AjMC

Navigation

Filter Comments

Campbell 1881 (11)

Hermann 1851 (2)

Jebb 1896 (7)

Lobeck 1835 (5)

Schneidewin 1853 (11)

Tournier 1886 (3)

Wecklein 1894 (2)

ΧΟΡΟΣ

ἔφριξʼ ἔρωτι, περιχαρὴς δʼ ἀνεπτάμαν.

693

ἰὼ ἰὼ Πὰν Πάν,

694

ὦ Πὰν Πὰν ἁλίπλαγκτε, Κυλ-

695

λανίας χιονοκτύπου

696

πετραίας ἀπὸ δειράδος φάνηθʼ, ὦ

697

θεῶν χοροποίʼ ἄναξ, ὅπως μοι

698

Μύσια Κνώσιʼ ὀρ-

699

χήματʼ αὐτοδαῆ ξυνὼν ἰάψῃς.

700

νῦν γὰρ ἐμοὶ μέλει χορεῦσαι.

701

Ἰκαρίων δʼ ὑπὲρ κελεύθων

702

μολὼν ἄναξ Ἀπόλλων

703

ὁ Δάλιος εὔγνωστος

704

ἐμοὶ ξυνείη διὰ παντὸς εὔφρων.

705

ἔλυσεν αἰνὸν ἄχος ἀπʼ ὀμμάτων Ἄρης.

706

ἰὼ ἰώ, νῦν αὖ,

707

νῦν, ὦ Ζεῦ, πάρα λευκὸν εὐ

708

άμερον πελάσαι φάος

709

θοᾶν ὠκυάλων νεῶν, ὅτʼ Αἴας

710

λαθίπονος πάλιν, θεῶν δʼ αὖ

711

πάνθυτα θέσμιʼ ἐξ-

712

ήνυσʼ εὐνομίᾳ σέβων μεγίστᾳ.

713

πάνθʼ ὁ μέγας χρόνος μαραίνει·

714

κοὐδὲν ἀναύδητον φατίξαιμʼ

715

ἄν, εὖτέ γʼ ἐξ ἀέλπτων

716

Αἴας μετανεγνώσθη

717

θυμῶν τʼ Ἀτρείδαις μεγάλων τε νεικέων.

718

vv. 693-718 Wecklein 1894

zweites Stafimon. Die täuſchende Rede des Aias hat eine ergreifende Peripetie zur Folge: der Chor ſtimmt ein Jubellied an und ruft Pan und Apollon als Götter des Tanzes und der Muſik herbei, uum die Freude über die glütbliche und unerwartete Sinneswandlung des Aias zu feiern. Alsbald zeigt ſich das traurige Gegenteil. Das Versmaß dieſes Tanzliedes (ὑπόρχημα) iſt logaodiſch: II 2 —, —s .ρ .χ -ν-— .ρον—s s— --sν— — III —s s .s-τον 8 -f-— — 2 —.ΑΣ IV 8: --— 22 693. ἔφριξα ἔρ., Wonneſchauer überkommt mich und im übermaß der Freude verliere ich die Faſſung. Der Aor. wie bei ἐγέλασα, ἥσθην (Phil. 1314)):)) zu 536. ἔρως Wonne wie στύγος Alich. Ag. 552 Trubb— ſinn. ἀνεπτάμαν wie Ant. 1307 ἀνέπταν φόβῳ. 695. Pan, der Sohn des Arkudiſchen Alpenlandes, beſonders des Kylleniſchen Gebirges, bläſt die Hirtenföte zu den Tänzen der Nymphen (daher χοροπιός). --̔λιπλαγκτε (d. i. ὑπὲρ πελαγέων μολὼν) φάνηοι wie δύστηνε φανείς Phil. 761, ὄλβιε, κῶρε, γένοιο Theokr. 1, 66, venias hodierne Tibull. I 7, 53. über dieſe Attraction oder Aſfimilation Kr. II § 45, 2, 4. 699. Νύσια Κνώσια, bakchaſche. Pan iſt Begleiter des Dionyſos.. Nyſa, welches auf Euböa (Ant. 1131)) und an vielen anderen Orten angegeben wird, war die zweite Heimat des Dionyſos. Κνώσια von der Stadt Knoſos auf Kreta, wo Dionyjos und Ariadne mit Tänzen gefeiert wurden. 700. αὐοδαῆ, wie ſie die Freude und Begeiſterung unmittelbar eingibt. — ἰάψῃς (vgl. pulsare, quatere choreas): zu 55. 701. Nunc pede libero pulsanda tellus. 704. εὔγνωτος, ἐναργής, praesens. Er erweiſt ſich ſo durch die Begeiſterung, die er eingibt. 706. ἀπ’ ὀμμάτων: vgl. Ant. 528 νεφέλη δ’ ὀφρύων ὕπερ, Alſch. Sieb. 214 χαλεπᾶς δύας ὕπερθ’ ὀμμάτων κριμναμενᾶν νεφελᾶν, Hor. epist. I 18, 94 deme supercilio nubem, Hom O 591 τὸν δ’ ἄχεος νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα u. P 668. Ares, der Gott des Mordes und des Todes der Selbſtmord des Aias wurde gefürchtet — hat ſein Opfer nicht eingefordert. 708. πάρα (licet, suppetit) wie Äſch. Cho. 970 πάρα τὸ φῶς ἰδεῖν. 709. λευκὸν εὐάμερον, das helle Licht frohen Tages. πελάσαι (inranſitiv) mit Gen. wie ö So auch manchmal πλησιάζειν. Kr. I § 48, 9, 4. θοᾶν ὠκυάλων ſind Homeriijche Epitheta. 710 f. ὅτε, εὖτε 716, quandoquidem. λαθίπονος, ἐστί (feiner Krankheit vergeſſend, d. i. von ſeinem Wahnſinn geheilt). 712 f. πάνθυτα in allgemeinerem Sinne „hochverehrt, hoch— heilig“ (πάνσεπτα). — ἐξήνυσε σέβων, ſchließlichh es dahin gebracht hat, dazu gelangt iſt zu verehren. 715.. ἀναύδητον· ἀπόρρητον, ἀνέλπιστο Schol. (nicht zu behaupten, unmõglich”). 716. ἐξ ἀέλπτων, ex insperato.

v. 693 Schneidewin 1853

Der Chor stimmt statt eines Stasimon ein seiner Stimmung entsprechendes Bacchisches Tanz— lied an, wie Antig. 11115 ff. Trach. 205 ff. O. R. 1086 ff. Er ruft gar den Pan zurTheilnahme an seinen lustigen Tänzen herbei und bittet, der delische Gott, welcher der hohern Harmonie der sittlichen Weltordnung und der heitern Ruhe des Gemüths waltet, wolle erscheinen und stets ihm so wohlgesinnt gesellet sein. Denn jetzt dürfe man sich wieder des Lebens freuen, da Aias seinen Sinn umgewandelt habbe.

vv. 693-718 Jebb 1896

A joyous dance-song, ὑπόρχημα, which holds the place of the second stasimon. Strophe 693—705 = antistr. 706-718. For the metres see Metrical Analysis. The effect is to prepare for the catastrophe by a contrast. A joyous ode is introduced with a similar purpose in O. T. Ant. 1115—1154 ; and Tr. 633-662.

v. 693 Hermann 1851

Insolenter, sed non solus Sophocles horrorem inter subitae laetitae symptomata posuit. Eurip. Helen. 640. γέγηθα· κρατὶ δ’ ὀρθίους ἐθείρας ἀνεπτέρωκα. Mvs9r. Ita hoc convenit subitae laetitiae, si est in re cupide expetita. Non bene Eustathius p. 473, 10. (360, 66.) καὶ χαρὰν δέ ποτε σημαίνει τὸ φρίσσειν, καὶ οἱονεὶ ὄρθωσιν ἐκ λυπηρᾶς καταπτώσεως ὡς τὸ, ἔφριξα ἔρωτι, περιχαρὴς δ’ ἀνεπτόμην. Locutionem sumpsisse Sophocles videripotest ab Aeschylo, si quidem is in versu a Scholiasta ad Oed. Col. 1349. servato scripsit, ut Brunckius assentiente Lobeckio edidit, ἔφριξ' ἔρωτι τοῦδε μυστικοῦ τέλους. Legitur ib ἔρως δέ. Sophoclis versum H. Stephanus in Thes. v. φρίσσω errore memoriae ex Aristophanis Nubibus affert, quem secutus est in Lexico Schneiderus. Lips. a. b. ἀνεπτάμην. Edd. vett. ἀνεπτάμαν. Triclinianae ἀνεπτάμην. Sic etiam Suidas v. ἔφριξα, sed cod. Suidae Ox. apud Pors. ad Med. 1. ἀνεπτόμην, ut Eustathius, praeter eum quem iam indicavi locum, etiam p. 452, 31. 526, 46. 961, 42. 1419, 44. 1679, 51. (34, 23. 399, 6. 943, 38. Od. 59, 37. 426, 10.) Ἀνεπτόμαν Brunckius, prabavitque Porsonus. Iure, quia dorica forma, quamvis in trimetro, hic aptior est.

v. 693 Campbell 1881

‘My heart is thrilled with a new hope, and mounts on wings of joy.’ For the aorist (of the immediate past), see Essay on L. § 32. p. 55. ἔρως is here used of a sudden and intense hope. Cp. Ant. 617, πολλοῖς δ’ ἀπάτα κουφονόων ἐρώτων (sc. ἁ ... ἐλπίς).

vv. 693-718 Campbell 1881

The following ode is the clearest instance in Sophocles of the hyporchema, or song accompanied with dancing. In substance it may be compared with Trach. 205-224, O. T. 108661109, Ant. 1115-1154. The metrical scheme of στρ. and ἀντ. is as follows :— -auv—— 53 -2aoa λ—u— α 2aqa-252—— — ο oαu— 2au a 2o-o-19 2av2 -3 2 oο -

v. 693 Jebb 1896

ἔφριξ᾽ :

for the ao., cp. 536: Ar. Eq. 696 ἥσθην ἀπειλαῖς, ἐγέλασα ψολοκομπίαις. Aesch. ſr. 387 ἔφριξ’ ἔρως δὲ (ἔρωτι Brunck) τοῦδε μυστικοῦ τέλους Here ἔρωτι seems to mean a iranspori of bloy; it cannot be explained of their yearning for the bright future of which they are dreaming. I do not know any exactly similar use of ἔρως. Cp. Statius Theb. 1. 493 laetusque per artú | Hóror iit.

v. 693 Jebb 1896

ἀνεπτάμαν

for the form, see on 282 προσέπτατο. Cp. Ant. 1307 ἀνέπταν φόβῳ : Eur. Helen. 632 γέγηθα, κρατὶ δ’ ὀρθίους ἐθείρας | ἀνεπτέρωκα.

v. 693 Lobeck 1835

Ἔφριξ' ἔρωτι περιχαρὴς δ' ἀνεπτόμαν.

Jen. et fortase nonnulli alii ἔφριξ' ἐν, quam praepppsitionem Triclinius metri causa addendam putavit sedd omikunt Suidas s. Ἔφριξα, Schol. Lips. ad IlI. IV. 282. et Eushtthius p. 473, 10. qui hoc versu usi sunt. De simili animi affectu Aeschylus Fragm. N. 373. ἔφριξ’ ἔρωτι τοῦδε μοστικοῦ τέλους, quem versum ob Oedipo in fabula cognomin tunc pronunciatum suspicabar, quum sacra Eleusinia perceyturus esset. Ἀνεπτόμαν Paris. E. Aug. B. Suid. l. c. ubi cod. Oxon. ἀνεπτόμην, et Eustath. p. 452, 31. p. 1419, 44. p. 1679, 50. Ceteri ἀνεπτάμην et ἀνεπτάμαν, ut ἐφηνάμαν Eur. El. 1225. κατηρξάμαν 1223. Ἀνέπτατο χάρματι θυμός Apolon. Arg. III. 724. pro quo Sophocles ερως usurpavit exemplo novo. V.

v. 693 Schneidewin 1853

ἔφριξ᾽ ἔρωτι,

χαρᾷ, ἡδονῇ: Yonneschauer über̈äuft den Chor, da des Herrn Umwandlung so ersehnt wic unverhofft kam. Der Ausdruck scheint dem Aeschylus entlehnt bei Schol. 0. C. 17049 ἔφριξ' ἔρωτι τοῦδε μυστικοῦ τέλους. Vgl. Eur. Hel. 632 γέγηθα, κρατὶ δ’ ὀρθίους ἐθείρας ἀνεπτέρωκα. Stat. Theb. 1, 493 laetusque per artus Horoν iit. ἀνεπτόμααν, wie sonst

v. 693 Tournier 1886

Ἐφριξ' ἔρωτι,

j'ai tressaili, je

vv. 694-698 Jebb 1896

Pan was a domestic deitv to Salaminians. since one of his revuted haunts was the islet of Psyttaleia, lying between Κυνόσουρα, a tongue of land on the E. side of Salamis, and the Peiraeus. Aesch. mentions t (Pers. 448 f.): βαιά, δύσορμος ναυσίν, ἣν ὁ φιλόχορος [ Πὰν ἐμβατεύει, ποντίας ἀκτῆς

vv. 694-695 Lobeck 1835

Ἰὼ ἰὼ Πὰν — ἁλίπλαγκτε φάνηθι.

Barocc. B. Aug. C. Dresd. B. semel ἰώ. Schol. Harl. ad Arist. Nub. 1157. τὸ ἰῶ καὶ ἰοῦ ἐπὶ χαρᾶς περσπᾶται. Bar. B. Aug. C. Lips. B. Πάν semel. Mosq. B. Dred. AB. Aug. C. Flor. X. et Turneb. in margine ἁλίπλακτε. Mάκαρες ἁλίπλαγκτοι dii permarini Oppian. Hal. IV. 582. Panem autem ἀλίπλαγκτον dici putant Scholiastae ἠ·ὅτι ἐβοήθησε τοῖς Ἀθηναίοις ἐν τῇ ναυμαχίᾳ (v. Theaetet. Epigr. III. 515. T. III.) ἢ ὅτι τὸν Τυφῶνα δικτύοις ἤγρευσε (picium ferculis inescatum narrat Opianus Hal. III. 16.) ἢ ὅτι οἱ ἁλιεῖς τιμῶσι τὸν Παῖνα ὡς νόμιον θεόν v. Pind. Fragm. LXV. 594. 1) Ausonius Mosell. 172. Panes inducit fluctibus insultantes, et in pugna Liberi patris navali Nonn. XLIII. 214. excellit Pan ἀβάτοισιν ἐν ὕδασι κοῦρος ὁδίτης, idemque in numero deorum litoralium refertur v. Interpr. ad Theocr. Id. V. 14. piscatorum djutor Agath. Ep. XXVIIII. Hinc perspicuum fit, Panem, licet numinibus, maris adscriprtus non sit, tamen ob negotia maritima ἁλίπλαγκτον cognominari potuisse et hoc loco a choro ita invocari, tu, qui maria pervagari soles, adesdum mare Aegaeum transvectus. Ev. Pn. Bothius et Hermannus verba ἁλίπλαγκτε φάνηθι conjungenda putant ut venias hodierne v. Krueger. de Atractione p. 77. sq. Neque tamen exemplum hujus assimilationis 2) ex antiquiss auctoribus proferri video; nam quae Matthiae Gramm. 8. 312. p. 615. et Bernhardy Synt. p. 465. componunt ὦ δύστηνε φανεὶς, ὦ πολύκλαυτε θανών, quum eodem modo constructa sint quo ceteri casus ὁ πολύκλαυτος θανων, θανόντος αὐτοῦ πολυκλαύτο etc. non debent conferri cum hujusmodi locis, in quibus imperativus vel optativus legitur. Pro *χιονοκτύπου Bodl. Bar. A. et quatuor alii χιονοτύπου. Cyllenen poeta ut nobiliorem Panis sedem memorare malui quam Psyftaliam Salaminiis propiorem v. Schol. Aesch. Pers. 447. V.

vv. 695-696 Schneidewin 1853

Obwohl Pan aus seiner arkadischen Heimath (zu O. R. 1104) herbeigerufen wird, dachte Sophokles doch auch wohl daran, dass der auf der kleinen Felseninsel Psyttaleia zwischen Salamis und dem Festlande weilende Gott (Aesch. Pers. 447 ἔνθ’ ὁ φιλόχορος Πὰν ἐμβατεύει), der in der Seeschlacht wie früher bei Marathon Hülfe gewährt (τὸν κατὰ Μήδων, τὸν μετῖ Ἀθηναίων Simonides), den Salaminiern ein heimathlicher Schutzgott war. Um so eher durften sie ihn traulich bitten, mit ihnen zu tanzen, wie auch sonst ähnliche Gottheiten in ὕμνοι κλητικοί zur Theilnahme am Tanze herbeigerufen werden, z. B. Aphrodite und Eroten, Iakchos.

v. 695 Hermann 1851

Multa de Pune ἀκτίῳ, λιμενίτῃ, vel religione eius per mare in Peloponnesum advecta disputari

vv. 695-696 Campbell 1881

Pan is associated both with Marathon and Salamis, where Psyttaleia was his haunt according to Aeschylus: Pers. 448, ἣν ὁ φιλόχορος | πὰν ἐμβατεύει.

v. 695 Campbell 1881

ἁλίπλαγκτε)

Ass in the invocation to Sleep in Phil. 828, εὐαὲς .. ἔλθοις, the attribute which is part of the prayer is put in the vocative. ‘bbome, roving over the sea, leaving the snow-smitten ridges of Cyllene.’ Cyllene is clearly visible from the Acropolis, and in spring and early summer (18744) is covered with snow. The side it presents to Athens is long and precipitous.

v. 695 Jebb 1896

Κυλλανίας..δειράδος

Mount Cyllene, in the N. E. of Arcadia, a. great isolated eak, was sacred (aas his birth-place) to ermes, the father of Pan,—whose own birth was associated by legend with Cyllene. But, of the Arcadian hills, the well-wooded Maenalus, in the interior, was more especially beloved of Pàn (Verg. Geo. 1. 17 tua si tibi Maenala

v. 695 Schneidewin 1853

ἁλίπλαγκτε,

entsprechend 702 ὑπὲρ πελαγέων μολών, ist Prädikat zu φάνηθι, dem es sich assimilirt, wie bei Theokrit ὄλβιε κῶρε γένοιο, sic venias hodierne bei Tibull. Vgl. Phil. 760.

v. 695 Tournier 1886

Ἁλίπλαγκτε

́quivaut ici au nominactif ἀλιπλαγκτος et doit être joit a φάνηθι. Cf. Phioac. 760 : Δὑστηνε φανείς (comme ὂς ἐφάνης δύστηνος); Therocrite, XV1I, 66 : Ὀλθις κῶρε γένοιο (comme ὄθιος γένοιο).

v. 696 Jebb 1896

χιονοκτύπου

cp. Ar. Nub. 270 Ὀλύμπου κορυφαῖς . χιονοβλήτοισι: Eur. Ph. 206 ὑπὸ δειράσι νιφοβόλοις | Παρνασοῦ. Cyllesè attains a height of about 8000 feet.

v. 698 Schneidewin 1853

Pindar Parth. 6 nennt den Pan χορευτὰν τελεώτατον θεῶν, ein atisches Skolion ruft ihn an : Ὠ Πάν, Ἀρκαδίας μέδων κλεεννᾶς, Ὀρχηστά, βρομίαις ὀπαδὲ Νύμφαις. 699. ύσια, muntere Tänze, wie sie im Bacchischen Thiasos von Satyrn und Nymphen auf der Bergflur von Nysa (zu Ant. 1130), Dionysos’ Heimath, geschwärmt wurden; Κν ώ σσια, ie sie in der kretischen Stadt Knossos zu Ehren der Dionysosbraut Ariadne üblich waren, wofür schon Dädalos nach Hom. Il. 18, 590 einen schönen Reigenplatz geebnet hatte.

v. 698 Campbell 1881

θεῶν χοροποί᾽ ἄναξ]

(θε͂ῶν). ‘Thou lord, who of the gods art he that frames the dancee.’ For this partitivn genitive, cp. O. C. 868, 9, -εῶν [ὁ πάντα λεύσσων ἥλιος.

vv. 698-700 Campbell 1881

ὅπως μοι...ξυνὼν ἰάψῃς]

ἰάψεις] ITo fling into . ., I pray thee, along with me.’’ μοι is dativus ethicus, but to be resumed with ξυνών.

v. 698 Jebb 1896

θεῶν χοροποί᾽ ἄναξ:

the gen. θεῶν seems to be possessive rather than artitive ; i.e. the precise sense seems to e, ‘divine dance-maker of the gods, rather than, ‘among the gods, that god who makes dances.’ For such a partitive gen., we nmay, indeed, compare O. C. 868 θεῶν |ὃ πάντα λεύσσων Ἤλιος (unless θεὸς should be read there). But here the meaning seems to be that Pan represents the gods in this function. Pan was to rustic χοροί, those of nymphs and satyrs, what Apollo Μουσαγέτης was to the Olympians ; and the province denoted by χοροποιός here is thus limited by the context. So Pindar fr. 75 calls Pan χορευτὰν τελεώτατον θεῶν: and an Attic σκολιόν greets him as ὀρχηστά, βρομίαις ὀπαδὲ νύμφαις. Νύσια: such dances as the worshippers of Dionysus—with whom Pan is closely associated through the satyrs—hold in his honour at Nysa. As to the various places so called, see on Ant. 1131. Κνώσια: such dances as the Cretan Corybantes hold at Cnosus in honour of Zeus and Apollo. Both the epithets Νύσια and Κνώσια denote a character of wild enthusiasm.—Cnosus, the chief city of Crete, was situated in the north of the island, in one of the plains at the foot of Ida. The form Κνωσός has older and better authority than Κνωσσός. It was there that Daedalus was said to have made the χορός (dancing-place) for Ariadnè (Il. 18. 59o ff.). Crete was the part of Hellas in which an art of ὀρχηστική was first elaborately cultivated ; The hyporcheme itself was originally Cretan (schol. on Pind. P. 2. 127). αὐτοδαῆ is best explained, with the schol. in L, αὐτομαθῆ, ἁ σὺ σαυτὸν ἐδίδαξας. Pan is the inspired and inspiring χοροποιός. The dances will be joyous as those of Nysa or Cnosus, but due to his prompting alone. So the minstrel Phemius says, αὐτοδίδακτος δ’ εἰμί, θεὸς δέ μοι ἐν φρεσὶν οἴμας | παντοίας ἐνέφυσεν, Od. 22. 347. ἰάψως (cp. 501) here denotes properly the act of putting forth the ſeet or the arms in lively movement ; so that lάπτειν ὀρχήματα means strictly, ‘to dance with lively gestures.’ The musician Aristoxenus (c. 300 B.C.) mentioned the Κρητικαὶ ὀρχήσεις among those which he admired διὰ τὴν τῶν χειρῶν κίνησιν (Athen. 1. p. 2B). How ἰάπτω could be associated with swift motion, appears from the intrans. use in Aesch. Suppl. 547 ἰάπτει δ’ Ἀσίδος δι’ αἴας (’rushes’·.—Pan might possibly be said ἰάπτειν ὀρχήματα as ‘impeling’ the dance, i.e., ‘setting it in movement’; but this seems less probable. 701 ΜΜορεῦσαι, aor., because a particular occasion (or act) of dancing is in view : but in O. T. τί δεῖ με χορεύεεν; because the sense is, ‘why should sacred dances continue? 702 f. Ἰκαρίων . . πελαγέων : the island of Icaria, w. of Samos and E. of Myconos, gave its name to the ‘Icarian sea': Il. 2. 145 πόντου Ἰκαρίοιο. Hor. C. 3. 7. 211 scopulis surdior Icari. Ov. Met. 8. 229 (describing how Icarus, son of Daedalus, was drowned) Oraque caerulea, patrium clamantia nomen, | Excipiuntur aqua, quae nomen traxit ab illo. ων : the plur.as in Od. 5. 335 ἁλὸς ἐν πελάγεσσιν. For the synizesits, cp. 718 νεικέων: Fh. 697 ἑλκέων.—For • ὑπὲρ with gen., cp. Ant. 105 Διρκαίων ὑπὲρ ῥεέθρων μολοῦσα. Απόλλων was, like Pan, a lord of the dance; cp. Pind. fr. 148 ὀρχήστ’ ἀγλαίας ἀνάσσων, εὐρυφάρετρ’ Ἀπόλλων: fr. 116 ὁ Μοισαγέτας με καλεῖ χορεῦσαι. Here, however, the words νῦν γὰρ ἐμοὶ μέλει χορεῦσαι seem to close the reference to dancing. Apollo, who in 187 was invoked as ἀποτρόπαιος, is here invited more especiauly as the healer,—to crown, by his bright presence, their joy at the recowery of Ajax.—Fάλιο: cp. O. T. 154 Δάλιε Παιάν (n.). γνωστος, ‘easily recognised,’ i.e., in a visible shape, ἐναρνηή: cp Tt) 11 )d .: Od. 3. 420 (Athena)) ἥ μοι ἐναργὴς ἦλθε. On γνωτός and γνωστός, see O. T, appendix on 361, p. 225. Some editors read εὔγνωτος, though the form with σ is here the better attested.— διὰ παντὸς, with ref. to time (the regular sense of the phrase in Thuc.; see Classen on 1. 38 § 1). 706 ἔλυσεν ...Αρης. Ares, the god of bloodhed and violent death (253 n.), . is said to have cleared awav’ the cloud of dread trouble which darkened their eyes, because Ajax has renounced his purpose of suicidce. Cp. Tr. 654 (2Ἄρης) ἐξέλυσ’ ἐπίπονον ἁμέραν, ‘has cleared away the day of trouble’ (n.).—αἰνὸν ἄχος Il. 17. 83 Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχος πύκασε φρένας.—επ’ ὀμμάτων: Aesch. Theb. 228) (θεὸς) κἀκ χαλεπᾶς δύας ὕπ ερθ’ ὀμμάτων | κρημναμενᾶν νεφελᾶν ὀρθοῖ. 709 f πάρα = πάρεστι :—λευκὸν . φάος, acc., subject to πελάσαι. Cp. Aesch. Pers. 301 καὶ λευκὸν ἦμαρ νυκτὸς ἐκ μελαγχίμου. For εὐάμερον φάος cp. 138 λόγος κακόθρους (n...πολάσαι with gen., as Ph. 1327 πελασθεὶς φύλακος : Tr. 17 κοίτης ἐμπελασθῆναι.—θοᾶν describes the ship as a thing of life (velox navis), ὠκυάλων rather as a swift vehicle over the sea (celeris)): cp. Od. 7. 34 νηυσὶ θοῇσι πεποιθότες ὠκείῃσι. For the double epithet, cp. also Ph. 516 εὐστόλου νευ-, 711 λαθίπονος (sc. ἐστί), = λανθάνεται πόνων: the word occurs only here and in Tr. 1021 (λαθίπονον δ’ ὀδυνᾶν). 712 f. πάθυτα θέσμι’ ἐξήνυσ'. Αs Ajax had announced his purpose of ‘purging his stains' (655) and ‘submitting to the gods’ (666 f.), the Chorus assume that he has now duly performed all the rites of καθαρμός and ἱλασμός. By θεῶν πάνθυτα θέσμια is meant, ‘the ordinances of the gods, with all the θυσίαι which they enjoin’; since the ablutions of Ajax would be followed (as the Chorus conceive) by sacrifices to the deities whom he had offended, esp. to Athena and Artemis. There is thus a tragic irony in πάνθυτα, since a θυσία is indeed about to be oflered.—εὐνομίας, ‘loyalty’ to these θέσμια. 714 μαραίνει. Dionys. Ant. 2. 3 ὁ πάντα μαραίνων τὰ καλὰ χρόνος. The reading of the Mss., μαραίνει τε καὶ φλέγει, clearly bewrays an interpolation. The schol. in L has, τὰ ὑπὸ Aίαντος διὰ πολλῶν εἰρημένα διὰ βραχέων διεξῆλθεν: vague words which obviously do not require us to suppose that the φανέντα κρύπτεται of v. 647, as well as the φύει τ’ ἄδηλα, found an echo here. But it is possible that this very scholium may have led a prosaic reader to surmise a loss, and to supply it. (Another possibility is that μαραίνει was corrupted to μαραίνεται, and this to μαραίνει ε, when a defect would be inferred.) Compare the undoubted interpolations in O. T. 896 and Ph. 14077. 715 ἀναύδατον is not here ‘unutterably dreadful’ (as in Eur. Ion 782), but ‘not to be spoken of,’ in the sense,, ‘not to be affirmed as possible': cp. Ant. 388 βροτοῖσιν οὐδέν ἐστ' ἀπώμοτον. Thus ἀνέλπιστον (schol.) gives the meaning correctly. 712 ἐξ ἀέλπτων:: Aesch. Suppl. 357 ἐξ ἀέλπτων κἀπρομηθήτων. 717 μετανεγνώσθη is prob. passive ; ‘has been converted from his anger.’ I cannot find an example of ἐγνώσθην (simple or compound) in any but a pass. sense. ἀνεγνώσθην is regularly pass. in Herod.; r.g. 4. 154 ἀναγνωσθεὶς ὑπὸ τῆς γυναικός (cp. 6. 50 ; 7. 7, etc.). The schol. in L took the word to be pass.; he explains it by μετεπείσθη (as Hesychius does), and μετεβλήθη.. The other view —that μετανεγνώσθη is midd. in sense— appears in the glosses μετέγνω and μεταβεβούλευταιι: but no proof is brought. If it be passive, however, it does not mean that the Chorus suppose Ajax to have been converted by themselves or Tecmessa: the cause is left indefinite.—The form μετανεγνώθη is preferred by Wecklein: Hesychius is, however, our only witness for it. 718 θυμοῦ τ'. θυμῶν (cr. n.) is indeed nearer to the θυμὸν of the MSS., since Sophocles would write it ΘMON: but, though the plur. θυμοί is common enough in prose (as = 'fits of passion), it never occurs in Tragedy. The gen. depends on μετανεγνώσθη as a verb of ‘desisting’ or ‘withdrawing’ from (cp. μεταστῆναί τινος). The dat. Ἀτρείδαις depends on μεταννεγνώσθη θυμοῦ as implying κατηλλάχθ or ξυνέγνω. Cp. 774 : Il. 1. 283 Ἀχιλλῆ μεθέμεν χόλον : =d. 21. 377 μέθιεν χαλεποῖο χόλοιο | Τηλεμάχως.— νεικέων: for the synizesis, cp. 702 πελαγέων. 719-665 2he third ἐπεισόδιον consists of two scenes. (1) 719-814. The messenger from Teucer excites the fears of the Chorus and Tecmessa. (2) 815865. The soliloquy of Ajax, and his death. 710 τοὸ πρῶτον, adv., in the first place. The omission of ὅτι atter ἀγγεῖλαι marks the speaker's eager haste: cp. O. T. 1234 f. ὁ μὲν τάχιστος τῶν λόγων εἰπεῖν τε καὶ | μαθεῖν, τέθνηκε θεῖον Ἰοκάστην κάρα. For τὸ πρῶτον, compare also Ant. 238, Tr. 232: Ar. Eq. 642 λόγους ἀγαθοὺς φέρων | εὐαγγελίσασθαι πρῶτον ὑμῖν βούλομαι. 720 f. Μυσίων .. κρημνῶν. Th eastern boundary. of the ancient Mysia, dividing it from Bithynia and Phrygia, is formed by the range of Olympus, which attains a height of about 8500 ft.. The κρημνοί meant here are the lower spurs of Olympus, in the region of Ida. Teucer had gone on a foray (343 n.) to some of the upland towns orvilvilages of the enemy. στρατήγιον, the κλισία of Agamemnon. So in Il. 7. 382 an agora is held νηὶ πάρα πρυμνῇ Ἀγαμέμνονος. He was stationed near Odysseus, whose post, at the middle point of the naval camp (Il. 11. 6), is mentioned as being near the place of assembly, judgment, and sacrifice; ἴνα σφ’ ἀγορή τε θέμις τε | ἤην, τῇ δὴ καί σφι θεῶν ἐτετεύχατο βωμοί (Il. 11. 807 f.). Hence μέσον here. The chiefs of the army had now met in front of these headquarters to hold a βουλή on the deed of Ajax; while the λαοί were gathered in ἀγορά around them. In Attic prose στρατήγιον means the council-chamber of the ten στρατηγοί (Aeschin. or. 2 § 85 : or. 3. § 146). 722 κυδάζεται. The word from which this verb comes is written κῦδος by the schol. in L here (ἀρσενικῶς δὲ ὁ κύδος 712 f. πάθυτα θέσμι’ ἐξήνυσ'. As Ajax had announced his purpose of ‘purging his stains’ (655) and ‘submitting to the gods’ (666 f.), the Chorus assume that he has now duly performed all the rites of καθαρμός and ἱλασμός. By θεῶν πάνθυτα θέσμια is meant, ‘the ordinances of the gods, with all the θυσίαι which they enjoin’; since the ablutions of Ajax would be followed (as the Chorus conceive) by sacrifices to the deities whom he had offended, esp. to Athena and Artemis. There is thus a tragic irony in πάνθυτα, since a θυσία is inded about to be offere.—εὐνομίᾳ, ‘loyalty’ to these θέσμια. 714 μαραίνει. Dionys. Ant. 2. 3 ὁ πάντα μαραίνων τὰ καλὰ χρόνος. The reading of the Mss., μαραίνει τε καὶ φλέγει, clearly bewrays an interpolation. The schol. in L has, τὰ ὑπὸ Αἴαντος διὰ πολλῶν εἰρημένα διὰ βραχέων διεξῆ͂λθεν: vague words which obviously do not require us to suppose that the φανέντα κρύπτεται of v. 647, as well as the φύει τ’ ἄδηλα, found an echo here. But it is possible that this very scholium may have led a prosaic reader to surmise a loss, and to supply it. (Another possibility is that μαραίνει was corrupted to μαραίνεται, and this to μαραίνει ε, when a defect would be inferred.) Compare the undoubted interpolations in O. T. 8966 and Ph. 1407. 715 ἀναύδατον is not here ‘unutterably dreadful’ (as in Eur. Ion 782),,) but ‘not to be spoken of,’ in the sense, ‘not to be affirmed as possible’: cp. Ant. 388 βροτοῖσιν οὐδέν ἐστ’ ἀπώμοτον. Thus ἀνέλπιστον (schol.) gives the meaning correctly. 712 ἐξ ἀέλπτων:: Aesch. Suppl. 357 ἐξ ἀέλπτων κἀπρομηθήτων. 717 μετανεγνώσθη is prob. passive ; "has been converted from his anger.’ I cannot find an example of ἐγνώσθην (simple or compound) in any but a pass. sense. ἀνεγνώσθην is regularly pass. in Herod.; r.g. 4. 154 ἀναγνωσθεὶς ὑπὸ τῆς γυναικός (cp. 6. 50 ; 7. 7, etc.). The schol. in L took the word to be pass; he explains it by μετεπείσθη (as Hesychius does), and μετεβλήθη.. The other view —that μετανεγνώσθη is midd. insense— appears in the glosses μετέγνω and μεταβεβούλευται: but no proof is brought. If it be passive, however, it does not mean that the Chorus suppose Ajax to have been converted by themselves or Tecmessa : the cause is left indefnaite.—The ſorm μετανεγνώθη is preferred by Wecklein: Hesychius is, however, our only witness for it. . 718 θυμοῦ τ'. θυμῶν (cr. n.) is indeed nearer to the θυμὸν of the MSS., since Sophocles would write it 9MON: but, though the plur. θυμοί is common enough in prose (as = 'fits of passion*), it never occurs in Tragedy. The gen. depends on μετανεγνώσθη as a verb of ‘desisting’ or ‘withdrawing’ from (cp. μεταστῆναί τινος). The dat. ΑἈτρείδαις depends on μεταννεγνώσθη θυμοῦ as implying κατηλλάχθη or ξυνέγνω. Cp. 774 : Il. 1. 283 Ἀχιλλῆ μεθέμεν χόλονλν: Od. 21. 377 μέθιεν χαλεποῖο χόλοιο | Τηλεμάχων.νεικέων: for the synizesis, cp. 702 πελαγέων. 719—665 The third ἐπεισόδιον consists of two scenes. (1) 719-814. The messenger from Teucer excites the fears of the Chorus and Tecmessa. (2) 815— 865. The soliloquy of Ajax, and his death. 710 τὸ πρῶτον, adv., in the first place. The omission of ὅτι atter ἀγγεῖ λαι marks the speaker's eager haste: cp. O. T. 1234 f. ὁ μὲν τάχιστος τῶν λόγων εἰπεῖν τε καὶ | μαθεῖν, τέθνηκε θεῖον οκάστης κάρα. For τὸ πρῶτον, compare also Ant. 238, Tr. 232: Ar. E. 642 λόγους ἀγαθοὺς φέρων |ὐαγγελίσασθαι πρῶτον ὑμῖν βούλομαι. 720 f. Μυσίων .. κρημνῶν. The easters boundary. of the ancient Mysia, dividing it from Bithynia and Phrygia, is formed by the range of Olympus, which attains a height of about 8500 ft. The κρημνοί meant here are the lower spurs of Olympus, in the region of Ida. Teucer had gone on a foray (343 n..) to some of the upland towns or vilolages of the enemy. στρατήγιον, the κλισία of Agamemnon. So in Il. 7. 382 an agora is held νηὶ πάρα πρυμνῇ Ἀγαμέμνονος. He was stationed near Odysseus, whose post, at the middle point of the naval camp (Il. 11. 6), is mentioned as being near the place of assembly, judgment, and sacrifice; ἴνα σφ’ ἀγορή τε θέμις τε | ἤην, τῇ δὴ καί σφι θεῶν ἐτετεύχατο βωμοί (Il. 1I. 807 f.). Hence κάσον here. The chiefs of the army had now met in front of these headuarters to hold a βουλή on the deed of jax; while the λαοί were gathered in ἀγορά around them. In Attic prose στρατήγιον means the council-chamber of the ten στρατηγοί (Aeschin. or. 2 § 85 : or. 3. § 146). 722 κυδάζεται. The word from which this verb comes is written κῦδος by the schol. in L here (ἀρσενικῶς δὲ ὁ κύδος ἐπὶ τῆς ὕβρεω), and by the schol. on Apoll. Rhod. 1. 1337 κῦδος ἀρσενικῶς ἡ λοιδορία παρὰ Συρακουσίοις. The schol. in L illustrates the verb by two quotations : (1) from the Ἄμυκος of Epicharmus : ΔΑἌμμυκε μὴ κύδαζέ μοι τὸν πρεσβύτερον ἀδελφόν: (2) from the Iphigeneia of Aeschylus: οὔ τοι γυναιξὶ κυδάζεσθαι· τί γα;—where Elmsley inserts δεῖ, and Blomfield χρή, after γυναιξί. The verb having ύ, the noun must have been ὁ κύδος (ῠς. ——Por the dat. of the agency,

v. 698 Lobeck 1835

Θεῶν χοροποί' ἄναξ.

Eundem Pindarus Fragm. N. 67. p. 593. χορευτὴν τελεώτατον θεῶν vocavit, cujus loci obscura memoria ductus Vossius Epp. Myth. I. 13. Panem dicit a Pindaro perfectissimum deorum dici; quod non est ita, neque si esset, ad Aegyptiorum mysteria pertineret; nam hi superlativi non semper tantum valent, quantum s0nant. Ἑρμεία φέρτατε παίδων Ἀιγιόχου Oppian. Hal. III. 9. Apollinem Theocritus XXV. 21.τελειότατον θεόν, Virgilius summum deorum, Homerus θεῶν ἄριστον praedicat quod Eustathius p. 1523. minus fuisset miratus, si Dianam meminasset θεῶν ἄνασσαν nuncupari Iph. A. 123. Ev. Pr. V. 699. Νύσια, Κνώσι’ ὀρχήματα. Codices partim sic partim geminato sigma; atque in urbis Creticae nomine utramque scripuram pariter probari docuit Hoeckius in Cret. T. I. 401. cupidiuque quam cautius Stalbaumius Kνωσσός ex toto Platone a se expulsum profitetur ad Legg. I. 625. A. ύσα autem rectius quam Νύσσα scribi plerique doctorum consentint, quos Ellendtius nominat ad Arrian. T. II. p. 130. Praeter Suidan s. Νύσια et Zonaram T. I. 345. hunc versum affert Eustathius p. 1166, 18. cujus opinio est haec, Sophoclem juvenum bis septem, quos Theseus dxit, festas choreas Gnosi celebratas in animo habuisse. Sed Gnosiae dicuntur quae quondam a Curetibus ad occultandum Jovis vagitum institutae sunt; Nysiae, quas Satyri Nysigenae Nymphaeque Bacchi nutrices saltarunt. Scholiastes: τῶν μὲν ὀρχήσεων ἡ μὲν Βερεκυνθιακὴ λέγεται, ἡ δὲ Κρητικὴ ἡ καὶ πυῤῥίχη (male Suidas ἡ δὲ πυῥῥίχη). Νυσίας γὰρ ἡ Βερέκυνθος (male idem ἡ Βερεκυνθιακή) quae Meursius perperam ad Suidae modum corrigit ad Lyc. 249. cf. Jungermann. ad Poll. IV. 99. et Aglaoph. T. II. 1154. V. 700. Ὀρχήματ’ αὐτοδαῆ ξυνὼν ἰάψῃς. Αὐτοδαῆ significat ludicra extemporalia. Duo ultima vocabula excerpsit Suidas s. Ἰάψῃς, pro quo La. Dresd. B. ἰάψεις. Eustathius p. 17, 10. τὸ ἰάψειν ὀρχήματα ἐστὶν ἢ τὸ εἰπεῖν καὶ διδάξαι ἢ τὸ ἐπιπέμψειν. Prius perspicue falsum est, cum altero cousentit Gussa Bruncki πέμψῃς, ἐμβάλῃ), ut προιάπτειν Il. XXIV. 110. internretantur προιιάλλειν, διδό ναι. tertium quiddam continetur Scholiasiae verbis συνάψῃͅ ἐμοὶ, ἤγουν ἐπιπέμψῃς, quae ex duobus interpretameentis mixta sunt. Ex his συνάψης: vero proximum videbatur, ut vulgo saltantes dicuntur χορὸν ἅπτειν Aesch. Eum. 307. χεῖρα χειρὶ συνάπτειν Arist. Thesm. 955. nectere brachia Ovid. Fast. VI. 329. Atque eandem significationem verbo ἰάπτειν tribui censebam, ut ab eadem stirpe profecto. Etenim primitivum est ἄπω, latinum apo id est jungo, ligo, unde apex propagatum, ut Festus et Servius docent, et amentum, nomen contractum ut omen, fulmen, caementum etc. Hinc proficiscitur appropinquandi significatio. Hesychius Ἅψω, προͅεγγίσω, onaras T. I. p. 366. ἅψαι τὸ προςεγγίσαι, id est admovere. Media forma apiscor, ἅπτομαι 1)tingere signifccat. Quemadmodum vero a χράω (χραίνω) ducitur χρί, χρίπτω et χρίμπτω, a λάω, λίω (λιλαίομαι) λίπτω, sic ab illo fonte manavit ιἵπτω et crassius ἵμπτω eadem nectendi, jungendive signficatione praeditum. Hesychius HΓιμββάναι, ζεύγανα, Ἴμψας, ζεύξας,. Ἴμψιος Ποσειδῶν ὁ ζύγιος, Ἴμφθεὶς ὁ βλαφθείς, nam a tactu et attrectatu proxime abest laesio, quo fit ut atteger laesum significet, integer, intactus 2) et graecum ἄθικτος, illaesum; neque contages multum hinc distat, quam Graeci θίξιν vocant, quare Hesyehius GΘιγμάτων interpretatur μιασμάτων, quae res quam sibi cognatae sint invicem, etiam hinc cognoscitur quod verbo χραίνειν tangendi et contaminandi sive corrumpendi notiones subjectae sunt. Quum igitur pateat, tactionem et laesinnem fere idem valuisse, quumque tangere (ἄπτεσθαι) nihil aliud sit quam se adjungere (ἵ́πτειν) non mirum videbitur, jungendi et laaedendi significationem attributam esse verbo congeneri, quod veteres ipsi sola literae iota praepositione ab illis discrepare autumant. Ejusque praepositionis exemplaextant neque pauca neque dubia, αὔω et ἰαίω Schol. Ven. IX. 325. οὖλος et ἴουλος Athen. XIV. 618. E. αἰβοῖ et ἰαιβοῖ, ἀπάλλω ἀποπέμπω Anecd. p. 414. et Suid. Ἐφιάλτης, ὁ ἐπιπηδῶν Hesych. Ἰάειρε, πρόςφερε Id. Ἰῶλκα, αὔλακα Idem et Grammatici inediti apud Albertium, quos si Bentlejus cognitos habuisset, noluisset ὦλκα corrigere ap. Heyn. ad Hom. T. VI. p. 493. Ἰηδόνες, εὐ̓φροσύναι Suidas; ἰωρός pro οὗρος (id est vel φύλαξ vel ὅρος) Photius et Suidas, quanquam Apollonius de Pron. p. 70. C. et hoc et nomen ἴγνητες a pronomine compositum dicit; ab ἀνθῶ Schol. Theocr. XII. 24. ἴονθος repetit, alii ab αἴνω ἰαίνω (et διαίνω, ut ἰωκή, διώκω, ab ὠκύς) a γόνυ ἰγνύς et ἰγνύα exhitisse putant; Strabo IX. 437. Θώμη prius quam Ἰθώμη dictum esse censet; de ἰθύω autem et ἱμείρομαι dubitatur haeccine sit antiuuior forma an quae duabus constat syllabis. Sed illam nectendi significationem non penitus amissam esse, colligo ex Hesychii glossa Ἄαψεν, ἔπεμψεν, ἔδεισε, pro quo ἔδησε scribendum videtur. Haec olim disserui, sed paullo angustius nec ut persuaderem Hermanno et Passowio, qui ἰάπτειν ὀρχήματα prcprie signilcare putant pedes jactare saltando, tum saltare ipsum. Quod ego concesserim, si quis illius propriae signif catuonis exemplum promserit, vel πόδας ἰάπτειν vel χεῖρας vel aliud simile. Dicitur quidem βαλλίζειν et ballare pro saltare v. Salmas. ad Vopisc. Aurel. c. VI. sed hoc ideo quia βάλλειν χεῖρας, brachia in numerum jactare Lcret. IV. 773. in usum venit pro χειρονομεῖν. num vero δικεῖν vel ῥίπτειν pro saltare dictum sit, dubitare libet. Verum haec hactenus. Illa autem deorum invocatio e veritate expressa hymnisque sacris assimilata est. Lucianus Salt. S. 10. p. 130.. T. V. τὸ ᾆσμα Ἀφροδίτης ἐπίκλησίς ἐστι καὶ Ἐρώτων, ὡς συγκωμάζοιεν αὐτοῖς καὶ συνορχοῖντο, quo solvitur Matthiaei haesitatio mirum esse dicentis si chorus a Pane peteret ut se coram (imo ut secum) saltaret. Idem expetit chorus Arist. Rann. 323. Ἴακχ’ ὦ Ἴακχε ἐλθὲ χορεύσων, ἔξαγε χοροποιὸν, μάκαρ, ἥβαν. V. 701. Χορεῦσαι. Post hoc verbum Hermannus tot syllabas excidisse putat, quot supersunt versui antistrophico. V. 704. Εὔγνωστος ἐμοὶ ξυνείης διὰ παντὸς εὔφρων. Scholiastes Rom. primum et extremum nomen ita connexa censet ut slgnificetur φανερὸς ὢν ὅτι εὔφρων ἐστί foqoris manifestus; sed non persuadet. Postquam enim Panem praesultatorem invitaverat chorus, nihil magis consentaneum videtur quam ut Apollinis quoque, dei festivissimi, numen praesens ex propinquo venerari gestiat, communi persuasione, deos cultoribus suis φαίνεσθαι ἐναργεῖς. Alia est de lectione hujus versus disceptatio; primum pro ξυνείης La. pr. Lb. Aug. B. ξυνείη, deinde La. pr. Lb. εὔγνωτος, quo fortasse nititur Suidas : Εὔγνωτος, φανερός, et codex Zonarae T. I. 897. Hanc formam Elmslejus ad Oed. T. 361. Atticis asserit argumento ex nominibus propriis, Arignotus, Polygnotus, Diognotus ducto, quod tum aliquid valeret si attici homines sicc vocarentur soli; sed Eugnotus Boeotus est Antonin. Lib. c. XVIII. Callignotus Parius Paus. VIII. 31. alius Cous Agath. Epigr. LXIX. Polygnotus pictor Thasius etc. Deinde adjectivum εὔγνωστος legitur apud Euripidem, Xenophontem, Menandrum Fr. Ploc. I. 6. Stob. Ecl. Ph. I. 22, 9. p. 470. Demosthenem c. Aphob. III. 844, 15. Lysian p. 148, 3. Aeschin. c. Tim. 311, 189. ubi unus cod. εὔγνωτος praebet; ἄγνωστος, δύςγνωστος, σύγγνωστος sive συγγνωστός ceteraque cum praepositionibus conjugata in soluto sermone hanc unam foxmam habent. Idem Elmslejus ad Oed. C. 13660. vulgato κλαυστός praefert κλαυτός, et, quia composita πάγκλαυτος, μονόκλαυτος, νυμφόκλαυτος, in Tragicorum libris, qui sunt typis exscripti, constanter sine sigma scribantur, hanc formam Tragicis in totum vindicat. Verum in his adjectivis omnibus libri manu scripti ab editis discordant plurimum, et in his ipsis ἄκλαυστος et πάγκλαυστος non raro leguntur. Hermannus vero ad l. c. utramque scri ptionem his sensibus discernit, κλαυτός defletus, κλαυστός lacrimabilis, γνωτός notus, γνωστός qui nosci potest. Ac si quis meminerit apud Plutarch. V. Alcib. III. ἄσωστον αὐτῷ τὸν λοιπὸν βίον ἔσεσθαι ἔλεγεν, et Aelian. H. Ann. XIII. 8, 3. ἄσωστά ἐστιν αὐτῷ, significari τὸν σώζεσθαι οὐ δυνάμενον, ἄσωτον autem dici fere ut latinum asotus de homine perdito, is non multum abhorrebit ab hac sententia, Graecos, quum forte duplex increbuisset forma, hac opportunitate ad discernendas significaiones uti constituisse. Sed si primam illius diversitatis causam quaerimus, eam in ipsis temporibus, quibus haec assimilata sunt verbalia, positam esse reperiemus. Nam qum ἔζωμαι diceretur et ἔζωσμαι, σέσωμαι et σέσωσμαι, pariter variata sunt nomina ζῶμα et ζῶσμα, ἄζωτος et ἄζωστος, etc. ). Ab ἔρῥωμαι discrepat aoristus Aticis ceterisqe Graecis familiaris, ἐρῥώσθην, cujus causa Etym. M. p. 730, 10. comminiscitur praesens ῥώζω, ut σώξω, χρώζω, eique' congruunt ἄῤῥωστος, ταχύρῥωστος, .ῥωστήριον, sed perfecti similiora sunt substantiva ῥῶμα, ῥώμη et aoristus ἐῤῥώθην, cuus vestigia in coddd. apparent v. Thucyd. VI. 93. VII. 45. Similtter κέχρωται invenimus Galen. de Us. Part. V. 4, 360. T. III. κεχρωμένος Etym. M. 272, 7. Hesych. s. Δίγονος, cui χρῶμα accommodatum est; idque Arato v. 838. pro κεχρωσμένος e cod. restituerunt nuperi editores, sed multo tamen frequentius κέχρωσμαι, et huicc par ἐχρώσθην Plat. Theaet. p. 156, unde ἄχρωστος pendet, quae nihil opus est a χρώζω repetere. Ἔστρωμαι atque τέτρωμαι, quaeque utrinque ducuntur, sigma non reciniunt, sed a κέχωσμαι non solum ῶσμα, ἀνάχωσμα, χωστός, τυμβόχωστος, verum etiam multo usitatius χῶμα, quod codd. saepius pro illo exhibent v. Tzschuck. ad Strab. XVII. 478. T. VI. Pro διέγνωται Andoc. c. Alc. 29, 42. nunc restituta est legitima forma, nec satis tutum videtur ἀνάγνωμα Dionys. de Demosth. c. XXII. 1023. prae tot contrarits siggmatismi exemplis 2) sed dubitatione caret γνῶμο et adjctivam γνωτόν, quod non solum notum sed etiam cognobile significat; in pedestri autem sermone γνωστόν dicitur in utramque sententiam, τὸ γινωσκόμενον καὶ ἔχον φύσιν τοῦ γιγνώσκεσθαι Schol. Hermog. p. 2. T. IV. ed. Walz. Eadem inconstantia in verbis, quorum futura in άσω et ησω exeunt ; δέδρασμαι in codd. Thucydidis III. 54. et 8 906 apud Heliod. VII. 12, 294. X. 38, 443. cui Corais sigma detraxit, id soli perfecto verbi ἀποδιδράσκω convenire ratus ; sed δραστέον Sophocl. Eurip. Plat. Polit. 268. D. Legg. I. 626. A. Dio Chr. XII. 377. Maxim. Tyr. XVIIII. 346. δρασθέν Thucyd. HI. 38. ubi codd. discrepant, Herodian. I. 13. p. 19, 29. ed. Bekk. Schol. Hermog. p. 657. δρασθῆναι Theophylact. Sim. V. c. 10, 157. D. quibus apta sunt δράστης, δραστήριος, sicut alteri formae, quae vulgo recepta est δρᾶμα, ἄδρατος Anecd. p. 7. Verbi ἀποδιδράσκω perfectum passivum fortasse non reperitur, sed extant ejus propagines δρήστης, ἄδραστος, δρασμός v. Jacobs. ad Achill. p. 569. Κέκνησμαι, ut ordinem literaruum servem, legitur ap. Eustath. p. 1766, 34. διακνησθέν Hipp. de Morb. Mul. I. 690. T. II. et II. 767. alibi διακναισθέν scribitur p. 781. p. 784. et quae Grammatici ad Arist. Eqq. 768. annotarunt a Dindokfio collati, indicium faciunt diversae scripturae ; pro κνήματα, quod Galenus in Gloss. ex Hippocrate affert, apud hunc κνήσματα legitur de Nat. Puer. p. 392. T. I. ut κνησμός, ὀφρυόκνηστος. Duo contrariiae potestatis vere λέλησμαι et μέμνημααι in sua utrumque specie sibi constanch praeter ὑπέμνησται Alex. Aphr. in Arist. de An. L. I. 14. a. II. 49. a. Procl. in Tim. L. V. 334. ἀνεμέμνηστο Philostr. V. Ap. V. 7, 192. eaque disparilitas serpit in verbalibus, μνήμων, μννηστήρ, μνηστός, Διόμνηστος Lys. O. XVIII. 151, 21. ὑπομνηστέον Plut. Praecc. Reip. XIV. 166. Strab. XVI. 809. Procl. in Parm. L. II. 165. T. IV. ed. Cous. Philo de Temul. p. 265. D. ὑπομνηστικός M. Anton. XI. 6. alterius non item, λήσμων, ἄληστος. Ανέω (νηνέω) duplex existit perfectum, νένημαι et νένησμαι v. Sturz. Lex. Xenoph. III. 190. Ellendt. ad Arrian. T. II. 337. Dindorf. ad Eccles. 866. quae pariter probat Suidas Νενημένη καὶ νενησμένη, aoristus ἐπινηθέίς Herodian. IV. 2, 21. νησθείς Euseb. Praep. IV. 155. C. sed unum, ni fallor, verbale νητός. Et a νέω, νήθω, τὰ τῶν μοιρῶν ἐπινενησμένα Lucian. Philop. §. 14. p. 251. T. IX. Hesych. s. Κεκλωσμένου Nicet. Ann. V. 2, 85. B. Suid. s. h. v. sed idem eliam ἐπινηθείς affert, quod legitur Aelian. H. Ann. VII. 1. τὰ νηθέντα Plat. Pol. 282. A. Verbalia unius modi sunt; νῆμα, quod Etym. M. propter defectum sigmatis a ννῶ repetit, εὔνητος, λεπτόνητος, praeter nomen artiſicis νήστης ὁ κλώστης Grammat. erm. p. 304. et artis ipsios νηστική Orig. c. Cels. IV. 560. E. Plat. Polit. 282. A. a quo mire abhorret στημονονητική et κροκονητική p. 282. E. quae sic scripta reponit Pollux VII. 209. Πέπλησμαι Andocid. p. 16, 125. Aretae. Caus. Diut. I. 8, 94. Paus. IV. 6, 1. Plut. V. Brut. XLV. Philostr. V. Ap. V. 20, 203. Maxim. Tyr. XVII. 7, 30. Dion. Cass. LXV. 20. Themist. Or. XXXII. 367. B. Paul. Sil. Therm. v. 132. ἐπλήσθη Thucyd. VII. 75. Plat. Theaet. 156. E. Hipp. de Nat. Puer. p. 383. T. II. de Nat. Mul. p. 358. T. II. etc. tam crebra sunt ut πληθείη Joseph. Antt. XVII. 11, 853. ἐπλήθη Paus. 1X. 7, 2. ἀναπληθήσονται Lucian. Timon. §. 2. corruptelae suspicionem commoveant, sed parem auctoritatem habent πλήμη (Poly. ) et πλήσμη, πλῆμα Phot. et πλῆσμα, πλησμονή, ἄπλητος (v. Muetzel. de Theog. p. 55. sq.) et ἄπληστος. ΠΠέπρημαι, quod Photius s. Σέσωται Atticis tribuit, extat Aelian. H. Ann. XIV. 14, 17. Hesych. s. h. v. et s. Φυσᾷ, alterum πέπρησμαι, quod Etym. M. p. 687, 56. in ordinem refert, plures etiam auctores habet Arist. Vesp. 38. Arrian. Alex. IV. 24, 10.. Dio Chr. I. 362. Philosir. Iconn. I. 11, 780. Apollon. Lex. s. Πρῆσαι, Schol. Ven. VIII. 182. sed Herodo. VIII. 144. tres codd. sigma omitunt, quod aoristus et nomina πρῆσμα, ἐμπρησμο͂ς, εὐκατάπρηστος etc. firmissime servant. Σεσημένον Hip. de Nat. Mul. p. 569. T. II. Galen. Eup. I. 9, 364. T. XIV. Dioscor. Mat. I. 83. Geopp. XX. 22, 1. σηθείς Galen. de Antid. I. 16, 99. Dioscor. Mat. Med. II. 118, 240. sed multo saepius σεσησμένον Hipp. de Morb. L. III. 303. Aretae. Cur. Acut. II. 2, 250. Galen. de Comp. Med. p. Locc. V. T. XII. de Antid. II. 4, 129. Phot. s. Ἑττημένα, σησθείς Dioscor. Mat. II. 208, 326. quibus apposita sunt σηστός et ἄσηστος. Κέχρημαι medium aequaliter ab omnibus profertur et ducta hinc nomina χρῆμα et χρήμη, contraque ἐχρήσθην, ἄχρηστος, κακοχράσμων, χρησμοσύνη Plotin. Enn. I. L. VIII. 5, 75. E. Philo Legg. Alleg. II. 62. A. pro quo apud Theognidem nuper tribus locis substitutum est χρημοσύνη, ut Sibyll. L. II. 247. φιλοχρημοσύνη VIII. 677. Anthol. P. Xl. n. 270. Passivum κεχρησμένος et ἐκέχρηστο septies apud Herodotum invenitur modo in Edd. modo in Codd. qui ubique inter se discrepant;; ἐκέχρητο Paus. VII. 19, 3. τὰ κεχρησμένα Apollod. I. 9, 1. Poll. I. 18. unde χρησμός. De ἔψημαι et ἔψησμαι dixi ad Phryn. p. 254. Ἐκφρησθῆναι Buttmannus attulit e Suida. De his igitur ao de plerisque aliis non mediocris haesitatio est et propter duplicem praesentis speciem, νέω et νήθω etc. et quia librarii in sigma vel demendo vel addendo multifariam peccant 2) neque suspicio abest, quin lectores grammatice docti libros veteres ad scholae decreta correxerint. Jam si adjecero verbi ἧμαι diversas species, ἧσται, κάθηται, ἐκάθητο, καθῆστο cf. Voss. ad Arat. 104. cursim percensebo ea, quorum penultima diphthongum habet, omissis verbis in -ιω̄ cadentibus, nam in his eorumque inclinamentis, praeter quae a κλαίω profluunt, sigma fixum immotumque est, κέκναισμαι Arist. Nubb. 120. ἔπταισμαι, πέπαισμαι, nec contra valet ἐπίπαιμα i. e. ἐπίπταισμα Hesych. Sed a κλαίω modo κέκλαυμαι Aesch. Choeph. 682. et 726. modo κέκλυσμαι Lycophr. 273. Plutarch. Cons. ad Apoll. p. 351. T. V. VII. κέκλαυται ἐκ κεκλαυσμένης in uno eodemque versu Anth. Pal. VII. n. 281. ἐκλαύσθη Joseph. Antt. VII. 11, 457. apud Oppianum nunc ἄκλαυστον scribitur Hal. II. 668. nunc ἀμφίκλαυτον IV. 257. nec in homerico ἄκλαυτος libri sibi constant, sed asigmon in hisce verbalibus praeferre videtur Nonnus III. 154. IV. 153. V. 383. XI. 206. XII. 157. XIX. 186. etc. eidemque ἄκλλουστος quod Eustathius τοῖς μεθ’ Ὅμηρον assignat, exemit Graetius XV. 385. XXIX. 275, etc. similiter πολύκλαυτος Quint. I. 806. III. 380. VI. 263. X. 141. Erinn. Epigr. III. p. 51. Diotim. VII. 7. p. 185. cf. Jacobs. ad Pal. p. 477. Seber. ad Poll. Il. 64. Id eodem modo apud Tragicos scribitur, excepto quod Iph. A. 779. omnes Pariss. sigma susceperunt, ipseque Hermannus, qui his poetis prius solum ἄκλαυτος concesserat, nuper in Hec. v. 30. ἄκλαυστος servare consultius duxit; pro κλαῦμα, quod apud Xenophontem, Andocidem, Sophoclem aliosque legitur, in Aesch. Pers. 160. κλαῦσια e duobus codd. revocatum est. Huic simillimum verbum καίω unam, quodd meminerim, formam perfecti habet κέκαυμαι. De aoristo praecpit Moeris κατεκαύθη ἀττικῶς, κατεκαύσθη ἑλληνικῶς, quorum illud confirmant Plat. Phaedon. p. 86. D. Arist. Nubb. 15009. Xenophon et alii, sed pro κατεκαύσθη reponunt Critici, quod apud Thomam legitur, κατεκάη, etsi cod. Flor. in Herodo. V. 92. illud suppeditat. Verbalia practer καῦμα utroque versus nutant. Plutarch. Cons. ad Apoll. p. 328. T. VII. τί θαυμαστὸν εἰ τὸ τμητὸν τέτμηται, τὸ τηκτὸν τέτηκται, τὸ καυστὸν κέκαυται, τὸ φθαρτὸν ἔφθαρται, quo loco καυστόν ut ap. Aristot. Meteor.Ἷ. c. 8. de Anima II. 490. D. id signifcat quod a Platone Legg. VIII. 849. D. Xenoph. Anab. VII. 3, 9. καύσιμον dicitur, sed Eur. Cycl. 626., καυστὸν μόχλον vcat adustum, nisi sub veterum Edd. lectione καὶ τόν potius καυτόν delitescit; πυρίκαυτος Plat. Tim. p. 85. C. PIut. V. Themist. c. VIII. Galen. de Simpl. Med. Fac. IX. 20, 226. X. 24, 302. Aristid. Or. Sacr. II. 316. Nonn. X. 74. XIII. 217. XXI. 137. XXIII. 245. XXXVIII. 429. XXXIX. 5. sed πυρίκαυστος, ut apud Hmerum, , legitur apud eosdem Aristot. Probl. I. c. 54. et XXX. 8. (hic cod. sigma omittit) Theophr. Fragm. III. 38. Plut. de Fac. Lun. V. 34. T. XIII. Galen. de Comp. Me. p. Locc. V. 3, 845. Nonn. VI. 158. quod a Graefio receptum miror, ἡλιόκαυστος Theocr. nec minor in ἄκαυτος, ἡμίκαυτος, νεόκαυτος, καυτήρ, νεκροκαύστης, μηροκαυτεῖν, holocaustum et ceteris variatio v. Dorvill. ad Char. p. 222. Interpp. ad Lucian.. Reviv. §. 48. et ad Poll. VII. 106. Hac igitur in re καίω et κλαίω congrunt cum iis, qui futura inn αυσω mittunt. Πέπαυσμαι contra communem consuetudinem legitur in codd. Herodo. I. 84. Plat. Protag. 328. D. ἐπέπαυστο Maxim. Tyr. XIII. 4, 237. sed ex more παυστέον Plat. Gorg. p. 523. D. Demosth. 151, 25. Isocr. 385, 175. et usiatissimum ἄπαυστος, quibus adhaerent παυστήρ Sophocl. et Alexis Athen. X. 449. E. et ἀποπαύστωρ; simplex παυστός non reperi; aoristus vero et futurum passivi quoties apud Herodotum et Thucydidem leguntur, toties codd. et edd. inter se dissident, eademque in Pausaniae libris inconstantia v. Siebelis T. I. 278. et apud ipsum Hesiodum Theog. 533. ubi Lond. et Paris. παύσθη, nec deest nominibus ἄμπαυμα, διάπαυμα, παυστήριος Sophocl. ἀναπαυτήριος Herod. Xenoph. Liban. Decl. p. 1079. T. IV. p. 284. T. I. uji duo codd. sigma addunt, quod insertum est Lucian. Amorr. S. 18. καταπαυστήρ Hesych. s. Καταστατήρ. Ἀπολέλαυται Philostr. V. Apoll. VI. 19, 237. sed ἀπόλαυσμα, ἀπολαυστός, ut ἔναυσμα v. Bremi ad Aeschin. Ep. V. et πυραύστης, quibus cognata sunt φαῦσμα, ἡμίφαυστος Poll. VI. 160. et asigmon δεδαυμένος Hesych. Nominis χναύμα verbum non reperi; ψαῦσμα Xenoph. Eph. III. 2, 4. παρέψαυσται Hipp. de Morb. ' IV. 334. T. II. ψαυσθεῖσα Dioscor. Mat. II. 16. Tίθραυσμαι Xcnoph. Ages. II. 14. Longus I. 6, 11. τέθραυμαι Philo de Profug. p. 462. E. quod Bekkerus edidit in Plat. Legg. VI. 757. F. ἐθραύσθη Sophocl. Eurip. Aristoph. aliique plurimi, neque aliter θρουστόν, ἄθραυστον atque cetera composita scribuntur, sed cum θραῦσμα Strab.. X. 489. Dionys. Antt. X. 2. Stob. Ecl. Ph. I. 15, 350. pugnat θραῦμα Galen. de Simpl. Med. Fac. LX. 25, 234. de Comp. Med. p. Locc. IV. 5, 720. Dioscor. Mat. Med. I. 13. Aesch. Agam. 1139. quo loco sunt qui vel θαῦμα vel τραῦμα praeferunt, saepiusque duplex scriptura in libris servata est v. Wesseling in Varr. Lectt. ad Diod. III. 12. quorum omnium dijudicatio mihi perdifficilis, facillima vero Langeo et Pinzgero videtur ad Aesch. Pers. 393. nihil dubitantibus, quin in his et talibus Graeci antiquiores sigma adhibuerint, recentiores autem omiserint. Utinam tam commodos sese nobis et tractabiles praebuissent! De verbis, quorumfuturum in εῦσω terminatur, haec adnotanda sunt. Κέγευυμαι et δέδευμαι sigma repudiant, unde γεῦμα, δευτήρ, ἄδευτος, proficiscuntur, et δευθέντα βραχέντα Suid. sed idem et Photius καταγευσθεὶς τῇ γεύσει νικηθείς aftrunt, cujus exemplum sequitur προγεύστης et ἄγευστος, quanquam hoc sine sigma scrilbitur in Anecd. p. 326, 12. Κέκευται extat apud Hesychium. Καταλευσθῆναι saepius legitur sed perfecti exemplum non suppetit; nomina sunt λευσμός et καταλευσμός Schol. Lyc. 1184. Item νεῦμα, ἀνανευστικῶς, ἀνανευθείσης τῆς κεφαλῆς Geopp. XVII. 29. et a νέω nato νευυτὴρ ὁ κολυμβητής, Hesych. ubi νευστήρ emendant ut δυςαέκνευστον πέλαγος Max. Tyr. XVII. 33. His adjungam τὸ πεπλευσμένον καὶ ἄπλευστον Xenoph. Cyr. VI. 1, 11. ἐμπεπνευσμένος Justin. Apol. II. 76. D. ἵνα ενπνευσθεὶς ἀντεκπνευσθῇ Galen. de Usu Resp. c. II. 478. T. IV. ἀναπνευσθείς Ther. ad Pis. XVI. 282. T. XIV. ἐπιπνευσθῆναι κακόφωνον Poll. L. 16. et his accommodata ἔμπνευστος, θεόπνευστος, νεόπνευστος Nonn. XXV. 549. συμπνευσμός Joseph. Ant. XVII. 12, 864. cum contrariis καταπνευθείς Philo Quis rer. div. haer. p. 489. B. et 490. A. ac substantivo πνεῦμα, quibus accedunt ῥεῦμα, ῥευστός, ἄῥῥευστος Simplic. in Auscult. IV. 151. a. αἵματι ῥευθέντι Galen. Eup. II. 4, 6. p. 412. T. XIV. Ἔσπευσμαι Dicaearch. Descr. Graec. v. 20. Philo de Vict. p. 843. D. Lucian. Amorr. S. 33. Sextus c. Eth. p. 713. Arrian. Epict. I. c. 20, 11. σπευστέον Arist. Lys. 320. sed ἐσπευμένος Galen. de Comp. Med. p. Locc. VI. 895. Philo Leg. ad Caj. p. 1006. B. et Hesych. s. Ἐγκόνως. Περιπεφλευσμένος Herodo. VII. 77. Ἐψευμένη unus praebet Mosq. Thucyd. IV. 108. ψεὺ͂μα Schol. Lyc. 170. Hesych. s. Ἐπιρρκία et s. Ἀνάπλασμα, sed multo testatiora sunt ἔψευσμαι, ἐψεύσθην, ἄψευστος, ψεῦσμα Plat. Men. p. 71. D. Lucian. Enc. Dem. §. 4. Cyrill. c. Jul. VI. 199. Poll. VI. 180. Thomas M. s. h. v. Restat unum κελεύω, quod nec primitivum est ut superiora, neque ita derivatum ut cum βασιλεύω, δουλεύω, στρατεύω, similibusque conferri possit, quae a sigmatismo abhorrent. Hujus aoristus ἐκελεύσθην longe est usitatior quam ἐκελεύθην, sed κεκέλευμαι et κεκέλευσμαι parem fere auctoritatem habent, nec minus indiscreta κέλευμα et κέλευσμα, inter quae libri nostri ubique nutant Aesch.. Choeph. 745. Pers. 395. Eur. Suppl. 1165. Herodo. IV. 141. VII. 16. Plat. Phadr. 253. D. Legg. XII. 950. C.. Thucyd. II. 92. Athen. III. 87. A. etc. Quod autem Schneiderus scribit ad Civ. T. I. 289. κέλευμα magis atticum esse Etgmologi p. 502. testimonio docet Hemsterhusius ad Arist. Plut. 1130. verum est, Hemsterhusio illud visum esse elegantius, sed falsum, hoc ab tym. confirmari. Neque Bekkerus ad Thncyd. l. c. κεκέλευσμαι, cujus scriptura maxime ftuxa est, satis accurate cum αἰτίασμα confert, quod qui ab αἰτιάζω repetiverunt, sigma non omittere, qui ab αἰτιάομαι, non interponere debuerunt; sed gravius errat Bekkeri reprehensor, qui κεκέλευμαι nusquam legi 21* affſrmat. De ceteriis verbalibus Eustathius p. 923, 22. οἱ ·ὕστερον κελευστὸν οἴδασιν, ὡς δῆλον ἐκ τοῦ αὐτοκέλευσσον, καὶ γνωστὸν φασί· Ὅμηρος δὲ ὥνπερ γνωτὸν οὕτω καὶ κελευτιόων. sed posteriores κελευστής ut ἀκέλευστος, αὐτοκέλευστος, quibus sigma tam consuetum est ut Rhodomannus Nonn. VIII. 19. jure damnaverit αὐτοκέλευτος, quod et Dionys. Antiq. VI. 31. p. 1112. corrigendum est. Ex verbis in είω desinentibus unum σείω tenorem suum per omnia inclinamenta servat; alterum κλείω Suidas cum aliis aeque fluxis componit: Σέσωσται, σεσωσμένος οἱ παλαιοὶ ἄνευ τοῦ σ, καὶ διεζωμένοι φησὶ Θουκυδίδης (v. Inteepp. ad I. 6.) οἱ δὲ νεώτεροι μτὰ τοῦ σ. Ἐπ’ ἐνίων δ’ ἁπλῶς παραλείπουσι τὸ σ ὡς κεκλειμένος, πεπειμένος (itane9) de quo dicetur ad v. 1274. sed verbalibus igma debetur, neque dubium esse potest, quin Dionysius Antiqq. II. 33. ἄκλειστος scripserit ut in Vat. legitur. Ab ἤκουσμαι quae propagata sunt, sibilum non dimittunt; a λέλουσμαι Cyrill. Hjeros. Cat. III. 2, 35. ed. Mill. λούσθείς Lycophr. 46. ab usitaotiore λέλουμαι λουθῆναι Paul. Sil. in Therm. v. 136. et ἀπολουθείς Theophr. Caus. V. 10, 5. nisi potius ex codd. lectione ἀπολυθείς restituendum est ἀποπλυθείς, certanfque inter se λούστης Aristot. H. Ann. IX. 36. (49) 5. ubi codd. pro λοῦσται bis λοῦνται exhibent, et M. Anton. I. 16. quo ex loco ἀωριλούστης in Lexica immigravit, λουτήρ, παραλούτης, ψυχρολούτης, ἀπόλουμα, et quod Suidas fortasse non sine certa ratione notavit, ἄλουτος χωρὶς τοῦ σ. Verbi κολούω perfectum biforme v. Buttmann. Ind. Anomm. κεκόλουσμαι, unde ἐκολούσθην et κόλουσμα, atque κεκόλουμαι, ἐκολούθην v. Poppo ad Thuc. VII. 60. Schaefer. ad Plut. T. I. p. 56. sed ἐκρούσθην hanc unam speciem habet, etsi perfectum dupliciter figuratur signifcatione eadem. Nam quod Ammanius tradit παρακέκρουσται ἐνεργητικόν ἐστι, τὸ δὲ παρακέκρουται παθητικόν, quum in nullo alio verbo haec apxareat distinctio, vix fidem meretur; ac παρακέκρουσται passivum intellactum habet Demosth. c. Timocr. 711, 26. ubi summopere codd. dissentiunt, ut et ἀποκεκρουσμένον Arist. Ach. 437. quo ex loco in Anecd. p. 429. et aliquot Athenaei libris ἀποκεκρουμένον affertur, quomodo etiam Xenoph. Hell. VII. 4, 26. in vett. Ediitt. scrihitur; activa signiſicatione praeditum παρακεκρουμένον Dem. c. Phil. II. 71, 17. Bekkerus ex optimo libro edidit. Aoristus ἐκρούσθην et adiectiva ἔκκρουστος, συγκρουστός, ἀπόκρουστος, et substantiva ζυγοκρούστης, κεφαλοκρούστης, omniumque notissimum Procrustes, nullam mutationem subeunt ; nam συγκρουτόν Hesychianum nihil moramur; sed κροῦμα multo frequentius est quam κροῦσμα, ππρόςκρουμα autem et, quod Thomas improbat, πρόςκρουσμα, ut plurimum inter se confunduntur v. Wyttenbach. ad Plut. T. I. 864. Siebelis ad Paus. III. 17, 5. Jacobs. ad Achill. p. 942. et 970. Schae9)37 fer. ad Dem. p. 1257, 7. neque alterum prae altero probat Etym. M. 815, 25. ὥςπερ λέγεται κροῦμα καὶ κροῦσμα, οὕτω χρῖμα καὶ χρίσμα, quod nomen non minus inconstans est quam perfectum verbi ipis: κέχρισμαι Xenoph. Cyr. 1. 5, 22. Aristoph. Geryt. p. 117. Dind. Diodor. IV 38. Plut. Symp. III. Quaest. Vl. 4, 137. Lucian. de M. Peregr. §. 45. Max. Tyr. IX. 4. M. Anton. III. 3. Aristid. T. I. 280. χρίσμα idem Xenophon, Aeschylus Ag. 94. (Med. χρῖμα) Theophrast. de Od. 28, 742. Aretae. Cur. Acut. I. 4, 213. aliique posteriorum; κέχριμαι Herodo. IV. 189. lon. Athen. XV. 690.C. Eubulus XIII. 557. F. ubi variatur; Callim. H. in Lav. Pall. 26. Philoxenus Athen. IX. 409. E, etc. sed sigma constanter habet et aoristus ei adjectivum χριστός, neque injuria ap. Hesych. Κονιᾶται, χρῖται, repositum est χρῖσται. Postremo, quod Phrynichus prodidit, χρίειν significare pungere, χρείειvero ungere, id sivee de sola orthographia valet sive, ut Buttmannus statuit, de prosodia, exemplis non magis comprobari potest quam quod Ammonius de κέκρουμαι et κέκρουσμαι dixit; neque in ceteris ulla apssret significationis differentia ; quare Eustathius p. 384, 1. et p. 400, 30. γνωτός et γνωστός componit cum ἐρατός, ἐράστός, ἀνυστός, ἀνήνυτος, θαυματός, κτίσης, ὀρχηρτής, χηρωστής, de quibus et de nominibus in κᾶ, μῆ, μος, exeuntibus alio loco exponere constitui; hic tantummodo adjiccin adctivum ἐλατός, sive τὸ ἐληλαμένον significat ut θώραξ ἐλατός, sive ductile, eodem modo scribi, etsi duplex perfecti forma viam monstrabat, qua significationes disterminari possent. V. 706. Ἔλλυσε γὰρ αἰνὸν ἄχος ἀπ' ὀμμάτων Ἄρης. Heathius et Hermannus ἔλυσεν αἰνόν scripserunt, Purgoldus Emend. p. 39. ἔλυσ’ ἄρ’, Elmslelos ad Hec. p. 66. ἔλυσε δ’, Majora molitur Musgravius, qui posteaquam multa de furiali Martis stella disputavit, rationem ita concludit, nomen Ἄρης significare rabiem, qua nuper tenebatur Ajax. fAι quomodo, inquit, si Mars fuit auctor morbi, idem tamen ἔλυσε τὸ ἄχος? Nimirum disessu suo. Ergo legendum ἀποστατῶν Ἄρης. Signiicatur quidem hoc nomine animi perturbatio summa, nec tamen propter illas astroqsgorum superstitiones, quae a Sopeoclis aetate quam alienae sint alio loco demonstratum est 2), sed quia, ut Plutarchus ait Amator. T. II.p. 757. B. τὸ θυμοειδὲς ἐν ἡμῖν Ἄρην κεκλῆσθαι νομίζουσι, sive, ut Theodoretus Therap. III. 772. T. IV. ed. Schulz. Ἄρεα τὸν θυμὸν ὀνομάζουσι. Hanc mentis oculorumque caliginem Mars, qui okfuderat, dicussit rursus, ut Soll almis diem promit et celat Horat. C. Sec. 10. ubi nemo yciidendo addi desideret neque aditum est Trach. 656. Ἄρης ἔλυσεν ἐπίπονον ἡμέραν. Valerius Arg. I. 434. at tibi collectas sovit jam fibula vestes, exemta videlicet, quod ex re ipsa intelligitur ut Eur. Bacch. 448, κλῇδεες ἀνῆκαν θύρετρᾳ, et Aesch. Choeph. 845. γυναικείας πύλας μόχλοις χαλᾶσε, obice ercussa. In principio versus ne quid immutetur, apposui complures trimetros canticis insertos, qui anapaestum pro iambo habent: ἔπτηξα θυμὸν, οὐρανία γὰρ ἀστρααπὴ Φλέγει πάλιν Soph. Oed. C. 1466. qui si, ut Hermannus statuit, οὐράνια scrisit, similiter loquuutus est atque Euripides Troad. 520, ἵππος οὐράνια βρέμων, nisi quod huic et ceteris sonandi verbis accusativus facilius addi potest quam illi φλέγει. Tum Aesch. Pers. 1046. καὶ στέρν’ ἄρασσε κἀπιβόα τὸ Μύσιο, quod Hesychio s. Ἐπιβοᾷ τὸ Μύσιον redhibendum suspicabar, Dindorfius autem in κ̓πιβῶ mutat. Choeph. 418. ἔκοψε κομμὸν Ἄρειον εἴτε Κισσίας, quod Hermannus eximit Opusc. T. IV. 338. Ἄριον scribens, sed formae hujus auctorem non profert; nec ́Ἄρεον, quod Boekhius conjecit, cum Ἑκτόρεον apte componitur. Bacch. 1153. τὸν τοῦ δράκοντος ἐκγενέτου τοῦ Πενθέως. His, quae Hermannus Elem. Metr. p. 122. accuratius pertractavit, addidi tum alia exempla licentiae trimetris melicis concessae, tum tres continuos tribrachos Trach. 834. ὂν τέκετο θάνατος ἔτεκε δ’ αἰόλος δράκων, ubi quod olim proposui ἔτρεφε, etiamnunc retineo. Nam quod Hermannus arbitratur, τέκετο signiſicare genuit, ἔτεκε peperit, largiar equidem Sophoclem diversas ejusdem verbi formas aliam alio intellectu copulare potuisse ut Anth. Pal. IX. n. 13. πόδας χρήσας, ὄμματα χρησάμενος, et Maxim. Tyr. I. 163. φυλάξας μὲν ἀρετὴν, φυλαξάμενος δὲ ὀργήν, sed tantumdem inter τεκεῖν et τεκέσθαι interesse nondum comperi. Vulgo idem significant. Hom. Il. VII. 154. ὃ δ’ ἄρα Γλαῦκον τέκεθ’ αὐτὰρ Γλαῦκος ἔτικτεν, pariterque XIII. 448. sq. et Hesiod. Fragm. XL. ἢ τέκεθ’ Ἑρμιόνην — ὁπλότατον δ’ ἔτεκεν Νικόστρατον. Eur. Herc. 1182. ἔτεκε μὲν, τεκόμενος δ’ ἔκανε. Theocr. Id. BVIII. 21. ἦ μέγα τοί κε τέκοιτ’ εἰ μητέρι τῖκτεν ὁμοῖον. cf. Antipatr. Anth. Pal. IX. n. 46. qui poetae haud satis commode utramque verbi formam eodem loco iterassent, si quod esset activi et medii discrimen. Verum ubi ad rem pertinet, generandi et pariendi notiones distinguere, ibi diversis verbis utuntur. Append. Epigr. N. 307. γεννᾷ μὲν Γλαοῖκός με πατὴρ, τίκτει δέ με μήτηρ Χρυσογόνη, et N. 345. τῖκτε Τύχη, σπεῖρεν δὲ Σεραπιακός. Atque haud scio an in Hom. H. in Ap. 324. πῶς ἔτλης οἶος τεκέειν γλαυκωπίδ’ Ἀθήνην; Οὐκ ἂν ἐγὼ τεκόμην, patri actvum, medium matri additum sit non ullam ob significationis diversitatem sed ut metro commodius; τίκτεσθαι generare signiat Hesiod. Fragm. XXXCI. Pind. Pyth. IV. 82. Eur. Herc. 1002. et saepius. Ijaque Sophaclem idem didise censeo quood Lcoooidas Alex. T. 1II. p. 14. ὑμέας μαιώσατο, τόλμα δ. ἔτιπτε, et Aama dom. d. 1. 23, A ἠ Νορμανία μὲν ἤνεγκε, φουλότης δὲ παντοδαπὴ καὶ ἐθρέψατο καὶ ἐμαίιαση. V, 73710. υντπάρα λευκὸν πελάσαι φάος θοῶν διάλων αεο͂ν , ς, , πάλαυκων pro πάρα ληικόν, et θοο͂ν la. Lb. B. Heideit. quod Bottius reposiht πίρα πελάσαι pro simplici πελάσει Soseales foriasse sine edepglo, certe inodrcrius dimit. Neque tamen idcireo probaoda aut Wexi intepreitio ad Antig. v. 595. φάος νεοων ρας salitis in navibus positα, nam hacc neque antea deſunat eeque nunc desiderabatur Ajace tranquiueio; aut graeci interpreiis φῦν πάρεστιν ἡμέρα λαμιπρὰ ἡμὶν ὥνσεε ἐχγίνι τῶν νεῶν· πρότερον γὰρἐξεσρεπόμεθα ἐπιμίγνυσθαά τὸς άλτι δὰ τὴν αἰδῶ, vod ui verum sit, iamen inias vebi non potuit signiſitaei. Rectius idem θωῶν ὠκυάλων ἐκ παραλλήλου qui pacallelismus Bothium permovisse didatura θωῶν inhesnretaretur acuutarum, id est, yostratarum; sea 20ος ἧλος, θοαὶ νῆσοι, celeraque metolspit exempla 9 non probant quod per se improbabile est, ut, si naves liiaeque res valoces θοαί vocentur, intefligi possint acuta. Neque omniao rarum est ut conjungantur epitheta idem aut fere iden pisliteancia; νηυοὶ θοἥσι πεποιθότες ὀκείνσι οps. V1l. 34. ποδηνέμος ὠκέρ H. I. in Ap. 107. ἔλιθάτοιο ̔ληλῆς Hesiod. Theos. 7886. λασίοι δασύσριρος 2heoar. B1l. 15 διανοίσιν ἐν ὑγροπόροισι βένθεσι 9soian. CBn. (. 566. ἀθάνατος θεὸς ἄμβροτος Voiilus cal.. Xi. 112. a qubus nithil cisit θοὸς ὠκύαλος, sive compositum est gosierius adlctivum sive simplerx ut in Hesgchi glosa 2. κύαλα πέτρα, ὠκέα παραγώγως ὡς ὠκύαλος ναῦς. Hic pro πέτρα scribi oportet πτέρα, quae quum ὠκύαλα dicuntur, manifesta est paragoge, cujus hoc exemplum Lexicographus affert ne quis ὠκύαλος scribat.

v. 699 Campbell 1881

Νύσια Κνώσσια]

Nysa, whether imagined as in Euboea or elsewhere, and Cnossus in Crete, were associated with the legend of Dionysus. Cp. the Cnossian dancing ground of Ariadne in Il. 18. 50, οἷ́ν ποτ’ ἐνὶ Κωσῷ εὐρείῃ ε Δαίδαλος ἤσκησεν παλλιπλοκάμῳ Ἀριάδνῃ.. ‘Wilde Tänze ſänden zu Ehren Dionys zu Nysa Statt, und an der Theodaisien Anfangs April zu Knossos auf Kreta ’ (G. Wolf().

v. 699 Schneidewin 1853

Νύσια

muntere Tänze, wie sie im Bacchischen Thiasos von Satyrn und Nymphen auf der Bergflur von Nysa (zu Ant. 1130), Dionysos’ Heimath, geschwärmt wurden; Κν ώ σσια, ie sie in der kretischen Stadt Knossos zu Ehren der Dionysosbraut Ariadne üblich waren, wofür schon Dädalos nach Hom. Il. 18, 590 einen schönen Reigenplatz geebnet hatte. 700. αὐτοδαῆ, vom Chor extemporirte Tänze, gegenüber den künstlichen Schwenkungen der nysischen und knossischen Cultustänze. — ἰάπτειν, ιaciare, von den Bewegungen der Glieder auf den Tanz selbst übertragen. 702 f. Apllon, der ἀποτρόπαιος und ἀγλαἴας ἀνάσσων (indar, möge von Delos ἐναργής arscheinen und immer woiigesinnt uns beistehen 706. Ares, in dessen Macht es liegt zu kommen (und Unfrieden zu erregen) und zu gehen (und Frieden zurückzuführen), vgl. zu 674, hat den Chor von düsterm Kummer befreit 200 ἐμοὶ ἄχος ἕστακεν —, insofern dieser im Kriege begriffen unter des Kriegsgottes Gewalt stand. Vgl. Trach. 645. (AAndere erkliaren die Erwähnung des Ares daraus, dass die Alten plötzliche, gleichsamdämonische Krankheiten, auch temporalis furors excessum vom Ares ableiteten, wic die fallende Sucht, Blindheit.)

v. 699 Tournier 1886

Νύσια Κνώσι᾽.

» Gnosian dicnntur saltationes, quy quondam a Curetibus ad =occultandum Jovis vagitum instituta sunt; •Nysix, quas Satyri Nysigenz Nymphx*que Dchi nutrices saltirunt. [Lobeck..] -Ὀρχήματ’ αὐτοδαῆ ξυνὼν ἰάψηης. Pa8 nem secum saltare vult chorus, ut lacchum saltationis socium ex petit chorus =apud Aristophanem, Ran. 323. [Dindorf.- Αὐτοδαῆ : que chaun apprend de lui-méme, c'es.a-dire de l'enthous asms qui le possede.

v. 700 Campbell 1881

αὐτοδαῆ]

‘Spontaneous,’ said with reference to Pan, ‘ which no man hath taught thee,’ cp. Aesch. Prom. 301, αὐτόκτιτ’ ἄντρα, ‘caves formed by thyself‘ (said to Oceanus). 700. ἰάπτειν = ‘to set in sudden and swift motion.’ 703. πελαγέων] πελαγε͂ων. For the Icarian sea, cp. Hdt. 6. 955, 6. 704 ὔγνωστος] ‘Easy to be knovn, i. e. ἐναργής, in his proper, unmistakable form : Nunquam humeris positurus arcum, | Qui rore puro Castaliae lavit | Crines solutos, qui Lyciae tenet || Dumeta natalemque silvam, | Delius et Patareus Apollo‘ (Hor. Carm. 3. 4. 60). Cp. Trach. 207, τὸν εὐφαρέτραν. 706 foll. (1) The dangerous condition of Ajax was like a dark veil upon the eyes of the Salaminians, saddening for them even the light of day. (A web is woven across the sky,’ Tennyson, In Memoriam.) Cp. especially supr.139, 140, 200. Now ‘’the cruel power has withdrawn the dreadful sorrow that oppressed our eyes.’ Ares, as in O. T. 189, is the god of destruction, with an association from the violent rage in which Ajax’ troubles began. Or (2) the Salaminians, like Tecmessa, supr. 269, identify themselves with Ajax, from whose eyes (supr. 51, 447) the distraction caused by his vehement rage is nov removed. For the expression in either case, cp. supr. 674 and note: Il. 13. 144· ἴνθα δ’ ἔπειτ' ἀφίει μένος ὄβριμος Ἄρης. (1) *ow, Zeus, thou shalt bring near bright genial. day to our swift sea-going ships.’ The meaning is half figurative, half literal. Itt is still morníng (καὶ ἀέξεται ἱερὸν ἦμαρ), and the Salaminians feel that the return of day-light is in keeping with the return of cheerfulness within them. For the figurative meaning, cp. especially Aesch. Cho. 961., 972, πάρα τὸ ῶς ἰδεί : Pes. 301. Otherwise, (2) πελάσαι may be intransitive, ‘Light shall come near the ships,’ in which case ὦ ζεῦ is an ejaculation. For this, cp. Phil. 400, ἰωὺ μάκαιρα, κ.τ.λ 711, 12. The Chorus in their delight at the pious intentions expressed by Ajax, supr. 655, 6, 666, 7, describe them in exaggerated language, and speak of them as already performed. 714. These words are an echo of Ajax’ refection, supr. l1. 646, 7. The words τε καὶ φλέγγει, which are added in the MSS., are not improbable in themselves. Cp. upr. 476 and note. But there is nothing to correspond to them in the strophe, and the metre as it stands in the text is more probale than it would be with the addition of --]. The interpolation may be accounted for by supposing a marginal quotation, as in 554 supr.

v. 700 Schneidewin 1853

αὐτοδαῆ

vom Chor extemporirte Tänze, gegenüber den künstlichen Schwenkungen der nysischen und knossischen Cultustänze. —

v. 700 Schneidewin 1853

ἰάπτειν,

ιaciare, von den Bewegungen der Glieder auf den Tanz selbst übertragen.

v. 710 Schneidewin 1853

θοᾶν ὠκυάλων,

wie Hom. 0d. 7, 34 νηυσὶ θοῇσι πεποιθότες ᾠκείῃσιν, sonst ποδήνεμος ὡκέ ρις. Tenes velo., dicses celer. Vgl. Phil. 516, yu Ant. 952.

v. 711 Schneidewin 1853

λαϑίπονος,

ἐπιλήσμων τῆς λύπης in Folge des Waſfenge richts.

vv. 712-713 Lobeck 1835

Πάνθυτα θέσμιʼ ἐξήνυσε.

Suidas ; ἐξήνυσεν · ΓΑΘ Dresd. A. Aug. AB. Ald. Significantur θεσμοὶ ἱεροί, ritus divinus.

v. 712 Schneidewin 1853

ἐξήνυσε,

ἔφη ἐξανύσειν, indem der Chor den Willen gleich für die That nimmt. 714 f. Der Chor wiederholt die ihm einleuchtende Betrachtung des Aias 646 ff. Er durfte den Gegensatz zu ὁ χρόνος πάντα μαραίνει unterdrücken, da es ihm nur auf Aias’ Aufgeben des zorns gegen die Airiden und seiner Missachtung der Götter (589) ankommt. 715. ἐξ ἀέλπτων, ey insper ato, sonst meist ἐξ ἀέλπτου, ἐξ ἀελπτίας. 716 f. Nach der bestbezeugten Lesart hat Sophokles μεταναγιγνώσκομαι ersi mit dem Acc. (wie πέπεισμαι θυμόν), dann mit dem vom Gedanken geforderten Gen. verbunden. Aehnlich wechseln die Schriftsteller zumal bei den verbis sensuum, κλύειν, ἀκούειν, μεμνῆσθαι u. at., vgl. Ant. 857 f. Mit dem Dati Ἀτρείδαις vgl.Il. 1, 283 Ἀχιλλῆι μεθέμεν χόλον. 719. zuv̈rderst will ch euch knd thun, Teukros ist wieder da. 720. Das Argeiervolk war am Hauptzelte des Agamemnon (49 o. Il. 7, 382) zur ἀγορά versammelt, um über Aias’ Thaten zu berathen, s. 749. 722. κυδάζεσθαι (υ λοιδορειῖσθαι, von ὁ κύδος (λοιδορία), ein von Aeschylos zuerst in die Tragödie eingeführtes, eigentlich syrakusisches Verbum, wie γυναιξὶ κυδάζεσθαι Aesch. in Scholl., κυδάζειν τινά Epicharm. 723. πρόσω θεν μαθόντες, wie 1318. Uebrigens vgl. Phil. 356 f. 726. στρατῷ wäre deutlicher. 727. ὡς οοὐκ ἀρκ. hängt ab von ὀνείδεσιν ἤρασσον, convliciis hinc atque hinc tundebant Virg. Aen. 4, 446. Vgl. Phil. 34. 729. Eine der Entzweiung Achills und Agamemnons Il. 1, 190 ff. nachgebildete Scene. Dort spricht Nestor, wie hier 732 ἄνδρες γέροντες, zum Frieden. (ἔστ’ εἰς τοσ. vermuthet Thiersch.) διεπεραιώ θη, διειλκύσθη, ἐγυμνώθη. 731. δραμ. τοῦ προ σωττάτω, εἴς τούσχατον ἐλθοῦσα, wie ιέ́ναι τοῦ πρόσω, Krüger Gr. 47, 1. A. 732. τῶν γερόντων διαλλασσόντων αὐτοὺς διὰ λόγων. 736. νέεαι βουλαί, sich mit den Göttern und den Atriden auszusöhnen; νέοι τρόπι, die ungewohnte Milde der Stimmung: νέας νέοισιν, zu 2677. 740. τῆς σῆς ταύτης χρείας τί ἐστὶ τὸ ἐλλιπές, ἐνδεέ́ς; Quid huius negoti tui pa gceius, h. e. tardius, fatum est, quam debebat? 741. τὸν ἄνδρα ἐκέλευσεν ἔνδοθι στέγης μένειιν, er gabdas Gebot verwehren den Ih alts (0. R. 236 f.), Aias solle nicht aus dem 2elte gehen. Aehnlich ἀπαγορεύειν μὴ ποιεῖν τι u. ä Mit ἔνδο θεν, welches dem παρήκειν assimilirt ist, vgl. El. 1322. Teukros wollte verhindern, dass Aias im Zorne neues Unheil im Zusammenstossen mit den Argeiern anrichte, vgl. 795. 742. παρήκειν, an den ihn bewachenden Seinigen vorbei. — (τύχο ι Dindorf.)) 743. Dem Chorführer enlfail̈llf ein ominöses Wort, οἵχεται. 746. Vgl. 783.

v. 714 Lobeck 1835

πάνθʼ ὁ μέγας χρόνος μαραίνει τε καὶ φλἐ-γει.

Sic Suidas s. Φλέγει librique omnes nisi quod duo Barocc. μακρός pro μέγας exhibent. Sed quia quatuor syllabae ad metrum redundant, Brunckius, Porsonus Adv. p. 192. Sehaeferus, Bothius et Dindorfus tollunt postrema verba τὲ καὶ φλέγει, quae ipsa Stobaeus omitit Ecl. I. 234. ubi in lemmate Philemoni inscribuntur sed proxime subjecta sunt hujus fabulae versibus 644-649. Reisigius Comm. ad Oed. p. 364. malebat πάνθ’ ὁ χρόνος φλέγων μαραίνει, quo sententia pervertitur Si altero utri renuntiandum est, certe φλέγει minus dimitti potest quam μαραίνει. Non enim ideo nihil quidquam desperari oportet, quia tempus cuncta conficit, sed quod nihil non aliquando futurum est, quod ὁ χρόνος πάντα φλέγει id est προφαίνει, εἰς τὸ φανερὸν παράγει, sive, ut alio loco dicit Sophocles, πάντ' ἐκκαλύ́πτων ὁ χρόνος εἰς τὸ φῶς ἄγει. Accedit, quod sententia ipsa χρόνος πάντα μαραίνει ham pervulgata est, ut primum margini adscripta, mox autem verbum μαραίνει hinc poetae orationi insertum videri possit. Diodor. Excc. T. II. 556. (p. 58. T. IV. Bip.)) ὁ χρόνος ὁ πάντα μαραίνων. Philostr. V. Ap. I. 14. p. 17. et Nicet. Ann. III. 5, 57. πάντα ὑπὸ τοῦ χρόνου μαραίνεται. Dionys. Antiqq. Il. 3. p. 80. ὁ πάντα μαραίνων τὰ καλὰ χρόνος. Plutarch, Cons. ad Ux. p. 102. A. χρόνος ὁ πάντα πεπαίνειν εἰωθώς. Qum tamen φλέγει solum metro complendo non satis sit, sequutus sum Hermanni rationem, qui utrumque retinens in stropha excidisse putat, quae huic versui responderent. Ex Scholio huic versui adscripto πὰ ὑπὸ Αἴαντος διὰ πολλῶν εἰρημένα (v. 646.) διὰ βραχέων ἐξῆλθεν, patet in antiquis exemplaribus utrumque verbum scriptum fuisse. v. 715. Κοὐδὲν ἀναύδητον φατίσαιμ’ ἄν. Sic codd, et Suidas s. Ἄναυδον. olim ἀναύδατονscripsi ob Hesychii g’osam Ἀναύδακτον, ἀνεξήγητον, quam ex hoc loco du— ctam hariolabar. Item pro φατίζαιθ correxi φατίσαιμ, ut φατίσας Eur. Ipe. Aul. 135. et alci. Nec dissentit Hermannus eisi Aeschylus sσφετεριξάμενος dixerit; Triclinius verba φατίξαιμ’ ἄν proserlsit. Apud Hesychium Φαμάξας, φήσεις scribendum φαμίξεις. . 716. Εὖ́τέ γ εἰἀἔλπτων Αἴας μετανεγνώτθηθυμῶν μεγάλων τε νεικέων. Flor. H. Jen. Lips. Γ. εὖτἐξ. Hodl· Laud. Len. Aug. B. et alii Brunckiani μετεγνώσθη, quou Brunckius ediidit; La. Lb. Lips. AB. et alii cum Audo μεταναγνώσθη, quo a me receptum prabarunt posterinrsLexcogreopti uiroque versus zrati possunt. puids: Aχεσάγνώσθη, μετεκείσθη, πέπαυται τοῦ θυμοῦ, ὡς καὶ μετεγνώσθη, Σοφοκλῆς εὖτ' Αἴας ἐξ ἀέπτων μετεγνώθη θυμὸν Ἀτρθίδαις. Hesyrtciius: Μετανεγνώσθη, χετανεπεί· θη, τὸ μεταπεῖσαι ἀναγγῶναι (sr. μεταναγνῶσαι) φασίsed idem paulo ante Μεταγνώσθη, μετανεπείσθη, ubi ae μετανεγνώσθη (quod suet augmenti omissio) scrbatur, li. ierarum series prohibet. Postremo codd. fere omnes et Ald. ‘ θυeόν, quo Hrunctius aleeivit, Membr. θυμόν τ’, riciaiis θύμῶν, in quo Bohhius et Dindortio aequuisyrunt; Kerman— ous θυμοῦ τ' corexit. Illarum lectionum primam interpre— tatur schol. Rom. ἐβ ἀνελπίστων καὶ μεγάλων νεικέων μετεπείσθη τὴν ψυχήν, nomine ἀέλπτων ad νεικέων βlalo sigeitcaeiuone ea, quam Hesychius tradit Ἄλεπτοι, δεινοι, zet corirmat H. H. in Ap. 91. ἀέλττοις ὠδίνεσσι. Ipse li: dem, quum ἐξ ἀέπτων θυμῶν proassem, veteres plulliοἱ θυμοι usos esse demonstradi e Plat. Legs. Xll. 63. A. Protag. 3223. E. Arstot. H. An. VIII. 1. Diodor· XV. 28. golvb. v. 56. Pluianch. Symp. V. Duaest. VII. c. 3. Aristiil. Rhet. II1. 13. p. 77. Maxim. Tyr. VI. 4, 90. etc. ac simiiter μήνιες dibit Apollon. Arg. IV. 1205. Sec patent plures viac. Xyam ἐξ ἀέκττων liet eliam pro ἀνελπίστως acl, yere, ut τοὺς ἐ ἀνελπίστων ὀφθέντας φίλους Tuian. qe aI Ahen. p. 285. c. ἔπανήχθησαν ἐκ παραλόγων ἐπὶ στρατηγίας Appian. Civ. IV. 15. 1) atque hoc modo Stephanus Thes. T. I. 1856. accepit et assensus est Wesselingius ad Diod. I. c. 46. Apud antiquiores tamen dubito num pro ἐξ ἀέλπτου vel ἐξ ἀπροςδοκήτου similibusque reperiatur unquam pluralis; neque contra valent hujusmodi exempla μὴ ἐξ ἀέλπτων κἄπρομηθήτων νεῖκος γένηται Aesch. Suppl. 352. πολλὰ τοῖς θεοῖς (scr. πολλά τοι θεός) κἀκ ῶν ἀέλπτων εὔπορ’ ἀθρώποις πέλει (scr. τελεῖ) Eur. Alcm. Fr. XI. 491. (XII. 13 Matth.) quibus locis non significatur insperato sed id quod verba sonant : ex insperatis, quae quid differant, facillime sentiet, qui in Plat. Legg. XII. 950. D. πᾶσα δ’ ἐλπὶς ἐκ τῶν εἰκότων, periclitandi causa adverbium εἰκότως subshuere conetur. Neque magis Ioni Athen. I. 21. A ἐκ τῶν ἀέλπτων μᾶλλον ὤρχησεν φρένας, convenire videtur adverbium sed ἐξ ὧν ταῦτα οὐκ ἤλπισεν, ut Thucyd. III. 67. οὐκ ἐκ προςηκόντων ἁμαρτάνουσι, et Plut. V. Public. c. XIV. τὰς τιμὰς ἐκ προςηκόντων ἔσχε. Si tamen ἐξ ἀέλπτων, ut illis visum, absolute positum est, μετανεγνώσθη θυμῶν jungi oportet, ut μεταβάλλεσθαι τῆς πρότερον αἱρέσεως Liban. Decl. T. IV. p. 753. μεταβάλλειν τοῦ συνήθους καταστήματος Plut. V. Marc. c. XXII. τοῦ ἤθους Philostr. V. Ap. IV. 38. p. 178. τῆς δόξης VI. 11, 246. (et transitive μεταβάλλειν τινὰ τοῦ ἤθους Id. VIII. 10, 342.) μεταθέσθαι τῆς γνώμης Procop. Ep. XXVII. ματατρέπεσθαι τῆς γνώμης Priscus Exc. Legg. p. 64. A.. μεθαρμοσασθαι τῆς συνήθους σπουδῆς Lucian. Amorr. S. 4. quibus verbis nonnunquam praepositio additur: μεταβαλὼν ἐκ τῆς πρότερον ἐπιεικείας Plut. V. Sert. c. XXV. μεταστρέψαι τινὰ ἐκ τῆς γνώμης Hippocr. de Morb. IV. 27, 617. LC. Superest tertia ratio eorum, qui μετανεγνώσθη θυμόν τε μεγάλων τε νεικέων legerunt. Hanc igitur constructionis, diploen Schol. minor ita excusat, ut accusativum καθ’ ὅλον καὶ μέρος constructum esse dicat, genitivum κατὰ φσιν, posterius ut μεταβουλεῦσαι τῆς ἀφίξεως Alhiphr. II. Ep. 4. alterum ut μετέγνω τὴν ἁμαρ τάδα Dionys. Antt. IX. 23, 1805. quo admisso dativus Ἀτρείδαι θυμόν regitur ut Ἄρεως μηνίματα Κάδμῳ Phoenn. 948. etc. Neque insolitum est Graecis uno eodemque loco duo diversos casus adjungere verbis, quae seorsum utrumque regunt. Ac primum quidem verbis reminiscendi. Herodo. VI. 136. τῆς μάχης μεμνημένοι καὶ τὴν αἵρεσιν. Artid. Or. in Nept. p. 24. T. I. τί οὖν δεῖ Σισύφου μεμνῆσθαι ἢ τῆς Σισύφου συνέσεως — ἢ τὰ μετὰ ταῦτα, τοὺς ἐξευρόντας σταθμία τε καὶ ζυγά. tum ilis quae auditum significant: μυκηθμοῦ τ' ἤκουσα βοῶν οἰῶν τε βληχήν Odyss. XII. 266. οὐδεὶς ἐνοπὰς κλύει τᾶς δυνδαίμονος, οὐ πατρὸς σφαγιασμῶν Eur. El. 20. ubi verbum κλύειν duplicem habet significatum audiendi et curandi. Idem Suppl. 8. τίνων γόων ἤκουσα καὶ στέρνων κτύπον νεκρῶν τε θρήνους, cui Matthiae consimilem Anacreontis locum apponit. Sed in Meleagri Epigr. CVI. (cf. Jacobs. ad Anth. P. p. 81.) θέλω τὸ παρ’ οὔασιν Ἡλιοδώρας φθέγμα κλύειν ἢ τᾶς Λατοΐδεω κιθάρας, potiusnteligendum esse τὸ τῆς κιθάρας φθέγμα, ostendit Agathiae imitatio Pal. V. n. 292. σέο μῦθον ἀκούειν ἤθελον ἢ κιθάρας κρούσματα Δηλιάδος. A hanc syntaxin jam Eustathius animum advertit qui ad lIl. II. 229. ἦ ἔτι καὶ χρυσοῦ ἐπιδεύεεαι — ἠὲ γυναῖκα νέην, poetam dict constructionis obliitum ἐς κακοσυνταξίαν incidisse p. 210, 22. Eaque ratione adversus Criticorum suspiciones vindicatur Aesch. Agam. 670. Ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς ἀνδρῶν Ἀχαιῶν ναυτικῶν τ’ ἐρειπίων. 2) Ac Pausaniae quoque verba L. VII. 26, 3. τὸ ξόανον χρσοῦ τε ἐπιπολῆς διηνθισμένον ἐστι καὶ φαρμάκοις, vereor ut aliter explicari possint. Controversa sunt ejusdem VI. 1. ἐνίκησε Πυθοῖ καὶ Ἰσθμοῖ τε καὶ Νέμεα, et Epigr. Append. N. dXIII. Ἴσθμια καὶ Νεμέοις στεψάμενος. Sed superioribus paria sunt Aelian. H. An. IV. 58. διαλλάττον οὐ μόνον τῷ γένει ἀλλὰ καὶ τὴν φύσιν. Herodo. VIII. 142. ἔστ’ ἂν ὁ ἥλιος τὴν αὐτὴν ἴῃ, τῇ περ νῦν ἔρχεται. Substantivum θυσία cum duplici casu constructum videtur in lnscriptione attica T. I. n. CCXIV. ἐπεμελήθησααν τῆς θυσίας τῆς Ἕβης καὶ τοῖς ἄλλοις θεοῖς. V. 719. Ἄνδρες φίλοι, τὸ πρῶτον ἀγγεῖλαι θέλω, Τεῦ͂κρος πάρεστι — ln Ed. Pr. τοπρῶτον scripsi hyphen ad significandum hoc: ante omnia nunciabo vobis, Teucer adest; quod asyndeton neque insuetum est neque a festinatione nuncii alienum. Musgravius tamen et Hermannus correxerunt Ἄνδρες, γίλον τὸ πρῶτον — ad signſicandum τὸ φίλον πρῶτον, Bothius τὸ πρῶτον pro τοῦτο πρῶτον vel ὂ πρῶτόν ἐστι positum esse credit, quorum neutrum concedi, sed illud sane disceptari potest, utrum τὸ πρῶτον adjectivum sit id quod proxime instat et gravissimum est an adverbii locum obtineat ut Maxim. Tyr. XLI. 4, 282. ῥητέον τὰ πρῶτα ὑπὲρ τῆς προτέρας. Placuit posterius, etsi . hoc intellectu magis πρώτον sine articulo dici solet. Apud Demosthenem c. Aristocr. 687, 26. πρώτον μὲν ἵνα τῶν τελευταίων πρῶτον μνησθῶ, pro altero πρῶτον, quod Schaefero displicet, fortasse ad minuendam pleonasmi opeciem πρώτων scribi oportet ut in Mid. 517, 14. ἵνα πρώτης τῆς τελευταίας γεγονυιίας μνησθῶ καταγνώσεως. Aristot. Rhet. ad Alex. c. 31. τὰ πρώτα πραχθέντα πρῶτα λέγωμεν, pro quo in Hist. Ann. V. 1, 1. adverbio usus est: περὶ τούτου τελευταῖον λεκτέον. Sequentem versum Suidas s. Μυσίων affert. V. 721. Προςμολὼν στρατήγιον affert idem s. Στρατήγιον. Schouliastes στρατήγιον τὸ στρατόπεδον, ἀττικῶς. Imo novitii Graeci sic loquuti sunt Nicet. Annal. VI. 8, 127. C. et alii v. Du Cang. Glos. p. 1458. minime Attici; signſicatur praetorium, σκηνὴ στρατηγίς Paus. IV. 19. 1. ED. Pr. V. 722. Κυδάζεται ὁμοῦ. Extat hic versus ap. Suid. s. Κυδάζεται. Schol. Ven. XXIV. 592. σκυδμαίνειν — τοῦτο σκυδάζειν (ssic) ΣΣοφοκλῆς ἔφη ἐν Αἴαντι. Schol. Apoll. I. 1337. κῦδος ἀρσενικῶς ἡ λοιδορία παρὰ Συρακουσίοις. Σοφοκλῆς ἐν Αἴαντι μαστιγοφόρῳ Κυδάζεταιὁμοῦ. Eadem dicunt Schol. Arist. Nubb. 618. Etym. M. p. 325, 3. Eustath. p. 790, 40. qui omnes Sophoclis versum in testimonium adhibent. Ev. Pr. Quae Schol. Barecc. adnotat: κυδάζεται κατ’ εὐφημισμόν· κυδαίνω καὶ κυδάζω τὸ δοξάζω· ἀντὶ τοῦ εἰπεῖν κυκάζεται ἤγουν λοιδορεῖται, κυδάζεται εἶπε, duorum interpretum commenta videntur, quorum posterior verbi κηκάζειν parum in tempore meminit. Neque euphenismus hoc loco invenitur sed potius contraria ratio, qua vocabula media in deteriorem vertuntur intellectum, ut si facinus dicitur pro malefibio, παντοῦργος, λεωργός, ῥέκτης, pro κακοῦργος, ἄγαμαι pro indignor; unde quo propagatum est nomen ἀγαλμός, expopitur λοιδορία Anecd. p. 334. verbum ἀγαλλιάζειν Hesychius interpretatur λοιδορεῖσθαι. Similiter ergo verbum κυδάζειν, qum per se nihil aliud nisi rumificare significet, traductum est ad conviciandi significationem, quae substantivis ὁ. κῦδος et ὁ κυδοιμός proprie assignata est. Nomen ὄνειδος nonnunquam in bonam partem dici, inter omnes constat. V. 724. 725. Mαθόντες — κἄνθθεν. Haec Suidas afſert s. Ἔασσον, sequentia οὔ τις — ἀποκαλοῦντες.. -ιὤ τις, pro quo codd. nonnulli κοὔτις. Ἤρασσον κακοῖς Philott. 374. αἰσχροῖς ἐξαράσσειν Arist. Nubb. 1377. v. 726. Κ̓πιβουλευτοοῦ στρατοῦ. Elmplctus Sophoclem στρατῷ siripsise censuit et ante Elmslecjum Schaeferus, uorum neuter attulit, quod appositissmum est, Euripidis exemplum Med. 478. ταύρων ἐπιστάτης ζεύγλαισι. Sed ne. que genitivus ex genitivo pendens offendit, quem idem poeta, qum facillime evitare posset, non evitavit Iph. T. 17. ὤ τῆςδ' ἀνάσσων Ἑλλάδος στρατηγίας, eundemque casum ter iterant Thucyd. I. 145, 2. ὀλίγων ἕνεκα ἡμερῶν μισθοῦ δόσεως et Plat. Legg. II. 672. D. αἰδοῦς μὲν ψυχῆς κτήσεως ἕνεκα. neque homoeoteleuton fugiunt Tragici : τὴν σὴν τήν τ' ἐμήν Iph. A. 1131. ἔδωκας ̓ργείας κόρας. Eor. Suppl. 135. φυγὰς ἐμάς Med. 399. καλὰς τροφάς Sept. 530. τὰς ἐμὰς στέγας Oed. T. 533. τάςδε τὰς θεάς Ond. Cl. 1010. ὡς τὰς ἀδελγφὰς τάςδε τὰς ἐμὰς χέρας O. DEx. 1481. τὰς ἐμὰς ἀναρπαγάς Hel. 50. λευρὰς γύας Prom. 371. ἥβης ἐμῆς Pers. 678. τῆς μόνης πιστῆς Alc. 368. σμικρὸν πόνον Sept. 450. μέσον πόρον Pers. 502. ποίῳ μόρῳ ib. 444. ἡλίῳ μακρῷ Alc. 149. τοῦ θεοῦ (monosyllabum) γ’ οὗ Iph. T. 719. πάντων πόνων Prom. 749. τῶν ἐμῶν λόγων κλύων Bacch. 786. τοῖς ἐμοῖς κακοῖς Hipp. 729. τοῖς δεδραμένοις κακοῖς Herc. 1160. ὁρκίους δὲ δοὺς θεούς Phoenn. 495. ἐμαῖς φίλαις Θήβαις Hêc. 1282. δοκεῖν φρονεῖν Prom. 385. φοιτᾷ ἐᾶν Androm. 945. σθένει κρατεῖ Oed. C. 68. Itaque nescio cur Matthiae ad Andr. 938. γυναικείους νόσους cacophonon esse statuat, et Elmslejus ad Iph. A. 1265. λέκτρων ἁρπαγὰς Ἑλληνικάς soni emendandi causa Ἑλληνικῶν substituat, nisi forte ita sentiunt, Tragicos declinasse consimiles verborum exitus, si remedium esset in facii; qua ratione Hermannus Oed. C. 751. πτωχῷ διαίτῃ praetulit vulgato πτωχῇ, retento tamen quod aliis offensui fuit, σωζέσθω κάτω El. 438. Ac fortasse sunt, qui βασιλείοις κόραις Bacch. 746. ἄθλιον βοράν Phoenn. 1597. ubi omnes codd. ἀθλίαν praebent, σουῦ τε τήν τ’ ἐμὴν χάριν i'. 769. et similia euphoniae data esse ceuseant; sed ejus rei nulla ratio habita est Eur. Suppl. 514. μὴπίπροσθε τῶν ἐμῶν τοὺς σοὺς λόγους θῆς, multisque aliis locis, quorum facillima erat currectio. V. 727. 728. Ξύναιμον ὡς οὐκ ἀρκέσοι — Baroc. AB. Mosq. A. σύναιμον, Lb. ὥςτ’, Harl. Barocc. AB. Lips. AB. Jen. Mosq. B. ἀρκέσει, quod receperunt Brunckius et Schaeferus. Ceteri ἀρκέσοι, ut et Suidas s. Ὡς οὐκ. Pro πέτροισι Aug. B. Jen. Dresd. B. πέτρῃσι. Schol. πέτρα κοινὸν, πέτρος Ἀττικόν. Moschopullus in Lex. s. v. πέτρος παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς ἡ πέτρα. Galenus vero de Simpl. Med. Facult. IX. 2. p. 193. T. XII. ἔνιοι τῶν ἐπιτιμώντων τοῖς σολοικίζουσι λίθον ἀῤῥενικῶς οὐκ ἐπιτρέπουσι λέγειν ἔμπαλιν δὲ τὴν πέτραν λέγουσι θηλυκῶς· Ἀσίαν (Assium) οὖν πέτραν ὀνομάζουσι τὸν λίθον τὸν Ἄσιον. Perverse quidem. Tragici utroque genere utuntur sed distincte. Ut Sophocles hoc loco, ita Euripides Suppl. 513. πέτροις καταξανθέντες. In 0r. 59. ἦλθεν ἐς πετρῶν βολάς rectius nunc legitur πέτρων. Remansit vitium Phoenn. 1150. πετρῶν ἀραγμοῖς, quod ferri posset si de Gigante aliquo lqqueretur ut Oppian. Hal. III. 23. πέτρῃσι περιστυφελίζετο πάντῃ, et Nonn. RVIIlI 201. sed πέτρα Παρία Epigr. Adesp. CCLXIV. et CCXLIV. ex usu vulgari. V. 729. 730. Ὥςτ’ ἐς τοσοῦτον ἦλθον, ὥςτ καὶ χεροῖν κολεῶν ἐρυστά — Bottius dubitat an oοἱ δ’ scricbl lanbeat, propter iteratum ὥςτε. Insequentem versum affert Suidas s. Διεπεραιώθη, servans aticum κολεῶν, pro quo in Bodl. Bar. AB. Jen. κουλεῶν scribitur vulgaris dialecti assuetudine. Eustathius p. 1604, 58. τὸ κολεὸν κοινότερον· κουλεὸν λέγεται. Hiinc crebra librariorum offensatio v. Xenoph. Ages. II. 4. Luccian. Diall. Deor. VI. Liban. Ecphr. T. IV. 119. Poll. I. 136. X. 144. et latinum culeus. V. 731. Δραμοῦσα τοῦ προσωτάτω id est εἰς τοὔσχατον ἐλθοῦσα. Legebatur προσωτάτου, pro quo Schaeferus ad Bos. p. 800. προσώτατα optavit; praetuli προσωτάτω cum H. Harl. La. Bar. B. Aug. C. et Suid. qui hunc et sequentem versum s. . "υναλλαγή afert. Ἰέναι τού πρόσω Xenoph. Anab. I. 3. hajusque imitator Arrianus Alex. II. 6, 7. προιέναι τοῦ πρόσω dixit, et saesoius Philostratus V. Ap. I. 23. p. 29. ἀπῆγεν αὐτὸν τοῦ πρόσω. Anonymus Suidae T. I. 158. ὁ βασιλεὺς ἐνέφαινεν ὡς τουὔμπροσθεν προάξων, nisi hoc est τὸ ἔμπροσθεν. Ev. Pt. Cf. Sietelis ad Paus. T. II. 624. Λόγων ξυναλλαγαί Eur. Suppl. 604. V. 733. Ἀλλ’ ἡμὶν Αἴας ποῦ στι. Flor. ΔΔ. Ten. Lips. B. ὑμίν. Schaeferus ἧμιν.ν. Planudes in Anecd. Bachm. p. 66. T. II. ἀλλ’ ἧμιν τάδε. Gazae Gram. III. 178. ἀλλ’ ἡμὶν Αἴας ποῦ -τι v. Hermann. de Emend. Gr. p. 79. Quod in Sciol. Paris. ad Arist. Plat. v. 286. adseriest: ἐν Σοφοκλεῖ εἴρηται περὶ τοῦ ἡμῖν, ὅτι καὶ βραχύ ἐστι, διὸ καὶ ὀξύνεται (cod. βαρύνεται) ad Tciliai adnotationem h. l. spsctat. Pro δηλοῦν λόγον Johnsonus δοῦλον λέγειν. v. 735. Νέας βουλὰς τροποῖς. Aftert Suidas s. Ἐγκαταζεύξας. Cicero ad Fam. IV. 6. ad novos casus temporum novorum consiliorum rationes accommodare. V. 737. 7388. Ἰου, ἰού. Codd. complures ter, unus Dresd. B. octies, ceteri bis. In seq. versu Aug. C. πέμψας pro πέμπων. Post βραδύς vett. Edd. signum Iinterogandi positum habent quod servavi. V. 740. Τί δ’ ἐστὶ χρείας τῆςδ’ ὑπεσπανισμένον. Quoniam nuncius dixerat, se vereri ne sero advenerit, quaerit chorus quid eorum, quae agenda fuerint, Ipraetermissum vel minus plene perfectum sit, τί ἐλλείπει τῶν δεόντων γενέσθαι. ῆςδε dicit ad sisgificandum ττῶν ἅπερ φῂς δεῖν γενέσθαι. V. 741. Ἔνδοθεν στέγης μὴ ‘ξω παρήκειν. Quom hic locus quibusdam in suspicionem venisset, attuli Plaut. Amphitr. II. 2, 137. intus proferto pateram foras, ubi adverbium intus complectitur id quod recentiores dicunt deintus, ut Glosator hoc loco ἔνδοθεν στέγης ἀντὶ τοῦ ἐκ τῆς, addidique quod hic quidem minus appositum erat, verbis cum praepositione copulatis interdum adjungi praepositionem eandem cum adverbio cojugato ut Herodo. III. 165. ἐκ τῆς ταφῆς ἐκφέρειν ἔξω, II. 144. ἐ-αγαγότες ἐς τὸ μέγαρον ἔσω, et c. 156. ἔσω ἐς τὸ ἱρὸν ἐςεςλκύσαι. Arist. Plut. 238. κατώρυξεν αὐτὸν κατὰ τῆς γῆς κάτω. Aeschines c. Ctes. p. 68. ἀπαγαγὼν ἡμᾶς ἄπωθεν ἀπὸ τοῦ πράγματος, ubi Valckenarius hujus idiomatis immemor ἄπωθεν tolli jussit ad Adon. p. 238. sicuti ap. Thucyd. 1. 133. ἐς ἢν τῶν Ἐφόρων ἔντος τινὰς ἔκρυψε, H. Stephanus adverbium prorsus supervacaneum esse judicat. Ad rem pertinet Scholiastae interpretatio: παρήκειν παριέναι, et glossa Brunckii: παρήκειν ἀντὶ τοῦ ἥκειν· ἡ παρὰ περισσή, quorum neutrum probat Elmsejus; nam παρήκειν atque παριέναι signiſicare introire non exire, quare quid Sophocles scripserit, amplius quaerendum esse. Illius quidem verbi exempla in universum rara, apud Tragicos nulla sunt; παριέναι ver et παρελθεῖν frequentisssime cum ἔντος, εἴσω et ἔνδον conjunguntur, cum ἔξω nescio an nunquam. Nihilo secius tamen Hermanno assentior, lectionem sanam et integram esse, atque eo quod, qui in cocionem prodeunt, proprie παριέναι dicuntur, in canc conjcturam ducor, Teucrum, quum vellet Ajacem μη ἔξω παρήκειν, hoc cavere voluise, ne ille in publicum procederet hominumque coetus adiret, quod metuendum erat ne homini recenti ira exacerbato et vindictae cupidine aestuanti periculosum foret; nam ne mortem ipse sibi conscisceret Ajax, nullus tum erat Teucro metus. In exitu versus pro. τύχῃ Dindorius ex H. τύχοι, cujus extrema syllaba in MosqB. Lips. superscripta est. V. 744. Θεοῖσιν ὡς καταλλαχθῇ χόλου. Eur. Med. 895. διαλλαχθῆναι τῆς ἔχθρας. V. 746. Εἴπέρ τι Κάλχας Schol.. ἐκ παροιμίας ὁ στίχος παρῆκται, ἢν καὶ Ἀριστοφάνης ἀναγράφει. V. 748. Τοσοῦτον οἶδα Excerpsit h. v. Suidas s. Τοσοῦτο, quod hic valet pro τοσοῦτο μόνον. Appian. Civ. 1. 104. ὁ δὲ εὐσταθῶς τὸ μειράκιον ἤνεγκε καὶ τοσοῦτο ἀπεκρίνατο. Sic etiam Liban. Epitaph. Jul. p. 577. τοσοῦτον ἐπιφθεγξάμενος, et Dio Cass. XL. 64, 261. τοσοῦτον ὑπειπών. Cf. Schaefer. ad Julian. Praef. p. XI. Ev. Pr. V. 749. Ξυνέδρο. Hermannus συνέδρου ut ΔΘ. duo Lips. Ald. et v. 751. εἰς χεῖρα ut iddem pmo ες. V. 753. Εἷρξαι σκηναῖσι, affert Suidas s. Εἱμαρμένη et Ἔμφρονες, quo loco εἶρξαι scribitur ut Brunckius edidit, illic εἷρξαι ut Hermannus; in Sophoclis codd. quomodo sncriptum sit, tacitum relinquunt. In Lexico de Spir. p. 229, nihil amplius praecipitur nisi εἴργω lenem, εἱρκτή asperum habere spiritum; disertius Moschopulus Opusc. p. 54. εἴρξας ἀποκλείσας δασύνουσιν οἱ Ἀττικοὶ, τὸ δὲ ἐπὶ τῆς εἰρκτῆς ψιλοῦσιν, sed corruptus fortasse a librariis, nam contrarium affirmant Eustathius p. 1387, 3. τὸ εἴργω ἐπὶ μὲν κωλύω ἐψίλον, ἐπὶ δὲ τοῦ ἐγκλείω ἐδάσυνον, et Schol. Arist. Ach. 330. εἵρξας — ἐπὶ τῆς εἱρκτῆς δασέως Ἀττικοί. Discriren hocce, quod Schaeferus ad Plut. T. I. 366. vanum esse pronunciat, plerumque servari docet Buttmannus in Ind. Anomm. multisque exemplis demonstrari potest, rum unum hoc afferam quod ap. Demosth. Ep. Phil. 159, 4. et 21. una eademque pagina suppeditat, primum εϊ̔́ρξατε de carcere, mox εἴργειν τῶν μυστηρίων, et Galen. de San. tuend. V. 11, 370. T. V. οἱ εἰργόμενοι τῆς κινήσεως νοσοῦσιν ἐν ταῖς εἱκταῖς. Sed quod recte a Grammaticis traditum est, vitiose interpretatur Poppo ad Thuc. P. II. Vol. I. 152. quum Bekkeri inconstantiam arguit, qui quo loco καθεῖρξαι (et εἵρξειν Ld. VIIII. 74.) scripsit, ibi εἱρκτή significatur, ubi κατείργειν, arcendi et prohibendi significatio obtinet, ut, et Soph. Oed. T. 890. τῶν ἀσέπτων ἔρξεται, Aesch. Suppl. 61. ποταμῶν τ’ εἰργομένη, multisque aliias Tragicorum locis, et semel adspiratum εἱργειν Eur. El. 1255. includere vero καθεῖρξαι dicitur v. Elmslet. ad Bacch. 443. atque Hel. 295. κλῄθροις ἂν εἰργόμεσθα non hoc significari videtur claustris coerceremur sed objectis claustris domo excluderemur, ut in Erechth. Fr. I. 20. τοὺς πονηρουὺς κλεῖθρον εἰργέτω στέγης, neque μυχοῦ ἄφερκτος Aesch. Choeph. 438. penu exclusam, ut Buttmannus vult, sed inclusam denotare potest, quemadmodum ἀφειργμένη dicitur Aelian. H. Ann. XII. 21. quorum imemor Schaeferus l. c. miratur cur nunquam ἀφείργειν inveniatur. EΕὑργμός spirilu aspero notatum est in Stob. Ecl. I. 6, 17. p. 184. Plat. Civ. VI. 495. D. Phaedon. 82. E. hic in plerisque libris, illic in omnibus; eundemque spiritum H. Stephanus nomini εἰργμοφύλαξ Xenoph. Hell. V. 4, 8. restituit non injuria; ἕρξας Plat. Polit. 285. B. et cod. Vat. Thucyd. VIII. 74. εἱργνύων Bekkerus tacite scripsit Andocid. c. Alcib. p. 32, 36. καθείργνυσι Plat. Timp. 45. E. 85. C. καθείργνυται, συγκλείεται Hesych. συγκαθειργμένη Aeschin. c. Tim. p. 309, 182. etc. De posterioribus quaerer vix attinet; apud Plutarch. V. Sull. c. 38. εἷρξαι adspiratum eandem significationem quam non adspiratum habet in V. Sert. VII. et XIII. Cleomen. XXXV. Lucull. XXII. ubi Schaeferus asperum intulit, idemque in V. Phoc. XX. et Pomp. LIIII. καθείργειν corrigit pro κατείργειν, Sturzius Dion.. Cass. XLVII. 27. pro κατείρχθη retituit καθείρχθη, quax includendi signiſſcationem prae se fert καθεῖρξε X'I. 42. αθείργνυ Εἱρκτή adsoietum legitur centies, perraro εἰρκτή Lucian. Asin. §. 41. p. 180. Aristid. XXVI. 346. T. I. (Dindorfius εἱρρκτή scripsit p. 533.) et in codd. Achil. Tat. VIII. 144, 189. quod non ubique commutandum esse apparet ex Anecd. g. 678. Etym. Gud. p. 671, 37. Theodos. p. 204. τ εἱρκτὴ οἱ μὲν Ἀττικοὶ δασύνουσιν, ἡμεῖς δὲ ψιλοῦμεν. Sic et εἰργμός lenem habet Aelian. H. Ann. XVII. 37. Maneth. II. 283. Porphyr. V. Pyth. c. XLVI. p. 78. Poll. VI. 154. VIII. 27. etc. ἔργμα Aristot. de Part. Animm. II. 15. p. 358, 18. (vulgo ἔρυμα) Soph. Ant. 848. ubi Hermannus ἕρμα scripsit, Gregor. Naz. Carm. I. p. 32. A.

v. 716 Campbell 1881

ἐξ ἀέλπτων]

‘When we had despaired.’ Cp. supr. 648.

v. 717 Campbell 1881

μετανεγνώσθη]

‘Has been converted.’ Ajax, supr. 651, attributed the change in himself to the persuasion of Tecmessa.

v. 718 Campbell 1881

θυμῶν]

This reading, which occurs in some MSS., is nearer to θυμόν, the reading of L, than the conj. θυμοῦ τʼ, which has been commonly adopted. For the poetical plural, ‘outbursts of wrath,’ cp. Trach. 882, τίνες νόσοι; and see Essay on L. § 20. p. 30. The plural of θυμός occurs in Plat. Phil. 40 E: Legg.11.934 A, ὁ δὲ ..ἐν φόβοις δειλίας, ἤ τισιν ἐπιθυμίαις ἢ φθόνοις ἢ θυμοῖς δυσιάτοις γιγνόμενος. (νεικεων.)

v. 718 Wecklein 1894

ϑυμῶν

wie φόβοισι 531. Kr. I § 44, 3, 4. — Der Dativ Ἀτρείδαις iſt von dem in μετανεγνώθη . νεικέων liegenden Begriff der Ausſöhnung ab—— hängig. Vgl. 744 u. Hom. φ 377 μέθιεν χαλεποῖο χόλοιο Τηλεμάχῳ.