως is opp. to θεός (Il. 17. 98 etc.. 501 f. ὑπᾴξας is not a certain reading here ; but (despite the fact that the first hand in L wrote ἀπᾶξας) it has, on the whole, at least as good authority as ἀπᾴξας. The latter makes good sense enough, ‘rushing away from me’; but ὑπᾴξας, expressing the sudden rush forward, as if towards something which had suddenly caught his attention, adds a picturesque touch which is absent from the other reading. For this sense of ὑπό in comp., cp. ὑπάγω, etc. The third possibility, ἐπᾴξας, would properly denote a rush onwards in a direction which had already been taken; and is thus les flitting here. σκιᾷ τινὶ: Tecmessa, of course, followed Ajax to the door, but Athena was invisible to her: see on 15. Ajax seemed to speak with some phantom,—some creature of his brain.—λόγους ἀνέσπα; the phrase denotes the abrupt, spasmodic manner in which his words were ierked forth. They were wild and incoherent (21-116). Cp. Plat. Theaet. p. 180 A σπερ ἐκ φαρέτρας ῥημαίσκια αἰνιγματώδη ἀνασπ͂ντες ἀποτοξεύουσι. Menander Ῥαπιζομένης fr. 7 πόθτν τοούτους ἀνεσπάκασιν οὗτοι τοὺς λόγους; Ar. Ran. 903 τὸν δ' (Aeschylus) ἀνασπῶντ’ αὐτοπρέμνοις (-ους2) | τοῖς λόγοισιν κ.τ.λ., (where the idea is that of tearing up trees by the roots; but the use of ἀνασπᾶν in ref. to a bold style is suggestive). Eustathius p. 679. 61 οὐ μόνον ἐπὶ φυτῶν τὸ ἀνασπὰν λέγεται, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ἀλαζοείας, ὡς δηλοῖ τὸ παρὰ Σοφοκλεῖ λόγους ἀνέσπα. 'Ἀτειδῶν κάτ: for κατά vlaced after its case, cp. 969. 506 ἀμφ’ Ὀδυσσεῖ: for ἀμφί with dat. in this sense, cp. 340, 684 : El. 1180 ἀμφ’ ἐμοὶ στένεις.—συντιθεὶς γέλων πολύν, ‘combining,’ ‘mingling,’ much laughter with the vaunts: cp. Aesch. Suppl. 65 ξυντίθησι δὲ παιδὸς μόρον, zlends that theme with her lament.—Not, ‘fabricating,’ with reference to the unreality of the triumph.—γέλων, as in Ant. 647 : but γέλωτ' below, 382, 958. Eur. too uses γέλων where it is metrically convenient (Ion 1172).. The. form implies an Attic declension, like that of νεώς. In Od. 18. 350 and 20. 36 γέλον should prob. be read; in the former place the MSS. give also γέλω and γέλων. Stems in τare post-Homeric, as Monro observes (Hom. Gr. § 107 n). 504 ὕβριν i plainly that which he inficts, not that which he punishes ; though the latter would be suggested by the usual sense of ἐκτίνεσθαι, as in Eur. H. F. 547 μή ποτ Κρέοντος θάνατον ἐκτεισαίατο ('avenge ’). Here the verb means, ’inflict in vengeance.’—ἐκτείσαιτο (for the spelling, see on 181), not ἐκτείσουτο : the latter would be tenable only if αὐτοῦ could replace αὐτῶν. When he spoke with Athena, he fancied that he had already slain the Atreidae(10)); and Odysseus, though reserved for further chastisement, was already δεσμώτης (105..——ἱών ( ὅτε ᾔε) addn animation; see on Ant. 768 δράτω, φρονείτω μεῖζυν ἢ κατ' ἄρνθ' ἰών. 505 ἐπᾴξας is better here than ἀπᾴξας. The regular sense of ἐπᾴσσειν is ‘to rush at,’ or ‘against’; here it denotes that he rushes in again as if to renew the attack. ἀπᾴξας, on the other hand, would be somewhat awkward, since he was coming towards the speaker ; and certainly cannot be defended by Tr. 693 εἴσω δ’ ἀποστείχουσα, where Deianeira means, ‘as I was going. avay from you into the house.’ It is quite needless to write ἐσᾴξας.—αἵθις.. πάλιν: O. C. 1418 n. 506 μόλις πωως, by some slow and ainful process, which she cannot analyse. 'lat. Prot. p. 328 V μόγις πως ἐμαυτὸν ὡσπερεὶ συναγείρας. So μόλις ποτέ Eur. Helen. 896. For πως thus used, cp. also Il. 14. 104 μάλα πώς με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ, ‘thou hast strangely moved me.’ 507 ἄτης, the havoc made by him; cp. Ant. 1260 (alluding to the corpse of aemon), οὐκ ἀλλοτρίαν [ ἄτην, ‘the work of no stranger's madness. 308 f. *θώϋξεν. In O. C. 1624 this word begins a trimeter, the augment being omitted, as often in ῥήσεις (see O. T. 1249 n.): here, however, it is better to suppose aphaeresis. Cp. 1337 κράτησα.—ἐρειπίοις is defined by νεκρῶν, wrecks consisting of corpses; and this phrase, again, by dἀρνείου φόνου, corpsewrecks of slain sheep. Thus both the genitives here serve to define; while in λείας.βουκόλων φρουρήματα (54), the first gen. defines, and the second is possessive. Cp. 465, 616 f. The phrase νεκρῶν ἐρείπια occurs also in Eur. fr. 266. 2; and χλανιδίων ἐρειπίοις (which seems to verge on bathos) in frag. incert. 7 (ed. Nauck). ἐρειφθεὶς: the pres. pass. ἐρείπεται (‘crashes down’) occurs in O. C. 1462 ; this aor., in Arrian Anab. I. 21. 4 (of a tower) οὐδὲ .. χαλεπῶς ἂν ἠρείφθη. Pind. Ol. 2. 47 has ἐριπέντι. The old v. l. ἐρεισθεὶς would mean, ‘supported on,’ but is wretchedly weak. The very fact that ἐρειφθεὶς follows ἐρειπίοιςς—that the slayer is prostrate among the slain—giyes the word a singular force and pathos. 710 ἀπρἰξ.. συλλαβὼν, tightly clutching: Plat. Theaet. 155 P οὗ ἂν δύνωνται ἀπρὶξ τοῖν χεροῖν λαβέσθαι. Cp. fr.. 328. 3 τοῦ γε κερδαίνειν ὅμως ἀπρὶξ ἔχονται. The word is from the rt. of πρίω, as z ‘to grip’ (030 n.), with euphonic a: Aesch. uses ἄπριγδα (Pers. 1057). Cp. the Latin phrase mordicus tenere. ὄνυξι... χερί, vith the hand, lr the nails; both datives are instrumental, but one (ὄνυξι) more closely defines the other; see on 230 f. (χερὶ..ξίφεσιν). 511 καὶ τὸν μὲν ἦστο πλεῖσστον κ.τ.λ. The bold order of words is explained by ἔπειτα in 412) 1)e., the thought is; ‘for one part of the time—the longest —he sat mute; then,’ etc. By separating τὸν from πλεῖστον, the writer obtains the same effect as if he had said, καὶ πρῶτον μὲν καὶ τὸν πλεῖστον χρόνον κ.τ.λ. 512 τὰ δείν’.. ἔπη, ‘those dread threats’ (which still haunt my memory): cv. 6z0. 1226:. Eur. P. 18 ποῦ δ’. ὃς τὰ δεινὰ τῇδ' ἐφυβρίζει πόλει | Καπανεύς; ‘those dread vaunts’ (of which we have heard). See Tr. 476, and Appendix there, p. 192. 518 φανοίην. The optat. of the fut. φανέω is formed with the modal suffix η, like the pres. optat. of contracted verbs, δρα·ο-ειη·ν., δρῴην. Cp. Xen. Cyr. 3. I. 14 ἐροίη (opt. of fut. ἐρέω): Platonic Epist. 7. p. 339 D διαβαλοίην. 514 ἐν τῷ πράγματον: cp. Ant. 1229 ἐν τῷ συμφορᾶς δδιεφθάρης; Ph. 174 ἐπὶ παντί τῳ χρείας. The words καγώ, φίλοι, δείσασα are apologetic; she would gladly have spared him the details which his threats constrained her to relate. 1 f. πρὸς γὰρ κακοῦ τε: for the rep., cp. 581, 1071. He always set orth, laid down as a rule, τοιούσδε γόους ἔχειν πρὸς ἀνδρὸς κακοῦ, pertain to him, are characteristic of him. The words, πρὸς ἀνδρὸς κακοῦ κ.τ.λ, are equiv. to an adverb with the intrans. ἔχειν: i.et., as we can say, γόοι ἀνάνδρως ἔχουσι, so γόοι ἔχουσι πρὸς κακου ἀνδρός. This intrans. use of ἔχειν with phrases of an adverbial kind is frequent with Herodotus; e.g. 2. 91 ἀγῶνα γυμνικὸν διὰ πάσης ἀγωνίης ἔχοντα, ‘consisting in every sort of contest’: see other examples on O. T. 709. —The alternative explanation is, he taught that it (was) the part of a craven ἔχειν γόους τοιούσδε, to indulge in such laments.’ ἔχειν would then be used as in Od. 24. 515 δῆριν ἔχουσι. Bl this implies an impossible ellipse of εἶναι after ἐξηγεῖτο. βαρυψύχου, ‘heavy-hearted,’ lacking the buoyant spirit which quickly ralies itself from despondency. Ajax was emphatically a soldier. (The schol.’s parahrase, μικροψύχου, conveys a different idea.) The word occurs nowhere else, βαρύθυμος being the usual term; but cp. βαρύφρων, and the post-classical βαρυκάρδιος. Plutarch illustrates the poet’s meaning when he speaks (Mor. p. 477 E) of men ἐν ὀδυρμοῖς τὰ πολλὰ καὶ βαρυθυμίαις καὶ μερίμναις.. διατρίβοντας. So Heracles says, Tr. 1074, ἀλλ’ ἀστένακτος αἰὲν εἰπόμην κακοῖς. ἐξηγειῖτ’ : the word implies authoritative exposition (as of the sacred law by the ἐξηγηταί), and suggests the submissive reverence with which Tecmessa listened to her lord. 621 f. ἀψόφητος . . κωκυμάτων : cp. O. C. 67 ἀνήνεχον . χειμώνων (n.).— ὑπεστέναζε, groaned low; cp. El. 79 ὑποστενούσης.—ὐξέων : Ant. 423 πικρᾶς | ὄρνιθος ὀξὺν φθόγγον.—ταῦρος ὢς βρυχώνοςς: Hes. Theog. 832 ταῦρος ἐριβρύχης. he word expresses deep, sullen tones, such as might come from a bull in pain : it usually implies a sound of anger or anguish, whereas μυκάσθαι can denote the mere lowing of oxen; hence Nonnus 29. 311 βρυχηδὸν ἐμυκήσαντο. The unhappy conjecture βριμώμενος (snorting’) was prompted by a supposed inconsistency between βρυχώμενος and ὑπεστέναζε : but there is no reason why deep tones siould not be also mufKed. 328 νῦν δ’ contrasts his present behaviour with that described in 317. The contrast is not with ὑπεστέναζε (3722), as though he were now wholly silent. 324 t. ἄσιτος. Od. 4. 788 (Penelope in her anxiety for Telemachus) κεῖτ’ ἀρ ἄσιτος ἄπαστος ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος. σιδηροκμῆσιν : as the dead are οἱ καμόντες, ὁ κεκμηκότες, so σιδηροκμής is one who has died by the sword: cp. Aesch. Cho. 365 δουρικμῆτι λαῷ : ib. 889 ἀνδροκμῆτα πέλεκυν (an axe by which men die). 526 ὥς τι δρασείων, instead of δρασείων τι simply : cp. O. C. 630 ὡς τελῶν ἐφαίνετο: Xen. A. 1. 5. 9 δῆλος ἦν Κῦρος ὡς σπεύδων : Lys. 0r. 12 § 90 δῆλοι ἔσεσθε ὡς ὀργιζύμενοι.—ρασείων: cp. Ph. 1001 ἐργασσέειν (a.)· Ar. Vep, 168 ἀνθρωπος οὗτος μέγα τι δρασείει κακόν. 527 τοιαῦτα is qualified by πως : something in his utterances, which she cannot define, suggests this. Cp. Xen. Cyr. 3. 3. 7 ἔλεξεν ὧδέ πως εἰς τὸ μέσον. —καὶ λέγει κώδύρεται. The word ἡσυυχος in 325 does not imply silence; it contrasts the quietness of his present demeanour with his former frenzy, and with the first vehemence (317) of his ief. His occasional words, or laments such as ἰώ μοί μοι, 333), are in a tone which foreshadows the worst. The verse is rejected by Nauck and others as though it were inconsistent with v. 325, and had been patched up from v. 383. There is no ground for this view. On the other hand, after ἥσυχος in 325, the fear expressed in 326 would be unintelligible, if no reason were subjoined. Bergk, who joins in condemning the verse, allows that Sophocles is usually carelul of logical coherence in drama ('ſfegt .. sorgfältig yu motiviren;; but suggests that Cere the neglect of it might be ‘a mark of the archaic style (2ahr. f. Class. Phil. 97. 378). A8 A. ἐστάλην, her (self-imposed crrand ; cp. El. 44 οἷπερ ἐστάλην ὁδοῦ: 0. C. 20 προὐστάλη. δισελύόντες. Dramatic effect required that, instead of the Chhorus literally complying with this request, the interior of the tent should be disclosed to them (346). 559. λόγοις. The φίλοι of the mss. was doubttless in its origin a mere overseight, but. may have been helped to kesp its place in the text by the construction in 1353, κρατεῖς τοι τῶν φίλων νικώμενος. 512. Τυλεύταντος: 21on.—ἡμῖν could. be joined with λέγεις: for ’we sometimes find a word devoid of emphasis standing first in a trimetter, though a slight pause follows; e.s. 847 ἴδηςς Aesch. Ag. 130 οὐ κομπάσαιμ’ ἃν θεσφάτων γνώμων ἄκρος εἶναι, κακῷ δέ τῳ προσει· κάζω τάδε: P. V. 673 διάστροφοι ἠσαν, κεραστὶς δ' κ.τ.λ. But on the whole it seems bet ter to have a comma after λέγεις, and to take ἡμῖν as ethic dat. ('to our sorrow: though this, too, is slightly harsh; for such an ethic dat. ought not to stand first, but to follow some significant word, as in 216 μανίᾳ γγὰρ ἁλοὺς ἡμὶν ὁ κλεινός El. 272 τὸν αὐτοέντην ἡμίν. διαπεφοιβάσθαι: the compound occurs only here.. φοιβάζω, from Φοῖβος, meant ‘ to inspire,’ as Apollo inspires the divine frenzy of μάντις or of poet ; Anthol. 9. 525. 2 Φοῖβον, φοιβάζοντα, φιλοστέφανον, φιλογηθῆ : Longinus 8 § 4 πάθος φοιβάζον τοὺς λόγους. ((The word could mean also ‘ to utter prophetically,’ as in Lycophron 6 δαφνηφάγων φοίβαζεν ἐκ λαιμῶν ὄπα.) Tecmessa has just described both the recent frenzy of Ajax-which she had already pictured in vv. 233 ff.—and his present despair. By διαπεφοιβάσθαι the Chorus mean that a malign power has taken permanent pssession of his mind. The mental trouble outlasts the frenzy (279 f). Both διά, and the perfect tensee, serve to mark this. By κακοῖς they mean his troubles in regard to the arms of Achlles. 5 ἱώ μοί μοι. Cp. El. 77, where a similar cry (behind the scenes) is a prelude to the heroine’s entrance. 354 μᾶλλον : we understand νοσήσει, or the like.—ἢ οὐκ: the same crasis as in O. T. 55, 993, 110.—Αἴαντος, οἴαν κ.τ .λ.: cp. 785 ὅρα . . τόνδ’ ὁποῖ’ ἔπη θροεῖ. As in 308 θώϋξεν marked the first pangs of his despair, θωὔσσει here denotes a fresh access. 37 f. τοῖς πάλαι νοσήμασι ξυνοῦσι τοῖς πάλαι ξυνοῦσι ν. : for the irregular order, cp. Ph. 1316 τὰς . . ἐκ θεῶν | τύχας δοθείσας (n.). The sense is τοῖς ν. α πάλαι ξυνῆν. If the order of words were normal, ξυνοῦσι would be predicate ; ‘vexed by his former maladies, as they haunt him,’ ὅτε ξύνεστιν. But then (1) the alternative to ἢ νοσεῖν is less clearly marked, since the old νοσήματα are, in a sense, still with him; and (2) ξυνοῦσι, as referring merely to a memory of them, is somewhat forced.—παρῶν, being. as he is, in the presence of his own handiwork. The implied antithesis is with what he might feel if told of things which he had done elsewhere. but which he coud not see. Cp. 1131, 1156. 330 ιὼ παῖ παῖ.. One of the sigs that he is resolved to die is the way in which his thoughts dwell upon his son; he cannot rest till he sees him (530—544). The child is the heir of his fame, and may live to clear it of the stain (556 f.). As Eurysaces is not at once brought to him, he next cries (342), Τεῦκρον καλῶ: Teucer is his second thought, for to Teucer he will commit the care of his son (562). Prof. Campbell understands ἰὼ παῖ παῖ as meaning Teucer,whom an elder brother might so address. Tecmessa, at least, did not so take the words. 340 1. ὤμοι τάλαινν : the nom. as in 800, El. 788, and oft.—Ευρύσακες, so named from the shield of Ajax (19 ): cp. 574 n. The first syll. of a dactyl in the third foot is usually either the last sylllable of a word, or else a monosyllable ; but proper names are exemptt from the rule. ι σοὶ: for the prep., cp. 303 : in 562 the sense is different. ποῦ ποτ’ εἶ; She had sent the child out of the tent, in charge of servants (531-539), and now fears that he has not been removed to a sufficient distance. 542 f Τεῦκοον : the son of Telamon by Hesione) (1302), and half-brother of Ajax, whose mother was Eriboea (569). —τὸν

‘Objectless ; ’ i.e. without apparent cause. Tecmessa knows little of what Ajax does abroad. But she knows that there is something strange in his going forth at night without a summons.

Voy. la note sur le vers95.

ἵρπειν. Schneidewin: cf. v.42: ἐπεμπίπτει βέσιν, et v. 200 : ἀφορμε͂:: πεῖραν.

Κενάς, ratione [carentes Dindor(), ou peut-être incomitatas (cf. 974, 954).

is expanded wihh οὔτε —οὔτε, ‘neither—nor.

Voy. la note sur le vers 89.

eot le devloppement de l'idée exyprimee sommuirement par ἄκλητος. —

aftert Schol. Cec. 367. et ad Oed. J. 80.

i. e. ‘Instead of there being an alarm of any kind.

bezieht ſich auf den negativen Participialſatz, wie wenn οὔτε ὑπ’ ἀγγ. ἐκλήθης οὔτε . . ἔκλυες σ. vorausginge. Vgl. Hom. K 385 πῇ δὴ οὕτως ἐπὶ νῆας ἀπὸ σρατοῦ ἔρχεαι οἶος νύκτα δι’ ὀρφναίην, ὅτε θ' εὕδουσι βροτοὶ ἄλλοι.

‘ew words, bu to e well-known tune.’ Eur. Phoen. 438, πάλαι μὲν οὖν ὑμνηθέν, ἀλλ ὅμως ἐρῶ: Plat. Rep. 8. 549 D, ὅσα φιλοῦσιν αἱ γυναῖκες περὶ τῶν τοιούτων ὑμνεῖν.

Hos versus excerpserunt Stobaeus Serm. LXXXVV. 1. Suidas s. Βαιαι et Eustathius p. 1691, 1. Priorem delibavit Schol. Evr. Hec. 413. alterum Aristoteles Pol. I. 13. ὥςπερ ὁ ποιητὴς εἴρηκε, γυναικὶ κόσμον ἡ σιγὴ φέρει. Pluralem numerum retiinent ceteri hujus sententiae laudatores et imitatores, Libanius Decl. T. IV. 146. Heliod. I. c. 21. Eumath. de Hysm. V. p. 196. Suidas 1. c. Draco p. 32. Tzetzes ad Lyc. 3. Schol. Eur. Hec. 248. Apostolius et Arsenius p. 170. Eustath. p. 395, 42, p. 1423, 28. et saepius, postremo Servius ad Aen. I. 561. Ev, Pn. Scho]. Barorc. ad h. l. ἐκ τῶν τοῦ Καλλιστράτου· ᾥπερ γὰρ τὰ φύλλα κόσμον τοὶς δένδρεσι φέρει, τὰ δὲ ἔρια τοῖς προβάτοις, ἡ δὲ χαίτ τοῖς προβάτοις, ἡ δὲ γενειὰς τοῖς ἀνδράσιν, οὕτω καὶ ἡ σιωπὴ κόσμον ταῖς γυναιξὶ φέρει. Hic Theocriti elegantiam imitando pervertit Id, VIII. 79. τᾷ δρυἲ ταὶ βάλανοι κοσμος etc. V. 294. Κἀγὼ μόνος, affet Suidas s. αιί cu duobus, qui antecedunt, versibus. V. 295. Καὶ τὰς ἐκεῖ μὲν οὐκ ἔχω λέγειν πάθας. Apud Suidan s. Πάθας legitur καὶ τὰς μὲν ἔνδον φράζειι πάθας, illud ex errore manitssto; φράζειν est etiam ia cod. Jen. et probatur Toupio ad Suid. T. III. 2. Villoisono ad Long. p. 5. Porsono, Schaefero et Dindorfo; sed vulsatam retinet cod. Suidae. Cod. H. οὐ λέγειν ἔχω Dresd. A. et Tricl. -ὐκ ἔχω λέγειν τύχας, Feminino πάμη Sophocles solus inter tragicos usqs est, sed seeepius. V. 297. Κύνας βοτῆρας. Snhol. ὑφ’ ἒν στέρον "), τοὺς ποιμενικοὺς κύνας· οὐ γὰρ ἀναιρεῖ κατὰ τὴν σκηνὴν ἄνθρωπον. Apud Suidan hoc hyphen non posito semicirculo exprimitur sed ambae voces sub uno accentu scribuntur κγναςβοτῆρας, ut nonnulli ῥαδαλονδονακήα ε et similia notabant, Post εὔκερων cod. H. Bar. B. Aug. omittunt copulam. Ex seq. versu Eustathius p. 134, 17. affert ἄνω τρέπων ἔσφαζε. V. 300. Ἐν ποίμναις πιτνῶν. La. pr. πίτνων, quod Dindorfius edidit. Schol. Barocc. εὗρον ἔν τινι τῶν ἀντιγράφων βίβλων ἐν πημναῖς πιτνῶν, τουτέστιν ἐν βλάβαις, ἀπὸ τοῦ πημονὴ, πημνή. Hoc inaudltum est. V. 301, Τέλος δ’ παιͅξας διὰ θυρῶν — Codd. nonnuli et Ald. ἐπαΐξας, La in lemmate st Lb. ἀπαΐξας Schol. Laur. (Rom. ὑπαίξας) pleriqun ὑπᾄξας vel1 ὑπαΐξας, quod a Brunckio receptum obtinuit. Τέλος et πέρας ad postremum in omni genere dicendi frequentissimum est, rarius aliquanto cum praepositione ἐς τέλος ᾤχετο φεύγων Theocr. II. 152. et cum articulo τὸ πέρας Lys. Or. IX. 115, 7. τὸ τέλος Diod. IV. 34. XII. 50. τὸ τελευταῖον Arist. Nubb. 946. Aeschin. Fals. Leg. 319, 14. Isocr. de Big. p. 355, 40. Thucyd. VIII. 8. τὸ λοίσθιον Eur. Hec. 1168. Troad. 504. Herc. 23. ubi Elmslejus frustra tricatur ; τὸ ἔσχατον Diod. I. 7. sine articulo λοίσθιον Soph. Ant. 1304. Theocr. XXIII. 16. τελευταῖον Plat. Rep. VII. 516. A. Aelian. V. H. IX. 8. in plurali τὰ τελευταῖα huc. VIII. 85. τὰ τελευταῖα ἔναγχος hoc noqissimo tempore Plat. Hipp. Maj. 282. B. τὰ τελευταῖα ταῦτα Lucian. Herod. §. 4. τὰ τελ. νυνί Dem. 684, 17. τὰ ἄγχιστα Antiph. Or. II. 115, 24. τὰ ὕστατα Strab. VIII. 274. T. III. quo non absolute, quid actionis cujusdam extremum, sed quid praesenti tempori proximum, significatur. Poetica sunt τέρμα Phocyl. v. 130. et τελευτὴν πάντω Pind. Nem. XI. 21. ubi observandus est genitivus, qui nonnunquam his accusativis adverbii locum obtinentibus adjungitur: πέρας τοῦ πράAeschin. Fals. Leg. 349, 107. τὸ πάντων τελευταῖον Ctes. 460, 227. τὸ τελευταῖον τοῦ δράματος Achill. Tat. VIII. 10. p. 184, 6. quin etiam ipsi pronomini subjunrelativo: πολλὰ δεινὰ, ὧν καὶ τέλος ἡ πατρὶς ἀνετράπετο, quev constructtionem primus animadveertit aptisque exemplis illustravit Wanowski in Dissert. de Casibus absolutis P. I. V. 302. Λόγους ἀνέσπα. Eustathius p. 679, 63. ἐπὶ ἀλαζονείας τὸ ἀνασπᾶνν, ὡς δηλοῖ παρὰ Σοφοκλεῖ το λόγους ἀνέσπα, quo-sixile dici τῷ ὀφρῦς ἀνασπά͂ν). utrum horum inteeligitur apud Hesychium Ἀνασπᾷ, ἐπαίρει, neque opus est Kuesteri emendatione ἐξαιρεῖ vel ἀναιρεῖ. ldem fortasse quod Sophocles, significavit hoc verbo Menander Fragm. p. 153. πόθεν τούτους ἀνεσπάκασιν οὗτοι τοὺς λόγους, saepiusque verba cognata αἴρειν et ἀνάγειν huc transferuntur. Ἄνω τὰ ῥήματα ἐξαίρειν σημαίνει τὸ ἀποσεμνύνειν Phrynich. App. p. 12. Φίλιππος πολλοὺς καὶ θρασεῖς τῇ πόλει ἐπαιρόμενος λόγους Dem. p. Cor. p. 30, 12. εἰ μὲν τύτου χάριν οὕτω ταῦτα σεμνῶς ἀνῆγον Aristid. de Paraphth. T. II. 394. quod fortasse ab elatione vocis translatum est, ut Plutarch. V. Flamin. c. X. ἀναγαγὼν ὁ κῆρυξ τὴν φωνήν. Proverbii instar usurpat Theodorus Metoch. XLVI. 275. κατὰ σκιᾶς ἀνασπῶν λόγους, ὥς φησιν ἡ ποίησις καὶ λίθους ἕψων etc. sed isa Sophoclis verba praestat Aristides de quatuor v. T. Il. 309. καταδύντες εἰς τοὺς χηραμοὺς ἐκεῖ τὰ θαυμαστὰ σοφίζονται σκιᾷ τινι λόγους ἀνασπῶντες, ἔφης ὦ Σοφόκλεις. EV. PR. V. 303. Ξυντιθεὶς γέλων πολύν. Cod. Θ. συντιθες, ut Hermannus; H.“et Jen. πολὺν γέλων, t saepius adjecivum praeponitur, etiamsi ad metrum nihil intersit Antig. 67, Om. 1560. Bacch. 250. sed postponitur Troad. 983. et aliet locis v. Interpr. ad Thom. p. 718. et Phryn. p. 471. Proverbii loco dici Αἰάντειος γέλως ἐπὶ τῶν παραφρόνω: γελώντων, auctr est Saiuas; zennbtius audlit Cenj. I.9. 16. Αἴας γὰρ μανεὶς διὰ τὸ. προτιμηθῆναι τὸν Ὀδυσσέα, κατὰ τῶν Ἑλλήνων ξιφήρης ὥρμησε καὶ κατὰ τῶν βοσκημάτων προνοίᾳ θεῶν τραπεὶς ὡς Ἀχαιοὺς ταῦτα φονεύει· δύο δὲ μεγίστους κριοὺς κατασχὼν ὡς καὶ Μενέλαον δεσμεύσαςς ἐμάστιξεν aic. Ssphocleus non furore actus ad occidendos inimicas egreditur sed mentis compos. Ev. Pn. V. 30. Ὅσην κατ’ αὐτῶν ὕβριν ἐκτίσαιτ' ἰών. Mus, gravii conjecturam ἐκτίσοιτpraepropere probavit ὕβρις in hostes imaginarias coepit cum ipsa eorum captivitate, quorum plerique, quum illa narraret Minerva jam prostrati, omnes vincti, raptati, contulcatique erant. V. 305. Κ̓́πειτ’ ἐπόͅξας. Bodl. Laud. La. pr. La. sec. Aug. C. ἀπαΐξας. Omnes ἐς δόμους, quod cum v. 63.. εἰς δόμους discordat. V. 306. Ἔμφρων μόλις πως. Apud Sophoclem decies amplius legitur, nunquam μόγις, quod cold. complures praebent El. 575. sed Hermannus a Tragicorum eosuetudine relegat; idem tamen μόγις reliquit Eur. Ion. 1267. in quo codd. consentiunt non minus quam Cyel. 573. Hel. 659. sed apud Aeschylum Agam. 1080. Eum. 853. μόλις exhibent.. Hoc saepissime in Demosthenis Oratt. c. Apat. 890, 4. Phorm. 914, 4. 919, 10. Euerg. 1158, 8. Con. 1259, 26. Theocr. 1330. 3. Neaer. 1348, 2. rarius μόγις vlynth. III. 30, 1. ubi codd. complures μόλις, et c. Callipp. 1209, 28. ubi nihil variant, passimque in uno aut duobus c. Tim. 761, 21. c. Aphob. III. 850, 19. Lysiae Bekkerus . 222. A. μόλις ex libris restitutt, Platoni vero μόγιςς Theaet. 142. B. 161. E. Phaedon. 108. B. et retinuit idem Eulhyd. 294. A. ubi omnes μόλις ebhibent, sed paullo ante 282. D.. μόλις adversus libros tuitus est, quanquam μόγις huic scriptori familiaius Charm. 135. E. 156. D. 162. E. »oph. 261. A. Protag. 314. D. 328. D. 360. D. Theaet. 186. C. ubi nulla lectionis diversitas adnotatur. Sed haec jam Schnciderum tracasse video ad Civ. T. II. 208. Thucydidi Poppo passim μόλις reddidit, quo codd. praeponderant v. P. 1. T. I. 208. P. III. T. I. 132. idemque apud Xenopeontem praevalet; sed μόγις constanter scribit Herodotus. De Epicorum inconstantia dixerunt Wernickius ad Tryph. p. 440. et Wellauerus ad Apol. I. 123. de cecentiunibus zophistis Coraius ad Heliod. p. 177. Ellendt. ad Arrian. T. Il. 122.— Pro ξὺν χρόνῳ |σύν Bar. B. Laud. B.) Jen. τῳ χρόνῳ, Heidelb. ἐν χρόνῳ. Legitur utrumque apud Tragicos saepius: τίσασθε τῷ χρόνῳ Philoct. 101. El. 1464. Med. 912. sed et σὺν χρόνῳ Trach. 201. Eum. 545. etc. Ex Add. EV. PM. V. 307. Ὡς διοπτεύει στέγος. Bar. B. Harl. Laud. Θ. Aug. C. Mosq. A. et Ald. διοπτεύοι. Vulgatam sequitur Suidas s. Θωύσσοντες. Eustathius quod dicit p. 91, 33. Ἀττικοὶ πολλάκις εὐκτικὰ λαλοῦσιν ἀντὶ παρῳχημένων, ἐπεὶ ἔλθοι ὅ δεῖνα, ὡς δὲ λαλήσοι (sic), idaut collegit ex hjusmodi locis ἐπεὶ μή με πείθοι Demosth. p. 563, 19. ἐπεὶ δὲ μὴ ἀνταναγάγοιεν Thucyd. VIII. 38. qui abs re alieni sunt, aut Atticis tribuit, quod apud scriptores minus elegantes legerat. Nam; hi optativa utuntur, ubi actio una et definita narratur. Paus. VII. 14, 2. ὡς δὲ ἀπέλθοιεν ἐντυχόντες Ῥωμαίων πρέσβεσιν, ὀπίσω καὶ αὐτοὶ τρέπονται. Nicet. Annal. XXI. 1, 386. ἐπεὶ πύθοιτο, et c. 2, 390. ἐπεὶ θεάσαιντο. Nicephorus Greg. VI. 10, 127. ἐπεὶ δὲ ἴδοιεν τούτους ἀτάκτως παρεξιόντας, παρακατίασι τῶν ὀρῶν, quo non siggnifinatur quoties viderunt, sed quum vldissent. Atque sic fortase Simeon Metaphrastes intelligi voluit, quod Gregorius Cor. p. 58. exempli causa affert: ἐπεὶ δὲ ταῦτα πύθοιτο Μαξιμῖνος. Theocriti verba Id. XXIV. 32. ἆψ δὲ πάλιν διέλυον, ἐπεὶ μογέοιεν ἀκάνθας, utroqus trahi possunt, V. 308. Κάρα*θώϊξεν. Codd. signum 'coronidis omittunt. V. 309. Ἐν δ’ ἐρειπίοις νεκρῶν ἐρειφθεὶς ἕζετ’ ἀρνείου φόνου. Hic primum observatione dignum nomen ἐρείτια a ruinis translatum ad cadavera ut νεκρῶν ἐρειίπια Eur. Aug. Fr. IX. (II.)) si quidem sequimur Heathii correctionem et lenem et (nisi quis doceat, quo pacto spolia dici νεκρῶν ἐρείπια) necessariam; similiter Oppianus Hal. V. 324. sed (quod non minus notabile) singulari numero usus7 ἐρείπιον ὠμηστῆρος. Audacius etiam Sophocles Niob. VΙ. χλανιδίων ἐρείπια. Deinde ad scripturae animadvertamus oportet; cod. F. et Zonaras T. I. 869. ῥιφθείς, Suidas s. ΕἙρείπια cum Jen. et Dresd. A. Wakeſieldio placitum Silv. T. II. p. 24. Scholiastes Ἐρει-2 * φθεὶς ἀντὶ τοῦ καταπεσὼν, ἐῤιιμμένος· τινὲς δὲ γράφουσιν, οἷον ἐπερεισάμενος, et La. adsciptum γράφεται ἐρεισθείς, quam lectionnen amplexus est vius. Prastat vulgatum ἐρειφθείς, quod cumr ἐρειπίοις jun)· ctum est tropo etymologico: ἐν ζυγοῖσι κνώδαλα ἔζευξα ζεύγλαισι δουλεύοντα Aesch. Prom. 471. σὺν τοιούτῳ ἔθει ἐθισθέντες Thuc. I. 6, 33. et fortasse Solon. Fr. LXI. (IV. 61. ed. Bach.) κακαῖς νούσοισι κακούμενος, ut pro κυκώμενος, quod nemo unquam de morbo dixit, non magis quam latine dicitur confusus morbo 1) multi vero alterum, κεκακωμένος ἐκ πυρετοῖο Agathias Epigr. LXIB. 27. T. IV. κεφαλὴν κεκακωμένος idem LIV. p. 22. κεκακωμένος ὑπὸ τῆς. ἀσθενείας Plutarch. V. Nic. XXVI. Aliterationis affectationem, ad quam Erfurdtius illud ἐν ἐρειπίοις ἐρειφθείς refert, neque in hoc mihi agnoscere videor, neque in aliiis iteratorum vocabulorum exemplis, quae Boissonadius ad Eunap. «p. 210. et Bernhardy ad Dion. v. 430. ad hanc rationem revocant, sed ea omnia ab assuetudine sermonis quotidiani profecta arbitror, quam Graeci scripiores nunquam exuere potuerunt, nos autem, scribendi quam loquendi curiosiores, sedulo cavemus v. Dissert. de Fig. Etym. Restat tertium ut quaeramus, unde pendeant genitiivi. Licet enim hoc modo construere ἐν ἐρειπίοις φόνο νεκρῶν, ut in Eur. Herc. 572. νεκρῶν ἅπαντ' Ἰσμηνὸν ἐμπλήσω φόνου, sine dubio νεκρῶν a φόνου regitur; sed illud propter additum ἀρνείου parum probabile videtur, rectiusque Scholliastae verba sic ordinant ἐν ἐρειπίοις νεκρῶν φόνου, quod Erfurdtius comparat cum El. 92. ἔσφαξ’ αἷμαα μηλείου φόνου, quanquam αἶμα φόνου multo commodius dicitur quam νεκροὶ φόνου =). Superest tertia constructio, ut uterque genitivus ab eodem pendeat ἐρειπίοις, is quidem, qui praecedit, arctius, alter, qui sequitur, laxius: in cadaverosis ruinis caedis ovillae, unter den gefallenen Leichen des Heerdenmords. Genitivi duplicis exempla collegerunt Matthiae Gram. §. 380. p. 699. sq. et Bernhardy Synt. p. 162. quibus alia addam sed distinctius descripta. Unum igitur genus est, quo nomini aliunde translato adjungitur nota transationis : Κρατίνου γλώσσης βακχεῖα Arist. Rann. 357. Πώλου μουσεῖα λόγων Plat. Phaedr. 267. C. κόρης νυμφεῖον ᾅδου Antig. 1205. ubi alter genitivus significat nomina βακχεῖα, μουσεῖα, νυμφεῖον, non proprie dichi, sea per translationem. Ejasdem generis sunt καρδίας κλυδώνιον ολῆς Aesch. Choeph. 181. μητρὸς ἐμῆς ἐκέρασσα εὐτερπέα κόσμον ἀοιδῆς Orph. Arg. 1282. et Aeschyleum δουλείας γάγγαμον ἄτης, quod Bernhardy cum dissivllimis compunij. Ab his discrepat, si nomen primarium proprie quidem positum sed ita infinitum est ut explicatione egeat, qua de causa plerumque quidem adjectivum, nec raro genitivus additur: πο’ νος ἀνδρῶν φυλόπιδος Oppian. Hal. V. 253. cui simillimum est quod Syntactici nostri e Pindaro afferunt, λαῶν πονοι Ἔνυαλίου, id est, πολεμικοί, ἐνυάλιοι. Haec omnia ita comparata sunt ut facile inteligi possit, uter genitivus a nomine prinipali longius abst; ac facilius etiam, si unum duo— rum nominum tantummodo ornatus causa adjectum est, ut ᾅδου περιβολαὶ κόμης Eur. Herc. 556. μύλοιο περίδρο μον ἄχθος ἀνάγκης Anth. Pal. IX. n301. Nec retert, utrum nomen periphrasticum in genitivo positum, sit, an illud quod περιφράζεται, ut Pat. Legg. 1x. 881. A. τῶν τόρων ἄνόσιοι πληγῶν τολμαί etc. Sed prnorsus constructio, ubi unus genitivus agentem, alter patientem gnitcaait, ut ἡ τοῦ ἀνέμου ἄπωσις αὐτῶν Dio Chr. VII. 34. ἡ τοῦ κρείττονος τοῦ ἐλάττονος ἀρχὴ III. 116. ) aliasve relationes genitivi proprias denotat: τὸ Λιβύων μαντήιον τοῦ Ἄμμωνος Lucian. de Astral. 8. 8. Aβύης χα ιτῶν λόφος Non. XIII. 341. Τεύθραντος ἄστυ Μυσῶν Aesch. Suppl. 544. cf. Matiae ad lon. 12. Διονύσου πρεσβυτῶν χορός Plat. Leg. Il. 65. Ζηνὸς φύλακες ἀνθρύπων Hesiod. Opp. 251. στολμὸς χρωτὸς πέπλων Androm. 148. τὰ τῶν ἰατρῶνν τοῦ βίου τεκμήρια Athen. X. 444. c. τὰς Μιθριδάτου δυνάμεις πολλῶν μυριάδων Strebo. lx. 472. ἵππου δρόμον ἡμέρας Dem. Fals. Leg. 42, 28. gro quo Dio Cass. L. L. c. 9. ἵππου δρόμον ἡμερήσιον itt dixit, pro genitivo objectivo adjectivum substituens, quod si qus remotioris genitivi indicium putet, refellitur hoc exemF. plo Eur. Iph. A. 755. ἐς τὸ Τροίας Φοιβήιον δάπεδον, ubi si Φούβο legeretur, nemo dicere posset, uter genitivus aenodne propius abeset. Haec, quae sunt βαιι' ἀπὸ πολλών, viro docto, quem supra nominavi, persuadebunt, classicos scriptores persaepe ita loquutos esse, non raro infrciores. Si quid in hoc genere rarum dici potest, id est Ἀλκμήνης γόνος Trach. 64. quod Hermannus ex uno codice ediidit. Nec saepe fit, ut vel geitivo, qui regitur, vel casui yegenii adantur adjectiya; Anth. Pal. VI. n. 334. γενύων ὑπεδέξατο κούριμον ἄνθος ἡλικίας ἐρατῆς. Eur. El. 440. Ἡφαίστου ἀκμόνων μόχθους ἀσπιστὰς τευχέων. Οrest. 600. καλλιπόταμος ὕδατος νοτὶς Δίρκας, quae verba si ia construenda putat, ut prior senutivus ab altro, alter a nomine regatur, reſelli non magis poterit, quam qui ὕδατος ί pro uno nomie acepat ut in par. Sop. 54; τάφον χόματα γαίας, et Soph. Oed. C. 668. τᾶςδε χώρας τὰ ἐμάττοτα γᾶς ἔπαυλα, quanquam ae hoc quidem ambpi: feie vacare ostendit interpretum diversiſas, Juam Hermanus pihi optime dijuuicasse videiur. V. 310. Κόμην ἀπρὶξ ὄνυξι συλλαβὼν χερί. Mosq. κεσοὶν, Wabrieiluias Sid. Il. 24. περι ustiuit pro χερί, quod cum ὄνυξι conistere posse negat. Verum tamen poetae uoo menbra, quorum unum s alirno inielistur, coe— joeim nonidare solen, del hoc nad ἔλχος ἐ χεσον τῆτ ὠλένης βαλεἰν Eur. Phoenn. 1390. vel addita paricula νῶτον ἄκανθάν ε ad, 117, ὁνυχαας κεῖσέν pleol, Seul. 263. πόκεσαι καὶ χηλῆ qpia· byn: I1. χρίμψασθαι ποτὶ πλεευρὰ κάρη στιβαρέν τε μέτωTheocr. XXV. 144. Atque hoc exemplum, si proprio nomine insigniri oportet, referri potest add illud schema, quod κατ' ἐξοχήν dici solet positumque est in eo ut aut post totum pars ) aut post genus differentia ") nominetur. Huic proxime accedunt loci, in quibus nomen totius in secundo casu apponitur: χερὸς ὑπ’ ἀγκάλαις ἐμαῖς lon. 1336. quod Musgravius immerito suspectat, χηλαὶ ποδῶν Bacch. 619. ὄμμα προςωώπου Νοnn. XIV. 169. δάκτυλα χειρῶν Theocr. XIX. 2. οἱ καρποὶ τῶν χειρῶν Eur. Ion. 891. et 1028. Xen. Cyr. VI. 4, 1. Diod. III. 45. τὰ τοῦ στόματος χείλη Achill. Tat. II. 37, 5. Diod. III. 8. quorum scriptorum nulli verendum erat, ne si nomen τοῦ ὅλου omisisset, de digitis pedum vel labris poculorum loqui videretur ). Eandem abundantiae speciem afferunt certorum membrorum vocabula, cum adverbiis, quae de isdem membris proprie dicuntur, copulata, ut homericum λὰξ ποδί, χειρὶ δράγδην ἔγκατ’ ἔχοντες Quint. Cal. XIII. 9. τῇ χειρὶ πὺξ παίειν Plut. V. Cat. Maj. c. XX. 416. quae adverbia etsi non temere adduntur, tamen non addita nemo desideraret; sed sine ullo sententiae auctu Apollonius dixit III. 1393. πίπτον ὀδὰξ τετρηχότα βῶλον ὀδούσι λαζόμενοι, quod mihi non minus importunum videtur quam Wellauero, sed ut corrigi possit, vereor; et ἀπρίε cliena sunt. Quarto loco adjiciendum est, nomen χείρ verbis agentibus saepissime adjungi ubi minime opus erat; cujus rei luculentissimum specimen praecet Hec. 526. Σκίρτημα μόσχου σῆς καθέξοντες χεροῖν ἕσποντο· πλῆρες δ’ ἐν χεροῖν λαβὼν δεέπας πάγχρυσον ἔρῥει χειρὶ παῖς Ἀχιλλέως ccſupmodi στοιβήν nostris poetis nec dii nee homines cbncessere =). Modestius hac perissologia usus est idem in lone 1187. χερσὶν ἐκχέων σπονδάς, et cognominis poeta Anall. Il. p. 161. T. l. Ἡμῖν δὲ κρητῆρ’ οἰνοχόοι θέραπες κιρνάντων προχύταισιν ἐν ἀργυρέοις, ὁ δὲ κρήσας οἶνον ἔχων χειρουῖν νιζέτω εἰς ἔδαφος si quidem Ion sic ut posui, scripsit ). His in Ed. Pr. aduili alirrum membrorum nomina : διηρίθμησεν ὠλένῃ lpe. T. 965. χείλεσιν ἀείδειν Orph. Lith. 315. μέλπέιν στόμασι Theocr. Epigr. IV. 2. δέρκεσθαι ὄμμασι Eur. Alc. 121. ποσσὶ χορεῦσαι Theocr. VII. 153. πηδῆσι ποδοῖν Andr. 1139. etc. quibus locis nomen prorsuus nullam affert empiasian. Horum autem exemplorum omnium etsi nullum cum Sophoclis ratione plane, atque omnino congruit, tamen ea vis est ut de lectionis veritate dubitari non possit. Asyndeti, quo ille utitur, simile quidam praebet Manetho V. 187. ἔχιδνα ὑπὸ γαμφηλῇσιν ὀδοῦσιν ἰὸν ἐρευγομένη. Sed quae cum praesenti loco componit Matthiae ad Phoenn. 1517. Νεῖλος Αἰγύπτου πέδον ὑγραίνει γύας, et ὀδυρμοῖς ἐμοῖς ἄχεσι συνῳδός, eorum utrumque diversas causas habet; illud ad schema pertinet quod ὅλον κατὰ μέρος dicitur, ut πόλλ’ ἀγρώσταις σκαιὰ πρόςκειται φρενί v. Matthiae ad Med. 981. altero loco hoc significatur cum eulatu querelis meis accinens, sic ut inter casus parallelos non minus intersit quam Hipp. 1144. σᾷ δυςτυχίᾳ δάκρυσι διοίσω πότμον ἄποτμον, Hel. 380. ὄνυχι γένυν ἔδευσε φονίαις πληγαῖς, Aj. 230. χερὶ συγκατακτὰς ξίφεσι. Disparia composuerunt docti Grammatici, quos ad Engelhardtius provocat ad Plat. Lach. p. 44. nec raro Graeci ipsi ambigue loquuti sunt. V. 312. Τὰ δείν’ ἐπηπείλησ’ ἔπη. Sine articulo δείν' ἔπη Eur. Suppl. 542. cum eo Dio Cass. XLV. 30. τῆς φωνής τὰ δεινὰ ἐκεῖνα λεγούσης illa significans quae nota erant auditoribus, ut Eur. Or. 376. ὂς τὰ δείν' ἔτλη κακά.Hoc vero loco singniſicantur quae graviter comminantes conceptis verbis dicere solent, id est, mortem mihi commianabatur, τὰ ἔσχατα ἠπείλησε Aristid. Panath. p. 109. T. I. Sic Eur. Phoenn. 185. ὃς τὰ δείν’ ἐφυβρίζει πόλει, id est, excisionem. Πάντα τὰ χαλεπὰ ἀνεῖπε Xen. Cyr. IV. 2, 35.

Quand deux appositions ou épithètes qualitent un même substantif sous-entendu, δέ est souvent joint a la seconde; ainsi dans Euripide (Medee, 970)) : Πατρὸς νέαν γυναῖκα, δέσποτιν δ’ ἐμήν (etnan ξέσποτιν η' ἐμήν, dit Matthix). Les exemples de ce genre se ramenent aisément à la classe des suivants, qui est encore plus nombreuse : Μήτηρ κινεῖ κραδίαν, κινεῖ δὲ χόλον. Ἔκλυον φωνὰν, ἔκλυον δὲ βοάν. Voy. sur ces deux emplois de δέ Mattlim, pages 4327 et 4328. Ἀεὶ ὑμνούμενα. Schneidewn : Tὰ πολυτο͂ρύλητα ἐκεῖνα. Cf. Euripide, Pténicienne, 48 : Πάλαι μὲν οὖν ὑμνηδὶν, ἀλλ' ὅμως ἐρῶ.

Aias iſt ja ἄγλωσσος μέν, ἦτορ δ’ ἄλκιμος (Pind. Nem. 8, 24)..) -

„was er immer im Munde führt“. Die Worte, die auch bedeuten können: „was immer von den Leuten im Munde geführt wird“, laſſen an das Sprichwörtliche des Satzes denken. —

‘When I perceived,“’ viz. that he was not to be reasoned with. The unusual division of the line maarks the reluctant desistence of Tecmessa. Cp. O. T. 15133, ib. 110, and notes.

Ellendt : s Codocefecta, id est caetigata. z

‘Misfortunes.” The word is used with a vague sense of the horror of a scene, in which Ajax was no less unfortunate than his victims.

Ald. et optimi codd. Alii libri λέγειν τύχας. Suid. v. πάθας, καὶ τὰς μὲν ἔνδο οὐκ ἔχω φράζειν πάθας, sed MS. Suidae apud Pors. Adv. p. 187. λέγειν. Φράζειν prbatum a Toupio ad Suid. T. III. p. 2. Villoisono ad Long. p. 5. Porsono Append. ad Toup. in Suid. T. IV, p. 463. et habet id etiam cod. Ienens. Πάθας non dicit pro πράξεις, sed quia stragem illic ediderat Aiax.

The horns of the sheep are the most conspicuous object as they are seen in front and from above. The objection ‘that the bulls were also horned’ is absurdly logical. There is no sufficient reason for preferring the conj. εὔερον. The word describes all the cattle, snall and great, excepting the bulls, which have been mentioned separately.

Cf. la note sur le vers 64.

The buls.

resupinato capite guttur feriebat, vgl. 235

Scholiaste et Suidas : Τὸν τράχηλον ἀπέκοπταν, ἐλαιμοτόμει.

‘Clove in twain.’

Others, as his prisoners, he tormented at his pleasure.’

Voir le note sur le vers 235. --

Voir la note sur le vers 56.

‘As if human creatures.

‘Maing onsets on the cattle.’ Cp. supr. 185.

stand 185 richtig von Ueberfall der gesammten Heerden, ist aber hier unerträglich und scheint aus jener Stelle interpolirt. Möglich wäre ἐν ποίμναις πονῶν an Heerdenthieren sich (vgl. 366), wenn nicht der ächte Versschluss ganz verwischt ist, etwva in dem Sinne κακὰ δεννάζων ῥήματα nach 243.

Voy. plus haut, vers 485.

‘Issuing suddenly through the doorway.’ ὑπό = ‘from beneath the tent.’

τινί] ‘In converse with some shadow.’ The dative as wwith διαλέγεσθαι. Tecmessa, not seeing or hearing Athena, supposes Ajax to be addressing some ‘‘odiless creationy of-his brain. Cp. Shak. Hamlet, 3, 4, ‘How is't with you, That you do bend your eye on vacancy, And with the incorporal air do hold discourse '

Membr. et alii codd. ὑπᾴξας, iure praelatum a Brunckio, quia hic de exitu, non de aditu sermo est, ut v. 305. ui alii ἀπᾴξας. Σκιᾷ τινὶ de Minerva dicit, cum qua collocutus erat Aiax, non conspecta Tecmessae. Commemorant haec verba Arastides T. II. p. 515. sive 309 Ieb. et Eustathius p. 679, 61. (553, 26.6.)

weil Tekmessa im Zelte meinte, Aias habe in sei nem Wahn nit einem Trugbilde gesprochen.

Ce mot est toujours an pluriel chez Sophocle; cf. le latin forcε. -

je ne sais à quel fantome (que lui faisait voir son délire). 302. Λόγους ἀνισπα. » Eustathius, 8 pag. 679, lin. 63 : Ἐπὶ ἀλαζονείας τὸ ἀνασπᾶν, ὡς δηλοῖ παρὰ Σοφοκλεῖ τὸ • .όγους ἀνέσπα, quod simile dicit τῷ ὀφρῦς ἀνκσπάν. esychius: Ἀνασπᾷ, ἐπαίρει.... . Idem fortasse quod Sophocles signicavit boc verbo Memander (Fragm. page 49) : Πόθεν τούτους ἀνισπάκασιν οὔτοι τοὺς λόγουςς 8 [Lobecf..] Schneidewin emprunte à Platon (Thecetête, p. 450 A) an sutre exemple qui ne paraft pas applicable ici : Ὥτπερ ἰκ φαρέτρας ῥηματίσκï αἰνεγματώδη ἀνασπῶντες ἀποτοξεύουσιν. 307. Ἀμφ’ Ὀδυσσειῖ, relativement a Ulyese (vy. Matthin, page 1226). — Συντιθεις γέλων πολύν. « Ductum ex hoc loco proverbium AΑἰάντειος γέλως explicat Tenoobius II, 43). 2 [Dindorf.] 304. Ὅοην κατ’ αὐτῶν ὕζριν ἐκτείσαιτ' ἰώυν, quamtam in eos ultionem exercuisset. (Efendt.] y Signifcatur autem (paticipio ἰών) nocturna Ajacis vagatio. " ( Id. tom. I, page 500.) Ἀών ajoute, on le voit, peu dc chose au sens (Cf. Antig. 768. Philoct. 5; OEl. Col. 1303, et plus haut, la note sur le vers 57). 307. Διοπτεύει, proprement il distingne. Le délire avait trouble sa vue jusque-la. 305. Κάοα. = 8oulum hoc ex neutris in α 2 producere ultimam observat Herodianus apud Schol. Hliad. II, 43; coll. Eustath. pag. 4403, lin. 44. * [lendt.] Homêe dit κάρη.

ie Eur. Hek. 53 περᾷ ὑ πὸ σκηνῆ͂ς.

‘Heaved forth.” Cp. Plat. Theaet. 180 A, ὥσπερ ἐκ φαρέτρας ῥηματίσκια αἰνιγματώδη ἀνασπῶντε ἀποτοξεύουσιν : Ar. Ran. 903, ῥήματα γομφοπαγῆ. πιναπηδὸν ἀποσπῶν.

quod significat cum iactatione proferre, docte explicuit Lobeckius. Mox C et Ien. πολὺν γέλων.

mit Prahlerei herausstossen, n, wie Menander ῾Ραπιζομένῃ fr. 7 Πόθεν γάρ, ὦ φίλοι θεοί, Τούτους ἀνεσπάκασιν οὗτοι τοὺς λόγους,

» Eustathius, 8 pag. 679, lin. 63 : Ἐπὶ ἀλαζονείας τὸ ἀνασπᾶν, ὡς δηλοῖ παρὰ Σοφοκλεῖ τὸ • .όγους ἀνέσπα, quod simile dicit τῷ ὀφρῦς ἀνκσπάν. esychius: Ἀνασπᾷ, ἐπαίρει.... . Idem fortasse quod Sophocles signicavit boc verbo Memander (Fragm. page 49) : Πόθεν τούτους ἀνισπάκασιν οὔτοι τοὺς λόγουςς 8 [Lobecf..] Schneidewin emprunte à Platon (Thecetête, p. 450 A) an sutre exemple qui ne paraft pas applicable ici : Ὥτπερ ἰκ φαρέτρας ῥηματίσκï αἰνεγματώδη ἀνασπῶντες ἀποτοξεύουσιν.

cum iactatione proferre. Eutath. S. 679, 63 ἐπὶ ἀλαζονείας τὸ ἀνασπᾶν.

Sc. τοῖς λόγοις. Cp προστίθημι.

τοῖς λόγοις συμμιγνύς.

relativement a Ulyese (vy. Matthin, page 1226). —

συμμιγνὼς τοῖς λόγοις. Vgl. zu 108. 304.

‘What insults he had gone and wreaked upon them.’ This clause depends at once on λόγους and on γέλων. The participle adds liveliness, —zhow he had gone and paid them.’

nicht ἐκτίσοιτο, weil die ὕβρις des Aias gegen seine vermeintlichen Gegner damals wenigstens zum Theil schon vollbracht war. Auf die nächtliche ἔξοδος (287) weist ἰών leise hin, welches wie μολών, παρών, ἔχων von den Tragikern gern zur Füllung der Rede beigefügt wird, um die Handlung lebendiger auszumalen: Phil. 353 εἰ τἀπὶ Τροίᾳ πέργαμʼ αἱρήσοιμʼ ἰών. Ant. 764 δράτω, φρονείτω μεῖζον ἢ κατʼ ἄνδρʼ ἰών und oft.

quamtam in eos ultionem exercuisset. (Efendt.] y Signifcatur autem (paticipio ἰών) nocturna Ajacis vagatio. " ( Id. tom. I, page 500.) Ἀών ajoute, on le voit, peu dc chose au sens (Cf. Antig. 768. Philoct. 5; OEl. Col. 1303, et plus haut, la note sur le vers 57).

iſt von συντιθεὶς . . πολύν ab— hängig. Deswegen ἐκτίσοιτο (nicht ἐκτίσαιτο) und ἰών (nicht μολών), da Tekmeſſa 110 und χω ῶ πρὸς ἔργον 16 im Sinne hat. Vgl. Phil. 353.

L. has ἀπᾴας both here and supr. 30. Supposing this were right, the same wo d would be used in two different senses, ‘rushing off and ‘rushing back;’ but the two words, ὑπᾴξας, ἐπᾴξας, seem more appropriate.

wie Trach. 693 εἴσω δ’ ἀποστείχουσα. 308. ἐθώυξεν wie 335; θωύσσειν bezeichnet vor— zugsweiſe den lauten Ruf des Jägers (κυσὶ θωύξαι Eur. Hipp. 219)..) 309. ἕζετο wie ἧστ 311 vom Knieen. Vgl. ἑζόμενος ἐπὶ γοῦνα Hom. G 437.— ἀρνείου φόνου hängt von dem vereinigten ἐρείπια νεκρ͂ν (Leichentrümmer) ab. 310. ὄνυξι .. . χερί: ὄνυξι verbindet ſich zunächſt mit ἀπρίξ, χερί bloß mit συλλαβών. 311. τὸν μὲν . ἔπειτα wie πρῶτον μὲν . . ἔπειτα. 312. Der bei δεινὸς häufige Artikel bezeichnet das vorzugs— weiſe δεινόν, weiſt alſo hier auf die Androhung des Todes hin. Vgl. Ant. 408. 313. über die Foorm φανοίην I. Hr.1 30, 9, 3. Der Optat. Fut. in obli— quer Rede. 314. ἐν τῷ πράγματος wie Ant. 1229 ἐν τῷ συμφορᾶς, rach. 375 ποῦ ποτ’ εἰμὶ πράγματος; vgl. 102. Egregie versus Aiacem describit mentis nonduv plane compotem ac de statu suo dubitantem M. Semffert). 315. φίλοι : praeclare hic posita allocutio φίλοι, qua Tecmessa, dolens quod inconsiderata rei expositione Aiacem ita afflixerit, veniam videtur captare (Hermann)). 317 f. Der Gedanke kenn— zeichnet am beſten, wie den Aias der Schmerz übermannt. 319 f. ἀεί ποτε (immerdar wie Ant. 456)) ἐξηγεῖτο (declarabat) πρὸς κακοῦ τε καὶ βαρυψύχου (καταπεπτωκότος τὴν ψυχήν Schol.; der Begriff Kleinmut ſcheint ſich nicht aus dem Begriff Schwermut — der Schwermütige iſt auch kleinmütig —, ſondern aus dem Begriff der Beklemmung und des be— drückten Herzens entwickelt zu haben) ὀνδρὸς (ἐἶναι), τοιούσδε γόους ἔχειν d. i. τοιάδε γοᾶσθαι (wie βοὴν ἔχειν Hom. ̀ 495).— πρὸς in die— ſem Sinne (gemäß) auch 581. 321. ἀλλά: vgl. zu 291. ἀψόφητος: ſtatt der abſtrakten Prapoſition ἄνευ ſteht (häufiger bei Sophokles als bei den anderen Dragikern) ein mit α priv. und einem Worte, welches in generellem oder auch ſpeciellem Verhältnis zu dem abhängigen Sub— ſtantiv ſteht, gebildetes Adjektiv wie ἀνήνεμος χειμώνων, ἄσκευος ἀσπίδων, ἄνατος κακῶν, ἄλυπος ἄτης, ἄλυπος ἀνίας, γήρως ἄλυπος, ἄφωνος ἀρᾶς. Dieſe Ausdrucksweiſe entſpricht dem Acc. des inneren Objekts.

‘By slow stages.’ The phrase recalls the anxiety with which Tecmessa had watched the gradual awakening. Cp. Thuc. 8. 86, § 2, ἔπειτα μέντοι μόλις ἡσυχάσαντες ἤκουτινν,

Vide Pors. ad Med. 908.

proprement il distingne. Le délire avait trouble sa vue jusque-la.

Amidst the carnage of the flock he sate, a ruin amongst ruins.’The tautology, ἐν ἐρειπίοις ἐρειφθείς, is here expressive. The 2nd genitive, ἀρνείου φόνου (see Essay on L. § 23. p. 37 a), is added to give greater distinctness to ἐρειπίοις νεκρῶν as a single notion.

Exemple de ce qu'on appelle le trope ortymologique, ligure fréquente chez Sopcocle (par exemple Syd. Roi, 878-879 ; Trachin. 930-931) et chex les autres tragiques, par ex. Eschyle (Promóth. 462) : Κἄζευξα πρῶτος ἐν ζυγοῖσι κνώδαλα 1 ζεύγλαισι δουλεύοντα. -

Lobeck : Utee que 8 genitivus ab eodem pendet ἐρειπίοις, is « quidem qui pr'cedit, arttius; alter qui sequitur, laxius : In cadaverosis ruini— « cndis ovill. 2 (Suit une excellente note, trop longue pour ̂tre reproduite ici, sur les doubles génitifs.)

= 8oulum hoc ex neutris in α 2 producere ultimam observat Herodianus apud Schol. Hliad. II, 43; coll. Eustath. pag. 4403, lin. 44. * [lendt.] Homêe dit κάρη. 308-300. Ἐν δ’ ἐρειπίοι).... ἐρειφθείς. Exemple de ce qu'on appelle le trope ortymologique, ligure fréquente chez Sopcocle (par exemple Syd. Roi, 878-879 ; Trachin. 930-931) et chex les autres tragiques, par ex. Eschyle (Promóth. 462) : Κἄζευξα πρῶτος ἐν ζυγοῖσι κνώδαλα 1 ζεύγλαισι δουλεύοντα. Ἐριπίοις νεκρῶν ἀμνείου φόνου. Lobeck : Utee que 8 genitivus ab eodem pendet ἐρειπίοις, is « quidem qui pr'cedit, arttius; alter qui sequitur, laxius : In cadaverosis ruini— « cndis ovill. 2 (Suit une excellente note, trop longue pour ̂tre reproduite ici, sur les doubles génitifs.) 00. Ὄνυξι.... χερι. Cf. v. 230. Hermann et Wunder sont d'avis que ἀπρίξ et ὄνυξι doivent etre réunis comme ne formant ensemble qu'une seule locution adverbiale : χερί ſait pléonasme comme ποι dans λὰξ ποδὶ κινήσας (Hliale, II, 458). 314. Τὸν με͂ν.... πλεῖστον.... χρόνον. Cf. pour cet emploi de l’aricle : Ὦ γλῶσσα σιγήσασα τὸν πολὺν χρόνον (Fragm. incertn sedis xxxvue, 4; ; 606 D) ; Mή νῦν μ’ ἔρῃ τὰ πλείονα (Philont. 5760). 342.Τὰ δείν-. Cf. 650, 669, 4726 ; Trach. 47; Euripide, Suppl. 542, Oreste, 376. 343. Φανοίην. Optatif futur attique. Cf. Antig. 440 : Κινῶν ἄνδρ' ἀνὴρ ἐπιρρόοις κακοῖσιν, εἰ τις τοῦδ’ ἀκηδήσοι πόνου. Philoct. 353 : Λόγος καλὸς προσῆν, ει τἀπὶ Τροίᾳ πέργαμ' αἱρήτοιμ ἰών. (pchńi- dewin.)Συυντυχόν (sou-entenda αὐτυῷ). Nous trouvons dans Philoctète, v. 684 sq. un exemple de la construction inverse : οὐιτινα.... μοίρᾳ (τοῦδ’ ἐχαιονι συντυχόντα θνατωῶν. Dans l’un et l’autre cas συντυγχάνειν ne sigife pas autre chose que rencontrer. 312. Ἐν τῷ πράγματος. CI. Antig. 2220 : ἀν τῷ συμφορᾶς διιθάρης 31-320. Construisex : Ἐξηγεῖτο γὰ ἀεί ποτε ἔχειν τοιούσδε γόους (εἶναι) πρὸς ἀνδρὸς κακοῦ τι καὶ βαρυψύχου. — Πρὸ ἀνδρός. CI. v. 584 : Οὐ πρὸς ιατροῦ σοφοῦ θρηνεῖν ἐπωνδὰς πρὸς τομῶντι τραύματι, et 4074.—Ἀί ποτε. Ct. Antig. 466. — Γόους: ἔχειν. Voy. la note sur le vers 203. 721. Ἀψόφητος κωκυμάτων, sans ſair entendre de gémisscments. Voy. sur cstte construction des adjectiſs commencant par α privatif la note sur le vers 36 dElectre. De plus, il faut remarquer la signiietion active donnée ici à l'adjectif verbal coentbiné avec a comme dans ἄψαυστος ἔγχουυς (OEd. Roi, 080.)..)

und

hängen von ἐν ἐρειπίοις ab, unter den hingestürzten Leichen des Heerdenmords. Ἐν ἐρειπίοις ἐρειφθείς, wie ἐν ζυγοῖσι κνώδαλα ζευγνύναι ζεύγλαισι δουλεύὄντα, κακαῖς νούσοισι κακοῦσθαι und ähnliche Zusammenstellungen gleichstämmiger Wörter bei den Tragikern beliebt sind.

neben

der Anschaulichkeit wegen wie Eur. Phön. 1390 ἔγχος ἐκ χερὸς τῆςδ’ ἀπʼ ὠλένης βαλεῖν. Aehnlich λὰξ ποδὶ κινῆσαι, τῇ χειρὶ πὺξ παίειν. ὀδὰξ βῶλον ὀδοῦσι λάζεσθαι und die Figur καθ᾽ ὅλονκαὶ μέρος, zu Ant. 971 f. Phil. 747.

Cf. v. 230. Hermann et Wunder sont d'avis que ἀπρίξ et ὄνυξι doivent etre réunis comme ne formant ensemble qu'une seule locution adverbiale : χερί ſait pléonasme comme ποι dans λὰξ ποδὶ κινήσας (Hliale, II, 458).

Cf. pour cet emploi de l’aricle : Ὦ γλῶσσα σιγήσασα τὸν πολὺν χρόνον (Fragm. incertn sedis xxxvue, 4; ; 606 D) ; Mή νῦν μ’ ἔρῃ τὰ πλείονα (Philont. 5760).

‘Those dreadful words,’ which I remember so vividly. Cp. Ant. 408, τὰ δείν’ ἐκεῖν’ ἐπηπειλημένοι Not merely, ‘Words that are dreadful.’

die Schreckensworte, euphemistisch statt τὰ ἔσχατα, zye Menschen im höchsten Zorn pflegen. Vgl. Phil. 375. Eur. Phön. 185 τὰ δείν’ ἐφυβρίζει πόλει, d. e. Utergang. Doch kann es auch heissen jene schrectblichen Worte, die mir noch inden 0 hren klingen, wie Eur. Iph. Taur. 132 ὅθεν τὰ δεινὰ πλήγματ’ ην γενειάδων, deren Spuren ich trage. Vgl. 650. 1226. Ant. 408.

669, 4726 ; Trach. 47; Euripide, Suppl. 542, Oreste, 376.

Fut. opt. Ajax’ words were εἰ μὴ φαεῖς.

Quidam codd. φανείη, quod male probat Porsonus ad Hecub. 848. φανοίην contra linguam esse ratus, quod Piersonus ad Moer. p. 326. ex coniectura, Brunckius autem ex cod. E. reposuit. Futuri hunc optativum esse recte monuerat Buttmannus in Gr. Gr. §. 93, 3. quem audire debebat Erfurdtius, quod fecit Elmsleius. Apte Erfurdtius comparavit Antig. 414. Philoct. 376., Elmsleius autem Menoph. Symp. 1, 7.

Hoc, quod Piersonus ad Moer. p. 326. conjectura indagavit, Brunckius ee Par. D. recepit pro vulgalo φανείην. Schol, in Parall. φανοίην, ἐξείποιμι. Paris. C. Dresd. AB. φανείη, Prsono probatum ad Hec. 848. seu quod non meminerat futuri, seu quia diffisus est exemplis Lys. de Euandr. p. 176, 12. οὐκ ἂν ἄτοπον ποιήσαιτε εἰ — φανοῖσθε, ubi Bekkerus contra codd. φανεῖσθε scripsit, et Isae. de Astyph. 77, 24. λλέγων ὅτι — ἀποφανοῖ, ut idem pobabiliter correxit pro ἀποφαίνοι. Sed Lucian. Prom. §. 7. μὴ φανοίην ἐξαπατῶν, quod Bernhardy affert Synt. p. 408. dudum emendatius scribitur φανείην. Ne vero φανοίην proo optativo verbi φανοῦν habeatur, a quo compositum ἀποφανῶσαι Sophocles usurpavit pro εἰς φανερὸν καταστῆσαι Anecd. p. 439. huic verbo eadem quae 8 adjectivo φανός et proprio Φανίας ) mensura tribuitur. Neque aoristo ἔφανον hic uti licebat, cujus exempla luculenta extant, ἐκπροφανοῦσα Orph. H. LXX. 7. νούσης τῆς εἰκοστῆς τοῦ Ἰουλίου μηνός Geopp. I. 8. διαφανούσης τῆς ἡμέρας Priscus Rhet. Exc. Legatt. p. 50. B. ubi praesens aeque aptum est. Pro ἔφανε Eur. Herc. 794. passive posito jjam alii ἐφάνη correxerunt; Cal. IX. 484. Καὶ γάρ οἱ μέγεθός τε καὶ ἀγλαΐην κατέχευε ἐσθλὴ Τριτογένεια, φάνεν δέ ἑ οἷος ἔην περ. frtassee φάνεσκε scrisit i. q. ἐφάνη, ut Homerus et He) siodus Fr. XXII. Apud Hesychium Φανόντα, λάμποντα. codex praebet φάντα, pro quo φαντά vel φανόωντα seri Hippoerati Mul. 1. 752. et 753. T. II. ὅταν αἴμα φάνηται, vitium facile abtergetur; Platoni Legg. XII. 945. ἀποφανόμενος, Isocrati c. Callim. p. 377, 32. φανοίjam abstersum est. Pervicacius resistit μὴ φάνευ dlob. Ploril. CVI. 576, 39. bis iteratum in dicto Lacaenae, quol Platarchus ter referens ubique μὴ ἔσο scrlbit evitata aoriati syntaxi minus legima , nec suspectum fuit Valckena) a ad Adon. p. 259. sq. Sed in Philemonis versu, cujus Bucimannus meminit, τὰ κρυπτὰ μὴ φάνηςς· sa videtur aotisioeimi forma neoterica ut ἵνα ἀποφάνωμεν Galen. Art: Vel. c. 35. p. 227. T. II. ἔφανε Appian. Civ. I. 39, 57; V. Pyth. 34, 246. p. 482. ' Himer. XXlV. 868. Eosim. l. 13. Euseb. Demonstr. I. 18. D. Epiphan. c. Haer. IlI. T. II. 739.. C. et L. III. T. III. 1023. A. Ejusdem est ὕφανε in additanento hymni Orphici LVlII. cor] rea media, ut κρ́ναι, μιάναι et similia v. Addnnd. ad Agiaoph. p. 379. Jacobs. ad Anth. Pal. T. III. p. XXX. ldem de ἀνέσφαλε ap. Annam Comn. VI. 163. B. credi licet; cujus verbi aoristum secundum ex auctorum elegan tiorum scriptis Critici radicitus evellerunt v: Heindomf. ad Euieyd. p. 296. A. Matthiae ad Hipp. 867. et Androm. 222. Wellaner. ad Apoll. III. 1310. Schneider. ad Plat. Civ. T. l. 114. Poppo ad Thucyd. Vl. 23. qui φανοίμην Xenophonri eo ipso loco, quem Butmannus notovit; ἔσφαλον remanet Polyb. VI. 9. Galen. de Diff. Febr. II. 9, 139. E. T. VII. idque Juliano suo obrusit Haylerus Epist. LX. p. htLXVI. 76. sicut qacobus Luciano φανοίην impertidi Torar. c. 26. Hesychius ὐκ ἔσφαλεν, οὐκ ἐκινδύνευΠαρέσφηλεν,ἀποτυχεῖν ἐποίησεν, παρέσφαλεν ὁμοίως, quorum prius nihil momenti affert, alterum saltem ambiguum so w. pehleaosner. Thes. T. V. 238, ut et Θάλωμεν (ex orβλαστήσωμεν· eed H. H. in Pan. XIX. 33. θάλε γὰρ ὑγρὸς ἐπελθὼν νύμφῃ μιγῆναι, constructio ipsaa meniosum esse arguit; Gregorio Naz. Carm. III. p. 64. C. τῆμος θάλεν, εἶτ’ ἐμαράνθη indulgenda est vel prosoniae vel declinationis ignoratio. Ἔκρινε brachyparalectum Orph. Arg. 427. suspectum reddit codicum dissensio ; κατέσπαρε, quod Boissónadius Aeschrioni inseruit Athen. VII. 296. v. Schweigh. T. VIII. 447. merito rejectum est; διέφθαρε Galen. de usu Part. XVI. 6, 683. T. IV. veterem retinuit possessionem sed cessit meliori διέφθειρε in Longi Past. I. 9. item ἤσχαλε nuper sublatum Dion. Cass. XLV. 6. Ἤγαλε Ruhnkenio ad Tim. p. 5. per imprudentiam excidit. Ἤγγελον legitur quidem apud plurimos Herodo. IV. 153. Dionys. Ant. X. 20. Herodian. V. 2. p. 104, 2. Polyaen. JV. 2, 21. Appian. Civ. I. c. 121, 3, II. 2, 26. etc. ἀγγελέτην Agath. Epigr. LXXXII. 9. sed nusquam apud poctas antiquos metro sic adstrictum ut mutari non possit; quo major suspicio, sctiptoribus politioribus modo aoristum pimum substituendum esse, modo imperkectum, cujus significatio in hoc wraesertim verbo ab aoristo dignosci vix votest. Tam crebri autem librariorum errores fluxerunt ex scholastica disciplina, cujus rectores quodam tempore aoristum secundum in schematismo verbi liquidi adnectere solebant, ἔσταλον, ἔδαρον, ἔσφαλον, v. Gramm. in Matthaei Lectt. Mosq. T. I. p. 57. Phavorin. p. 218, 30. Lascar. Gramm. III. D. 8. non quo hoc tempore utendum esse putarent sed tenoris servandi causa vel etiam ad reddendum etymon, velut ap. Etym. M. 668, 46. nomen Φανόδημος a participio φανών compositum esse docet, cujus indicativus in schola prae struitur passivo ἐφάνην v. Eustath. p. 729. V. 314. Κἀνήρετ’ ἐν τῷ πράγματος κυρεῖ Affert h. v. Suidas s. Κυρεῖpost Κύρτωμα, scholio: τὸ κυρῶ περισπωμένως ἡ συνήθεια καὶ Ἀττικοί. Ἐν δὲ εὐκτικοῖς βαρύνουσιν αὐτὸ Ἀττικοὶ μετὰ τοῦ ῦ, κύροι ἀντὶ τοῦ κυροίη. Νῦν δὲ ἀντὶ τοῦ ὁριστι. κοῦ κεῖται. ls igitur κύροι legit; codd. . κυροί ποτέ. Parisinus Bekkeri κυριοῖ. La. pr. κύραῦ, (sic) unde Dindorfius πυροῖ adscivit. La. sec. Lb. κυρεῖ. Elmslejus hic et ad Oed. C. 1159. pronunciat, Aticoss non magis κύρω dixase ὤθω, δόκω, cui Hermannus, Matthiae, Buttmannus uno ore refragati sunt. Praeteer Sophoclis locus, quos Elmsiclus decreto corrigit, et praeter scenicum poetam, quem intactum reliluit, barytonum κύρουσα legitur apud scenicorum: ipitatorem Lycophronem 255. V. 316. Ἔλεξα — ἐξηπιστάμην, afert Eustathius p. 135, 15. V. 319. 320. Πρὸς βαρυψύχου — ἐξηγεῖτ’ ἔχειν. los w. afferunt Moschopulus Sched. p. 25. et Grammainus ineditus apud Hermannum. Βαρυθυμεῖσθαι dicuntur, qui trsti et demisso animo sunt v. Plut. Symp. IX. 5. 739. . ἐν ὀδυρμοῖς καὶ βαρυθυμίαις καὶ μερίμναις de Tranp. 477. E. ὑπὸ λύπης καὶ βαρυθυμίας V. Alex. c. IXX. Idem h. l. signitiicat βαρύψυχος, doloris impatiens, nen quisquam in animum inducat κὸ̔̀ βαρυψύχου praeferre, pchuiiastae suppeditant. Ἐξηγεῖτο vel pro simplici ἠγεῖτο positum est ve dictitare significat et declarare -ot Aeech. 214. τοιαῦτ' ἐμοῦ λόγοισιν ἐξηγουμένου. Ἔχειν pro εἶναι valere, Triclnio credimus vel sine auctore; nam ἔχει πρὸς δίκης τι Oed. C. 546. aliquantum differt. W. 322. Ταῦρος ωις, βρυχώμενος. In Paris. D. supra srptum μυκώμενος, quod Triclinius propagavit ut convenieirius tauro. Ceteri et Eustathius p. 1145, 3. βρυχώΔεινὰ βρυχηθείς Oed. T. 1265. pro quo usitatius medium, ἀναβρυχησάμενος Plat. Phaedon. p. 177. D. γερῇ βρυχήσατ’ ἀνίῃ Apollon. IV. 19. κινυρῇ βρυχήσατο φωνῇͅ Nonn. X. 83. quod de lamentantibus satis crebrum esl, μυκᾶσθαι non item. Gramatici βρύχημα leonibus,, vero bubus tribuunt, sed in contrariam partem Hesiolus Theog. 832. ταῦρος ἐριβρύχης, Theocritus Id. XXV. 137. ταῦροι ἐβρυχῶντο, et junctim Oppianus Cyn. IV. 165. βρύχημα, Nonnus XXIX. 311. βρυχηδὸν ἐμυEv. Pr. V. 324. Ἐν μέσοις βοτοῖς σιδηροκμῆσι. Scholiastes, ι) ὡς ἀνδροκμῆσι adsecripsit, aptiore xemplo uti poterat δυσοραμὴς λαός bhoept. 360. ldem epitheton rebus tribuitur μόχθος Suppl. 692. λοιγός Eum. 242. ἀγωνία Bur.Suppl. 325. ἀνδροθνὴς φθορά, Agam. 825. pro uuo nis erat ἀνδρῶν φθορά, nec opus addi θανόντων vel θαρέντων *). Hias commemoratis in Ed. Pr. impruden controversay movi, cui distrahendae ne nunc quidem parem senio, de accatu. seripsi enim, αἶμα τραγοκτόνον bach. 139. αἷμα μητροκτόνον Orest. 833. potius prooeoyyronos nolanda ese, qui sigpnfiſicent αἶμα τράχου ἀκο· κτεινομένου etc. idque comprodavit ychaetleus ad qres 275. Contra dicit Elmslejus ad Bach. l. c. caec antio sense oi— menda et proterea penultimam erigendam esse,, nam ααὖμα valere pro φόνος. I vero de ilis locis precario sumi, in· telligpet qui insgexerit; sed profeeto, ubi αἶμα pro cacdes dtcitur, ibi ut epiteton paroxytonos scribatur, anilogia vidnir rrigere: κηλις μητροκτόνο8 Ipee.2.1200. μύσος τεκνοπέονον Herc. 121. μίασμα μητσοκ́ονον Eum. 223. ἄγος *· τροκτόνον Dionys. Anit. VIII. 51, 1626. ξῆλος ἀλληλοκτοφος Ilf. 24, 286. συμφορὰ παιδοκτόνος Herodo. IIl. 21. el ἐδαλγυκτνος Vanp. 111. 21. ἶμα παιαιδόφόνον Eur. Aer. 161.. quae omnia sunt synormma ceilas peride ot ο̈λάτ κενοκτόνος Pluiarch. V. Mar. c. VII. quod qum pchacle. xus proreodyionum faceret ad sigslicandum θέντος, a raioone deseivit; nam proroo idem est quod μίας, ὲ μα ξενονδτόνον. Deinde non solum in etian proriip nominjdas aduntur paroxyioa: φόνος ̓n λοκτόνος Tluonys. Anfi. I. 65, 165. θάνατος αὐτοκτόνος Aesch. Sept. 666. θάνατος μιαιφόνος Heliod. V. 2, 175 ex quo inieligitir αὐτοκτόνους σφαγάς Lycophr. 446. (uio ad αὑ̓τόκτονος reierri. Ouodsi hisce exemplis fdere oporte. pro δίκαι ὀφθαλμώρυχοι Eum. 181. paro’ytonum sulst iuandum erit, quia ὀφθαλμωρυχία signiſcatur ut in prioridus̀) παιδορονία, αὐτοδτονία, μητροκτονία etc. ubi vero iae xatio non obinet, proparoxytonesin praeferam, αἶμα μητμί· κτονον, si signiſtatur proprrie sanguis matris ocisae, et παλαγμοῖ αἷματος χοιροκτόνου Aesch. Fragm. CCC]Xl. ῥέν παρθενοσφάγοις Agam. 213. ‘ad nominatidvs proyaroxtonos revocabbo. Nec me moratur βροτοφθόρα σκῦλα Fr. Il. aliave inconstantiae exempla, quae jan melres turbavit Grammaticos. Eustathius p. 1117, 53. dubiprotftetur, utrum βούδορα ἤματα Hesiod. Opp. 502. ut vulgo solet, scribendum sit κατὰ παθητικὴν σήμαοίαν ἐν οἷς βόες ἀποδέρονται, an accentu in penulimam teanato τὰ τοὺς βοῦς ἐκδέροντα, quorum posterius praeessse argumento sunt alia dierum et tevporum epi, itea paroxylona ῥιζοτόμος ὥρη Nicanl. Ther. 494. νυμχυτόος ὅρῃ Non. V. 121· ἡμέραι ἀνκφογάας aou: Opp. 781, 786. et solennium : τροπαιοφόρος πομπὴ καὶ θυσοία Dionys. Antt. II. 34, 308. III. c. 31. μυοκτονον 159. =2) Xx his tria sunt quae collig didentur; primun ὠμοφάγον χάριν Eur. Bacch. 123) in cod. reciius scribi quam vulgo ὠμόφαγον, deinde casus τυροφόνων κρέα δόρπων Anth. Pal. XI. n. 60. ταυροφόνῳ τριετηρίδι Pind. Nem. VI. 69. ἡμέρᾳ ταυροσφάTrach. 609. βουφόνοις θοίναις Aesch. Prom. 350) θσίαις ἀννθρωποκτόνοις Iph. T. 38. καθαρμοῖς χοιροκτόνοις Eum. 278. δαφνηφόροις τιμαῖς Suppl. 687. ἀγλαΐαις ἀστυνόμοις Pind. Nem. IX. 74. quod Dissnius in Com. al v. 311. ad ἀστύνομος refert, aa nominaivis paroxytonis repetenda esse; tertio vocabulis, quorum significatio duplex accentu distingui non potest, ut βούθυτος ἡμέρα, τιμὴ, προςτροπή ap. Aeschylum et Euripidem, ταυρόθυτοι λοιβαί Orph. Arg. 617. πολύθυτος τιμή fet πομπη Pind. et Eur. ἀστυόχοις μόχθοις P. Silent. Soph. II. 555. eandem activam’ significationem adscribi oportere, quam βουλύσιος ὥρη Arat. 824. μὴν προβατοδο͂ρας et αἰγοδόρας Schol. Hesiod. Op. 502. κρεουργὸν ἦμαρ Aesch. Agam, 1574. ὄρθρος δημιοεργός H. H. in Merc. 98. prae se ferunt ipsa forma insignitam. Neque solum agentium epitheta ad tempus, quo quid agitur, sed etiam ad locum transferuntur accentu eodem; χοροιτύπος κύκλος Oppian. Hal. III. 250. quod conferendum cum κορυθαιόλον ᾄντρον Nann. XIII. 244. ) σακέςπαλον ἄντρον VIII. 178. *) στοὰ μυρόπωλις Paus. VIII. 30, 3. et vulgo ἡ ἰχθνόπωλις Plut. Vitt. X. Oratt, o. IX. 272.. T. XII. etc. ambulatio causidica, specus fatidica, ex quo apparet εὐπατέρειαν αὔλήν Hippol. 68. dici eam, in qua versantur οἱ εὐπάτορες, ut αὐλὴ ἀγρότειρα Electr. 168. ἔσ̓α ib. 206. χέρνητες δόμοι ib. 237. δραπέτις στέγη Soph. Dolop. Fr. I. Eaque ratione ἀγρονόμοις αὐλαῖς tig. 786. βούθυτος ἑστία Oed. C. 1495. βουθύτοις ἐσχάραις Ariat. Avv, 1232. ἱερόθυτον δάπεδον 1257. terpretabimur ut pμηλοθύτης βῶμος Iph. T. 1116. Et universum, quaecunque ab agentibus ad res proxime adjunctas transferuntur, acccentum nominum, quibus proprie veniunt, retinere solent, τέχνη ξενοκτόνος Eur. Iph, T. μονομάχος φρήν Phoenn. 1310. ) τερατολόγος φύσις [X. 147. (ex Plat. Phaedr. 299. D.) id est monsirosa et similis iis, quae οἱ τερατολο͂γοι effngunt, sicu quac οἱ βωμολόχοι dicunt faciuntve, βωμολόχα vocantur Plut. V. Crass. XXII. 458. V. Alcib. c. XXXV. quae Galenus βωμολοχικομψεύματα appellat de Sanit, tuend. III. 13, 228. T. 14 009 η VI. Ac proinde Cybelistarum χαλκοτύπος μανίη Anall. T. III. 184. quam Jacobsius χαλκότυπον dicendum putabat, achabet eundem quem οἱ χαλκοτύποι, epitheto ab actors translato ut σακέςπαλος ἠχώ Nonn. XXVIII. 320. χοροίτυἄλσος XIII. 95. μέλος κορυθαίολον VI. 120. neque dubitandum videtur, quin ναυφθόρου στολῆς Eur. Hel. 1398. δημηγόρους τιμάς Hec. 254. σιτονόμου ἐλπίδος Phiont. 1091. 8) si ad casum rectum transferantur, eodem tenore quo hominum ipsorum epitheta scribi debeant, et χοροιτύπος λύρη Hom. H. in Merc. v. 311. pro quo nunc χοροίτυπος locum suum retinere possit, Sed quo longius et liberius epitheta transferuntur, hoc diffſcilior fit significationum vix ut discernere audeam rectiusne scribatur ἱπποθόρος γόμος Etym. M. 145. 45. an quod praesare videtur, ἱππόθορος Plutarch. Coniug. Praec. I. 410. Symp. VII. Quaest. V. 1. Clement. Paed. II. 4, 192, et δείπνοις ἰχθυβόλοις OOpian. Hal. III. 18. piscatorumne coenas signian pisces in coena appositos. Ὄρος ἀκροπόλον et οἰοscribendum ese Grammatici decernunt non significatusis causs, sed quia omnia a nomine et verbo πολῶ do) yosita paroxytona sint Schol. Il. V. 523. ac faeri potest, ut Graeci paroxytonis μαντιπόλος, μουσοπόλος etc. assueti sonum reddiderint similiter terminatis quamvis ab signi ficatione secretis. Quid vero fiet de tot aliis in ) νομος et πορος exeuntibus, si de personis transferuntur ad res, sic ut neque activa significatio clare appareat neque asivn, ut πλάκες ἀγρονόμοι, Soph. Oed. T. 1103. quod Ilermannus tacite in proparoxytonum mutavit2? Quin tota haec quaestio tribus maximis implicata tenetnr difticiutatibus. Prima posita est in crebra compositorum pro simplicibus usurpatione, quae quousque pateat, parum exploratum habemus ; nam quum ἀρείφατος ἀγών et ἀρείφατον λῆμα (Aeschyl.) non plus significet quam ἄρειος, sed νεοδμῆτες γάμοι (Eurip.) quanquam simplex νέοι tantumdem valet, tamen in memoriam revocet prprium verbi δαμῆναι usum, ex quo νύμφη νεόδμητος dioitur, quumque hoc idem obtineat in mutis adjectivis quae duplicem recipere possint accentum, controversum erit, utrum haec communibus compositionis legibus subjicienda sint an non sint. Alteram affert epithetorum trajectio, ut si dicitur σακεςπάλον ἅλμα χορείης Nonn. III. 63. atque alia superius percursa, quibus si nemo adscribere dubitat Phoenn. 1069. δράκοντος αἰμα λιθόβολον, jam illud in deliberationem veniet Eum. 688. πατροκτόνοις προτροπαοῖς ιΚίονος, utrum eodem modo sit transpositum an valsat pro πατροκτονικός, ut Pindarus Isthm, I. 31, στάδια opsponit δρόμοις ὁπλίταις. Tertiam objicit Graecorum in vocabulis alio atque alio transferendis lbertas inenarrabilis, νόστιμος ἠμέρα, ὑπότροπον ἦμαρ Christodor. Ecphr. 262, κρατὴρ ἐλεύθερος, παιὰν ἀλώσιμος etc. quae si quis omnino quaeri opotere passivae an activae significationi piora sint, is omnino gravi nos et permolesto liberat tio, sed idem omne de compositorum accentu judicium tollit. Nam Graeci sane haec omnia non hac scholastica staterased suis ponderibus examinasse videntur; Grammaticus vero de trectare non potest, quin Pind. Nem. VII. 124. γοναῖς τροδόκοις exponat passivn ταῖς ὑπὸ μητρὸς δεδεγμέναιςι ut πάθεα παιδότρωτα Aeschyli, active autem γρυτοδόκην κοιτίδα παμβακίδων Anth. Pal. VI. n. 254. ut τὸν ἁδριακοῦ νέκταρος οἰνοδόκον ibid. n. 257. et ξεινοδόκος μακάρων Nonn. XVIII. 32. Sed haec et talia in partes suas resolvere conanti persaepe moram injiciunt epitheta, quorum non una pars alteram regit ut παιδοκτόνος vel sed alia alio pertinet, quod genus κροτάλων θηλυμανεῖς ὄτοβοι Anth. Pal. IX. n. 321. continet tres notiones inter duo vocabula partitas, γυναικῶν μανικῶν vel μανικοὶ ὅτοβοι ). Sic θηλυκτόνῳ Ἄρει δαμέντες Prom. 8660. sententiam minime obscuram habet, sed quaeritur utrum caedes a mulieribus perpetrata Ἄρης θηλύκτονος dicatur passive ut Άρης λιθόλευστος, άνατος θηρόβορος et cetera quae ad v. 254. attuli, an θηλυκτόνος, id est γυναικῶν κτεινουσῶν ut ἐκ χερὸς πατροκτόνου Iph. T. 1083. quo significatur κείνουσα sive κτανουῦσα χείρ vel πατρὸς κτείνοντος χείρ, et ἀγέλαις βουνόμοις Oed. T. 26. reddi potest ἀγέλαι νεμόμεναι, βοῶν vel νεμομένων. sed λακίδες λινοφθόροι ὑφασμάτων Choeph. 25. accentus ostendit sic explicandum ese φθείρουσαι τὰ λίνα, ceterum ambiguum est utrum genitivus a λακίδες regatur an a nomine unde adjectivum compositum est, τὰ λίνα. Ad haec omnia accedit ignoratio legum, quibus accentus adjectivorum compositorum reguntur, qua de re in Dissert. de Anabibasmo sum dicturus. Quae autem de conjunctione diversorum generum βοτοῖς σιδηροκμῆσι in Ed, Pr. scripsi, ea diuturna commentatione ad tantam amplitudinem excrevere ut proprium sibi locum deposcant. V. 325. Ἥσυχος θακεῖ ὥς τι δρασείων κακὸν Sic Timomachus Ajacem pinxit καθήμενον ἀπειρηκότα καὶ βουλὴν ποιούμενον ἑαυτὸν κτεῖναι Phiostr. V. Ap. II. 22. p. 76. Ev. Pe. Scholiastes : τὸ δρασείω, τυψείω, πολεμησείω καὶ τὰ τοιαῦτα, ἀπὸ τῶν ἐνεστώτων καὶ μελλόντων (ade τούτων καὶ) τινῶν ἄλλων ῥημάτων παράγονται, ἐκ τοῦ χρῶ τὸ χρείω, ἐκ τοῦ κίχω (scr. κιχῶ̀ τὸ κιχείω. καλοῦνται δὲ ἐφεκτικὰ ") καὶ σημασίαν ἔχουσιν άὶ μέλλοντος. Sic etiam Schol. Ven Ξ. 37. et Etym. M. p. 220, 42. οψείω, βρωσείω et similia componunt um κακκείω, ῥιγείω, θαλπείω, ὑδείω, οἰνοβαρείω, ὀκνείω, quae qum sigma non habeant, desiderativorum numero excludenda sunt; κακκείοντες dicjtur quidem pr κατακεισόμενοι, sed per antichronlsmum, neque satis conſido Zoonarae intersretetioni Ἀθρείοντες, ἀθρεῖν ἐπιθυμοῦντες quae fortasse sps— ctat ad ejusmodi locum, ubi ἀθρείοντες ἔβαν dictum est pro ἀθρήσοντες, ut τῇ͂δ' ὑπὸ τὰν ἄρκευθον ἴτ’ ἀμπαύοντες ὁδίται Epigr. CVI. Parall. p. 682. ἦλθεν εἰς Δελφοὺς πυνθανόμενος Apollod. III. 4, 1. παρῆν παραχειμάζων Polzb. III. 15, 417. cf. Boeckh. Not. crit. ad Pind. P. I. 52. Unum regulae reluctatur, quod bis apud Hippocratem legitur de Artic. p. 135. et p. 136. T. III. οὐ μὴν δισχυριείω γε pro ἰσχυριοῦμαι vel ἰσχυριστικῶς ἔχω, ut Galenus interpreitalls in Comm. I. p. 309. T. XVII. P. I. quod nisi esset, gracum esse negarem et pernegarem.

Optativ fut. statt φανοῖμι, wie ἐροίη bei Xenophon.

Optatif futur attique. Cf. Antig. 440 : Κινῶν ἄνδρ' ἀνὴρ ἐπιρρόοις κακοῖσιν, εἰ τις τοῦδ’ ἀκηδήσοι πόνου. Philoct. 353 : Λόγος καλὸς προσῆν, ει τἀπὶ Τροίᾳ πέργαμ' αἱρήτοιμ ἰών. (pchńi- dewin.)-

Nous trouvons dans Philoctète, v. 684 sq. un exemple de la construction inverse : οὐιτινα.... μοίρᾳ (τοῦδ’ ἐχαιονι συντυχόντα θνατωῶν. Dans l’un et l’autre cas συντυγχάνειν ne sigife pas autre chose que rencontrer.

‘Being overcome with fear.’ As the deprecating φίλοι shows, Tecmessa is excusing herself to the chorus for having told Ajax, under the influence of his threats, that which only plunged him into fresh sorrow. For the participle thus used without an express object, cp. Ant. 1005, εὐθὺς δὲ δείσας ἐμπύρων ἐγευόμην. Hermann punctuates as in the text. Othes join δεείσασα τοὐξειργασμένον, which is less simple.

will Tekmessa etwaigen Vorwürfen des Chors, an dem sie einen Freund und Helfer in der Noth haben möchte, wegen ihrer unverhohlenen Erzählung an Aias vorbeugen. Vgl. O. R. 8000.

For this limitation, cp. supr. 295, καὶ τὰς ἐκεῖ μὲν οὐκ ἔχω λέξαι πάθας.

Construisex : Ἐξηγεῖτο γὰ ἀεί ποτε ἔχειν τοιούσδε γόους (εἶναι) πρὸς ἀνδρὸς κακοῦ τι καὶ βαρυψύχου. —

it is possible that βραχυψύχου ought to be read.

καταπεπτωκὼς τὴν ψυχήν. Verb.

CI. v. 584 : Οὐ πρὸς ιατροῦ σοφοῦ θρηνεῖν ἐπωνδὰς πρὸς τομῶντι τραύματι, et 4074.—Ἀί

Voy. la note sur le vers 203.

ἀεί ποτε (Ant. 452) πρὸς κακοῦ ἀνδρὸς (nämlich εἶναι, wie 1071 καίτοι κακοῦ πρὸς ἀνδρός) τοιούς δε γόους ἔχειν, d. h. γοᾶσθαι, wie βοήν, κραυγὴν ἔχειν.

Ct. Antig. 466. —

ἀλλά opposes what follows to the general sense of what precedes.

‘Utter— ing no sound of shrill lamentation.’

wie ἀνήνεμος χειμώνων, ἄχαλκος ἀσπίδων u. ä. zu o. R. 190, um der nüchternen Negation mehr Anschauliches zu geben.

sans ſair entendre de gémisscments. Voy. sur cstte construction des adjectiſs commencant par α privatif la note sur le vers 36 dElectre. De plus, il faut remarquer la signiietion active donnée ici à l'adjectif verbal coentbiné avec a comme dans ἄψαυστος ἔγχουυς (OEd. Roi, 080.)..) 322. Ἑπεστέναζε. Ὀξέων κωκυμάτον auqul ce mot est oppopé, et ταῦρος ὡ; βρυχώμενος, qui en erclaircit le sens par une comparaison, montrent qu'il s'agit iei non de luibles soupirs, mais de gémissements sourds et etouſfles. 323. Ἐν τοιιᾷδε.... κακῇ τύχη quivaut à ἐν τοιᾷδε ἁτυχίᾳ. 326. Καὶ δῆλός ἐστιν ὥς τι δρασαίων κακόν. Cf. 1225 : Δῆλος δὲ μοὐστὶ σκκαον ἐκλύσων στόμα. Avec ὡς, Schneidewin cite : Αῆλος ἢν Κῦρο: ὡς σπεύδων (λεnophon, Anabase, I, v, 9);) et : Δῆλοι ἔσισθε ὡς ὀμγιζόμενοι τοῖς πεπραγμένοις (Lysias, XII, 90 ); enfin l'exeyple suivant d'?”dipe à Colone, out à foit analogue an passage qui nous occupe : Ὡ; ταλῶν (fatar) ἐφαίνετο (v. 630). 327. Τοιαῦτα γάρ. Cf. 433. 28. Ἐστάλην. Ετελλειν signifie équiper pour un voyage, mettree en etat de partir, et particuliêrement, mettre à ſlot (un vaisseu). Ἐστάλην, au passif, dans le sens de je suis venue, peut ètre regardé ceomme un des nonbreux emprunts ſaits an vocabulaire nautique par les écrivains d'A'thènes. Cf.́. Eetre, 404. 3. Μᾶλλον. On peut supplée δινὰ ἄσται ou δεινὰ λέξω. Ἠ, en latin, an. * οὐκ ne comptent dans le vers que pour une syllabe. Cf. OEd. Roi, 359. Voy. Matthic, page 442.

in comp. implies ‘not loud, but deep.’

plerique et meliores libri cum Eustathio p. 1145, 3. (1197,5.) Triclinius μυκώμενος. Notandum hic verbum βρυχᾶσθαι, non ut alibi, de mugitu vel rugitu, sed de fremiu intelligendum. Scholiastes: ὁ οὐν Αἴας πρὸ τούτου, εἰ συνέβη τι αὐτῷ δεινόν, ὡς ταῦρος ἀνεβρυχᾶτο ἀνεξάκουστον· οὐδέποτε δὲ εἰς προφανῆ γόον ἐξέπιπτεν-. Recte Eustathius p. 1140. 26. (190, 3.) ἡρωϊκώτερον γὰρ τοῦ δακρύειν τὸ στενάχειν καὶ βαρυστενάχειν, ὡς καὶ ὁ φιλόμηρος ἐν Αἴαντι δηλοῖ Σοφοκλῆς.

first he uttered shrill lamentings, unlike the deep mutterings which before expressed his discontent. 2 But now’ he is silent.

‘Prostrate.’ Cp. supr. 207, infr. 427.

quivaut à ἐν τοιᾷδε ἁτυχίᾳ.

wie bei Homer die bekümmerte Penelope κεῖτ’ ἄρ’ ἄσιτος ἄπαστος ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος (δ 788).

‘Vithout sound or motion.’ The quietness of Ajax’ present mood is ominous. This description prepares the spectator for what he is to see infr. 346.

hingeſunken auf einen θρόνος (vgl. zu 346) ſitzt er da. So erſcheint nachher Aias den Zu— ſchauern.

Cf. 1225 : Δῆλος δὲ μοὐστὶ σκκαον ἐκλύσων στόμα. Avec ὡς, Schneidewin cite : Αῆλος ἢν Κῦρο: ὡς σπεύδων (λεnophon, Anabase, I, v, 9);) et : Δῆλοι ἔσισθε ὡς ὀμγιζόμενοι τοῖς πεπραγμένοις (Lysias, XII, 90 ); enfin l'exeyple suivant d'?”dipe à Colone, out à foit analogue an passage qui nous occupe : Ὡ; ταλῶν (fatar) ἐφαίνετο (v. 630).

Mosq. B. εἴνεκς, Dresd. A. ἕνεκ’. Shol. ἐστάλην κυρίως ἐπὶ θαλάσσης, καταχρηστικῶς ἀντὶ τοῦ ἐπορεύθην· de hoc diserunt Bir— ricbius ad Tryph. v. 614. Dorviliius ad Char. p. 457. Gesner. in Indice Scr. R. R. s. v. Ambulat. Iter maris el viae conficcre Apulcj. Met. II. 120. cf. Adn. ad Phryn. ». 615. Pv.

When. Ajax is discovered by the ἐκκύκλημα, infr. 346, this is equivalent to the scene being changed to within the hut.

‘Men in such mo,’ i. e. gloomily bent on self-destruction.

This word, to be joined with φίλων, is restored from the quotation of Stobaeus. The reading of the MSS. is hardly possible. λόγοις may have been lest from its similarity to λέγει in the termination of the next line, and φίλοι may have been added to supply the gap.

| omnes et Schol. νικῶνται φίλοι, quod Bothius tuetur, φίλων νικῶνται ineryetans faciles amicias sunt amici elnmoda, id est duri nec faeile suorum alloquio feccteadi, ille duam Sch. ὑπὸ τῶν αὐτῷ φίλων ἡδονῶν, sed Nec suaserim ut comma ponatnr ante φίλοι. Stobaeus Serm. cxI1. 8. praebet λόγοις, quoo a Stephano recepum servarunt Brunckius, Hermannus, ceteri.

is dative of the person interested. See Essay on L. 8 13. P. 19(f, and cp. supr. 216, ἡμὸν ὁ κλεινὸς | ΑΑἴας ἀπελωβήθη : infr. 733, ἀλλ’ ἡμὶν Αἴας ποῦ στιν, ὡς φράσω τάδε ;

Supr. 25, infr. 532.

Ex Schliatae inierpritatione ἐκμεμηνέναι, παρὰ τὸν φοῖτον, ἢ ἀπὸ τῶν φοιβωμένων καὶ ἐνθουσιώντων, narius Animm. ad Ammon. II. 17, 149. cepitditotsraphiae dicium διαπεφοιβάσθαι et διαπεφοιτάσθαι, quorum positrius probat Muoggavius; nobis neutrum verbum inotuit, ne2 que magis διαπεφόαιβᾶσθαι, quod lun I. et Hrabach. ex hibent srtaeiuoque integges in Sehol. Barocd. repecit a verbo φοιβάομαι, ὅθεν καὶ φοῖβος ὁ μάντις. um Elmnlecus ἡμῖν cum sequentibus jungendum esse statuisset, vulgatam interpunctionem Hermannus defendit. In seqq. Brunckius ἰώ μοι μοι uno accentu et v. 3. ἦ οὐκ ἠκούσατε pr ἤ. V. 338. Ἦ τὸν εἰςαεὶ λεηλατήσει χρόνον. Huc pertinet quod Thucydides dicit I. 11, 1. Graecos Trojam obsidentes ἐπὶ ληστείαν τραπέσθαι. Duo ips. ἤ, quod Schaef. et Dind. probant, alii et vett. Edd. ἦ, quod Brunck. et Herm. Postrema verba affert Eustathius p. 1313, 17. V. 344. Ἀλλ’ ἀνοίγετε. Hermannus, nescio, inquit, an ex hoc plurali ἀνοίγετε colligi possit, Tecmessam cum una vel duabus pedisequis progressam esse. Fortasse nihil aliud significatur quam illud aperite aliquis, de quo vid. Huschkius ad Tibull. I. 6, 39. Eodem numero Aeschylus utitur Choeph. 873. ἀλλ’ ἀνοίξατε. Apud Suidan Ἀνοίει καὶ ἀνοιγνύει διχῶς, pro posteriore reponendum est, quod in Anecd. p. 406. legitur, ἀνοίγνυσι. Oἴγειν Aesch. Prom 611. Eur. Herc. 329. Ἔωξας, ἀνέωξας Suid. Orationi composita magis conveniunt ἀνοίγουσι Thucyd. IV. 73. Xen. Ilell. VI. 5, 8. ἀνόγειν Aesch. c. Tin. p. 2, 10. Isocr. Trap. 363, 23. Dem. c. Steph. 104, 19. διανοίγων Plat Lys. 210. A. διοίγων Eur. Beler. Fr. XIX. (XVI.) 111. 1 ἄνοιγε Aesch. Suppl. 317. Acharn. 1151. Moeris p. 300· ἀνοιγνύτω ἀττικῶς, ἀνοιγέτω ἑλληνικῶς, sed hoc, non illo Thucydides utitur v. Poppoa ad V. 10. Ἀνοίγνυμι Lys. c.. Eral. p. 121, 10. ἀνοίγνυσι Dem. c. Tim. 765, 1. ἀνοιγνύτω Liban. Decl. T. IV. 179. διοίγνυτε Arist. Ecc. 880. διοιγνύς Aristot. H. Ann. IX. 8. (7.) 2.. ὑποιγνύς Arít. Eccl. 15. ἀνοιγνῦσαι Aristid. Or. III. 23. διανοιγνῦσα Athen. IX. 394. D. ἀνεῴγνυον Appian. Hann. L. VII. c. 32. ἀνεῴγννυσαν Plut. V. Dem. c. XXXIV. Teriia forma test οἰγνύω Lexicographis praetermissa; ἀνοιγνύουσι Galen. de Usu Part. VII. 14, 569. T. III. Philemo p. 292. Ἀνοιγνύουσιν, οὐκ ἀνοίγνυσι. Passivum διοίγεται Oed. T. 1295. ἀνοίγνυται Eur. Ion. 923. ἀνοιγνύμενος Arist. Eqq. 1332. διοίγννυσθαι Theophr. H. Pl. Iv. 8. quam utramque formam copulaovit Galenus de Us. Part. VI. 13, 459. ἀνοιγνυμένου καὶ διοιγομένου τοῦ στόματος· ἀνεῴγνυτο in Plat. Phaedon. p. 599. D. e codd. resitutum pro ἀνεῴγετο. Anecd. p. 60. παρεῳγμένης τῆς θύρας, οὐ παρανεῳγμένης. Plusquamperfectum ἐπῳπῴχατο nonnulli in Hom. Il. XII. 340. invenire sibi visi sunt, quod rectius omisso iota ad ἐπέχω refertur ut ὄκωχα. De ceteris temporibus dixi ad Piryn. p. 157. V. 346. Ἰδοὺ, διοίγω. Schol. Rom. ἐνταῦθα ἐκκῦ́κλημα γίνεται (hinc parepigraphen in Ed.•Pr. huic versui praeposui)) ἵνα φανῇ ἐν μέσοις ποιμνίοιις· εἰς ἔκπληξιν γὰρ ταῦτα φέρει τὸν θεάτην· δείκνυται δὲ ξιφήρης, ͅἡματωμένος, μεταξὺ τῶν ποιμνίων καθήμενος. Eodem modo 0itfr. Muellerus ad Eum. p. 103. Atas wird durch ein Enkyklema hervorgeschoben, blutbespritzt, ein blosses Schwerd in der Hand. Ajax non protruditur sed, ut personae tragicae solent, progreditur diductis valvis, quo adstantibus amicis adspectus caedis praebetur; spectatorum oculis hanc lanicnam subjici neque opus erat neque in expedito positum, nisi credere libet ’choragum (Arist. Pac. 1021..) ad hoc aliquot vitulos arietesque recens mactatos e macello in scenam tulase. Glacii stricti neo signuſlicatio ulla nec usus sano cum amicis collocuturo. V. 348—50. ἰὼ φίλοι ναυβάται — μόνοι τ’ ἐμμένοντες Codd. aliquot hic et v. 356. ἰώ μοι φίλοι. Copulam post μόνοι omittit Suidas, qui hunc locum s. Ὀρθῷ negligentius excerpsit, et abesse malit Schaeferus. Hermannus olim in ἔτ’ mutaverat, quod recepit Dindorlius. V. 351,353. Οἶον ἄρτι κῦμα φοινίας ὑπὸ κυκλεῖται. Affert haec Suidas s. Ἀμφίδρομον. Cod. Γ. ἄρα κῦμα (γρ. ἀρτίως) et. ἀπὸ ζάλης. V. 355. Ὡς ἀφροντίστως ἔχει. Scholiastes recte μανικῶς, ut ἀφρόντιστος ἔρως Theocr. X. 20. demens, inconsultus potius dicitur, quam, ut Scholiastae visum, ὁ ἄγαν φροντίζων. Sic Etym. M. p. 151, 47. Aeschylum refert ἀσαλὴς μανία dixise τὴν μηδενὸς φροντίζουσαν, Sophronem autem ἀσαλέαν τὴν ἀμεριμνίαν καὶ ἀλογιστίαν, utrumque a nomine σάλη i. e. φροντίς. Suidas Ἔκνοον, παρανενοημένον, ἔξω τοῦ νοὸς, σαλόν, quae vox Kuestero et Tittmanno ad Zon. T. I. 1642. immerito suspecta fuit. vuilas Σίληνος ὁ σαλὸς καὶ φλύαρος. Idem Ἐπίσαλος ἀβέβαιος. Glossae Philoxeni Insalus ἀβέλτερος, nisi id pro insulsus est. Hinc substantiva manant σαλότης et σαλία, noyitiae Graecitati familiaria v. Du Cang. Lex. Graecob. T. Il. 1328. Ev. PP. Adde quae Hemsterhusius scripsit ad Thom. M. p. 568. et Corais in Atact. T. I. p. 90. Inter σαλ́ός illad et σάλος, id est σαλευμός, non plus interesse videtur qam inter βράγχος ικραγχός, τάγγος et ταγγός aliaque id genus. V. 357,359. ἰὼ γένος ναίας ἀρωγὸν τέχνας, ἅλιον ὃς ἐπέβας ἑλίσσων πλάταν. Ἅλιον Bothius et Hermannus restituerunt pro ἁλίαν. Verba ipsa hic ita interpretatur: 0 qui mihi nauticae eexpeditionis adiutor navem conscendisti remisque promovisti; quod nescio utrum sic intellilgi voluerit at Brunckius, qui conscensa nave (πλάτη) marinum agitastis remum (πλάτη)) an nomen πλάτη cum utroque verb9 cnjuaxerit significatu eodem ὃς ἐπέβης τὴν ναῦν ἑλίσσων αὐτὴν. Equidem fatebor, me neque ut his acquiescerem a me impetrare potuisse, neque aliud, quod plene perfecteque satis faciat, expeditum habere. Simplicisimum tamen videtur illud: o! qui nave vectus in Troadem venisti. Ἑλίσσειν πλάτην sive κώπην quis praeter hunn dixerit non commemini, sed homericcum ἑλίκωπες nonnulli sic compositum esse putarunt ad significandum οἱ τὰς ώπας ἑλίσσοντες. — ένος ναίας τέχνης ἀρωγόν videtor iden esse quod κώπης ανακτες, rerum nauticarum administri. Scholiastarum vero unus nomen ἀρωγόν a γένος ναΐας τέχνηης secludens, hoc intrpretatur genus rauticum. Eodem delatus est Bernhardy yyat. p. 163. sen exempla ista εὐφρόνη ἄστρων, πτέρυξ χόνόνος vehementer disrepant. V. 360. Σέ τοι μόνοον δέδορκα ποιμένων ἐπαρκέσον'. Jocum perdifficilem, in quo codd. nihil mutant nisi quod in cod. H. mendose ἐπαρκέσαντ scriptum est, alii emendando ili iaterpretando enodare conati sunt. Vauvliergius πημοyῶν propsuit, Reiskius πημονήν, Matthaee olim Observat.t Crit. p. 9. πρευμενηῆ. Bernharuy Sgnt. p. 181. sopthoalem guiat verbi ἐπαρκέσαι constructionem orlinasse ad exempla Homerica ἁμυνόμενοι Καλυδῶνος, νηῶν ἠμύνοντο, et cetera quae affert Matthiae Gramm. §. 354. p. 666. ) Haec vero ad probandum nihil valent, quia significationem arcendi et propulsandi habent, Ajax autem non id a choro expetit ut vim a se defendat sed ut manum suam commodet morituro. Hermannus Scholiastae adstipulatur, genitivum ποιμένων ex μόνον pendere eoque nomine non Ajacem sed amicos ejus significar. Jam, si chorus Ajacem ποιμένα suum appellaret, nemo sane haereret; dicitur enim illud pro κηδεμών, sicut verbum ποιμαίνειν pro fovere; sed cives regis ποιμένας vocari, qnantumvis ei faveant et opitulentur laboranti, parum conveniens videtur. Equidem, quum primum hanc fabulam ederem, multorum verborum participia substantivorum modo cum genitivo construi ostendi, ac saepissime quidem tria, συνάρχων, τεκών, προͅήκων. Ὁ συναάρχων αὐτοῦ Lys. c. Eratosth. p. 434. et 438. Plut. V. Lucull. VI. Marc. c. XXCV. Dio Cass. XXXVI. 24. p. 101. Alterum ὁ τεκὼν sive τεκοῦσα αὐτοῦ esch. Pers. 243. Eur. El. 335. Alc. 165. περὶ σφετέρην τεκοῦσαν Oppian. Cyn. I. 143. Hal. I. 654. ut ἡμετέρῳ μεδέοντι Callim. H. in Jov. 86. σεῖο τεκοῦσαν Nonn. XXIII. 99. Julian. Epigr. p. 509. Anall. T. III. Tertium οἱ προςήκοντες τοῦ Thucyd. I. 128. Plato Apol. c. 22. Demosth. c. Mac. 17. Lysias Epitaph. p. 197, 71. ubi codd. dativum tuunt, qui legitur p. 197, 76. probatque utrumque casum Thomas p. 751. unde patet de Dion. Cass. XLVI. 35, 474. injuria dubitari; τοῖς ἐμοῖς προήκουσι Antipho V. 131, 18. Quarto loco referendum τὸ συμφέρον αὐτοῦ Dem. p. 241, 4. c. Dionys. 1291, 23. Dinarch. c. Dem. 103, 107. et saepius v. Taylor. ad Lys. Epit. p. 25. T. V. τὸ ἐμὸν. συμφέρον Liban. Epp. CCCXVIII. 211. Heliod. VII. 12, 277. τὸ κοινὸν συμφέρον Plut. V. Arat. c. X. τὰ ἴδιο συμφέροντα Dem. c. Mid. 583, 1. et Dionys. Ant. XI. c 15. Posirem τῷ συνειδότι τοῦ κρείττονος Aristid. Panath. p. 117. T. I. ὑπὸ συνειδότος τῶν ἀθεμίστων ἔργων Appian. Pun. VII. c. 118. ἐκ πόνου καὶ συνειδότος ἀλληλοφαγίας Hisp. VI. c. 97. idemque priorum constructionem imitatus est Illyr. c. VII. οἱ τοῦ ΠΠύῤῥου διαδεξάμενοι. Horum exemplorum pleraque a loco, quo de agitur, differunt adjectu articuli, sed ex aliis apparet eum omitti posse ante participia, quae substantivorum instar usurpantur ut τεκών etc. a quibus segreganda sunt vocabula technica ὁ ὁρίζων ῆς γη: Diod. XVII. c. 7. ὁ ὑπεζωκώς membrana costas sucingens Aretae. Cur. Acut. I. 101. οἱ ἀμείβοντες, ἡ ὑποτείνουσα et quae formam nativam ita mutarunt ut potius ὀνόματα μετοχικά appellanda sint quam participia, ut ὁ τενων, ὁ ὄρμενος, τὸ ἄρμενον, οἱ ὀδόντες, qui ut Pollux ait Vl. 38. ita vocantur οἷον ἔδοντές τινες, eamque ipsam nominis formam Aeolibus tribuit. Gregorius S. 22. postremo latiinum parens, quod cum saliens, profluens, confluens significatione convenit, specie autem distat. Licet vero nulli horum participium ἀρκέσων aequiparari possit, tamen gliscit suspicio poetam (nisi scripsit ἔτ’ ἄρκος ὄντ) qülicunque similitudinis specie inductum illud substantivorum modo consiruxisse. Ex participiis passivis huc referri meretur τὰ τῶν Μοιρῶν ἐπινενησμένα Lucian. Philop. §. 14. p. 251. T. IX. τὴν Σαρπηδόνος εἱμαρμένην Isocr. Enc. Hel. p. 242, 32. τὸ δεύτερον τῆς πάθος φωνῆς σημαινόμενον Galen. de Fip. et Plat. VI. 1, 180. T. V. Chart. τὸ κοινὸν τοῦ γυμνασίου σημαινόμενον de sanit. tuend.II. 2, 68. T.VII. et saepius v. de Facult. Alim. I. 22, 326. de Marasm. c. II. 179. ὅσα σημαινόμενον ἐγκλίσεως δέχεται Apollon. Synt. III. 6, 204. ἐπὶ πλειόνων σημαινομένων λέγομεν Poll. V. 164. Notiora illa ἡ γεινναμένη, ἡ ἐρωμένη, ἡ κεκτημένη, ἡ ἐνεγκοῦσα, οἱ γράφοντες (v. Boisson. ad Marin. p. 72.) οἱ φεύγοντες, οἱ λέγοντες, et latina venantes, medentes, disperse a Grammaticis nostris proposita. V. 361. Ἀλλά με συνδάιξον. Schol. om. in lemmate συνδάϊιξον, sed in interpretatione versus sequentis ἀλλὰ σύν με δάϊξον, erroe aperto sed memorabili propter neglectam assimiluhionem, de qua dicetur ad v. 837. Imperaivum συνδά̈ξον hinc enotavit Suidas s. h. v. V. 362. Μὴ κακὸν κακῷ διδοὺς ἄκος πλέον τὸ πῆμα τῆς ἄτης τίθει. Musgravius modis inversis scribi vult μὴ δίδου τιθείς. Tralaticium ordinem, quo nemo amplius offenditur, servant Stobaeus Serm. CVIII. 55. et Suidas s. Πῆμα, hos vv. afferentes. De construtione errat Scholiastes, μὴ τὸ πῆμα ποίει πλέον τῆς ἄτης, id est, noli comrcitere ut insaniae (ἄτηης) pudore ad gravius malum, mortem, adigaris. Rectius alter πῆμα ἄτης κατὰ περίφρασιν τὴν ἄτην, et Eustathius p. 1461, 68. Ὁμήρου εἰπόντος πῆμα ἄτης ὁ ζηλωτὴς αὐτοῦ Σοφοκλής πῆμα ἄτης φησὶν, ὅ ἐστιν ἄτη περιφρασστικῶς, ut πῆμα κακοῦ Odyss. III. 152. πῆμα νόσου Philoct. 778. qua una voce Plato in hoc proverbio utitur Protag. p. 340. D. εἰμί τις γελοῖος ἰατρός· ἰώμενος μεῖζον τὸ νόσημα ποιῶ. V. 365. Ἐν δαΐοις ἄτρεστον μάχαις. Codd. nonnuli, Ald. et Edd. Triclin. δαϋαις. Masculinum retinet Suidas, quiP s. Ἀφοβόσπλαγχνος hunc et seq. versum profert. ἐν ἐκφοραῖς Aesch. Choeph. 426. δαΐας τόλμας 837. ged δαΐῳ τε λόγχα] Troad. 13301. ubi nonulli δα̈ΐεͅ exhibent; δάϊουι χεῖρες Herc. 915. V. 366. Ἐν ἀφόβοις θηρσί Schol. τοῖς μὴ φόβον ἐμποιοῦσι, quod Hermannus probat. Alii pecnudes nihilque sibi ab hominibus imentes, ut sunt animalia domestica, quibus sanus quisque parcit, non solum quia nihil pcrl culi nobis creant sed etiam quia fidei nostrae confidunt.P-e cudes θῆρας dici, quuod Heathius negat, Bentlejus Athenaei exemplo demonstrat XI. 471. C. ubi Schweighaeuserus Sophoclis loco utitur. Ev. Pr. Athenaeus de victimis h. e. animantibus gregalibus loquitur, neque Sophocles feras abs0— lute θῆρας vocat sed θ. ἀφόβους, fere ut cicures bestiac. Strabo L. XVII. p. 775. καμηλοπάρδαλις, inqut, οὐδὲ θηρίον ἐστὶν ἀλλὰ βόσκημα μάλλον, οὐδεμίαν γὰρ ἀγριότητα ἐμφαίνει. Et Hippocrates distinguit de Nat. Puer. y. 421. T. I. ταῖς κτήνεσι καὶ τοῖς θηρίοισι. Plato Menex. 237. D. θηρία καὶ βοτὰ. Idem tamen θηρίον ὕειον Pep. VII. 536. Theocritus canem ita vocat XXV. 79. sed quod Eustathius dicit p. 397, 35. et 1653, 17. t hoc nomine πᾶν ἄλογον ζῶον παρὰ τοῖς παλαιοῖς, καὶ τὸν ἶπα θηρίον λέγουσιν οἱ σοφοί, convenit potissimum huic ludicro scribendi generi, quo Sophistae utuntur. V. 369. Οὐκ ἄψοῤῥον ἐκνεμεῖ πόδα — after haec verba Suidas s. Ἄψοῤῥος, ubi in codd. ἐκνεμῇ scribitur. Ἄψοῤῥον dubites adjectivumne sit cum πόδα conjunctum an adverbii loco positum pro ἄψ, quo Tragici non utuntur. Dicitur enim utroque modo: Ὕλλος ἄψοῥῥον ἀντᾷ πατρί Trach. 902. ἄψορῥον ἥξεις Prom. 1037. Soph. El. 53. et Theocr. XIV. 39. μάστακα δ’ οἷα τέκνοισιν ὑπωροφίοισι χελιδὼν ἄψοῤῥον ταχινὰ πέτεται quod vereor ut intelligi possit, nisi pro ὑπωροφίοισι scribatur ἐπεὶ προφέρῃσι, ut in homerico loco Il. IX. 324. quem Theocritus expressit. Hunc igitur usum inde ab Homero deductum spectantes Grammatici ἄψοῤῥον inter adverbia μεσότητος referunt v. Schol. Ven. VII. 413. et Etym M. s. v. Sed idem adjectivum est, non solum apud epicos poetas sed apud Sophoclem ipsum Ant. 436. perinde ut παλίνορσος, παλίνορος, ἀμπαλίνωρος, quibus ἄψὀῥος ita simile est ut mirer esse qui a ῥέω compositum putent. Eodem modo ἀγχιμολον παρανεῖσθε Apollon. II. 357. ett ἀγχίμολοι ναῖον Theocr. XXV. 203. sed παλιμπετές et huic assimilatu ταλιντυπές Apollon. III. 1253. adjectivorum naturam exuerunt, contraque veterum morem Nonnus Paraphr. VII. 128. adjectivum παλιμπετέες usurpavit. Hoc autem loco ἄψοῤῥον adverbium esse adducor eo quod ἄψοῥῥος ποῦς non legi, sed animantium hoc cpitheton esse solet. Ἐκνέμειν πό́δα quodammodo convenit cum Pind. Nem. VI. 27. ἴχνεσιν ἐν Πραξιδάματος ἑὸν πόδα νέμων. Hesychius Ἐκνενέμηται, ἐξῆλθεν. Futuri forma νεμῶ, quae iteratur v. 513. Herodiani praecepto repugnat νεμήσω praeferentis v. Phryn. p. 457. Sic νεμήσετε Longus II. 23. νεμήσονται Dionys. Antt. IV. 71, 1681. νεμήσεσθαι(passive) Appian. Civ. IV. 3. Slut. v. Coriul. c. XVI. 75. V. Cass. XIV. 42. I. Caes. Somhocl. Atar. Ed. . 16 XIX. 380. V. Anton. c. LV. 127. Sed νεμεῖς Trach. 1240 Phoenn. 551. διανεμεῖ Archytas Stob. Flor. XLI. 269, 52. Joseph. Bell. lud. I. 23, 5. διανεμοῦσι Lucian. Asin. c. XIX. 152. διανεμοῦνται Lys. Or. XXI. 162, 14. Plut. V. Timol. IX. 126. νεμεῖσθαι Dem. c. Mid. 579, 28. Aoristos νεμήσασθαι et κατενεμήσατο Phoatius Bibl. XCVI. 145. et Hesychius afferunt; νεμησάμενοι Athen. XII. 54. E. V. 370. Ἀιαῖ αἰαῖ. Magna pars codd. ter αἴ vel αῗ, iuul . repugnat ἰώ μοί μοι v. 385. Interjectiones αἶ e ἔ nunquam impari numero scribi a Tragicis Hermannus docuit ad Oed. T. 1307. Trach. 968. Apollonius de Adv. p. 537, 19. οὐδέποτε ἀντωνυμίαι διπλασιάζονται, τὰ δὲ σχετλιαστικὰ ἐπιῤῥημάτων· τοῦ γὰρ πάθους ἐπιμένοντος ἐπεκτείνεταιι, αἲ αἲ αἲ, οἲ οἶ οἶ, οἴ μοίμοι. Item illi obsequtus sum scribenti ex Herodiani praecepto nuper vulgato, quanquam ne id quidem ad omnes locos transferendum arbitrror. V. 372. Ὁς χερὶ μὲν μεθῆκα τοὺς ἀλάστορας. edidi Hermanni monitu. Plerique codd. et Ald. χερσὶ μέν. Barocc. A. Laud.· Paris. T. Dresd. A. χεροῖν, omisso μέν. Usitatior est genitivus; ἵησι χερὸς περιμήκεα λᾶαν Φuint. VII. 493. χειρῶν ἡκαν ἔρετμα Orph. Arg. 1279. τὰ βίφη τῶν χειρῶν μεθίεσαν Liban. Or. ad Julian. T. I. p. 399. nec raro praepositio additur μεθῆκεν ἐκ τῶν χειρῶν ὁ κυβερνήτης τὸ πηδάλιον Synes. Epist. IV. p. 161. Σικελίαν ἐκ τῶν χειρῶν ἀφείς Plut. V. Timol. c. XX. Sed daivo usus est Empedocles v. 268. εἰόκε χειρὶ μεθῇ, ubi minus aptus foret secundus casus. Et qui e manu emittit idem manu mittit. In Mosq. B. ἀλαστόρους. V. 374. Ἐν δ’ ἑλίκεσσι βουσὶ καὶ κλυτοῖς πεσὼν αἴπολίοις. Complures codd. ἑλίκεσι. Hermannus, quia in an'istropha vetus est lectio ὀλέσας, dubitat an pro πεσών scribendum sit πέσον, uod deleto post αἰ̓πολίοις commate cum construi posse. Κλυτὰ μῆλα Hoomerus dixit ; aliuo nescio quis κλυτὸς ὄρνις ὁ ἀλεκτρυών Hesych. V. 376. Ἐρεμνὸν αἶμ’ ἔδευσα. Musgravii emendatiionem εἶχμ’ ἔδευσα, in Ed. Pr, refulaoli allatis alits verle quae proprie humectare, minus propgie effundere significant, ut τέγγει δάκρυα Pind. Nem. X. 141. Trach. 848. ὑδραίνει χοάς Iph. T. 160. νίζει οἶνον εἰς ἔδαφος lon. Athen. XI. 463. B. ῥαίνει χοάς Lycophr. 1185. ῥαίνει ἱκμάδα Posidip. Epigr. 1X. ἡ πέτρα κρουνὸν ἄναῥῥαίνει Arastt. Miab. c. CXIV. θορὸν ἀπορῥαίνουσι Oppian. Hal. I. 494. μυελὸν ἐκραίνει Soph. Trach. 780. Eur. Cycl. 401. τὸν θορὸν ἐπιῤῥαίνει τοῖς ᾤαις Theophr. Caus. Pl. II. 9, 15. εὔλυτον ἔχων τὸ κοιλίδιον προςέσῥινε τῷ τοίχῳ Strab. XIV. 707. (675.) ubi Schneiderus προςεξέρασε emendabat, se προςραίνειν μίλτον legitur Arist. Eccl. 379. His proximum est ἐπάρδειν τὴν τροφήν Galen. de Caus. Sympt. . 7. 58. T. VII. Chart. (p. 129. Kuehn.) τὴν ὑγρότητα idem ad Thrasyb. c. 19. p. 20. T. VI. τὰ νάματα Himer. Eel. XXXII. 6, 300. idenmque scripaasse videtur Philo de Somn. 584. A. τροφὰς ἐπαλλήλους εἰςφοροῦντες καὶ πολὺν ἄκρατον ἄρδοντας. Et apud Romanos rigare lacrymas Auson. Epitaph. XXVII. 8. irrigare aquam in aream, imbres in plantas, apud scriprores rei rusticae; de quo tamen lubitatur an rigare proprie signiſicet regere sive dirigere, quemadmodum Lucretius dixit motus per membra rigantur, illa autem humectandi significatio sit adnenticia. Item, si Galenus de Facult. Alim. III. 39, 39. ὁ Ζεὺς ἔβρεξε μέλι, hoc verbo pro pluere usus est, quod Phrynichus recte fieri regat, id exemplum non magis huc pertinet, quam ὑσε χρυσον et similia ; si vero pro humectare, simillimum est. V. 376. Τί δῆτ’ ἀν ὧδ' ἔχειν. Priorem versum afert Lecapenus Gramm. p. 8. alterum Tzetzes Chil. X. c. 324. v. 399. utrumque Soicdas s. ί δῆτα, ubi quum in cod. Jeid. scriptum sit οὔ τε γὰρ γένοιτ' αὖθ’ ὅπως hint eidlerus conccturam duxit, poetam dedisse οὔτοι γέναιτ' ἂν αὔτ’ ὅπως Praetera pro ἔχειν apud Suid. vulyatum est ἔχει, cum Scholio ὅπως μὴ οὕτως σχοίη, vel ex defecta lineolae quae ? finale indicat, vel quod aliquis infinitivi insoledia perculsus ἔχοι emendaverat. V. 378. 379. Ἰὼ πάνθ’ ὁρῶν, ἁπάντων τ’ ἀεὶ καὄργανον. Eustathius p. 415, 19. Ὄδυσσεὺς ὡς πάντων 16 ἀεὶ κακὸν (sic et Ven. Lips. B.)) ὄργανον πάνθ’ ὁρᾶνς λέγέται. Codd. et Ed. ἁπάντων τ’ ἀεί. Copulam Brunckiuo omisit unius cod. auctoritate, quicum duo Lipss. consentire videntur. Elmslejus aut πᾶν θ' ὁρῶν, aut ἁπάντων δ’ ἀεί scribendum censet, quorum prius Hermannus recepit servata copula, sed displicet singularia πάν, neque ipse in Opusc. T. III. 152. quidquam mutandum censet. Pro ἀεί duo Baroc. Harl. ἀΐων, antegresso ὁρῶν adaptatum. V. 380. 381. Τέκνον Λἀρτίου, κακοπινέστατόν τ’ ἄλημα στρατοῦ. Ζnaras T. I. 131. ὦ τέκνον Λαερτίου (sic codd. plerique) κακοπινέστατ’ ἄλημα. Copulam in Mosq. B. et Jen. omissam servat Suidas s. ἌἌλημα. Saepius hujus loci meminit Eustathius p. 108, 33. p. 1441, 18. et explicat p. 352, 36. ἐκεῖθεν καὶ ἀπαιόλημα τὸ ἀποπλάνημα καὶ ἀποκάθαρμα, ὂ καθαρολογήσας ὁ Σοφοκλῆς ἄλημα στρατοῦ τὸν Ὀδυσσία λέγει etc. Bothius olim, ne ἄλημα bis iteretur, τόλμημα correxit; Burgessius ad Suppl. v. 8. eadem ratione ductus λῦμα. Scholiaastes et h. l. et Antig. 320. ubi nunc λάλημα legitur, nomen illud interpretatur τρίμμα, περίτριμμα, quod amplectitur Musgravius subjecia Hesychii glossa ἄλημα, λεπτὸν ἄλευρον, probatque vius. Eustathius vero ἄλημα pro πλάνημα accepit, id est πλάνος, ac si Brunckius ad Phil. 927. recte judicavit, παιπάλημα convenientius Comicis esse poetis quam Tragicis, idem dicendum est de ἄλημα, cujus synonyma sunt πάλημα τὸ λεπτότατον ἄλευρον Eust. 898, 9. et παιπάλη λεῖον, ἢν πασπάλην λέγουσι Glssa MS. Du Cang. p. 1147. derivata illa a verbo obsoleto, cujus multae variaeque gines, παίω, πάλλω, pavio, palpo (ut palmentum dicitur pavimentum) et reduplicatum παιπάλλω *) i. q. σείω Hesych. communem habent signifcationem tundendi. Indidem nomina fvxerunt πάλη, pollen, παιπάλη, quod universe aliquid contusum et commolitum denotat sed praecipue dicitur de frumentis inoublimem farinam molitis, et de λατύπῃ sive σκύρῳ, quas significationes Schol. Arist. ubb. 261. ita complectitur ut ab illa verbum repetat παλύνειν, ab hac autem παίπαλα τὰ δύςβατα, id est loca testis scrupulisque confragosa. Ev. Pe. V. 382. Ἦ που πολὺν γέλωθ’κέλωων aticam formam exhibet Mosq. B. et Suid. s. Ἄλημα, sed ea Tragici, nisi metrum cogit, non utuntur. Ev. Pr. V. 383. Ξὺν τῷ θεῷ πᾶς καὶ γελᾷ κώδύρεται aftertur a Stobaeo Ecl. I. 3. p. 34. et Suida s. ὺν τῷ, abi ξὺν θεῷ πᾶς τις vulgatum est, ut in Mosq. B. sed codd. Suidae pro πᾶς exhifent γάρ, und profecta Seidleri correctio ξὺν τῷ θεῷ γὰρ πᾶς γελᾶν V. 384. Ἴδοιμι δή νιν. La. Bar. AB. Laud. H. Harl. Mosqq. Aug. BC. Dresd. B. et Ald. ἴδοιμί νιν. Suidas s. Ἀτώμενος auctius ἴδοιμί νιν ὧδ’ ἀτώμενος, Triclinius ἴδοιμι δή νιν, quod Brunckius recepit; ἴδοιμ’ ἐγώ νιν Elmslejus; ἴδοιμί νιν νῦν Hermannus ; ἴδοιμ́ ἴδοιμι Dindor.ius. V. 386. Μηδὲν μέγ’ εἴπῃς. lisdem verbis Gregorius Naz. de V. S. p. 6.. B. eodem numero Homerus Od. XXII. 288. μὴ μέγα εἰπεῖν. Plato Phaedon. p. 95. B. Hipp. M. 295. A. μὴ μέγα λέγε, Theoncritus X. 20. μηδὲν μέγα μυθεῦ. Pluraliter μὴ μεγάλα λέγε Arist. Rann. 835. μεγάλα λέγειν lsoc Evag. 219, 47. qui ‘omnes significarunt magniloquentiam. 1 Non minus liberum est μέγα et μεγάλα φρονεῖν, ut ad v. 1126. didemus ; μέγα et μεγάλα δύνασθαι v. Tzschuck. ad Strab. L. IX. 564. μέγα et μεγάλα ββλάπτειν Popp. ad Cyrop. p. 113. Ellendt. al Arrian. T. I. p. 121. μέγα et μεγάλα βοᾶν v. Interpp. ad Herodo. IIII. 42. τακερὸν et τακερὰ βλέπειν v. Blomfiell. ad Sept. 53. ὀρθότερον et ὀρθότερα βλέπειν v. Schneider. ad Plat. Civ. T. I. 253. pariterque cum hoc et ceteris verbis videndi adjectiva cujuscunque notionis in utroque adjunguntur numero , neque verum esse arbitror, quod Malthiae affirmat ad Iph. A. 634. placide adspicio aliquem graece dici εὐκήλως βλέπω εἴς τινα, non εὔκηλον βλέπω τινά quum non solum ἐλεινὸν ὁρᾷς με inveniatur Philoct. 130. sed etiam λοξὴνἰδεῖν τινα Anacr. Od. LXI. Solon. Fragm. XXIV. Eratosth. Schol. Ep. IIl.et λοξά Christodor. Ecphr. 197. ἐς ἠέρα λοξὰ δοκεύων Nonn. X. 252. Latini adjectivo plurali utuntur sed sine accusativo objecti, versa, torva, acerba, tranquilla tueri; Najades glauca tes Auson. Mosell. 170. id est ὄσσοις γλαυκιόωσαι. Sed acutum cernere dicunt singulariter ut Graeci ὀξὺ ὁρᾷν contrarium. ἀμβλύ. Similiter ἡδὺ γελᾷͅν tritum est non ἡδέα v. Jacobs. ad Anth. Pal, p. 723. sive homerici exempli auctoritas evicit sive alia qua subest causa sed rursus ἡδέα κωτίλλειν Phocyl. Fr. VI. ἀβρὰ γελᾶν Epigr. Adesp. XXXI. φαιδρά με σαίνει Oed. Col. 319. ubi Triclinius φαιδρόν substitiit. Sicut μεγάλα βοᾷνν legitur Plut. V. Cic. c. V. μεγάλα τρύζειν Arrian. Alex. I. 25, 9. δεινὰ κεκραγέναι Arist. Eqq. 1024. φθέγγεσθαι ὄρθια, γοερά, διατόρα Aelian. H. An. VI. 19. ija Demostheni p. 408, 18. pro καλὸν καὶ μέγα φθέγγεσθαιι, licuit καλὸν καὶ μεγάλα φθέγγεσθαι scribere conjuncto utroque numero ut Aretae. de Sign. Acut. I. 9, 18. μεγάλ καὶ ψυχρὸν ἀναπνέει, sed multum dubito num licuerit καλάEt Euripides Androm. 1151. Hipp. 1216. ἐφθέγξατο δεινὸν καὶ φρικῶδες, si usus esset pluruli, ambiguum fecset, utrum sonum vociferantis horribilem an sententiam diram intelligi vellet. Ipsumque illud μέγα λέγειν non solum magniloquentiam significat sed etiam clara et contenta voce loqui Plat. Rep. V. 449. B. Protag. 310. B. Amator. 133. B. (utroque loco additur τῇ φωνῃ)] Aiaib. I. 110. C. sed μεγάλα λέγειν prius solum. Quod autem Elmslejus pertendit ad Ach. 193. ἡδύ et κακὸν πνεῖν, ὄζειν, apud Atticos fixum esse in numero unitatis, nullum vel apud extraneos reperi exemplum contrarium praeter Hirparch. Athen. III. 101. A. ἡδέα ὄζων. V. 387. Ὦ Ζεῦ προγόνων προπάτωρ. Dresd. A. et Edd. vett. ἰώ hic, ut in stropha, et πάτερ, quod Triclinius in libro antiquo se reperisse dicit; Harl. Jen. Aug. B. πρόπατορ. Brjaini cujusdam commentum in seq. versu ὡς ἄν corrigentis pro πῶς ἄν, quod soloecum putabat, Buttmannls ridet ad Phil. 794. V. 390. Τούς τε δισσάρχας ὀλέσσας βασιλεῖς. Draco p. 115. et Anecd. p. 1195. σημειοῦται ὁ Ἡρωδιανὸς παρὰ τῷ Σοφοκλεῖ τοὺς βασιλῆς διὰ τοῦ ῆ γραφομένους τούς τε διςφάρχους (sic) ὀλέσας βασιλῆς. Ἔστι δὲ καὶ παρὰ Ξενοφῶντι διὰ τοῦ́ ιαι. Suidas s. Ἄλημα confuse refert Πῶς ἂν τὸν αἱμυλότατον ἐχθρὸν ἄλημα στρατοῦ (ex v. 379.) τούς τε δισσάρχας βασιλεῖς ὀλέσας τέλος θάνοιμι καὐτός. Lascaris Gram. Lit. E. fol. VI. τούς τε διςάρχας ὀλέσσας βασιλῆς διὰ τοῦ ῆ εὕρηται γεγραμμένον παρὰ τοῖς παλαιοῖς βιβλίοις. Id secundum Dindorium recepi, etsi codd. praeter Dresd. A. fere omnes βασιλεῖς. Suidas βασιλεῖς ὀλέσαας s. Ἄλημα. Maxima pars codd. ὀλέσας. V. 393. ί γὰρ δει ζῇ με. Aug. B. ζῆν δεῖ με V. 394. 395. Σκότος ἐμὸν φάος, ἔρεβος ὦ φαεννότατον ὡς ἐμοί. Apud Suidan, qui s. Ἰὼ σκότος haec verba promit, legitur ἔρεβος ὦ φαεινότατον ἐμοί, sed s. Ὥ̔́ς γ ἐμοί hoc modo ἔρεβος ὦ φαεννότατον ὡς ἐμοί. Triclinius et vett. Ed. ἔρεμβος ὦ φαενόν. Jen. φαεινότατον, quam ſormam Tragicis inusitatam passim exhibent codd. et vett. Edd. Bach. 587. Ion. 1516. v. Matthiae ad Phoenn. 84.' lllud ὡς ἐμοί eodem modo additum est Eur. Ion. 1541. οὐ μεμπτὸν ὡς ἐμοὶ τόδε. V. 396. Ἕλεσθ’, ἕλεσθέ μ’ αἰκήτορα. Paris. D. Dresd. B. Mosq. B. ἕλεσθε μ’, ἕλεσθ’ οἰκήτορα, quod a Brunckio receptum obtinuit usque ad Hermannum, qui ἕλεσθ’, ἕλεσθί "μ’ edidit. Cod. H. ἕλεσθέ μ’ οἰκήτορα ἕλεσθε, οὔτε γάρ. Cod. 9. duo Lips. La. Harl. et Suid. s. Ἰὼ σκότονς sii ἕλεσθέ μ’, ἕλεσθέ μ’ οἰκήτορα. Dresd. A. et Jen. ἕλεσθ', ἕλεσθ’ οἰκήτορα. Plautus Cist. III. 9. accipe me ad tee, mors, amicum t benevolum. V. 397—400. Οὔτε γὰρ θεῶν γένος οὔθ’ ἁμερίων ἔτ’ ἄξιος βλέπειν τιν’ ὄνασιν ἀνθρώπωων. Cod. H. Bodl. Aug. BC. Lips. AB. Dresd. A. Ald. Suid. s. Ἰώ ehiben: ὄνησιν, ab Hermanno reductum, qui doricam formam expult El. 1050. Sententia perspicua est; significatur enim sumn salutis desperatio ut in Oed. C. 829. ποίαν λάβω θθεῶν ἄρηξιν ἢ βρροτῶν; et Polyb. XV. 1. πάσης ἐλπίδος ἀπκλεισθῆναι καὶ παρὰ θεῶν καὶ παρ’ ἀνθρώπων. Cicero Verr. IV. 45. quid speras, quid spectas? quem tibi aut deorum aut hominum auxilio putas futurum? Tacit. list. V. 3. monuit ne quam deoorum hominumve opem exspectarent. Sed disceptatur de constructione verborum postremorum τὶν’ εἰς ὄνησιν ἀνθρώπων, quae Hermannus post βλέπειν pooito uno complerxu comprehhndi, hac, sententia: cum aliquo commodo hominum, ut Schol. Laur. εἰς ἡδονήν. Ac Scholiastes quoque Rom. haec a prioribus disſunxisse videtur οὔτε θεῶν γένος οὔπε ἀνθροπτων ὁράν ἔτι ἄξιόν μοι εἰς ὠφέλειαν, sed contrario intellectu aliqua spe auxilii ab iis accipiendi, nec dubito, quin ἀνθρώπων cum ἁμερίων junxéit ut Antig. 790. ἐπ’ ἀνθρώπων. Εgo in Ed. Pr. rejecta Wyttenbachii rectione Bibl. Crit. II. P. II. p. 43. -θεῶν τινος, omnia stinctionis signa removi: οὔτε θεῶν γένος οὔτε εἰςθὄνωσιν ἀνθρώπων ἡμερίων βλέπειν ἄξιός εἰμι, sic ut verbum βλέπειν dupliciter construatur cum accusativo Isimplici et cum praepositione. Hesiodus Opp. 475. οὐδὲ πρὸς ἄλλους αὐγασέαι scil. auxiliii acipiendi causa, εἰς ὑμᾶς βλέπω Iph. T. 1056. εἰς ἄλλου χεῖρα βλέψαιι sive ἀποβλέψαι Pilostr. V. Ap. II. 17. p. 68. Plut. V. Luc. c. VII. πρὸς ἐκεῖνον ἐπάπταινε V. Philop. c. XII. cf. Wolf. ad Liban. Epist. CXXXII. p. 69. Hic autem praepositio ante γένος omissa est, quia sequitur εἰς ὄνησιν. Eur. Heracl. 755. μέλλω τῆς γῆς, μέλλω περὶ τῶν δόμων κίνδυνον τεμεῖν. BionId. V. 11. ἐς πόσον, ἆ δειλοὶ, καμάτως κὴς ἔργα πονεῦμες; Callim. H. in Del. 17. ὁππόσαι ὠκεανόν τε καὶ ἐς τιτηνίδα Τηθὺν νῆσοι ἀολλίζονται, ubi vulgo ὁππότ’ ἐς legitur. Theodoridas Epigr. XV. 44. νηί τε σὺν φόρτῳ τε, nisi interpungendum est νηί τε σὺν, φόρτῳ τε. Pind. P. 1II. 20. ὅταν δίφρον ἔν θ’ ἅρματα καταζευγνύῃ ἵππους. Hujusmodi locos complures collegerunt Mehlhorn. ad Anacr. p. 71. Wellauer. ad Eum. 673. Matthiae Gramm. S. 595, 4. sed nonnullos ad probandum minus idoneos. Quod quum recte animadvertisst Reisigius Conj. I. p. 241. terminosque hujus usus coarctasset, ulterius provectus Bernhardy ad Dion. v. 1037. et Synt. p. 202. hanc praepositionis ellipsin soli Pindaro et Alexandrinis ' concessit poetis. Sed eadem usi sunt Tragici; Antig. 1176. πότερα πατρῴας ἢ πρὸς οἰκείας χερὸς ὄλωλεν, n . 367. ποτὲ μὲν κακὸν, ἄλλοτ’ ἐπ’ ἐσθλὸν ἔρπει, ubi nemo credet ἄνθρωπος κακὸν ἕρπει sic dici posse ut στεῖχε δόμους. Neque aliter recentioes Epici. Quint. XII, 167. ἀλλήλων ἵσταντο καταντίον, οἱ μὲν Ἀχαιῶν οἱ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ Τρώων. Αntip. Sid. Anth. c. VI. n. 14. τὸν μὲν γὰρ ξυλόχων, τὸν δ’ ἠέρος, ὂν δ’ ἀπὸ λίμνης ἔδεκτο, et n. 111. τὰν ἔλαφον Λάδωνα καὶ ἀμφ’ Ἐρυμάνθιον ὕδωρ φερβομέναν cf. n. 118. et 130. Haec igitur omnia. ad schema ἀπὸ κοινοῦ et ad eam speciem pertinent, quam anticipationem dicimus. Sed ubi casus obliqus significationem localem aut temporalem aut aliam perinde legitimam habet ut in Alcmanis Fr. XXXVII. φοίναις καὶ ἐν θιάσοις παιᾶνα κατάρχειν, Eur. Iph. A. 210. αἰγιάλοις παρά τε κροκάλαις δρόμον ἔχει, Eum. 682. τό τ’ ἦμαρ καὶ κατ’ εὐφρόνην, Apuolon. I. 1193. τόσση μῆκός τε καὶ ἐς πάχος, Nicand. Ther. 640.. πετάλοισι καὶ ἐν καλύκεσσι θάλεια, vel ubi verbum intercedit quod utroque modo pariter construi solet, ibi prorsus nihil interest utrum praepositionem priori nomini detractam an posteriori ex abundanti additam dicamus. Quum autem de ellipsi et pleonasmo praepositionum loquimur nequaquam, ut quidam interpretantur, Graecos recti tam incuriosos et infanles fuisse censemus, ut quae dicere voluerint ac debuerint, on dixerint, quae vero omittere, non omiserint, sed his nominibus significamus quasdam vel a communi Graecorum usu vel a nostra loquendi consuetudine aberrationes notabiles; quas si quis breviloquentiae potius quam ellipsi adscribendas putat, verbis aliis dicit idem. — His subjungam locorum quorundam correctiones in Ed. Pr. praepositas. Orph. H. LXXV. 10. Πολύμνια, Οὐρανίη τε Καλλιόπῃ σὺν μητρὶ καὶ εὐδυνάτῃ θεᾷ ἁγνῇ, suspicatus sum aut sic scrihendum esse Καλλιόπῃ σὺν, μητρί τ', ἀοιδόταται θεαὶ ἁγναί, aut huc reſerendum versum hymno XXIII. importune subjectum Καλλιόπη, σὺν μητρὶ καὶ Ἀπόλλωνι ἄνακτι. In quinto v. θρέπτειραι ψυχῆς διανοίας ὀρθοδότειραι forrasse librarii error est pro ὁρθώτειραι, ut saepe illi modo contrahendis modo dilatandis syllabis peccarunt. Strato Epigr. XCIV. οὐδ’ αὐτή σ’ ἡ λέξξις, ἀκοινώνητε, διδάσκει; scrib. ἀκοινονόητε, imperitissime. Themist. Or. XXVII. 336. C. ὥςπερ τὰ ὕδατα, ὅσα σημαντικά. scr. ὅσα δὴ μαντικά, ut XXXII. 358. C. ὅσα δὴ βασιλικὰ ἐρωτήματα. fontes σημαντικοί dici non posunt. — Apud Shob. Serm. LIV. (LII) 48. βουλῇ καὶ μύθοισι εἰπεροπηδεῖ τέχνῃ, scr. καὶ ἠπεροηΐδι, quae ars ἠπεροπηἴς a Polyaeno in Praef. Strat. inter praecipua imperatorum subsidia numeratur [Gaisfordus, ἠπεροπηΐδι inquit, conjecerat dudum ante Lobeckium; scilicet in notis manu scriptis quae multo post evulgatae sunt]. Aesch. Suppl. 543. Ζεῦ πείθου τε καὶ γενέσθω. ἄλευσον ἀνδρῶν ὕβριν fort. καὶ γένει σῷ. In Epigr. Ἀδεσπ. CXII. p. 179. T. IV. Θαῦμα τέχνης ταύρου τε καὶ ἀνέρος, ὧν ὁ μὲν ἀλκὰν θῆρα βίῃ βρίθει γυιῖα τιταινόμενος. legendum videtur ῶν ὁ κεραλκῆ. [Jacobsio ad Anth. P. n. 105. p. 656. magis placuit ὧν ὁ μεγαλκῆ, quod adtectivum nusquam legitur, usitatum vero est ταῦρος κεραλκής etλερεαλκής. Sed fortasse nithl mutandum nisi ἀλκάν ia λδᾷ, quod si quis cum βίῃ compositum languarre putat, huic opponam illa: εἰ γάρ τις καὶ χερσὶ βίῃ μέγαν ὄλβον ἄρηταὶ Hesiod. Opp. 319. δόλῳ φρένας ἐξαπατήσας αἱμυλίοισι λόγοις Theog. 889. ἢν πάντες ὑμεναίοισι λώτῳ συνηλάλαξαν Eur. Herc. 11. δάκρυον αἰνοτάτῳ ἐλέῳ ῥέε κηδοσύνῃσι Apoll. IIII. 462.] Ad ἀλκὰν θῆρα miror neminem apposuisse Hesiodium ἀνέρα ὕβριν decantatum magis quam intellecinm. Tum in Epigr. DXXXIV. χαῖρε μελαμπέπλοις, Εὐριπίδη, ἐν γυάλοισι Πιερίας, pratstat μελαμπετάλοις, et in Epigr. CCCCLXII. quod est de viatore, qui lapide hominis calvariae injecto reperdussus est Ζ Ὀστέον ὡς γὰρ ἔπληξεν, ἀφήλατο καὶ τὸν ἀφέντα. πήρωσε γλυκεροῦ βλέμματος ὀρφανίσας, καὶ πάλιν εἰς Ἀίδην ἐκολάζετο, τὴν ἰδίην γὰρ ἔκλαυσεν χειρῶν εὔστοχον ἀφροσύνην. scribere praestat καὶ πάλιν οἷς ἄλιτεν, eodem lapide, quο mortum lacsit, punitus est. [De productione syllabae in caesura positae quod Jacobsius dicit, vereor ut ille Epigrammatariorum canon ad quosvis hujus farrginis versificatores transferri debeat; ceterum non longius distat ὡς ἀλίτηησ']]Similiter verba culigata diducas in Ep. CCLVII. Ὁ πτανὸς τὸν πταννὸν ἴδ’ ὡς ἄγνυσι κεραυνὸ, δεικνὺς ὡς κρεῖσσον πῦρ πυρός ἐστιν ΕΈρως. pro ἰδών· illod ἰδ’ ὡς in his carminibus frequentisimum. Postremo in Epaici versibus Athen. IXX. 432. ἐσμὸν μελίσσης τῆς ἀκρολόχου γλυκύν scribendum est τῆς ἀκραχόλου. Fiorillii emendationem νασμὸν praecepit Jacobsius Animm. ad Eur. p. 114. idemque nomen Eur. Bacch. 709. pro ἐσμού́ς, quod Phitostratus V. Soph. I. 19. ex h. l. affert, reddere conatur, sed neutro opus est. Ev. PK. *) ) V. 401. Ἀλλά μ’ Ὑ Διὸς ἀλκίμα θεός. Barocc. B. Bodl. Laud. Διός γν, quod Hermannus recepit. Mosq. B. θεά, quod si plus auctoritatis haberet, non spernerem. Infra quidem v. 1079. legitur Ζηνὸς ἡ δεινὴ θεός et saepius nominis hujus masculina forma adjunctum habet adjectivum femininum σεμνῆς θεεοῦ Iph. A. 976. τοιαύτῃ θεῷ Herc. 1307. τῆς θαλασσίας θεοῦ Rhes. 974. ubi duo Flor. θαλασσίου praebent, τῆς ποντίας θεοῦ Andr. 130. ubi in cod. ποντίου θεᾶς serrtiptum, ἐναλίας θεοῦ Α53. ἀθανάτας θεοῦ Phoenn. 242. codd. nonnuli ἀθανάτου, quod de Apolline foret accipiendum: sed saepe etiam substantivum femininum cum adjectivo alterius generis conjunctum est. Ac si quis putat εὐκταία θεός Orest 214. νερτέρα θεός Oed. C. 1548. οὐκ ἄλλα θεός Med. 630. auribus gratiora esse quam εὐ̓κταία θεά vel ἡ εὐκταῖος θεός, quod sentire videtur Matthiae ad Troad. v. 23. sic scribens "Αργείας θεᾶς Flor. „,Vict. Havn. quod praefert Valckenarius homoeoteleuto non ,,offensus" plurimis exemplis demonstrari potest, hujus rei exiguam fuisse apud poetas illos curam; μεγάλαιν θεαῖν Oed. C. 683. χθόνιαι θεαί 1568. ἱερίαι δειναὶ θεαί Orest. 261. μὰ τὴν ἄνασσαν Ἀργειίαν θεάν Iph. A. 739. Neque non scribi potuisset ἄλκιμος θεά. Nam adjectiva in άκος apud Tragicos modo communia sunt, modo per genera moventur, ac si ποίνιμος δίκη Trach. 808. ἀλκίμου μάχης Heracl. 683. λευσίμους ἀράς Agam. 1616. πομπίμους χνόας Sept. 353. θαανασίμῳ σφαγῇ Hec. 571. euphoniae data esse statuamus, tamen cur modo ἀλώσιμος βάξις Agam. 10. λευσίμῳ χερί Orest. 854. πενθίμους εἰςβολάς loa. 676. modo κουρίμης — τριχός El. 521. χαίτην κουρίμην Choeph. 178. εὔνη μορσίμη Eum. 212. Ἰδαία μᾶτερ ὀβρίμα Or. 1454. dixerint, nihil rationis dici potst. Plato Charm. 174. D. εἰ αὕτη ἐστὶν ὠφέλιμος, ἐκείνη οὐκ ἂν εἴη ὠφελίμη ἡμῖν. V. 402. Ὀλέθριον αἰκίζει ex h. l. affert Suidas s. Ὀλέθριον. V. 403. Ποί τις οὖν φύγῃ. Schol. γράφεται τράπῃ (τραπῇ] quod adscriptum est cod. La. φύγοι Harl. Barotc. AB. Dresd. AB. Aug. B. V. 405—4037. Εἰ τὰ μὲν φθίνει, φίλοι, τοῖςδ’ ὁμοῦ πέλας, μωραῖς δ’ ἄγραις προςκείμεθα. Scholiastes Rom. εἰ τὰ μὲν φθίνει, διὰ τὴν (2chol. Laur. κατὰ τὴν) κρίσιν τῶν ὅπλων· ac verbum φθίνει nonnullos ad Minervam retuliose significatione activa Triclinius refert; de secundo versu nihil adnotatum est praeter quod in Schol.. Jen. legitur, ὤφειλεν εἰπεῖν τὰ δ’ ὁμοῦ, ἵνα ᾖ ἀκόλουθον πρ̀ς τὸ, εἰ τὰ μέν. ἐποίησε δὲ ἐναλλαγἠν, quem apparet τοῖς legisse non τοιῖςδ’. De enallage vero sic statuisse videtur, Sophoclem pro τὰ δὲ ὁμοῦ πέλας ἐστίν scil. βοί, soita aaiistrophe dixise τοῖς δὲ ὁμοῦ πέλας sc. εἰμί. Ti2rldiaiii haec est paraphrasis : παραπλησίως τοῖς προκειμένοις θρέμμασι, unde suspiceris eum ὁμῶς scriptum invensse id est ὁμοίως τοῖς πέλας, nisi, ut ὁμῶς pro ὁμοῦ dixit Thecritus XxI. 6. sic hoc pro illqo valere credidit. Elmslejus τάδε δ’ ὁμοῦ πέλας addita syllaba propter antistrophum τινὰ Τροία τρατοῦ. Bothius τοῖσι δ' ὁμοῦ πέλας, μμωρααῖς vel μωραῖς γ' ἄγραις. Hermannus τοιοῖςδ’ ὁμοῦ πέλας scil. οὖσι, 4ood participium omiti posse demonsstrat exemplo paullum dissnili Oed. C. 83. ὡς ἑμοῦ πέλας. atque hoc τοιοῖςδ’ ipse proposui in Ed. Pr. p. 286. Ellendctius, animadverso in antistropha τινά minime necessarium, hoc autem loco πέλας glossematis simililiimum esse, utrumque ejicit, τοιοῖςδ’ ὁμοῦ scribens. Neuius τοῖς δ' ὁμοῦ πέλας pro ἐκείνοις ὁμοῦ πέλας οὖσι vel τῷ ἐκεῖνα πέλας εἶναι positum putat, sed qui hoc conveniat, inexplicatum relinquit. Superest conjectura nobis oblata τίσις, quod a τοῖς una lineola distat. Certe sententia poetae haec esse videtur: si honore et dignitate, qua olim fofnrebam, privatus sum, ultio autem prope insſai, quam provocavi pecudum caede Achaeis destinata, ique mox in me irrupturi sunt. v. 408. Πᾶς δὲ στρατὸς δίπαλτοςφονεύοι. Hunc v. Suidas apponit s. AΔίπαλτος. Eustathius p. 674, 13. παλτὸν εἶδος ὅπλου, ἐξ οὗ παρὰ Σοφοκλεῖ δίπαλτος φονεύς, active ut δορίπαλτος apud Aeschylum. Hoc loco Schol. Rom. Didymi et Pii mentionem injiciunt, quorum ilum δίπαλτος eryvlcaisse πααντὶ σθένει, hunc autem λαβὼν τὰ δίπαλτα δοράτια. Uhinam de dafftclioribus locis illorum apsposuisent sententias. V. 410. Ἄνδρα χρήσιμον Schol. γενναῖον, quomodo Phoenn. 1730. τὸ χρήσιμον φρενῶν explicatur ab antiquo interprete. V. 412. Ἰω πόροι ἁλίρῥοθοι. nterjectionem, quac in codd. et Edd. omnibus deest, Brunckius apposuit de suo; unus Γ. ὦ πόροι. Πόροι ἁλίῤῥοθοι hinc afferunet Suidas s. Πόρος, Harpoaratio s. Πόριος, ubi πόροι ἁλιῤῥόθιοι si enim scrijiur) explanat hoc modo ποταμοὶ εἰς τὴν θάλασσαν ῥέοντες, quos Homerus ἁλιμυρήεντας vocat. Hesycciuo Πόροι, ποταμοί. Forlasse hoc loco πόροι ἁλίῤῥοοθοι, item ut in Aesch. Pers. 365. sunt fluctus marini, quos Ajax de litore procul adspiciebat. Αἰγαίου πελάγους ἐνάλιος πόρος. Archestr. Athen. VII. 278. D. cf. Tafel. Diilucidd. Pind. T. I. p. 57. Proximum versum affert Suidas l. c. Particulaam καί ante νέμος omittit H. v. 414. Πολυύν Eustatcius p. 250, 40. πολὺν. πολύν με δαρόν τε δή κατείχετε χρόνον. Sic etiam La ΓΘ. Lips. A. aliique cum Aldo; quam lectionem Hermannus revocavit. Mosq. B. πολύν με, πολύν, ut Brunckius edidit. Bodl. C. Dresd. A. πολὺν, πολὺν δαρόν τε με. Jen. πολυν, πολὺν δαρόν τε δή. V. 417. Οὐκ ἔτι — ἀμπνοάς. Hermanno aptius videtur οὐκ ἔτι γ’ vel οoὐκ ἐμέ γ'. Cod. Γ. οὐκέτι plene. Du0 postrema versus vocabula excerpsit Suidas s. Ἀμπνοάς. V. 419. 420. Ὦ Σαμάνδριυι ρυαὶ εὔφρονες ρ: γείοις. Cod. . ἰὼ pro ὤ. Σκαμανδρίοις ῥοαῖσι Eur. Hel. 54. Σιμουντίοις ῥοαῖς 259. Has Schol. dicunt εὔφρονες Ἀργείοις vocari aut quia omnes fluvii grati sunt διὰ τὸ ποτόν, ut Aeschylus Peers. 435. Σπερχειὸς ἄρδει πεδίον εὐμενεῖ ποτῷ, aui ἐοὶ ἐχθραὶ ῥοαὶ εὔφρονες δὲ τοῖς Ἀργείοις, τοῖς ἐμοῖς ἐχθροῖς, quod multo significantius graviusque esse concedent , qui meminerint, homines gravi injuria laesos cuncta sibi infesta, inimicis propitia et quasi confoederata credere. V. 459. ἔχθει πεδία τάδε. nec repugnat supprema consalutatio v. 861. Eusiathius p. 890, 22. Scamandrum sic dici existimat διὰ τὸ χρησιμώτατον γενέσθαι τοῖς Ἔλλησιν. Ev. Pr. V. 421. Οὐκ ἔτ’ · ἐξερέω μέγ’ οἷον haec excerpsit Suidas s. Οἴον, servata diaeresi ἐξερέω, cujus quae reperiuntur exempla praeter καλέω Agam. 147. et nonnulla incerta ut ἱλέομαι Suppl. 116. 127. metri causa necessaria sunt potissimum in numeris dactylicis τρομέων Prom. 542. νείκεος Sept. 938. ὑπέσχεο Oed. C. 227. ἕπε 18. ναιετάοντες Trach. 636. εὐρέι 1 4. ὑπεράχθεν El. 178. ῥέεθρον 863. ἐμπνέει Orest. 155. μεδέουσα Hipp. 167. ὄψεαι Androm. 1225. ἐοῦσα ib. 114. τείχεα Phoenn. 804. et ordinaria illa ἄχεα et πάθεα· quasororter nescio an ἐξερῶ sribendum sit. In anapaestis vero dominatur diaeresis ἀπρόοπτος Prom. 1082. τρομέονται Pers. 64. τοκέες 63. ποθέουσαι 540. (ubi fortasse ἁβρόγονοι scribendum pro ἁβρόγοοι) ἀΐδα Sept. 80. πρόνοον Supql. 974. μεδέουσα Orest. 1690. et particula καὶ cum subsequente vocabulo adeo saepe non contrahitur: καὶ ἐπ’ αἰσχύνην Hipp. 246. Iph. T. 5. El. 1318. καὶ ἀποτρέπομαι Sept. 1063. καὶ ὑπερβορέου Choeph. 371. καὶ ἀκοντισταί Per. 51.. καὶ ἀμηνίτω Suppl, 954. καὶ ἐς ἀλλοτρίας Eur. El. 1317. καὶ ἀναιδείας Troad. 783. ut contracta κάπ’ ἀμφοτέρων Alc. 923. κἀνέλπιστον Iph. T. 1495. κάγώ Troad. 787. κἀμοί El. 1329. suppicionem commoveant. In trimetris iambicis diverbiorum pauca reperiuntur: ῥέεθρον Pers. 495. et Eur. El. 495. νόον Choeph. 738. δίπλοοια Fragm. CCXIII. εὔροον Philoct. 491. et ap. Eur. El. 775. δίκροον εἰς ἁμαξιτόν seribendum puto pro δίκροτον, quod longe aliam habet significationem. EV. PR. V. 424. Οἰον οὔτινα Τροία στρατοῦ δέρχθη teetigit Eustath. p. 126, 41. et 113, 50. οἷον οὖτινα σρατοῦ ἐδέρχθη ΤροίαἙλληνίδος. Ἑλληνίδος etiam Aug. Β. δέρχθη Hermannus cum coronide; idem ἀπὸ revocavit, quod priores in ἄπο mutaverunt. In v. 427. libri aliquot τροκεῖταίV. 428. Ούτοι σ’ ἀπείργειν et seqq. verbis mutatis exponit Eustath. p. 914, 300. Ev. Pe. Elmslejum οὐδ’ ὅπως inferentem pro οὔθ’ ὅπως refutavit Hermannus; idem tamen recepit Dindorfius. V. 430. Αἰαῖ τίς ἄν ποτ’ Hunc et duos seqq. versus usque ad τρίς proferunt Suidas s. Αἶ αἴ͂ αἲ αἴ, et tertio addito Etym. M. s. Αἴας, hic interjectionem circumflectens, ille acuens ut Ald. et vett. Edd. sed s. Δυςτράπελος, ubl quatuor vv. 430—34. integri leguntur, circumflectit. Schol. Aesch. Prom. v. 136. τὰ εἰς αί λήγονται ἐπιῤῥήματα ἐπαὶ τέλους ἔχοντα τὸν τόνον περισπῶνται, ἰατταταῖ,παπαῖ, αἶ, καὶ τὰ ὅμοια, πλὴν τοῦ βαβαὶ, αὶ καὶ οὐαί. Grammaticus Hermanni p. 460. addit ἡ δὲ συνήθεια ὀξύνει τὸ ἀταταί καὶ τὸ παπαί v. Fisch. ad -Well. T. I. 270. Brunckius, „Judicrum est, inquit, et a gravitate ,tragoediae alienum malis aliquem oppressum s vocum simili „sono et tam frigida etymologia conquerendi argumentum ,sumere. Hujusmodi lusibus mire indulsit Euripides, quibus „noster adeo temperavit, ut in ejus reliquis vix aliud prae„ter hoc exemplum reperiatur." In hoc Brunckius sequutus est Valckenarii judicium, qui ad Phoenn. p. 12. pariter Euripidem reprehenditt, Sophoclem absolvit; sed neuter verum vidit. Nam et veteres. solebant omina fatorum e nominibus capere et nostros quoque animos advertit illa quamvis fortuita consensio. Ineptum quidem Plutarcho in V. Nic. I. videtur Timaei acumen τῇ περικοπῇ τῶν Ἑρμῶν προσημαίνειν τοῖς Ἀθηναίοις τὸ δαιμόνιο, ὡς ὑπὸ Ἐρμοκράτους πλεῖ'στα πείσονται, idemque valet de multis hujus συνεμπτώσεως exemplis, quibus Diodorus IV, 76. et 822. alique veterum utuntur, non casus solum sed etiam mores hominum cum eorum nomiinibus fataliier congruere rati, ut Rutilius ait Iin. I. 309. Nominibus certoος credam decurrere moοyes, Moribus an potius nomina certa oarsl? cf, Interpp. ad Auson. Epigr. XX· p. 19. Eleganter lusit Philodemus Anth. Pal. c. V. n. 115, αὐταί που Μοοιραί με κατωνόμασαν φιλόδημον, ὡς αἰεὶ ημοῦς θερμὸς ἔχει με πόος. sed serio Aeschylus Helenam divinitûs denominatam censet ὡς ἑλέναυν, et Sophocles ipse παρετυμολογεῖ τὸ ὄννομα τοῦ Ὀδυσσέως Ὀρθῶ Ὀδυσσεύς εἰμ’ ἐπώνυμος κακοῖς etn. Auctor vitae p. XIl. et Tyrus Fr. 1. σαφῶς Σιδηρὼ αὶ φέρουσα τοὔνομα. Ev. P. Pluribus de veterum in observandis nominum ominibus superstitione, ejusque causis uisserui in Aglaoph. p, 870. Pro τοιούτοις Edd. Flor. I, t Brubb. τοσοὔτοις. V. 435. 436. δὰπρῶτα καλλιστεί ἀριστεύσας στρατοῦ πρὸς οἶκον ἦλθὲ πάσαν εὔκλειαν φέρων. Perperam Triclinius ἀριστεύσας στρατοῦ. absoute posita, τὰ καλλιστεῖα cum πᾶσαν εὔκλεια conjuncta esse credidit, unde hypostigme nata post καλλιστεῖα, quan in Addend. Ed. Pr. delendam esse monui. Scholiiastes sic ut Mathiae Gramm. § 423. p. 779. ἀρισεύσας interpretatur τῷ ἀριστεῦσαι λαβών, Hesionam intelligens, quae Telamoni data est ἀριστεῖον Apollod. II. 6, 4, et praedijatur infra v. 1300. στρατοῦ τὰ πρῶτ’ ἀριστεύσας ἴσχει ξύνευνον μητέρα. Sed quum substantiva τὰ πρωτεῖα, τὰ πρεσβεῖα etc. non semper praemia sed interdum principatum ipsum significent, verba illa, si per se spectentur, non plus declarant quam κάλλιστα ἀριστεύσας, vel καλλίστας ἀριστείας ἀριστεύσας, ut Plutarchus dixit V. Pelop. c. XXXIV. τυραννοκτονίᾳ μεμιγμένην ἀριστείαν ἀριστεύσας. Verba ab utroque gradu composita, ἀριστεύειν, καλλιστεύειν, κρατιστεύειν, μειοῦν, ἐλαττοῦν, ἡττᾶσθαι, νεωτερίζειν antiquitatis auctoritatem habent, alia dubiae aetatis sunt: πρωτιστεύεινν M. Anton. VI. 5. ἀρειοῦν Arcad. p. 164. Hepych. s. Ἀρειούσει (ἀρειώσει) βελτιοῦν Sophocl. Aiax. Ed. 2. 17 v. Wyttenbach. ad Put. T. I. 553. μεγιστεύειν, καλλιουῦν, κρεισσοῦν, ὀλιζοῦν, ἐλαττονεῖν, κρειττονεύειν Herodian: Epim. p. 69. Non meliore jure sunt latina certiorare, deminorare, meluorare, pejorare, infimare, intimare, proximare, postumare, cum substantivis summitas, proximitas, marimitas, postremitas, quibus in graeco sermone unicum est quod conferri possit, ῥάστώνη. In seq. versu Brunckius ἐς, ut solet, pro εεἰς. V. 439. Οὐδ’ ἔργα μείω repetit Suidas ns. υοδ' ἔργα. v. 441. Καίτοι τοσοῦτόν γ' ἐξεπίστασθαι. Sic Suidas s. Τοσοῦτον et cod. fere omnes ut Aristid. p. 501. καὶ μὴν τοσοῦτόν γ’ ἐπίστασθε. Sed in H. Dresd. A. Mosq. B. dest γέ, ut in simili exordio Oed. T. 1455. et El. 331. καίτοι τοσοῦτόν γ' οἶδα, cod. Monac. particulam posteriore loco omittit. Τοσοῦτόν γ' in hac parte senari legitur saepius Philoct. 1305. Hipp. 1250. ubi Ald. et vett. Edd. γέ praetereunt; τοσοῦτον solum in penthemimeri ante consonantem Med. 371. Philoct. 1223. et altera forma πῶς δὴ τοσοῦτο μῆκος Eum. 196. 421. Arist. Nub. 831. ubi Hermannus ex plerisque codd τοσοῦτον edidit. Sic etiam τίκταιν τοιοῦτο πᾶν Androm. 173 et εἰ πᾶσι ταὐτὸ καλόν Phoenn. 502. ubi codd. quidam ταὐτόν, quod saepius in hac sede ante consonam extat Hipp. 1192. Hel. 495. Iph.. T. 581. et perinde ut illud ubique scribendum apud Atticos, si valet Criticcorum quorundam ratio omnia exaequantium v. Hermann. ad Oed. C. 794. Matthiae ad Iph. T. 641. ad Hipp. 1240. ad Phoenn. 49. Sed de aliis quoque vocabulis quaeri potest, utra forma in hac senarii parte uti maluerint poetae attici, spondaica an trochaica; ταῖς θεαῖσι πρῶτα Troad. 969. πρόςθητε πρῶτον Heracl. 470. Τρῶες δὲ πρῶτον Troad. 386. ἀλλ’ οἱ θεοί σφι Oed. C. 421. πικροὺς ἐγώ σφι Med. 398. quam formam Elmslejus Tragicis in universum abjudicat ad Med. 393. πιθοῦ πάρασχε Hec. 842. Μενέλα’ ἐπίσχες Andr. 551. τρόποι τοιοῦτοι Eur. El. 1117. et 384. ubi Stobaeus τοιοῖε. Et vocalis si sequitur, num vocativi teriae decdlinatuois ὦ φίλτατ’ Ἕκτοσ Anrom. 272. ὦ φίλτατ’ Ηῖαν Aj. 1015. et similss Andr. v. 665. Ipj. T. 27. an nominativi praestent. Advercia in δε͂ν exeuia jam olim in quaestionem vocavi ad Phryn. p. 285. Eienim praeter locos illic memoratos ὕπερρθε legitur Philoct. 29. Eur. Fragm. sis. I.d. 31). ἔνερθε Eum. 977. (Rob. ἔνερθεν) πάροιθε Ion. 1580. Eum. 463. (cod. πάροιθεν) Eur. El. 904. sed πάροιθεν ib. 401. Heracl. 852. Hel. 465. 492. et Agam. 1345. ubi Flomfeldius Porsonum sequtus πάροιτε scrrat, nitil autem dixit de ἄνωθεν 844. et 15699. quod eodem mo— do scriptum est Hel. 10014. Acharn. 804. κεῖθεν Herc. 128. Mathiae, qui Andr. 54. e codd. πρόσθε et Sopl. 67. Iph. T. 133. ὄπισθε scripsit, multis aliis locis alteram formam ketinuit neque video, ad rem dirimendam quid alleri post praeter literae ſinalis omisionem, μόνον δέδορκε τήν et ἢ κὰν δόμοοισι συγχάνει — quo ipo tagme in locs nunquam ἧμιν· ὑμίν ane vocalem reperiuoetur sel κοινῇ παρ' ἧμίν αἰεν ecc. Ceiterum ilam ad Phryh. anotaiionem qum vir docissimus. quem modo nominavi, paullo properantius legis“ se, in Addend. ad Andr. v. 10. sententiam mihi trikuit alienisimam, antiquilores dixisse πρόσθεν, non πρόσθε.l-c. que refeelit aliquot Tragicorum exemplis, quljus poiiisset meri, Hesiodi, aliorumque multorum adjungere auctoritates. Quosnam ego scriptores intelligi voluerim, manfestum facit tota dispuceio et subsecipta Platonis, Xenophonis et Lysiae nomina , apud quos qum πρόσθεν, ὄπισθεν, ἐκείθεν et celera singulis fere paginis reperisem, breviors autem ſoxmas vix ter quaterve, nec sine codicum dissensione, hap suspicaetus sum aut a libraris profectas esse N finale. crecbro omitetnctibus, aut ab editoribus ad lineolam istam . tenuem, qua haed. Iitea notari solet y. Yast. Diss. Pelaeogr, y. 710, et 762. parum atentis. Si vero in libris nuper collaiis πρόσθε sanius repertum est, id neque anie quam elitl essent sciri potuit, neque, posiquam elii sunt, uni Schaeſero seire contigit, qui in App. ad Dem, T. II. 17. iIm Matthiaei repgrehensionem suam ftcit,, ceterum ard hujus rei cisceptationem nitil contult. Ἐν τοῖς ἔμπροσθεν χρόνοὶς gitur Dem. p. Cor. 257, 14. ubi unus cod.' deterioris notae ἔμπροσθε exhibet nec renepit Bekkerus, sed p. 293, 15. ob quatuor meliorum consensum hoc receptum est, similiterque τὸν ἔμπροσθε χρόνον ib. 319, 25. c. Mid. 516, 22. c. Timocr. 742, 4. ex aliqquot libris editum sed in Fals. Leg. 7423, 25. ubi unus Paaris. ἔμπροσθε praefert, et p. 434, 11. ubi nullus huc declina, ἔμπροσθεν remansit; in Or. c. Euerg. 1146. pro ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ subsiitutum est 'πρόσθε, uno covἔμπροσθε sroebente; ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνω cosstanter legitur c. Nicostr. 1248, 3. et 1219, 1. ἐν τῷ πρόσσεν χρόνο fals. leg. 361, 12. p. 446, 9. c. 133 Steph. 1226, 17. ἔμπροσθεν τοῦ συνεδρίου c. Theocr. 11324, 11. intactum restat, sed pro πρόσθεν τῶν Ἐπωνύμν c. Lept. 485, 17. c. Tim. 795, 19. p. 708, 8. Bekkerus modo e paucis modo e pluribus πρόσθε edidit retento tamen πρόσθεν p. 708. Postremo τὰ πρόσθεν πεπραγμέναι fals. leg. 381, 19. nitil dlisacrepantibus libris, nisi quod plecl. que ἔμπροσθεν exhibent, et in Ep. II. 14471, 10. ὁ πρόσθεν προεληλυθὼς χρόνος, qua dictione nuunquam utitur Demosthenes, unius cod. auctoritate mutatum in πρόσθε. Asoun Platonem quae extant hujus adverbii exempla, in Ind. Lectt. Acad. a. MDCCCXXX. colligere institui sed non absolvi, quum Schneiderum ad Plat. Civ. T. I. p. 124. hanc curam sibi suscepisse intellexissem, qui si non plua atque locupletipra cognosset testimonia quami ante hos quindecim annos innotuerant, dubito num aliter atque ego judicaturus fuissst. ln Isocr. c. Lalim. 382. (158, 61.) pro vulgato πρόστν yelkerus πρόσθε et Epist. IV. 415, 10. εἰς τοὔμπροσθε incertum quo auctore scripssit. In universum vero literae finalis exempla tanto numero superant, ut alteram scripturam "non rejiciam quidem ab Aiticorum usu, nam codicibus bonis et conspirantibus nonnunquam, ut ajunt, vel contra rationem obtemperandum est, sed iamen mirari non desistam, cur idem scriptores in eadem formula ἐν τῷ πρόσθεν χρόνῳ, centis pleniore forma, quiaquies, si forte, minus plena uti V. 442. Εἰ ζῶν Ἀχιλλεὺς τῶν ὅπλων τῶν ὧν πέρι. Quid sibi voluerit Porsonus, quum τῶνδ' ὅπλων corrigeret, parum apertum est. V. 445. Νῦν δ’ αὔτ’ Ἀτρεῖδαι φωτὶ παντουργῷ φρένας. Cod. Γ. νῦν ὧδ-. Aesccylus Sept. 655. φωτὶ παντόλμῳ φρένας. Sophoclis versum afferunt Suidas s. Π αντουργῷ et Thomas s. Πανοῦργος p. 677. ac saepius attiigit Eustathius p. 524, 40. p. 647, 32. p. 1848, 51. ὁ πανοῦργος καὶ παντουργὸς διάφορον σημασίαν ἔχει παρά γε τοῖς ὕστερον. Σοφοκλῆς γὰρ καὶ τὸν παντουργὸν εἰς ταὐτὸν ἄγει τῷ πανούργῳ, εἰπὼν ἀνδρὶ παντουργῷ φρένας, cui pariter ut Thomae pro φωτί subrepsit inter scribendumnotius ἀνδρί bf. Wellauer. ad Apoll. I. 1. Παντορέκτης ἔρως Anacreo Od. X. 11. quod restituendum Juliano Or. VI. 197. [restituit jam Wyttenbachius Ep. Cr. p. 239.] Pro ξενοδαίκταν vero Eur. Herc. 391. propter insolentem synaeresin scripserim ξενοραιστήν. ΑΔεδαιγμένος tamen Pindaro, δαιχθείς etiam Euripidi hribuitur v. Butim. in Ind. Anomm.] Apud Hesychium Παρήκτης πάντα πράττων ἐπὶ κακῷ et Παρῥήκης, quod iisdem verbis interpretatur, mendose scipta sunt pro παῤῥέκτης.. Ῥέκτης ἀνὴρ καὶ νέος Synes. Ep. LXVII. 209. D. δραστήριος καὶ ῥέκτης ἀνήρ Cinnam. Hist. L. III. 1. apud antiquiores non legi; qui nihil pensi neque sancti habet, παντοποιός dicitur Theophr. Char. VI. Ad propositum locum pertinent Ajacis verba ap. Liban. T. I. 166. θαυμάσαντες τὴν Ὀδυσσέως κομψείαν (id est πανουργίαν v. Moeris p. 237.) -ὐδαμοῦ θέντες τὰς ἐμὰς ἀριστείας. Verbum πράσσειν pro καταχεῖρίζεσθαι dic osendit Ducke-rus ad Thucyd. IV. 89. Ev. PK. V. 447. Καὶ φρένες διάστροφοι. Thomas M. p. 221. φρένες διάστροφοι τοῦ μαιινομένου vel ex hoc loco vel ex Aesch. Prom. 678. Inverso ordine cd. Γ. καὶ διάστροφοι φρένες. Reiskius malebat τό τ’ ὄμμα pro τόδ’. Ev. Pr. V. 448. Κνώμης ἀπῇξαν. Schol. Rom. εἰ μὴ διὰ ἔκστασιν τοῦ δέοντος ἐξέπεσον αἱ διάνοιαί μοι, quod ad lectionem a Turn. Steph. Cant. receptam ἀπῇξαν spectat. Alter ἀντὶ τοῦ ἀπήγαγον· γράφεται καὶ ἀπεῖρξαν, ὅ ἐστιν ἐκώλυσαν. Hoc ἀπεῖρξαν legitur in Bar. A. H. Mosq. B. Dresd. B. et Junt. Ceteri et Ald. ἀπήξαν, quod ne quis pro ἀπῂξαν valere putet, Bruncktus vetere ἀπήαιξα scribere adnotat. Hinc Abreschius ad Aesch. IV. p. 25. emendabat γνώμης μ' ἀπήξαν. Sed aortsto ἦξα, quem Heathius Aeschylo Choeph. 950. Brunckius Aristphani Rann. 468. intulit, Tragici non utuntur. — Ad Sophocdis locum referenda sunt Libanii verba Ep. DCCCLI. p. 400. σὺ δὲ μικροῦ ἐμιμήσω τὸν Αἴαντα τὸν ἄλλα μὲν βουληθέντα, ἀλλὰ δὲ ἀναγκασθέντα. Ep. Ps. V. 449. Οὐκ ἄν ποτε δίκην ατ' ἄλλου φωτὸς ὧδ’ ἐψήφισαν. Eustathius p. 361, 29. inter alios Sophoclis anachronismos refert τὸ οὐκ ἄν ποτε δίκην ὧδ’ ἐψήφισαν· ψηφίζειν γὰρ οὔπω εἴδησαν (ἤδεσαν) ἥρωες. Ev. Pt. Οὐ ἂν ἐψήφισαν pro οὐκ ἂν ψηφίσειαν ut Plat. Eryx. 393. D. ουκ ἂν προηρεῖτο, εἰ μὴ-ἡγεῖτο. Julian. Ep. XXXIX. p. 70. οὐκ ἄν με τις ἐγράψατο παραβαίνοντα τὸν νόμον, εἴ σε — ἀξιώσαιμι. Praeterea non praetermitendum est Sophoclem activo usum esse pro medio. Plato Gorg. 515. E. οὐδεμίαν αἰσχρὰν δίκην κατεψηφίσαντο αὐτοῦ. V. 450. Γοργώπις ἀδάμαστος θεά. Hunc et seq. versum reddit Suidas s. Ἀδάμαστος, ubi glossema παρθένος· subrepsit pro ἀδάμαστος in quo omnes cod. consentiunt. Hermannus tamen et cetei ἀδάματος scripserunt, Criticorum Anglorum sententiae obsequuti, cui nihil derogare volo sed plane exploratam esse non puto. V. 45. Χεῖρ' ἐπεντύνοντ) ἐμήν. Sic Ven. La. Θ. et plerique codd. Ἐπεντείνοντ’ Paris. E. Aug. B. Dresd. AB. et alii quidam cum Aldo. In cod. H. ἐπεντύνοντ’, sed supra scripta syllaba εὶ, ἐπεκτείνοντα supra scriptum habent Dresd. B. Mosq. A. idemque in duobus Lipps, lectioni ἐπεντύνοντ’ pro glossemate adsriptum est. Olim illud probavi cum Brunck. Schatf. et alis; nunc ἐπεντύνοντα secundum Hermannum' edidi ut lectius. Oppianus Hal. V. 562. ἤδη γὰρ δελφῖσιν ἐπεντύνουσιν ἄρηα· nec multum differunt belllum sive impetum parare et manum ad occidendum paratam habere. Valckenarii emendatione ἐπευθύοντ in Hipp. 1183. non utimur. V. 452. Ἐμβαλοῦσα λυσσώδη νόσον. Suidas l. c. λυσσώδει νόσῳ, quod Hemsterhusio placuisse refert Ruhnkenius ad Tim. p. 106. os codicum fidem potiorem ducimus. Ev.PP. V. 453. Ὥ́ςτ’ ἐν τοιοοῖςδε βοτοῖς. Tam vilibus pecudibus, ut interpretatur Matthiae ad h. l. et in Gramm. S. 471. p. 875. improbans Hermanni sententiam, qui ὥςτ’ ἐν τοιοῖςδε βοτοῖς dictum putat pro ὥςτ’ ὧδ’ ἐν βοτοῖς. V. 455. Ἐμοῦ μὲν οὐχ ἑκόντος. Schol. Rom. γράφεται οὐκ ἔχοντος, δηλονότι τὸ ἔγκλημα τῆς φυγῆς αὐ̓τῶν, quod ineptum est. Ev. Pa. V. 456. Φύγοι γ’ ἀν χω κακὸς τὸν κρείσσονα. Moq. (. τἀ, quod Hermannus Elmslejo assensus recepit ut frequens in apodosi v. Wellauer. ad Sept. 534. Sententia simils El. 687. ὅταν δέ τις θεῶν βλάπτῃ, δύναιτ' ἂν οὐδ’ ἂν ἰσχύων φυγεῖν. V. 458. Ὅςτις ἐμφανῶς θεοῖς ἐχθαίρομαι, μισεῖ δέ μ' Ἑλλήνων στρατός. onnulli post ἐχθαίρομαι et post στρατός plenius interpungunt, sic ut haec μισεῖ δὲ — ἔχθει δέ— incise membratimqu proferantur. Sed vis relativi ὅςτις ad omnia pertinere videtur ὅντινα θεοὶ ἐχθαίρουσι, μισεῖ δὲ στρατὸς, ἔχθει δὲ ΤΤροία Si de alio loqueretur Ajax, sic diceret ὅςτις ἐχθαίρεται, μισεῖ δὲ αὐτόν, ut Demosth. p. 5. 3. οἷς οὐξ χαρίζονντο, οὐδὲ ἐφίλουν αὐτούς etc. ἔρ Ἑλένη, ἢν κόροι ὤλβισαν, ἐμοῦ δ’ ἐνόσφισαν θεοί σε Eur. Hel. 648. qui locus varie tractatur ’). V. 459. Καὶ πεδία τάδε. ermannus Praef. Hec. IX. correxit αὶ πέδον τόδε. Similes tamen exitus Philoct. 1303. ἄνδρα πολέμιον Eur. Hel. 995. ἐς τὸ θήλλυ τρεπόμενος. lon. 1541. τοῦ θεοῦ δὲ λεγόμενος. Plurilli τᾴ πέδα leritur Eur. Bach. 588. Gracis inusitatus, quod non satis attendit Jacobsius Exercc. Crit. I. 150. et Animm. ad Eur. p. 131. eundem numerum inferens Eur. Hel. v. 2. Νεῖλος ὃς Αἰγύπτου πέδων ὑγραίνει γύας. Ev. Pr. [yquod oolim suspicabar, hoc locp pro γύας scribendum esse χοαῖς, id nequaqam tuebor, sed idex exempla paralielismi, quae Matthiae ad h. v. ffert, parum oppportuna judico, partim propter lectionis et interpretationis ambiguitatem, partim quia, quae ambigua non sunt, duo nomina longe diversae significationis continent, unum ἔχιδνα et γραφή, alterum φυγή et ποῦς, tertium ὅπλα et πύργοι, initer quae plurimum interse, sc πεπον ε γυίαι prpemodam iceipicane. parallela dicat, quae Euripides composuit casibus paribus Iph. A. 1434. τί σιγῇ δακρύοις τέγγεις κόρας vel ibidem v. 765. Ἄρης εὐπρώροις πλάταις εἰρεαίᾳ πελάζει (Σιμουντίοις ὁχετοῖς). Haec si indiscrete proponantur tironibus, periculum est ne graece dici putent Τυδεὺς ἄνδρα ἔκτεινε φῶτα. Rei— sigius autem, quem Matthiae antestatur, inconsiderate illud πέδον γύας cum Aristophaneo πέδον μελανοσυρμαῖον λεών et id genus aliis comparat, in quibus ne umbra quidem similitudipis apparet. V. 461. Λιπὼν μὄνους Ἀτρείδας πέλαγος Αἰγαῖον περώ. Eur. Hel. 1199. κενὰς λιποῦσ’ ἕδρας. Iph. A. 806. οἴκους ἐρήμους ἐκλιπόντες. Tryphiod. 141. λιπόντες ἐρημαίην χθονὸς ἀκτήν. Plato Polit. 298. B. καταλιπόντες ἐρήμους, et Plutarch. V. Lucull. c. XXX. οἰχχήσονται τὸν Πόντον ἔρημον ἀπολιπόντες, id est desituentes, quod plus est quam relinquentes, idque hoc loco signifcari Scholiastes docet. Αἰγαῖον in omnibus codd. eodem notatur accentu, etsi Suidas αἴγαιος κόλπος et αἴγαιον πέλαγος s. h. v. ἀτ τικώτερον esese dicit, eaque notatio in utroque genere vulgo recepta est; ὁ Αἰγαῖος Artatot. Meteor. II. 1. 354, 15. Plut. V. Cim. c. VII. Lucian. Navig. s. 32. Aristiil. 218. T. I. Eales.n.ce Med. impl. lx. 2. p. 172. T. XII. The] mist. Or. I. 7. Philostr. V. Ap. IV. 24. p. 163. τὸ Αἰγαῖον Herodo. IV. 85. VI. 55. Thucyd. IV. 109, 4. Aristot. de Mund. c. III. Menand. Fragm. p. 26. Callim. Fragm. CXV. Diod. V. 47. Strab. VIII. 239. XIII. 417. Lucian. Hernmot. §. 28. Maxim. Tyr. XXXIX. 250. Append. Epigr. XV. 758. Nonnulla tamen in Tragicorum libris supersunt alterius scripturae vestigia; in Eur. Andr. v. 1. et 822. pro Αἰγαῖον cod. Havn. proparoxytonon praebet, utlegitur in Julian.Or. V.159. D. pro Αἰγαῖον πέλαγος Aesch. Agam. 645. apud Grammaticum. qui hunc locum transscripsit, Αἴγεον legitur. Si mare ab urbeἈιγαί denominatum est v. Strab. VIII. 386. Schol. Apoll. I. 1165. Schol. Pind. V. 67. eodem accentu scribi oportet quo ggentilicium ΑΑἰγαῖος, si a fluctjus (ἁἶγες) v. Reif. ad Artem. p. 328. Αἴγειον, pro quo dorice Αἰγαῖον dici ut κύπαιρος tradit Etym. M. p. 28, 36. mutati autem accentus rationem non reddit neque aliud catabibasmi exemplum in promtu est praeter illud λιγαία in versu aeolici poetae, quod Lehrsius in Quaest. Epic. Spec. I. p. 8. merito reicit, Hermannus Opusc. F. II. 201. λίγαια scribit. Sed haec accentus inconstantia reperitur in multis nominibus propriis in αιος exeuntibus, Πήδαιος, Τρύγαιος,Ἐρυσίχαιος etc. quae in alium locum differo. V. 462. Καὶ ποῖον ὄμμα δηλώσω. Herodo. I. 37. τέοισί με χρὴ ὄμμασι φαίνεσθαι. Aeschin. c. Ctes. 512. ποίοις ὄμμασι τὰς ἱκεσίας ποιεῖσθε. Iph. A. 457. ποῖον ὄμμα συμβαλῶ. Ex hac Ajacis oratione multa transtulit Libanius in declamationem Ajacis morituri T. IV. 1039. EV. PR. V. 465. Στέφανον εὐκλείας — eadem verba Eur.Suppl. 325. Antiop. Fragm. XXXVIII. 4.) 80. στέφανος ἀριστείας Dionys. Antiq. VII. c. 58. στέφανος δικαιοσύνης καὶ χρηστότητος Plut. Comp. Philop. c. Flam. c. III. στέφανο ἀρετῆς στεφανωσάμενος ἥκω Philostr. V. Ap. VII. 14, 294. V. 466. Ἀλλὰ δῆτ’ ἰών Hic fortasse poetae animo occurrebat, quod a nonnullis memoriae proditum videtur, Ajacem insanum in hostes impetum fecisse. Cicero Tusc. IV. c. 24. semper Ajax forttis, fortissimus tamen cum Danais inclinantibus praelium instituit insaniens, quod Gronovius Observatt. II. 2, 172. non recte de ira accepit. Philostr. Herr. XI. 721. μανέντα αὐτὸν ἔδεισαν πλέον μὴ προςβαλὼν τῷ τείχει ῥήξει αὐτό. Ev. Pa. V. 467. Ευμπεσὼν μόνος μόνοις. Cod.. Γ. ἐμπεσών. Ordo verborum in hoc paraleismo legitimus est ut rectus casus praecedat, obliqus sequatur, σὺν τέκνοις μόνη μόνοις, Ἕκτορος μόνος μόνου v. Aj. 1283. Heracl. 807. Med. 513. Demosth. 273, 1. Aristot. Epigr. ap. Aelian. H. Ann. XI. 49. cf. Abresch. Auct. p. 224. Pro δρᾶνν τι χρηστόν Euripides Iph. A. 371. δρᾷς τι κεδνόν. V. 469. Ὦδέ γ' Ἀτρείδας ἂν εὐφράναιμί που. Mosq. B. et alius ὥδ’ ἆν Ἀτρ. εὔφρ. ex quo Elmsleli nata est conjectura ἀλλ’ ὧδ’ ἂν Ἀτρείδας ἄν. Εὐφράνοιμι exhibent Jen. Aug. C. duo Lips. Heidelb. Ald. ut ἐπαινέσοι ἄν Plato Legg. IV. 719. E. κολάσοιεν ἄν M. Anton. Epist. 277. v. Saupp. ad Lyc. p. 67. et saepius post particulas εἰ ἄψοιτο Themist. Or. XXI. 256. A. ubi ἅψαιτο corrigunt, ὅπως ἄν τι διδάξαιμι καὶ προςαξοίμην ημᾶ] XXII. 283. ὡς θεάσοιντο Herodian. III. 4. p. 61, 13. εἰ καταυλήσοι τις Athen. XIV. 624. Apud Themist. Or. XXV. 310. C. ὂς ἂν εὐτρεπίσοι, ὃς — χωρήσει, Harduinus εὐτρεπίσειεν emendat. V. 472. Μή τοι φύσιν γ’ ἄσπλαγχνοςaffert Suinas s. Ἅσπλαγχνος omissoο γ. V. 473. Αἰσρχρὸν γάρ — Hunc versum cum proximo exhibet idem s. Αἰσχρόν, cum sex seqq. Stobaeus Serm. T. VII. 3. p. 174. et CXXI. 22. V. 475. 476. (ιγὰρ παρ' ἦμαρ ἡμέρα τέρπειν ἔχει προςθεῖσα κἀναθεῖσα τοῦ γε κατθανεῖν. Sententiae summam reddit Eustathius p. 906, 35. τὸ μετ’ εὐκλείας θανεῖν τῶν ἀγαθῶν μόνον ἴδιον, καὶ τὴν παραυτίκα σωτηρίαν οὐκ ἀπαλλαγὴν θανάτου δοξάζει ἀλλὰ μικρὰν χρόνου ἀναβολήν· τί γὰ παρ’ ἦμαρ ἡμέρα τέρπειν ἔχει. id quod aliii aliis verbis pronunciarunt. Plut V.. Caes. c. LDII. 734. E. βέλτιόν ἐστιν ἅπαξ ἀποθανεῖν ἢ ἀεὶ προςδοκᾷν. Liban. T. IV. 143. ἧττον εἰς συμφορὰν εἰςάπαξ ἀποθανεῖν ἢ πολλάκις ἐγγὺς ἰέναι τοῦ θανάτου. Sed alterius versus et lectio incerta es et interpretatio. Schol. min. τί γὰρ ἔχει ἡμέρα τέρπειν προςθεῖσα ἑαυτὴν δηλονότι ἐπὶ ἤματι καὶ ἀνεθεῖσα τού́ κατθανεῖν ἤγουν ἀπολυθεῖσα καὶ ἐλευθερωθεῖσα τοῦ θανάτου. Hic igitur ἀνεθεῖσα legit ut Bodl. Membr. Aug. C. aliique intra lineas, quod recepit Brunckius; ceteri ἀναθεῖσα, ut Stob. l. c. et Moschopulus Lex. s. Ἀνατίθημι, τὸ ἀναθεῖσα τοῦ κατθανεῖν παρὰ Σοφοκλεῖ κατὰ διάφρασιν (κατὰ διάφορα Grammaticus Ammonio praenissus) συντακτέον εἰς γενικὴν, οἷον ὑπέρθεσιν ποιουμένη τοῦ θανάτου. Hermannus, qui ἀναθεῖσα adscivit, utrumque ita interpretatur : quid potest dies cum die alternans oblectationis habere,qum nihil nisi de moriendi necessitate aιut addat aliquid aut diferat, genitivo τοῦ κατθανεῖν partitivam, ut videtur, notionem subjiciens, quae verco προςθεῖναι apprime convenit sed cum ἀναθεῖναι minus apte conciliata est. Interim Hermanni sententiam veri simillimam duco, hoc uno excepto, quod ἡμέρα παρ’ ἡμέραν non alterni dies significare videntur sed ἡμέρα παρ' ἡμέραν θεωρουμένη sivct ἡμέραι παράλληλα ἐξεταζόμενναι. Neque enim unus post alterum dies finem fafaiem nobis admovet removetque, sic ut de nobis dici possit, quod de Dioscuris, ὅτι παρ’ ἡμέραν ζῶμεν καὶ ἀποθνήσκομεν, sed dies singuli; ut germanice dicam, jeder Tag bringtuns um einen Schrit dem Tode näter und entrückt uns ihm wieder für den Augenblick, illud, quia quotidie consenescimus, hoc, quia die consummato mortis pericula nobis evasisse videmur. Ergo hoc dici videtu τί τερπνὸν τὸ ζῆν, τουτέστιν ἡ ἀπαράλλακτος τῶν ἡμερῶν ἐπαλληλία, τοῦ γε κατθανεῖν πάντως προκειμένου οὗπερ ἑκάστη ἡμέρα προςτίθησί τιι καὶ αὖ ἀνατίθησιν αὐτό, genitivo τοῦ κατθανεῖν ad verbum primarium προςθεῖσα accommodato. Qui melius consulat, consul fiat! Quum Brunckius negasset ἀναθεῖσα ferri posse, quia sequatur genitivus, hunc a ππροςθεῖσα quamyis interjecto alio verbo regi posse dixi multisque constructionis suspensae exemplis confirmavi. Simplicissima tractio est Hesiod. Theog. 151. πάντας ἀποκρύπτασκε, καὶ ἐς φάος οὐκ ἀνίεσκε, γαίης ἐν κευθμῶνι. Eur. Ion. 700. ἡ μὲν ἔῥῥει συμφοραῖς, ὁ δ’ εὐτυχεῖ, πολιὸν εἰςπεσοῦσα γῆρας. Orest. 1143. οὐ δεῖ Μενέλεων μὲν εὐτυχεῖν, τὸν σὸν δὲ πατέρα καὶ σὲ θανεῖν, δόμους τ’ ἔ́χειν σούς, ubi si infinitivum ἔχειν in participium omissa copula mutaveris, hujus cadem erit quae antecedentis loci constructio. Adde Apollon. IIII. 130. ἥπαφες, οὐδὲ δίκῃ περιέπλεο, νῆιν ἔοντα. His locis enuntiatum, quod a particula adversativa vel copulativa inducitur, ad finem periodi rejici poterat, sed praeponitur gravius. Cur vero Lycurgus c. Leocr. p. 185. (219, 85. Bekk.) κατακλεισθέντες ἐπολιορκοῦντο καὶ διεκαρτέρουν εἰς τὴν πατρίδα, postrema verba a participio, quo pertinent, sejungere maluerit, haud cito dixeris, atque Eur. Cycl.. 604. μὴ αὐτόν τε ναύτας τ' ἀπολέσητ' Ὀδυσσέα, quare Ὀδυσσέως scribere noluerit, suspicari quidem licet, neque taamen, si sic scripssset, oratio foret obscurior. Alii alias habuerunt mutandi ordinis causas. Xenophon Hell. VII. 3, 7. ὑμεῖς τοὺς περὶ Ἀρχίαν οὐ ψῆφον ἀνεμείνατε ἀλλὰ ἐτιμωρ́σασθε, si omissa adversativa participio οὐδὲ ψῆφον ἀναμείναντες usus esset, minus clare expressisst affectumloquentis. Idem I. 5, 9. si scripsit, quod vulgatum est, ὅ́ρκους ἔλαβον καὶ ἔδοσαν παρὰ Φαρναβάζου (cod. πρὸς Φαρνάβαζον) noluit verba legitima ὅρκους λαβεῖν καὶ δοῦναι divellere, quod fecit Demosthenes p. 235, 13. Thucydides brevitatis causa saepe extra constructionem interponit aliqua, quae si suò loco collocare voluisset, sententia in plures atque minutas partes ddistrahenda erat, et post longioress ambages coeptam nonstructionem addita particula redorditur III. 34. ὁ Πάχης προκαλεσάμενος ἐς λόγους Ἱππίαν ὁ μὲν Ἰππίας ἐξῆλθε παρ’ αὐτὸν, ὁ δ’ ἐκεῖνον ἐν φυλακῇ εἶχε. Rursus in Epigr. Anth. VII. n. 664. Ἀρχίλοχον καὶ στᾶθι καὶ εἴςιδε τὸν πάλαι ποιητάν, apparet nomen viri, quo de agitur, ex industria primo positum esse loco. Praetermitto concinnitatem sententiarum et numerorum, cujus rationes vix satis perspicimus. Rarior est illa conformatio enuntiatorum simplicium, in quibus duo verba cum uno nomine ita conjuncta sunt ut hoc regatur a priori, alterum autem rectione careat; Plutarch. Praecc. Reip. ger. p. 799. (c. III. 141.) οἱ κόλακες ὥςπερ ὀρνιθοθῆραι μιμούμενοι τῇ φωνῇ ὑποδύονται καὶ προάγοσι τοῖς βασιλεῦσι, quo exemplo tuebar Isocr. Paneg. p. 149. C. θαυμάζοντες καὶ ὁμιλοῦν-τες τοὺς ἐν τούτοις πρωτεύοντας )). Praeterea duos attuli locos qui a Schaefero in disceptationem vocati sunt. Primus est Zenodoti Epigr. I. p. 65. T. II. ἄρσενα γὰρ λόγον εὗρες, ἐνηθλήσω δὲ προνοίᾳ, αἵρεσιν ἀτρέστου ματέρ’ ἐλευθερίας, de quo mecum sentit Jacobsius ad Anth. Pal. p. 243. Schaeferus autem ad Dem. T. V. 772. contendit αἵρεσιν et sequentia appositionis modo utrinque pendere et a λόγον εὗρες et ab ἐνηθλήσω, quod ut non nego fieri posse, ita neminem fore puto quin hanc rationem valde operosam esse intelligat. Neque de Theocr.. XIII. 22. Ἀργὼ κυανεᾶν οὐχ ἥψατο συνδρομάδων ναῦς ἀλλὰ διεξάϊξε, βαθὺν δ’ εἰςέδραμε Φᾶσιν, αἰετὸς ὣς μέγα λαῖτμα viro doctissimo plus concedo quam ambiguum esse utrum Phasis, ut Jacobsio visum, μέγα λαῖτμα dicatur, an quod Huschkius in Wolfi Anall. Vol. I. p. 173. mihi assensus est, haec duo nomina proxim cum verbo conjungenda sint. Prius qui obtinere voluerit, demonstret necesse est, λαῖτμα apud potas Nonno antiquiores de fluvio dici. Sed ut hoc quoque in medio relinquatur, illud, quod ego intendi, constructionem verbi et nominis interdum interpositione enuntiati secundarï interrumpi, satis superque demonstratum est tum superioribus exemplis tum iis quae Pflugkius ad Eur. Hec. 605. adjecit alique viri docti, quoos Poppo nominat ad Thucyd. III. 68. ) V. 477. Οὐκ ἂν πριαίμην βροτόν afferunt hunc versum Thomas M. p. 663. (270. Ritsch. et Eustath. p. 757, 35. eundem cum insaquente Suidas s. Θερμόν et Πριάμενος, et Nicodemus Progymn. c. 23. p. 525. T. 1. Scholiastes θερμαίνεται interpretatur θαῥῥεῖ, καθ’ ὂ λέγε-1 ται θάλπον παρ' Ὁμήρῳ τὸ θάρσος scrib. θαλπωρή. Eustath. p. 651, 60. et 1407, 48. τὴν ἐλπίδα θαλπωρὴν λέγει καὶ ἡ τραγῳηυͅάα κεναῖς ἐλπίσιν θερμαίνεται. Ubique κεναῖσιν legitur, pro quo ap. Stobacum (v. ad v. 473.) καλαῖσιν subrepsit. V. 479. Ἀλλ’ ἢ καλῶς ζῆ͂ν. Musgavius praefert quod ap. Schol. Hermog. p. 371. legitur ἢ γὰρ καλῶς ζῆν. Idem fortasse legit Libanius, qui in Decl. p. 1040. T. IV. Ajacem ita loquentem inducit δεῖ γὰρ τοὺς ἀγαθοὺς ἢ ζῆν εὐδοκιμοῦντας ἢ τεθνηκέναι. Sed vulgatam sequuntur Schol. Plat. p. 142. ed. Ruhnk. et Suid. s. Ἀλλ’ ἤ Charondas Stob. CXLV. 469. et Isocr. ad Nicocl. p. 22. κρεῖττον τεθνάναι καλῶς ἢ ζῆν αἰσχρῶς. Vilior sed tritior Euripidis sententia Iph. A. 1252. κακῶς ζῆν κρεῖσσον ἢ καλῶς θανεῖν. Ajacis fortasse verba sunt quae leguntur in Armorum judicio Fr. III. τί γὰρ καλὸν ζῇν βίοτον ὃς λύ́πας φέρει. Ev. XP V. 481. ἑς ὑπόβλητον λόγον. Cov. B. et duo Mosqq: ἀπόβλητον, quod Schol. Barocc. interpretatur ἡμαρτημένον τοῦ σκοποῦ. Sed illud retinent Suid. s. h. v. Moschopul. ad Il. · A. 292. et tacite Eustathius p. 106, 7. Σοφοκλῆς ὑποβολιμαίους εἶπε λόγους τοὺς μὴ γνησίους etc. Ev. Pr. V. 482. Αἴας— τῆς σαυτοῦ φρενός. Apud Suid. l. c. Αἶαν legitur, τῆς αὐτοῦ in H. et cod. Suidae. V. 484. Τάςδε φροντίδας μεθείς. Lips. B. μεθές, sed cum glossaκαταλιπών. Affert· haec yerba Καὶ—μεθείς Suidas s. Μεθέσθαι.. EO. PR. V. 485. Ὦ δέσποτ' Αἴας Suidas s. Ἀναγκαία, ubi Αἶαν, =onaras T. I. 178. Eustath. p. 1089, 38. παρὰ Σοφοκλεῖ ἀναγκαία τύχη ἡ δουλική, quem sequitur Brunckius, qquasi Tecmessa de sua loqatur captivitate suoque exemplo Abacem docere velit mala aequo ferenda esse animo, id quod a modestia ejus longe alienum videtur. Imo nihil dicit nisi quod vel cerdo regi dicere possit, οὐδὲν ἰσχυρότερον ἀνάγκης καὶ τύχης Diod. XV. 63.· δεινῆς ἀνάγκης οὐδὲν ἰσχύει τλέον Eur. Hel. 521. Pro ἀνάγκη autem dicitur ἀναγκαία τύχη. Plat. Legg. VII. 806. A. εἰ διαμάχεσθαι περὶ πόλεως ἀναγκαία τύχη γίγνοιτο, Damascius ap. Suid. T. II. 760. ἀπ’ οὐδεμίας ἀναγκαίας τύχης αὐθαίρετον συνέβη γενέσθαι τὴν μεταβολήν cf. Demosth. Ep. II. 1468, 14. Ergo sapienti convenit τἀναγκαῖα τοῦ βίου φέρειν ὡς ῥᾷσατα Hel. 255. atque hoc est quod Ajacem Tecmessa admonet. Quoniam vero ipsa hanc necessitatem experta erat, continuo suae fortunae meminit, utique non ut suum exemplum Ajccí . imitandum proponat sed ut ejus commoveat miserationem. Ev. P. Cum Brunckio facit Hermannus. V. 48. Εἴπερ τινὸς σθένοντος ἐν πλούτῳ. Ἐκ πλούτοὺ cod. H. εἴπερ τιινές 6. Dresd. B. et duo Lips. quod a correcore profectum videtur atractionis ignaro. Arian. Alex. II. 22, 3. Δαρείω ἀνδρὶ τὰ μὲν πολέμια εἴπερ τινὶ μαλθακῷ, Galen. de diffic. Resp. IIII. 4, 273. T. III. ἀσαφῶς ἡρμήνευται ἐν τῷ Προγνωστικῷ, καιτοιγ’ εἴπερ τῳ καὶ ἄλω τῶν Ἱπποκράτους βιβλίων. ὑπάρχοντι σαεῖ, Athen. XII. 536. D. [σεμνότατον γενόμενον καὶ παιδείας εἴτινα καὶ ἄλλον καὶ αὐτὸν ἐπιμεληθέντα, et omiso nomine ἄλλος Gregor. Naz. Or. XVII. 331. τὰ εἰκότα τιμήσομεν εἴπερ τινὰ οὖσαν τιμῆς ἀξίαν. Mabthiae commaita post τινός et πλούτῳ sustulit, quia εἴπερ τινὸς σθένοντος valeat pro μέγιστον σθένοντος. V. 489. Νῦν δ’ εἰμὶ δούλη Hunc locum imitari videtur Achilles Tatius V. 17. p. 118. ἐλέησόν με γυνὴ γυναῖκα, ἐλευθέραν μὲν ὣς ἔφυν, δούλην δὲ ὡς δοκεῖ τῇ τύχῃ. Eur. Hec. 349. τί γάρ με δεῖ ζῇ́ν, ῆ̔͂ςπατὴρ μὲν ἦν ἄναξ Φρυγῶν ἁπάντων νῦν δ’ εἰμὶ δοούλη. Soph. Ocd. C. 964. θεοῖς γὰρ ἦν οὕτω φίλον. Hanc autem Tecmessae orationem Spengelius Synag. rhet. p. 21. suspicatur Andocidem spectase, quum illa diceret c. Alcib. 32, 23. τῆς γυναικὸς, ἢν ἀντ’ ἐλευθέρας δυλὴν κατέστησε καὶ ἧς τὸν πατέρα καὶ τοὺς προήκοντας ἀπέκτεινε καὶ ἧς τὴν πόλιν ἀνάστατον πεποίηκε ἀλλ’ ὑμεῖς ἐν ταῖς τραγῳδίαις τοιαῦτα θεωροῦντες δεινὰ νομίζετε. Haec tamen eadem omnia ab Andromache, Cassapdra, Briseide, dici potuerunt. V. 490. Ἐπεῖ τὸ σὸν λέχος ξυνῆλθον. Cum his Porsonus contendit Phoen. 831. (824.) ἡ δὲ σύναιμον λέχος ἦλθεν, ubi codd. nonnulili praepositionem addunt, qua et h. l. Scholiastes utitur et Schol. Thuc. I. 3. ταύτην τὴν στρασείαν ξυνῆλθον explanat, sed minus necessariam esse apparet ex Trach. 28. λέχος Ἡρακλεῖ συστᾶσα, pro quo συνελθοῦσα dici poterat. Verbum simplex λέχος τινὸς ἐλθεῖν non aliter inteliyl potest quam οἰκίαν τινὸς ἐλθεῖν, hoc est ea ratione, quae vulgo praepositione significattur. Verba εὖ φρονῶ τὰ σά excerpsit Suidas s. h. v. Sequentia contulit Ursinus ad Virgilium p. 32. ed. Valck. V. 493. Εὐνῆς τε τῆς σῆς, ἧς συνηλλάχθης ἐμοί. Suidas Συνηλλάγην σοι καὶ συνηλλάχθης ἐμοὶ, ἀντὶ τοῦ συναλλαγὰς ἔχεις, γάμῳ συνεζεύχθης, nostrum haud dubie locum spectans, in quo Bruncctius ξυνηλλάχθης scrissit contra codd. et Edd. vett. ἧς Jen. Dresd. B. Mosq. B. Membr. et duo alii Brunckiani; ᾗ La Lb. ΓΘͅ. Ven. et ceteri, quod recepit cum Hermanno Dindokius. Prius Brunckius probavit atractionerm necessariam putans, quam saepissime poetae Tragici negligunt; ἀρχῆς, ἢν ἐμοὶ ἐνεχείρισε Oed. T. 384. ἀδελφῆς, ἣν οὐκ ε͂̓͂δον Orest. 78. ἀδελφῆς, ἥν σοι κατηγγύησα v. 1079. τοσαύτης, ἢν ἐπῆλθον, Ἑλλαάδος Hcracl. 152. ubi Elmslejus aliquando ἧς optavit; et saepius alibi. Sed haec exempla propterea delegi, ne quis sigmatismi causa pro genitivo accusativum positum putet; nam eum non vitasse Tragicos etiansi possent, ostendit Eur. Ion. 1469. τῆς ἡδονῆς τῆςδ’, ἧς ἔδοχ’ ὑμῖν ἐγώ. Itaque verum est quod Eustathius p. 147, 10. dicit χαίρω τῷ λόγῳ ᾧ λέγεις καὶ ὃν λέγεις· καὶ γὰρ τοῦτο ἀσόλοικον. Ev. Pr. Quod Bernhardy Synt. p. 301. affirmat Atticos raro aftractione non uti, id quam verum sit apprebit ex unius generis exemplis: σοῦ ὅρκου, ὃν ὤμοσαν Isaeus de Her. Men. p. 37, 47. Demosth. c. Phaen. 104, 7. τῶν ὅρκων, οὓς ὤμοσαν Thucyd. II. 73. Isaeus de Nicostr. 49, 31. de Ciron. 74, 46. Dinarch. c. Dem. -91. c. Philocl. 110, 18. Dem. c. Steph. I. 2. τῶν θεῶν, οοὓς ὤμοσας Arist. Rann. 1490. Sed Lysias attractione uti maluit nitill veritus easdem vocales saepius iterare: τῶν ὅρκον, ὧν ὠμόσατε c. Alcib. I. 143. τοῖς ὅρκοις, οἷς ὠμομόκατε Or. X. 118, 32. XXXI. 187. Verum tamen haec et prius allua consideranti latere non potest, non nihil interesse, utrum verbum transitivum hoc modo construatur an intransitivum vel passivum, nec, si recte dicitur τῆς εὐνῆς, ἧς συνήλλαξάς μοι vel ἧς συνῆψάς μοι (Herc. 1316) ex eo sequi ut perinde probetur, ἧς συνηλλάχθης ἐμοί, postremo ne hoc quidem clarum esse, num genitivus ἧς, si Sophocles ita scripsit, pro ἥν posius sit an pro ᾗ. Dativus quidem legitimus est significans δι’ ἧς ἐμοὶ συνηρμόσθης, vel καθ’ ἥν ut Troad. 74. λέκτρα καὶ γάμοι, οἷς ἦλθον ἐς μέλαθρον Ἕκτορος. Sed accusativo quoque locum esse apparet ex Hom. Il. XV. 32. φιλότης τε καὶ εὐνὴ, ἥν (μοι) ἐμίγης, et Dionys. Per. 656. ἐκ γὰρ ἐκείνης φιλότητος, τήν ποτε Σαυρομάτῃσιν ἐπ' ἀνθρώποισι μίγησαν. Atque hic si scripaisset ἐκ τῆς ὁμιλίας, ἢν ὡμίλησαν, vel ἐκ τῆς μίξεως, ἣν ἐμίγησαν, non dubium est quin pro accusativo etiam genitivo utipotaiset; nam in figura etymoqogica relaivum modo assimiuatur praacedenti : ἀπὸ τῆς πεις δεύσεως, ἧς ἐπεπαίδευτο Herodo. IV. 78. τῆς φυγῆς, ἧς ἔφυγον Lys. c. Agor. 137, 14. τῆς καταδουλώσεως, ἧς ἐδουλώσαντο αὐτοὺς Μακεδόνες Aelian. V. H. XIII. 2.' modo suum retinet casum: λύμης, ἥν μ’ ἐλυμήνω Eur. Hel. 1108. τῆς προδόσεως, ἣν οὗτος προδέδωκε Dinarch. c. Dem. 91, 10. τῆς προδοσίας, ἢν προύδοσαν τὴν ἐλεθερίαν Liban. Decl. T. IV. 258. τῆς προκλήσεως, ἢν οὗτοιί με προεκάλεσαν Dem. c. Nicstr. 1253, 23. τῆς νίκης, ἣν Καρχηδονίους ἐνίκησαν Plut. V. Timol. c. XII. Neque aliter est, si pro conjugato verbo supponitur synonymum, ut τῆς διαθέσεως, ἧς διέκειτο τὸ σῶμα τοῦ παιδίου Hippoonr. de Octim. p. 457. T. I. ἀπὸ τῆς μάχης, ἧς ἐνίκησε τοὺς Βοιωτούς Diod. XI. 82, 261. vel si neutrum adjectivi aut pronominis locum obtinet substantivi, cujus notio verbo appοsito continetur; ἀξίως ἐκείνων, ὧν ἐναυμαχήσαμεν Arist. Ach. 648. pro quo dici poterat τῶν μαχῶν, et Dem. 558, 29. ἐκ τῶν ἄλλων, ὧν ἔζης, quod idem est ac si scripsisset ἐκ τοῦ ἄλλου βίου, ὃν βεβίωκας Fals. Leg. 403, 24. DeSophocl. Aiax.. Ed. 2. 18 nique Himerius Ecl. III. 68. eodem loco unum casum prac ccdenti nomini asimiinit, alterum non assimilavit : δὶ ἀμφοτέρων μισεῖσθαι ίκαιος καὶ ὧν ἰδίᾳ παιδεύει καὶ ἃ δημοσίᾳ παιδεύει, quod saepius fit post verba trannitivn, κρεῖττον ἐν ταῖς δόξαις τελευτῆσαι, αἷς ἔχομεν, ἢ ζῆν ἐν ταῖς ἀτιμίαις, ἂς ληψόμεθα Isocr. Archid. p. 134, 89. καλοῦμεν αὐτοὺς ἐξ ὧν μάλιστα ἀγαπῶσι χωρίων καὶ ἂ μάλιστα διασώζουσι Themist. X. 140. C. Conveniat ergs necesse est, Sophoclem pro εὐνῆς, ἢν συνηλλάχθης dicere potuise ἦς. Sed idem pro ᾗ poni licuit ut Diog. VII. 93. καρτερία ἐστὶν ἐπιστήμη ὧν ἐμμενετέον, Paus. IV. 26. σοὶ ἔσται κρατεῖν, ὅτων μεθ’ ὅπλων ἐπέρχῃ, et in Xe. nophontis atque Aeschinis locis, quos Kruegerus in locnulento de Atractione commentario p. 274. et 278. attulit. Cetera ejus exempla minus apposita sunt; homericum τιμῆς, ἧςπερ ἄνασσες, non aliter dicitur quam τῆς αἀρχῆς, ἧς ἦρξε Dem. p. Cor. 266, 3. et similia; τιμῆς, ἡς με ἔοικε τετιμῆσθι, quo Bernhardy quoque utitur Synt. p. 301. cum alio prorsus a re alieno “) saltem ambiguum est ut Plat. Legg. IV. 721. ". τῶν τιμῶν, ὧν τιμῶσι τούς — luia τιμαᾶν nonnunquam construitur, ut ἀξιοῦν, cum genitivo, ἀνδριάντων σε ἐτίμων Lucian. Amorr. §. 30. p. 291. T. V. τῆς ἴσης τιμίάσθαι Aristid. XXXIX. 492. qui idem quarto casu utitur p. 284. T. I. τιμῆς, ἥν με τετιμήκατε. Sed in exemplis nominativi assimilati, a Matthiaeo Gramm. §. 4733. Anot. 3. p. 884. Struvio de Dial. Herod. I. p. 16. et a memetipso collectis, solum reperitur relativi genus neutrum. V. 494. Βάξιν ἀλγεινὴν λαβεῖν. Unus Mosq. ἰδεῖν, quod Hermannus recepturus erat, si plures addicerent codices. Nomen βάξις Tragicis frequentissimum ubique paroxytonum scribitur, etsi βάζω indubitate ad verba refertur factitiva, κράζω, τρύζω, κρίζω, σπίζω (σπίζαα) σίζω, τρίζω, γρύζω, μύζω, ῥύζω, quorum duo prima veterum testimonio longam habent vocalem, cetera recentiorum sententia v. Spitzner. de Prosod. p. 5. Elmslej. ad Med. p. 156. De βάζω tamen illi contraria sibi tradunt, modo ex βοάζω contractum, modo andronymici Βάκις primitivum esse. V. 495. ΒΧειρίαν ἀφείς τινι. Suidas s. Χειρίαν ex h. l. μή με τῶν σῶν ὑπ’ ἐχθρῶν χειρίαν ἐφῇς τινι. La. Lb. H. et Schol. Rom. ἐφείς, primus cum ᾱ supra posito. V. 496. Ἢν γὰρ θάνῃς σὺ καὶ τελευτήσας ἀφῇς. La. Lb. Γ. εἰ γάρ sic et Aug. B. sed supra scripto ἤν, quod ceteri codd. et Edd. exhibent; εἰ γὰρ θάνοις Jen. et Mosq. B. quod Hermannus non improbat, sed edidit εἰ θανῃς. Dindorſius ᾗ γάρ, cui respondet ταύτῃ. Idem Bothius in Ed. I sed nuper ἤν. -Cod. Γ. τελευτήσεις ἀφεὶς (γρ. ἀφῇ. Post τελευτήσας Brunckius pronomen μ' inseruit, cui seq. κἀμέ repugnat. V. 499. Δουλίαν τροφήν. Schol. Room. La. H. Heidelb. δούλιον, Aug. B. δούλειον, Bar. A. Mosq. B. Lips. A. δουλείαν, Ven. et Dresd. B. δουλίαν γε. Hermannus δόλιόν γε. V. 501. Λόγοις ἰάπτων. Extat hic versus et proximus ap. Suid. s. Ἰάπτων, quod verbum Eustathius p. 71,, 41. ex h. l. aftert. Schol. Rom. γράφεται ἀτίζων, ὑβρίζων, quorum posterius glossematis simillimum. Proprie dixit Maximus v. 108. πληγαῖς ἰάπτειν. V. 503. Ἀθ’ ὅσου ζήλου. Apud Suidan s. Ζῆλος legitur ἀνθ’ οἵοω. In seq. versu κἀμ̀̀ μὲν ἐλᾷ, non videtur significari, quod Scholiastae placet δαίμων νῦν ἡ δυστυχία, sed mors, ut Apollon. III. 815. Ἴδμονα ἤλασε μοῖρα,; me quidem his calamitatibus mors eximet, tibi autem vel post mortem dedecori erit V. 506. Ἐ̓ν λυγρῷ γήρᾳ. In Scholiorum texto legitur ἐν μακρῷ. V. 507. Ἄδεσαι δὲ μητέρα κληροῦχον. Hae effert Suidas s. Κληροῦχος, imtatur Eumathius de Ism. L. 1II. p. 106. οὐκ αἰδῇ τὸν Θεμισθέα πατέρα τὸν σὸν καὶ τὴν τῶν πολλῶν ἐτῶν κληροῦχον Διάντειαν. Eustathius p. 878. νέος ὢν καὶ ὀλίγων ἐτῶν κληρονομήσας. Ev. PK. V. 510. Νέας τροφῆς στερηθεὶς σοῦ διοίσεται μόνος. Νέα pro juvenilis ut νέοι ἄεθλοι Pind. Ol. Il. 78. νέα φροντίς Eur. Med. 48. Ad sequentia pertincre videtur Hesychi goglssa Διοίσεται, διάξει, βιώσεται, nam eodem modo interpretatur Suidas ipsa Sophoclis verba afferens. Aliter Scholiastes Barocr. χωρισθήσεται σοῦ θανόντος vel κομισθήσεται κεχωρισμένος. Musgravius prius amplectitur, supplens βίον vel αἰῶνα, quod displicet ob eam rationem quia διοίσει βίον dicitur potius quam διοίσεται, et quia διαφέρειν τὸν βίον de tota, quae superest, vita intelligi deberet, non de aliqua ejus parte, ea videlicet dico, quam tutores regunt. Aptius videtur vexabitur, raptabitur maleque tractabitur, fere ut Dio Chr. Or. XILI. 506. C. ὑπ’ ὀρφανιστῶν διασπασθήσεται. Ev. Pr. Non multum discrepat Plut. V. Timol. c. XIII. ἔτη δώδεκα ἐν ἀγῶσι καὶ πολέμοις διεφορήθη, cicumactus et jactatus est. Sed medium pro activo poni ostendit Hippocr. de Septim. Part. I. 45. T. V. 344. ἄνοσος διατετελεκὼς τὸν χρόνον ὃν ἐν τῇ μή· τρῃ διεφέρετο. Neque tamen aliud significari puto, quuam quod olim Dionis verbis declaravi. V. 512. Σ̔π’ ὀρφανιστῶν — ὅσον κακόν. Affert haec Suidas s. Ὀρφανία, ubi ἀπ’ pro ὑπ’ editum, et s. Ὀρφανι-στῶν, qud vocabulum Eustathius p. 533, 30. hunc locum spectans cum homerico Χηρωστής comparat. Ante ὅσον comma posui pro stigme. In secundo versu Aug. B. Jen. Mosq. B. νέμοις, in terio ὅτι βλέπειν cod. H. V. 515. ὺ γάρ μι πατρίδ’ Sic plerique codd. et Suid. s. Ἤισωσας cum Zonara T. I. 982. In Bar. AB. Bodl. Paris. T. et Flor. T. μου. ἄλλη μοῖρα. τὸν φύσαντά τε. V. 516. Καὶ μητέρ' ἀλλ’ ἡ μοῖρα τὸν φύσαντά με. Legebatur olim καὶ μητέρ, Pro μὲ primum in Animm. ad Aj. p. 5. proposui τε, deinde ἄλλη repertum est in Aug. B. postremo illud ipsum τε praebuit cod. H. idemque in Lb. supra scriptum. Hermannus id quod scripsi, edidit, sed quia ἄλλη non habeat quo referatur, versum excidisse putat, quo Tecmessa aliquid de domo sua excisa seque ipsa in servitutem abducta adjecerit; Bothius ἄλλῃ scribendum censet, alio abripuit, hoc est ad Orcum. Neutrum necessarium vidabitur, si sumamus Tecmessae parentes, quum Ajax urbem vi expugnasset, una occubuisse, non illos quidem Ajacis manu sed communi civium clade peremtos, idque Tecmessam, ne culpam tristissimi casus Ajaci delegare videretur, verbo ambiguo ἄλλη μοῖρα declarasse; quod euphemismi causa dici solet pro adversa fortuna; δαίμων ἄλλος Eur. Rhes. 884. εἰ συμβήσεταί τι ἄλλο Thucyd. VII. 64. ubi Schol. adnotat εὐφημότατα ᾐνίξατο τὴν ἧτταν, et apud Polybium XV. 10. rebus ex voto fuenfibus opponitur τὸ ὡς ἄλλως, neque aliter adulterare (altérer) dicitur pro corrumEodem pertine ἄλλως frustra signiicans, et quod scus, sequius, id est ἄλλως, δευτέρως, pro pejus valet; similemque intellectum habent ἕτερος δαίμων, ἕτερος ποῦς, πλέον θάτερον ποιεῖν, altera avis, altera fortuna, et adverbium ὡς ἑτέρως *). Homeriei loci. , quem Sophocles mirabiliter imitatus est, memoria unicuique legentium obversatur ; nec praeterit Scholiastas; sed conferre juvat similem et ex iisdem fontibus ductam Clitae querelam Valer. Fl. III. 323. Mygdonis arma patrem funestaque praelia nuper natales rapuere domos, Triviaeque potentis accidit arcana genetrix absumta sagitta ; tu mihi, qui conjux pariter fraterque parensque, deseris heu! V. 517. Καθεῖλεν ᾅδου θανασίμους οἰκήτορας. Hunc v. Moschopulus Sched. p. 49. adhibet ad comprobandam adjectivi θανάσιμος significationem passivam. Brunckius Supplenda est, inquit, pracpositio εἰς. Musgravius : fieri potest ut poeta scripserit καθεῖλ’ ἐς αίͅδου, quod in Ed. Lond. MDCCXXII. legitur. Miror, quomodo hi non senserint καθεῖλεν οἰκήτορας ᾅδου eadem ratione dici qua v. 69. ὄμ-μάτων ἀποστρόφους αὐγὰς ἀπείρξω. Trach. 240. ᾔρει ἀνάστατον δορὶ χώραν. Silentiarius Epigr. XXXIX. παλίνορσον ἰωὴν ἂψ ἀνασειράζων, et cum casu vocabuli conjugati Herc. 1070. ἀπόκρυφον δέμας ὑπὸ μέλαθρον κρύψω. Nonn. XXX. 323. φυτὸν ἔκρυφε — ὑποκρυφθέντα πετήλοις. Hom. Il. XIV. 6. θερμὰ λοετρὰ θερμῆναι. Similis constructio Soph.Antig.883. τὸν ἐμὸν πόμον ἀδάκρυτον οὐδεὶς στενάζει, quod et graecum interpretem fefellit et Valckenario altulit opinionem falsam, ἀδάκρυτον dici pro πολυδάκρυτον ad Adon. 223. Quemadmodum veteris disciplinae auctores fere omnia schemata et tropos orationis non solum diligentissime observarunt sed etiam nominum varietate distinxerunt, ita Moschopulus ad Hes. Opp. 540. τρίχες ὀρθαὶ φρίσσουσιν ἀειρόμεναι κατὰ, σῶμα, admonnet dictum esse, ἐ παραλλήλου ut Euripeideum (Phoenn. 69) μη) τελεφόρους εὐχὰς κραίνωσιν, aditque καὶ ἁπλῶς πολὺ παρὰ τούτοις τὸ τοιοῦτο Ad eandem prolepsin pertinent Aesch. Ag. 127. εὔφημον κοίμησον στόμα, ubi nescio quam antiphrasin comminiscuntur ) minus vero Il. XIIV. 258. ἄίστον ἔμβαλε πόν τῳ, quod Schol. Ven. explicat ἐμβαλὼν ἐοίησε. Sophocli quidem satis erat diicere καθεῖλεν, ut πρωθήβην μοῖρα καθεῖλε βίου Append. Epigr. N. 306. et Hom. Od. II. μὴ καθέλοι μιν αἰων Pind. O1. IX. 90. κατά με φόνιος Ἅιδας ἕλοι πατρὶ συνθανεῖν Oed. C. 1698. Ev. Pn. V. 520. Ἀλλ’ ἴσχε κἀ̓μοῦ μνῆστιν. Hunc versum et tres seqq. affert Suidas s. Μνῆστις. In proximo La. Lb. Γ. Aug. B. ππάθῃ pro πάθοι. V. 522. Χάρις χάριν γάρ — Proferunt h. l. Thomas p. 913. Suidas s. χάρις, Philemo Gramm. §. 281. p. 196. Nicodemus Progymn. p. 445. T. I. Seneca de Benef. II. 12. grati gretiag yerit. Minos trita sunt iea ὄριν ἔριςν Suid. s. Ἔρις, vel ἔρις, ἔριν ἀντιφυτεύει Phocyl. Nuth. 75. δίκη δίκην ἔτικτε καὶ βλάβη βλάβην Zenob. Prov. C. IIII. EV. PR. V. 523. Ὅτου δ’ ἀποῤῥῖ Eustahhiu p. 981, 33. εὐγενής ἐστιν εἴ γε ἀποῤῤ̓ε͂ εὐτοῦ μνῆστις εὖ πεLonginus LXXIII. 31. ἡ μνήμη τῶν καλῶν ταχέως ἀπορῥεῖ. Synesius Ep. XCVIII. 238. τὰ μεγάλα τῶν ἀπο͂ῤῥεῖ τῆς μνήμης. Eyw. Pe. V. 524. Οὐκ ἂν γένοιθ’ ἔθ’ οὗτος Plerique codd. et vett. Edd. γένοιτό ποθ’ οὗτος, quod toleravit Brunckius. B. Mosq. B. γένοιτ’ ἔθ’, cod. H. et Suidae Ed. Mediol. οὗτος, sed cod. Oxon. οὔπω γένοιτ’ ἂν οὗτος, du ejolem Suidac codl. οὔπως. Porsonus ad Hec. Praef. p. 10. et Suppl. p. 58. aut οὔποτε ‘γένοιτ’ ἄν aut, quod Bothius divinaverat, οὐκ ἂν γένοιτ’ ἔθ'. Id Hermannus e receperunt; Elmslejo ad Hec. p. 67. οὐκ ἂν γεἄν plnρuit. V. 527. Καὶ κάρτ’ ἐπαινου. MosU, E. κάρτ' ἄν. maluit κάρτα γ’ αἴνου. Tecmessae responsum forPacuvis in Armorum juiccio Fr. VI. ranstulit, his verbis dic quod faciam, quod me moneris, eftectum dabo. V. 530. Κόμιζέ ν́ν μοι. Codd. complures et Ald. νῦν. De hoc usu verbi κομίζειν v. Vossium ad H. H. in Cer. 443. V. 531. Φόβοισί γ' αὐτὸν ἐξελυσάμην. Ex Scholio διὰ τοὺς φόβους ἐξήγαγον αὐτὸν θέλουσα ῥύσασθαι, fuerunt qui Sophoclem ἐξερυσάμην scripsisse conjicerent, quod legitur Aesch. Prom. 235. ubi metrum literam duplicari prohihet, sed libri nonnulli ἐξελυσάμην suppeditant. Lexicoverbum ἐκρυεσθαι omittunt. Ew. Pa.a V. 533. ΜΜὴ — θάνοι. Bodl. H. Aug. B. θάνῃ. V. 534. Πρέπον γέ τὂν ἦν δαίμονος τοὐμοῦ. Mosq. B. et Schol. minor πρέπον γ’ ἂν ἦν. Codd. plerique Ald. et vett. Edd. τ’ ἦν ἄ́ν, a Brunckio retentum; La. H. Aug. B. et Schol. Rom. τ’ ἂν ἦν, quod Porsonus probavit ad Med. 862. ubi pro οὐκ ἄν γ’ ἁμάρτοις ποῦδέ γ corrigif οὔ τ ἄν, quayvis duplex γὲ saepius legitur Ored. C.. 977. Iph. A. 654. Hipp. 80. Arist. Ach. 97. [cf. Reisig. Conject. p. 249.] Πρέπον cum. genitivo compositum hoc uno loco legimus ; nam quod Thomas dicit p. 734. τὸ πρέπον οὐ δοτικῇ μόνον ἀλλὰ καὶ γενικῇͅ· Θουκυδίδης, ὡς πρέπον ἡμῶν, apud hunc III. 59. in codd. et Edd. omnibus dativus extat; Platonis autem verba, quae Matthiae affert Gramm. §. 386. Adn. 1. hic ipse ambigua esse profitetur. Neque pro testimonio afferam Nonn. XLIIII. 424. οὐ Βρομίῳ πρέπεν ἀλλὰ θαλάσσης ἄρμενος ἦν γάμος οὗτος. V. 536. Ἐπῄνεσ' ἔργον hoc versu utitur Theodosius Anecd. p. 1050. V. 537. ί δήτ’ ἂν ὡς ἐκ τῶνδ’ ἂν ὠφελοῖμί σε. Sic omnes codd. excepto quod Bar. Α. τί δῆτα ὡς. Cum codd. consentit Herodianus Piersoni p. 459. qui hunc versum proferens ἐκ τῶνδε positum dicit pro μετὰ ταῦτα καὶ χωρὶς τῆς κατὰ προθέσεως, ἠγοῦν ἀντὶ τοῦ κατὰ τὰ μετὰ ταῦτα. Eodem modo Schliastes. Brunckius praetulit Eldikii conjecturam τί δῆτα δρῶσ’ ἄν, importunam ratus particulam ὡς. Sed eam minime otiosam esse, intelliget, qui recte interpretatus fuerit: pro eo quod haec facta sunt; quid tibi porro gratifcer, quum jam haec, quae fedi, approbaveris, id est, curam in tuendo Eurysace positam. Aliena sunt, quae Fritschius huc confert Quaest. Lucian. p. 180. ὡς ἐκ τῶν παρόντων t shmilia, nec significatur hoc loco quantum pro hoc rerum statu fieri potest. V. 540. ί δήτα μέλλει μὴ οὗ παρουσίαν ἔχειν. Cod. H. B. Dresd. B. particulam οὐ omittunt; Aeschylus Prom. 632. τί δῆτα μέλλεις μὴ οὐ γεγωνίσκειν τὸ πᾶν, ubi οὐ pariter detst in nonnullis libris; vicissim eandem Elmslejus Eur. Med. 1242. τί μέλλομεν μὴ πράσσειν κακά addendam putat. Ut Sophocles παρουσίαν ἔχειν pro παρεῖναι dixit, sic Aesh. Sept. 1009. ἔχουισ' ἄπιστον τήνδ’ ἀναρχίαν πόλει pro ἀπειθεεῖν. V. 542. Ὅςπερ χερσὶν εὐθύνων κυρεῖς. Perperam Schol. ὅςτις διδάσκεις, παιδεύεις, nam poeta bajulum significat. Item εὐθύνειν πόδα Heracl. 723. non ἰθύνειν, quod apud Sophoclem omnino non legitur, magisque dici solet de navium gubernatione Eur. Beller. Fr. XXVII. 115. Plut. de Animm. Soll. c. 36. p. 202. Philostr. V. Soph. I. 25, 2. p. 531. Maxim. Tyr. XV. 7, 283. et telorum directione Aesch. Prom. Fragm. 191. Philoct. 1049. Aristaen. I.. Ep. 15. p. 73. Heliod. IX. 15. p. 371. Nec tamen hoc discrimen constanter servatur; οἴαξ εὐθυντήρ Aesch. Suppl. 720. κατευθύνειν τὴν ναῦν Lucian. Navig. s. 9. Julian. Or. I. 25. B. Sext. c. Phys. I. 55. ἀπευθύνειν Sophocl. Fragm. N. 151. Dind. Plut. V. Sol. c. 14. quod Philemo §. 54, 266. ἐπὶ τῶν κυβερνωμένων νεῶν dici tradit. Quo difficilior est lectionum ambiguarum dijudicatio, ut Pers. 403. ubi pro ἰθύνειν δόρυ complures codd. εὐθύνειν praebent; ἐθύνειν ἡνίας Arist. Avv. 1718. ἰθύνει δρόμον de auriga Hipp. 1227. cum eadem codd. discrepantia, neque verum est, quod Matthiae h. l.. dicit, ἰθύνειν a divektiis alienum esse. Apud Dion. Chr. XIII. 426. κατιθύνειν τῷ πηδαλίῳ Veneta praebet κατευθύνειν ut Aristot. de Incess. Animm. c. X. p. 710, 3. Ἰθύνειν εἰς σταθμήν Achill. Tat. IV. 19, 101. rectius videtur quam εὐθύνειν, neque tamen improbem ἀπευθύνειν τὰς πράξεις πρὸς τὸν σκοπόν M. Anton. XI. 21. Distincte Zosimus V. 2. Comites dicit ἐφεστάναι τοῖς τὰς ἐπαρχίας ἰθύνουσι καὶ ἐπὶ τοῖς πραττομένοις εὐθύνειν. V. 543. Λελειμμένῳ λόγουυ. La. λόγων altero supra V. 545. Αἴρ’ αὐτὸν, αἶρε δεῦρο — affert GrammatiHermanni p. 358. V. 546. εοσφαγῆ που τόνδε. Bar. AB. Bodl. Laud. T. Lb. Dresd. AH. Mosq. AB. Lips. B. νεοσφαγῆ τοῦτον γε· V. 54. Εἴπερ δικαίως ἐστ’ ἐμός ex homerico εἰ ἐτεόν γ’ ἐμός ἐστι. Priscianus XVII. 23. p. 90. juste ppro vere vel vere pro juste — Euripides Αἴαντος δίκαιος *γόνος pro ἀληθής. et L. RVII. 24, 202. justum pro vero et verum pro justo frequenter tam nos quam Attici ponimus, Σοφοκλῆς Αίαντι δίκαιος γόνος. Δικαίως pro vere dici Taylorus docet ad Aesch. c. Ctees. p. 586. Ev. Px. V. 548. 549. Ἀλλ’ αὐτίκ’ ὠμοῖς δεῖ πωλοδαμνεῖν. Verba ὠμοῖς— φύσιν afrt Suidas s. ‘Ὠμοκρατής. Ὠμοὺς ψόμους Eastatios p. 624, o9. iot.preiator στεραῦ̀, αὶ ἀνενδο͂τουν. Pravam lectionem sequitur Schol. minor: αὐτίχ' ὁμοῖς ἀντὶ τοῦ ὁμοίοις καὶ τοῖς αὐτοῖς ) Πολοδαμνεῖν fiegitur Eur. Rhes. 187. uciann. Amor. S. 49. a.πωλοα-μνης doetum, quo praeter Xenopeontem uoi sunt Teles ioc, sarp. xccvl. 535. Maximus Diss. XL. 6. 268. Himer. Ecl. xxl. 4. 276. Cycill. c. Jul. VIII. 109. A. πωλοδαμεῖν qquod Hesyctius afſerh, ad πωλόδαμος reterndum, 4iod ipsum non legimus, sed πωλοδαμαστής Diod. XVLIl. 76. Eo. Pe. v. 550. Ὦ παῖ́, γένοιο afferunt Suidas s. Ὦ παῖ et Stobaeus Serm. L]XVII. 9. cum quinque sequentibus. Hinc colorem duxisse videtur Coriolani oratio ap. Dionyalum Anitt. vlII. 41. τρέφετε τὰ παιδία ταῦτα —οἷς θεοὶ δοῖν είς ἄνδνας ἐλθοῦσι τύχην μὲν κρείττονα τοῦ πατρὸς, ἐρετην δὲ μῆ̀ χείρονα. Fiie Libenius Decl. T. IV. 252, θυγαριδοῦς εἰ χένοιτο, τύκο με͂̀ν, ὦ θεὸ, δεενέλέι ο πάππου, τὰ δ’ ἄλλα ὅμοιος γένοιτο. Concise reddidit jius in Armorum judicio N. XV. 179. Virtute sis par, dieper Aortunis patris. Virrgilii lonum XII. 435. priores appa· suerunt. EV. P. V. 552. Καίτοι σε καὶ νῦν — hunc versum et quatuor sequentes refert Suidas s. Ζηλοῦν. .‘554. Ἐν τῷ φρονεῖν γὰρ μηδὲν ἥδιστος βίος· τὸ μὴ φρονεῖν γὰρ κάρτ' ἀνώδυνον κακόν· friorem versum pruducit Suidas s. Ἐν τῷ φρονεῖν, alterum Valcknirius ac Hipp. 247. et Brunckius primum margini adseriptum, deinde ab induocto lijrario in textum ilietum ekbiratur, idemque Porsono visom ad Med. 140. Eum omidit pho baus Serm. LxxVIII. 9. qui v. 554. 555. 556. transeeripsit, sed libris suis intexuerunt Tzetzes Chil. VI. 69. v. 659. et Eumathius de Ism. III. p. 52. quorum ille ex Sophoclis Ajace sumtum dicit, hic sine dubio ex eadem hausit fabula, unde plurima mutuatus est. Eundem cum insequente adhibet Suidas s. Κάρτα et conjuncte cum proximis s. Ζηλοῦν, ubi τὸ μὴ φρονεῖν δ̔ legitur. Ev. Pa. Musgravius damnavit priorem, alterum Brunckius ejecit et ego in Ed. Pr. circumscripsi, quod et Dindorfius fecit. Utrumque agnoscit Schol. Rom. ἐν τῷ νηπίῳ κακὸν μὲν τὸ μὴ φρονεῖν, κακὸν δὲ ὅμως ἀκίνδυνον, quod disertius exponit Hermannus, utriusque versus defensor: qum poeta dixissset ignorantes vivere jucundissime, ne hoc falso dixisse videatur, in parenthesi addit: nam si malum est ignorantia, at innoyium est malum, usque dum discernere didiceris quid sit gaudere et quid dolere, statuitque illa ἥδιστος βίος et κάρτ’ ἀνώδυνον κακόν, non idem sed diversissima esse. Equidem facilius ferrem si non diversa essent; nam nonnunquam δὶς ταὐτὰ λέγουσιν οἱ σοφοί verbis perpaullum mutatis, ut El. 1078. οὔτε τι τοῦ θανεῖν προμηθὴς, τό τε μὴ. βλέπειν ἑτοίμη. Eur, Phocnn. 358. δεινὸν γυναιξὶν αἱ δι’ ὠδίνων γοναιὶ καὶ φιλότεκνόν πως πᾶν γυναικεῖον γένος, et Ion. 50. τὸν σπείραντά τε οὐκ οἶδ Φοῖβον οὐδὲ μητέρ’ ἧς ἔφυ, ὁ παῖς τε τοὺς τεκόντας οὐκ ἐπίσταται. Nunc autem vereor ne τὸ ἀνώδυνον τοῦ κακοῦ multo minus sit, quam ut in eo causa τοῦ ἡδίστου βίου posita dici possit; causam enim indicat particula γάρ, non meram epanorthosin. Perspicum est, infantilem istam ἀφροντιστίαν dici posse κακόν, quia ab imbecillitate mentis proficiscitur, ambigunm autem, quare dicatur ἀνώδυνον. Si, quod Hermannus significare videtur, quia sensum sui non affert, hoc est, quia qui nihil sentiunt, ne hoc quidem sentiunt, se nihil sentire, hoc parum est ad felicitatem. Sin, quia sensum malorum externorum aufert, hoc jam prioribus verbis ὅτι οὐδὲν τῶδ’ ἐπαισθάνει κακῶν, satis declaratum erat. Pro μάθῃ: Ed. Glasgg. μάθ̔ͅ· V. 56. Ὅταν δ’ ἵκῃ πρὸς τοῦτο, hoc est, εἰς τὴν. ἡλικίαν τοῦ ἤδη φρονεῖν Aesehin. Dial. II. S. 13. Δεῖ σ' ὅπως δείξεις ex Membr. et alis restituit Brunckius pro δείῃς, quoad in da. pr. Lb. H. lestur. Ptiloci. 51. δεῖ τ' ὅπως ἐκκλέψεις. Cratinus Aten. IX. 373. E. δεεῖ σ' ὅπως ἀλεκτρυόνος μηδὲν διοίσεις. Ev. Pc. Cum verbis δῖ σε comprehendi videtur otio verbi ὁρᾶν, φοντίζειν, unde imperativum ὅπως ubique pendet. V. 558. Τέως δὲ κούφοις πνεύμασιν βόσκου. Afſert hunc versum et sequentem Suidas s. Ἀτάλλειν et s. Κούφοις. Apposite Dio Chr. Or. XII. 202. B. τρεφόμενοι τῇ διηνεκεῖ τοῦ πνεύματος ἐπιῤῥῇ ἀέρα ὑγρὸν ἕλκοντες ὥντε νήπιοι παῖδες, sicut Plinius L. XVIII. c. 34. Zephyrum dicit in plantas nutricium exercere. Hinc ἄνεμοι φυτουργοῦντες Lucian. Bis accus. T. II. 793. Ev. Pr. Alia in Agloaph. T. I. 760. retuli. V. 560. Οὔτοι σ' μή τις ὑβρίσῃ. Sic Θ. Ta. Lb. ὑβρίσει Jen. Mosq. B. Paris. D. Aug. B. Illud restituit Hermannus; φροντίσει tamen legitur in omnibus codd. Troad. 1223. κατοικτίσεις Heracl. 152. et similia aliis locis, quos omnes quum corrigit Elmslejus, idem facere videtur, quod Dawesio faciendum fuisse negat. V. 562. Ἀμφί σοι — Sic omnes scribunt, sed v. 340. ἀμφὶ σοί. Eadem in multis alis locis anomaliaV. 563. Τροφῆς ἄοκνον ἔμπα, κεἰ τανῦν Vulrgo olim legebatur ἔμπακ', εἰ. — Reiskius, ut multa collineantibus aliquando contingit, hic scopum feri, ἔμπα κει corrigens praemonstrante Scholiasta Rom. καὶ τανῦν καὶ εἰ ἔκδημος νῦν ἐστιν, et Suida qui s. Τηλωπός haec affert κἒ τανῦν τηλωπὸς οἰχνεῖ. Id nuper repertum est in La. ἔμπα. κει τανῦν. Sed Schol. min. ἔμπαξ, φροντιστής, luod dubito an ex h. l. fictum sit; aliam certe futuri formam monstrat substantivum ἐμπαστήρ ‘id est. πιστωτής, μάρτς Hesych. — Schol. ad v. 122. Ἴωνες ἔμπης φασὶν, Ἀττικοὶ δὲ ἔμπας καὶ ἔμπα. Hoc apud Atticos hodie non legitur sed saepius ἔμπας barytonon, ut Apollonius praescribit de Adverb. p.564. non ἐμπάς, quo modo legebatur Aesch.Eum.223. convenienter Herodiani ppraecepto Etym. M. 63,21.. Comma, quo ἔμπα etι κἀ dielunguntur, foli lubet Sehaelerus an Dem. p. 1241,10. V. 564. Τηλωπὸς οἰχνεῖ δυςμενῶν θήραν ἔχων. Electr. 313. θυραῖος οἰχνεῖ. Schol. τηλωπὸς, γράφεται καὶ τηλοργός, pro quo Musgravius τηλουρός scribendum esse monet. Praestat vulgata, quam Suidas l. c. retinet. Idem Schol. τὸ δὲ θήραν γράφεται καὶ φρουράν, eoque pertiet interpretatio φυλακὴν ἔχων τῶν ἐχθρῶν, quod non magis convenit; nam praedandi non excubiarum causa aberat Teucer. Utramquc lectionem τηλουργός et φρουράν adscriptam habet cod. La. V. 566. Ὑμῖν τε κοινήν Sic La. Lb. ΓΔΘ. Harl. Aug. B. C. duo Lips. et fortasse plures cum Suida s. Ἐ̓πισκήψω et Zonara T. I. 842. ut cum Ald. edidit Brunck. ceterii et vet. Edd. κοινῇ, mendosius ὑμῖν τ’ ἐκείνῳ Suid. s. Ἀσπιδηφόροι. Ev. PR. V. 569. Τελαμῶνι δείξει μητρί τ' Ἐριβοίᾳ λέγω. Cod. plerique, in quibus HA. La. Lb. et vett. Edd. δείξῃ, Brunckius membr. Paris. E. Mosq. A. Aug. C. δείξεις, Moschopulus Schedd. p. 25. ὅπως δείξεις, sed in cod. δείξῃ legi Porsonus scribit Adv. p. 190. Inter mulieres a Theseo amatas Istrum Meliboeam referre Ajacis matrem Athenaeus tradit XIII. 557. A. [ubi Burmannus Ἐρίβοια corrigit, Staverenus Περίβοια, probante Schradero Emendd. p. 25.]] sed alios alias addere, Pherecyem vero Phereboeam, quam Plutarchus quoque in V. Thes. c. 28. a Periboea Ajacis matxe distinguit sed ambas Theseo nupsisse ait. Servius ad Aen. Vl. 21. auctor est Phereboeam Alcathi Megarensis filiam cum Theseo ad Minotaurum missam esse. Pausanias vero I. 42. hoc ipsum de Periboea narrat additque postea a Telamone in matrimonium ductam; de quo consentit Xenophon Cyn. I. 9. Eriboeam Ajacis matrem vocat Pndarus Isthm. VII. 67. pariterque Diodorus IV. 72. et Hyg. Fab. XCVII. quorum ille patrem Alcathum addit. Sed eandem Alcathi filiam Telamoni nuptam Periboeam nominat Apollodorus III. 122, . et Tzetz. ad Lyc. 452. Postremo Schol. Ven. Π. 14. Ἠερίβοιαν id est Ἐρίβοιαν vocat. [Ergo Μελιβοια minimam habet auctoritatem, Ἐρίβοια maximam ; nec tamen affirmari potest, nomen Περίβοια a libraris introductum esse, qum nominum propriorum dittographia apud Graecos late grassata neque veri absimile sit, antiquos genealogos, quum Eriboeam Ajacis matrem et Periboeam Alcathi fiĺam et nescio quam atticam puellam Minotauro oblatam accepissent, has omnes in unum quasi corpus conflasse ad illustranda Aticae, Megaridis et Salaminis commercia antiqua. Ac si quis mancam Aretadae narraetionem de Alcathi filia ap. Plut. Parall. c. XXVII. comparet cum his quae Diodorus IV. 35. de Periboea Oenei conjuge Alcathi Calydonii fratria prodidih prope aberit ut Alcathos quoque diversos esse suspicetur] Sed de nomine satis dictum videtur. Pro Ἐριβοίᾳ autem Ἐριίβοιαν legendum esse Schaefero in Indice Melet. s. Setunctio, non assentior [neque ipse probat ad Dem. T. IV. p. 168. sed retinuit Dindorfius]. Nam verbum λέγω saepe extra constructionem apponitur. Aesch. in Arm. Iud. Fr. I. ἆσσον ἦλθεν Ἀντικλείας, τῆς σῆς λέγω τοι μητρός. Polyb. Excc. X. 851. οὗ μεῖζον ἀγαθὸν εὔξασθαί τις οὐ τολμήσειε, λέγω δὲ βασιλείας. Aristid. Panath. T. I. 109. ἀπάντων ἀμήχανον μνημονεύειν μὴ ὅτι τῶν ἰδίᾳ λέγω μεταστάντων. Dionys. Art. c. XI. 111. τῶν συμβιωσάντων Ἰσοκράτει, Θεοδέκτου λέγω καὶ Θεοπόμπου. Sic saepissime Demosthenes: τῶν· τὴν Ἀσίαν οἰκουύντων λέγω de Chers. p. 96, 3. cf. Fals. leg. 388, 22. Olynth. 17, 1. idemque cum dativo Phil. II. 3. χρήμασι καὶ στρατιώταις λέγω, c. Eubul. 1306, 2. ἐν ἅπασι λέγω φράτορσι κ. τ. λ. τήήλει λέγω Galen. Alim. Fac. I. 25, 539. . VI. Nominaicdi exemplum praebet Artemidorus I. 20. p. 34. λέγω δὲ ὁ χοῖρος. Eodem modo interponitur verbum βούλομαι. Synesius Epist. CIIII. p. 242.Α. ῥητορικῆς καὶ ἧςτινος βούλει τέχνης ὠφελιμωτέρα. Demosth. p. 536, 27. χορηγὸς ὑπέστην εἴτε τις βούλεται νομίσαι μανίᾳ εἴτε φιλοτιμίᾳ, ubi complures codd. accusativos exhibent quo casu alii utuntur multi; Longin. c. IV. 24. ἥρωες ἐκεῖνοι, Ξενοφῶντα λέγω καὶ Πλάτωνα, et XLIV. 3. καλλίστου νάματος, τὴν ἐλευθερίαν λέγω. Polyb. V. c. 90. οἱ κατὰ τὴν Ἀσίαν, λἐγω δὲ Λυσανίαν etc. [Similiterque εοἶμαι δὲ καὶ σύ κ. οἰ̔͂μαι δὲ καὶ σέ dici ostendit Schneiderus ad Plat. Civ. T. III. 251.] Ew. P. V. 570. Ὥ́ς σφιν γένηται Apud Suidan, qui s. Γηροτροφοῦ hunc et seq. versum profertt, minus recte ὅπως γένηται, sed sub MΣυχός, ut vulgo, legitur. Nomen γηροβοσκός ex h. l. enotavit Eustath. p. 600, 12. V. 571. Μέχρις οὗ μυχοὺς κίχωσι. Sic plerique codd. et optimi; μέχρις ἄν Suid. Il. cc. et Dresdd. μέχρις μύχούς Ven. et Suidae cod. Leid. Hermannus in Praef. Hec. LIV. ἔςτ’ ἄν corrigi jusserat, nunc μέχρις μυχούς recepit, etsi μέχρις et ἄχρις apud Tragicos non leguntur. Elmslelus totum versum pro spurio damnavit, verba γηροβοσκὸς εἰνανεί in causa fuisse ratus, cur aliquis hoc accuratius definiret, scilicet ne εἰξ ἀεί acciperetur pro in secula seculorum. Mihi haec causa parum probabilis, scriptura propter codicum et rationum repugnantiam perincerta videtur. Elmslejo ‘adstipulatur Dindorfius. V. 572. Καὶ τἀμὰ τεύχη. Hunc et seq. versum excerpsit Suidas s. Ἀγωναρχαί. Articulum ante λυμεών delendum esse Schaeferus suspicabatur, defendit vero Schneiderus ad Plat. Civ. T. II. 319. V. 574—576. Ἀλλ’ αὐτό μοι σάκος, afferuntur a Suida s. Εὐρυσάκης et Πόρπαξ, quam vocem Eustathius p. 995, 19, ab usu homericae aetatis alienam esse docet. Ajacis ἐπτάβοιον σάκος, illud perfectissimum Tychii opus, celebrant Libanius Decl. XXXI. Himer. Or. V. 9. Justin. Or. ad Graec. p. 7. C. et quos Ciofanus nominat ad Ovid. Met. XIII. 2. Scribi poterat πολυῤῥαφοῦς στρέφων, sed eodem modo ἄρῥαφος constat cum ἀρῥαφής. EV. Pk. V. 579. Καὶ δῶμα πακτοῦ. Vitiosam lectionem δῶμ’ ἀπάκτου, in qua omnes codd. Edd. vett. praeter Turneb. et Suidas s. Ἀπάκτου consentiunt, Scholiastae interpretantur ut possunt, κατὰ τῶν σκηνῶν ἄπαγε. Veram servavit Eustathius p. 742, 40. et 1532, 59. quo jam H. Stephanus, Casaubonus et Valckenarius ad Herod. II. 96. usi sunt. Simile est Philodemi πηκτὴν κλεῖε θύρην Anth. Pal. V. n. 1V. 4. Cur Euripides πηκτὰς κλίμακας sed πακτὰ δωμάτων (clausa domorum Lucr. I. 355.) dixerit, facilius intellirsi potest quam cur Herudotus ἐμπακτοῦν τὰς ἁρμονίας. τῇ βύβλῳ. Nomen urbis Nαύπακτος ab omnibus eodem modo appelatur. Sequentia μηδ’ ἐπισκήνους γόους δάκρυε eo tavit Suidas s. Ἐπισκήνους. V. 580. Κάρτα τοι φιλοίκτιστον γυνή. Transscripeit haec verba Suidas s. φιλοίκτιστον. Eusstathius p. 1185, 36. ἐπεὶ κάρτα τοι φιλοίκτιστον ἡ γυνηὴ, συνοδύρονται αἱ γυναῖκες τῇ Βρισηΐδι. Schol. ad Od. VI. 310. φιλοικτίρμον τὸ θῆλυ. Sed ad I. XXII. 8. φίλοικτον χρῆμα ἡ γυνή, et ad Od. PΔ. 184. κάρτα τοι φίλοικτον ἡ γυνή. qui sive So»hoclis recordati sunt, sive provercium vulgari usu tritum usurpant, certe haec tria adjectiva idem significare putarunt, hoc est, quod Euripides dicit, τὸ θῆλυ γάρ πως μᾶλλον οἰκκτρὸν ἀρσένων Herc. 536. ef Tacitus Agric. c. 28. casus per lamenta ac. moerorem muliebriter ferre. Φίλοικτρος certe et φίλοικτος a φιλοίκτιστος, pro quo Aeschylus φιλόδυρτος dixit, dubito an distingui non magis post quam φίλερις et φιλέριστος similiaque, si de personis dicuntur. V. 582. Ουὐ πρὸς ἰατροῦ σοφοῦ θρηνεῖν ἐπῳδὰς πρὸς τομῶντι πήματι affert Lecapenus Gramm. Lectt. Mosq. p. 67. Θρηνειῖν Ven. Membr. Aug. B. ΓΑ. La. Lb. Ald. cum Suida s. Θρηνεῖν et. Eustath. p. 648, 19. p. 1147, 8. Θροεῖν alii codd., Suidas s. Ἑπῳδός et Πύκαξα (uiroque loco codd. θρηνεῖν) Moschopul. Sched. p. 25. et Schol. Arist. Nubb. v. 355. Scholiastes Rom. et La. πήματι γραφ. τραύματι, quod legitur in Bar. A. Harl. et Moschopuli l. c. πληγὴ τομῶντος τραύματος Eustathius Opusc. XIV. 123, 37. ex hoc loco mutuatus videtur, sed Vitruvii verba I. 1. §. 15. si vulnus mederi oportuerit, non acceedit musicus, quae Barthius huic loco confert Advers. L. XXIV. 9. p. 118. aliena sunt. V. 584. Οὐ γάρ μ’ ἀρέσκευ— afferunt h. v. Schol. Plut. v. 69. et Gregor. p. 6. V. 585. Ὦ δέσποτ’Αἴας φρενί allegat Schol. Eur. Med. 93. V. 586. Μὴ κρῖνε καλόν, exhibet Suidas s. Σωφρονεῖν. V. 588. Μὴ προδοὺς ἡμᾶς γένῃ promit Suidas s. Μὴ προδούς. Pollux V. 104. ἴδιον τὸ Πλάτωνος μὴ ἀπαρνηθεὶς γένῃ (Soph. 217. C.) pro qu0 ἔξαρνος γενηθείς Dionys. de Lys. XXVI. 511. sed ille verbi periphtestici usus multis communis est; μὴ κτείνας γένῃ Philoct. 773. εἰςακούσας γενοῦ Aristid. in Sarap. p. 50. T. I. περιπνιγεὶς γενόμενος Diod. Fragm. L. XXXVII. 04. T. X. γέγονεν ἀπεκτονώς Lucian. Charid. §. 20. p. 288. T. IX. ἐγεγόνει χειροήθης καὶ ἐκτεθαμβημένη Plut. V. Num. c. XV. ἀλλά τοι Δαμάτηρ κεχολωμένα γίγνοιτο Dio Chr. XIII. 190. cf. Herm. ad Oed. T. 957. Apud Themistium Or. XVI. 199. C. ἀ τέως ἐπὶ τῶν πινάκων γράφοντες ἐγενόμεθα, fortasse scribendum ἐγανύμεθα. V. 589. Ἄγαν γε λυπεῖς. Aug. C. ἄγαν με Eimsletu opitulans, qui ἄγαν γε et λίαν γε e Tragicorum scrioris exte'́minat ad Heracl. 204. 205. V. 590. Οὐ κάτοισθ' ἐγὼ θεοῖς ὡς οὐδὲν ἀρκεῖν εἰμ’ ὀφειλέτης ἔτι — affert Suidas s. Κάτεισθα et Ὀφειλέτης. Ursinus p. 498. apte comparat Virg. Aen. XI. 51. Nos juvenem exanimum et nil jam coelestibus allis debentem vano moesti comitamur honore, quae ex Sophocle expressa putat. Similiter senex poeta Maximianus Eleg.. v. 231. nil mihi cum superis, explevi munera vitae; et matrona moribunda ap. Valer. Max. II. 6, 8. tibi quidem dii magis, quos relinquo quam quos peto, gratias referant. Ergo Ajax hoc dicit: dii, per quos me obtestaris (id superi) nihil ad me, cui mori decrretum est. Perperam Scholiastae οὐκ ὀφείλω θεοῖς διαρκεῖν, id est, ζῆν εἰς τὸ ἑξῆς vel ἀρκεῖν καὶ βοηθεῖν ἢ σοὶ ἢ ἑτέρῳ. [Posterius tamen Hermannus ratum̀ habet.] Ev. Pe. Constructionem imitatus est Euripides Rhes. 963. ὀφειλέτις δέ μοι τοὺς Ὀρφέως τιμῶσα φαίνεσθαι φίλους, pro ὀφείλει τιμᾷν, non ut Matthiae voluit. Proximis assimilatum EurHerc. 1185. εὔφημα φώνει — βουλομένοισιν ἐπαγγέλλει. V. 592. Πόλλ' ἄγαν ἤδη θροεῖς. Dresd. A. ἄγαν γ’ Mosq. B. πολλά γ' ἄν. V. 593. Οὐ ξυνέρξεθ’ ὡς τάχος. Sic et Suidas s. Ζυνέρξετε. Cod... et duo Lipss. συνέρξεθ', Aug. C. συνSophocl. Aiar. Ed. 2. 19 ἔρξεσθ', Schol. Rom. ξυνέρξεσθε, Lb. ξυνέρξασθ], supra scripia syllaba ξεσθ’. Ἔρξεται in cantico Oed. T. 890. εἴρξω in diverbiis Philoct. 1407. cf. Poppo ad Thucyd. VIII. 74. Ex sequeci versu Suidas μαλάσσου ἀντὶ τοῦ μεταβάλλου. V. 5944. Μῶρά μοι δοκεῖς φρονεῖν, affert Suidas s. Μῶρα. Cod. La. φρονεῖν γράφεται λέγειν. His dictis Ajax cum uxore et tiiio in domum recedit, unde v. 646. denuo progreditur. Contrarium statut Welckerus in Museo Rhen. Anni III. Fasc. I. 87. nulum illorum a choro discedere. ld πεῖσαι ἔστι συχνῆς πειθοῦς. V. 598. Σὼ μέν που ναίεις ἁλίπλαγκτος εὐδαίμων. Sic plerique libri et Eustathius p. 306, 20. ἁλίπλακτος Aug. B. duo Dresd. Lips. A. et HF. quod Hermannus recepit et ipse in Ed. Pr. praeferendum judicavi, quia epitheton ἁλίπλαγκτος Delo quidem et aliis insulis saltuaribus convenit, minus autem aptum est Salamini. Nec multum juvat Cice-ronis locus Rep. II. 4. Graeciae insulae fluctibus cinctac natant paene ipsae simul cum civitatum moribus, quo Bernhardy ad Dion. v. 530. vulgatam tueri studet, primum, quia Cicero verbo illo non proprie sed similitudinis causa usus est, deinde quia natare differt a πλάζεσθαι, id est, πλανᾶσθαι. nam navis quoque, quae medio in mari in ancoris consiit, non errat, et νῆσος σάλον ἔχουσα πολύν Plut. de Exil. c. XVII. 387. speciem natantis praebere potest, etsi loco non movetur. Quid vero, si ἁλίπλαγκτος h. l. idem significat quod θαλασσόπληκτος, quo epitthta Aeschylus Pers. 305. hanc ipsam Salaminem ornat? Subvenit Hesychius: Πλαγγχθέντες, πληγέντες, Πλακτός, παράφρων, πεπλανημένος, et Grammaticorum auctoritas, Aeoles πλάζω dixisse pro πλήσσω, verbique plango similitudo, in quo cum signiſcatione plodendi ) conjuncta est litera graeci πλάγξαι gutturalis ). Ita fit credibile, verba πλάζω, πλήγνυμι, πλήσσω, non minus inter se cognata esse quam germanica illa schlagen (πλήσσειν) verschlagen (πλάζειν). Virgilius dixit cursu excutere; quantilum hinc distat graecum ἐκπλῆξαί τινα τῆς ὁδοῦ Eur. Ion. 635. et adjectivum παραπλήξ quid aliud significat quam mente evcussum? v. Ruperti ad Silium II. 592. Iha multa concurrunt, cur ἀλίπλακτος et ἁλίπλαγκτος apud poetas praesertim δωριάζοντας idem valere existimem, nec πολύπλακτος ἐλπίς, quod muliicodd. exhibent Antig. 615. praefracte rejiciam. — Salamis, ut hoc loco, εὐδαίμων vocatur Eur. Meleagr. Fr. VI. 3. In ejusdem El. 1289. εὐδαίμων οἶκος Κεκροπίας scribendum puto ὄχθος, neque enim οἶκος Κεκροπίας, Καδμείας, vel simile' quid dici memini. [In eandem conjecturam incidit Matthiae ad h. 1.. In seq. versu codd. plerique ἀεί. Ev. Pr. Πλαχθέντες pro πλαγχθέντες libri nonnulli exhibent Pind. Nem. VII. 55. V. 600. Ἐγὼ δὲ παλαιὸς ἀφ’ οὗ χρόνος — μίμνω. Hinc Suidas παλαιὸς ἀφ' οὗ χρόνος interpretatur ἐκ πολλοῦ χρόνου. Isocrates Or. ad Phil.p. 91, 47. οὗτοι οὐπολὺς χρόνος ἐξ οὗ εἰς τοσαύτην μεταβολὴν ἦλθον. Alciphr.IIl.Ep.8. διακαῶς ἐρᾷ πολὺς ἐξ οὐ̔͂ χρόνος, et mutato verborum ordine Demosth. 1204, 22. οὐ ποὺς χρόνος ἐξ ὅτου (cod. ἐξ οὗ, quod usitatius). Haec autem phrasis crebro usu ita attrita est, ut adverbii modo pro ἐκ πολλοῦ γρόνου extra constructionem interponatur atque verbi substantivi notio, quae illis locis tacite gliscit, penitus evannescat ; Dio Cass. XLV. 38. p. 444. ἄρτι ἐκ παίδων προεληλυθότα καὶ οὐ πολὺς ἐξ οἷ ρόνος εἰς τοὺς ἐφήβους ἐγγεγραμμένον. Similiter construuntlur nomina, quae certas temporis partes sigaiiraant. /osim. II. 333, 3. ἐκλιπαροῦντες μὴ προέσθαι σφᾶς τοσαύτη ἐτῶν ἑκατοντὰς τοῖς Ῥωμαίων νόμοις ἐντεθραμμένους. Julian. Ep. XXIV. 58. ταύτης ἦρξαν καινοτομίας ἕβδομος οὗτος ἐνιαυτός. Ex quo apparet ap. Dionys. Antt. VI. 44, 1406. τὰς σπονδὰς ἐπεχείρησε λύειν οὔπω τέταρτον ἔτος ἐξ οὗ γενομένας, nominativum esse τέταρτον ἔτος. Ordinem inverterunt Dio Chr. XXXVII. 101. ὅτε τὸ πρῶτον ἐπεδήμησα ἀφ’ οὗ δέκα ἔτη σχεδόν, et Demosth. Phil. I. 40, 20. ἐξ οὗ χρόνος οὐ πολύς, ubi rursus verbum ἐστί addi licet. Relativum omisit Eur. Hipp. 907. ἠ φάος τόδε, οὔπω χρόνος παλαιὸς, εἰφεδέρκετο, aliique, quos Winerus nominat Gramm. N. T. p. 437. V. 601. Ἰδαίᾳ μίμνω λειμωνίᾳ πόᾳ μήλων. Bodl. Aug. C. Dresl. B. Jen. H. et Ald. atticam formam πόᾳ, ceteri ποίᾳ accentu improbato a Grammaticis . nec tamen raro. Triclinius verba transposuit μήλων πόᾳ.. Pro μίμνω La. Γ.Δ. μίμνων. Bodl. B. λλειμωνείᾳ. Βothius edidit λειμωνίδι ποίᾳ μήλων, quo epitheto epici recentiores utuntur; λειμωνίδι ποίῃ Nonn. VI. 15. XII. 244. Dionys. Per. 756. sed a Tragicorum consuetudine alienum est; Elmsleji conjectura est λειμωνίδι ποίᾳ μέλων, Hermanai ἐδαῖα μίμνω λειμώνι’ ἄποινα, μηνῶν ἀνήριθμος, diu est ex quo Idaea prαtensia praemia, exspecto, mensium innumerabtilis; quod in ordinem recepit Dindorfius. Aptissimum videtur λειμώνι’ ἔπαυλα μήλων. V. 604. Αἰὲν εὐνἠμᾳ χρόνῳ τρυχόμενος. Codd. plerique et Ald. εὐνόμᾳ, Len. et Schol. Rom. εὐνομῷ (sic) Aug. C. ex correctione εὐνώμᾳ, quemadmodum Triclinius scripit. Scholiastae disiident; unus χρόνῳ εὐνόμᾳ jungit hoc est τῷ εὐκινήτῳ, vel τῷ εὐνομουμένῳ καὶ δικαίῳ sive clarius τῷ καλῶς μεριζομένῳ εἰς τέτταρα. alius εὐνόμᾳ λειμῶνι, τῷ καλὰς νομὰς ἔχοντι, qui non λειμῶνι in licri invenisse sed interpretationis causa pro λειμωνίᾳ πόᾳ posuisse videtur, nisi potius εὐνόνῳ scripsi aut εὐνόμᾳ pro dativo feminini εὐνόμη habuit v. Dissert. de motione adfectivorum. Εὐνομώτατα χωρία dixit Longus IV. 14, 404. Heathius scribi voluitπόαςἐν νομᾷ, alius quis in Wyttenbach. Bibl. Crit. Vol. Il. P. I. ἐν νομᾷ χρόνο. Hermannus εὐνώμᾳ recepit ut metro convenientius aptumque interpretationi illi τῷ εὐκινήτῳ. Atque hanc formam tuentur similia ἱππονώμας auriga, quod ex Euripide “) et Aristophane attuli, et νεκρονώμηες, quo Manetho usus est, vespillonem vel polinclurem aiguitcans, praeter quae nullum a vertis hujus erassioris tili τρωπῶ, τρωχ͂, δωμῶ, στρωφῶ, composium exjat adjctiyam in . La st quis dabitet, num εὐνώμας aerbo activae sigitcationis compsitum ad cosntrarium intlectum τοῦ εὐκινήτου truduci possit, auctore utar Archia, qui in Fpíxxl. 'p. 85. T. I1. verboο ipsi hanc intranativam. adreibuiit potestaiem κόραξ —ἔν ποτε παμφαίνοντι μελάμπτερος αἰθέρα νωμῶν: ubi Erfucdtius ad Trach. 710. μέλαν πτέρον corciret ncd rellitur gophonlis exemplo Fragm. Iac. XXII 675. νωμᾷ θ' ἐν οἰωνοῖσι τοὐκείνης πτέρον ct. xomposi ἐπινυμέ͂́ͅς, quou idem pro acecdere usugpavih Ptiloa· 189 sinoi Arollsniis IlI. 803. στρωρορ́͂ν p στρωφᾶσθαι c. Ai e. com. ad Nem. 1v. 54. =). Sed illud fortasse alquis miretur, quomods choroo, qui modo de diuiurna apud Trotam mora convustus erat, tempus agile (εὐκύνητονν) vileri possi· Beunckios, qui neplabiuiier parttum dici pulat, exempli caus ex Arisptanee et Eoripide afſert α̈βροκόβας,κικομας, εὔλύρας, γοργολόφας, λευκολόφας; qunxum. 4uod tertio ioco ponitum rsst, communem pumorum regulam selqi: oe, vaintom exagiat xlomteluius ad Aeseh. Sepl. v. 109 canc terminationem nominibus secundae declinationis abluidns sed falso, ut ostenlunt Empedoilis cognomenta a Valcbenario ad Phoenn. v. 120. memorata αλεξανέμας οebl λυσανέμας, pgopyiunmue 6Θρεψίππας Apollod. Il. 7, 8, quo non majore jure solictatur; sin alter eset, λευκολόρας λόφη comositum diceremus. Sed Brunckiu eratin eo— quod ailciva a substaeivis comvosta afert; desideranlur enim verbaliia, vel proxime a verbis vel per traducem groyagata, quaia suni τετιγοφόρας noper Arisi. Eq4. 1336. restitutum, βακτροφόρας et πτεροφόρας, quae alio loco e monimentis doricae dialecti produxi, μηλονόμας opliio in cantico Eur. Alc. 584. παίδων διαυλοδρομᾶν Pind. P. X. 14. σταφυλοδρόμας in Inscr. Spartana Corp. Inscr. T. I. N. 1386. σταδιοδρόμης ex Aristophane affert Poll. III. 146. ubi minus munita est lectio σταδιοδρόμος, tum ὠκυδρόμας Epigr. Ἀδεστπ. CCXVI. Anall. T. lII. 17. εὐρυνόμας in dorico Joannis Epigr. III. p. 12. T. III. Αἰγινόμας homo Cyprius Poll. II. 95. Thespiensis cujusdam Διαδρόμεω nomen ionice appellatum legitur Herodo. VII. 222. cui similem accusativum appellativi ἡμεροδρόμην VI. 105. plurimi codd. exhibent. Mensem quendam Plutarchus ap. Proc. ad Hesiod. Opp. 502. tradit a popularibus suis ποβατοδόραν καὶ αἰγοδόραν appellari. Hesychius δορυόρμας refert s. Δορύσσοον, eξ Γεωνόμαι, νέμοντες τὴν γῆν, cujus singularem γεωνόμης Phrynichus App. p. 3. pro attico affert; ὑπνοφόβης Hymn. in Bacch. v. 21. Anall. T. II. 517. Ab his substantivis distant adjectiva, quae quum vulgo in ἁς exeant, nonnunquam ad tertiam traducuntur declinationem, sed, ut equidem invenio, non sine aliquo metri emolumento, hoc est, ubi plures opus sunt syllabae, ut homericum δυςπονέος, quod Barnesius analogiae convenire negat, nec Eustathius p. 1548, 7. inveniebat quicum conferret praeter ἀτερπής, tum κακοφθορέος Nic. Alex. 463. quod Lexicographi perperam ad κακοφθορεύς referunt, ππαλιντροπέες Ther. 402. παλινδρομέες Aretae. Sign. Acut. II. 9, 56. λιθηλογέες ἱδρύσιες Crinag. Anth. P. c.VII. n. 253. πολυφθορέων ἀνθρώπων Empol. .376. ἐμφθορέων αἰζηῶν Nic. Alex.176. Αἰνοτοκής, quod Passovius in numerum recepit, vereor ut nusquam legatur; neque hinc proficiscitur femininum αἰνοτόκεια, sed ab αἰνοτόκος, ut καρποτόκεια. Neque τροφοφόρης ex genitivo τῆς τροφοφόρου ἅλωνος Eust. p. 1401, 45. assumendum erat. EΕὐθυπομπής Pind. Nem. I. 11. jam pridem Heynius Boeckhiusqae ob alin proscripserunt rationem. Apud Mancthonem VI. 25. ἀτροφεῖς nuperi editores invexerunt pro ἀτροφές, quod in ἄτροφοι potius mutandum videtur, neque satis conido lectioni ἀτροφῆ Theophr. H. PI. II. 6, 4. quam Urbinas et ali exibent prp ἄτραφής, quod illi consuetum, semel εὐτρεφής scribenti I. 18, 1. nec saepius legitur εὐτραφεῖν IV. 10. (11.) et σκιατροφούμενος II. 7, 4. hoc recte, illud minus. Pariter variatur homericum ἀνεμοτρεφές, pro quo non solum ἀνεμοτραφές scrilitur sed etiam ἀνεμοτροφές ap. Longin. X. 5. v. Varr. Lectt. p. 570. et Jacobs. ad Philostr. p. 417. et id quidem vitiose ; neque magis probandi genitivi: ὑδατοτροφέων, quod olim apud Homerum legebatur, ἐαροτροφέων in Moschi carmine, et πεδοτροφέων Nonn. III. 47. pro quo Graefius πεδοτρεφέων substituit Nonno familiare L. XVIII. 48. XIX. 337. XLII. 199. cf. Paraphr. IV. v. 68. Nec immerito, puto, εὐθυπλοκέος Oppian. Hal. IV. 638. εὐπλοκέεοσι V. 379. et in Epigr. Juliani Anth. P. VI. n. 28. posthabita sunt vulgatae scripturae, quae vocalem praesentis refert aliisque exemplis εὐπλεκής, νεοπλεκής, συμπλεκής, ὁμοπλεκής, confirmatur, sed ob indiscretam literarum ἔ et ο̂ similtudinem saepe corrupta est, ut ap. Etym. M. γηλοχέες pro γηλεχέες et ap. Suid. Ὀξυτονὴς ἡ ὀξεῖα τρίβος pro ὀξυτενής. Poetremo θεοτροφέος ἀμβροσίης, quod in Ep. Ptolemaei Anth. P. c. IX. n. 577. cod. Plan. et Syynesius offerunt, analogiae quidem consentaneum nec tamen anteferendum est vulgato θεοτροφίης, cujus terminationis specimen unicum est πτολιπόρθιος Christodor. Ecphr. v. 56. Nonn. XXV. 154. ubi Graefius πολιπόμθιος ut solet, ζωηφόριος Synes.Hymn. III. 601. et in oraculo chaldaico ap. Procl. in Tim. L. III. p. 172. Cetera hujus terminationis parasyntheta sunt: -ὴν Ἱπποδρόμιος et εὐεργέτης ἱπποδρόμιος (Neptunus equester) Pind. Isthm. I. 78. Ἀπόλλων δαφνηφόριος Inscript. Boeot. N. 1595. idemque deus βοηδρόμιος apud Callimachum dicitur. His accedunt adjectiva oriinaria cum praepositionibus conjuncta; ἐκδόχιος Orac. Chald. ap. Proc. in Tim. V. 290. προςτρόπιος Orph. Arg. 1241. ἐπαμοίβιος H. H. in Merc. 516. ἀναγώγιος Synes. H. I. 316. et ab aliis orationis partibus: φιλόμβριος Anth. P. c. VI. n. 42. ὑλάρχιος Synes. de Insomn. p. 340. B. ὁμαίμιος Pind. πατρωνύμιος Aeschyl. ὁμωνύ́μιος Anthol. quae non parasyntheta sunt, ut ἀμφιδρόμιος, βοηδρόμιος, sed paragoga. Quare pro αιδογόνιον ὕδωρ in soluto sermone Athen. II. 41. E. merito substitutum est παιδογόνον. V. 606. Κακὰν ἐλπίδ’ ἔχων ἔτι μέ ποτ’ ἀνύσειν τὸν ᾄδεαν. Schol. Rom. πῶς με δεῖ ἀνύσειν, λείπει τὸ δεῖ, quod si cuum Triclinii adnotatione confera aὐκ ἔστι πότε ἀλλὰ ποτέ, apparet alicubi interrogativum πότ’ lectum esse. Constructione illa iterum usus est Sophocles Ell. 471. δοκῶ με τολμήσειν, et tectius Oed. . 1192. τίς πλέον τῆς εὐδαιμονίας φέρει — ἢ δόξαντ’ ἀποκλῖναι. Ἤνυσαν τὸν ᾄδαν Eur. Suppl. 1152. Proprie dicitur ἀνύσαι ἐς πέδον Oppian. Hal. III. 13. πρὸς πόλιν vel ἐπ’ ἀκτήν, quorum exempla ab aliis collecta sunt, v. Markl. ad Suppl. 1142. et composita ἐξανύσαι Herodo. VI. 139. Arrian. VI. 26, 2. κατανύσαι Xen. Hell. V. 4, 21, διανύσαι Polyb. LIV. 6. et cum adverbio Hom. Od. VIII. 326. ἀπήνυσαν οἴκαδ’ ὀπίσσω. Eadem est constructio synonymorum. Quomodo Herodotus dixit VI. 140. κατανύσας ἐξ Ἐλαιοῦντος ἐς Λῆμνον, sic Lucianus Tox. §. 8. ἐτέλεσεν ἐκ Μαχλύων ἐς Σκύθας, et τελεῖν ἐπὶ τὸ τέρμα Timon. §. 20. quibus alii addunt τὸν πλοῦν v. Wessel. ad Diod. XVII. 18. alii omittunt praepositionem Ἀθήνας ἐκπερᾶν Eubul. Athen. II. 47. C. Θούλην περήσεις Dionys. Per. 581. τέρμα βίοιο καὶ εἰς βαλβῖδα περήσας Oppian. Cyn. l. 512. similiterque τελεῖν τὰς πόλεις peragrare cf. Krebs. ad Decr. Athen. p. 65. Viae notione penitus obscurata verbum περαίνειν tribuitur inanimatis ὀστοῦν εἰς τὴν ὑπερῴαν περαῖνον pro περατούμενον Galen. de Us. Part. IX. 3, 508. T. IV. etc. Non adspiratum ποτ’ ἀνύσειν hoc loco silentio praetermitit Elmsliejus. V. 610. Καί μοι δυςθεράπευτος Αἴας ξύνεστιν ἔφεδρος. Duo postrem vocabula affert Grammaticus in Anecd. Bachmanni T. II. 356. totum versum Sehol. Arist. Rann. 804. et Suidas s. Ἔφεδρος, quo nomine Sophocles idem fere dicit quod Virgilius Aen. VI. 90. nec Teucris addita Juno usquam aberit. Accuratius illud post P. Fabrum et Lipsium explicuit Wesselingius ad Diod. IV. 50. *) Verbum ἐφεδρεύειν restituendum videtur Eur. Iph. T. 680. δόξω προδοὺς σὲ σῶσαι ἐμαυτὸν εἰς οἴκους ἐμοὺς ἢ καὶ φονεύσας ἐπὶ γοσοῦσι δώμασι ῥάψαι μόρον σοσι [Hermannus φονεύσας ῥάψαι μόρον conjungere videtur, quo nodus solvitur]. Eandem synaloephen reddebam Hel. 173. μουσεῖα πέμψειι Φερσέφασσα φόνι’, ἀχάριτας ἵνα παιᾶνας νέκυσιν ὀλομένοις λάβῃ, pro vulgato φόνια, χάριτας, atque haud scio an ' ad designandum illud paeanum genus aptius sit νέκυσι μελομένους. In ejusdem Or. 1051. scribendum puto τάδ’ ἀντὶ παίδων καὶ γαμηλ́ου λέχους προςφθέγματ’ ἀμφοῖν τοῖν ταλαιπώροιν πάρα, pro ἀμφὶ τοῖς ταλαιπώροις, quod ut approbari possit, exemplis opus est. Tum in Andr. 995. τόν δ’ Ἀχιλλέως μηδὲν φοβηθῇς παῖδ’ ὃς εἰς ἔμ’ ὕβρισε, reponendum ὅσ’ εἰς ἔμ. Postremo in Arati Dios. 269. καὶ φλόγες ἡσύχιαι λλύχνων καὶ νυκτερίη γλαὺ ἥσυχον ἀείδουσα μαραινομένου χειμῶνος γιγνέσθω τοι σῆμα καὶ ἥσυχα ποικίλλλουσα ὥρῃ ἑσπερίῃ κρώζῃ πολύφωνα κορώνη neque adjectivum ter repetitum placet neque verbum κρώζῃ habet unde pendeat. Utmique vitio medeberis, si scribas καὶ ἢν λίγα κωτίλλουσα. Ev Pfr. V. 609. Ὤ μοί μοι, θείᾳ μανίᾳ ξύναυλος. Codd. nonnulli ἰώ μοί μοι, alii ἰώ μοί μοί μοι. Ilud Hermannus nuper ὠμοιμοῖ scripsit ex Apollonii sententia ad Iph. T. 155. In seq. Jen. θείᾳ μοίρᾳ. Hesychius Ἔπαυλος, ἐπίσκιος, ἔνοιικος, scrib. ἐπίσκηνος. Aelian. V. H. IV. 25. συνοικῶν ἀῤῥωστήματι τούτῳ. V. 612. Πρὶν δή Dresd. B. et Mosq. B. δή omittunt, Triclinius in εὖ mut. V. 613. Κρατοῦντ’ ἐν Ἄρει. Triclinius ἐν, quod Musrecepit. Hoc εἰν lgitur Antig. 1241. Alc. 436. A. 767. Troad. 821. variantibus ubiqus codicibus, et Aesch. Suppl. 872. εὐρείαις εἰν αὔραις pro luo fortasse ἀραιαῖς sive attice ἁραιαῖς scribendum, ut πνεῦμα μαλακὸν καὶ ἀραιόν Plut. V. Dion. c. XXV. 191. Ev. Pr V. 615. Νῦν δ’ αὖ φρενὸς οἰοβότας. Apud Suidan s. Οἰοβότης editum νῦν αὖ. Tricinius φρενός γcorrexit et οἰωβότας, quod nihil sui simile habet praeter Aeschyleum φαιωχίτων, cui Schwenckius aeque portentosum φαιοκχίων substituit. Cod. H. οἰοβοτᾶς, Ven. οἰοβάτας, quo pertinet Scholiastae interpretatio ὁ βαίνων ἐν ἐρημίᾳ. La. Aug. C. Schol. Rom. et Suidae cod. Leid. οἰοβώτης, quod Hermannus adscivit. V. 616. Πένθος εὕρηται. Schol. Rom. γράφεται γεγένηται. Huc quadrare videtur, quod Bernhardy in Eratosth. p. 219. et ad Dion. p. 542. intelligenter animadvertit, illud γράφεται nonnunquam interpretantis esse nec plus valere quam ἀντὶ τοοῦ vel ἤγουν. V. 618. . 2ὰ πρὶν δ’ ἔργα χεροῖν μεγίστας ἀρετᾶς. Suidas τὰ δὲ πρίν s. h. v. Idem et Schol. Rom. cum codd. plerisque et Ald. ἔργα χερσί. Brunckius e membr. χεροῖν, ut Trillinius jussit. Deinde μέγιστ’ ἀρετᾶς Suid. Schol. Rom. ΠΘ. Ven. Dresd. A. Utrum usitatus sit, exemplis docebitur. Χειρὸς ἐργασίαι Pind. Ol. . VII. 64. χερὸς ἔργματα Oppian. Hal. IlI. 222. χερὸς ἔργα ἐπιδείκνυσθαι Lucian. Hipp. >. 1. Plut. V. Sertor. c. IV. Cum altero nomine ἔργα τεᾶς ἀρετᾶς Antiphilus Ep. XXXVII. p. 179. T. II. Anall. ἔργα τόλμης θαυμαστὰ ἀποδείξασθαι Plut. V. Flam. XIII. J. Caes. XVI. Cat. M. XXVII. V. Anton. III. (sed ἐπιδείξασθαι in V. Fab. Max. c. III. ) Dionys. Ant. L. VIII. 67. ἔργα ἀρετῆς ἀπεδείξατο Zosim. II. c. 51. sed ἔργα τόλμης ἐπεδ. Julian. Or. I. 36. D. ἔργα σοφίας ἐπεδείξατ Plat. Hipparch. 228. B. quod nuper e codd. aliquot receptum est pro ἀπεδείξατο, quae licet inter se differant, tamen plerisque locis utrumque pariter aptum est. Cum duobus nominibus sed interposita copula Herodotus V. 722. Τιμησιθέου ἔργα χειρῶν τε καὶ λήματος, ut et hoc loco scribi possit ἔργα χερῶν μεγίστας τ’ ἀρετᾶς, sed conjuncte, sic ut unus genitivus alteri subjectus sit Eunapius V. Proaer. p. 134. χειρῶν ἀλκῆς ἔργον. Sophocles autem sine dubio χειρὸς ἔργα pro uno vocabulo χειρουργήματα valere voluit. V. 620. Ἄφιλα παρ’ ἀφίλοις. vuidas l. c. παρὰ φίλοις, quam lectionem interpretatur Schol. Rom. παρὰ τοῖς πρώην αὐτοῦ φίλοις. * V. 624. Ἦ που μάτηρ νιν— — affert Suidas s. Ἔντροφος. Ne quis miretur παλαιᾷ μὲν ἡμέρᾳ λευκῷ δὲ γήρᾳ, quasi diversa sint, particulis discretivis . sejungi, Hermannus admonet, primarias notiones liberiore orationis conformatione nonnitil obscuratas esse; hoc enim significaeci γηραία. μὲν τῷ χρόνῳ γηραία δὲ καὶ τὸ σῶμα. Pariter synonyma disjunxit Aelianus H. An. XI. 13. πολλὰ μὲν ὀδύρασθαι πρότερον, κλῦσαι δὲ πάμπολλα. Nec multum distant κινεῖ κραδίαν, κινεῖ δὲ χλον Eur. Med. 99. ἔκλυον φωνὰν, ἔκλυον δὲ βοάν 131. etc. V. 626. Νοσοῦντα φρενομόρως idem est quod φρενομανῆ vel νοσοῦντα λυσσάδι μοίρᾳ, quo modo Euripides Herc. 1002. nomen μανία circumloquitur. Barocc. A. Bodl Laud. Mosq. B. Dresd. A. Ald. φρενομώρως, fontasse ex recordatione homericorum ὑλακόμωρος, ἰόμωρος etc. V. 627. 628. Αἴλινον, αἴλινον οὐδδ’ οἰκτρᾶς γόον ὄρνιθος ἀηδοῦς ἥσει. Conon Narr. XIX. 16. λίνος, inquit, παντὸς πένθους παρενθήκῃ ᾄδεται,Callimachus H. Ap. 20. Θέτις Ἀχιλῆα κινύρεται ἄλινα μήτηρ, et proxime ad Sophoclis exemplumPhalaecus Epigr. V. 5. μήτηρ λυγρῇ γ’ ὄρνιθι πότμον εἰκέλη αἶ αἲ κωκύει τὸν ἑὸν γόνον. Scholiastes Rom. poetam anastrophe usum esse censet: ἄρχει γὰρ τοῦ λόγου τὸ οὐ, ἵν’ ᾖ, οὐκ αἴλινον οὐδ’ οἰκτρᾶς γόον ὄρνιθος ἥσει ἀλλ’ ὀξυτόνους ᾠδάς.Huic sententiae ab Hermanno comprobatae repugnare videtur iteratum αἴλινον, quo matris ejulationem potius quam aviculae, quicum comparatur, flebilem sonum exprimi credas propterea quod illa res primaria est, haec autem minoris momenti nec.satis digna epanadiposi. Sed haec ratiocinatio evertitur gravjore argumento, quod praebet Heliodorus V. 2, 176. οἷον ἠρίνης ἀδόνος αἴλινον ᾠδὴν ἐν νυκτὶ μυρομέννης. Hinr enim manifestum fit, lusciniae cantum proprie αἴλινον vocari atque hoc loco matris ejulatus acerrimos opponi querulis Philomelae modis, licet ea ante caeteros oscines λίγεια dicatur et λιγύφωνος et θρηνοῦσα εὖ μάλα λιγέως Aelian. V. XIII. 30. — Pro ἀηδοῦς cur Burgessius ad Suppl. 822. ἀείδουσ' scribli velit, nemo dixerit, nisi forte, quia Ant. 423. πικρὰ ὄρνις vocatur non addito nomine. V. 630-73. Ἥσει δοῦποι. Apud Suidan s εηδών, ubi verba Oὐδ’ οἰκτρᾶς — δοῦποι affert, pro ἥσει scriptum est ut in cod. Lb. ἅσει, praepositio ἐν ante στέρνοισι omissa; plerique codd. στέρνοις. V. 634. ΠΠολιᾶς ἄμυγμα χαίτας. Ita ex Bothii sententia scripsi pro ἀμύγματα, quod non solum in codd. omnibus sed etiam apud Eust. p. 576, 32. p. 651. 48. et Philem. p. 236. legitur. Latine quidem dicitur laniare capillos, sed quis praeter Sophoclem ἄμυγμα χαίτης dixerit, nescio. Zeugma hoc loco nullum est; nam ad integritatem sententiae nullum verbum definitae notionis sed generale ἔσται requiritur. In Eur. Andr. 789. πλήγματα κρατὸς στέρνων τε κτύπους, metrum ostendit κόπους id est κοπετούς scri. bendum esse. ED. PR. V. 634. Κρείσσων γὰρ ᾅδᾳ κεύθων ὁ νοσῶν μάταν. Elmslejus corrigit παρ’ ᾇδᾳ, quia simpleC ᾅδῃ nihil aliud significare possit, quam ἐν ᾅͅδῃ, id autem soloecum esse, quia attici poetae ἐν ᾅδου dicant. Mirum. Homerus Il. XXIII. 244. dixit εἰςόκεν αὐτὸς ἐγὼν Ἄιδι κεύθωμαι, sed Sophocli ᾅδῃ κεύθειν non licuit dicere. Attamen idem illi, qui antiquam consuetudinem sequentes εἰς ᾅδου μολεῖν et similia scripserunt, nihil veriti sunt aut aliis praepositionibus uti aut nullis, ᾅδην καταβῆναι, ἄ́γεσθαι πρὸς ᾄδην,, καταβῆναι κοινὸν ἐς ᾅδην etc. Sed illud potius, quod Elmslejus reponit, κεύθων παρ' αωιͅδῃ, dubitari potest an graecum non sit; certe κεῖσθαι παρ’ ᾅδῃ diversum est. Pro ἢ νοσῶν jam ab omnibus receptum est, quod olim proposui, ὁ νοσῶν. Dionys. Antt. VI. c. 9. κρείττων γὰρ γένοιτο ἂν ὁ τοιοῦτος πολίτης ἀποθανών. Dem. Ol. III. 38, 6. βελτίων εἶ οἴκοι μένων. Hippur.de Fract. p. 133. T. III. κρέσσων ἂν εἴη μὴ παρεοῦσα. Synes. Calv. p. 67. C.. αἱ λάσιαι τῶν κυνῶν βελτίους εἰσὶν ἀποῦσαι τῆς θήρας. Aliis locis disjanctuvum additur enunciatum: κρρείσσων ἦσθα μηκέτ’ ὢν ἢ ζῶν τυφλός Oed. T. 1368. ταῦτα βελτίων ἂν ἦν κατα-λύων ἢ τὰ διορθούμενος Philostr. V. Ap. V. 34, 216. ἀμείνων ἦσθα ἆν τῷ προςθέχων ἢ αἰτῶν Themist. Or. VIII. p. 172. C. πλεονάζοντες ταῖς θεραπείαις ἀμείνους ἂν εἴημεν ἢ παραλείποντες Aristid. Or. in Aesc. T. I. p. 37. κρείττων ἦν μὴ λειτουργήσας ἢ τοσαῦτα ἀναλώσας Lysias c. Euandr. 789, 23. quare etiam in ejusdem Or. c. And. p. 106, 6. ἥμισυς ὁ βίος βιῶναι κρείττων ἀλύπως ἐστὶν ἢ διπλάσιος λυπουμένῳ, neutrum κρεῖττον quamvis a codd. oblatum antiiquae lectioni postponendum videtur. Diversis subictis ininitivum adjunxit Dio Cir. XI. 369. ὅσῳ κρείττω ταῦτα μὴ γενόμενα ἢ Τροίαν ἁλῶναι. Pro μάταν Ba. AB.bpMosq. B. Δ. μάτην. Μάτην νοσεῖν er idem quod paullo ante φρενομόρως νοσσεῖν. Gorgias Enc. Hel. p. 10. πολλοὶ ματαίαις νόσοις καὶ δυςάτοις μανίαις περιέπεσον, ubi nemo Reiskii conjecturam βαρείαις sequetur; significantur enim animi perturationes. Ev. Pe. V.

ift dat.. eth. wie 216. —

φοιβάζω bedeutet divino instinctu concitare und iſt, wie μανία Begeiſterung und Wahnſinn bedeutet, eine mildere Bezeichnung für ἐκμεμηνέναι.

Sc δεινά σοι λέξω, or γνώσεσθε ταῦταα.

On peut supplée δινὰ ἄσται ou δεινὰ λέξω. Ἠ, en latin, an. -

ne comptent dans le vers que pour une syllabe. Cf. OEd. Roi, 359. Voy. Matthic, page 442. 335. Οΐαν τήνδε θωουσσ. βοήν e'quivaut a οἴα ἐστὶν ἥδε ἡ βοὴ ἢν θωύσσει. Ainsi doivent être expliquées un grand nombre de phrases où un démontratif est raapproché d’un interrogatif direct ou indiect. 336. Παρών, amené par ξωνοῦσι, s’op-pose, comme participe présent, à πάαι du vers précédent. Vov. d'ailleurs la note sur le vers 57. 344. δί ποτε μενοινᾶς (ὁ Ἅας); ποῦ ποτ' εἷ (͂ αὐρύσακες); Tecmesse, qui avait jugé prudent de dérober Eurysace s la vue dAjax (vy. v. 504), s’renquiert, par ces derniers mots, de l’endroit où il est, afin dc l'empercier d'accourir a la voi' de son père. 32. Ταῦκρον καλῶ. Il voulait sans doute lui recomnmander Eurynces (voy. v. 665 sqq.). 345. Τιν’ αἰδῶ, quelque honte (de son abattement, de son desespoir). Κἀπ’ ἐμοί. Ἐπί suivi du datif signifie souvent were. CI. 54, 454, 772. Καπ’ ἐμοὶ βλέψας, nefott-ce qu'en me voyant. 346. Scholiaste : ̓Ἑνταῦθα ἐκκύκλημά τι γίνιται, ἵνα φανῇ ἐν μέσοις ὁ Αἴς ποιμνίοις. Sur le theatre grec, toute l’action se passeit à ciel ouvert. Pour mettre sous les yeux des spectateurs ce qui etat cccnsé avoir lieu dans les maisonsdont la décnration ne pouvait représenter que les portes, on était réduit à pousser sur i scène, au moyen de roues, le plancber de l’habitation dont on voulit montrer lintéieur. Cette oṕration, ainsi que le plancher roulant qui y serait, s'appelaiiect ergalement ἐκκύκλημα.

λέξω δεινά.

She judges from the intonation of the cry,—which the chorus, infr. 37, do not know whether to interpret as importing madness or grief. 337. ἢ τοῖς .. παρών] 'Or to grievre at witnessing the effects of past madness which remain with him.’ Cp. supr. 307. The addition of παρών suggests that Ajax, seeing the carnage in the tent, is the eye-witness of his own madness. 339. Ajax calls upon Teucer. παῖ is frequently addressed by an elder person to a younger,— even by the Corinthian messenger to Oedipus, O. T. 1008, and by Electra ((under excitement) to the supposed Phocian stranger,, El. 1220. The picture in the Iliad, 8. 271, of Teucer retiring behind the shield of Ajax, παῖς ὧς ὑπὸ μητέρα, snggests that Teucer was the younger brother. And it is natural to suppose Ajax to have been born before Telamon’s expedition in which he won Hesione, the mother of Teucer.—According to Pindar in the fifth (or sixth) Isthmian ode, Ajax was given to Telamon in answer to the prayer of Heracles before the expedition. But in such details the legends are not constant. See O. C. 375, and note, Lycophr. 445 andd schol. —The need of Teucer’s presence is Ajax’ first thought on coming to himself. Tecmessa at first thinks of the child, until, in l. 342, Ajax calls Teucer by name. He does not ask to ses the He does not ask to see the child till 1. 530, after his attention has been vividly drawn that way by Tecmessa. 341. τάλαιν' ἐγώ] Tecmessa is distracted between the fear of crossing Ajax and the fear of harm to the child. The division of the line helps to mark this distraction of the wife and mother. 343. λεηλατήσει] Teucer is gone foraging into the Mysian highlands, infr. 720. Compare Thuc. 1. 11, φαίνονται. . πρὸς γεωργίαν τῆς Χερσονήσου τραπόμενοι καὶ λῃντείαν τῆς τροφῆς ἀπορίᾳ. ἐγὼ δ] =yhile that I.’ 345. κἰπ’ ἐμοὶ βλέψας] ‘Even at me. on seeing me.’ The abrupt expression. αἰδῶ λαβεῖν ἐπί τινι, is supplemented by the addition of the participle, i. e. εἰς ἐμὲ βλέψας. αἰδώς is the feeling which prompts σωφροσύνη. 346. ἐκκύκλημα. Ajax is disclosed with signs of slaughter about him. He is sitting upright. The slaughtered sheep are the evidence of his situation (τὰ τοῦδε πράγη): his wild, dishevelled appearance betrays the condition of his mind (αὐτὸς ὡς ἔχων κυρεὶ. 348 foll. The lyrical numbers of this commos are chiefly dochmiac, mixed with iambic and trochaic rhythms, which increase in the third strophe and antistrophe. The scheme is the following: — ciii topie. Te snchaene ihe ‘ — -=2 Dochm. σ 2, Iamb. uLogaoed. 543oo 4quB 2-2 Iamb. trim. u — u 2o 243-a ,2--40Dochm. ooo u-., -2—ο-40--5 —2—o——4o——4υσ -ο---=-0 Iamb. trim. 2 — 2o3V 2 2 -uu— uB 10 44Logaoed. 2ao-Β222 0aa2 u; 3 23 -, -o--4-ο40— 1 9, ouDochm. uu o O2 -a-a2 nIamb. 5 — Logaoed. — a — Iamb. o ad--. Troch. —u—o— Logaoed. (2) 100o-23-o Troch. 2uo-a-u ? 23 2 ? Iamb. 15 -4 — Adon. 2oo— a: Iamb. trim. -o-u -The arrangement of the latter part of ‘ is rendered doubtful bv the manifest corruption of ll. 406, 7. Perhaps— εἰ τἀμὰ μὲν φθίνει, φίλοι, πάλαι· μώραις δ’ ἄγραισι ταῖσδ’ ὁμοῦ προσκείμεθα. 2 a o 2 ο -4 -v 2σ) And in the antistrophe, 424, 5, τόδ’ ἐξεῶ κέγ’ οἷον οὔτινα Τροία στρατοῦ δέρχθη χθονὸς μολόντ' ππ. Or, reading τάδε for τά, and omitting τοῖσδ’ ὁμοῦ, στρατοῦ, and ἀπό,— εἰ τάδε μὲν φθίνει, φίλοι, πάλαι· μώραις δ’ ἄγραις προσκείμεθα, | πᾶς . . (2 ων — -20--4 1-. . . and— ἐβερέω μέγ’, οἷον οὔτινα ροία χθονὸς δέρχθη μολόνθ' Εὡλ.. See note on 405 foll.