drittes Epeiſodion: Kataſtrophe (1. Bote und Chor— führer. 2. Tekmeſia zu den vorigen. 3. Monolog des Aias). Die erſte Scene motiviert das Abtreten des Bhors und rechtfertigt den Groll der Athena gegen Aias (vgl. 127 f). Die dritte bringt die Kataſtrophe.

The messenger, who is one of Teucer’s men, thus assures the mariners of his continued friendship in their master’s hour of need.

stands in apposition with the sentence, Τεῦκρος παρέστι, which, as Hermann says, must be held as equivalent to Τεῦκρον παρεῖναι. Cp. O. T. 1234, 5, ὁ μὲν τάχιστος τῶν λόγων εἰπεῖν τε καὶ | μαθεῖν, τέθνηκε θεῖον Ἰοκάστης κάρα. The abruptness of this gives some colour to Musgrave’s conjecture, ἄνδρες, φίλον τὸ πρῶτον ἀγγεῖλαι θέλω.

als das erſte, was auch das Beſte iſt.

cp. 539.

They saw him coming while he was still far off; when he drew nearer, they gathered round him in a threatening crowd; and now, having arrived at the στρατήγιον, he is being reviled by thm. Notwithstanding the position of

the poet may have meant

to go with

which certainly suits the sense better than to take it with στείχοντα. The order of words, though somewhat awkward, is not bolder than that in Ant. 944 f. ἔτλα καὶ Δαννάας οὐράνιον φῶς | ἀλλάξαι δέμας ἐν χαλκοδέτοις αὐλαῖς. Cp. also El. 1349 f., Fh. 598, 1163.

vgl. 501, Aſch. Sieb. 369 θείνει δ’ ὀνείδει. 26.

as in Ph. 374 χολωθεὶς εὐθὺς ἥρασσον κακοῖς | τοῖς πᾶσιν. Cp. 1244 : Aesch. Thheb. 382 θείνει δ’ ὀνείδει μάντιν. Ar. Nub. 1373 εὐθὺς ἐξαράττω | πολλοῖς κακοῖς

cp. Verg. Aen. 4. 447 adsiduis hinc atque hinc vocibus heros | Tunditur.—οὔτις

cp. O. T. 372 ἃ σοὶ | οὐδεὶς ὃς οὐχὶ τῶνδ’ ὀνειδιεῖ τάχα.

‘And who was guilty of plotting against the army.’ στρατοῦ is genitive of the object. 727. ὡς connects οὐκ ἀρκέσοι, κ.τ.λ. with ἤρασσον, the clause τὸν ... ἀποκαλοῦντες being parenthetical. They said, ὦ τοῦ μανέντος .. ξύναιμε, οὐκ ἀρκέσεις, .τ.λ.. The verb ἀρκεεῖν is used absolutely in the original sense of “to ward off danger,’ and this uncommon use is supplemented by the epexegetic clause. 730. διεπεραώθη] Lit. ‘were passed from either side,’ i e. crossed blades. Not merely ‘were unsheathed. 731. δραμοῦσα τοῦ προσωτάτω] “ When it had run to an extreme. The partitive genitive is merely idiomatic, and does not limit the force of the expression. Essay on L· § 10. p. 16 (bis). 7732. Through elders interposing with their words.’ For ἐν instrumental, see Esay on L, § 19, g. 78, and cp. Trach. 887. στονόεντος ἐν τομᾷ σιδάρου. 733. ‘ Where is our Ajax ?’ ἡμίν is dative of the personn interested. Cp. supr. 32, ἡμῖν τὸν ἄνδρα διαπεφοιβάσθαι tcι. 734. τοῖς κυρίοις] ‘To those principally concerned.’ Cp. Aesch. Cho. 688, 9, εἰ δὲ τυγχάνω | τοῖς κυρίοισι καὶ προσήκουσιν λέγων, | οὐκ οἶδα. 735, 6. νέας. .. τρόποις) ‘Having changed his purpose in unison with his change of mood.’ The Chorus believe that Ajax, having learnt submission, is gone forth to purify himself in the fresh water at the corner of the bay. Supr. 654 foll. 737. ἰοὺ ἰοι] The messenger perceives that the fate of Ajax is sealed, and raises the same cry of horror that Oedipus utters (O. T. 1182) when he discovers the truth. 738. βραδεῖαν is predicative and adverbial, = too late.’ Cp. the use of πικρός, e.g. infr. 1239. 740. And what is there lacking to the fulflment of the present need ’ χρείας τῆσδ’, the need implied in Teucer's sending you, τήνδε τὴν ὁδόν, supr. 738. 743. τοι) ‘Ve can tell you’’ η here expresses the consciousness of contributing pertinent information. 743, 4. πρὸς τὸ κέρδιστον . . γνώμης] ‘His thoughts having taken the happiest turm.’ For the genitive, cp. Trach. 705, ποο͂ γνώμης πέσω; Ant. 42, ποῦ γνώμης ποτ’ εἶ χόλου] ‘In respect of’ (lit. ‘ftrom*) 2 their wrath.’ 746. The name of Calchas, and the thought of his foreknowledge, strike the hearers with an expectant awe. 748. καὶ παρὼν ἐτύγχανον] ‘Aor was there to hear and see.’ An expansion of παρών, the coordinate for the participial construction. See Essay on L. § 36. p. 68 ; also § 32. p. 55. 749 foll. Calchas, who alone knows the future, is not carried away by the rage which gossesses the. host, but simply warns Teucer in a friendly tone that the wrath of the gods is against Ajax for this one day. This attitude of the prophet is emphasized by the pleonastic iteration, ἐκ κύκλυ μεταστὰς οἶος ... δίχα, and by the periphrasis in l. 753. συνέδρου . κύκλου] ‘The circle of the lords who sate in council,’ with the ἀγορά of the Achaeans gathered round. 751, 2. Join δεξιὰν θεί-. 752. παντοίᾳ τέχνῃ‘By all manner of means : to be joined with εἶρβαι. 753. κατ’ ἦμαρ ... τόδε] ‘For the day whose light is with us now and here,’ i.e. to-day. 754. ἀφέντα agrees with Τεῦκρον, the subject of ἐᾶν. 756. τῇδε θημέρᾳ is more probable, because simpler, than τῇδ' ἔθ’ ἧμέρᾳ. 757. ωης ἔφη λέγων] ‘As his words declared.’ The messenger is careful to make it clear that the assertion is the prophet's, and not his own. Cp. Creon in O.T. 110, ἐν τῆ]δ] ἔφασκε γῇ. Forttis periphrasis, cp. Hdt. I. 118, τῷ τε γὰρ πεποιημένῳ, ἔφη λέγων, ἐς τὸν παῖδα τοῦτον ἔαμνον μεγάλως, .κ.τ.λ. Abicht observes that it is commonly used, as here, in passing to direct speech from indirect. 758. τὰ... περισσὰ κἀνόνητα σώματα) ‘Men grown too great to be of proft. Cp. Shakespeare, Julius Caesar, 1. 2. 149, 50, ‘Upon what meat doth this our Caesar feed, | That he is grown so great ? Ib. 1. 1. 77, 8, ‘These growing feathers plucked from Caesar's wing, | Will make him fly an ordinary pitch.’ 760. ὅστις] ‘When any one.’ Essay on L. § 22. p. 35, 2. 760, 1. ἀνθρώπου φύσιν | βλαστών] “ Being but of human mould.’ An unusual cognate accusative, to be partly accounted for by the Irequent use of φύσιν as an accusative of respect. See Essay on L. § 17. p. 25; and cp. especially Trach. 1062, γυνὴ δέ, θῆλυς οὖσα κοὐκ ἀνδρὸς φύσιν. 762. εὐθύς belongs in meaning to εὑρέθη in the following line. 763. πατρός may be either (1) genitive of derivation, ’ A foolish son of wisely speaking father,’ for which, cp. Ant. 38, ἐσθλῶν κακή : or (2) genitive absolute, ‘Foolish, although his father advised him well.’ The former (1) is nearer to the truth. 764. αὐτὸν ἐννέπει] ‘Charged him.’ Cp. O. T. 350, ἐννέπω σέ, κ..τ.λ. 765. μὲν ..δ]The l paratacti ’ structure (Essay on L. § 36. p. 68) gives additional emphasis. 769. ἐπισπάσειν] ‘That I shall cull perforce,’ as if plucking a branch from tre. (Aesch. Pers. 47.) Cp. Shak. 1 Hen. IV. 1. 3: ‘Hot. By heaven, methinks it were an easy leap | To pluck bright honour from the pale-faced moon; Or dive into the bottom of the deep, | Where fathom-line doih never touch the ground, | And pluck up drownèd honour by the locks ; | So he that doth redeem her thence might wear | Without corrival all her dignities.’ 770. τοσόνδ’ .. μῦθον] ‘So high the vaunt he uttered.’ Cp. supr. 386, μηδὲν μέγ’ εἴπῃ: 422, 3, ἔπος | ἐξερέω μέγα. 771. δίας Ἀθάναας] *Regarding glorious Athena.’ An extreme instance of the genitive of respect. Essay on L. § 9· p. 13, infr. 790, 792. The sentence is changed from δίας Ἀθάνας ὀτρυνούσηs, or αὐδωμένης. 773. ηὐδᾶτ' For αὐ̓δᾶν, ‘to command,’ cp. O. C. 864, αὐδῶ σιωπᾶν, and for the middle v. (of unasked, spontaneous utterance, Phil 1.100, οὗ δῆτα, τέκνον, ποικίλως αὐδωμένου. 773. δεινὸν ἄρρητόν τ’ ἔπος] '‘ fearfully impious word.’ . 775. ξαβ] ἡμᾱς] 'ln my part of the line;’ πατά, as in Hdt. 2. 321. 9 4, ο δὲ κατὰ τους φυλάσσοντας ἦν: Xen. Hell. 4. 2. 18, οἱ μὲν Αθηναῖοι κατὰ Λαεδαιμονίους ἐγένοντο. Hermann renders, Per me, quantum in me est,’ which is rather =τὸ καθ’ ἡμᾶς (cp. Hdt. 7. 158). οὔποτ’ ἐκρήξει] ‘"Shall never burst forth,’ like a river breaking its banks. 2 Postquam . . duo acies manum aliquandiu conseruerunt, si alterutra subito in fugam se converterit, eleganter pugna ipsa, tanquam obicibus anteea coërcita, in eam partem ἐκρήσσειν [ἐκρῆξαις] dicatur.’ Musgr. Cp. the Homeric πολέμοιο γέφυραι, in which the opposing armies are thought of as the sides of a torrent. 776. The correction suggested by Hermann, τοι for τοῖς, although not quite necessary (for τοιοῖσδε míht = τοιοῖσδε πεφυκόσιν), is extremely probable. 776, 7. ἀστεργῆ ... ὀργήν] ‘He hath won him the unendiable guerdon of the goddess’ wrath.’ ἀστεργῆ is more forcible when taken thus passivezy than if supposed to mean ‘unloving,’ which would add nothing to the notion of ὀργήν. For ἐκτήσατο, of something bad, cp. especially Aesch. S. c. T. 1017 (of Polynices), ἄγος δὲ καὶ θανὼν κειπτήσεα. 779. The genitive ὐτοῦ shows that σωτήριοι has nearly the force of a substantive. 780. On this form of the senarius, generally marking some empressement, see above on l. 294. ἐξ ἕδραςς ‘Trom where I sate,’ viz. amongst the Achaeans who were looking on at the council. 781. τάσδ' ἐπιστολάς] ‘This charge,’ viz. that implied in supr. 753-5. Teucer remains to watch over his bkother’s interests in the assembly. 782. Τεῦκρο]] The proper name is added after the article in further explanation. φυλάσσειν] The epexegetic infinitive is occasioned by the addition of Τεῦκρο. εἰ δ’ ἀπεστερήμεθα] ‘But if we are frustrated;’ i. e. if the δαίμων of Ajax has prevented us from carrying out our intention. For ἀποστερεῖν ouf prevention, cp. Aesch. Suppl. 1063, Ζεὺς ἀποστεροίη γάμον. This meaning is more forcible, although less obvious, than that of Badham’s ingenious conjecture, εἰ δ' ἄρ ̔́στερηκαμεν 783. The idiomatic ἁνὴρ κεῖνος avoids the association of the name Αἴα with the ill-omened οὐκ ἔστιν. 784. ‘O cruelly vexed Tecmessa, born to woe'' The exact association conveyed in δαΐα is difficult to seize. Perhaps from meanig ‘hostie,’ it comes to mean ‘treated as an enemy,’ and so “ cruelly afficted ’ by the gods. 785. ‘Come and see what news this man is tellin’-’ Cp. Phil. 504, χρὴ δ’ ἐκτὸς ὄντα πημάτων τὰ δείνʼ ὁρᾶν : O. T. 503, πρὶν ἴδοιμʼ ὀρθὸν ἔπος.

the art. τὸν marks a quotation of the phrase which they used: ‘calling him ‘that kinsman of the maniac’-’ etc. Cp. Xen. Anab. 6. 6. 7 ἐπιχειροῦσι βάλλειν τὸν Δέξιππον, ἀνακαλοῦντες τὸν προδότην. —κἀπιβουλευτοῦ

The MSs. agree in σρατοῦ, which is correct; as one could say ἀνταγωνιστής τινος. The dat. στρατῷ would also be tenable (cp. Tr. 668 τῶν σῶν ἩἩρακλεῖ δωρημάτων n.), and is strongly recommended by euphony. But euphony is not a sure guide in such cases (cp. Ph. 1354

direkten Ruf ὁ . . ζύναιμος entſprechend. -

iſt als gen. oki.. von ἐπιβουλευτοῦ abhängig. Vieleicht hat es urſprünglich στρατῷ gehei‘en wie Äſch. Prom. 639 πυρὸς βροτοῖς δοτῆρα.

in a bad sense, as usu.: Dem. or. 19 § 305 ἀλάστορα τὸν Φίλιππον ἀποκαλῶν. The good sense is rare in Attic of this age ; Xen. De re equestri 10. 17 τὸν ἵππον τοιοῦτον ἀποκαλοῦσιν ἐλευθέριον : but may have been less rare later (cp. Arist. Eth. N. 2. 9: Plut. Mo. 776 P).

that he should not avail to save himself from

hängt von dem in ὀνείδεσιν ἤρασσον liegenden „riefen ihm drohend zu“ ab. —

ὡς οὐ ἐπαρκέσου (Teukros) ἑαυτῷ τὸ μὴ λιθόλευστος γενέσθαι (Schol.). 729

die Folge (und das Ende) war, daß man beiderſeits (διεπεραιώθη) die Schwerter entlößte. — q̈ber den lokalen Gen. κολεῶν Kr. II § 46, 1, 5. 731. Vgl. ἰέναι τοῦ πρόσω Kr. I § 4, 1, Cu. § 168, 1 b. Ku. 114, 1. 732 ἀνδρῶν γ. (wie Neſtor Hom. A 254) abhängig von ξυν§ αλλαγῇ λόγου (durch die vermittelnde Rede). 7344. τοῖς κυρίοις: die Mehrzahl, weil der Gedanke allgemein iſt. λόγος öfters die mitzutei— lende Sache. 736. νέοις τρόποις (wie Alſch. Prom. 325 μεθάρμοσαι νέους τρόπους): Aias hat neue Lebensgrundſätze angenommen (66—683) und darnach auch ſeine Entſchlüſſe geändert (6544—665). ἐγκαταζεύξᾳ : συνθείς, ἁρμόσας (Schol.). 738. βραδεῖαν : d. i. die Sendung war verſpätet; ὁδὸν (vgl. zu 30) πέμπειν iſt wie Ein Begriff behandelt und βραδεῖαν zu ὁδόν ſtatt zu πέμπειν konſtruiert. ἆρα für ἄρα um des Versmaßes willen. 740. Was iſt für den Zweck deiner Sendung zu ſpärlich geſchehen (verſäumt worden)? 742. πρὶν τύχῃ ohne ἄν: zu 555. 744. Jn θεοῖσιν καταλλαχθῇ χόλου iſt χόλου von dem Begrif ἀλλαχθῇ abhängig. Vgl. auch zu 718. 746. εὖ φρονῶν d. i. σοφὸς (783) ὤν. 747. τί τοῦδε πράγματος: zu 1236. 748. παρὼν (alss Augenund Ohrenzeuge) ἐst ſchließt ſich in lockerer Weiſe tatt eines Participialſatzes an τοσοῦον οἶδα an. Vgl. Ant. 532.

(n ur soie1, vgl. 441) gehört auch zu παρὼν ἐτύγχανον im Sinne von μέχρι τοοτο.

(von dem Sitzen im Kreiſe) iſt eine nähere Beſtimmung zu συνέδρου.

vgl. zu 464 γυμνὸν φανέντα τῶν αρίστείτων αιτἑρ.

wie Ill. 1, 73 Kalchas ἐϋρονέων ἀγορήσατο.

wie πάσῃ τέχνῃ καὶ μηχανῇ (um jeden Preis).

Mosq. B. Dresd. AB. θέλει.

hen, Odyss. 10, 267. Eur. Phoen. 625. Thuc. 6, 30.

lta Brunckius pro θ’ ἡμέρᾳ, cui in Mosq. B. adscriptum est τοι. Quia hujus crasis nul. lum praeter Oed. T. 1283. apud Tragicos reperitur exemplum, sed vel τῇͅδ’ ἐν ἡμέρᾳ Soph. El. 674. Hipp. 721. Alc. 351. vel ἐν τῇδ' ἡμέρᾳ Hipp. 22. Alc. 531. Trach. 740. olim uiroque loc τῇδ' ἐν ἡμέρᾳ scribendum esse credidi; nec omisi tamen semel apud Aristoph. Avv. 1072. θἠμέρᾳ legi. Βοthius et Schaferus τῇδͅ ἔθ’ ἡμέρᾳ. Hermannus vulgatan retinet additque hunc versum a Tzetza aferri in Exeg. p. 33.

— Nach Verwindung des erſten Schmerzes würde das Gefühl der Kränkung ſeine verhängnisvolle Macht verloren haben.

Mosq. A. Aug. AC. Lipss. Ald. ὥς, quod Matthiae ad Bacch. 1021. dubitat an Tragici non admisrint, nec tamen omnia quae extant hujus usuo tesimonia, exsequitur. Propter aliam quadam dubitationem Bothiii adscripsi Herodotea ἔφη λέγων, εἶπε φάς, ἔλεγε φάς, quae cum similibus attulerunt Abreschius ad Aesch. T. 1. 168. Wesseling. ad Her. I. 122. Fischer. ad wal. Iy. 46. Heindorf. ad Plat. Soph. c. 57. p. 363. Bornemann. ad Symp. p. 150. sed plerique omnes sine cura discriminis. Namque εἶτε πιφαύσκων Emped. v. 74. εἶπε φωνήσας Antimach. Fr. XXXV. 81. et Aeschyleum Choeph: 275. τὰ μὲν γὰρ ἐκ γῆς δυςφρόνων μειλίγματα βροτοῖς πιφάρμον ειίδε. (4uo lnco τμηγίματα scclccndum esse dipi, neque nunc vulgata quid significet, intelligo) in his igitur eis qnum vebum altero gravius ornabiospe est. Neque masis huc pertiant quod Tricinius alflert τοιαῦτα ἔφη δημηγοθῶν, quod nitil aliud est quam πρὸς τὸν δῆμον τοὺς λόχοὺς ποιούμενος. Plutarch. V. Arat. c. 50. καὶ τότε λέγων εἶπε πρὸς αὐτόν. Pind. Isthm. VIII. 97. ὣς φάτο Κρονίδαις ἐνέπουσα θεά. Eunap. V. Aedes. . 4. κινδυνεύῃ, εἶπε λέγουσα πρὸς τοοοῦς. Sed abundantiae species major est, ubi alteri verbo nihil additur, quo vel persona vel tempus vel locus, quo quis loquitur, designetur, ut Hippocr. de Nat. Hom. T. I. 349. λέγει δ’ αὐτέων ὁ μέν τις φάσκων ἠέρα εἶναι τό Chharito V. 8, 121. ἔλεγεν οὖν, Εἰπὲ, φησί, ubi verbum repetitum quodammodo ad epanalepsin pertinet. Rhetortls tritum est dicere εἶπέ που λέγων, ἔφη που λέγων, hunc in modum: ἤδη τις εἶπε, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖθί που λέγων Demosth. de Synt. p. 169, 17. p. Cor. 2, 19. Dionys. Antt. V. 65, 1002. Plut. V. Arat. c. L. Lucian. Enc. Dem. c. XV. 144. T. IX. Dio Cass. XLI. 16. Liban. Decl. T. I. 439. Atque his etiam magis ad pleonasnii speciem vergit simplex hoc ἔφη λέγων, quod veteres, ut Triclinius memorat, ad schema ἐκ παραλλήλου retulerunt. Nescio unde Priscianus L. XVIII. 31. p. 269. sumserit, quod cum graeco idiomate componit, loquere dicens, sed quod huic adjungit stude properans graecum est σπεῦσον ταχύνας hujus ipsius fabulae v. 1164. V. 758. Τὰ γὰρ περισσὰ κἀνόνητα σώματα. Hoc et proximo versu praeter Suidan s. Ἀνόνητα utitur Didymus Alex. de Trinit. L. III. c. 6, 358. pro πρὸς θεῶν, ut par erat Christiano, πρὸς θεοῦ substituens. Eosdem et duos sequentes afferunt Stobaeus Serm. XXII. 21. et Eclog. I. 4, 20. p. 114, ed. Heer. et Eustathius p. 415, 13. Hi et codd. omnes κἀνόνητα, solus Suidas s. Τὰ γάρ exhibet κἀνόητα, quod Vauviliersius et Bothius arripuerunt. Ita quidem dicitur ἰσχὺς ἀνόητος Plutrch. de Soll. An. T. II. 959. ἄφρων ἀλκή Oppian. Hal. V. 59. vis consilii expers, neque ea aliena ab Ajacis ingenio, de quo Alexander Aphr. Probl. I. 16. Ὅμηρος Ὀδυσσέα ὲν φρόνιμον λέγει, Αἴαντα δὲ μωρότερον. Sed praestat tamen κἀνόνητα, quo idem sigaificatur sed minus directe. [In Musaei v. 325. ποδῶν δέ οἱ ὤκλασεν ὁρμὴ καὶ σθένος ἦν ἀδόνητον ἀκοιμήτων παλαμάων aptius est ἀνόνητον.]] Ev. Pe. Ajacis πινυτήν divinam praedicat Homerus Ill. VIl. 289. neque ullum ejus dictum factumve temeritatis arguit. Posteriores vero, quia Minervae judicium JOd. Xl. 547, offensae cujusdam indicium praebere vi debatur, Ajacem deliquisse aliquid sumserunt, quo deae animum abalienaret, et fortasse Hectoris conviciis Αἶαν ἁμαρτοεπὲς , βουγάιἰ̓, eo deducti sunt ut illum ωρότερον, ferocem, confidentem fingerent. Hoc loco quae narrantur, contraria non sunt prius dictis v. 119. neque dici potest, quod nonnulli, Minervam de Ajace, qualis nunc erat, loqi, Calchantem de juvene; nam si (quod nunquam significatum est) Ajax vitia ineuntis adolescentiae emendavit, cur manent alta mente reposta? Quid alii fecerint, nihil moror, sed Sophocles cerie srnsit, quid d́am sapientissimam deceret 2). V. 759. υςπραξίαις. Sic cpdd. et auctores, quos modo appellavi, praeter Stob, l, c. ubi δυςπραγίαις editum est contra Tragicorum consuetudinem. Eὐπραξία, ut Herodtus, dixerunt οἱ παλαιοὶ κωμικοί Phot. s. v. Thucydides vero, ut iqem tradit, εὐπραγία, quod persaepe apud illum legitur, et huic compar καοπραγία cum aliis locis tum L. III. 39, 4. sed hoc ipso loco εὐπραξία intervenit, et δυςπραξία II. 43. Nec constat silji Isoerates; εὐπραξία Plat. p. 297, 4. Archid. p. 121, 30. εὐπραγία Paneg. 239, 32. Antid. p. 78, 142. Areop. p. 142, 13, de Pac. 184, 125, et saepius, eademque forma legitur Pind. P. VII. 17. Antiph. Or. III. 120, 9. Plat. Prot. 345. A. Legg. III. 701. E. V. 732. C. VII. 814. E. Euthyd. 279. E. ἰδιοπραγία Legg. IX. 875. B. sed. εὐπραξία Demosth. p. 153, 24. p. 155, 24. p. 506, 28. Andocid. II. p. 20, 6. et saepius apud Xenophontem, ex cujus uno loco εὐπραγία aftertur. V. 760. Ὅςτις ἀνθρώπου φύσιν βλαστών Euostathius l. c. substituit φύσιν γεγώς, Stobaeus Ecl. p. 114. φύσει βλαστῶν, duo dips. et alii cum Turn. et Steph. φύσιν βλαστῶν, quod tempus hoc loco non magis ferri potes quam in Antipatri Epigr. Anth. Pal. VII. n. 424. verbumque iapsum, postquam Dindorfius Androm. 664. βλάστωσι reposuit, e Tragicorum scriptis ablegatum est, excepto βλαστούσι Aesch. Choeph. 585. pro quo Buttmannus Gramm. p. 91. T. II. βλάστουσιι scribi jubet, et medio βλαστουμένη ἄμπελος Thyest. Fr. VI. nisi βλαστοῦν in usu fuit ut φυλλοῦν, vel ille, ut Bergkio videtur Comment. de Fragm. Sophocl. p. 13. ββλαστημένη scripsit “). Superant apud alios scriptores ἀναβλαστοῦσι Emped. 409. βλαστοίη Theoṕhr. Caus. V. 4, 5. quod ne quis cum σχοίη comparet, obstat I. 17, 5. τοῦ κιττοῦ τοῦ περὶ τὰ κέρατα βλαστοῦντος, imperfecto ἐβλάστεον utuntur Apullon. IV. 1425. aoristo βλαστῆσαι Aristot. Mir. c. CLII. Plutarch. Quaest. Plat. IV. 262. M. Anton. XI. 8. Geoponn. III. 4, 6. et alii v. ad v. 869. Ἀνθρώπου φύσιν βλαστών iidem est quod vulyo dicitur ἄνθρωπος ὤν φύσει Dio Chr. III. 142. ἄνθρωπος πεφυκώς Xen. Cyr. I. 1, 3. constructio autem, quam Kruegerus de Atract. Praef. XXI. parum expedit, tropo etymologico conveniens; nam ut dicitur ῥέον ρρόον θεοῦ Aesch. Pers. 743, sic dici licuit ἀνθρώπου φύσιν φύς vel βλάστην βλαστών. Mutto mirabilius videtur, quod Hermannus apponit, exemplum verbi substantivi cum accusativo constructi Trach. 1051. γυνὴ δὲ θῆλυς οὖσα κοὐκ ἀνδρὸς φύσιν, a quo pluimum distat, quod Bernhardy aequiparat Synt. p. 119. Aristotelis Meteor. IV. 4. τούτου μᾶλλον τὴν φύσιν ἐστί, namque hoc non aliter comparatum est quam γενεὴν Διὸς εὔχομαι εἶναι, γενεὴν Μελάμποδος ἦεν, vel τίς ποτέ εἐστι τὴν γενεάν Xen. Cyr. I. 1, 6. Neque similia sunt Soph. El, 1125. ἢ φίλων τις ἢ πρὸς αἵματος φύσιν, id est σύναιμος τῷ γένει, et v. 325. τὴν σὴν ὅμαιμον ἐκ πατρὸς ταὐτοῦ φύσιν, ubi verbum proxime cum genitivo copulatum est, accusativus autem laxius pendet.. Paus. X. 28. 1. ἡλικίαν ἐφήβου γεγονώς valet pro ἑπτακαίδεκα ἔτη γεγονώς. V. 761. Ἔπειτα μὴ κατ’ ἄνθρωπον φρονεῖ. Stobaeus 1. c. La. pr. Lb. φρονἥ, ut Eur. lon, 855. δοῦλος ὅτις ἐσθλὸς ᾗ cf. Brunck. ad Oed. C. 393. Antiphanes Athen. X. 444. B. ὅςτις δὲ μεῖζον ἢ κατ’ ἄνθρωπον φρονεῖ. Sententiam ipsam veteres identidem instillant; γεμεοἅται ὑπὸ θεῶν τὰ ὑπερέχοντα καὶ τρέπεται πάλιν εἰς τὸ μηδέν. μάλιστα δὲ τοὗ́το πάσχει τὰ σπληρὰ καὶ μεγάλαυχα φρονήματα Dionys. Antt, VIII. 25, 1557. (άλλεται γὰρ Ὄσσᾳ διόθεν κεραυνός Agam. 457. fortasse ut Horatius feriunt summos fulgura montes). Atque talem esse oportet heroem tragicum, cujus infortunium hominum commiseratio consequutura sit sine deorum invidia. Etenim Sophocles funestum Ajacis casum aut a supremo Justitiae numine aut a domestica dei alicujus ira, qualis Pentheum et Hippolytum pessum dedit, probabiliter repetere poterat. Si prius anteponebat, praesto erat patris Telamonis parricidium, qui se suosque Phoci fratris caede obstrinxerat Apollod. III. 12, 6. Schol. Lyc. v. 175. Schol. Pind. Nem. V. 25. quanquam Philostephanus non fratrem sed. alium quendam nec fraude sed per errorem occisum tradidit Schol. Ven. Π. 14. Hujus autem facinoris poenas ab Ajace' repeti consentaneum erat communi totius anti.quitatis opinioni, scelerum δίκην ἐς τοὺςς ἀπογόνους κατιέναι Paus. L. Il. 18, 2. [adde nunc, quae Siebelis ad h. l. et Wyttenbachius ad Plut. T. II. 532. disseruerunt.] Sed conveientius erat veteri famae a Cyclicis proseminatae, Ajacem propter abiudicata sibi Achillis arma vrimum in insaniam prolapsum, mox eo adductum esse ut ipse sibi necem conscisceret v. Leschae Fragm. p. 35. in Bibl. Vet. Litt. et Art. P. I. Qui quum Minervam in judicio illo Ulixi veliicatam esse narrasset idemque esset ab Homero Od. XI. 546. significatum, Sophocles fabulae huc deductae fortasse nihil aliud de suo admensus est nisi ejusdem drae in evertenedis Ajacis consiliis operam et irae divinae causam. [Haec in Ed. Pr. ad v. 10. adnotavi.]] V. 764. 765. Δορί.. Dindorfius δόρει. Pro ξύ́ν .ermannus σύν cum Lipss. AB. et Ald. lisdem fere verbis Achillem in bellum proficiscentem pater admonet Hom. Il. IX. 254. V. 767-769. εοῖς — ἐπισπάσειν κλέος. Haec transscripsit Suidas s. 9Ὁμοῦ. Synesius Ep. CXXX. p. 261. A. σπάσαι τι τῶν οὐ προςηκόντων pro ἐπισπάσασθαι, fere ut Sophocles v. Steph. Thes. T. III. 920. Ev. Pr. In v. 768. Lb. καταστήσαιτ’ sed supra scripta litera kappa. V. 770. 771. Τοσόνδ’ ἐκόμπει μῦθον affert Eustath. 897, 1. Schol. Rom: δίας Ἀθάνας λεγούσης δηλονότι. Schol. Barocc. ἔλεγε κατὰ τῆς Ἀθάνας, sed ἀντιφωνεῖν τινος, ut hic sumsit, pro regerere alicui, vereor ne insolitum fuerit. Non minus dura Bothii ratio nomen ἔπος supplentis Minervae verbo responditt verbum nefandum, et Bernhardyi Synt. p. 161. qui Ἀθάνας ἔπος conjungit idque ita ut ύμνοι θεῶν dici putat. Mihi etiamnum probatur Scholiastae prioris interpretatio, quae eadem est Hermanni, Ἀθάνας ἡνίκ’ ηὐδᾶτο positum esse pro Ἀθάνας αὐδωμένης. Exemplum quidem hujus enallagae nullum suppelit, sed Graecos constructionum desultores non negabo huc audaciae procedere potuisse, ut pro Cajo imperante dicerent: Cujo, 'uum imperaret. Levior est, sed vix solubilis quaestio, utrum Minervae epitheton δῖα divam an jovialem significet ac proinde ut Schaefero placet ad Hec. 460. illud minuscula, hoc majuscula scribendum sit litera; quae eadem dubitatio est de διογενής (nam et Terei filius διογενής dicitur Eur. Herc. 1021.) deque ἀρήι οι et aliis hujusmodi adjectivis. V. 773. Τότ’ ἀντιφωνεῖ Cod. H. ὁ δ’ ἀντιφωνεῖ, ex quo τόδexsculpi potest; cod. Δ. ὁ δ’ ἀντιφώνει, quasi imperfectum legissct. V. 775. Πέλας — μάχη, affert Eustath. p. 621, 55. καθ’ ἡμάς οὔποτ' ἐκρήξει μάχη Brunckius convertit: in hanc quam nos tutamur partem, vis pugnae nunquam pcrrumpet. At hoc modo Ajax, quod minime volebat, certaminis immunis et expers fuisset. Hoc dicit: nunquam hostes ordines meos perſringent, ῥήξουσιν ἡμᾶς. Ev, Pe. Καθ’ ἡμᾶς esse dicuntur, quae nobis sunt ex adverso et juxta posita. Sic Abradatas Xen. Cyr. VII. 1, 16. instructa acie loquitur: τὰ μὲν καθ’ ἡμᾶς καλῶς ἔχει, ἀλλὰ τὰ̀ πλάγια λυπεῖ με. Plutarch. V. Mar. c. XXVI. γενέσθαι τὸν ἀγῶνα κα ἐκεῖνον. Id. V. Agesil. XVIII. μάχη ἰσχυροτάτη ἐγένετο κατ’ αὐτόν. et in V. Pelop. c. XXII. ὡς ἦν θέουσα κατ αὐτοὺς ἐπέστη. Demosth. Phil. III. 25. εὐχόμενοι μὴ καθ’ ἑαυτοὺς γίγνεσθαι τὴν χάλαζαν cf. Valcken. ad Herod. III. 14. quare etiam ἡ καθ’ ἡμᾶς θάλασσα Μaxim. Tyr. XIV. 2. 251. quod Latini vocant mare nostrum. Quemadmodum igilur, qui in acie Fidenatibus oppositi erant, οἱ κατὰ -ιδηναίους ταχθέντες dicuntur Dionys. Antt. III. 24, 483. hoc loco Ajax dicere potuisset οἱ καθ’ ἡμᾶς ταχθέντες vel μαχόμενοι οὐδέποτε ἐκρήξουσι, pro quo Thucyuides IV. 96. V. 73. verbo παραῤῥηγνύναι utitur, Herodotus VI. 113. κατὰ τοῦτο ἐνίκων οἱ βάρβαροι καὶ ῥήξαντες ἐδίωκον. Aliter Hermannus καθ’ ἡμᾶς interpretatur per rie, quantum in me est, Matthiae Gramm. . 581. p. 11154. hostes aciem nostram non aggredientur, de quo idem valet quod contra Brunckum dixi. V. 776. Τοιοῖςδε τοῖς λόγοισιν ἀστεργῆ θεᾶς ἐκτήσατ' ὀργήν. Hermannus dubitat an poeta τοιοῖςδε τοι) scripsertt. Ἀστεργῆ χόλον hinc sumsisse videtur Lycophro 1166. Ine) ptiorem divinae irae causam aßterunt Sciol. Ven. 6,. et Eustathius p. 995, 5. erasum e scuto noctuae emblema gentilicium. Ceterum haec ὀργὴ θεᾶς in hoc cernitur, quod quum Ajacis impetum multis modis avertere posset, eo usa est, qui plurimum probri et dedecoris afferret. V. 78Ἀλλ’ εἴπερ ἔστι ῇδε θήμέρᾳ. Illud ἔστι (sic edidi pro ἐστί) neque vim futuri habet, ut Bothius statuit, neque in ἔσται mutandum. Lb. et Aug. C. τῃδ’ ἐν ἡμέρᾳ, quod Erfurdtius recepit; τῇδ’ ἔ’ scripsi in Ed. Pr. v. ad v. 756. V. 779. ενοίμεθ’ αὐτοῦ ξὺν θεῷ σωτήριοι. Pro αὐτουῦ Flor. H. αὐτῷ̀, 'uo Lippss. Edd. vett. et Herm. σύν pro ξύν. Pto θεῷ Turn. in margine θεοῖς. Dicitur utrum-que, σὺν θεῷ Oed. T. 146. Plato Menex. 245. E. Julian. Ep. LXXVII. σὺν θεῷ εἰπεῖν Epist. Socr. XXXV. 42. Galen. in Hipp. de Humor. Comm. II. 20, 548. (2276. T. 16. K.) εἰπεῖν σὺν θεῷ Plato Legg. IX. 858. B. σὺν θεῷ φάναι Synes. Calv. p. 76. A. σὺν θεῷ εἰρῆσθαι Demosth. Ep. I. 1463, 22. ubi εἰρρήσθω et εἰρήσεται adcriptum, ξὺν θεῶ δ’ εἰρήσεται Arist. Plut. 114. Eur. Med. 624. ubi metrum σύν fert, quod Arist. Rann. 114. legitur; σὺν θεοῖς Eur. Andr. 867. Med. 914. Dionys. Antt. III. 23, 479. Galen. de Diffic. Resp. III. 4, 273. T. VII. (904.) ξὺν τοῖς θεοῖς Hppocr. de Insomn. p. 16. T. II. σὺν τοῖς θεοῖς Xenoph. Cyr. II. 4, 14. (9.) IV. 3, 18. εἰρήσεται σὺν τοῖς θεοῖς Aelian. H. Animm. XII. 32. sed σὺν θεοῖς εἰπεῖν Aristid. T. II. 411. σὺν θεοῖς εἰρῆσθαι T. I. 364. Adeo haec simplicisima formula variata est ; nec minus aliae, quas viri docti ad unum idemque exemplum dirigere solent.. V. 780. Τοσαῦθ’ Jen. Mosq. B. Δ. et IAId. τοιαῦτ-. -V. 782. Εἰ δ’ ἀπεστερήμεθα — Wakeſieldius Silv. T. III. 15. ἀφυστερήμεθα, quod dubito an nusquam reperiatur, ipsumque simplex non admodum frequens est; ὑστερήσομαι Iph. A. 1203. ἐπιμελείας μηδεμιᾶς ὑστερεῖσθαι Memnon Hist. XXVI. 38. ὑστερηθῆναι τῶν νενομισμένων Menand. Prot. p. 139. A. quod a στερηθῆναι non multum abest; τῆς παιδίσκης καθυστεροῦμαι Aristaen. II. Ep. 233. p. 157. Ὑστεροῦνται τῆς δόξης Epiphanius c. Haer. L. II. T. I. 509. D. et Chryssostomus de Poenit. Hom. V. 303. B. T. II. ex N. T. ad se transtulerunt. Ev. PR. V. 784. Ὤδαΐα Τέκμησσα Hune versum enotarunt Suidas s. Ὦ δαΐα et Moschopulus Schol. ad Il. II. 23. In cod. Leid. Suidae δηΐα legitur, quod Hermannus negat in iambis nisi de hoste dici, nec legitur omnino apud Tragicos, qui Aeschylum subsequuti sunt. Matthiae ad Herc. 1002. monet EElmslefus ὦ δάϊε non usurparirio Tragicis; non meminerat igitur Soph. At. 784. Sed hoc loco ὦ δαίι scriptum est. V. 786. Ξυρεῖ γὰρ ἐν χρῷ Legitur hic versus ap. • Suidan s. Ζυρεῖ, Eustathium p. 796, 58. p. 1257, 18. et Lascarin Gramm. litt. C. fol. 8. qui dubitat num dativus ille secundae sit declinationis, ὁ χροῦς, τοῦ χροῦ, τῷ χρῷ, an Atici dixerint ὁ̔ χρὼς, τοῦ χρωῶ́, τῷ χρῷ, an potius dativi χρωτί recisa sit syluaba ultima. Etym. M. 313, 14. ἐχρῶ ἀποκοπῇ τῆς τι συλλαβῆς· γράφεται δὲ καὶ μετὰ τοῦ νν καὶ μετὰ τοῦ γ· ἐν χρῷ κουρὰ ἡ ψιλὴ καὶ πρὸς τὸν χρῶτα. Etym. Gud. p. 191, 29. ἐχρῷ ἀποκοπῇ, μὴ προςγραφομένου (τοῦ ῖ) ὥ́ςπερ ἀττικῶς τῷ γέλω, καὶ μετὰ τοῦ καὶ τοῦ γ. Sic apud Hesychium scribitur Ἐγχρῶ, εἰς χρῶτα, et pariter conglutinata ἐγγόνασιν, ἐγγειτόνων codd. Max. Tyr. XLI. 3, 281. ἐμφρεάτοι Suid. et cum corruptione syllabae finalis παιδιὰ ἐγκοτύλη Athen. XI. 479. A. pro quo Hesychius ἐν κοτύλῃ. Sic etiam illud in libris nostris ubique a praepositione sejungitur, sive hoc proprio intellectu de κουρᾷ ἐν χρῷ v. Sturz. Lex. Xen. T. IV. 573. Wyttenbach. ad Plut. T. I. 9983. Boissonad. ad Heroic. p. 547. Jacobs. ad Achill. p. 675. Ast. ad Theophr. Char. X. sive longius translatum ἡ ἐν χρῷ συνουσία Lucian. adv. Indoct. §. 3. ἐν χρῷ τῆς όλεως Synes. Catast. p. 304. B. Multo rarior est altera forma ὁμιλεῖ ἐν χρωτὶ παντὶ ταῖς κοορώναις Galen. de Usu Part. II. 15. p. 332. (T. III. 147.) qui omisso παντί haud dubie ἐν χρῷ scripsisset. Et ex hoc decurtatum esse ἐν χρῷ, documento est ἐν φῷ, de quo Etym. M. p. 803, 46. φῶ ἀντὶ τοῦ φωτὶ σὺν τῷ ῖ, Εὐριπίδης Μελεάγρῳ (Fragm. V.) τὸ μὲν γὰρ ἐν φωῳ. Neque tamen existimandum est, his et similibus τῷ γέλῳ, τῷ ἔρῳ, sxllabam recisam ideoque iota omittendum esse, sed potius formam prisci usus referunt, quo et nomina et verba sine consona intergerina declinabantur. V, 790. 791. Πρᾶξιν ἣν ἤλγησ' ἐγώ. Eustethius p. 737, 8. contendit cum verbo contrarii affectus γέγηθ τὸν ἄνδρα de quo supra dixi ad v. l136. Reiskius et Jacob sius in Spec. Emendd. p. 9. βάξιν substitunt, quo non est opus; πρᾶξιν Ἰὸῦς Prom. 720. τὴν αὐτοῦ πρᾶξιν Truch. 87. Pro ἡμῖν Herm. ἦμιν. In seq. versu Lb. . ΛΔ. duo Aug. et Dresd. A. ἄνθρωπε, La. et Ald. ὦ νθρωπε. Sic Herm., ὤνθρωπε Dind. 5 V. 792..Οὐκ οἶδα τὴν σὴν πρᾶξιν, ut in Soph. El. 1110. οὐκ οἶδα τὴν σὴν κληδόν’ V. 794. Καὶ μὴν θυραῖος, ὥςτε μ’ ὠ̓δίνειν τί φῄ). Elmslejo collibuit scribere θυραῖός γ’ Scholiastes θυραῖος statum, θύραζε et θύραθεν motum significare adnotat, quasi θύρασιν legisset. Verba ὥςτε μ’ ὠδίνειν τί φῄ, qua Eustathius affert p. 843, 48. Scholiastes recte exponit ὥντε ἐμὲ συμβαίνει ζητεῖν μετὰ πόνου τί ἐστιν ὂ λέγεις. Poterat futuro uti ut Arist. Nubb. 1391. οἶμαί γε τῶν νεωτέρων τὰς καρδίας πηδᾶνν ὅ, τι λέξει, id est ἐπὶ προςδοκίᾳ τῶν λεχθησομένων. Cic. Phil. VIII. 3. hoxreo quemadmodum accepturi sitis. Sed praesenti idem signifcatur quod Hec. 185. δειμαίνω τί ποτ’ ἀναστένεις. Ev. Pr. V. 798. Τήνδε δ' ἔξοδον ὀλεθρίαν Αἴαντος ἐλκίζει φέρειν. Animadversa vulgaris interpretationis importunitate Canterus ὀλεθρίως scribi jussit, ceteris servatis; Musgravius ὀλεθρίως Αἴαντ’ ἐς ἐλπίζει φέρειν, spectare putat ad 2jacis interitum; ingeniosius Bothius ἐλπίζειν φέρει, id est ἐλπίδα φέρει metere nos facit. Sic Aesch. Ag. 1144. φόβον φέρουσι μαθεῖν. Vulgatam Scholiastes declarat his verbis νομίζει, μέλλει δέχεσθαι. Matthiae hoc, quod legitur, e duabus constructionibus conllatum putat, ἐλπίζει ὀλεθρίαν εἶναι et ἐλπίζει ὄλεθρον φέρειν τήνδε ἔξοδον. His omnibus consideratis retineo quod olim censui, Metuit Teucer ne hic exitus Ajacis, quem nunciat, perniciosus ei futurus sit. In seq. versu Aug. B. ἀνθρώποο. V. 801. 802. Τοῦ Θεστορείου μάντεως, καθ’ ἡμέραν πὴν νῦν ὅτ’ αὐτῷ θάνατον ἢ βίον φέρει. Hoc loco Θεστόρειος μάντις pro Θεστορίδης dici ait Eustathius p. 50, 16. ad Il. I. 69. uci Zenodotus μάντις Θεστορίδης scrpsit pro Κάλχας. In altero versu Lb. ΓΡ. Mosq. B. et Jen. ἥ τ' δαὐτῷ pro ὅτ’, quod neque pro eliso ὅτι accipi potest, nam in Eur. Iph. T. 570. (559.) ἒν δὲ λυπεῖται μόνον ὅτ’ οὐκ ἄφρων ὦν — ὄλωλε, at vulgata stamus, ὅτ' istud non est ͂τ,i,utMatthiae autumat, sed ὅτε, ut Terent. Andr. III. 5, 17. ei mihi, quum non habeo spatium, cf.Matth.Gram. 9.44.Adn. i. neque etiam ὅτι σφι scribi convenit etsi graeci interpretes Oed. C. 1490. et Lyc. 1142. σφί pro αὐτῷ acceperunt. Verum de hoc omnes consentiunt; subjeectum vero quod sit, magna opinionum contentione quaeritur. Erfurdtius quidem ὁ μάντις φέρει intelligitt, Schaeferus ἡ ἔξοδος, quorum neutrum commendabile. Hermannus subjectum esse ἡμέρα, particulas autem νῦν ὅτε valere pro simplici νῦν ut in nonnullis Aeschyli locis, quos quum nemo recte intelligeret, primus ille in clara luce posuit ad Vig. p. 919. quamnam autem cum hoc, de quo agitur loco, similitudinem habeant, fortasse explanatius tradet, si professus fuero me nescire; scirem vero, si Sophocles scripsisset ad Aeschyli exemplum, νῦν ὅτε Αἴαντι θάνατος παρέστηκε, nunc si quando, nunc cum mayime, cujus constructionis ratio maxime patescit e Plauti Rud. III. 3, 568. nunc id est qum omnium copiarum viduitas nos tenet. Si ἡμέρα subjactum est, poeta pro ἣ φέρει negigentius scripsisse videtur ὅτε φέρει, quum in animo haberet ὅτε θανεῖν αὐτῷ ἢ σωθῆναι πέπρωται. Sed subit alia conjectura, φφέρει verbum impersonale esse, quicum comprehenditur notio τοῦ φέροντος, id est fati, ut si dicitur τὸ φέρον ἐκ θεοῦ, χρὴ τὸ φέρον σε φέρειν et similia, v. acobs. ad Anth. T. X. p. 247. Quomodo igitur Virgilius dixit Aen. II. 34. Trojae sic fata ferebant, Sophoclis verba hisce reddere licebit: hoc ipso die, quo fatum fert ut in extremum deveniat discrimen. Per hanc occasionem de elisione literae iota disserui, quam quum Porsonus ad Hec. 905. Musgravius ad Aj. 947. aliique Tragicis concessissent, ostendere conatus sum, quam facile plerumque declinari possit. Primum Aesch. Pers. 846. ὑπαντιάζειν παίδ’ ἐμῷ πειράσομαι, lenissima est corectio παῖδ’ ἐμόν, ut Herodo. IV. 121. οἱ Σκύθαι ὑπητίαζον τὴν Δαρείο' στρατιήν, parique ratione Plutarch. V. Pomp. c. LXXI. Philo de Somn. L. II. p. 1124. E. p. 138. ed. Pfeiff. Joseph. de Bell. Jud. IV. 1, 268. hoc verbum construxerunt, et ἀπαντᾷ Plutarch. V. Lucull. T. I. 501. Menand. Eclog. Legg. p. 88. ubi praeter causam dativum substituunt, quem Schweighaeuserus Apnian. Civ. V. 45. ἄσπονδόν σε κατιόντα ἀπήντησα τῶν ἐρυμάτων ἔτι ἐκτὸς ὄντα, quater deinceps scribere ausus est; ἀντιᾷν et ἀντιάζειν praeter Herodotum Apollonius Arg. I. 971. Lucianus Epigr. XXV. 4. T. II. p. 213. (Pal. XI. n. 274.) cum quarto conjungunt casu; συναντώσιν ἀγόμενον Σόραιχον Jamblich. ap. Phot. Cod. XCIV. 134. quem locum Hoschelius interpolavit supposito dativo; Lesbonax autem p. 182. συνήντησέ με ad Asianum schema refert et similiter Homerum τοῦτον ἐῤριγ’ ἀντιβολῆσαι dixisse Il. VII. 113. ubi nunc τούτῳ legitur. Simplex est Eur. Iph. A. 150. ἢν γάρ νιν πομπαῖς ἀντήσῃς. Pindari locum Pyth. V. 59. ἑκόντι πρέπει νόῳ τὸν εὐεργέτην ὑπαντιάσαι aftert Moschopuls ad Il. I. p. 14. ac prudenter admonet καὶ πολλὰ ἕτερα ἑτέρως συνταττόμενα, εἰ ἐφ’ ἕτερα μεταλαμβανόμενα (scr. εἰ ἐφ’ ἕτερα σημαινόμενα μεταλαβάνεται) συμβαίνει τὴν ἐφ’ ἃ μεταλαμβάνεται ἀναδέχεσθαι σύνταξιν, sed in superioribus exemplis plerisque obtinet verbi propria ac nativa significatio. Alter est Aeschyli locus Suppl. v. 6. φεύγομεν οὔτιν’ ἐφ’ αἵματι δημηλασίᾳ ψήφῳ πόλεως γνωσθεῖσαι, in quo δημηλασίαν substitui conjecturam sequens, quippe ignotis tum codicum lectionibus praeter quas Schuetzii editio prima suppeditabat. Notavi praeterea simplex γνωσθεῖσαι insolentius pro καταγνωσθεῖσαι positum, refellique Reiskii errorem, qui Liban. Decl. T. IV. p. 717. καταγνωσθεὶς ἀτιμίαν et Himer. Ecl. V.36. p. 158. προδοσίαν καταγνωσθείς mendosa putavit, allatis aliis hujus constructionis exemplis, δειλίαν καταγνωσθῆναι Dionys. Antt. XI. 2. ἀχρηστίαν Aristid. T. I. 514. quo testimonio utitur Grammaticus Etym. Gudiano adjunctus p. 647, 20. ἑτεροδοξίαν Euseb. H. Eccl. VII. 29, 359. φυγήν Diog. La. Il. 51. neque aliter verba synonyma κατακριθῆναι δήμευσιν καὶ ὑπερορίαν Anna Comn. VIII. 236. B. σταυρόν ΧIV. 431. B. φυγήν Anonymus Suidae s. Ἱεροκλῆς, θάνατον Aelian. V. H. in Epigraphe V. 6. Argum. in Dem. c. Apat. p. 891. Georgius Progymn. II. 594. T. I. ed. Walz. ταύ-την τὴν τιμωρίαν Zenob. Cent. II. 6. p. 28. et καταδικασθῆναι φυγήν Αppian. II. 3. p. 31. τὴν ἐπὶ θανάτῳ Artemid. IV. 60, 238. Anonymus Suidae s. Νικόλαος, cf. Siebelis ad Paus. VI. 3. p. 12. postremo ἀτικισμὸν ἐγκληθείς Dionys. de Lys. I. 453. Sed et dativus verbis condemnandi additur; vel solus, θανάτῳ κατακεκριμένος Eur. Andr. 497. καταγνωσθεὶς θανάτῳ vel φυγῇ Diod. I. 77 XIII. 101. Aelian. V. H. XII. 49. vel cum praepositione ἐπί Artemid. I. 8. etc. rarius infnitivus ἀποθανεῖν καταγνωσθείς Paus. IW. 24, 2. — Tertium exemplum Agam. 1243. Τί νιν καλοῦσα δυςφιλὲς δάκος τύχοιμ’ ἂν, ἀμφίςβαιναν ἦ Σκύλλαν τινὰ, θύουσαν ᾅδου μητέρ', ἄσπονδόν τ’ ἀραν φίλοις πνέουσαν — memoravi propter eos, qui μητέρ’ dativum esse crediderunt, Orci matrem nescio quam perridicule commenti; Clytaemnestra ἅδου μήτηρ dicitur pro αἰνομήτωρ (ut αἰνοπατήρ) vel κακομήτωρ, uf ᾅδου βάκχαι, ᾅδου μέλος Eur. El. 143. ᾅδου γόοι Arist. Thesm. 1041. ᾅδου νόμοι in Soph. Fr. Inc. LXX. 690. N. 407. Dind. Σειρῆνας εἰναφικόμην Φόρκου κόρας ἀθροῦντος τοὺς ᾅδου νόμους, ubi θροοῦντε correxi; δύο γὰρ αὐτὰς (Sirenes) ἐ̓μφαίνει ὁ ποιητης· καὶ συνέδραμόν τινες Eustath. p. 1709, 44. [cf. Meinek. ad Euph. p. 123.] In postremo autem Aeschyli versu pro ἄσπονδόν τ’ ἀρὰν φίλοις πνέουσαν corrigi debet Ἄρην, nam ἄσπονδος ἀρά nemo dixit dictuque absurdum est; ἄσπονδος sive ἄσπειστος ἔχθρα, μάχη, πόλεμος, permulti v. Abresch. Dilucid. L. V. 555. Atticista in Willoisoni Anecd. p. 84. ἀντὶ τοῦ εἰπεῖν ἄγριος καὶ ἀνήμερος Ἄρην πνέει λέγουquo Aeschylus ipse utitur Agam. 385. 1) Ad ultimum pro δόρ’ ἀνημέρῳ θανών Supp. 1000. Porsónus e vestigiis codd. sagaciter δορικανεῖ μόρῳ·θανών : eruit. Sophoclis loci duo in disceptationem veniunt; unus Oed. C. 1435. Σφῳν δ’ εὐοδοίη Ζεὺς, τάδ’ εἰ τελεῖτέ μοι θανόντ’, ἐπεὶ οὔ μοι ζῶντί γ’ αὖθις ἕξετον. quem verbnrum trijctione reyulae accommodari posse dixi; Hermannus et Elmslejus θανόντ] accusativum esse] putant dativo junctum; neque tamen e Tragicis hujus asyntaxiae exemplum affertur praeter illa, ' in quibus phrasis est pro verbo: πέπαλταί μοι κέαρ κλύουσαν, ὕπεστί μοι θράσος κλύουσαν, λέλυται ἐμοὶ ῥώμη ἐνιδόντα, et contrria enallage ἔλεός μ’ ἐςηῆλθεν ἐννοούμένῳ cf, Meinek. ad Menandr. 384. quae quum omnia eodem redeant, subit me timor, miseratio, desiderium, ad comparandum minus idonea sunt. Sed desideramus ejusmodi exempla ὀργίζομαι σοι πολυπραγμονοῦντα. Plus difficultatis habet alter Trach. 674. ᾧ γὰρ τὸν ἐνδυτῆρα πέπλον ἀρτίως ἔχριον ἀργῆτ’ οἰὸς εὐείρῳ πόκῳ, τοῦτ’ ἠφάνισται· ubi qum Valkenarius seripaisset ὀὸς εὐείρου, in transstu monui, Atticis εὔ́ερος tribui a SchoI. Avv. 121. Erfurdtii autem conjecturam πόκον emendantis, hoc incommodum habere dixi, quod accusativus πόκον non facile alio quam ad proximum πέπλον refetri posset, quo facto Deianira diceret, quod nihil ad rem pertinet et sponte inteligitur, vestem Herculi missam fuisse laneam, non diceret autem, quod omnium scire intererat, qualis penicillus fuerit, quo illa in imbuenda veste usa erat; quam ob causam dativum quidem ad intellectum commodissinum esse dixi, sed ferri tamen posse nominativum relativo postposaitum ἀργὴς οἰὸς εὐέρου πόκος, ᾧ πέπλον ἔχριον, cujus enunciati partes quum trajectae essent, poetam pro ὅδ’ ἠφφάνισται subdidisse τοῦτ' ἠφάνισται, perinde ac si pronomen ῷ generis esset neutrius 2). Quae autem subjeci attractionis exempla, ea ad explanationem vulgaris scripturae spectant: Liban. Decl. T. l. 293. ὂν γὰρ μεγιστον ᾄδουσι Πέρσαι, τὸν ἥλιον, οὗτος Soph. El. 160. ζώειὂνγᾶ ποτὲ Μυκηναίων δέξεται, Ὀρέσταν, quem locum perperam sollicitare Brunckium. Dio Chr. XXXVLI. 10. ἐπέτρεψαν θεῷ πρεςβυτέρῳ, οὗ πλεῖσται κεφαλαὶ, τοῦ Βριάρεως. Paus. III. 14, 3. γεγραμμέναι εἰσὶν, ἃς ἀνείλτο νίκας ἄλλας τε καὶ Ὀλυμπίασι. Appian. Civ. IV. 90. ἐν τῇ ἀρετῇ ὑμωῶν, οὓς ὁράτε τοσούςδε ἄνδρας. Philostr. Iconn. II. 9, 874. οιούτοις ἀκροθινίοις φρονῶν, ἅ δὴ κααὶ ὁρᾶς, κεφαλὰς ταύτας. Et ante omnes Homerus Il. IX. 130. μετὰ δ’ ἔσσεται, ἣν τότ’ ἀπηύρων κούρην Βρισῆος. Quint. Cal. III. 99. λησάμενοι κείνοιο, τὸν ἀθάνατοι γάμον αὐτοὶ ἀντιθέῳ Πηλῆι συνάρσαμεν. Eur. Herc. 1164. ἥκω σὺν ἄλλοις οἳ παρ' Ἀσωποῦ ῥοαῖς μένουσ’ ἔνοπλοι. Hin. autem patere Brunckium in Arist. Rann. 889. ἕτεροι γάρ εἰσιν οἷσιν εὔχομαι θεοῖς, sine idonea ratione praetulisse unius cod. lectionem θεοί. Addidi in Androm. 1115. ὧν Κλυταιμνήστρας τόκος εἷς ἦν ἀπάντων τῶνδε μηχανορῥάφος, ab eodem et Musgravio male interpungi post ἦν, postremo substantivum relativo assimilatum huic antecedere Soph. El. 652. φίλοις ξυνοῦσαν οἷς ξύνειμι νῦν καὶ τέκνων ὅσων ἐμοὶ δύςνοια μὴ πρόͅστι. Haec quidem de Sophocle. Euripidis fabulae unicum hujus elisionis exemplum praebent Alc. 1121. καὶ μὴν προτείνω (sc. χεῖρα) Γοργόν’ ὡς καρατόμῳ, nisi ille καρατομῶν scripst, ὡς ἄν τις καρατομῶν Γοργόνα, id est, capite averso, ut de Perseo narrat Apolodorus Il. 4, 2. ἀπεστραμμένος ἐκαρατόμησε αὐτήν. Nam quod in Aeol. Fragm. VI. 416. legitur ἃ μ γάρ ἐστι τῷ πένηθ', ὁ πλούσιος δίδωσι, quis praestet, illum, qui hanc sententiam excerpsi t, poetae manum ita giose redilasee, ut nihil aut mutaret aut demeret? Nec de Philemonis versu Fr. 310, 4. πρόͅεστι τῷ πένητ’ ἀπιστία AD SOPH. AI. V. 803-805. 355 quidquam pronunciari potest (v. Meinek. p. 40).. In Aristophanis fabulis iota dativi nunquam eliditur; nam quod Brunckius edidit Plut. 689. τὸ γρᾴδιον τῇ χείρ’ ὑφήρει, non le. gitur in codd. sed τὴν χεῖρ'. Nec ferendi sunt dativi pluralis numeri πᾶσ', ἀνδράσ’, ὄρνισ', quos Valckenacus Diatr. p. 166. Musgravius ad Ion. 1097. Marclandus ad Iph. A. 14. et 1224. Euripidi tribuerunt. Haec postquam in Ed. Pr. edisserui, in hunc modum peroravi: "jam de elisione ista ut ,,explorata sint omnia etsi mihi haud plane perfecisse videor, , ,loci tamen, qui ad causae contestationem pertinent, ita sub „unum conspectum omnes collocati sunt, ut eos studiosi, a „qui cognoscere velint, in promtu habeant.“ Ergo nihil decrevi, nihil asseveravi, ut quibusdam visus sum, sed elisionis exempla et pauca esse ostendi et cum propter paucitatem suam tum propter emendandi facilitatem suspiciosa. Neque nunc mirari destiti, cur dativi χειρί, ποδί, δορί, παιδί, ἀνδρί, quorum frequentissimus usus, non saepius ita positi inveniantur, ut iota aut elidi necesse sit aut cum insequenti vocali continuari ea ratione, qua veteres Grammatici ἀστέρι ὀπωρίνῳ, Hermannus παιδὶ ἐμῷ et similia pronunciata esse statuunt. V. 803. Οἲ λγ̀, φίλοι, πρόσσητ’ ἀναγκαίας τύχης. ”La. bΔ. οἶ ἐγώ, ut Brunckius, Θ. οἷ ἐγώ, Lb. τύχας, supra scripta litera ἦ. Totum versum affert Suidas s. Πρόστητε, cum scholio ἐπίκουροι γένεσθε τῆς κατεπειγούσης συντυχίας, quo constructio non expeditur; neque enim, si rect ἐπίκουρος τῶν πολεμίων dicitur, codem modo verbum simplex ἐπικουρεῖν construi potst. Sed πρόστητε hoc loco pro obsistite positum videtur ut Quint. I. 518. ἀντέστησαν ἀταρτηροῦ πολέμου, et vicissim πρὄστη v. 1133. pro ἀντέστη. qua ratione Aeschylum Prom. 354. πᾶσιν ὃς προὔστη θεοῖς scripssisse suspicabar; sed praestat Dindorfi conjectura ἀνέστη. Ἀναγκαία τύχη Eustathius non ex hoc loco profert sed ex v. 485. V. 805. Οἱ δ’ ἀντηλίους. Ita Suidas, qui s. Ἀγκών hunc et seq. versum affert, et codd. plerique; Bar. A. et aliii cunm Ald. ἀνθηλίους. Illlud in Aesch. Ag. 528. codd. omnes exhibent et ex Euripide (Meleag. Fr. XXI.) affert suo loco Hesychius, nuperque Hermannus e Vict. reposuit Ion. 1550. ccedit huc ἀπηλιαστής Aristoph. Avv. 110. et quod Schol. Mosq. in Matthaei Opusc. Med. p. 361. affert, Θεόφραστος τὰ τετραμμένα πρὸς ἥλιον ἐπήλια καὶ προςήλια καλεῖ, quorum tamen neutrum in Theophrasti libris reperi. Ceteri variant; apud Arrianum Alex. V. 6, 1. ἀπηλιώτης legitur, mox §. 4. ἀφηλιώτης, ut in cod. Aristot. de Mund. IV. 394, 23. frustraque apud Plut. Virt. Mul. p. 275. pro ὄρος ἀντήλιον corigildr ἀθήλιον, qua forma est τὰ ἀνθήλια ap. Hesych. s. Παρώπια et Poll. X. 54, ἀνθήλιοι et παρήλιοι Galen. de Hipp. et Plat. VII. 7, 222. quae Latini parelia vocant omissa interadspiratione, ut et apud Tertullianum antelii daemones. Sed Atticos ἀπηλιώτης dixisse et ἀντήλιος distincte tradit Phrynichus App. p. 16. quibus alius quis p. 425. addit ἐπηλίς (perperam ἄπηλις ap. Suid. s. Ἀπηλιώτης). Neque Tzetzae auscultandum, qui ad Hes. Opp. v. 156. et ad Lyc. 850. haec ionica esse narrat, Λεύχιππος autem et ἀπηλιώτης aatica. Ἀλκίππη et Nικίππη celebria sunt in aistoria fabulari nomia; Ἀνθίππη Apollod. II. 7, 8. Parthen. c. XXXII[. Ἄνθιππος Lacedaemonivs Thucyd. V. 19. ubi nunc e codd. c compluribus editum est Ἄντιππος. Νίίκιππος nescio quis Demosth. c. Polycl. 1212, 3. Κράτιππος historiarum scriptor, ΔέρκιπποςMenand. Fragm. p. 199. λλεύκιππος sive promrium est sive epitheton, hoc uno modo scribitur, ut et Γλαύκιππος, hominis attici nomen apud Lysian et Andocidem; Ἱπππαίμων Thessalus quidam memoratur Anth. Pal. VII. n. 304. Ἱππαρμόδωρος Plataeensis Lys. Or. XXIII. 167, 5. ἱππαρμοστής Xenoph. Hell. IV. 4, 10. cujus formam magis vernaculam asservavit Hesychius Ἵπφαρμος ἀρχή τις· sed emollita est ab alienigenis, sicuti Pindarus πεμππτάμερος dicere et χαλκάρματος Pyth. IV. 155. quam id quod ratio poscebat καλχάρματος. Ejusdem poetae est ἐπάμερος, cui simillimum κακήμερος protuli ad Phryn. p. 677. *) sed dubitanter propter creberrimam literarum " et confusionem ; neque certiora sunt, quae Hesychius suppeditat, μελιτήμερον' ἡδύ, et λιπήμερος τῷ προςήκοντι χρόννῳ μὴ γεννώμενος, quorum prius Hemsterhusius mendose pro μελιτηρόν scriptum esse persuadet, alterum ex ἀλιτήμερον natum videtur. Cum superioribus ἀντήλιος, ἔπηλις et λεύκιππος Eustathius p. 1562, 32. contendit homericum αὐτόδιον, quod Passovius nescio quomodo addubitat an compositum non sit; idem p. 1745, 60. memorat κόλπαβρος incertum unde acceptum. His accedunt ὕπαμμος Athen. II. 62. C. et Theophrast. H. Pl, I. 16, 13. cujus in hoc ipso capite et multis aliis locis ὕφαμμος scribitur; ἐπέσπον, quod Aeschylus Pers. 550. ab Homero mutuatus est, et hoc suspectius v. 600. στρατὸν εὖ ἐποδώκει, quo sṕctare videtur Suidae glossa quae post Ἐφ' Oῶ lenttur Ἐφωδόκει (shc) ἐποδήγει δέ, ubi kuesterus tacite ἐφωδήγει edidit; tum κροκύφαντος, pro quo Attici κεκρύφαλος dicere maluerunt v. Etym. s. h. v. et quae Schaeferus adjungit ad Anth, Pal. p. 581. λευκηπατίας et φοινικείμων, illud e Suida et Anecd. hoc a Porsono in quodam Epicharmi versu repositum. Neque praetermittam neotericum σαρκομοιόμορφος, cujus auctores Du Cangius producit, et κατωραΐζεται, σενύνεται, quod Hesychius fortasse ex ionico scriptore depromsit. Restat verbum καταῦσαι, de quo Eustathius p. 1547, 60. λέγει Ἀλκμὰν (Fragm. CXX.) τὰν Μῶσαν καταύσεις ἀντὶ τοῦ ἀφανίσεις· εἰ δὲ τὸ μὲν αὗσαι δασύνεται, φασὶ, τὸ δὲ καταῦσαι ψιλῶς προφέρεται, πολλλὰ καὶ οὕτως ἐκφέρουσιν οἱ Ἀττικοί. Hesyceius Καταῦσαι, καταυλῆσαι, καταδῦσαι. et Καταύστης, καταδύστης, sed paulo ante Καθαύσαι, ἀφανίσαι, cui verbo Aristsphanes Nub. 970. (τὰς Μούσας ἀφανίζων) eandem potestatem attribuit, quam Alcman priori. Sed pro καταυλῆσαι haud dubie scribendum, quod apud Photium legitur, καταντλῆσαι, eo intilectu quo Pindarus dixit ἐν ἄντλῳ τιθέναι Pyth. VIII. 14. hoc est, ut Scholiastes exponit, ἀφανίζειν καὶ ἀμαυροῦν. Atque ad hanc significationem cetera quoque verba mergendi transferri solent. Liban. Decl. T. II p. 576. τοῦ παρόντος καιροῦ κατηγορούσιν ὡς τὰς βουλὰς καταδύσαντος αὐτοὶ καταδύσαντες καὶ καταποντίσαντες καὶ κεκωλυκότες αὐτὰ ἀναβιῶναι. Idem p. 246. προςκατεπόντισε τὴν βουλὴν ἄνθρωπος οὗτος. Pausan. VIIII. 5, 2. τούτους φαίη τις ἆν καταποντιστὰς εἶναι τῆς Ἑλλάδος. Quumque apud posteriores scriptores ποντίζειν et καταπονσίζειν vitiare atque incestare significet et in eandem sententiam etiam verba ἀφανίζειν et μολύνειν traducantur, quorum illud explanat Locella ad Xenoph. p. 38. hoc apparet e Glossis graecobarbaris Du Cangii T. I. p 1202. μολυσμός, μιασμός, πόντισμα, hinc non solum illud intelligitur, cur Aristophaneo verbo τὰς Μούσας ἀφανίζειν Aristides substituerit τὰ τῶν Μουσ̔͂ν ὄργια χραίνειν T. II. 414. sed ap-paret etiam quomodo idem verbum καταῦσαι modo pro καταδῦσαι modo pro ἀφανίσαι dici potuerit. Verbi simplicis αὔω nullum hodie vestigium extat, sed compositi ἐξαύσαι τὸ ἐξελεῖν Poll. VI. 888. unde Etym. M. p. 346, 58. nomen ἐξαυστήρ ducit, quod convenit latino nomini exemplum, ut crcagra dicta est ab eximendo, idemque instrumentum αὐστήρ et, si Valckenarii conjectura probatur Anim, ad Ammon. p. 35. αὔστρα vocatum est, laconice ἐξαιρέτα. Ex quo colligi licet, αὔειν illud, quo de agimus, idem valere quod αἴρειν, verumque esse quod in Soph. Ant. 615. plerique libri exhibec πρὶν πυρὶ θερμῷ πόδα τις προναύση, id est προςάρῃ, ut in glossa exponitur, sive προναρμόσῃ. Postremo, quemadmodum βαπτίσαι pro pessum dare dicitur v. Wessel. ad Diod. J. c. 73. et similiter latinum mergere v. Wernsdorf. ad Petron. v. 58. T. III. ita Hesychius interpretandis vercis ἁλιφθερῶσαι et ἁλιβδῦσαι unum idemque ἀφανίσαι adhibet, et ut Sophron dixit Fragm. XLV. ὁ τόκος νιν ἁλιφθερώκει sive ἁλιφθορήκει, sic toculliiones ἀφανισταί vocantur Plutarch. de Vit. aer. al. I. 210. T. XII. et detiares φεβαττισμένοι v 9alH. . XXI. Ad quod Alcaeus comicus Athen. X. 424, D. de vini temperatoribus usurpavit κεραννύουσιν ἀφανίζουσί τε, comparare placet cum vetere oraculo, de quo in Aglaoph. p. 1087. exposui: ἐν δὲ πότῳ Διόνυσον ἁλιβδύοιτε θαλάσσῃ, id est κεράννυτε. Hí πότῳ scripsi pro τόπῳ, quorum vocabuorum creberrima est inter se permutatio v. Plutarch. V. Themist. c. III. Diod. V. 40. Aeschin. Fals. Leg. 330, 47. τὸ γὰρ ἀπόνιμμα ἄτοπον καὶ ἄχρηστον Artem. IV. 41, 353.. perverse scriptum pro ἅποτον. V. 806. Τ̓νδρὸς ἔξοδον κακήν. Cod. ΔΘ. Aug. AB. Mosq. AB. Lipss. AB. Jen. et utraque Juntina ἀνδρός. V. 807. Φωτὸς ἠπατημένη signiſſcare videtur τῆς γνώμης αὐτοῦ ἁμαρτοῦσα ve αὐτοῦ ἐκείνου ἀποσφαλεῖσα, non, quod Scholiastes opinatur, ὑπ’ αὐτοῦ. Nec Sophocles unquam scripsit κρυφθεὶς ἀπληγίδος, ut Bernhardy refert Synt. p. 140. sed τρύχει κρυφθεὶς ἀπληγ. ut clare legitur Fragm. N. 843. V. 810. Ὅποιπερ ἂν σθένω. Ien. ὅπη περ. Sequentia verba χωρώμεν ἐγκονῶμεν affert Eustathius p. 1306, 32. Σπεύδωμεν, ἐγκοννῶμεν Eur. Hec. 507. et Themist. Or. V. 71. Proxima οὐχ ἕδρας ἀκμή aferuntur ab Eustath. p. 1295, 5. et Anecd. Bachm. p. 356.. T. II. V. 812. Σώζειν θέ́λοντες ἄνδρα γ’ ὂς σπεύδει θανεῖν. Dresd. B. θέλοντος, Δ. La. Aug. C. ἄνδρα γ’ ὃς ἂν σπεύδῃ. Ex utroque Hermannus cogit poetam scripsisse θέλοντας ἄνδρα γ’ ὃς σπεύδῃ accusativum θέλοντας suspen-dens a verbis, quae vulgo παρενθεσικωῶς scribuntur, οὐ ἕδρας ἀκμή, sive potius ab hoc, quod significatur, οὐσ ἱδρυιτέον ἐστί, sic ui oratio in sententiam universalem desinat : Non est desidiae tempus, si quis servare vult virum mortis appetntem. Dindorlius pro ἄνδρα γ’ edidit ἀνέρ’ Ego nihil causor. V. 813. Χωρεῖν ἕτοιμος. Cod. Γ. γ' ἔτοιμος. Hb parepigraphen, qua discessum chori denotavi, pertinet scia Scholiastae admonitio : μετάκειται ἡ σκηνὴ ἐπὶ ἐρήμου τινὸς χωρίου — Ἔστι δὲ τὰ τοιαῦτα παρὰ τοῖς παλαιοῖς σπάνια· εἰώθασι γὰρ τὰ πεπραγμένα δι’ ἀγγέλων ἀπαγγέλλειν. δί οὖν τὸ αἴτιον; φθάνει Αἰσχύλος ἐν Θρῄσσαις τὴν ἀναίρεσιν Αἴαντος δι’ ἀγγέλου ἀπαγγείλας. Ἴσως οὖν καινοτομεῖν βουλόμενος ὑπ’ ὄψιν ἔθηκε τὸ δρώμενον ἢ μᾶλλον ἐκπλῆξαι βουλόμενος· εἰκῆ γὰρ κατηγορεῖν ἀνδρὸς παλαιοῦ οὐχ ὅσιον. Brunckio vero hoc vitium oeconomiae videiur, quod vitari nulla ratione potuit, si quidem Atax coram spectatoribus mortem sibi consciscere debebat; in ceteris omnibus Tragioi nostri fabulis chorus nunquam a scena abscedit nisi absoluta actione. At in Eumenidibus, in Alcestide et Helena chorus digreditur vel scenae mutandae causa vel ob aliud, idque a vetere consuetudine minime abhorrere declarat periactarum usus et quod graecus interpres ait, rarum fuiss παὰ τοῖς παλαιοῖς. Hi plerumque quidem ἐξαγγέλων ministerio usi sunt auctore Aeschylo, qui τὸ ὑπὸ σκηνῆς ἀποθνήσκειν ἐπενόησεν, ὡς μὴ ἐν φανερῷ σφάτσοι Philostr. V. Ap. VI. 11, 244. quod evitarunt partim ut foedum adspectu partim ut difficile ad imitandum. Ne pueros populo coram Medea trucidet, ipsa ratio et humanitas exigit. Sed ne tamen graecos nimis delicatos fuisse credammus, Euripidis admonemur exemplo, qui abscissum a matre Penthei caput spectatoribus ostendere non est veritus. Sophocles autem mediam quandam viam ingressus scenam ita instruxit, ut spectatores Ajacem viderent quidem gladio incumbentem sed e longinquo et quasi per transennam, quippe silvulae contectum margine. Eoque fit ut hemichoria per εἰόδους ingressa mortuum non adspiciant, Tecmessa autem quae ex interiore scena procedens in spectaculum tristissimum incidit, eum tanquam in propinquo situm choro demonstret v. 888. Αἴας ὅδ’ ἡμῖν κεῖται etc. Νάπος vocat v. 893. locum unde conspecta caede progreditur, ut Cicero ad Herenn. I. 11. Ajax in silva postquam resclit quae per insaniam fecisset, gladio occubuit. Sed quo facilius fallerentur spectatorum oculi, Sophocles, ut videtur, dolonis scenici fraudem adjunxit, quo histriones πρὸς τὰς κιβδήλους σφαγάς uti tradit Achilles Tatius IIl. 20, 77. repertum in choragio histrionico gladium describens οὗ ὁ σίδηρος εἰς τὴν κώπην ἀνατρέχει. Atque hoc mortis mimicae, ut dicitur Petron. c. XCIV., instrumento histriones, qui Ajacem agerent, esse usos apparet ex Hesychio Συσπαστὸν τῶν Τραγικῶν τι ἐγχειρίδιον ἐκαλεῖτο, ὡς Πολέμων φησὶ, τὸ συνττρέχον ἐ Αἴαντος ὑποκρίσει, ejusque duo alia nomina tradit, unum Ἀνδρομητὸν συσπαστὸν ἐγχειρίδιον παρὰ Τραγικοοῖς, id est quod Achiiles dicit ἀνατρέχον, alterum minus expectlnm Ἄηκτον συσπαστὸν ἐγχειρίδιον παρὰ Ταρεντίνοις. Eundem ad usum comparatum fuise cludinem mimorum, Lipsii opinio est Elect. I. 18. et Carpzovii Parad. Arist. I. 7. p. 121. idemque clunaculum dici putant, quo potius παραμήριον significari videtur v.. Spanhem. ad Julian. Or. I. 252. Oudendorp. ad Apul. Apol. p. 560. Ev. Pr. Ad Polemonis testimonium gravissimum accedit quod Schol. ad v. 864. perhibet Timotheum histrionem σφαγέα cognominatum esse, quod Ajacem agens speciem occidentis pulcerrime assimularet. Viderit ergo Fr. Thierschius, quo iure in Gramm. Gr. §. 284. n. 12. eos, qui scenam mutatam, gladium ab Ajace ante spectatorum oculos terrae infirum crediderunt, scenae graeciensis morem penitus ignorasse affirmet. Taceo de gladio, quod nescio an nemini in cogitationem venerit. Si vero scena mutata non est, permirum videtur, quod Ajax, qui moriendi causa a suis discesserat, in eum regreditur locum, ubi nisi nuntius intervenisset ipsi ignotus, uxorem, filium omnesque familiares fuisset inventurus. Neque Eurysaces v. 983. dici potuit μόνος παὰ σκηναῖσι, si chorus, qui hoc dicit, ipse omnesque qui adsunt, apud tentoria versantur, ubi antea fuerant. Praeterea hic olim de voce κνώδων disserui, quae commodius ad v. 1025. tractabuntur, et vocabula aliquot mendose descripta indicavi; ap. Hesych. Ὀῤῥωδεῖ, μάνεται pro δειμαίνεται, cujus verbi activo usus est Aeschylus. ln Orphci H. in Bacchum LI. 10. οὐρεσιφοῖτα, ἔρως, νεβριδόστολε pro κεράστα, νεβρόστολε, nam γεβρός prn νεβρίς dici potuit, ut λέων et ἀλώπηξ pro pelle; ac verbo νεβροστολίζειν uttur Poeta de Herb. v. 80. In H. V. πρωτόγονον καλέω ὅς τε πολύμνηστον correxi φῶς τό — simulque notavi editorum errorem, quo versibus Orphicis immixta sunt oracula Chaldaea. Tum H. LII. 52. πυρισπόρε Νύσιε, λισσεῦ, reponebam κισσεῦ consuetum Liberi Patris eptheton ; κισσεῦ Διόνυσε Aristid. T. I. p. 330. [λνσεῦ aut aliud substantivum in ευς a futuro ductum vereor ut reperiri possit in magno hujusmodi vocabulorum numero). In Tzetzae Hom. 277. Οὐρανὸν Ἔκμονος ἀκαμάτοιο γόνον, corrig. Ἀκμόνος, ex Hesychio Ἀκμὼν, οὐ̓ρανός et Eudoc. p. 26. (adde Aleman. Fragm. CXIX.) Postremo contra Valckenarium, qui in Diatr. Eur. p. 161. Etymologi M. testimonium Ἀλκαῖος Ζεφύρου καὶ Ἴριδος τὸν Ἔρωτα tum demum verum esse credidit si Ἔριδος scriberetur, ostendi Amorem Zephyri et Iridis filium perhiberi a Plutarcho Amat. T. II. 765. E. Nonno XXXI. 110. et Eustathio p. 3591. (v. Fragm. Alcaei p. 26.) V. 815. Ὁ μὲν σφαγεὺς ἕστηκεν ᾗ τομώτατος Pollux VII. 192. σφαγεὺς παρὰ Σοφοκλεῖ καὶ τὸ ξίφος. Vulgo homicidam significat Dem. de Synt. p. 175, 27. Andocid. de Myst. p. 11, 1. Philo de Leg. ad Caj. 1005. A. Philostr. V. Ap. VII. 14, 293. Liban. Decl. T. IV. 923. sed ad istum modum βουπόροι σφαγεῖς Eur. Andr. 1133. Positivi τομός, quem Buttmannus Gramm. T. I. 279. apud antiquiores repetiri negat, Suidas satis locupletem auctorem profert: Τομὸν τὸ τμητικὸν ὀξυτόνωως· οὕτως λάτων (Tim. p. 61. E.). Demosheni p. 774, 4. proo τομόν nuper c codd. redditum est ἰταμόν, sed tuto residet apud Plutarch. Symp. VIIII. Quaest. IX. 9. p. 389. nec spernitur a Polluce II. 101. quanquam idem τμητικόν dicitur. Nec, quia ἑλκτικόν in usu est, idcirco repudiatur ὁλκός v. Schneider. ad Plat. Civ. T. II. 276. τροφόν Plato vocat Polit. 289. A. quod vulgo θρεπτικόν dicitur, δροπὸν τὸ δρεπτόν Sophocles Hesych. τροχὸν μέλος Pind. Fragm. 646. omissum a Lexicographis, βορόν Aretae. de sign. diut. I. 5, 77. Aristot. Physiogn. VI. 810, 18. φορόν permulti; Photius Θρεκτὸς, δρόμος (sic), Thomas M. δρόμος καὶ ἐπὶ τοῦ τρέχοντος καὶ · ἐπὶ τοῦ τόπου, Juorum iluu δσομακόν ahehi soie; στροφόν, νομόν, θορόν, haud reperiuntur. Sed illorum gradus extant ὁλκότερον Theophr. Caus. Pl. IIl. 17, 3. Heliod. III. 5, 137. βορώατος Synes. Prov. 104. C. τομώτερος Timon. Athen. X. 445. E. Putarch. T. II. 734. Aelian. H. Ann. X. 20. Synes. Catast. p. 299. τομώτατος Callim. Fragm. LXXVIII. Poll. V. 20. Geopp. V. 23, 5. V. 817. Δῶρον μὲν ἀνδρὸς Ἕκτορος ξένων ἐμοὶ μάλιστα μισηθέντοος. omma post Ἕκτορος omitit Ald. et ferendum esse negat Hermannus, qusd ἀνδρός non ad Ἕκτορος pertiineat, sed ad μισηθέντος, neque omnino φώς et ἀνήρ nominibus prpriis adjungi nisi ea ratione quae ad El. 45. exposita sit. In Il. II. 701. fuerunt qui Ράρδανος ἀνή inteligerent ὀνοματικῶς, id est κατὰ κύριον ὄνομα, quibus opitulatur Eustathius p. 326. 3. εἰ έ τι δοκεῖ ἐμμπόδιον εἶναι προςκείμενον τὸ ἀνὴρ, οὐδεὶς γὰρ ἂν, φασὶν, εἴποι Πρίαμος ἀνὴρ, ἐνθυμητέον τὸ φῶθ’ Ἡρακλῆα Od. XXI. 26. Hic tamen locus similesque eximuntur commate, ut nunc fit, interposito; idemque convenit Theocr. XIV. 1. χαίρρειν πολλὰ τόν ἄνδρα Θυώνιχον, Aesch. Sept. 605. φῶτα Aασθένους βίαν. In aliis ἀνήρ valet pro infinito τὶς, cui additur nomen proprium sic ut καλούμενος vel τοὔνομα inseri possit. Sic τριήρης τῆς ἦρχε ἀνὴρ Παναίτιος Herodo. VIII. 82. homo Androclus Gell. V. 14, 13. cujus syntaxis apparet ex Aelian. H. Ann. VII. 18. τὸν δεσπότην ἀπέδρα Ἀνδροκλῆς ὄνομα, οἰκέτης τὴν τύχην, et Διονύσιος τού̓́νομα, ἔμπορος τὸ ἐπιτήδευμα etc. v. Jacobs. Adn. p. 279. Nec raro patronymica adjunguntur φῶτ’ Ἀσκληπιάδην Emped. v. 415. φώτες Αἰγεῖδαι Pind. P. V. 100. ἄνδρες Ὁράτιοι Dionys. Antiq. III. c. 16. Sed prorsus abundat nomen Lucret. V. 621. Democriti quod sancta vii sententia poscit, neque minus abundare puto in Ond. C. 109. οἰκτείρατ' ἀνδρὸς Οἰδίπου τόδ’ ἄθλιον εἴδωλον, et in hoc nostro, ubi nomen ἀνήρ ne honoris quidem causa additum videri potest, ut in Lucretiano vel si dicitur Ἄρτεμις θεά. V. 818. Ἐχθίστου θ’ ὁρᾷν. Jen. et Mosq. B. δδ' ὁρᾷ. Ceterum de his exitaalibus donis loqui videtur Euphorio ap. Etym. M. Δάνειον (v. Meinek. p. 153.) τό ῥα οἱ δάνος . ὤπασεν Ἕκτωρ. n eandem rem scripta sunt tria epigrammata adespota N. CCCLXXXVIII. p. 200. sq. En. Pk. V. 820. Σιδηροβρῶτι θηγάνῃ νεηκονής. Jen. σιδηροβρώτῃ. Σιδηροβρὼς θηγάνη ex h. l. profert Eustathius p. 1817, 27. totum versum Suidas s. Θηγάνη et sequentem s. Περιστείλας. Hesychius Νεηκονὲς, ἠκονισμένον νεωστί. ED. PK. V. 822. Εὐνούσταπον τῷδ’ ἀνδρὶ διὰ τάχους θανεῖν affert Planudes in Anecd. Bachmanni p. 61. T. II. Triclinius : οἱ μὲν τὸ εὐνούστατον πρὸς ααὐτὸν, τὸν σφαγέα, φασί. οἱ δὲ στίζουσιν εἰς τὸ ἐγὼ καὶ τὸ ἑξῆς κομματικὸν (scr. κομματικῶς)ἐκφέρουσιν, οὐδέτερον τὸ εὐνούστατον νοοῦντες πρὸς τὸ θανεῖν. Sine dubio neutrum est, significans ὅπερ εὐνόστατόν ἐστιν, ut Eur. Suppl. 1704. καὶ δη παρεῖται σῶμα, σοὶ μὲν οὐ φίλον cf. Matthiae ad Or. v. 30. V. 823. Εὐσκευοῦμεν vocabulum semel lectum ex h. l. receperunt Suidas et Zonaras T. I. 922. Ev. Pr. V. 825. Οὐ μακρὸν γέρας λαχεῖν. Sic plerique et meliores codd. probantibus Valckenario ad Phoenn. 444. et Porsono ad Hec. 41. λαβεῖν Li. pr. Lb. Δ. et. Triclinn.., λαχεῖν γέρας cod. H. (adscripto λαβεῖν) Ien. Dresd. A. Mosq. B. quod Hermanno ob verborum collocationem displicet. V. 827. Τευκρῳ φέροντα. Cod. Γ. φέροντα Τεύκρῳ. cod. Δ. βαστάσει. V. 830. Ῥιφθῶ κυσὶν πρόβλητος οἰωνοῖς θ’ ἕλωρ. Affertur hic versus a Lecapeno Gramm. p. 75. nec indiget Wakefëldii emendatione T. I. 165. πρόβλητον οἰωνοῖς ἕλωρ. V. 831. Τοσαῦτά σ’, ὦ Ζεῦ, προςτρέπω καλώ θ' ἅμα. Schol. Rom. et Jen. γράφεται τοιαῦτα. Suidas s. Προτρέπω, codd. omnes et Edd. vett. praeter Schol. Rom. et Turn. προτρέπω. Pariter codd. variant Oed. C. 50. ὧν σε προςτρέπω φράσαι, sed in πρόςτρεπε Eur. Suppl. 11955. consentiunt. Καλῶ δ’ ἅμα Suid. I. c. Γ.Θ. tres August. totidemque Brunckiani cum Dresd. A. et Ald. Ceteri θ’ ἅμα quos sequitur Hermannus; illud refertur ad verba σὺ πρῶτος ὦ δεῦ. V. 832. Πομπαῖον Ἑρμῆν εὖ με κοιμίσαι. Similem deorum inferorum comprecationem Valerius Max. II. 6, 8. matronae Ceae tribuit, venenum hausturae: tum defusis Mercurio libamentis et invocato numine ejus, ut se placide (ἀσφαδάστως) in meliorem sedis infernae deduceret partem, cupido haustu mortiferam traxit potionem. Et Dido rogum conscensura apud Silium VII. 140. Dii longae noctis, quorum jam numina nobis mors instans major facit, precor, inquit, adeste et placidi victos ardore admittite manes. Quemadmodum qui decubituri erant effusis libamentis lenem a Mercurio ὑπνοδότῃ et ὀνειροπομπῷ placidumque precabantur somnum v. Plutarch. Symp. VII. 9. Athen. I. c. 13. similiter Ajax ei supplicat et ut quietem sibi properet, rogat. — Apud Diogenem VIII. 31. τὸν Ἑ̔ρμῆν ταμίαν εἶναι τῶν ψυχῶν καὶ διὰ τοῦτο πομπαῖον λέγεσθαι καὶ πυλαῖον καὶ χθόνιον, scribi debet ἐμπολαῖον, quod nomen facile ad istud munus τοῦ ψυχεμπόρου accommodari potest, πυλαῖος sive πύλαιος nullo modo. Ἐμπορευτικὸς καὶ ἐμπολαῖος καὶ κερδῷος Eustath. Opusc. XXIV. 230, 22. ἙΕρμμῆς ἀγοραῖος καὶ ἐμπολαῖος Aristid. Or. II. p. 14. Ev. Pa. V. 834. Πλευρὰν διαῤῥήξαντα — Pro hoc in Schol. Rom. legitur ἀναῤῥήξαντα. Sophoclem in hoc sequtus est Euphorio ap. Schol. Pind. Nem. VII. 39. de Ajace scribens : πλευρά τε καὶ θώρηκα διήρικεν ἰνίου ἄχρις (v. Meinek. Fr. XL.)Ex Ill. BXIII. 821. Eustathius colligit ὅτι καθ' Ὅμηρον οὐ τὴν πλευρὰν μόνην τρωτὸς ὁ Ἄας ὡς οἱ μεθ' Ὅμηρον εἶπον, εἴπερ Διομήδης καταθαῤῥ̔εῖ τοῦ αὐχένος p. 1331, 31. alii ὑπὸ τὴν κλεῖδα vulnerari potuisse concedunt v. Tzetz. ad Lyc. 455. et Quintus V. 483. eum praesecto jugulo exspirasse dicit. Eustathius p. 995. et Schol. Ven. ". 402. τρωτὸς ἦν ὅλον σῶμα, καὶ οὐ μόνον τὰ περὶ μασχάλην κατὰ Αἰσχύλον, quorum ambiguitas solvitur egregia vetusti interpretis ad h. l. adnotatione : τὸ ἄ́λλο σῶμα ἄτρωτος ἦν κατὰ δὲ τὴν μασχάλην τρωτὸς διὰ τὸ τὸν Ἡρακλέα τῇ λεοτῇ αὐτὸν σκεπάσαντα κατὰ τοῦτο τὸ μέρος ἀσκέπαστον ἐᾶσαι διὰ τὸν γωρυτὸν, ὂν περιἐκειτο (unde ὑπωλένιος φαρέτρα Theocr. Id. XVII. 30.) φησὶ δὲ περὶ αὐτοῦ Αἰσχύλος ὅτι καὶ τὸ ξίφος ἐκάμπτετο, οὐδαμοῦ ἐνδιδόντος τοῦ χρωτὸς τῇ σφαγῇ, τόξον ὥς τις ἐντείνων (χεροῖν) πρὶν δή τις, φησὶ, παροῦσα δαίμων (fort. πρὶν δή τις αὐτῷ συμπαροῦσα δαιμόνων) ἔδειξεν αὐτῷ κατὰ ποῖον μέρος δεῖ χρήσασθαι τῇ σφα-γῇ. Ὁ δὲ Σοφοκλῆς ἐριθεῦσαι μὲν ὡς πρεςβυτέρῳ μὴ βουληθεὶς, οὐ μὴν παραλιπεῖν αὐτὸ δοκιμάζων, ψιλῶς φησὶ πλευρὰν ἀναῤῥήξαντα, κατὰ τί τὴν πλευρὰν μὴ εἰπών. In nummo, quem Patinus exhibet in Famm. Rom, p. 304. Ajax gladio in terra defixo incumbit eodem exemplo quo Sophocles eum occubuisse narrat. Ew. Pn. V. 835. Καλῶ δ’ ἀρωγούς .. Hunc versum et v. 837. Suidas ‘s. Ἀειπαρθένους conjuncte afert omisso medio, qu in Membr. deest. V. 836. Ἀεὶ δ’ ὁρώσας πάντα τἀν βροτοῖς. Jen. Mosq. B. ἀεί θ’ ὁρώσας, ut vulgo ante Hermannum scribebatur; illud praebent La. L.. ’6. et ceteri codd. alterum tamen retinuit Dindorfius. In H. pro ταὂν legitur τά, in Aug. B. τἀμβροτοῖς, cujus assimilationis exempla in libris impressis praeter sacros 1) perpauca extant, ut ἐμμέσῳ Plat. Symp. 202. E. ubi Bekkerus rejecta codicum auctoritate scripsit ἐν μέσῳ, quod Legg. IX. 878. B. Rep. VIII. 523. D. et alibi editum est, τἆμμέσῳ Demosth. 995, 27. pro quo unus Paris. τὲν μέσῳ offert, quae est vulgata scriptura p. 41, 22. p. 85, 14. p. 299, 27. p. 681, 29. τοὐμμέσῳ Galen. de Puls. XI. 481. T. VIII. sed centies τοὐν μέσῳ de dign. puls. l. 8, 812. de sang. in Art. c. VI. 724. T. IV. de ds. Part. VIII. 1, 612. XVI. 11, 693. etc ἀμπέτραις Aesch. Suppl. 353. τοὔμπρασιῇ φύλακος Anth. Plan. N. 86. p. 648. κόσμον ἐμπλοκίοις Plutarch. V. Phoc. c. XIX. si id recte accipitur pro ἐν πλοκίοις. Multo autem plura hujus conglutinationis vestigia retinent librci scripti: (ἐμ βροτοῖς Phoenn. 102. ἐκ πρήξεσι Maneth. II. 435. συμφοίτῳ Aesch. Sept. 646. τυιμποσί Alc. 7555. Anthol. Pal. VII. n. 172. cf. Dindorf. Praef. Poett. Scenn. p. XXII. et pro ὁὐν μέσῳ, ut scriptum est Eur. Heracl. 174. illud ipsum οὐμμέσῳ Med. 814. et pro τοὒν μέσῳ Philostr. Imagg. I. 12, 782. τοὐμμέσῳ, quod Dindorfius in Aristid. Or. IV. p. 50. ex optimo Laurentianorum reposuit, Buttmanni sententiam sequtus, qui in Gramm. . 25. Adnot. 4. hanc in scribendo rationem ubicunque mundiores libri suadeant, tenendam esse decernit. Num igitur omnia alterius scripturae exempla, quae innumerabilia sunt, librariis imputari oportet, an scriptores ipsos centies ἐν μέσ, aliquotiiess sic ut dativum adjectle ἔεμεσος non solum scripsisse sed etiam pronunciase credemus? Equidem tantum modo quaerendum esse puto, quid nobis, qui diversa vocabula intervallo distinguimus, facere consentaneum sit. Etenim si ἐπέκεινα τοῦ Ταύρου, κατάκρας ἑλεῖν, καταμόνας, διακενῆς, διόλου, κατόπιν, ειςάπαξ, et similia hyphen scribimus, similiter ἐμμέσῳ, ubi adverbii modo dicitur, scribi licebit, sed minime ἐμβροτοῖς atvue alia talia. Verum tamen illa ipsa ratio minus certa est, nisi aut accentus congluticationis indicium facit ut νεώςοικοι, aut assimilatio, ut ἄγκρατος ἐλαύνειν, aut corruptio, ut ὁσημέραι, aut defectus simplicis, ut ἐπισχερω, aut proportio ut ἐκποδών, quanquam hoc, nisi accentum proprium haberet, ex analogia correlati ἐμποδών non satis constaret, quia ἐπὶ τάδε 4), ἐπὶ θάτερα, ἐφ’ ἑκάτερα, aliter scribitur quam ἐπέκεινα. Sed de his omnibus in appendice accuratius dicetur. Quae vero Buttmannus apponit Platonis verba in Phaedro ξύμ μοι λάβεσθε τοῦ μύθου, ipsa collocatio insolentior et proxime praecedentium (ταύτην ἔσχετ’ ἐπωνυμίαν) numeri poetici documento sunt, ea cum ἐμμέσῳ non magis componi debere quam homerica καπ πεδίον, ἀμ βωμοῖσι, quae Aristarchus sic, alii hyphen scribebant ). Addere potuisset ξύμα μοι λαβοῦ τῆς ζητήσεως Clemens Cohort. p. 59. ed. Pott. σύμ λαβὼν ἀπάγοι Anthol. Pal. c. V. n. 53. ubi tmesis eadem quae in Platonico loco; sed ne haec quidem assimilatio ubique servatur : σύν μοι βούλευσον Callimach. Ep. XXXVII. σύμπλον σύν με λαβών Anth. c. V. n. 193. σύν μοι μαινομένῳ μαίνεο Scol. XV. cf. Valcken. ad Phoenn. 397. σύν μοι μάκαρες ἐλάβοντο λιτᾶν Synes. H. III. 469. quam praepositionis et encliticae comissionem evitavit poeta Anth. P. IX. n. 559. σ́ν τι μοι ἀλλὰ Μένιππε λαβεῦ, et in soluto sermone σύν μοι λάβεσθε τοῦ ὕμνου Themist. Or. XIX. 228. B. v. Dindorf. Praef. p. XIV. τὴν βακτηρίαν σὺν καὶ τὼ πόδε ἀριθμῶν Athen. II. 49. A. Ac persaep subtile synthetorum et parathetorum discrimen dubitationem affert. Nam si in Xenoph.IHell. VII. 3,7. ἢ προδόταις·ἢ πάλιν αιυτομόλοις, fet Diog. La. X. 105. τὴν πάλιν ἀνταπόδοοσιν, nemo hyphen scrijlt, etiam in Theophr. de Vent. c. 26. p. 767. ἡ τροπὴ καθάπερ παλιμπνόη τίς ἐστι πνεύματος, retineri poterat vulgatum πάλιν πνοή, aut certe παλινπνοή ut in Apoll. Arg. I. 586. codd. plerique παλινπνοιῇσι et παλιμπνοῇͅσι exhibent contra quam vulgatum est. Sic etiam Plutarch. de Esu Carn. II. 5, 247. T. XIII. pro τῆς πάλιν μεταβολῆς in cod. legitur παλιμμεταβολῆς, ut φύσει ὦν παλιμπροδότης Appian. Civ. V. 96. sed Diod. XV. 91, 481. οἱ μὲν ὡς προδότην, οἱ δὲ ὡς πάλιν προδότην τιμωρούμενοι, et paullo ante ὑπολαβὼν αὐτὸν πάλιν προδοσίαν ποιεῖσθαι, et Dionys. Antt. III. c. 25. δέος εἰςέρχεται παλινπροδοσίας et c. 26. μισήσας τὴν παλινπροδοσίαν. Quemadmodum Hippocrates Epidem. IV. 536. T. III. scripsiit πολλαὶ παλινδρομαὶ (sic)) ἐγένοντο, et Galenus Comm. III. in II. Ep. 38. p. 461. ἐκ τῆς εἴσω παλινδρομῆς, pro quo Aretaeus Cur. Diut. I. 3. 302. elegantius posuit παλινδρομίη, ita παλιῤῥύμη ter legitur Polyb. XV. 7, 1. quod Bryanus Plutarch. V. Flam. c. X. οἷον ἑλιγμὸν καὶ πάλιν ῥύμην substitui jussit et cod. Coisl. praebet Diod. III. 50. pro ὑπὸ τῆς πάλιν ῥύμης. Quorum locorum plerisque aptior est compositio quam appositio, neque nostrae scribendi rationi convenit πάλιν πυγηδόν Aristot. de Part. Ann. II. 16. p. 658, 20. Bekk. sed interdum adjunctae particulae eadem vis est atque conjunctae, et conjuncta odo asimilartur, modo non assimilatur, ut παλίνζωος Oppian. Hal. I. 319. Nonn. Paraphr. II. 105. μελάνζωνος Dionys. XXXI. 116. ἑκατόνζυγος et ἑκατόζυγος in Homeri libris, et in similibuus παλίσοος Non. XXV. 534. Anth. P. I. Ep. 50. παλίν στρεπτος Maxim. v. 80. ac πολίστρεπτος v. 594. παλίνσκιος Theophr. H. Pl. IX. 13, 6. v. Wernick. ad Tryph. v. 209. aliaque ab hoc adverbio composita v. Poll. VIl. 164. tum πάνλευκος Nonn. VII. 218. XI. 4. XXXII. 11. XXXIX. 249. pro quo Graefius uno loco πάλλευκος scripsit, πασσεληνος Aristot. de Part. Ann. IV. 5. p. 680, 32. ubi complures codd. πανσέληνος praeferunt ut de Gener. Ann. IV. 10. p. 777, 21. Probl. XV. 2. et saepe alibi legitur ; πάσσοφος Platoni aliquoties retribuut Bekkerus v. Schneider. ad Civ. X. 598. D. Winckelmann. ad Euthyd. p. 7. sed vulgatam scripturam reliquit Euthyd. 287.C. Protag. 315. E. ut πάνσμικρον Legg. X. 903. C. et quod Homero vindicat Aristarchus sed posteriores variant, πανσυδίῃ ). In τὰν βροτοῖς Eur. Hec. 491. libri omnes consentiunt. . V. 837. Σεμνὰς Ἐριννῦς τανύποδας. Cod. Γ. ἐρινῦς. Τανύποδας ἐριννῦς ex h. l. afferunt Hesychius, Suidas, Eustathius p. 763, 31. Eudocia p. 152. V. 839. Καί σφας κακοὺς κάκιστα καὶ πανωλέθρους ξυναρπάσειαν. Hunc v. et tres seqq. usque ad ὀλοίατο profert Suidas s. Aὐτοσφαγῆ. Aug. B. καὶ σφᾶς ut Schaeferus, Jen. καὶ σφὰς v. Elmslej. ad Med. 1345. Hermann. ad Oed. C. 487. Πανωλέθρως, quod Dresd. B. praebet,, Erfurdtius recepit, non recordatus persaepe adjectiva et adverbia conjuogi, sive illa pro adverjis valent sive suam et propriam reinent vim, praesertim in genere neutrο, καλὰ καὶ ὕψι βιβάς Hom. H. in Ap. 202. καλῶς ἔλεξας καὶ σοφώτερον Hec. 1003. ἐλευθέρως καὶ ἁπλούστατα καὶ γενναίως Julian. Or. VII. 233. C. cujus ratio in promtu est; λίαν καὶ ἄμετρα δυςφορεῖς Heliod. VI. 9, 239. ῥᾷον καὶ πλείονα παρέξουσι Gepop. IX.. 17, 1. εὐρώστως καὶ ταχύ Pluti. V. Demetr. XX. ῥᾷστα καὶ εὐκόλως Themist. Or. II. 39. C. μέγα καὶ θαῤῥαλέως λέγων Plat. Alib. I. 110. B. et aliis locis ubi variandi nulla erat causa v. Schneider. ad Civ. T. 1. 276. Cum participio: ἡσυχῇ καὶ λανθάνων ἀποβλέπει Aelian. H. Ann. VIII. 13, 264. etc. Sed Soph. El. 1019. pro αὐτοχειρί μοι μόνῃ τε δραστέον, rectius nunc legitur adjectivum, quod et Eur. Or. 1040. revocatum est pro adverbio scriptoribus hujusce aetatis vix cognito, idque cum τρόπῳ conjungendum ; nam αὐτόχειρι seorsum ut ἰδίᾳ et δημοσίᾳ dictum esse Matthiae haud evincet. Adverbio πανωλέθρως Tragici non utuntur. V. 841. Ὥςπερ εἰͅφορῶσ' ἐμὲ αὐτοσφαγῆ πίπτοντα. Lips. AB. αὐτοσφαγεί. Zonaras T. I. 341. αὐτοσφαγῆ τὸν ὑφ’ ἑυτοῦ ἀναιρούμενον. Schol. in Parall. αὐτοσφαγῆ, αὐτοχειρίᾳ σφαγηῇ· ἔστι δὲ ἀντὶ ἐπιῤῥήματος. Schol. Barocc. ἄλλοι τὸ αὐτοσφαγῆ οὐ λαμβάνουσιν αἰτιατικὴν ἀλλὰ δοτικήν, ex quo minim apparet eos αὐτοσφαγῇ, ut Ed. Brubach. I. legise tanquam dativum sulstantivi αὐτοσφαγή, quod Erfurctius ab illis fabricatum putat; sed potius αὐτοσφαγῆ sive αὐτοσφαγεί dativum adverbialem esse crediderut ut παγγενἕ e παγγενει, cisqos simiia, de qubus a Phryn. 515. tractavimus. V. 842. Τὼς αὐτοσφαγεῖς πρὸς τῶν φιλίστων ἐκγόνων ὀλοίατο. Adverbium τώ́ς, quod Matthiae ad Hipp. v. 114. Tegii abtouicat, yls semel apud eos legiur. Sed totus locus suspicione premitur. Schol. Rom. ταῦτα νοθεύεσθαί φησι *) ὑποβληθέντα πρὸς σαφήνειαν τῶν λεγομένω. Hic igitur, ut Bothius in Ed. pr., duo versus 841. et 842. pro insitciiis damnnavit; utroque saevior Wesselingius quatuor versus 839-842. aboleri jussit unius oc nomam; sed eos omnes et codd. repraesentant et Suidas s. Αὐτοσφαγεῖς et Τώς, verba τὼς αὐτοσφαγεῖς ὀλοίατο Eustathiius p. 429, 33. φιλίστων ἐκγόνων idem p. 1867, 40. Lectio autem variat; Brunckiani aliquot πρὸ τῶν φιλίστων, cum glossa ἔμπροςθεν, quo significatur hoc: trucientur in conspectu suorum, id quod omnium tristissimum, σθαι ἐν ὀφθαλμοῖς τῶν συγγενῶν Diod. XIII. 16. Jen. et Mosq. B. copulam interponunt πρὸς τῶν φιλίστων ἐκγόνω τ’ ὀλοίατο, in quod Musgravius sua sponte inciidit, nomine priore Clytaemnestram mariti, altero Telegonum patris interfectorem significari existimans. Equidem prae omnibus probo, quod Brunckius maxime improbat, poetam ad mortem Agamemnonis (et Llixis) respicere et Ajacem hic tanquam futura vaticinantem inducere voluisse; sive clarius dicam, Agamemnonis et Ulixis mortem violentam in causa fuisse, cur poeta Ajaci hanc tribueret imprecationem, quae quia ab ira, non a futuri scientia profecta est, non ad amussim congruit eventis. Αὐτοσφαγεῖς vocantur non solum qui ssua sed etiam qui suorum manu occidunt, ut Itys a matre peremtus αὐτοφόνως θαννεῖν dicitur Aesch. Suppl. 69. mutuaque Eteoclis et Pouynicis caedes αὐτοκτόνος θάνατος Sept. 683. Ev. Pn. Par et gemina Aesonis oratio fratri diras imprecantis ap. Valer. Fl. I. 812. non Marte nec armis ille cadat; quin fidaa manus, quin cara suorum diripiat laceretque senem. Lud. Schneideri opinio Ajacem de suo filio, Eurysace, loqui hunc injariae paternae ultorem destinare, non vereor ne multis probetur. v. 843. 844. Ἴδ' ὤ͂ ταγείαι Pturen versum (in quo Ἐρινύες cod. Γ.) affert Suidas s. Ἴτε, utrumque s. Ποινή. In posteriore, ut Brunckius ait, insignis est sed maxime contemnenda varietas ap. Thomam M. p. 524. κεντεῖτε, μὴ φείδεσθε πανδήου στρατού. Verum is est Euripidis versus Hec. 381. non Sophoclis. Ev. Pk. V. 844. Σὺ δ’ ὦ τὸν αἰπίν Hunc et tres sequentes vv. citat Suidas s. ΑΗἰπύ s. Ἐπισχών et s. Διφρηλατῶν. Non mins splendidi sunt Senecae versus Herc. Oet. 1516. o decus mundi, radiate Titan, dic sub aurora positis Sabaeis, dic sub occasu positis Iberis, dic ad aeternos properare Manes Herculem et regnum canis inquieti. Sed propior Sophocli Nonnus XXVII. 269. ubi Orontem ensi suo incubiturum inducit. ἠῳην δ’ ἐπὶ πέζαν ἓς ἐτίταινεν ὀπώπας ἀντιπόρῳ Φαέθοντι, καὶ ὑστατίην φάτο φωνήν. Ἠέλιε, φλογεροῖο δι’ ἅρματος αἰθέρα τέμνων, στῆσον ἐμοὶ σέο δίφρα καὶ ἔννεπε Δηριαδῆι Ἴνδων δοῦλα γένεθλα καὶ αὐτοδάϊκτον Ὀρόντην. EV. PR. V. 847. Χρυσόνωτον ἡνίαν hinc enotavit Eustathius p. 637, 19. et p. 583, 43. οὐ μόνον χρυσόνωτοι παρὰ τοῖς παλαιοῖς ἡνίαι ἀλλὰ καὶ ἐλεφαντόνωτοι. Perperam Musgravius : Non frenum sed currus ipse proprie χρυσόνωτος est; quem refellunt χρυσαῖ ἡνίαι Achill. Tat. I. 14. hoc est χρυσόπαστοι vel παραπέταλοι i. e. bracteis aureis superne ornatae, unde ἅρματα χρυσοχάλινα et ἀργυροχάλινα dicuntur v. Olear. ad Philostr. V. Soph. I. 25. p. 532. χρυσοχάλινος δρόμος ἠελίοιο Anth. Pal. VIII. n. 219. deusque ipse in Proculi hymno χρυσήνιος. Pro habenis affigebantur ἀστραγαλίσκοι ἐλεφάντινοι, quibus Hοmeri interpres Ven. VIII. 116. illa ἡνία λεύκ’ ἐλέφαντι exornata fuissee scribit, bullisque ejusmodi eburneis obductam antilenam Philodemus Anth. Pal. VI. n. 246. (Epigr. Anil. II. 90.) vocat τὸν περὶ στέρνοις κόσμον ὀδοντοφόρον. quomodo hodieque phalerae ornantur conchis porcebanis, quibus nomen vernaculum Schlangenkö̃fchen. Sed juxuriosior aetas protulit frena gemmis ornata, εὐλάιγγας χαλίνους Nonn. XI. 122. XXXII. 122. φάλαραλιθοκόλλητα Chrysost. Hom. Quod nemo laeditur p. 446. D. T. III. et ἅρματα λιθοκόλλητα in Firmici Epist. XIX. 506. T.. IX. Bibl. Gall. ὀχήματα κεραςφόρα καὶ κατάργυρα Plut. de vit. aer. al. c. III. 210. eundemque ornatum baculis adhibitum esse ostendit Codinus de Ofic. c. IVV. et XVIL. δικανίκια magni Ducis et imperatoris describens, quōrum illud κόμπους χρυσοῦς ἐγκόπτους καὶ κονδύλους habebat, hoc vero μαργαριθάρια καὶ λιθάρια ἐμπεπηγμένα κυκλόθεν, cui simile bacillum Jesu olim apud Hibernos inter sedis Archiepiscopalis cimelia asservatum esse Bernhardus narrat in V. Malacciae v. Suicer. Thes. T. I. p. 617. Κόμποι illi sive κονδύλοι nihil aliud sunt quam bullae baculorum, κομβώματα τὰ ἐν ταῖς ῥάβδοις μικρὸν τόρνον ἔχοντα Hesych. quod Cuperus in Apoth. Hom. p. 146. T. II. Thes. Pol. recte accipit lde nodis arte factis. Clavos vocat Alciphro III. Ep. 59. βακτηρία χαλκοῖς ἥλις ἐμπεπαρμένη, et Homerus ipse σκῆπτρον χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον, cui Athenaeus XI. 488. B. comparat Nessris poculum δέπας χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον, atque hos clavos dicit ἔξωθεν ἐμπείρεσθαι τῷ ἐκπώματι κατὰ τὸν τῆς ἐμπαιστικῆς ) τορόπον, quod non video quomodo Schneiderus in Lex. de opere malleato (getriebene Arbeit) interpretetur; nam hoc in vasis cavis inteilligi potest, in baculis nullo modo. His impingebantur clavorum simulacra non secus quam calceorum fulmentis, ἧλοι ἑλικοειδῶς ἐγκατακεκρουσμένοι Clemens Paed. II. 11. p. 240.. Neque aliter statui potest de Parrhasii pictoris bacilo χρυσᾶς ἕλικας ἐμπεπαισμένῳ Athen. XI. 543. F. id clavulos ἑλικοειδωῶς ἐγκεκρουσμένους habuisse. Sed poculum sane sigillatum vel asperum pluribus modis confici poterat, vel caelo vel malleo vel per emblemata extrinsecus affiza (ἐνήλωσιν vcat Athen. V. 205. B.) aut ferruminata. Atque caelo debetur ἡ ἐγκόλαπτος ἱστορία, ut nunc legitur Athen. XI. 781. E. (p. 1035. Dind.) idque artificium ad bomerum transfert XI. 488. C. πεπάρθαι λέχεται τοὺς ἥλους οὐχ ὅτι ἔξωθεν πρόςκεινται ἀλλ’ ὅτι ἐμπεπαρμένοις ἐοίκασιν etc. Malleo elaboratum crederes Sphingis ἔκκρουστον δέμας in scuto Parthenopaei Sept. 527. nisi obstarent clara poetae verba προςμεμηχανημένον γόμφοις, quibus emblema signiſicatur. Illa in poculis τραχύσματα κερχνοειδῆ Athen. XI. 475. B. et clavuli in margine scuti, de quibus Schol. Eur. Phoenn. 1386. κέγχρον καλοῦσι τὸν περὶ τὴν ἰτὺν τῆς ἀσπίδος κόσμον· μικροὶ δὲ ἧλοι ἦσαν οἳ ἐκ χρυσοῦ ἐγένοντο, ad unum idemque genus pertinere ac bullatum vel stellatum quiddam signifiicare videntur. Et inter varia nominis φάλου interpretamenta hoc. quoque affertur: Φάλος α λαμπρὸς τῆς περικεφαλαίας ἧλος Apollon. Lex. s. h. v. et planius φάλοι, ὀμφαλοὶ, ἀσπίσι μικραῖς καὶ κεῖνται κατὰ τὸ μέτωπον ἀποσκιάζοντες τὴν ἡλίου αὐγὴν, οἷαι τῶν Παλλαδίων καὶ Κορυβάντων ἁ κόρυθες Schol. Il. . 258. Eustath. p. 803. 2) quod nescio an hoc modo intelligi debeat, galearum margini, qua fronti imminent, crepidinem additam eamque bullis distinctam esse, quorum nomen φάλοι ad projecturam ipsam traduci; de Corybantibus autem quod addit, nobis in memoriam revocat τρικόρυθας Κορύβαντας Eur. Bacch. 123. qui fortsse ita appellatii sunt quod crepido triplex trium galearum sibi superimpositarum speciem referret. Sed idem ornamentum alio nomine designant Etym. M. et Hesychius Γλαινοὶ, τὰ λαμπρύσματα τῶν περικεφαλαιῶν, quod nihil aliud est quam γλῆναι vel γλήνη, oceellatum quiddam significans, bullato vel baccato non absimile, ut apparet ex eo quod ἕρματα τρίγληνα in Schol. Od. N. 297. exponuntur τρίκορα κόσμια, ἐνώτια (sic emendavi in Addend. pro ἐν ᾧ τὰ) τριόφθαλλμα, τρίκοκκα, ut margarita tribacca Petron. c. LV. v. Wernsdor. ad Poettt. Minn. T. III. 68. et ἥλους εὐγλήνους dixit P. Silentiarius Ecphr. Soph. II. 467. Jam paullum aliquid addam de capulorum ornamentis. Vulgaris usus ferebat manubria cultellorum ossea Juven. XI. 133. Acinacis manubrium σμαράγδινον τοὺς ὄζους memorat Philostratus Imagg. II. 9. 825. μαχαίριον ἀργυρόηλον Clemens Alex. Paed. II. p. 189. ἐλεφαντοκώπους ξιφομαχαίρας Poll. X. 145. ἐλεφαντίνην λαβὴν ξίφους Alcaeus Fr. LXVII. atque adeo τυρόκνηστιν ἐλεφαντόκωπον Schol. Arist. Lys. 237. cujusmodi instrumenta breviter ἐλεφάντινα καὶ κεράτινα dicuntur Poll. X. 89. ut et Plinius H. N. XXI. 4 47. (23.) succineas novaculas. Eustathius ad Dion. v. 305· ἤλεκτρος λίθος τις χρυσοειδής, ἐξ οὗ καὶ λαβαὶ μαχαίραις γίνονται, quas nihil vetat λιθοκώπους appellare. Atque hoc nomen restituendum videtur Phaniae Anth. Pal. VI. n. 307. Καὶ ψήκτραν δονακῖτιν ἀπέπτυσε καὶ λιποκόπτους φασγανίδας καὶ τὰς συλονύχους στόνυχας. ubi Toupius λιποκώπους corrigit, Jacobsius τυλοκόπτουςς utrique praeferam λιθοκώπυς. Strabo L. XII. 540. memoλίθον λευκόν, ἐξ οὑ τὰ λαβία τοῖς μαχαιρίοις κατεσκεύαζον. Postremo, quia semel eyagatus sum, Euripidis locum supra allatum illustrabo Bacch. v. 109. στεφανοῦσθε κισσῷ καὶ καταβακχιοῦσθε δρυὸς ἢ ἐλάτας κλαδοισι στικτῶν δ’ ἐνδυτὸννεβρίδων στέφετε λευκοτρίχων πλοκάμων μαλλοῖς. Signiſicatur, nisi fallor, μάλλωσις sive insertio peniclllorum diversicolorum, quibus hodieque pelliones mastrucas distinguere solent. Tacitus Germ. c. XXVII. eligunt feras et detracta velamina spargunt maculis pellibusque ferarum, quas exterior pontus gignit. Hic Ernestius, ars est, inqut, pelles v. c. albas nigris maculis variegare, quod hodie quoque fieri apud nos vidi; istis rudibus temporibus forte factum assutis coloris segmentis. Atque hoc artificium, (quod Bernhardy ad Dion. p. 745. multo doctius explicuisset, si colibuisset modo) signifiicare videtur Schol. Phoenn. 791. οἱ βακχευταὶ τὸ δέρμα τῶν ἐλάφων κατατέμνοντες ποικίλον αὐτὸ ποιιοῦσι. Delicatior autem νεβρὶς χρυσόπαστος Plut. Symp. IV. 5, 672. et Erythraeis intexta gemmis Claud. de IV. Cons. Hon. v. 228. Praeterea καταβακχιῦσθαι non bacchari significat sed coronari; Hesychius ακχᾷ] ἐστεφανῶσθαι. Etym. M. Βάκχος ὁ κλάδος ὁ ἐν ταῖς τελέταις, ἢ στέφανος, quo loco olim κλούδιος legebatur pro κλάδος. Idem nomen mendose scribitur in Leonidae Tar. Epigr. XIV. ὁππόσα γὰρ κλάδοισι πεπαίνομεν, ἄλλος ἐφέλκει, scrib. κλαδίοισι. Dioscov. Eup. I. 129. p. 159. πτελέας φύλλα ἢ κλάδια. Liban. Gecl. T. I. 502. κλαδίοις ἐλαιῶν, eoque nomine etiam Eusthius utitur p. 1875, 42. et Zonaras T. I. p. 1164. ubi adhaesit Titmannus. Ep. P. V. 850. 851 . που — πόλει. Affevt Suidas s. Δύστηνος et Κλύει, verba τήνδ-φάτιν . Φάτις. V. 852. 853. Ἀλλ’ οὐδὲν τάχει. Idem s. Ἔργον εἰπεῖν. In v. 855. Harl. μολών pro ξυνών. V. 856. Σὲ δ’ ὧ φαεννῆς. Mosq. B. φαεινῆς, Jen. φαείνας. V. 8859. Ἱερὸν οἰκείας πέδον. Dindorflus hic et El. 281. Trach. 607. Qd. T. 1379. ἱρόν edliit alibj raris codd. vestigiis ductus, hic nullis, V. 863. αίρετ’ ὦ τροφ̔́ς. Codd. omnes τροφεῖς praeter HAF. si quidem Dindorlii silentium recte interpretor; illud reposuit Brunckius. In seq. versu cod. Γ. ἔσχατον θροεῖ. Quood olim splendidissini carminis admiratione commotus pronunciavi, cum Ajacis morte ipsam quoque fabulam '̀ quodammodo emori et flacescere, maximeque postremam partem a v. 1040. usqe ad clausulam languere prae illis, quae antegressa sunt, id quomodo inttligi voluerim, dicam in An. not. ad illum ipsum versum; hoc autem loco, quae de Ajacis morte antiquitus tradita sunt, referre aggrediar. Ajacem igitur vim vitae suae attulisse communis fuit antquuitatis fama incertum an ab Homero, certe a Cyclicis suscepta, et dein— ceps a Lyricis Pind. Nem. VI. 35. Tragicisque propagata, a quibus pauci dissentire ausi sunt; οἱ μὲν γάρ φασιν ὅτι ὑπὸ Πάριδος τρωθεὶς ἀπέθανεν, οἱ δὲ ὅτι χρησμὸς ἐδόθη δρωσὶν πηλὸν κατ’ αὐτοῦ βαλεῖν, σιδήρῳ γὰρ οὐ ἦν τρωτὸς, καὶ ού́τω τελευτᾷ Argum. in Aj. quod aliter tradit Eustathius p. 995, 6. eum ἀποσεισάμενον τὸν πηλὸν δύο ποιήσαι κολωνούς. Hinc intelligitur in Sophronis testimonio ap. Demetrium Phal. c. CXLVI. θᾶσαι ὅσα φύλλα καὶ κάρφεα τοὶ παῖδες τοὺς ἄνδρας βαλλίζοντι, οἷονπερ φαντὶ φιλάτας Τρῶας τὸν Αἴαντα τῷ παλῷ, multum errasse qui pro τῷ παλῷ substituerunt ῥοπάλῳ (sequutus est Blomſeldius in Fragm. XXVI.). Paridis sagitta Ajacem periisse tradidit Anticlides ad Lyc. 464. cui consentit Dares p. 189. ac fuise etiam, qui Ulixem hujus facinoris reum agerent, apparet ex Ciceronis verbis de Inv. I. 8. quid factum sit, potest quaeri hoc modo, occideritne Ajacem Ulysses, quod e Tragicorum fabulis derivatum esse testatum facit Quintiianus IV. 2, 13. ut in tragoediis qum Teucer Ulixem reum facit Ajacis occisi, dicens inventum eum in solitudine juxta exanime corpus inimici cum gladio cruento. Suidas s. Παλλάδιον auctor est orta inter utrumque de Palladio líte Ajacem noctu interemtum, Ulixem in suspicionem caedis vocatum esse v. Dictys II. 139. IV. 114. Dio autem Chrys.ab Hectore in pugna occisum fabulatur Or. XI. p. 352. Ne cremaretur mortus, obstitit deorum interpres Calchas Philostr. Heroicc. XI. 3, 721. cujus fabulae satis antiqus auctor est Lesches ap. Eustath.. p. 285, 38. μηδὲ καυθῆναι συνήθως τὸν Αἴαντα, τεθῆναι δὲ οὕτως ἐν σορῷ διὰ τὴν ὀργὴν τοῦ βασιλέως, quo fundamento superstructum est commentum de erutis ossibus Paus. I. 35. Sepultus autem est in litore Rhoeteo Quint. Cal. V. 654. apposita posthac statua, quam quum abstulaset Antonius, Rhoetensibus ultro reddidit Caesar Augustus Strab.XII. 890. C. Eustath. p. 666, 52. ubi pessime Ἄρατος scribitur pro εὔγουστος vel Σεβαστός. Idemque' Eusithius p. 313, 30. Ajacis μνῆμα καὶ ἱεοόν in Rhoeteo memorat. Sed jam prius inferias ei attultt Alexander Piod. XVII. 7. virtutem viri admiratus ab ipsis diis testatam, quorum voluntate factum est, ut Achillis arma Llixi naufrago erepta tempestate ad Ajacis tumulum deferrentur v. Phot. Bibl. C. CC. 249. et Epigr. Ἀδεσπ. CCXL. et ex ipsius sanguine flos pulluaret lugubris, quem Euphorio ap. Eust. l. c. et Schol. Theocr. XX. 28. (v. Meinek. p. 89.) multique practerea alii celebrarunt, sed de genere plantae discrepant v. Linnaei Specc. Plant. p. 718. Omito quae de Neoptolemi somnio Tertull. de An. XXVI. p. 565. et de spectro Ajacis in Epiigr. Ἀδεσπ. CCCCLVI. 215. memoriae prodita sunt ab auctoribus novitiiis. Sed illud animadversione dignius, quam sapienter his copiis usus sit Sophocles, nihilque adsciverit nisi quod proposito aptum et conveniens erat. Quum igitur communis fama esset et ab Aeschylo ipso in armorum judicio confirmata v. ad v. 833. Ajacem hoc prae ceteris mortalium praecipuum et cum fratre patrueli, Achille, commune habuisse, ut in magna corporis sui parte vulnerari non posset v. Plat. Symp. p. 219. C. Juncus Stob. T. CXVII. 9. p. 448. Liban. Epp. CLXXII. 83. Sophocles hoc non magis significavit quam Homerus, miraculorum hujusmodi parcissimus, qui etsi nullum Ajacis vulnus memorat, tamen recte veteres afirmant ὅτι οὐκ ἄτρωτος καθ' Ὅμηρον ὁ Αἴας v. Schol. Ven. ad XIV. 406. XXIII. 821. Deinde quum non Cycici solum sed etiam Homerus Od. XI. 546. Trojanos captivos judicii arbitros fecisset, id quoque poeta sciens prudensque praetermisit, ne culpa de Graecorum ducibus ablata Ajaci justam irascendi causam adimeret. Neque decorum judicavit Minervam his immiscere controversiis, uam Ulixi litiganti velificatam esse Orpheus refert Lith. XVIII. 34. suspiciosum illum Homeri versum sequtus. Quam vero insulsum videtur, quod parvae Iliadis scriptor narrat ap. Schol. Arist. Eqq. 1065. exorta Ajacem inter et Ulixem armis Achillis contentione Nestorem auctorem fuisse ut mitterent aliquos sub Trojae moenia ὠτακουστήσοντας περὶ τῆς ἀνδρείας τῶν ἡρώων· τοὺς δὲ πεμφθέντας ἀκοῦσαι παρθένων διαφερομένων πρὸς ἀλλήλας, ὧν τὴν μὲν λέγειν, ὁ Αἴας πολὺ κρείττων ἐστὶ τοῦ Ὀδυσσέως, διεχομένην οὕτως Αἴας μὲν γὰρ ἄειρε καὶ ἔκφερε δηιτῆ͂τος ἥρω Πηλείδην, οὐδ’ ἤθελε δῖος Ὀδυσσεύςς. τὴν δὲ ἑτέραν εἰπεῖν Ἀθηνᾶς προναίᾳ Πῶς ἐπεφωνήσω, πῶς οὐ κοτὰ κόσμον ἔειπες Εὗθος; Prudens mehercule consilium et vere νεστόρειον] Illam in tuend Achilis corpore pietatem ceteraque sua merita jax litigator ambitiosius quam virum agendo quam dicendo promtiorem decebat, praedicat apud Ovidium Met. XIII. 5. sq. Antisthenem Decl. p. 53. T. VII. Libanium Decl. p. 1041. T. IV. Quintum V. 180-292. et Malelam p. 45. Sophocleus vero heros neque mortui a se defensi meminit neue jus aftinitatis ab Homero praetermissae praetendere dignatur, sicut ille quem Attius in armorum judicio sic loquentem in-ducit (Fragm. XIX. p. 180. ed. Both.) nam me aequom est frui fraternis armis mihique adjudicarier, vel quod propinqus vel quod virtute aemulus. sed arma Achillis tanquam debitum virtuti suae praemium sibi deposcit v. 441. Verum illud longum et verbosum jurgium, quo Teucer primum paullo remissius cum Menelao, deinde fortissime cum Agamemnone contendit, totaque illa, quam mihi displicere dixi, causidicina, saltem excusatur exemplo eorum, qui primi hanc fabuulam ad similitudinem altercationum forensium traduxerunt partibus inter Ajacem et Teucrum ita divisis, ut ille pro armis, hic pro fratre mortuo adversus Ulixem ejusque fautores contenderet. Ex Aeschyli tragoedia quae Schol. ad v. 190. profert Ἀλλ’ Ἀντικλείας ἆσσον ἦλθε Σίσυφος, τῆς σῆς λέγω τοι μητρὸς, ἥ σ’ ἐγείνατο cirha eundem sensum in Atii et Pacuvii reliquiis, armorum judicio ultro citroque jactata esse apparet. EX eodem genere sunt quae Aristothles ex Theodectis Ajace profert Rhet. II. 23. . 788. D. ὅτι ὁ Διομήδης προείλετο (in Dolonia) τὸν Ὀδυσσέα οὐ τιμῶν ἀλλὰ ἵνα ἥττων ᾖ ὁ ἀκολουθῶ, quod ita argute dicfum est ut facile tragicum Sophistam agnoscas. Idem p. 789. D. ἐν τῷ Αἴαντι τοῦ Θεοδέκτου Ὀδυσσεὺς λέγει πρὸς τὸν Αἴαντα διότι ἀνδρειότερος ὢν τοῦ Αἴαντος οὐ δοκεῖ. Ex quo et ex Antisthenis Libaniique declamationijus intelligitur hanc causam in ludis Sophistaerum etiam atque etiam decantatam heroique simpersonam gnavi causidici impositam esse. Hinc conjecturam fecimus, quod in Vespae judicio Coct et Pistoris v. 85. nominatur lingulus AjaC, hoc epitheton, si lingulacam significet, illi propter has declamationes trirui, neque ob aliud a Juvenale VII. 115. caussilicus Ajay pro quovis litigatore dici. Sophocles vero, qui actionem judicio jam transacto exorsus est, Teucrum facit pro honore fratris cum utroque Atridarum conſictantem. Sed fuise etiam, qui in hac ſabulae parte simulacrum actionum forensium insererent Teucroque accusatoris partes tribuerent, Ulixi rei, Quintlani verba declarant, quae paullo ante apposui. Verum haec hactenus. Sequitur ἐπιπάροδας et Διχορία. Ev. Pe. ) v. 866. Πόνος πόνῳ πόνον φέρει. Dresd.. B. πόνον πόνῳ. Quanquam eadem verba a Suida s. Πόνος proferantur, Musgravius tamen pro πόνος vel πάθος scribendum esse censuit vel πλάνος, offensus perinde ut Bothius ejusdem verbi iteratione, cujus exemplum simillimum est Aesch. Pers. 1035. δόσιν κακὰν κακῶν κακοῖς, sed creber usus in prononinnlibus. Plato Menex. p. 49. C. πᾶσαν πάντων παρὰ πάντα ἐπιμέλειαν ποιουμένη. Demossth. p. 800, 13. ἅπαντας ἅπασι πάντα τἀγαθὰ εὔχεσθαι. Synes. Prov. III. 116. A. πάντα πανταχοῦ πάντων κακῶν ἔμπλεα ἦν. Gorgias Hel. Enc. p. 95. T. VII. ὅσοι δὲ ὅσους περὶ ὅσων ἔπεισαν. et p. 100. πολλὰ δὲ πολλοῖς πολλῶν ἔρωτα ἐν· γάζεται, ut Lucret. I. 814. multimodis communia multis multarum rerum i rebus primordia multa. Plato Parm. 160. B. οὐδενὶ οὐδαμῆ οὐδαμῶς οὐδεμίαν κοινωνίαν ἔχει. cf. Wyttendach. ad Phhaedon. p. 199. ac nonnunquam in etymologica constructione ὃν ἐνδίκως ἡ δίκη δικάσασα κατεAnonymus Suidae s. FΔιονυσίων. sed nullus Graecorum tum effuse hac parechesi usus est, quam Comici Latini i optume optumo operam dant optumam, mala malae male etc. E. PR. V. 867. Παᾷ, πᾷ ἐγώ. Adverbium plerique ter, Dresd. B. bis scriptum exhibent, pars sine iota, ut Lecapenus, qui verba affert in Gram. p. 73. V. 869. Κοὐδεὶς ἐπίσταταί με συμμαθεῖν τόπος. h. v. Suidas s.Κ αὁ̓δείς. In Schol. Rom. duplex interpretatio : οὐδείς με οἶδε τόπος μεμαθηκότα γεγονός, τὸ συμμαθεῖν ἀντὶ τού διδάξαι. Prius sine controversia rejectum est,’ alterum probarunt Brunckius et in Misc. Amst. Vol. IB. 433. et Auctar. Dilucc. 237. qui licet certa incertis misceat, tamen illud persuadet, συμμαθεῖν habere docendi significationem. Ev. PK. Aliam viam institit Triclinius : τὸ συμμαθεῖν ἀντὶ τοῦ γνῶναι, οὐδεὶς τόπος ἕχει τὸν. Αἴαντα ὥντε ἐν τούτῳ εὑρεῖν με κείμενον. a quo nihil discrepat Elmslejii ratio : μὲ συμμαθεῖν idem est quod ὥςτε συμμαθεῖν, cujus costructionis exempla apud Tragicos reperiuntur singulis paginis et in hac ipsa fabula non minus tria v. 672. 804 1060. Haec igitur tam crebra exempla, tamque in promtu psosita, neminem priorum attendisse credemus? Ego potius vereor ne parum similia crediderint. Primum Sophoclea ista ἡ νὺξ ἐξίσταται τῇ ἡμέρᾳ φέγγος φλέγειν, σπεύσατε Τευκρὸν μολεῖν etc. prorsus nihil distant a latinis : Introit videre quid agat, Non venimus vestros populare penates, quibus nemo eficiet item latine dici posse nescio hoc te scire pro nescio hoc, ideoque te docere non possum. Ergo igitur oportet aliquid interesse. Interest autem hoc, quod in omnibus locis, quos Elmslejus aut attulit aut afterre potuit, cum cui inſinitivus adhaeret, notio consii, quo agitur, aut copiae et opportunitatis, quae consequitur, arcte conjuncta est, ut ἡθύρα ἡ ἐμὴ ἀνέωνκτο εἰνιςέναι τῷ δεομένῳ Xen. Hell. V. 1, 14. αὐτόματοι ποταμοὶ ζωμοῦ ῥεύσονται ἀρύτεσθαι Pherecr. Athen. VI. 269. D. κείσθω δόρυ μοι μίτον ἀμφιπλέκειν ἀράχναις Eur. Erechth. Fr. III. e vulgare illud προκείσθω πᾶσι σκοπεῖν, quibus in omnibus natura rei ipsa nois subjiicit illud ὥςτε vel θελικόν vel ἀποβατικόν. Denique largiier dici posse οὐδεὶς ἐνταῦθθα πλουτεῖ ἡμᾶς συνευπορεῖν, quanquam alienarum divitiaerum non tam promta est participatio quam aquae ex profluente haustus vel per januam apertam introitus. Sed multo durius est οὐδεὶς ἐπίσταταί με ταῦτα συμμαθεῖν vel ὁ φίλος ἀλγεῖ με συνάχθεσθαι, propterea quod verbis sciendi et lendi nulla actio subjecta est, cui vel propositum vel consequens sit ut alii idem sciant aut doleant, quod ὁ δεῖνα. Quod si constructionis, quam Elmslejus praeoptavit non ut magis speciosam sed ut unice veram, nullum geminum exemplum sed tantummodo simulacra quaedam proferri possunt, quidni iis, qui verbum συμμαθεῖν pro condocefacere accipiunt, itidem ad similia provocare liceat? Jam vero graecus abundat verbis ambiguae potestaiis, quae signiſcationem transitivam vel intransitivam cum factitiva conjunctam habent. Ac de primitivis quidem hujus generis quum ad v. 40. dictum sit, hoc loco de paragogis dicetur. Horum ea, quae cum μανθάνω comunem terminationem sortita sunt, unius significationis terminis contineri solent, sive transitiva sunt ut θηγάνω, λιμπάνω, sive intransitiva ut ὀλισθάνω, δαρθάνω, sive factitiva ut οἰδάνω, ληθάνω, quanquam fieri potest ut postremum aliquando diversas significationes, quae cum λήθω, ἐπιλήθω, λέλαθον, conjunctae sunt, uno vinculo complexum sit. Quae autem verbo, de quo quaestio est, simillima videntur, αὐξάνω καὶ βλασπάνω 2) ea jam prius signiſicavi cum verbi crescendi consocianda videri, quae quum plerumque transitiva sint, reflexione ad subjectum speciem neutralium sibi indunt. Hinc progredimur ad verba in αιινὼ, quorum unum ὀσφραίνω, sicutt correlata γεύω et πιπίσκω, facitivae potestatis terminos non egreditur 2), cetera pleraque modo intransitiva sunt, modo factitiva: δειμαίνω, κυμαίνω, οἰδαίνω, ὀργαίνω v. Matthiae ad Eur. Alc. 1116. ac maxime verba ab adjectivis propagata inter utrumque nutant, ἀγριαίνω 8 αὐαίνω 2) γλυκαίνω ) λορδαίνω, ὑγιαίνω 9 χωλαίνω, postremo λευκαίνω et μελαίνω 2) quibus hoc cum quibusdam aliis verbis colorem signiicantibus commune est, ἐρεύθω) 2, πορφύρω, φοινίσσω, nigro, purpuro, rutilo etc. Neque abest haec ambiguitas a ceteris verborum terminationibus, ἀνιάζειν, θηλάζειν, συμβιβάζειν 8), στασιάζειν, συνοσιάζειν 146), γνωρίζειν 1), ἑλληνίζειν 12), ἐλπίζειν 1), ἁρμόζειν, θαρσύνειν ‘2), πληθύνειν 6), σκληρύνειν 26, ἀληθεύειν 2), βακχεύειν 1), βασιλεύειν 16), δημοσιεύειν, στρατεύειν 0), χωλεύεινν, φυγαδεύεινν 27) cum composito ἀπεχθαίρειν, de quo supra diximus. Ex ceeris classibus huc pertinent ἀχλύω 2), ἠμύω 28), βριάω, γανάω 2), θοινάω 20), λωφάω, ἐνδιάω, ἀλγέω 26), ἀρθμέω, ἐρωέω, . θαρσέω, ἠχέω) 2, πονέω 28), ταλαιπωρέω 2. Non retuli. in hoc numero composita, velut ἐπελπίζω, καταμεθύω) et cetera ob eam rationem quam ad v. 40. atuli. Item praetermisi ex simplicibus ἀλεαίνω 52), πελάζω, ἐθίζω, ἐγγίζω, δεδίσσομαι, ὁρμέω, aliaque, quae si accus tiivum regunt, suam et propriam vim obtinere, si vero abs lute posita sunt, ad subjectum suum reſſecti vidintur; quod idem de alis nonnullis suspicari licet; velut λωφάω, si propri signiſeat. desinnere, verbis ambiguis recte a nobis adnumeratum est, si vero proptiam et nativam habet liberandi signiſicationem, relflexivis adscribi oportebit. Denique non diffſteor, quod capui est hujus quaestionis, utra sit in quoque verbo notio principalinr, transitiva an contraria, id plerumque nullis rationibus demonstrari posse sed exemplis nos duci ad suspicandum plerumque paucis aut novitis aut controversis. Nam terminatio ipsa indicium nullum praebet; ἐπιβάσκειν factitivum est, διαβάσκειν et περιβάσκειν neutralia, ποάζειν res diversissimas, herbescere et herbas evellere significat, νωτίζειν dorso onus subire, dorsum tegere, fugere, fugare,, μαθητεφίειν discipulum esse et diseipulis erudiendis operam dare, sicut λοχεύεινν parere et puerperam curare, νοσηλεύειν aegrotum curare 32). Sed si tamen in unam aliquam partem exempla plurima propendent et luculentissima, in ea verbum ipsum quasi natum dicimus, et proinde llas actionis vicissitudines et conversiones, quantum fieri potest, nominum varietate distinguimus, transitivas, intransitivas, retransitivas, factitivas vocitantes. Jam ut ad propositum me referam, postremi generis exempla non. admodum multa sunt, ὀσφραίνω, πιπίσκω, aliaque in ἰσκὼ et σκω; plurima vero, ut supra ostendimus, factitivam et intransitivam complexa eaque omnes fere terminationes pervagata, αινω, ννω, αζω, ιζω, αω, εω, ευω, praeter ανω, quod fortuitum videri potest. Si quis tamen verbo μανθάνω hanc licentiam concedere vereatur ob eam causam quod, quum ipsum tritissimum sit, tamen nusquam aliud quam discere significet, equidem fieri posse arbitror, ut poeta in vocabulorum usu multiplex et varius significationem illi attribuerit propriae et usitatae ita affinem, ut in plerisque linguis docendi et discendi notio aut eodem aut consimili notetur sono. Ac ne huc quidem confugerem, si celerarum hujus loci interpretationum una esset ita confirmata, ut nihil dubitationis relinqueret. Elmslejanam ilam, quae eadem Tricliniana est, Hermannus quoque sequitur sed correctione quadam adhibita, verba poetae ita explicanda dicens οὐδεὶς τόπος ἐπιστάμενος ποιεῖ με συμμαθεῖν. Nequ ego rejicio, sed exemplis istis parum confirmari arbitror. V. 870. Ἰδοὺ, ἰἰδοὺ, δοῦπον αὖ κλύω τινά. Hermannus ἰδού semel scribendum esse docuit, quo hic versus adaequatur ei, qui hujus hemichorii secundus est πᾷ, πᾷ. Pro δοῦπον γὰρ αὖ, quod Turnebus cum codd. novitiis edidit, Brunckius revocavit Aldinam lectionem δοῦπον αὑ̓͂. V. 872. οινόπλουν ὁμιλίαν. Jen. παῤῥησίαν, quod videtur indicium esse diversae lectionis παρουσίαν ex El. 1104. κοινόπουν παρουσίανν. Aceusativus pendet a notione verbi ὁρῶμεν, quaae imperativum ἰδοῦ sponte consequitur. Male Elmslejus in Add. ad Heracl. 693. post ἡμῶν γε comma posuit, poetam a genitivo ad aceusativum transivisse existimans. Νηός Aug. C. quod probatur minus v. Elmslcj. ad Med. 510. Ex seq. verba τί οὖν δὴ πᾶν ἐστίβηται excerpta sunt in Anecd. Bachm. T. II. 357. V. 876. Πόνου γε πλῆθος. Jen. et Mosq. B. πόνων γε. V. 877. Ἀλλλ’ οὐδ’ ἐμοὶ δὴ τὴν ἀἰφ' ἡλίου βολῶν. La. Lb. H. Dresd.. A. Aug. B. ἀλλ’ οὐδὲ μὲν δή, quod placet Elmslejo. In cod. H. super μέν scriptum est μοι. Pro βολῶν, quod in Anecd. l. c. legitur, La. βολῆς, altero superscripto ; μολῶν Δ. Dresdd. et Ald. μολών Triclin. quod Schl. Jen. interpretatur ἐλθών. Eur. Or. 1263. τρίβον τὴν πρὸς ἡλίου βολάς.[oseph. Antt. XV. 11, 782. καταὰ ἡλίου βολάς, urientem versus; τετράφθαι πρὸς ἀκτῖνα Philostr. V. Ap. VI. 4, 233. quod Suidas interpretatur πρὸς ἀνατολήν. Dionysius v. 231. ἐς αὐγάς, ad radios Priscian. Perieg. 526. Id vulgo dicitur πρὸς ἀνίσχοντος ἡλίο, ut opposita regio πρὸς δυσμῶν, cum contraria praepositione οἱ ἀφ' ἡλίου Αἰθίοπες Herodo. VIII. 10. sine praepositione Homerus οἱ μὲν δυσομένου Ὑπερίονος, οἱ δ' ἀνίοντος [quod Bernhardy Synt. p.137. permite cum dissimilibus tractat].Ev. Pr. V. 879. δις ἂν δῆτά μοι. Sic Hermannus scripsit ; codd. τίς ἂν δή μοι, unde Brunckius δή ejecit. V. 880. Ἁλιαδᾶν. Bar. AB. Mosq. B. Dresd. ΣΔ. ἁλιαδῶν. Codex Gregorii Dial. dor. S. 32. p. 226. τὰς γενικὰς τὰς εἰς ὧν ληγούσας διὰ τοῦ ᾶνν προφέρουσι, καὶ Σοφοκλῆς ἐν Αἴαντι ἁλιαδᾶν. Etym. Μ. Ἁλιάδες, ἔναλοι, οἱ διὰ θαλάσσης πλέοντες, cujus parapegmatis pars posterior ad Ἁλιάδαι pertinet. Hesychius Ἁλιάθων, ἐνάλων, quod si ex hoc fabulae nostrae loco sumtum est, recte faciunt qui ἁλιαδῶν corrigunt. Eodem errore Ἀσκληπιάδων scribitur in Photii Epist. CLCXX. Ῥωμυλίδων in Thalli Epigr. II. 150. T. II. Ἀλωάδων Philostr. Heroic. p. 36. Boiss. Ἡφαιστιάδων Diog. La. III. 41. cujusmodi vitia alia sustulit Berglerus ad Alciphr. I. Ep. 2. neque ea defendi licet lectione aliquet codioum in Dionys. Per. 1039. πυλέων μὲν ὑπαὶ πόδα Κασπιαδ́ων, aut ea quam Heisius Ausonio inseruit Griph. v. 30. et lyrici vates numero sunt Mnemonidarum. In contrariam partem peccant Αἰακιδῶν νήσων Steph. s. Υἰνώνη, et ap. Basilium de Mirac. Thecl. L. I. 140. τῶν κητιδίων (scr. Κητιδείων) τούτων καὶ εὐπατριδῶν γυναικῶν. Neque enim, si Prodopius Hist. Arc. XVI. p. 47. (p. 120. Orell.) praedicato diversum a subiecto genus tribuit: λογισαμένη εἰ εὐπατρίδης ἡ γυνὴ καὶ βασιλὶς εἴη, idem licuit facere epitheto. Vitiosa est notatio τὰς εὐπατρίδαας Dio Cass. XLVI. 45. p. 482. et τῆς εὐπατρίδος Νηρηΐδος Eur. Iph. A. 1064. quod apparet ex κακόπατρις, ὁμόπατρις (addendo Lexicis ex Eust. p. 471, 18.) et ex regula ipsa v. Etym. M. s. Ἔλπις. Redeo ad Sophoclem. Scholiases: ἁλιάδαι οἱ παῖδες τῶν ἁλιέων ἤγουν οἱ ἀλιεῖς ὡς Ἀσκληπιάδαι οἱ ιετρθί, quod aptum foret exemplum si medici Ἀσκληπιοί vocarentur. Quod aatem Grammatici praecipiunt οὐ ποιοῦσιν ἀπὸ προςηγορικοῦ πατρωνυμικά Etym. M. 54, 40. id, si ad formam patronymicorum referimus, poetas non servasse multis constat exemplis, quorum prima reperiuntur apud Lyricos. Alcaeus Fragm. VI. p. 16. Pittacum ζοφοδορπίδαν vocavit, quod alibi ζοφοδορπίας scribitur ut σπουδαρχίδης et σπουδαρχίας Anecd. p. 63. Pindarus Neptunum ἐννοσίδαν Pyth. IV. 58. et 307. cui nihil simile est praeter ludicrum nomen ὀφρυανασπασίδης Epigr. Ἀδεσπ. CX. neque tamen iccirco a nomine δᾶ insolita Graecis ratione compositum dicam. Συκοτραγίδηςex Hipponacte et Archilocho affert Eustathius p. 1828, 12. eamque terminationem Grammatici dialecto aeolicae adscribunt: Αἰολέων ἴδιον τὰ ἐπίθετα πατρωνυμικῷ τύπῳ φράζειν Schol. Acharn. 602. cui apprime convenit ῥεθομαλίδαι ab aeolico σ̔έθος compositum v. Hemsterh. ad Hes. s. Ἰδομαλίδαι. Laconica sunt πολυχαρίδης ap. Aristophanem, Ὀδοντῐ́δας πολυφάγος et Κρονίδαρ πολυέτης ap. Hesychium. Sed manavit haec consuetudo longius. Apud Tragicos praeter ἀλιάδης legitur κοιρανίδης Antig. 940. et θεοὶ οὐρανίδαι Eur. Phoenn. 837. quo loco non Coeligenae, qui ab Hesiodo dicuntur, sed coelicolae siguiitantur, opopositi inſris. His sucedunt Comici; Pherecrates, qui nomen κλεπτίδης fabricatus est Poll. VIII. 34. et Aristophanes, qui plurima hujus notae procudit: σπουδαρχίδης ), μισθαρχίδης, στρατωνίδης, quibus addatur ὁ παρὰ Μενάνδρῳ βοἵδης, ὅ ἐστι πρᾶος καὶ εὐήθης Fragm. p. 295. Ex iasdem fortasse fontibus derivatum βουλοκοπίδαι Anccd. p. 21· quemadmodum Souoois familares χρεωκοπίδαι dicti sunt Pbut. V. Sol. =. XV. Alaibiadi Ἑρμοκοπίδαι, ac nescio an Philoxeni coguomen Ὑπερτονίδης Poll. IV. 65. et φθειροκομίδης φθειρῶν γέμων Hesych. indidem fluxerint; λοπαδαρχίδης extat in Epigr. unde ὀφρυανασπαρίδης protuli; γραμμοδιδασκαλίδης in Timonis versibus Athen. XIII. 588. B. σταφυλοκλοπίδης Anth. Pal. IX. n. 348. δραπετίδης Mosch. Id. I. 3. οἱ φιλογαστορίδαι Gregor. Naz. Carm. CCXXI. 412. T. IV. Eibl. Gall. Atque haec quidem joci et opprobrii causa ficta sunt; nec sine contumelia Svracusis delatores, quos Hiero induxit, προςαγωγίδαι vocati 2)2. Sed hac nota carent deorum epitheta, Herculis Βοαγίδας Lycophr. 652. Liberi Patris Ἡμερίδης, quod Vosius ad Ara. 113. minus recte interpretatur ,Οὐρανὸς id est ἄκάματος Antimach. Fragm. XIV. idemque deus εὐφρονίδης Append. Epigr. CCLXXXI. cui contrariam habet potestatem δυνμενίδης Aelian. V. H. III. 7. Στρατηγὸς ἡγεμονίδης II. Macc. XII. 24. ἡσυχίδας δόμος Synes. H. VILII. 311. πενθερίδης socer Epiphan. de Pond. et Mens. p. 170. D. Alia ex ignotis loculis promunt,Grammatici; αἰολίδας τοὺς ποικίλους Anecdd. p. 361. qui alibi αἰολίαι vocantur ; γηγυρίδαι, οἰκτροί Hesych, quo loco νηνυρίδαι scribendum videtur, ut infra νηνυρίζοντα, θρηνοῦντα, idemque Ἐμμορίδαι, μέτοικοι, qui vel propter εἔγκτησιν ita dicuntu vel ut coloni partirii id est ἐπίμορτοι, et Πραξιεργίδαι οὺ τὸ ἕδος τῆς Ἀθηνᾶς ἀμφιεννύντες, quod restituendum est Jo. Lydo de Mens. IIII. 21, 118. πραξιεργίαι ἐκαλούντο οἱ ποντίφικες ὡανεὶ τελεσταί. Latina hujus generis vocabula continentur Satyrographorum et Comicorum finibus, stoicida, rapacida, oculicrepida, plagipatida, pultihagonides, et ceteri sales Plautini. Terminationis ἀδης unum est exemplum communi usu tritum γεννάδας, dorice signatum neque omnium casuum particeps, cetera aut glossematica ut γυγάδης insolentis a nomine proprio ductum v. Werasdorf. ad Himer. XIX. 267. ῥηχιάδαι ἢ ῥηχάδαι οἱ τοὺς καταδίκους εἰς ῥαχίας βάλλοντες Phot. a quibus non multum disant qui ῥαχισττά vulgo nominantur; γαιάδας ὁ δῆμος ὑπὸ Λακώνν Hesych., aut ludicra, ut ζηταρετησιά́δης Anthol. ἀλωπεκάδης πανοῦργος Etym. M. ἀρχογλυπτάδης idem et Eust. p. 211, 2. ῥακιοσυῤριαπτάδης et στωμυλιοσυλλεκτάδης Arist. Rann. 849. ) quibus asimiatum est propprium γαμιλάδης Acharn. 629. *) Hinc levi declinatione distant vo0cabula plebeja in ἀδοῦς, ἐμπκηκταδοῦς, τηθελαδοῦς, de quibus dixi ad Phryn. p. 299. (add. Herudian.. π. Μον, . 9 21..) patronymicum MΜαιαδεύςίς et patronyymici simile Ἐργαδεῖς, antiquarum tribuum Ionicarum, qua, ut Stabo et Plutarchus ajunt, τὸ ἐργατικόν continebatur. His si addidero nomina affinitatium ὑιδοῦς, θυγατριδοῦς, ἀδελφιδοῦς, ἀνεψιαδοῦς, et quae in εδευς exeunt partim eadem significatione ut ὑιδεύς, pars animantium patronymica ut γαλιδεύς, λεοντιδεύς, deinde patronymicorum hypocorismata Αἰακιδεύς Etym. M. s. v. Mαιαδεὺς ἢ Μαιάδης τῆς Μαίας υἱύς Nicomach. ap. Phot. Bibl. CCXXXVII. p. 239. cf. Corais ad Isocr. p. 317. Ἐρωτιδεύς, Χαιριδεύς, postremo gentilicia et locilia Ἀλιάδης Eurip. ΣΣικελίδης Theocr. ἸταλίδηςCallim. Maenalidae Avien. Descr. v. 311. et quae Stephanus subministrat, Ἠλιάδαι et Ἰδηΐδαι pro Ἠλλεῖοι, ἰδαῖοι, haec igitur omnia si quis perlustret ex ordine. collocata, clare perspiciet hac terminatione gentilitates, affinitates, nativasque similitudines declarari, sed ita, ut diversae rerum species vocalium vicissitudine inter se distingnantur. .Sed quia hujus formationis initia a Lyricis repetivimus, adjciendum est, quod e Schol. ad Il. ‘P. 324. discimus, fuisse qui hanc patronymicam appellativorum formam Homero ipsi tribuerent: τὸ κήρυκι Ἠπυτίδῃ τινὲς πατρωνυμικῶς(adde οὐκ εὐ) ἀπὸ τοῦ Ἠπύτης γὰρ Ἠπυτάδης ὤφειλεν. Ἔστιν οὖν παραγωγὸν ἀπὸ τοῦ ἠπύτα κήρυξ. Cur igitur noluerunt ab Ἥπυτος arcessere, ut Passovius, et ut Virgilios ipse? grimum quia meminerant homerici ἠπύτα κήρυξ, deinde quod Ἤπυτος nec legitur apud poetam, nec ut cetera andronymica in πος. Αἴπυτος, Ἔλατος, Εὔρυτος, Ἔχετος, Ἴφιτος, Τ Κτέατος, Λήϊτος, Νήριτος etc. etymon evidens habet; quae rationes ut nobis angustiores videantur, apud severos illos ne dicam superstitiosos homerici sermonis exactores certe plurimum valuerunt; his satis fedisset Ἠπυτάδης· nam sic terminari solent patronymica a nominibus in ῆς, ἑας, ευυς, ιος, ων profecia ) v. Etym. M. 554, 58. Gudian. p. 465, 56. Sed qum ἠπυτίδης praeferunt, δραπετίδης et simiilla spctantes, certe versuram faciunt; nam haec paragoge Homero inusitata est. EV. PR. V. 880. Ἔχων ἀὕπνους ἄγρας. Schol. Rom. γράφεται ἕδρας, quod legitur in Ald. Δ. Aug. C. aliisque nonnullis et superscriptum est in Membr. sed merito spernitur. .V. 82. Ὀλυμπιάδων θεῶν. Hermannus existimat Ὀλυμπιάδες θεοί dici pro Ὀλύμεπιοι, ut Ἑλλὰς ἀνήρ, pro quo sδ Δηλιὰς ἀνήρ, Ἀχαιὰς ἀνήρ vel aliud hujus terminationis afferri posset masculine positum, dubitationis foret minus. Elmslejo Ὀλυμπιαδῶν scribendum videtur, quod quum jam Musgravius proposuisset, negavi Ὀλυμπιάδης unquam in usu fuisse; neque Elmslejus exemplum afferre dignatus est. Praeterea chorus vix sperare potuit, Caelicolarum aliquem sibi in hac excursione obviam futurum esse. Itaque etiamnunc sic slatuo, Oreades Dryadesque montis Olympi invocari, quem Tragicos ἀγεωγραφήτους cum Idn confundere rebusque Trojanis immiscere Strabo conqueritur L. X. 186. T. IV. Ne de nihilo in codd. La. Lb. F. θεᾶν scriptum videtur. V. 884. Βοσπορίων ποταμῶν ἴδρις, aoc est accola sive deus sive homo. Nonnus L. XXVI. 174. Κιῤῥαῖοι δεδαῶτες ἁλίκτυπον ἄντυγα νήσων. Gens conscia Nilo Lucan. I. 20. ut et noscere dicitur pro habitare v. Burmann. ad Calpurn. Bcl. VII. 42. Drakenborch. ad Silium . XVII. 22. Ev. Pr. Nomen ἴδρις, quod in Mosq. AB. omis929) sum, ab Erfurdt. et Dind. ejectum est, Hermannus non accolam sed, ut Schol. Rom, incolam Naidem significare statuit et ab eo regi accusativum τὸν ὠμόθυμον. Auctor LeXici περὶ Πνευμ. p. 227. (cf. Moschopul. Epit. p. 36.) nonnunquam ἵδρις dicit notari spiritu aspero, cujus vestigia hodie fortasse nulla supersunt praeterqam in digamna verbi ἰδεῖν, videre; οὐκ ἴδρις Eur. Thes. Fr. V. 1. V. 883. Τὸν ὠμόθυμον εἴ ποθι πλαζόμενον λείσσων ἀπύοι. Sic omnes codd. et editt. vett. Flagitiose Triclinius τὸν ὠμόθυμόν γε, εἴ ποθι πλάζοιτ’ ἂν, προςββλέπων ἀπύοι. Brunckius εἴ πού ποτε πλαζόμενον ἀπύοι, quod Schaeferus recepit. Veriora nos docuit Hermannus εἴ τοθι esse alicubi, ut εἴ ποτε et latinum si quando pro aliquando valet. Oppian. Hal. III. 165. φεύγουσι καὶ φῶτα καὶ εἴ ποθι καρτερὸν ἰχθύν. Synes, de Regn. p. 16. D. αἱ σαῦραι μόλις εἴ πη ἐκκύπτουσαι. Arrian. Alex. IV. 17, 5. προςτάξας χειμάζειν τῆς φυλακῆς ἕνεκα καὶ εἴ πη Σπιταμένην συνεδρεύσοντας, ubi alia altulit Ellendtius. Plutarchus V. Cic. c, VIII. σωφρόνως διῆγε σπάνιον εἴ ποτε πρὸ δυσμῶν ἡλίου κατακλινόμενος. Heliodor. II. 35, 105. λόγων ἱερῶν εἴ τί ποτε ἐπύθετο. Dio Chr. Or. W. 190. τοὺς ναυηγοὺς καὶ εἴ τινας τῶν Λιβύων ἥρπαζει. Ad eandem ellipsin pertinent εἴπερρ ἄρα et similia, πλὴν εἰ ἄρα φελλοῦ Theophr. Hist. Pl. IV. 15, 1. πλὴν εἴ τινων ὀλίγων I. 2, 2. ὅπου δὴ φαινομένη Heliod. II. 33, 1011. ὅ, τι δὴ ἐξαμαρτών Herod. lll. 145. v. Wyttenbach. ad Plut. T. I. 980. ἀπολύσασθαι διαβολὰς ὅθεν δὴ κράτιστος Plat. Phaedr. 267. D. etc. V. 887. Σχέτλια γὰρ ἐμέ γε τὸν μακρῶν ἀλάταν πόνων. Verba σχέτλια γὰρ ἐμέ γε aftert Eustathius p. 59, 29. Eodd. Tricl. σχέτλια γὰρ ἐμοὶ τῶν μακρῶν πόνων. Brunckius auctore Heathio verba ἐμέ γε τόν delevit et in seq. versù scripsit ἐμὲ δ’ ἀμενηνόν. Βothius σχέτλια γὰρ μακρῶν μ’ ἀλάταν πόνων. Lb. τῶν μακρῶν. ΔΘ. τὸν μακρῶν ut ceteri, cod. Γ. τὸν μακρόν. Glossa cod. Aug. τὸν διὰ μακρῶν πόνων ἀλήτην, quo supplemento non utimur. Μακρῶν πόνων ἀλήτης dicitur ut Eur. Andr. 307. πόνους οὖς ἀλάλητο δεκέτεις. Ἀθλητὴς τῶν καλῶν ἔργων, quod cod. Guelph. in Xenoph. Cyr. I. 5, 11. pro ἀσκήτης praebet, confirmat Pseudodemosthenis imitatio haec ipsa verba repetentis Or. I. c. Arist. 799, 14. ἀθληταὶ τοῦ μεγίστου ἀγῶνος Plat. Rep. III. 403. Plut. V. Pomp. c. XVII. ἀγωνιστὴς πολέμων Dionys. Antt. VII. 67. cf. Boissonad. ad Philostr. p. 438. V. 889. Οὐρίῳ μὴ πελάσαι δρόμῳ. Suidas s. ὔριος minus accurate οὐρίῳͅ πελάσας δρόμῳ, πουτέστιν εὐθυδρομήσας. Idm est quo Eustathius utitur p. 1452, 45. ἀποκαταστῆναι εἰς οὔριον. Perperam Bothius πελάσαι αὐτῷ, τῶ Αἴανντι. V. 890. Ἀλλ’ ἀμενηνὸν ἄνδρα μὴ λεύσσειν ὅπου. Bothius ἀλλ’ et ἄνδρα omittti, Musgravius μεμηνότ’ scribi vult, quod ipsum praebet cod. Δ. Scholiastes ἀμενηνὸν ἄνδρα ad chorum refert ἐμὲ τὸν ἐξησθενηκότα τῷ κόπῳ, Hermannus rectius ad Ajacem. Sed quod idem ἀμένηνος scribit, equidem non sustinéo vocabuli pervulgati mutare notationem non solum exemplis plurimis sed etiam Grammaticorum testimonio nixam v. Herodian. Epimm. p. 175. et Lehrs. de Aristarch. p. 311. nec me movet accentus, quem conjugatorum multaa non retrahunt ) atque adeo duo a praepositionibus loquelaribus composita, ἀβληχρός et δαφοινός, quae ipsa mobilia sunt ’pariter atque ἀμενηνή Hipp. de Morb. Mul. I. p. 734. T. VII. Chart. p. 620. T. II. Kuehn. Aristot. Probl. XI. c. 6. Lucian. Gall. §. 5. 297. T. VII. Plotin. Enn. VI. L. VI. 18, 690. C. Adverbium ἀμενηνῶς legitur Galen. de dign. puls. IV. 2, 159. T. VIII. Proparoxytonum ἀμένηνος nusquam legi praeter Themist. Or. IV. 60. C. XXI. 263. C. sed hoc a Dindorfio tacite introductum est. V. 892. Τίνος βοἣ πάραυλος ἐξέβη νάπους. Hunc v. affert Suidas s. Πάραυλος. Eusteathius p. 1157, 54. βοὴν πάραυλον τὴν ἐξισουμένην αὐλῷ ἢ κατὰ θρηνῳδίαν ἢ διὰ τὸ τρανές, illud quia tibiae sonus lugubris Paus. X. 7, 3. hoc quia, ut Horatius ait, acris. Sed ab αὐλός si compositum esset πάραυλος, dissonum potius signiicaret, ut παράχορδος, παράμουσος, eumque intellctum habet πά.ραυλα μέλη apud Athenaeum, et verbum παραυλεῖν, quod Lexicographi nescio quo auclore accinere interpretantur. Scholiastae partim, ut ille, τὴν θρηνητικήν, partim τὴν ἐγγύς, quae significatio obtinet in Oed. C. 786. Nominum ἡ νάπη et τὸ νάπος, quae Schneiderus a Xenophonte ita distingui dicit, ut hoc silva, illo vallis siynificetur, perdifficiis est, ne dicam nulla, apud Tragicos distinctio. Euripides quidem illum ldae clivum, ubi deae a Paride judicatae sunt, in Androm. 275. primum Ἰδαίαν νάπην, paullo post v. 279. ὑλόκομοον νάπος vocat; atque eundem soli delphici locum Pindarus utroque genere apnelat v. Boeckh. Expl. p. 286. Nec discernit Xenophon junior v. Ellendt. ad Arrian. T. I. p. 14. V. 895. Οἴκτῳ τῷδε. Schol. Jen. γράφεται καὶ οἴτῳ. Male quidem. Hos versus cod. Jen. semichorio secundo tribuit, praecedentem τινὸς βοή primo. V. 8896. Οἴχωκ’, ὄλωλα, διαπεπόρθημαι -Sigila congeries verborum idem demonstrantium Plaut. Cist. II. 1, 5. exanimor, feror, differor. Herodianus apud Koenium ad Greg. p. 66. illa mendose scripta ᾤχωκα’ καὶ ὄλωλα διαπεπόρθημαι, φίλε, Euripidi tribuit; sed οἴχωκ’ ὄλωλα hinc repetit Suidas s. v. et Moschopulus ad Il. I. 218. Altera perfecti forma ῴ̓́χωκα, quam Etym. M. 662, 42. una cum ᾤχηκα ab eodem theate ducit, reperitur in Aesch. Pers. 13. et Sophoclis Tham. Fr. I. sed neutro loco constanter scripia; nam et Aeschyli codd. οἴχωκε praebent et apud Athen. IV. 175. F. ubi Sophoclis verba afferuntur, non ᾠχωκε legitur sed οἴχωκε, eamque scripturam Dorotheus Schol. Ven.Κ. . 252. ut ionicam vulgari ᾤχεηκε praafert. Apud Herodotum VIII. 73. παροιχώκεε, mox au'em ᾠχωκυῖα c. 108. ᾠχώ́κει c. 126. vulgatum est. Ὤχηκας, ἀπόλωλας Dionys. Aött. IV. 82, 833. ubi e cod. Vat. οἴχῃ revocatum est; χρόνου διωχηκότος Niceph. Brev. rer. post Maur. p. 42. C. Eodem modo μέμβλωκα dici Hesychius refert: Μεμβλοκανιάζω, οἴχομαι, ἐξω τοῦ βί́ου εἰμί scrib. μέμβλωκα, ἀνιάζω, quae interpretatio ad μέμβληκα pertinet, altera ad μεμόληκα. Similiter ire dicitur pro interire; ac fortasse οἶτος (interitus) nihil est aliud quam itus, φοῖτος. V. 898. Ἀρτίως νεοσφαγης. Schol. Jen. ἐκ παραλλήλου. Haec ipsa verba leguntur Trach. 1130. et ἀρτίως νεογενής Plat. Legg. VII. 792. E. quo evertitur Wakefieldï correctio ἀθλίως.νεοσφαγής Silv. T. III. 152. Ev. Pe. Sequentia κρυφαίῳ φασγάνῳ περιπτυχηής profert Suidas s. Περιπτυχής, quod nomen δυςμετάβλητον sibi essse fatetu Schol. Rom. τινὲς δὲ περικεκυλισμένος. V. 900. Ὤ μοι ἐμῶν νόστων. Cod. H. et plerique alii cum Ald. ἰώ μοι. Dresd. B. ἰώ μοί μοι, ut Brunck. et Bothius ; ὤ μοι Herm. οἴ μοι Elmsl. V. 901. Ὤ μοι κατέπεφνες ἄναξ. Codd. ΓΘ. et plerique ali ἴώ μοι. Post ἄναξ Hermanus καὶ excidiss putat. V. 902. Τόνδε συνναύταν. Dresd. A. τόνδε σόν. In seq. Ald. et codd. pleriquc ἰὼ τάλας, ὦ ταλαίφρων, Lb. ΓΔ. Par. C. ταλαῖφρον, quod reducendum videtur Mehlhornio ad Anacr. I. p. 59. Oppianus Hal. III. 40. Homeri exemplo ταλάφρῶν scripsit; ταλαίφρων, quod Hesychius καρτερικός interpreiatur. , ter apud Sophoclem, semel apud Euripidem et in Append. Epigr. N. 257. consentientibus libris omnibus legitur; Eustathius p. 1736, 46. ταλαίπωρος, ταλαίμοχθος καὶ τὰ τοιαύτα txiduii τοίς ὕστερον, sia et ττλαιπαθής Anth. Pal. I. n. 32. et ταλαπαθής Suid. τανάαλκος, et ταναιμύκης, cui κραταίβιος, κραταίβολος, κραταίπιλος Anecd. Ind. aliaque ad Phryn. p. 648. congesta comparari possunt; sed κρατάβολος, quod Lexicographi proponunt ut a κράς copositum, expungendum est. V. 905. Τίνος ποτ’ ἆρ’ ἔπραξε. Βothius, ut versum antistrophae exaequaret, ἄρα πρᾶξε scrisit, Hermanousν ͂ ἔρξε, quo aoristo Aeschylus saepius usus est, ubique cum spiritu leni, πήματ' ἔρξαντες etc. eodemque modo Sophocles, nisi quod Ptiloct. 684. οὔθ’ ἕρξας alicubi legitur pro οὔτ’ ἔρζας. Schol. Arist. Ach. 330. τὸ ἔρξας διασέως ἀναγινώσκομεν, ὅταν τὸ πράξας δηλοῖ. Lexicon περὶ Πνευχι. P. 218. τὸ ἔρδω ἐν τοῖς τοῦ Ἰωάννου δασυνόμενον εὗρον, ἔνιοι δὲ ψιλοῦσι. Sic scribitur ἔρξαι apud Homerum et Hesiodum, sed τόν θ’ ἕρξαντα in vë'su eyclici poetae ap. Plat. Euthyphr. p. 12. A. ἕρδῃ Simonid. in Projag. 345, D. apud Herodotum modo ἔρδειν modo ἔρδειν sed ἀπέρξας (al. ἀπάρξας) IV. 62. V. 906. Αὐτὸς πρὸς αὑτοῦ. Mosq. B. Dresd. B. non adspiratum αὐτοῦ contra Matthiaei praeceptum Addend. ad Iph. A. 368. p. 508. quod Hermannus ratum habet ad El. 277. firmatque pars major exemplorum: αὐτὸς καθ’ αὑτοῦ Sept. 391. Oed. T. 227. αὐτὴ καθ’ αὑτήν Ion. 610. αὐτὴ δ' ὑφ αὑτῆς Hipp. 396. αὐποὶ δ’ ὑφ’ αὑτῶν Sep. 177. ubi, quia prima persona intelligitur, Elmslejus ad Heracl. 144. non adspiratum ὑπ́, quod Vict. praebet, praeferre videtur; αὑ̓τὰς καθ-ὑτάς Demosth. 347, 18. qui loci a Matthiaeo omissi propter consonae praecedentis adspirationem ad probandum ceteris locupletiores videri debent. Eo ordine, quo hic verba collocata sunt, αὐτὸς πρὸς αὑτοῦ vel αὑῆς, leguntur saepius Aetig. 11777. Trach. 893. et 1134. Oed. T. 1237. Androm. 1143. Prom. 762. ubi cod. mutat πρὸς αὐτὸς αὐτοῦ, ut ἐπ’ αὐτὸς αὑτῷ 921. ἐξ αὐτὸς αὐτοῦ Chilo ap. Diog. I. 73. saepissimeque articulus a pronomine suo disjungitur ποῖς αὐτὸς ἑαυτοῦ Aristid. T. I. 498. τὸν αὐτὸς αὑτοοῦ Aeschin. c. Ctes. 462. etc. v. Matthiaei Gramm. S. 468, 6. Posteriores pronomine integro utuntur ὑπὲρ τῶν αὐτὸς ἐμαυτοῦ παιδικῶν Synes. de Regn. p. 31. C. Epist. 100. p. 239. D. V. 907. Πηκτὸν τόδ’ ἔγχος περιπετές. Hesychius Πηκτὸς θάνατος ὁ τοῦ σαλαμινίου Αίαντος τοῦ μανέντος, ὃς τῷ ξίφει ἐπιπεσὼν ἀπέθανε. Phtius p. 315. Πηκτὸς θάνατος ὁ τοῦ Αἴαντος· περιεπάγη γὰρ τῷ ξίφει, audacter sane qucunque sic loquutus est nec iaen sine exemplo v. ad v. 254. Pro περιπετές, quod Suidas περιπεπηγός interpretatur, Musgravius emendat περιπετοῦς, quia non ensis Ajaci sed Ajax ensi inciderit. Melius Eustathius p. 644, 47. Σοφοκλῆς ἔγχος περιπετὲς εἰπεῖν ἐτόλμησεν, ᾧ περιπέπτωκεν Αἴας. Similiter ἄγκιστρα περιπαγέντα τοῖς ἰχθύσι Aelian. H. Ann. XV. c. 10. ὀδόντες τῇ δείρῃ περιπείρονται Liban. Decl. T. IV. p. 1081. ἑαυτῷ τὸ ξίίφος περιέπειρε Chrysost. Opp. T. III. 85. A. Ceterum e hic versus et quae antea v. 821. de ense terrae curiose infro uieta sunt verbis glueibus, eo perinent ul lnteligant unde Tecmessa cognoverit Ajacem sponte gladio incubusse neque ab alio quodam occisum esse; quae propter infestum Atridarum animum facile subrepere poterat suspicio, si praesertim jam prius de Ulixe tradita erant, quae supra ad v. 861. retuli. Nam ad caedem patrandam tam operosa machidatione opus non fuise, ostendit vel Othonis exemplum, qui τὸ ξίφος ὑποστήσας ὀρθὸν ἀμφοτέραις ταῖς χερσὶ περιέπεσεν ἄνωθεν Plutarch. V. Oth. c. XVII. Ey. Px. V. 909. Ὤ μοι ἐμᾶς ἄτας, οἷος ἄρ' αἱμάχθης ἄφρα-κτος φίλων. Cod. Δ. et ali ἰώ μοι. Pro αἱμάχθης Paris. E. Δ. Bar. AB. Aug. C. Dresd. B. ᾑμάχθης. Ἄφρακτος φίλων e h. l. affert Suidas; Turnebus e codd. Triclinianis inseruit τῶν. Hesyccius. Ἄφρακτος, ἀφύλακτος Σοφοκλῆς Αἴαντι μαστιγοφόρῳ. Philosratus V. Ap. V. 35, 219. φίνλων δεῖ πλειόνων, οὐδὲ ἀφράκτους χρὴ ταῦ͂τα πράττειν. Ouae sequuotur ἐγὼ δ ἄνρις erccrcegpat Suida s. Ἄιδρις. ED. PR. V. 913. Κεῖται ὁ δυςτράπελος, δυςώνυμος Αἴας. Legebatur ὁ δυώνυμος. Articulum omiftunt Bar. B. Harl. Mosq. uterque et cod. Suidae, qui s. Αυςτράπελος haec verba apponit; eum deleri jussit Porsonus ad Orest. 1297. Tria prima verba affert Zonaras T. I. 678. subjecto scholio, in quo ὄργημα scribendum pro ὄρυγμα v. ad Schol. Σοφοκλῆς δυςώνυμον τὸν Αἴαντά φησι Eustath. p. 640, 34. Ex eodem fonte hausit Plutarchus Symp. IX. 6, 410. ἀφεὶς τὸν δυςτράπελον Αἴαντα καὶ δυςώνυμον, ὥς φησι Σοφοκλῆς, γενοῦ μεθ’ ἡμῶν. v. Pz. V. 915. ΠΠεριπτυχεῖ φάρει καλύψω. Schol. Rom. παριλαμβάνοντι ἐνδύματι. Jen. περιπτυχῆ cum glosa περικεκαλυμμένον, et Schol. alter καλύψω τῷ φάρει περιπτυχῆ ποιήσασα, quae si antiquitus tradita esset lectio, redargui non possst. Advérbium παμπήδην, quo usi sunt Theognis v. 615. Aeschylus Pers. 126. Nicander Alex. v. 526. et ignoti versiticatores ap. Plutarch. de Aud. Poet. p. 17. T. II. B. ac Proculum v. Plot. fin. scholiastes Nicandri πανταχοῦ, Sophocleus παντελῶς, ut Suidas et Hesychius, internpretatur, idemque a πᾶν, πάμπαν, propagatum putat, consentientibus Schol. Ven. III. 213. Etym. M. 367, 10. et Grammatico in Anecd. Ind. s. Ἀμφικελεμνίς, ubi paraschematista παμπηδόν et παμπηδονίς aferuntur. Apud Eustathium vero p. 1502, 49. οἱ παλαιοὶ (Philoxenus fortasse vel alius quis monoszlaborum venator) ἀπὸ τοῦ πῶ τοῦ κτῶμαι καὶ τὸ πῶϋ καὶ παμπήδην καὶ παμπηωνία, ut a simii principio στήδην, βλήδην, κλήδην etc. Eiym. M. p. 363, 42. ἐπιῤρήήδην ἀπὸ τοῦ ῥῶ τὸ λέγω, ὡς παρὰ τὸ τμῶν, τμήδην. Verbi πάομαι tempora nonnulla extanc; testis est Suidas Τώμενοῦς, τεμνόμενος. Ev. Pr. V. 917. Οὐδεὶς ἂν ὅςτις καὶ φίλος τλαίη βλέπειν. Brunckius, major, inquit, fortasse videretur vis sententias si legeretur ὅςτς κοἰ φίλος. Rectius sentit Scholiastes: ὑπερβολικῶς, ἐπεὶ οὐκ εἰκὸς ἐν τοῖς δεινοῖς τοὺς φίλους μαλακίζεσθαι. Quid enim miserabilius eo, cujus adspectum ne amici quidem ferre possunt? Ev. Pk. V. 918. Φυσῶντ’ ἄνω πρὸς ῥῖνας. Vauvilierius et wakefieldius Silv. I. 104. πρὸς ῥινός, scribi jubent adhhibito Statii testimonio Theb. III. 90. corruit extremisque animas singultibus errans alternus nunc ore venit nunc vulners sanguis. Nitil mutatione opus est; nam sanguis priusquam 5 naribus effundatur, πρὸς ῥῖνας sufltur necesse est. Ev. Pk. Huc quoque convenit illud, graeca res est nihil velare, ne crnpinanium quidem cruenios singutus. Homerus Od. XXII. 18. αὐλὸς ανὰ ν̔ινας παχ̀ς ἦλθεν αἷματος Sophocles Ant. 1239. καὶ φυσιῶν ὀξεῖαν ἐκβάλλει λευκῇ παρείᾳ φοινίου σταλάγματος, cui loco simlilimus est Aesch. Ag. 1303. κἀκφυσῶν ὀξεῖαν αἵματος σφααγὴν βάλλει μ’ ἐρεμνῇ ψακάδι φοινίας δρόσου, nisi quol hic cruentus halius sive ut Virgilius ait purpurea anima Aen. IX. 349. audacriore metonymia σφαγή diciur, quo nomine usus est Dionysius Anjt. XI. 37, 2252. ἀνάμεστος αἵματος, ὃ προεφύσησεν αὐτῷ ἡ σφαγὴ τῆς κόρης. V. 920. Τίς σε βαστάσει. Membr. Θ. et alii nonnuli βαστάσῃ, quod requirit Scholiastes : τὰ ἀπορηματικὰ ὑποτακτικῶς γράφρεται. v. 921. Ποῦ Τεῦκρος, ὡς ἀκμαῖος, εἰ βαίη, μόλοι.. Hunc versum affert Suidas s. Ἀκμαῖος, verba ὡς ἀκμαῖος συγκαθαρμόσαι Moschopulus ad Il. II. 322. Brunckius ὡς ἀν ἀκμαῖος corrigit, Wakefieldius Silv. T. II. 127. ὡς ἀκμα’ ἄν, pro'ante Hermanno ad Vig. p. 784. [et Porsono ap. Kiddium p. 220.] Ev. Pk. Hoc si quis anteponit, praesto sunt φανεὶς ἄελπτα Phoen. 317. pro quo substantivo uti poterat ut Soph. El. 1273. φιλτάτην ὁδὸν φανείς, aliaque prius allata. Sed ἄν non esse necessarium Elmslejus statuit, quia ὡς utinam significet, si venit, utinam tempori veniat; Hermannus utinam tempori, si veniat, adsit. in quo olffendit abundanter adjectum si veniat;; nam Teucrum ab excursione aliquando rediturum esse certissimum erat; ac desidero exemplum optativi ὡς cum dubitativo εἰ conjuncti, quale foret: ὡς, εἰ κομίσαιο, ταχέως κομίσαιο. Matthiae in Gramm. §. 633. p. 1304. duas construdtiones confusas putat; »uam opportunus veniret, utinam vero veniat. Mihi unum illud aptum videtur ὡς ἀκμαῖος sive ἀκμαὶ’ ἂν μόλοι, εἰ (νῦν) βαίη. V. 922. Πεεπτῶτ’ συγκάθαρμόσαι, transscrcoosit Moschopul. ad II. I. 312. partem priorem Eustath. p. 229, 11. V. 923. Ὦ δύ́ςμορ’ Αἴας Hunc et seq. versum, quos Jen. choro tribuit, afert Suidas s. ΟιΙ͂ος et Ὦ δύςμορ’, quo utroque loco Aἴαν (sc) legitur Mosq. B. ἐχθρῶν. Plutarch. V. Demetr. XLVII. ἀνδρὸς λαβεῖν οἶκτον ἄξια καὶ πολεμίοις συναλγῆσαι πεπονθότος. V. 925. Ἔμελλες τάλας, ἔμελλες χρόνῳ στερεόφρων ἄρ’ ἐξανύσειν. Triclinius ἔμελλες δὴ τάλας ποτὲ χρόνῳ, quod Brunckius recepit ejecto δή. Suidas s. Ἔμελλες hoc modo : ἔμελλες, ἔμελλες τάλας. Pro στερεόφρων Jen. Mosq. B. Aug. B. et Ald. στερεόφρον, cod. Γ. στεῤῥόφρον γρ. στεῤῥόφρυν (sic). Hermannus edidit ex Erfudtii conjectura ἄρ’ ὧδ', Neuius ἄρ’ ἐξανύσσειν. Nihil imditant Bothius et Dindorfius. V. 930. Π̓́ννυχα καὶ φαέθοντ’ ἀνεστέναζες. Elvslejus past φαέθοντ’ insert ἄναξ, Reisigius in Ephem. Jen. anni 1818. n. 204. ἀεί, Hermannus ἄρα, cujus vestigium superesse in scriptura codd. Jen. et Mosq. B. ἄρ’ ἐστέναζες· Idem quod Sophocles sed minus periculose dixit scriptor EpiSopehocl. Aiar. Ed. 2. 26 grammatis Anth. P. Append. N. 2. νυκτὶ καὶ ἠελίῳ μέγα πένθος ἔχουσι. V. 931. Ὠμόφρων ἐχθοδόπ’ Ἀτρείδαιςς. Lb. Dresd. A. Aug. C. ὠμόφρον, unde Elnslejus ὠμόφρον’ expiscatus est. Perspicue scholiastes: ὠμόφρων μέγα ἀττικῶς· οὕτω καὶ ὦ δύςμορ’ Αἰ̓́ας v. 923. Ἐχθοδοπός Timaeus et Hesychius interpretantur ἐχθροποιός, nec dubitasse videntur, quin haec sit origo nominis ab ἐχθοποιός, sed correpta ullima ut βοηθό́ς, χείμἀῥρος, reduplicata secunda, quo modo verbum κυδοιδοπᾷν a κῦδος (κυδοιμός) et ὄψ (φωνή) compositum volunt adhibito anadiplosiasmo attico Schol. Arst. NNubb. 618. Eustathius vero p. 106, 25. ἐν τῷ οὐτιδανὸς πλεοννασμός ἐστι τοῦ Τ́ ὥςπερ καὶ ἐν τῷ ἐχθοδοποὸς, ὅπερ ἐκ τοῦ ἔχθω καὶ τοῦ ὄπτω, quod si verum est, ἐχθοδοπός in usum venit pro ἐχθρωπός hoc latiore siguitiatu, qu ἀῥῤενωπός dicitur pro ἀνδρεῖος, κελαινώπης pro κελαινός. Compgrobat hanc sententiam Buttrannus in Lexil. l. 126. atque in exemplum affert ἀλλοδαπός· id enim ex ἀλλο-δ--απο-conflatum putat interosito delta euphonico, quod Latini syllabis quibusdam in vocalem exeuntibus addere soleant. Ac persuasit Fritzschio ad Marc. XIIII. 5554. Verum ea nimis calida hariolatio est; quis enim vidit unquam vocabulum graecum latinumve praepostero ordine in praepositionem desinens? Δρομιάμφιον quiidem nemo opponnt. Nec permitunt Etym. M. p. 756, 44. τηλεδαπὸς οὐκ-ἔγκειται τὸ φος, ἀλλὰ παραγωγόν ἐστι διὰ τοῦ δαπος. et Apollonius de Pron. p. 38. C. de Synt. II. 31. 188. sq. ἡμεδαπός et ὑμεδαπός simplicia esse argumentatur ex accentu non retracto, ex motione et ex eo quod pronomina primae et secundae personae omnino non componantur; quam patris subtilissimi sententiam vereor ne injuria deseruerit doctior filius v. Schol. Ἰλ. Ω. 67. Ergo res redit ad ἐχθοδοπός, quodd ipsum accentum simplicium habet neque ex uno illo Platonis loco satis constat minus mobile esse. Si quis vero ab ὄπτω compositum mavult, Graecos delta euphonico usos esse ostendat necesse est. Quam in rem quae afferri possunt, ea omnia controversa sunt; primum ista homerica ἀκηχέδαται, ἐληλάδατο et ἐῥάδατο, de quibus jam diu disceptatur 2), deinde ἐνδίεσαν, quod Ptolemaeus pro ἐνίεσαν accipiebai sed ex. ploditur a Schol. ad Ill. Σ. 584. tertium πολυδίψιον Ἄργος. Sed ecquaenam religtio est, adjcivis ἀλλοδαπός et ἐχδοπο͂ς paragogas concedere bisy“liabas, quibus abundat latinus sermo timus, tinus, bundus, cundus, lentus, neque caret graecus, ἀγρότερος, δημότερος, quae terminatio in compaPativis quoqe et in correlaetivis (δεξίτερος, sinister) apparet, ἀμφίδυμος, τετράδυμος, ἑπτάδυμος, γηθόσυνος, κηδόσυνος, οὐτιδανός ), πευκεδανός *), τυφεδανός, ληθεδανός, τηκεδανός, quorum pleraque a substaorivis in δων, τηκεδών, ληθέδων, τυφεδών *) propagata videri possunt, sed neutiquam οὐτιδανός, μυρτίδανον, ἐρευθέδανον, ac vix etiam μηκεδανός, ῥιγεδανός, ἠπεδανός =) et huic assimilatum νηπεδανός, quae fortasse aliquis dicat vi et vertigine synecdromae in alienum tramitem traducta aut ex ῥιγεδνός, μηκεδνός, dilatata esse. Νοσακερός autem et διψακερός, λεπτακινός et φυζακινός, perinde ut κυδάλιμος, πευκάλιμος, dubitaei non potest quin conjunctu syluilae formativae ἄκ cum consueta terminatione ερος ad hanc magnitudinem excrevrint: λεπτ—άκ— ινος, κυδ—άλ-ιμος. Et quae Passovius paragogis adnumerat, ὑλακόμωρος, ἐγχεσίμωρος,, ἰόμωρος, σινάμωρος, in his mihi idem nomen agnoscere videor, unde μεμψίμοιρος, καρίμοιρος, θεύμορος, φρενομόρως comp0sita sunt, neque viro praestaniassimo assentior εὐθύωρος magis ad simplicia petinere quam νεωρής, νέορτος, παλ́νωρος 6), quanquam reperiuntur paragogae bisyllabae a vocali inductae, ἀπηνής, προςηνής, στενυγρός, quod Galenus Comm. I. in L. de Artic. c. 64. p. 411. T. XVIII. P. I. conjugatum esse negat, λήθαργος, γλώσσαργος, στόμαργος, λίταργος (λέπαργος?) κνήμαργος Hesych. quas terminationes si quis significabiles esse demonstret, haud invitus numecomplementorum polysyllaborum minui paiar. Sed donec illa stabunt, quae supra attuli, plurima et inexpugnabilia, ἐχθοδοπός quoque paragogorum in numero duci lichbit; neque obstat, quod terminationes δαπος, συνος, et ceterae multis communes, ἐχθοδοπός vero sui generis unicum est ; nam et aliae terminationes formativae tantummodo uni, ad summum duobus adhaerescunt nominibus, νεόγιλος, ὑπερφίαλος ) nisi haec ab obsoletis stirpibus composita sunt, μελάγχιμος (nam δύεχιμος syntheton videri potest) δύςκολος et εὔκολος· αὐτόματος et ἠλέματος, pi quis tamen nominis ἐχθοδοπός terminationem non δοπος sed οπος esse statuat, suffragatorem habebit Pseudoherodianum Epim. p. 208. qui illud cum μαστροπός (lenae hypocorisma ut μάστρυς, μάτρυλλα matercula Eust. 308, 2.)) χαροπός, χεδροπός componit; quanquam τὰ χέδροπα sive κέδροπα plerumque proparoxytonum est, ut κάρδοπος *). Sed horum etyma non extant, neque magis de ἠπεροπεύω, κλοτοπεύω, ἀπεροπός, ὀρσόλοπος, quidquam constat, quod ad, hanc quaestionem solvendam adhiberi possit. V. 935. Μέγας ἄρ’ ἤν. Lips. AB. ἀρ' ἦν, Jen. ἦν ἄρ'. Proxima verba ἄρχων πημάτων. affert Suidas s. Ἀρχός, β. ἀριστόχειρ ἀγών s. Ἀριστόχειιρ. Adjectiva, quale hoc est, a superlativo composita latinus sermo respuit, poetae graeci frequentant: ἀριστόπολις, μεγιστότιμος, πλειστόμβροτος, πλειστοφόρος Theophr. H. Pl. III. 7, 6. πλειστοδυναμεῖν Galen. de Dif. Puls. IV. 10. p. 95. T. VIII. quod dubiorum numero eximendum. V. 936. Ὅπλων ἔκειτ’ ἀγὼν πέρι. Brunckius ante . ὅπλων interposuit Ἀχιλλέως, Triclinii commentum, Musgravius χρυσοδέτωων, Elmsleejus ἐν αναοῖς, Hermannus lacunae signum. Κεῖται ἀγών Anthol. Pal. VI. n. 391. In v. 937. cod. .οἴμοι μοι. V. 939. Χωρεῖ πρὸς ἧπαρ, οἶδα, γενναία δύη. rocc. AB. Δ. et Harl. ἥδε, Boissonadio probatum ad Nicet. Eug. p. 166, et ad Aristaen. p. 652. ubi Burgessii conjecturas affert parum opportunas. Xenoph Hell. V. 4, 11. ὁ άνεμος πολλὰ γενναῖα ἐποίησε. V. 941.ΤΤοιοῦδ’ ἀποβλαφθεῖσαν ἀρτίως φίλου. Hunc versum afferunt Suidas s. Αρτίως et Eustathius p. 853, 31. et p. 673, 31. ἀποβληθεῖσαν scriptum in A. e Aug. C. ἀρτίου super lineam in La. quam leccionem spectat Schol. Laur. ἀρτίως, γνησίου· οὐ γάρ ἐστι χρονικόν, uov et Ammonius negat sed faso. Sequentem v. afertSuil, s. V. 946-948. Ὤ́ μοι ἀναλγήτων — τώ͂δ’ ἄχει. |§. ei plcrtque eum Suida oσ. Ἀνάλγητος, La. ώ́ μοι, ut Brunck. et Bothius. Dresd. A. ἄναυδόν γ' Ἀτρειδῶν γον. Suidas Δ. Mosq. B. Aug. B. item Ἀτρειδῶν. Musgravius ἀναιδῶν γ’ pro ἄναυδον. Bothius transosuit ἔργον ἄναυδον. V. 951. Ἄγαν γ’ ὑπεμφμριθὲς ἄχθος. Sic Hermannus cum Lb. ΔΘ. Harl. Mosq. B. Dresd. B. Lipss. AB. Jen. Heidelb.Ald. SedMembr. ἄγαν δ' ὑπερβριθές.Cod.H. ἄγαν ὑπερβριθές τε, ceetst ἄγαν ὑπερβριθές, ut Dindorfius edidit. Triclinius καὶ μὴν ἄγαν ὑπερβριθές—Frunck. ἄγανδ' ὑπερβριθὲς Porsonus Dobb.r p. 43. ἄγαν ἐμβριθές — Elmslejus ἄγαν ὑπερβ. γά Verba ὑπερβριθὲς ἄχθος affert Suidas. Pro ἤνυσαν, 3 quod Schol. ad Ajacis adversarios, Hermannus aptius ad proximum θεοί refert, Jen. et Mosq. B, ἤνυσας cum glossa ἐτελείωσας. V. 952. Ἡ δεινὴ θεός hinc. memorat Eustathius p. 330, 44. Θεα scriptum est in Dresd. B, Δοκεῖς μοι ξυμφυτεῦσαι τοὖργον Oed. T. 343. V. 955. Κελαινώπαν θυμὸν ἐφυβρίζει. Duo prima verba affert Tzeſzes Chil. XII. 575. Aliam lectionem sequtus Eustathius p. 72, 3. ὁ Τραγικὸς, inquit, εἰπὼν κελαινῶπα θυμὸν τὴν βαθεῖαν ψυχὴν, ἑτεροίαν οἶδεν εὐθεῖαν καὶ οὐδὲ βαρύτονον κατὰ τὸ Κύκλωψ ἀλλ’ ὀξύτονον. Hoc κελαινῶπα in uno Δ. clare apparet, sed idem apud Suidan, qui verba κελαινῶπαν ἀνήρ retulit, accentus dispar indicare videtur. In Hesychii scriptura KΚελαινοπάθιμον, τὸν μὴ φανερὸν, τὸν δόλιον καὶ τῇ ψυχῇδύςνουν,,aut illud ut κελαίνοπα continetnr. Jam de hisce tribus formis κελαίνοψ, κελαινώψ et κελαινώπης et cujusque accentu paullo caratius quam in Ed. Pr. agam. Eustathius igitur p. 1388, 62. et p. 768, 44. nominibus ab ὤψ compositis quinque termiationes assignat, duas ab ipso nominativo ductas sed accenu discretas, unam oxytonam γλαυκώψ, εὐ̓ώψ, λιπαρώ,, altenm barytonam Κύκλωψ, Κέρκωψ, tres genitivum sequentes, yrimam in oo barytonan Μελάνωπος, ἄνθρωπος, ulteram pariter in ὁς exeuntem sed ultima erecta, σκυθρωπός, tertiam in ἥς, inter duas decinationes divsam, ὀξυώπης, κυνώπης, γλαυκώπης, quorum primum tertiae declinationi adscrilbit, secundum t tertium primae; id quod colligit ex vocativvi ὦ κυνῶπα [ὦ χαριτῶππα Orph. H. XVI. 5.] et ex femininis λαυκῶπις, [κελαινῶπις, πυρῶπις, θεμερῶπις, τηλῶπις er.] Hinc patet accusatiyum τὸν κελαινώπην nihil oftensiouis habuisse, quanquam exempla aut hujus casus aut genitiuvi dativi nnulla reperi praeter proprium τὸν Γοργώπαν Demogh. c. Lept. 479, 26. Xenoph. Hell. VI. 1, 5. cui geminum idetur Οἰνώπας Athen. XIV. 638. B. Aυκώπας Theocr. V. 62. 2) sed apud Hesychium Τριώπην, τριόφθαλμον, literarum ordo τριόπην poscit, et Eustathis p. 1412, 32. pro ἀρῥενώπαν retituendum est quod p. 827, 29. legitur ἀῤῥενῶπα. Nominativi autem στυγερώπης Hesiod. Opp. 194. ὀξυώπης Athen. VI. 249. F. ambigui sunt, nam hoc Eustathius ipse propter comparatvum ὀξυωπέστερος ad tertiam refert, neque accentus obstat, qui in tritoclitis quoque nutat, ἐριώπεα Maxim. v. 545. κοιλώπεες, λιθώπεες, πυρώπεες etc. v. Wernick. ad) Tryphiod. v. 69. quae multo crebriora sunt quam προνωπής, quod a simplicis πρηνής significatione nihil distat, νεωπής (Hesych. Νεωπούς,, νεοβλέπους ἢ νέας, mendosis accentibus), ὀξυωπής Poll. Il. 51.. ὀξυωπές Etym. M. p. 284, 10. περιωπέα Orph. Arg. 14. ἀντωπέα Maneth. IV. 336. pro quo recte nunc ἀντώπια. Si vero poeta κελαινώψ praetulit, id acuendum1 esse Eustathio cum Arcadio convenit, qui p. 94. de nominibus in ψ exeuntibus ita praecipit, gravari propria et appeb lativa Ἴωψ, μώλωψ, excepto — ὥς τινές φασιν — Εὐρυώυ, adjectiva acui, μονώψ, κελαινώψ, cum exceptione τῶν ὑποπεπτωκότων κυρίοις ἢ τῶν ἰδιαζόντων, quibus nominïus significantur, puto, κέρκωψ ὁ δόλιος, κύκλωψ (κύκλωτος σελήνης Parmenid. Fragm. v. 130.), μύωψ ὁ μυωπός motonum substanivo, et ἑλίκωψ, quanquam hoc Schol. Ven. IX. 502. παραβλῶπες ὡς τυφλῶπες· ἀπὺ γαρ ὀξυνομένης εὐθείας ἐγένετο· τὰ δὲ τοιαῦτα καὶ ὀξυνόμεννα καὶ βαρυνόμενα εὑρέθη ὥςπερ τὸ ἑλικῶπες καὶ Κύλλωπες. Priorem regulae partem conſirmant Ἄλμωψ Stephan's. Ἀλμωπία, Ἴνωψ et Φαίνωψ, quae Suidas suggerit, posterius sine interpretatione; Κέρκωψ Milesius, et appelitiva κ́νωψ, κύνωψ sive ἀχύνωψ, κνύζωψ, ὕδρωψ, αἱμάλωψ, αἰγίλωψ, ἀγχίλωψ, θυμάλωψ, νυκτάλωψ =) de quorm plerisque dubitari solet num ab ὤψ sint composfaa. Aleram sequitur adjectivorum pars maxima τὴν ἀλαῶπι Synes. Hy. III. v. 383. τὸν γλαυκῶπα Pind. P. IV. 444. Julian. Or. IV. 149. x. τὴν εὐῶπα Soph. Ant. 530. τὴν λιπαρῶπα Philoxen. ap. Athen. IV. 146. F. ἀμβλὧπες Eur. Rrhs. 737. γοργῶπες bis apud eundem, μονῶπες idem et Aesch., κυνῶπες Hesych. φοβερῶπες Orph. H. LXXIX. 9. etc. sed non pauca desciscunt; εὔωψ Tzetz. Posth. 377. οἴνωπι Nonn. Paraphr. XIII. 110. (cod. οἰνωπῆ̓́) τὴν πολύωπα Anth. Pal. VI. n. 65. *) ἐρίωπα Maxim. v. 32. κεράωπα v. 37. οἴνωπα in plerisque codd. Soph. O. C. 674. μόνωπες Eur. Cycl. 21. Ac si haec facile in quadrum regi psunt, tamen dubitationis nonnitil relinquitur de illis quae natura adjectiva, usu substantiva sunt; βόωψ quidem et ἴοψ piscium nomina Athen. VII. 287. B. 300. F. habent substantivorum notationem; habet etiam τύφλωψ serpentis cognomentum Aelian. H. Animm. VIII. 13. sed idem τυφλώψ (τυφλώπες) scrilbitur Nicand. Ther. 492. adjectivi instar; epitheton ὑδρώψ Dioscorides ap. Galen. Gloss. s. h. v. hoc accentu a substantivo ὕδρωψ diastingui voluit, sed in Hippocratis libris nunc utrumque gravatur, ac sive de morbo dicitur sive de aegroto, item ut ὑδροφόβος, adcectivum esse videtur colorem aquaticum signſicans, neutiquam simplex ut Schneidero visum. Tertia forma erat κελαίνογ, αἴθοψ, δόλοψ, id est κατάσκοπος Hesych. κύκλοψ, νώροψ, (̓́ρον οἴνοψ, στέροψ, quorum postrema syllaba quin sit ὄψ species, vix dubitari potest; ἔλλοψ vero paraschematismum nominis ἐλλός esse credo, sicut σκόλοψ cum σκώλος cognatum videtur, κόλλοψ, callosum v. Niclas. ad Geopp. XIX. 6, 33. cum κόλλα, gluten, 4uod ex callsis coriorum partibus excoquitur v. Hesych. s. Κόλλεα (scr. κολλαῖα). Πάνοψ herois attici nomen πανόπτην interpretari licet vel πανομφαῖον, sed in proprio Κέκροψ Shrabo VII. 321 barbarum quiddam recinere judicat neque Graecis hoc nomen post decursum fabulosae aetatis usitatum sed Maurus quidam Κέκροψ vocatus est Zosim. I. 38. Pariter ἀνετυμολόγητα sunt avium nomina ἀέροψ, δρύοψ, ἔποψ, μέροψ, πηνέλοψ, πάρνοψ sive κόρνοψ, quorum ab analogia recedunt κόρνωψ et χηνέλωψ. Adjectivorum autem, quae paullo ante memoravi, nominativi perrari sunt, στέροψ λιγνύς Sophocleum, οὐρανὸς ἤνοψ veteris poetae ap. Suid. s. Ἤνοψ, quo factum est ut Lexicographi nostri nonnullis alienam tribuerint terminationem: μήλωψ ex homerico μήλοπα καρπόν, φαίνωψ ex Manethonis loco ubi φαίνοπι legitur, αἴθρωψ eX ejusdem L. IV. 166. ubi codd. praebent αἴθρωπα κέλευθα, in solo accentu menvsi; adjeccivum χάρωψ unde sumtum sit, nondum explovravi; Χάροψ nomen hominis Epirotae est apud rqybium et Diodorum, Aeginetae Lucian. Jup. Confut. §. 16. Ἡρακλῆς Χάροψ a Boeotis cognominatus Paus. IX. 34, 4. quam formam Suidae pro Χάρωψ reddendam esse signiſicat ordo literarum; nam legitur hoc ante Χάρων. Idem Μελάνοψ κύριον, ac s. Εὐρύοπα — ἡ εὐθεῖα εὐρύων scribendum est εὐρύοψ ut ap. Etym. M. legitur. Ad idem principium revocari oportet nominum propriorum casus obiquos : Ἤνοπος l. XXIII. 634. Χάροπα XI. 426. Φαίνοπι XVII. 583. Οἴνοπος Od. XXI. 144. Aesch. -Sept. 488. unde Οἰνοπίων et Οἰνοπίδης, Ἴοπος Pausan. III. 12, 4. In concrarium aberasse dixerim lilbraris ὕδροψ. scribentes pro ὕδρωψ Galen. T. XVIII. P. I. 82. aliiisque locis a Schneidero indicatis. Ilius nominis proprii Χάροψ extat altera forma Χάροπος (ut Μόψοπος Strab. I. 397.) v. Wesseling. ad Diod. V. 53. accentu distincta ab adjectivo, et tertia Χαρωπός, quae ubi andronymica est, BΧάρωπος sccli debet ut Λύκωπος Polyc. XXII. 8. Μελάνωπος Xenoph. Hell. VI. 3, 2. Dem. c. Timocr. p. 703, 21. Aristot. Rhet. I. 1. 15. Aeschin. Ep. VII. Paus. I. 29, 4. Plutarch. V. Demosth. c. XII. AAthen. p. 609. A. Herodo. V. Hom. c. I. et femininum Μελανώπη, ex quo redarguitur oxytonum Μελανωπός ap. Harpoer. et Suidan kuesteri, contrarium illud Arcadii praecepto, qui nomina propria, quae antepenultimam longam habent, acui docet, Ὠροπός, Ἰνωπός *), Ἀσωπός, uno excepto Αἴσωπος quae vero brevem, proparoxytona esse ut κρίτωπος scci. κρότωπος, quod modo sic scribitur Conon. XÍ. modo aliter v. Siebels ad Paus. T. I. 200. et Etym. M. s. Κάνωπος, eodemque modo notari apellativum ἄνθηρωπος, cujus accentum retinet proprium Ἄνθρωπος Olympionicae nomen v. Interpp. ad Aristot. Nicom. VII. c. 4. adjectiva autem rursus oxytona sunt, etiam si substantivorum loco ponantur, ut ἡ στενωπός et ὁ χρυσωπός piscis nomen Plut. de Soll. Anim. c. XXVI. 185. T. XIII. maleque μόνωπος in Callim. Fragm. LXVI. ἀμφίςοωπος Etym. M.) s. h. v. et in Lexicis nostris εἴςωπος scribitur. Tam multa nobis dicenda fuerunt, ut pateret primum ex quinque formis, quas nomina hujusmodi induaere solent, οψ, ωψ, ωπης, ὥπος, οπος, Sophoclem elegisse rarissimam κελαινώπης, neque tamen metri necessitate, ut Wernickius putat ad Tryph. 69. huc redactum esse; deinde multa hoc modo terminata ad paragogae. speciem tam prope accedere, ut persaepe dubitatio existat, compositane sint an simplicia , similiterque hoc loco κελαινώπης θυμός pro simplici κελαινός valere, ut αἴθοψ ἀνήρ pro ingenio fervido, φιλώψ pro amico Hesych. δολῶπις pro δολερά Trachinn. 100. τηλωπὸς ἰωή Philoct. 216. pro τηλέπορος, ipsaque motio ἀῤῤηνωπή, χαρωπή sive γαροπή v. ad Phryn. p. 106. simplicium speciem praebet. Θυμός autem κελανός dicitur ut μέλαινα φρήν Solon. Fragm. XXXI. (al. XXVI.) μέλαν ἦθος M. Antonin. V. 18. et 28. μέλανες ἄνθρωποι διὰ κακοήθειαν Pltarch. de Educ. c. XVII. p. 97. . VII. δαίμων μελανόφρων Nonn. Paraphr. VII. 143. V. 955. Θυμὸν ἐφυβρίζει. Hermannus pro ἔχει ἐφυβρίζων dictum putat. Schol. Rom. ἔξωθεν ἡ κατά, ut θυμὸν ἀλύει, τὸν νοῦν ἀγριάνας Aelian. H. Ann. XIIV. 28, 25. v. 956. Πολύτλαις ἀνήρ. Earocc. A. BodI. Laud. ὁ πουλύτλας, ceteri et Suidas l. c. ὁ πολύτλας. Articulum delevi auctore Porsono ad Or. 1297. In sequenti versu La. ΓΔΘ. ef ceteri τοῖς, Triclin. τοῖσι, ut Brunckius edidit; Hermannus τοῖςδει recepit ab Elmslejo propositum. V. 959. ύν τε διπλοῖ βασιλῆς. Dresd. A. omittit τέ. Plerique βασιλῆες, pauci βασιλέες, Paris. D. βασιλῇςδ iota subscripio. V. 961. Ὄδ’ οὖν γελώντων. Affert hunc versum cum duobus sequentibus Suidass s. Βλέποντες, ubi in cod. Leid. οἱ δ’ αὖ scribitur; Hermannus οἳ͂ δ’ οὖν. In secundo Jen. ἴσως τ’ εἰ καί Vulgatam servat Suidas, qui verba Ἴσως τοι δορός aponit s. Λορός. V. 964. 965. Ταγαθὸν χεροῖν ἔχοντες, οὐκ ἴσασι πρίν τις ἐκβάλῃ. Hos versus transscripserunt Suidas s. Ἴσασι, et Stobaeus Tit. IV. 23. Plauti locum Captiv. I. tum denique homies nostra intelligimus bona, quum quac in potestate habuimus ea amisimus jam Stolbergius apposuit. Adde Liban. Epist. MDCCCIV. 684. κείμενον ἐν χεροῖν οὐκ εἰδὼς, ὃ γνώσεται ἀπελθόν. Plato Rep. IV. 432. D. ὥςπε. οἱ ἐν ταῖς χερσὶν ἔχοντες ζητοῦσιν ἐνίοτε ὂ ἔχουσι. Sic etiam hoc loco τἀγάθ’ ἐν χεροῖν, ut Reiskius conjecit, inaventum est in Mosq. B. et uno Brunckiano. Ev. Pr. Elmslejus positam post ἔχοντες virgulam tolli jubet connectique οὐκ ἴσασιν ἔχοντες nesciunt se habere. Si nihil aliud spectamus nisi verba, saltem ambigua est constructio, ut ἠπίστει κατέχουσα Heliod. I. 2. tam hoc significare potest quam illud. Sed ad sententiam multo aptius est, quomodo Hermannus interpretatur, qum habent, se habere nesciunt; ἀγαθῶνπέλας ὄντων οὐκ ἐςορῶσι Pythag. Carm. Aur. 55. Pro ἐκβάλῃ cod. Γ. ἐκβάλοι. V. 666. Ἐμοὶ πικρὸς τέθνηκεν ἢ κείνοις La. prr. ἦ, Suidas s. Γλεῦκος et Eustathius p. 1521, 40. versum ut vulgo legitur referunt; Elmslecus εἰ prp ἤ sup.ponere conatus est, quod jure repudiat Hermannus. Nitzschius ad Plat. Ion'. p. 69. comparativum μάλλον, cujus omissione ille offendebatur, ne intelligi quidem hoc loco statuit, neque ἤ comparativum esse sed disjunctivum: mihi acerba sive illis dulcis clus mors acciderit, ipsi vero felix fuit; et momentum sententiae versari in copula δέ, αὑτῷ δὲ τερπνός.

spcah er wörtlich, wie Aesch. Agam. 198 εἰπε φωνῶν. Ant. 227.

wie bei Herodot ἔφη λέγων, εἶπε φάς, ἔλεγε φάς.

wie ἀνωφελῆ, ἀχρεῖα milder als ἀνόητα. Horat. Vis consili expers mole ruit sua. Vgl. Ant. 473 ff.

die unverſtan— digen (nicht σώφρονα, vgl. 677). —

weil Aias beſonders auf die rieſige Größe und Kraft ſeines Körpers ſtolz war. Vgl. 1250 f. u. Hor. epist. I 4, 6 non tu corpus eras sine pectore.

schliesst sich mite der ihm inwohnenden Beziehung auf eine Mehrheit an τὰ σώυατα an. Vgl. Il. 3, 279. Ant. 707. 1167. — φύσιν βλαστν statt φύσιν φύς, βλάστην βλαστών, vgl. 42, 1259. Der Conj. nach ὅστις, zu 0. R. 1231.

iſt κατὰ σύνεσιν auf das Neutrum (σώματα) und vermöge ſeiner kollektiven Bedeutung auf den Plural bezogen. Kr. I § 58, 4, 5. ὅστις φρονῇ ohne ἄν: Kr. I § 54, 15, 3. Mit dieſem Satze wird ſchon die direktte Rede eingeleitet.

Kr. I § 56, 10, 3. Cu. § 227, 1. Ko § 124, 3. Ku. § 224 Anm. 3.

wie Eur. Herakl. 963 πατὴρ δέ νιν ... ἐννέπει τάδε und εἰπεῖν τινα bei Homer. Kr. II § 46, 8, 1. Mit der Ermahnung des Telamon vgl. die des Peleus Hom. l 254, auch A 784.

zu 1231.

wie 764, Phil. 1065 μή μ’ ἀντιφώνει μηδέν.

bei uns (wo wir ſtehen).

misera. -

wie φυτόν Eur. Med. 231 γυναῖκές ἐσμεν ἀθλιώτατον φυτόν (Geſchöpf).

cp. Eur. Med. 136, οὐδὲ συνήδομαι, ὦ γύναι, ἄλγεσι δώματος; and, for

Hdt. 4. 175, τὸ μὲν μέσον τῶν τριχῶν ἀνιέντες αὔξεσθαι, τὰ δὲ ἔνθεν καὶ ἔνθεν κείροντες ἐν χροΐ. Tecmessa now comes forth with Eurysaces.

χρῷ lsrchwörtlich (παροιμία ἐπ̀ τῶν ἐπικινδύνων πραγμάτων Schol.), urſprünglich vom Raſierêr ('ygl. βροντο͂, χειμάζει) geſagt, wenn beim Raſieren die Haut mitgeht. -

Since the apparent change of mind in Ajax, l. 692.

‘Incessant evils.’ So ἀτειρεῖ .. ἀγαθῷ, Pind. Ol. 2. 59. ‘unfailing good.’

She has been sitting quiet in the hut since l. 692.

E. on L. § 16. p. 23, 2 a.

For the aorist, see Essay on L. § 32. pp. 55, 6; and cp. supr. 693.

‘Are we then undone?’ Tecmessa (cp. supr. 269) passionately assumes that her fate and that of Ajax are one. The messenger in his reply calmly distinguishes between them.

The genitive is at first put vaguely, as in continuation of the possessive

but a construction is afterwards supplied for it by the addition of πέρι.

‘So that I am in travail to know your meaning.’ Cp. O. T. 73, 4, καί μʼ ἦμαρ ἤδη ξυμμετρούμένον χρόνῳ| λυπεῖ τί πράσσει.

‘Expressly orders.’ See Essay on L. § 55. p. 101.

‘Confined within the tent.’ ὕπαυλοςoccurs onlyhere.

‘Why?’ The answer shows that the meaning is rather ‘ For what reason ?’ than ‘With what intention?’

‘And he is hoping to convey intelligence that it is fatal for Ajax to go forth as he has now done.’

‘This very day, in which he intimates that life or death is in store for him.’ 803. πρόστητ’ ἀναγκαίας τύχης] Either (1) ‘Stand forth to succour us under this crushing blow,’ ἀναγκαίας τύχης being an objective genitive, like θανάτων in O. T.1200, θανάτων δ’ ἐμᾷ ̓ χώρᾳ πύργος ἀνέστα: or (2) ‘Stand forth to defend the helpless,’—abstract for concrete; or (3) taking the verb differently, ’ Stand forth to prevent this crushing sorrow.’ For (1) cp. Eur. Andr. 220, 1, χείρον’ ἀρσένων νόσον | ταύτην νοσοῦμεν, ἀλλὰ πρὄστημεν καλῶς. See also O. T. 17, ὧν ὕπερ, and note. 804. The change of subject in μολεῖν is noticeable. f Hasten Teucer’s com-ing,’ instead of ‘Make haste to bring Teucer with speed.’ 805. ἀγκῶνας is governed by ἰόντε, in which the notion of σπεύσατε is re.sumed. 806. ἔξοδον] Sc. ὅποι ἐξέβη. The form of the sentence is changed by the introduction of ζητεῖτε. For the second δέ following μὲν .. δέ, cp. Ant. 200-2, ἠθέλησε μὲν .. ἠθέλησε δὲ .. τοὺς δὲ δουλώσας ἄγειν. 807, 8. ‘For I well perceive that my husband has deceived me, and cast me out from the favour that I had of yore.’ These two lines reveal the cause of Tecmessa’s being so easily blinded. For φωτός,genitive of the agent, cp. Trach. 267, 8 ἀνδρὸς ὡς ἐλευθέρου | ῥαίοιτο. 809. She is eager to go in search of Ajax, but first throws a distracted look upon the child. After a momentary struggle with herself, she leaves him. Cp. infr. 985. οὐχ ἱδρυτέον] ‘One must not stay.’ ἱδρυτέον is verbal of ἱδρῦσθαι as a deponent verb. For the meaning, cp. Thuc. 1. 131, ἐς μὲν τὴν Σπάρτην οὐκ ἐπανεχώρει, ἐς δὲ Κολωνὰς τὰς Τρῳάδας ἱδρυθέίς, κ.τ..λ., Trach. 68, ἱδρῦσθαι, and note. 810. This line prpares the way for what follows, l. 891, where Ajax is found by Tecmessa at a short distance from the camp, and not by the Chorus, who have been searching ſar and wide. 811. οὐχ ἕδραας ἀκμή] ‘It is high time for something else than sitting still.’ Cp. Phil. 12, ἄκμη γὰρ οὐ μακρῶν ἡμῖν λόγων. 812. Three readings are possible here : (1) ἄνδρ’ ̔̀̀ς ἂν σπεύδῃ : (2) ἄνδρα γ' ὃς σπεύδει : and (3) that in the text. The choice lies between (2) and (3). 814. καὶ ποδῶν is added to define ἔργου further. Exeunt Chorus severally by the two side doors. Cp. supr. 805. 815-65. The scene is changed to a wooded place (infr. 892) not far from the camp (infr. 874-8), where Ajax is disclosed, somewhat retired, but so that both he and the projecting point of the sword which he has planted in the ground, are visible to the spectators. 815. ὁ . . σφαγεύς] Either (1) ‘the slayer,’ or 2) ‘the sacrificer; ’ probably the former (1). ἕστηκεν .. ἄν] ‘Stands so as he may prove most keen :’ whetted not only with the grind-stone, but with the hate of Hector who gave it, the enmity of the Trojan soil in which it is fixed, the determined will of Ajax and hs care in executing that will. The sword thus ordered cannot fail of its effect. 816. εἴ τῳ .. σχολη] These words mark Ajax’ feeing of the extreme deliberateness of his act. After long repression he is at leisure not only to make elaborate preparations, but also to reason over what he is about to do. For the language, cp. Thuc. 2. 45, εἰ δέ με δεῖ καὶ γυναικείας τι ἀρετῆς . .. μνησθῆναι, βραχείᾳ παραινέσει ἅπαν σημανῶ. The clause is rather to be connected with what follows than with what precedes. (Others would supply ῆ, and render ‘ff one had but time to make reflections "). The indefinite τῳ has an ironical effect, and also somewhat of solemnity, like the impersonal expression in Shakespeare, Julius Caesar, 5. 1 : ‘O, that a man might know | The end of this day’s business ere it come’’ 817, 18. ἀνδρὸς .. ὁρᾶν] ‘Of Hector, who of men not Greek was by me most hated and abhorred.’ ἀνδρός adds a touch of distinction to the name which follows. Cp El. 45, παρ’ ἀνδρὸς Φανοτέως ἥκων. By the addition of ξένων he reserves his chief hatred for the Argives. 820. The reading σιδηροβρώτῃ is not impossible. Cp. O. T. 80, 1, τύχῃ . σωτῆρι, and note. The iteration of ἐπηξα after πέπηγε, supr. 819, strengthens our impression of the firmness with which the sword was fastened in the earth. 821. εὖ περιστείλs] ‘Carefully securing it.’ He had trodden the earth about it, as if planting a young tree. 822. εὐνούστατον . . θανεῖν] ‘So as most kindly to provide ſor me a speedy death.’ εὐνούστατον is supplementary predicate with ἔπηξα. Essay on L. § 23, P. 38, 5 38, p. 71. θανεῖν is epexegetic = ὥστε θανεῖν. Ajax has but two desires, that his death may be (1) certain, (2) swift. His preparation of the sword secures both endsin one. 823. οὕτω μὲν εὐσικευοῦμενν] *S9o well provided with an insttrument am I.’ μέν is resumed from supr. 815. 824. καὶ γὰρ εἰκός] These words are characteristic of the indomitable hero, who, in his supreme hour, addresses the sovereign of the gods as his kinsman. (Cp. supr. 387, προγόνων προπάτωρ.. 825. λαχεῖν, if the true reading, is epexegetic, the accusative γέρας being governed, primarily, by αἰτήσομαι. But λαβεῖν may be right. See v. r. 826. κακὴν φάτιν] ‘A rumour of evil sound.’ In the ‘clairvoyance’ of this moment Ajax imagines the effect which the news of his death would have on Teucer, as also, infr. 850, on his mother. It has been supposed that infr. 998, ὀξεῖα γὰρ .. θανών indicates the answer of Zeus to this prayer. But, although this is possible, such a rumour is sufficiently accounted for by what passes at supr. 749 fol., especially the words in 1. 783, οὐκ ἔστιν ́νηρ κεῖνος. 828. περί]] Cp. infr. 899, φασγάνῳ περιπτυχής. νεορράντῳ] (Then fresahly streaming.’ For this vivid touch, cp. infr. 898, ἀρτίως νεοσφαγής. He does not mention Tecmessa. 830. ῥιφθῶ .. ἕλωρ] ‘I be cast forth exposed to dogs and birds for a prey.’’ 833, 4. ‘An that the leap wherewith I plunge this sword into my side may be swift and without a struggle.’ πηδήματι has been interpreted of the involuntary spring upwards at the moment of the sword piercing the heart ; but it is rather, more simply, the act of falling on the sword. Ajax prays that this may be unattended with convulsions, and may lead directly to the consummation. 835. ἀεὶ. . παρθένους] Cp. especially, Aesch. Eum. 69, 70, παλαιαὶ παῖδες, αἷς οὐ μίγνυται | θεῶν τι, οὐδ’ ἄνθρωπs, οὐδὲ θήρ ποτε. 836. Cp. O. C. 42, τὰς πάνθ’ ὁρώσας Εὐμενίδας, κ.τ.λ. 837. μαθεῖν] The inf. depends on the general notion in καλῶ he full expression, καλῶ ἀρωγούς, being partly lost sight of. 839-42. See v. r. The reasons for rejecting these four lines may be briefly given. The allusion to the death of Agamemnon, which is the chief point in them, interferes with the poetical simplicity of the passage, and is moreover not applicable to Menelaus. The emphatic use of αὐτοσφαγήν in two different senses in the same line is aykward, and like an imitation. φίλλιστος occurs nowhere else, and τώ́ς not elsewhere in Sophocles; and ἐκγόνων seems to have arisen from a confusion of the death of Agamemnon with that of Clytemnestra, together with an attempt to include the fate of Odysseus. 844. ‘Flesh yourselves unsparingly on all the populous host.’ μὴ φείδεσθε is introduced διὰ μέσου. The πάνδημος στρατός of the Achaeans is contrasted with the Argive chiefs. 847. ἐπισχὼν .. ἡνίαν] ‘Checkin thy rein.’ Instead of saying ἐπέχειν ἅρμα, or ἵππους, the means, or more immediate object, is put into the accusative. χρυσόνωτον] ‘Glded,’ viz. having the upper surface studded with gold. 848. ἄτας . . ἐμόν] ‘My troubles and my fate.’ This is not a mere pleonasm. The ἆται may include his first provocation of Athena as well as his wild actions since; the word μόρον is specially applicable to his death. 849. τῇ τε δυστήνῳ τροφῷ] Either (1) ‘and the unhappy one who nursed my infancy;’ or (2) ‘ and the unhappy one who tends on himx.’ According to (1) Ajax in thinking of his mother with special tenderness, speaks of her as the one who nursed him at her breast (ἥ μ' ἔτεχ’, ἥ μ’ ἔθρεψε, Od. 2. 131.) According to (2) he is thinking of the dreary household at Salamis. where she who had been the wife of Telamon’s youth was now the nurse of his declining years. Cp. Od. 24. 211, ἐν δὲ γυνὴ Σικελὴ γρηῢςπέλεν, ἥ ῥα γέροντα ἐνδυκέως κομέεσιμεν ἐπ’ ἀγροῦ, νόσφι πόληος. §5|. Cp. Eur. Med. 1176, εἶτἀντιμολπον ἧκεν ὀλολυγῆς μέγαν κωκυτόν. 852. ‘But I have nought to do with vain laments for this’’ οὐδὲν ἔργον, lit. ‘lt is no part of the business in hand.’ 853. σὺν τάχει τιί] ]And that with speed.” The addition of the indefinite pronoun, as in ἀνύσα τι (‘with something of haste "), has an effect of peremptoriness. 856. τὸ νῦν] By hypallage for τῆς νῦν, giving a lighter rhythm. 857. προσεννέπω is introduced by an expansion similar to that in Aesch. Prom. 91, καὶ τὸν πανόπτην κύκλον ἡλίου καλῶ,—and then becomes the governing word. 858. κοὔποτ’ αὖθις)] Sc. προσαυδήσω. Cp. Ant. 808, 9, νέατον δὲ φέγγος λεύσσουσαν ἀελίου | κού̓́ποτ’ αὖθα. 859. ὦ φέγγο] He passionately resumes his invocation (856-8), and as his heart goes forth with the universal sunlight, he again (as in 846) fixes his thoughts on home. 860. πατρῷον ἑστίας βάθρον] * Hearth-stone of my sire.’ See Essay on L. § 42. p. 80 γ. 861. κλειναί] Cp. supr. 596, and note. The glory of Athens, like that of Salamis, is anticipated. τὸ σύντροφον γέος] ‘And ye, her race, among whom I was brought up. These words, in which Ajax adopts the Athenians as brethren of the Aeacidae, are well calculated to move the Athenian audience. 862 foll. After bidding farewell to Salamis and Athens, he is returning to his purpose, when his eye falls on the ſresh waters in which he has lately bathed (supr. 654); and they remind him of his Trojan environment of the last ten years. To this also he bids an affectionate farewell. 864. The repetition of his own name by Ajax here is significant. Still conscious of his greatness, he imagines all Nature as moved at his departure. 865 foll. Ajax having fallen upon his sword at the back of the proscenium, and the orchestra as well as the stage being otherwise vacant, the Chorus reenter by the two side doors, the first ἡμιχορίον coming in on the spectator’s left, as if from the east. Before the opening of the strophe, infr. 879, they have taken up their position in the orchestra. 866. *Toil upon toil brings only toil.’ The dative here is partly governed by the verb. Cp. Eur. Hel. 195, δάκρυα δάκρυσί μοι φέρων. But in Eur. Phoen. 1496, φόνῳ φόνον. by an extension of the idiom, φόνῳ is simply = ἐπὶ φόνῳ.

προστάται, ἐπίκουροι γενέσθε τῆς κατεπειγούσης συντυχίας. Der Chor theilt sich in zwei Hälften, οἱ μέν sind die Diener der Tekmessa und der Bote.

τῆς γνώμης αὐτοῦ ἀποοσφαλεῖσα. 809. Tekmessa entschuldigt sich gleichsam bei ihrem Kinde, dass sie es hülflos am Zelte lässt.

(Homer οὐχ ἕδος, Bakchylides οὐχ ἕδρας ἔργον οὐδ’ ἀμβολᾶς, Euripides οὐχ ἕδρας ἀγών) ist parenthetisch zu fassen: ἐγκονῶμεν,, οὐ γὰρ ἕδρας αεκμη·

hiess Athem voxzugsweise seit Pindars κλειναὶ Ἀθᾶναι, δαιμόνιον πτολίεθρον. Vgl. 1221. -

die Atbener.